Na de bouwfraude is in het wereldje van bef en toga steeds meer sympathie ontstaan voor de gedachte dat het schikken van een zaak door het overhandigen van een zak geld wel degelijk als een schuldbekentenis moet worden gezien. Tot nu toe is het zo dat het strafblad van iemand die in aanvaring is gekomen met Justitie wegens gerotzooi in de boekhouding ten eigen bate, het stiekem spekken van een geheime rekening in het buitenland en zelfs witwassen leliewit bleef. Dat is voor de witte boord in kwestie niet van belang ontbloot omdat je graag verder wil met je business en nieuwe cliëntèle en/of de banken gaan nu eenmaal liever in zee met als kosher te boek staande lieden dan met door Justitie gebrandmerkte slechterikken. Neem nu bijvoorbeeld het geval Endstra. In de eerste helft van de jaren negentig kwam hij met Justitie een schikking overeen voor zijn min of meer vermeend gebleven aandeel aan de grootste xtc-operatie die wij in Nederland ooit hebben gekend. Inclusief moord en doodslag. Endstra is na dit gebeuren even vrolijk maar wel wat voorzichtiger verder gegaan met zaken doen en is in de loop der jaren ondanks vele geruchten één van de grootste Nederlandse vastgoedhandelaren geworden. Mede dankzij de haast in de rij staande banken. Neem bijvoorbeeld Endstra’s gefaseerde verovering van het World Fashion Center in Amsterdam en de consolidering ervan. Bij de financiering van de zogenaamde derde toren van het gebouw schoot de regelmatig bij Endstra’s operaties betrokken Deutsche Pfandbriefanstalt ofwel Depfa Bank te hulp en bij het beheer van de derde toren wist de omstreden vastgoedhandelaar zich te verzekeren van de assistentie van de ING. Over de rol van het Bouwfonds, een dochter van de ABN/AMRO, is een paar maanden geleden al het nodige in de pers geëtaleerd (zie ook onze serie "IJ, IJ" eerder dit jaar) en zo zijn er nog wel een paar financiële instellingen te noemen die met Willem in zee zijn gegaan. En dat niet altijd even graag naar buiten gebracht zien worden.

Stel dat John Mieremet, een van Klaas Bruinsma’s laatste Mohikanen, gelijk heeft en dat alleen al John’s vriendin 50 miljoen tegoed heeft van vastgoedbelegger Willem Endstra. Wat heeft die laatste dan gedaan met het geld? Weggemaakt? Niet waarschijnlijk. Via een listige constructie witgewassen en belegd? Heel wat waarschijnlijker. Nou zijn er nogal wat mogelijkheden op dat terrein. Je stort bijvoorbeeld het avontuurlijk verdiende geld op een rekening bij een bank in een land met een solide bankgeheim. Luxemburg of zo. Je krijgt dan van die bank een letter of credit en daarmee kan je dan in eigen land of bij de buurtjes in euroland weer een leuk wit krediet of een wit hypotheekje loswrikken. Een andere mogelijkheid is om een avontuurlijk verdiend bedragje te storten bij een al bestaande firma in Verweggistan. Die firma leent dat bedrag dan weer aan jou uit tegen minimale voorwaarden en zonder onderpand. En jij belegt het vervolgens weer in Nederland of bij een Europese buur. Ook een aardige mogelijkheid biedt het stichten van een onderneming in Verweggistan en die dan onderbrengen in een trust in Uithetzichtland. Vervolgens opent de betrokken onderneming dan een bankrekening in zeg maar weer Luxemburg. Daarop wordt avontuurlijk geld gestort en de onderneming belegt die poen bij ons of in een ander euroland.
Op welke manier dan ook, zeker is dat bij alle transacties waarbij grijs of zwart geld gewitteld wordt banken een grote rol spelen. De vraag is uiteraard of die banken weten waar het geld vandaan komt. Het kùnnen weten. Of er gewoon schijt aan hebben. Onder het motto geld stinkt niet. Eén blik op bijvoorbeeld de site van De Morgenster is voldoende om te weten dat in wezen alle banken profiteren van de handel in drugs en andere omstreden commodities. En dan hoeven ze echt geen BCCI te heten maar gewoon ABN/AMRO, Citibank, Banesto, ING, Crédit Lyonnais, Depfa, Bank of New York en noem maar op.

Het is haast niet te geloven, maar de mainstream pers in Nederland heeft de revelaties over de zakelijke connecties tussen Willem Endstra en de gebroeders Silvio en Paolo Berlusconi niet opgepikt. En dat terwijl er toch sprake is van een verbinding tussen een Nederlandse "onderwerldbankier" en een paar Italiaanse heren die in het recente verleden verbonden waren met de beruchte loge P2 en in ieder geval vanaf het begin van de jaren tachtig met de mafia.
Zoals bekend mag worden verondersteld beperkten de activiteiten van de beide Italiaanse geheime genootschappen zich niet tot de laars zelf. Ook elders in de wereld lieten zij hun invloed gelden. Bijvoorbeeld in de Lage Landen. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig culmineerde dat in een financieel schandaal van ongekende omvang. Toen stortte namelijk langzaam het met schulden beladen kaartenhuis van mafiarepresentant Giancarlo Parretti en diens P2-trawant Florio Fiorini in elkaar. Hun eerste schreden op de weg naar de top waren zo’n tien jaar daarvoor geplaveid door Berlusconi’s financieringsmaatschappij Fininvest. Zij nestelden zich met de centjes van Silvio in Sasea, een oud investeringsvehikel van het Vaticaan, en gingen aan de slag. Via de oude mafiacontacten van Zwarte Joop de Vries, de koning van de Amsterdamse wallen, kregen de twee Italiaanse vampiers vaste voet bij de corrupte Slavenburg’s Bank die niet lang daarna leeggebloed tenonderging. De lege huls werd lock, stock and barrel overgenomen door de Franse staatsbank Crédit Lyonnais en die heeft daarvoor langdurig moeten bloeden. Want de Fransen namen ook het luchtkasteel van de beide Italianen over dat er indrukwekkend genoeg uitzag maar waarvan de fundamenten rustten in een moeras. In dat kasteel waren talloze beleggingsfirma’s ondergebracht zoals Chamotte Unie, Bobel, Scotti, Renta, Bastogi, Melia enzovoort. In wezen ging het daarbij vaak om ordinaire geldzakken die door Giancarlo en Florio werden gebruikt als onderpand voor nieuwe leningen. Die leningen waren meestal afkomstig van Crédit Lyonnais, maar via Sasea waren ook elders bankrelaties opgebouwd. Interessante bankrelaties.

Volgens recente revelaties in de Luxemburgse pers onderhield Sasea, het investeringsvehikel van Parretti en Fiorini in de jaren tachtig, warme relaties met de ferm uit de kluiten gewassen Belgische Kredietbank (over die connectie later meer). Midden jaren negentig kondigde zich bij KB-Lux, de Luxemburgse dochter van deze Brusselse financiële grootmacht, een meertrapsschandaal aan. De directie zag uiteraard ver vantevoren de bui hangen en voerde een indrukwekkende damage-controloperatie uit. Zo hevelde zij bijvoorbeeld kort voor de uitbraak van de malaise een aanzienlijk contingent rijke Belgische cliëntele dat zij waarschijnlijk vanwege belastingvoordeel bij een filiaal in Breda had gestald over naar het Bredase agentschap van de ING. Toen de hitte toch langzaamaan voelbaar werd verhuisde de hele bende samen met de branchemanager Breda naar de ING-winkel in het Zwitserse Zürich. Een detail, maar toch.
Het epicentrum van het schandaal bij KB-Lux werd gevormd door het jarenlang ondergebrachte grijze en zwarte geld van Belgische en Nederlandse rijkelui die daarmee hun respectievelijke belastingdiensten voor jodokus zette. Daarnaast was sprake van enorme witwaspraktijken, ook van drugsgelden. Geen uitzondering overigens in het Groothertogdom, want ook de gezelligheidsvereniging van Klaas Bruinsma (waarvan ondermeer de met "onderwereldbankier" Willem Endstra in de slag zijnde John Mieremet lid was) had er heel wat jolige tegoeden ondergebracht. Wellicht zelfs bij KB-Lux. De ondeugende praktijken van de bank kwamen aan het licht toen een paar employé’s van de bank werden ontslagen wegens vermeende malversaties en bij hun vertrek een grote voorraad microfiches meenamen met details over zo’n 4000 Belgische en Nederlandse rekeninghouders. Die werden listig in handen gespeeld van de betrokken overheden cq. belastingdiensten, maar die konden de giga-zaak tot nu toe niet afbakken. De gegevens waren namelijk verkregen via een diefstal en dus (????) onbruikbaar om de onverlaten te laten bloeden. Overigens, de Kredietbank maakt deel uit van de al op leeftijd zijnde Belgische Algemene Maatschappij voor Nijverheidskrediet (Almanij). En daarover meer in de volgende aflevering.

De in onze vorige aflevering opgevoerde Almanij dateert al van ver voor de Tweede Wereldoorlog. Zowel het aandelenpakket als de leiding van Almanij berustte vanaf het begin tot aan de dag van vandaag bij een kleine groep stijfkatholieke Vlaamse grootondernemers, die begin jaren dertig de Brusselse Kredietbank opslokte. Dankzij de warme relaties met de Katholieke Kerk en lieden uit de financiële top van Nazi-Duitsland ging het na een moeizaam begin crescendo met de groep, die vooral tijdens de oorlog zijn kapitaal formidabel zag groeien. Die groei zette zich daarna onverdroten door. Grotendeels ten faveure van dezelfde kleine groep Vlaamse ondernemers die unverfrohren rond hun aandelen een beschermingsconstructie hadden aangebracht cq. een syndikaat hadden gevormd dat tot nu toe blijkbaar aan de aandacht van Prodi cs. is ontsnapt.
In 1949 kreeg Almanij een kleindochter in Luxemburg, met zijn zo warm gekoesterde bankgeheim. Om zo via KB-Lux ook wat frankskes mee te grissen uit het grijze en zwarte circuit. Het vormde het startschot voor de verdere uitbouw van Alamanij’s financieel-economische power. Onder haar hoepelrok schuilen momenteel zo’n 250 ondernemingen. Een daarvan is de NV Almafin die zich bezighoudt met vastgoedoperaties. Kennelijk zonder al teveel scrupules, maar gezien het niet al te frisse verleden van Almanij is dat niet verwonderlijk. Ruim twee jaar geleden stapte Almafin namelijk in een deal met Willem Endstra, die in die periode toevalligerwijs ook al een plengoffer in de richting van de Katholieke kerk bracht door samen met Paolo Berlusconi in Rome een bezoekje te brengen aan de Paus. Wellicht onder het motto: Un deal vaut une messe (zie ook onze serie "Ha, Ha, Ha" van begin december vorig jaar). De kersverse combinatie nam namelijk in 2000 van de Franse vrijetijdsgigant Pierre & Vacances de Grandorado vakantieparken Port Zélande (dat naar verluidt al met pecunia van Endstra door de zo goedlachse René Coltof was ontwikkeld) en Zandvoort over. De financiering berustte bij de Kredietbank en Almafin hield sindsdien met 32 procent van de aandelen een vinger aan de pols. De beleggingsvehikels Jureko Property Holding en Port Greve BV van "onderwereldbankier" Endstra en diens zakenpartner Hummel ontfermden zich over 64 procent ervan. Het restant ging naar een niet met name genoemde privépersoon. Het moet een aparte sensatie zijn om van de geneugten van deze twee vakantieoorden gebruik te maken met deze wetenschap.

September jl. ontstond nogal wat deining over een uitzending van NOVA waarin bleek dat dat het Endstra-imperium wel erg enthousiast werd geschraagd door het Bouwfonds, een volle dochter van de ABN/AMRO. Maar een dergelijk soort samenwerking tussen De Bank en de Dart Vader van de Nederlandse vastgoedwereld was zeker geen nova. Al zo’n tien jaar geleden (1992) nam de Lease Plan Holding van ABN/AMRO-dochter Mees en Hope een belang van 25 procent in de BV KVG, ofwel de Ketelwagen Verhuur Groep. Een verhuurmaatschappij van spoorwegwagons, die dankzij de connecties van de uit Duitsland afkomstige moeder Endstra en de handelsgeest van haar echtgenoot uit het oostblok naar het westen waren komen rollen.
Endstra senior was een man van de wereld. Zo kwam hij in de eerste helft van de jaren zeventig regelmatig in Beiroet, waar hij veel aanzien genoot. Hij logeerde bij die gelegenheid in het chique St. George Hotel, frequenteerde in gezelschap van chique Libanese relaties het chique restaurant Cave du Roi en zocht vertier in het chique Casino de Liban. Nu was Beiroet in die tijd een internationaal handelscentrum, waar alles werd verhandeld wat los en vast zat. Van dadels tot dames, van wapens tot juchtleer, van drugs tot olie. Het kan zijn dat vader Endstra’s grootste interesse uitging naar dat laatste product. Dat moge blijken uit de oprichting van Kroongas BV. Een onderneming die eind jaren zeventig het licht zag en zich richtte op de handel in en de import, opslag en export van petro-chemische produkten. Kortom, in veler ogen een eerzame handel die Endstra senior in de wereld van geldzakken een goede naam bezorgde. Dus hees het ABN/AMRO-conglomeraat in 1992 zich met enige graagte in het rollend materieel van KVG. In diezelfde periode was Endstra senior adviseur van een vastgoed-project aan de IJmuidense kust geworden, waar de wat minder eerzame Newtron-schuifelaar Willem Smit en de lachende Berlusconi-fan René Coltof (zie onze serie "Hahaha" van begin december jl.) met vereende krachten een complex met luxe appartementen lieten verrijzen. Het aandeel van Smit verhuisde enige tijd later naar de zoon van de adviseur, Willem. Net als Smit niet al te eerzaam bezig. Ook al in 1992 kwam namelijk aan het licht dat hij xtc-opbrengsten van Ton van Dalen, Ronald van Essen en de in 1995 vermoorde Belgische dokter Danny Leclère beheerde, wisselde of belegde. De vraag hoe deze geklofte lieden aan het adres van Willem Endstra zijn gekomen is onbeantwoord gebleven. Maar laat zich met een beetje fantasie wel raden.

We hebben in deze kolommen al vaker beweerd dat Nederland een narcostaat is en met de haast Colombiaanse wijze waarop Cor van Hout op vrijdagmiddag jl. uit de Amsterdamse scene werd verwijderd wordt die stelling nog eens onderstreept. Een van zijn gesprekspartners bij het Chinese galgenmaal in Amstelveen was de 36-jarige botenhandelaar Robert ter Haak, die zwaargewond in het ziekenhuis belandde. Wie een beetje thuis is op het internet vindt al snel de onderneming Ter Haak International op het adres Kennemer Boulevard 738 in IJmuiden. Een botenhandel die onderandere de luxe motorjachten en speedboten van het merk Sunseeker importeert. Even verderop aan diezelfde boulevard op nummer 540 is een van de paradepaardjes van Willem Endstra gevestigd: Seaport IJmuiden. Een marina waartoe ooit zoals wij in de vorige aflevering van deze serie meldden de eerste stap is gezet door het trio Willem Smit, René Coltof en Minne Endstra, de vader van Willem. En laat deze onderneming nou ook die Britse speedboten importeren. Nou zegt dat net niks. Maar uit een officieel document uit een politiedossier dat betrekking heeft op een nog steeds lopend recherche-onderzoek naar Endstra’s activiteiten blijkt dat een deelproject daarvan is gefocust op ene Ter Haak. Achter diens naam staat tussen twee haakjes vermeld: Speed, Slagwerk. Mogelijk de namen van een stel snuffeloperaties van politiezijde, waarbij die van Speed best zou kunnen duiden op een bekend opwekkend middel. Maar ook op voornoemde speedboten. Speculatief? Zeker. Maar in het gigantische conflict dat aan de elimineringsgolf binnen het wereldje van de Amsterdamse misdaad ten grondslag ligt gaat het om de poen. En het speculeren ermee. Dus waarom zouden wij ook niet eens een duit in het zakje doen? Een vraag tot besluit voor een leuke weekendpuzzle: Waarom wilde Mieremet zijn geld terug van Endstra? Speculeert u er maar lustig op los.

Aanleiding tot het schrijven van dit vervolg van deze serie was nieuwe informatie over Lilo Lauricella, wiens ruwe overlijden november vorig jaar in de Venezolaanse hoofdstad Caracas al eerder stof opleverde voor een artikeltje in deze kolommen (zie "Lilo en de narcostaat" van 12 november 2002. De op Vanessa-wijze onherkenbaar gemaakte Italiaan was de boekhouder van de Siciliaanse mafiafamilie rond Nitto Santapaola en beheerde daarnaast namens deze Don onderandere een aantal video- en gokondernemingen in Zuid-Amerika, een internationale handel in schroot en ingeblikte vruchten, hier en daar wat vastgoed en een cokelijntje tussen Colombia en Nederland. Zoals gemeld was bij de witwas van niet geheel verklaarbare inkomsten de in Utrecht gevestigde Homich Holding betrokken en mede daarom werd de dood van Lilo interessant voor ons. Maar er is meer. Uitvalsbasis voor zijn activiteiten was het Franse eilandje Cavallo (tussen Corsica en Sardinië in) dat vanaf 1988 geheel onder controle van Lauricella’s onderneming Codil stond. Toen zowel de Franse als Italiaanse Justitie hem wat nauwkeuriger gingen volgen deed hij zijn belangen over aan een associé afkomstig uit Corsicaans-nationalistische kringen. In de loop der jaren groeide Cavallo dankzij zijn prachtige natuurlijke haven, zijn eigen vliegveldje en de inspanningen van Lilo uit tot een draaischijf van de internationale drugs- en wapenhandel. Op het oog hadden de vrij frequente bezoeken die Silvio Berlusconi, de stille partner van zijn met het Nederlandse vastgoedkoppel Endstra/Hummel samenwerkende broer Paolo, aan het eiland bracht daar niks mee te maken. Hij ontmoette namelijk bij die gelegenheden de daar vaak vertoevende prins Victor Emanuel. De zoon van de laatste Italiaanse koning, wiens verbanning onlangs werd opgeheven. Maar zowel Berlusconi als de prins maakten indertijd wel deel uit van Licio Gelli’s Loge P2 (respectievelijk onder nummer 1816 en 1621). En dat was om de donder geen gezelligheidsvereniging. O ja, voor we het vergeten: het zeiljacht van Klaas Hummel bevoer van tijd tot tijd ook wel eens deze wateren. Maar waarschijnlijk gewoon omdat Klaas het daar zo mooi vond.

Toch nog eens even terug naar de uitspraken van René Coltof, de loper in Willem Endstra’s buitenlandse schaakspel. Hij bleek apentrots te zijn op de zeshonderd woningen aan het Meer van Lugano, de vierhonderd villaatjes aan het Lago Maggiore en tweehonderd appartementen aan het Comomeer. Geen hond mag daar bouwen maar Willem en René wel dankzij hun liaison met de gebroeders Berlusconi. Eén telefoontje uit Rome en de Forza Italia-burgemeesters uit de streek rond de Italiaanse vakantiemeren gaan schielijk door de knieschijven. Vrije concurrentie? Brussel? Hahahahaha. Da’s lachen. Nou was het keurige Nederlandse koningskoppel al langer actief in die streek. Getuige de wervende teksten op de websites van Coltof. De Palazzo’s, Residences en Porto’s vliegen je om de oren. Te huur en te koop. En als je wat krap zit of zo dan kan je tegen uiterst billijke voorwaarden gebruikmaken van de diensten van de regionale Banca Popolare di Intra. Ook de naam van de Franse vakantiereus Pierre & Vacances duikt op tussen Coltof’s ronkende reclameteksten. Geen onbekende voor de Nederlandse combine Endstra/Hummel die zoals we al eerder hebben vermeld samen met het Belgische Alnamij (zie aflevering 5) de Grandorado’s Port Zélande en Zandvoort van Piere & Vacances overnam. Voordat de rest werd opgeslokt door Landal Green Parks van de Rotterdamse tycoon Cees de Bruin. Maar zaken zijn zaken. En zonder enige twijfel zullen ook de tweeduizend vakantiehuisjes die op een terrein van de Berlusconi’s in Sardinië worden opgetrokken wegvliegen als warme stokbroodjes. Niet zo lang geleden ontrolde zich overigens in diezelfde vakantiesfeer een enorme affaire, die weer eens aangeeft in welke wereld het trio Endstra, Hummel en Coltof zich heeft begeven.

Je schrikt je een lichte windstilte als je de reactie leest van vastgoedondernemer Jan Dirk Paarlberg op een artikel in Quote van december jl. Daarin werd hij zakelijk in verband gebracht met Willem Endstra en dat was bij hem blijkbaar met een noodgang in de luchtpijp geschoten. Nou was het artikel strikt genomen wat onnauwkeurig, maar hé wie bananen eet moet ook de schillen kwijt. Zo zou hij volgens Quote met Hummel, Endstra en Wijsmuller ooit samen kantoor hebben gehouden op het adres Stadionplein 1. Was helemaal niet waar volgens Jan Dirk. Verder zou hij volgens het artikel samen met Endstra in 1996 de Euromast hebben gekocht. Was ook niet waar volgens Jan Dirk. Hij had het bouwwerk samen met zijn partner David Beesemer gekocht van de respectabele gebroeders Don. Het enige contact dat hij met Endstra had gehad hield verband met de verkoop van zijn aandeel in de door ons op 25 januari vermelde Seaport Marina in IJmuiden. Maar wat blijkt? Volgens René Coltof, de minister van Buitenlandse Zaken van het Endstra-imperium, had Paarlberg wel degelijk samen met Willem de Euromast gekocht. En als je zo kinderlijk naïef als René bent om naar buiten te brengen dat je samenwerkt met Paolo Berlusconi dan spreek je wat ons betreft de waarheid. Bovendien wist hij nog te melden dat hij Jan Dirk regelmatig tegenkwam op het bureel van Endstra. Oeps. Het verhaal over het Stadionplein was afkomstig van Johnny Wijsmuller. Nee, niet de ouwe Tarzan maar ook een partner van Endstra die vroeger zakelijk verbonden was met Mushtaq Malik, de belangrijkste Pakistaanse importeur van geestverruimende producten in Nederland in de jaren zeventig. Nou als Jan Dirk zo’n slecht geheugen heeft durven wij hem al niet meer te vragen of het waar is dat hij in samenwerking met het Mijdrechtse bouwconcern Midreth het later zo beruchte Mega Sport-complex in Breda uit de grond heeft gewurmd. Om vervolgens zijn aandeel over te doen aan het duo Endstra/Hummel. Want al die onnodige correspondentie daar houden we niet van.

In aflevering 9 van deze serie gaven wij al aan dat het trio Endstra/Hummel/Coltof in Italië zijn entree had gemaakt in een wereldje waarin het heftig toegaat. Zo werden bijvoorbeeld in oktober 1999 als uitvloeisel van de Operatie Bingo 2 zo’n slordige 68 man van de straat geplukt. Een van hen was de mafioso Pasquale Centore, een voormalig christendemocratisch politicus en op het oog keurige zakenman die zich bezighield met de im- en export van alles wat los en vast zat. Daar bleken ook cocaïnezendingen tussen te zitten uit Peru en Colombia die werden verzorgd door een groep met de bizarre naam Los Cammellos. Voor de witwas van zijn winstaandeel in het project had hij zich gelieerd met Flavio Carboni. Een oude bekende uit het P2-circuit die in de jaren tachtig tot zijn bovenste boordenknoopje betrokken was bij het schandaal rond de Vaticaanse Banco Ambrosiano en er nog steeds van verdacht wordt 11 juni 1982 de moord op Roberto Calvi, de directeur van de bank, te hebben geïnitieerd cq. geënsceneerd. Carboni was goed thuis op Sardinië. Al in de jaren tachtig was hij daar actief bij het aankopen van en speculeren in stukken grond samen met een ander P2-lid dat later furore zou maken in de Italiaanse politiek.: Silvio Berlusconi. Niet zo verwonderlijk dus dat het drugsgeld van Centore in de tweede helft van de jaren negentig werd belegd in een project van 177 luxe vakantieappartementen in het zuidelijk deel van Sardinië, vlakbij Porto Rodondo. Het kreeg de schone naam Smeralda Village en ook hierbij was Silvio betrokken via zijn broer Paolo. Dezelfde Paolo met wie Willem Endstra en René Coltof zo vriendschappelijk omgaan en samenwerken bij een enorm vakantieproject op Sardinië. Je mag je afvragen of er misschien tussen deze constructie en het overlijden van Sam Klepper in het najaar van 2000 enig verband bestaat. Want wat was de hint die besloten lag achter de Italiaanse tekst van een overlijdenadvertentie in De Telegraaf na de dood van Mieremet’s collega: "Nessuno attaca noi senza essere punito" (niemand valt ons aan zonder gestraft te worden). Waarom in het Italiaans? En voor wie was de waarschuwing bestemd?

De Hilversumse zakenman Jaap de Bode stond vorig jaar voor rond de 50 miljoen euro in het krijt bij de Rabobank van Eemnes. Hij had bij de bank gigantische leningen losgepeuterd via de eind 2001 overleden directeur Rob Wijnmaalen zonder dat daar voldoende dekking voor was. Jaap kocht met een deel van die 50 miljoen kapitale panden op, waaronder het Maastheater in Rotterdam waarin de exclusieve disco Pacha een plekje heeft gevonden. April vorig jaar liet de bank beslagleggen op de bezittingen van De Bode. Grotendeels bestaande uit weelderig onroerendgoed. In juni liet de Rabo zeventien juwelen uit die o.g.-schat veilen. En kocht er tot verbazing van velen zelf een stel van op om die later opnieuw in de aanbieding te kunnen doen. Daarmee probeerde de bank vooral te voorkomen dat met De Bode gelieerde zakenlui de panden voor een goudrenet en een duivenei opkochten en meteen weer doorstootten ten behoeve van De Bode’s portemonnee. Een ander deel van de uitstaande leningen, zo’n slordige 27 miljoen euro, was volgens de bank gewoon zoek. Daarmee had De Bode onderandere dure auto’s verhandeld en als baasje van de BV Sunseeker Superyachts luxe jachten aangekocht en verpatst. De opbrengst zou De Bode hebben willen gebruiken om het personeel van zijn verschillende BV’s te betalen. Maar die zouden daar nooit een rooie eurocent van hebben gezien. Vraag is nu of De Bode zijn Sunseekers rechtstreeks uit Engeland liet komen, of gewoon bestelde bij Benelux-vertegenwoordiger Ter Haak International in IJmuiden die toevalligerwijs vorig jaar eveneens in ruig financieel water terecht kwam. Naar verluidt was de leiding van die IJmuidense onderneming - bestaande uit vader en zoon Ter Haak - in ernstige aanvaring gekomen met het illustere duo Willem Endstra / Willem Holleeder, dat ook al Sunseekers in de aanbieding had (zie ook Octopussy aflevering 7). Ter Haak junior werd op vrijdagmiddag 24 januari jl. neergeschoten in Amstelveen. Samen met Cor van Hout. Hij is gisteren aan zijn verwondingen overleden.

Op 24 december van het vorig jaar kregen twee Tilburgers van een meneer in toga 28 maanden gevangenisstraf voor hun mik. Twee andere leden van hun club kregen twee jaar en weer twee anderen tien maanden. Wegens de fikse handel in een genotsmiddel dat de Marokkaanse economie nog een beetje op de been houdt, witwassen van de opbrengsten en verboden wapenbezit. Een bescheiden strafje, maar ze hadden dan ook meer dan vijf jaar moeten wachten op de behandeling van de zaak. Het ging namelijk om een onderzoek waarbij een hele batterij aan rechercheteams uit Nederland, Spanje, Frankrijk, Engeland en België in het geweer was gebracht. En dan duurt het allemaal al gauw wat langer om een sluitend dossier in elkaar te hangen. Bovendien bleken de Belgen gebruik te hebben gemaakt van een burgerinfiltrant. De bewijzen die via een dergelijke methode naar boven worden getakeld mogen in Nederland sedert de IRT-affaire niet meer tegen verdachten worden ingebracht. Een detail uit het dossier van dit onderzoek, waarop de naam Slagwerk was geplakt, trok onze aandacht. Een van de witwassers van de veroordeelde Tilburgse ondernemers had namelijk een leuk bedragje overgebracht naar de producent van luxe jachten in Engeland voor de aankoop van twee speedboten van het merk... Sunseeker. Een bekende naam voor degenen die deze serie een beetje bijhouden. Zowel de door ons opgevoerde, eergisteren overleden Robert ter Haak als de in opspraak geraakte zakenlieden Jaap de Bode en Willem Endstra handelden in deze buitengewoon geliefde nautische snelheidsmonsters. Bovendien wisten wij in aflevering zeven van 25 januari jl. al te melden dat in het al jaren durende politieonderzoek naar de zakelijke activiteiten van laatstgenoemde ook een plaatsje was ingeruimd voor Robert ter Haak. De weerslag van dat deelonderzoek werd ondergebracht in de dossiers Speed en Slagwerk. We waren toen dus wel degelijk warm. Stay tuned.

22 februari 2003
Sorry Joost Jilles, maar na verdere bestudering van de Buizerd-documenten denken we toch echt dat Insignia in het najaar van 2001 verwikkeld was bij zakelijke schermutselingen van de inmiddels legendarische Willem Endstra en Klaas Hummel. En wel in Spanje, waar zij met andere gretige partijen strijd voerden bij de verovering van Hotel Arts in Barcelona. Een van die partijen stond onder leiding van de Eindhovense vastgoedgeneraal Tom Moeskops. Met zijn geschatte vermogen van 110 miljoen euro terug te vinden op nummertje 144 van de Quote 500. De zo agréablement in Monaco wonende Tom opereert bij dit soort gevechtshandelingen heel vaak samen met de ook al uit onze lichtstad afkomstige Harrie (ook wel Jerry) v.d. Moesdijk. Een centurion die het moet doen met 95 miljoen euro en daarom op plaats 172 staat en zijn ego dus maar opkrikt met een Porsche, een Ferrari en een dure boot. Goed, bij de Battle of the Arts zou Tom zich volgens de legendes verzekerd hebben van een Zwitserse financiële garde maar te laat op het slagveld zijn gearriveerd. Hotel Arts was tot dan toe in handen van een Amerikaans/Japanse combine. Tom (mogelijk geassisteerd door Jerry) probeerde met zijn Zwitsers via de Japanse ingang binnen te komen om de balie te veroveren. Maar volgens de Buizerd-annalen zou Tom daarbij op de koffie zijn gekomen omdat Willem en Klaas (geassisteerd door Insignia) de Amerikanen al zo goed als plat hadden.
Zo’n oorlog kost dukaten en daarom hadden Willem en Klaas uitbreiding van hun krediet gezocht bij het Bouwfonds van de ABN/AMRO dat al menige slag van het agressieve duo had voorgefinancierd. Mede dankzij de voorspraak van onderandere Joop Koster (aanvoerder van het bescheiden ogende Flatbeheer, die niettemin volgens Klaas voor zijn operaties in de VS bij de ABN/AMRO een financiële speelruimte van 1 miljard had weten te veroveren en op nummertje 461 van de Quotelijst staat genoteerd) zou hun kredietgrens bij het Bouwfonds van 500 miljoen piek naar 600 miljoen piek zijn opgekrikt. Voldoende om hun missie in Barcelona succesvol te kunnen afronden. Of dat ook echt is gebeurd valt wat moeilijk te reconstrueren uit de voor handen zijnde Buizerd-documenten. Maar je kan niet alles hebben.

4 maart 2003
Volgens onze onvolprezen Hilversumse bronnen valt er donderdagavond aanstaande weer veel te genieten in de uitzending van het VARA/NPS-programma Zembla. Die heeft als titel “Onrust in de onderwereld” en zal gaan over de achtergronden van de liquidaties in Amsterdam. Haast vanzelfsprekend komen daarbij ook nieuwe gegevens aan bod over de Amsterdamse vastgoedondernemer Willem Endstra, die door de vroegere Bruinsma-enforcer John Mieremet ooit als “onderwereldbankier” werd neergezet. Of Willem de uitzending zonder tegengas over zich heen zal laten gaan valt nog te bezien. Een kortgeding staat in een vloek en een zucht in de steigers. Want nare publiciteit kost geld. En dat is niet populair in het wereldje. Volgens dezelfde Hilversumse bronnen is dat recentelijk ook weer gebleken bij een onderzoek van Quote naar Mieremet’s fiscalist Evert Hingst. Naar verluidt zou een stel sombere heren zich op de burelen van het maandblad hebben gemeld om even hun ongenoegen daarover te uiten. Hingst bezet al jaren een warm plekje op het kantoor van mr. A. E. Toenbreker, wiens naam onverbrekelijk verbonden is met het adres Petroleumhavenweg 26 in de hoofdstad. Op datzelfde adres stond in de jaren negentig een plukje ondernemingen geregistreerd die gelieerd waren met de kort tevoren slordig overleden Dominee Bruinsma. Zegt dat iets? Op het eerste oog niet. Maar wie weet op het tweede wel. U hoort van ons.

11 maart 2003
Wij schamen ons diep. Hadden we daar in Octopussy (18) de voornamen van mr. Toenbreker omgedraaid. Stond er E.A. Toenbreker in plaats van A.E. Toenbreker. Dus kregen we al gauw een boze e-mail van hem. Terecht. En we hebben de fout meteen hersteld. Maar er stond nog meer in die mail en dat willen we u ook niet onthouden. Een quote:
“ ... verneem ik graag van u waarom en op welke wijze mijn naam “onverbrekelijk verbonden” zou zijn met het door u aangegeven adres ”.
Dat adres was Petroleumhavenweg 26. Daar waren een tijdlang een paar BV’s geparkeerd uit het rijke assortiment van de ruw overleden Klaas Bruinsma, Flavia Beleggingen en Via Appia. Zelfs in 1997 nog. Op hetzelfde adres was ook de onderneming Bouwperfect BV gevestigd. Een aannemersbedrijf onder leiding van een meneer Helsloot. Van mensen die dat heel beslist weten kunnen vernamen wij dat het advocatenkantoor Toenbreker diensten verleende aan Helsloot’s bedrijf en toen dat in 1999 failliet ging de afvloeiing van de werknemers begeleidde. Waarom mr. A.E. Toenbreker dan in godesnaam valt over onze terminologie is ons een raadsel. En de vraagtekens worden nog groter bij het lezen van de volgende alinea in zijn epistel:
“Kopie van Uw publicatie en kopie van deze e-mail zond ik te zijner informatie aan mr. H.F. Doeleman, Deken van de Amsterdamse Orde der Advocaten”.
Wat moet die man daarmee? Waarom maakt mr. A.E. Toenbreker zich zo druk? Oké, hij kan dit soort “bad news” natuurlijk niet gebruiken. Het was al erg genoeg dat een van de cliënten van zijn kantoor op klaarlichte dag na een onderhoud met collega Hingst vlak voor de deur werd neergeschoten (Even ter verduidelijking: het ging om John Mieremet, een van de vroegere enforcers van dominee Bruinsma). Maar het lijkt wat overtrokken om bij dit toch vrij onschuldig ogende geval de Deken uit zijn slaap te halen. Onschuldig? Niet helemaal. Bouwperfect werd namelijk geruime tijd door het IRT en de Amsterdamse politie in het snotje gehouden. Men verdacht het bedrijf ervan een niet onbelangrijke rol te hebben gespeeld in een grote hoofdstedelijke drugsaffaire.
Op 1 juni 1997 werd een werknemer van Bouwperfect dood aangetroffen in het Haagse recreatiegebied Madepolder. De 50-jarige Wim Koenen. Naar alle waarschijnlijkheid al op 27 mei in het kantoor van Bouwperfect neergeschoten na een voorafgaande ruzie in een café. Bij gebrek aan doorslaggevend bewijs belandde de zaak op de plank.
Op 6 oktober 1998 kwam bij een schietpartij in de Amsterdamse Orteliusstraat na een voorafgaande ruzie in een café de 54-jarige Jan Heij om het leven. De dader was “Grijze Piet”. Een werknemer van Bouwperfect, die na de showdown was weggereden in een wit bestelbusje dat na onderzoek van zijn bedrijf bleek te zijn.
Kijk, nu wordt duidelijk waarom mr. A.E. Toenbreker in de stijgbeugels ging, ons een e-mail stuurde en de Deken met wat administratieve rompslomp opzadelde. Mieremet, Bruinsma, Grijze Piet, drugs, twee doden. Ja, da’s effe lekker.

19 maart 2003
Ons vertouwen in Barbara Edney, de woordvoerster van de Britse speedbotenproducent Sunseeker International Ltd., werd niet beschaamd. Zij zond ons opnieuw een verhelderend mailtje:
“We have had no dealings with De Bode. As far as we understand now they bought second hand boats from Ter Haak. We in fact had to put them in lawyers hands to stop them using the Sunseeker name”.
Kijk, dat lost uiteraard niet al onze vragen op. Maar als Barbara de waarheid vertelt - en waarom zou ze niet? - dan bestond er een directe lijn tussen de menagerie van Johan ter Haak en die van De Bode. En zou die laatste vanuit Engeland op zijn vestje zijn gespuugd voor het misbruik van de naam Sunseeker. De witwasser van een Tilburgse firma in roesmiddelen was dus verbonden met een Gooise vastgoedhandelaar die in een wijde omgeving een aroma van oplichting verspreidde. Met ergens op de achterhand een “onderwereldbankier”. Maar geen van drieën voor zover wij weten ooit geconfronteerd met een karige maaltijd in een klein uitgevallen kamertje met een kijkgaatje in de deur. Toch raar. Wij hebben meer dan een vermoeden dat wij over deze liaison binnenkort nog meer boven water trekken. Stay tuned.

20 maart 2003
Het kantoor van de in deze kolommen ineens tot bloei gekomen mr. A.E. Toenbreker heeft volgens ingewijden niet alleen de belangen behartigd van John Mieremet, de via Willem Endstra investerende ex-enforcer van Klaas Bruinsma, maar ook van een andere kleurrijke figuur in de Amsterdamse scene: Bertus Lüske. Een tot vastgoedspeculant verworden oud-bokser, die al tientallen jaren via het inzetten van knokploegen de achterkant van zijn gelijk probeert te etaleren tegenover de kraakbeweging in Amsterdam. Zijn laatste spectaculaire, maar mislukte overval pleegde hij op het culturele kraakproject op het ADM-terrein in Amsterdam-West. Maar onze aandacht gaat ditmaal uit naar een net zo afschrikwekkende raid van zo’n twintig jaar daarvoor. In de nacht van 12 op 13 oktober 1982 werd de Luyk ontruimd door een knokploeg onder leiding van sportschoolhouder Jan Plas. Diens naam zou drie jaar later verbonden raken met de kidnap van Gijs van Dam junior, die in december 2002 opnieuw door het noodlot werd getroffen toen een aantal kogels hem veroordeelde tot een vegetatief bestaan. De Luyk-actie van Plas en zijn meer dan twintig assistenten - toegerust met ludieke breekijzers en gespijkerde honkbalknuppels - vond plaats ten behoeve van de eveneens aanwezige huiseigenaar Lüske, die bij die gelegenheid zijn overproductie aan adrenaline aanschouwelijk maakte met het wegwerpen van vuilnisbakken Geüniformeerde wetshandhavers verschenen op hun gemak pas anderhalf uur later bij het pand. Twee van hen werden binnengelaten en er onstond direct een sfeertje van ouwe jongens krentenbrood. Een van de agenten riep zelfs amicaal tegen een lid van de kernploeg van Plas: “Hééé, Helsloot, jij ook hier?”. Tot zover het verslag van een ooggetuige. Nou zullen er zonder twijfel heel wat Helslootjes in Nederland rondlopen. Maar gek hè, in dit verband denken we toch meteen terug aan de in onze visie redelijk stevig met mr. A.E. Toenbreker verbonden meneer Helsloot uit aflevering 19. Want een ding is zeker: dit Amsterdamse wereldje is maar klein. En wordt de laatste jaren steeds maar kleiner. Daarom blijven wij de vinger aan de knekelige pols houden. Stay tuned.

2 april 2003
Ergens moeten wij bij de Deutsche Bank met ons mailtje (zie aflevering 25) een snaar hebben geraakt, want onze site kreeg gisteren hoog bezoek vanuit het naoorlogse Hauptamt in Frankfurt. Maar voordat iemand in zo’n logge organisatie een pennenlikker uit de onderste regionen van het personeelsbestand opdracht heeft gegeven een mailtje terug te sturen naar die verdammte Leute in Den Bosch gaat er nog wel een litertje water door de Rijn. Nee, dan Patron Capital Partners. De Britse partner van de Deutsche Bank bij de aankoop van Hotel Arts in Barcelona. Gisteravond toen het kantoor leeg was kroop de baas van die venture capital onderneming, Keith Patron, hoogstpersoonlijk voor zijn beeldpiano en liet ons weten dat er bij de aankoop van Hotel Arts geen Hollanders betrokken waren. Dus geen Endstra en Hummel. Want dat zijn Hollanders. Als we Keith dus mogen geloven - en why not - hebben Willem en Klaas dus toch de boot gemist. Ondanks het feit, dat ze helemaal gebamzaaid zitten bij de Deutsche Bank en samen menige leuke deal hebben gesloten in het recente verleden. Kennelijk vindt die bank het net als verschillende Nederlandse financiële instellingen niet interessant waar Willem bijvoorbeeld al zijn geld vandaan haalt. Maar ja, dan kan je ook wel aan de gang blijven. Naar verluidt beschikken de twee Hollandse Geschäftsleute zelfs nog steeds over een ruim krediet bij het Amsterdamse filiaal. Niet zoveel als bij het Bouwfonds van de ABN/AMRO, maar toch. En dat krijg je niet zo maar. Gek hè, maar we voelen aan ons Wasser dat daar meer interessant materiaal te vinden is. Stay tuned.

3 april 2003
De Deutsche Bank verwaardigt zich niet om onze mail te beantwoorden. Kapsones. Sowieso ten onrechte. Je kan natuurlijk niet net doen of er rond je cliënten Endstra en Hummel nooit iets is gebeurd. Nou heeft deze Grossbank er een handje van om heikele zaken dood te zwijgen. Zo kwam in 1999 naar buiten dat zij voor de Tweede Wereldoorlog al niet erg kieskeurig was bij het financieren van ondernemingen met een afwijkend luchtje. Zoals de bouwers van Auschwitz, de uitbaters van de daar gevangen zittende slaven die zich onder het motto “Arbeit macht frei” letterlijk dood werkten en de moedermaatschappij van de fabrikant van Zyklon-B. Aanleiding tot die berichten vormde de door de Deutsche Bank geplande overname van de Amerikaanse financiële grootmacht Bankers Trust. Na links en rechts wat met de buidel te hebben geschud kwam het alsnog goed, maar je maakt als deftig instituut toch een behoorlijke potindruk. In oktober 2001 raakte de Deutsche Bank/Bankers Trust-combinatie opnieuw in woelig vaarwater. Zij werd er openlijk van beschuldigd met voorkennis te hebben gehandeld in aandelen van United Airlines en American Airlines (precies de twee maatschappijen die onvrijwillig bij de 9/11-operatie betrokken raakten) en van de Duitse herverzekeringsmaatschappij Munich Re, die daarna voor de meeste schade moest opdraaien. Aan die affaire wordt journalistiek nog steeds gesnuffeld. Tuurlijk is dat allemaal onvergelijkbaar met de problematiek rond twee redelijk eenvoudige Amsterdamse vastgoedondernemers. Maar doodzwijgen helpt dus niet. Stay tuned.

4 april 2003
In mei 1996 werd de extreem-rechtse publicist Siegfried Verbeke door het Haagse gerechtshof veroordeeld tot een boete van 5000 gulden en een half jaar voorwaardelijk. In november 1997 bevestigde de Hoge Raad de uitspraak van het gerechtshof. Siegfried blunderde tegen dat vonnis op wegens de ontkenning van de Holocaust. De notoire dwarsligger spendeert al jarenlang veel moeite, tijd en geld om de afzichtelijke gebeurtenissen in de Duitse concentratiekampen terug te brengen tot in zijn ogen ware proporties. Miljoenen mensen vergast? Volgens Siegfried klinkklare onzin. Naar zijn mening is er geen spoortje van bewijs voor die massamoord. Immers: waar zijn de ashopen? Bovendien hadden die oventjes een veel te kleine capaciteit. En die zogenaamde ooggetuigen spreken elkaar allemaal tegen. Siegfried komt er nog net niet toe om Auschwitz een voorloper van Grandorado te noemen. Verder trekt hij nog de echtheid van het Dagboek van Anne Frank in twijfel. Kom op zeg, dat kan ze nooit zelf hebben geschreven. Kortom, Siegfried heeft het er maar druk mee. Een echte zoeker naar de waarheid, die “de Duitsers” eindelijk recht zal doen. Hij heeft daar zelfs in Antwerpen een stichting voor in het leven geroepen: de stichting voor vrij historisch onderzoek. Jawel. Maar door al dit soort activiteiten heeft Siegfried al een paar keer een proces aan zijn historische reet gehad. En vind voor zoiets maar eens een beetje knappe verdediger. In bovengenoemd proces vond hij die in de persoon van mr. C. N. M. Dekker. Een pleiter die deel uitmaakt van het voortreffelijke advocatenkantoor van mr. A.E. Toenbreker. Maar iemand moet het doen. Dat valt niet te ontkennen.

13 april 2003
De vele “In Memoria” die volgden op de gewelddadige dood van Cor van Hout in januari van dit jaar voor het pand van zijn favoriete Chinees in Amstelveen, maakten vrijwel allemaal melding van nog twee op hem gepleegde aanslagen: die van maart 1996 voor zijn woning in de Amsterdamse Deurloostraat en die van december 2000 voor zijn daarna gekozen domicilie in de Amstelveense Catharina van Renessestraat. Maar er waren meer aanslagen. Vanaf 1992 - na het uitzitten van zijn straf wegens de ontvoering van de heren Heineken en Doderer - kreeg Corretje namelijk jaarlijks te maken met aanslagen Inkomstenbelasting en Premie Volksverzekeringen. De inspecteur stuurde die naar de Deurloostraat, maar hij kreeg zijn dringende epistels óf terug met de mededeling “Woont hier niet” óf hij hoorde helemaal niks. En waar ging het helemaal om? De inspecteur had Cor’s inkomen geschat op 150.000 gulden. Daar kwam een eenvoudig Kamerlid nog gretig zijn bed voor uit, maar Cor stak er bij wijze van spreken een sigaar mee op. Desondanks liet deze de zaak gewoon blauw blauw en zoals wij allen genoegzaam weten accepteert de inspecteur dat uiteindelijk niet en stuurt als het een beetje de moeite waard wordt de FIOD op je af. Er liepen echter ook nog andere speurneuzen in de omgeving van Van Hout rond. Dat had te maken met een levendige en profijtelijke hash-handel die Cor’s organisatie had opgezet met hulp van corrupte ambtenaren en personeelsleden van Schiphol plus nog een klein pakketje advocaten en notarissen. Tegen het einde van 1997 werd Van Hout gevat en verhoord. Tijdens een genoeglijk onderonsje vertelde de ondernemer ondermeer dat hij niet zoals alom verondersteld eigenaar was van een alleraardigst assortiment bordelen in Alkmaar maar dat hij een redelijk inkomen genoot uit de handel in van alles, waaronder onroerend goed en... boten. En met dat laatste zijn we thuis en kunnen we Cor bijzetten in een galerij met bekende namen. Zo handelde zijn jonge gabber Robert ter Haak, die een paar dagen na hem het loodje legde als gevolg van de showdown in Amstelveen, in boten. Diens vader Johan ter Haak idem. Diens onvermoede associé, de Gooise zakenman De Bode, dito. En good old Willem Endstra eveneens (zie eerdere afleveringen in deze serie op de site www.stelling.nl/followup). En dan ging het uiteraard niet om sullige pramen die in Giethoorn de toeristen in een toestand van shock and awe brengen, maar luxe en snelle golvenklievers die in hun witte zog heel wat zwarte pecunia van kleur laten verschieten. Een echte waterrijke Dutch Connection dus. Stay tuned.

25 april 2003
Vanochtend werden wij door een trouwe lezer gewezen op de recente uitspraak van de Raad van de Journalistiek versus John v.d. Heuvel in een zaak die was aangespannen door Evert Hingst. De financieel adviseur van John Mieremet en gewaardeerd medewerker van advocatenkantoor A.E. Toenbreker. De voormalige enforcer van Bruinsma werd op 26 februari 2002 voor de deur van dat kantoor op een paar kogels getracteerd net nadat hij een seance met Hingst had gehad. Volgens Mieremet had zijn financieel adviseur een rol gespeeld bij de enscenering van de schietpartij. Dat had V.d. Heuvel in augustus van dat jaar in De Telegraaf gepubliceerd. Zonder Hingst te vragen wat die van de uitspraak van zijn cliënt vond. En wat had klager Hingst in zijn positie als geheimdrager dan kunnen zeggen, nietwaar? Alleen maar dat het niet zo was. In de woelige dagen na de publicatie van het geruchtmakende artikel had de Boulevard-schnabbelaar alsnog een paar maal geprobeerd Hingst aan de lijn te krijgen, maar die was met vakentie. Verdorie, zal je nou altijd zien. Ook het ANP had een poging ondernomen om het standpunt van Hingst of zijn werkgever boven water te trekken. Maar kantoorgenoot mr. C.N.M. Dekker, ooit de verdediger van de zo fijnzinnige publicist Siegfried Verbeke (zie aflevering 28 van 4 april jl.), wist slechts te melden dat men zich daarop beraadde. Op 16 september wierp V.d. Heuvel olie op de golven in een vervolgartikel. Te laat volgens de klager en onvoldoende. John had moeten wachten tot Hingst terug was van Bakkum aan Zee of een ander exotisch oord en dan diens eigen reactie moeten publiceren in plaats van die van zijn advocaat mr. Moszkowicz. Het was allemaal niet comme il faut en dat vond de Raad van de Journalistiek ook. Die heeft nu gevraagd aan John om dat oordeel in zijn krant te zetten. Prachtig hoor deze ethische hoogstandjes. Het hoort erbij zeggen ze. Wij hadden liever gezien dat V.d. Heuvel de door hem opgetekende nog zwaardere beschuldigingen van Mieremet aan het adres van Hingst en diens kantoor in de openbaarheid bracht. Maar John, als dat een beetje bezwaarlijk is... je weet het adres.

donderdag 12 juni-2003
Uit persberichten valt te destilleren dat Willem Endstra in ieder geval sedert beginjaren negentig ten behoeve van een avontuurlijke cliëntèle geld investeert in allerlei op het oog keurige projecten. Tot die cliëntèle behoorden ook de erven van de beginjaren negentig ruw overleden Klaas Bruinsma. De heren Klepper, Mieremet en Femer om eens iets te noemen.
Dankzij René Coltof, chef buitenland van Endstra’s onderneming, weten we dat tegen het einde van de vorige eeuw een zakelijke connectie onstond tussen de toch al van spaghetti houdende Willem en de gebroeders Berlusconi, ofwel de Italiaanse mafia (zie het kleine maar fijne serietje "Hahaha" van december vorig jaar en eerdere afleveringen van deze serie op follow up). De nieuwe combinatie ging driftig aan de slag met vakantieprojecten
op Sardinië en bij de Noorditaliaanse meren. Of dat allemaal de volle instemming genoot van de erven Bruinsma, machtige lieden in Willem’s schaduwkabinet, valt te betwijfelen. Per saldo had de mafia zijn entree gemaakt in Willem’s entourage en zoiets gaat niet ongemerkt voorbij. Half september 2000 had Endstra traditiegetrouw een tafeltje besteld bij het gala ten behoeve van een Nederlandse organisatie die geld inzamelt voor de Flyin’Doctors. Door scharrelaar Flip Kerkhoven dat jaar georganiseerd in Monaco. Als hoofdsponsor van het kleurrijke gebeuren trad Chris Thunnessen op. Een vastgoedondernemer met belangen in de softdrugssector (zie de serie "Schimmen achter Pim" in followup) en warme gevoelens voor de Amerikaanse zangeres Shirley "Goldfinger" Bassey, die voor de 900 aanwezigen op het gala van Monaco een spetterend optreden verzorgde. Onder die aanwezigen bevond zich overigens ook Margarita de Bourbon de Parme die toen al door snuffelaars van het Koninklijk Kabinet en wellicht een "mannetje" van Prins Bernhard in de kieren werd gehouden wegens haar relatie met Edwin de Roy van Zuijdewijn.
Volgens een hardnekkige anecdote die door Quote recentelijk aan het papier is toevertrouwd heeft Endstra dat allemaal niet mee kunnen maken. Hij moest plotseling voor dringende zaken naar Amerika. Waar of niet waar, zijn tafeltje bleef niet onbezet. Daar zaten o.a. Sam Klepper en John Mieremet (en Femer?). En die wilden dat wel laten weten ook. Ze werden zelfs zo luidruchtig dat Klaas Hummel, Willem’s zakenpartner die met zijn gezelschap aan een tafeltje daarnaast was aangeschoven, de heren vriendelijk edoch nadrukkelijk verzocht om op te zouten. Hummel kreeg als beloning voor zijn staaltje heldenmoed de belofte van de heren los dat hij spoedig een enkeltje naar boven tegemoet kon zien. Organisator Kerkhoven zei later wel het verhaal te kennen, maar door de drukte niks van het voorval te hebben gemerkt. Als het verhaal waar is - en waarom niet? - dan lag daarmee de nauwe band tussen Endstra en de erven Bruinsma vanaf dat moment open en bloot op straat. In wezen dus een breuk in de Amsterdamse omerta. Begin oktober 2000, een paar weken na het gala, sneuvelde Jan Femer. Twee weken daarna Sam Klepper. Een wat late poging om Mieremet, die zijn geld van Endstra terug wilde hebben, hun lot te laten delen (februari 2002) mislukte ternauwernood. Tussen de overlijdensberichten van Klepper in De Telegraaf stond het door ons al eerder gememoreerde anonieme exemplaar: "Nessuno attaca noi senza essere punito". Italiaans voor: niemand valt ons aan zonder gestraft te worden. Toegegeven, dit is een theorie. Maar misschien wel zo valide als het oeverloze gelul dat de ruiming van de erven Bruinsma het gevolg was van een ripdeal uit het verre verleden. Stay tuned.

vrijdag 19 september-2003
Spanning en sensatie vanavond in het NOS-Journaal. De planning van de aanslag op OvJ Koos Plooij door twee ingehuurde Albanezen die volgens eerdere berichten dankzij voorkennis bij Justitie was voorkomen, zou zijn verzorgd door de in Indonesië geboren Greg Remmers. Een vijftiger die al lang in het Amsterdamse wereldje rondbanjert en blijkbaar goed heeft geboerd getuige zijn verschillende luxueuze panden in Diemen en Marbella. Greg is in juni van dit jaar aangehouden nadat een van zijn Joegoslavische gabbers, Alexander “Acika” Bulatovic, in de PC Hooftstraat op 16 mei -zittend in een comfortabele voiture van de zo innig metde LPF verbonden Mercedes-dealer John van Dijk- een te hoog loodgehalte had opgelopen en was overleden. Aanleiding tot die schietpartij in de oh zo deftige winkelstraat waar sterren uit verschillende werelden hun outfit aanschaffen, was de leverantie van 44 kilo amfetamine aan een Brits-Joegoslavische vakgenoot. Het spul was niet van de kwaliteit die men in de PC Hooft mocht verwachten en er onstond hommeles met gewelddadige afloop. Remmers had nog meer pech dit jaar. In januari werd Fred Ros aangehouden toen hij bij het laven van zijn auto bij een tankstation de motor vrolijk had laten doordraaien. Zijn karretje bleek op naam te staan van Greg Remmers en in het interieur ervan werd een wapen aangetroffen. Standaardprocedure: de politie neemt een kijkje in de woning van de desbetreffende rakker. In dit geval dus Fred Ros. Die woning bevond zich in Vinkenveen en daar vonden de platte petten een voorraad wapens die voldoende was voor het uitroeien van de hele Nederlandse wildstand, zowel dierlijk als menselijk. Die wapens zouden voor een deel uit dezelfde serie afkomstig zijn als de blaffers die gebruikt zijn bij de ruiming in de Amsterdamse onderwereld van de afgelopen jaren. Het huisje van Ros bleek het eigendom van de rondborstige actrice en presentatrice Katja Schuurman. Katja liet naar aanleiding van het gekrakeel dat toen ontstond onmiddellijk weten dat ze buitengwoon shocked was, maar dat zij niet had geweten dat haar huurder een onverlaat was. Zij had de verhuur namelijk overgelaten aan een gerespecteerde makelaar en daarmee was voor haar de kous af geweest. Maar was ie dat ook? Het gerespecteerde makelaarskantoor bleek Smart Vastgoed BV op het Obiplein 6 – 10 in Amsterdam-Oost te zijn. En wie trekt daar aan de touwtjes? Greg Remmers. Maar dat wist Katja natuurlijk ook niet. Die was effe bezig met het verorberen van een paar oesters of zo. Kan nog leuk worden allemaal. Stay tuned.

maandag 22 september-2003
Greg Remmers’ Smart Vastgoed BV op het Amsterdamse Obiplein, waar Katja Schuurman haar Vinkeveense villa in de etalage had gezet, heeft net als de actrice een zusje. Daar kwam justitie achter bij een inval op 3 juni van dit jaar in een ander bedrijfspand van Greg Remmers op de Daalderweg in Zaandam. Uit de aangetroffen documentatie bleek dat er ook een Smart Verzekeringen BV bestond. May the force be with you als je van plan bent je hebben en houden bij een bedrijfje als dit te verzekeren.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat de dekking niet keurig verzorgd zou zijn. Zozou de Spaanse politie al weer geruime tijd geleden in het optrekje van Greg in Marbella op krachtdadige wijze geprobeerd hebben een kluis op te sporen die ergens onder een vloeroppervlak verborgen zou zijn. Daar zouden een paar leuke snuisterijen van ons staatshoofd zijn verborgen, die waren ontvreemd uit een niet al te best beveiligde auto tijdens een vakantie van hare majesteit. De kluis werd niet gevonden en de politie vertrok onverrichterzake bureauwaarts. Sterke geruchten willen dat de petten er een meterje naast hadden gezeten en dat in de kluis inderdaad de juwelen waren verborgen.
Hoe dit ook verder zij, we keren terug naar de amfetaminedeal uit de vorige aflevering.
Bij die transactie was volgens Justitie niet alleen de in de PC Hooftstraat gesneuvelde “Acika” Bulatovic betrokken maar ook diens landgenoot Srdjan Miranovic. Een goeie kennis van een ander lid van deze Joegoslavische belangenvereniging: Mirko Vukmirovic. En laat die nou volgens Justitie lekker bezig zijn geweest met het in elkaar hangen van een bevrijdingsactie van de als leider van de “Joego’s” bestempelde Joca Jocic. Geen eenvoudig kunstje omdat die al ruim een jaar niet in zo maar een petoet zit maar in de EBI in Vught. De nor met het hoogst denkbare repressieve regime in Nederland. En de zwaarste bewaking. Van uitvoering van de actie kwam niks, omdat Justitie er begin dit jaar de lucht van kreeg. Er kwam direct een onderzoek op gang, waarbij ook de naam van Greg viel. En of dat nog niet genoeg was zou bij het fanatiek doorsnuffelen van Jocic’ cel een telefoonnummer zijn gevonden. Dat van “de zuster van een bekende actrice”. Nee, we zeggen niks. Maar u hoort ons denken. Stay tuned.

maandag 10 november-2003
In februari en maart van dit jaar hebben wij ons behoorlijk fanatiek beziggehouden met de affaire rond Jaap de Bode. De Gooise zakenman die tientallen miljoenen aan leningen wist los te peuteren bij de Rabo-bank in Eemnes zonder dat daar fatsoenlijke zekerheden tegenover stonden. We trokken toen boven water dat Jaap connecties onderhield met Johan ter Haak. Een ondernemer uit het Endstra-circuit die zich ondermeer bezighield met het witwassen van revenuën uit de roesmiddelenhandel. Dat deed het vermoeden rijzen dat ook De Bode zich onledig had gehouden met deze avontuurlijke vorm van huisvlijt. En dat Rabo-directeur Rob Wijnmaalen, die Jaap’senthousiasme voor snelle auto’s en strakke pakken deelde, minimaal daarvan geweten moet hebben. Om maar te zwijgen over de Raad van Toezicht van de boerenbank. Na de dood van Wijnmaalen bij een merkwaardig auto-ongeluk in november 2001 spatte de Bode-bel uiteen en zat de Rabo met de zelfgekweekte peren. Maar daar blijft het niet bij. Zo’n tien à vijftien grote jongens uit het bedrijfsleven die zich tot nu toe redelijk koest hebben gehouden zouden zich namelijk hogelijk belazerd voelen door de Rabo en van plan zijn een schadeclaimpje bij de bank te deponeren. En dan niet op de manier van iedereen voor zich en God voor ons allen. Maar op de Amerikaanse manier, compleet met een claims commission en een batterij gespecialiseerde befboys. Een novum in Nederland, dus de Rabo kan zijn borst en wellicht zelfs zijn buik nat maken. Wij houden wel van wat gespetter en daarom adviseren wij u nog maar weer eens: stay tuned.

dinsdag 11 november-2003
In de vorige aflevering spraken wij al onze verbazing uit over het feit, dat de flamboyante Gooise zakenpief Jaap de Bode zo makkelijk fantastische leningen kon sluiten bij de Rabo in Eemnes. Nog verbazender is dat de Rabo blijkbaar niet de behoefte voelde om De Bode juridisch aan te vatten toen eind 2001 het aantal gaten in diens zakelijke bouwsel een vergelijking met dat van de Sacrada Familia moeiteloos doorstond. Zou de bank inderdaad boter op het hoofd hebben, zoals her en der wordt gesuggereerd? De vraag is toch al waarom De Bode zulke hoge leningen aanging. De prijs vanhet onroerendgoed dat hij ermee aanschafte lag strikt genomen een stuk lager. Strikt genomen wel ja. Maar de taxaties die werden gehanteerd om die hoge leningen te rechtvaardigen lagen ver boven de marktwaarde. En ze werden verzorgd door een makelaarskantoor uit Arnhem: Bekkering & Westra. Nou is vergissen menselijk dus wij stuurden deze experts de volgende e-mail:
“Wij zijn bezig met een journalistiek onderzoek naar de achtergronden van de affaire-De Bode. Tijdens dat onderzoek is ons ter ore gekomen dat u voor deze Gooise zakenman taxaties heeft verricht bij de aankoop van onroerendgoed. Die taxaties zouden bij herhaling aanzienlijk te hoog zijn geweest. Daardoor is bij mensen met enige expertise op dit terrein de indruk ontstaan dat zij een onderdeel vormen van een witwasconstructie. Zou u die visie van commentaar kunnen voorzien? Voordat wij wellicht in onze artikelenserie “Octopussy” tot verkeerde interpretaties komen”.
Later nog gevolgd door het addendum:
“Zou u ons kunnen zeggen in hoeveel gevallen u bij de transacties van de heer De Bode en de Rabo-bank betrokken bent geweest?”
En zoals wij dat gewend zijn wachten we nu beleefd het antwoord van de geadresseerde af. Want beleefd zijn we altijd... bij de eerste kennismaking. Stay tuned.

dinsdag 11 november-2003
Ja hoor, bingo. Een vingerplant. Dat wil zeggen, een mailtje van meneer Westra. Vast onderdeel van het Arnhemse makelaarsduo Bekkering & Westra. In antwoord op onze vragen uit de vorige aflevering. Hij schrijft:
“Voor De Bode Vastgoed hebben wij inderdaad enkele taxaties uitgevoerd. Deze taxaties zijn altijd marktconform uitgevoerd en uitgewerkt. Diverse van deze getaxeerde objecten zijn sinds die periode verhuurd en/of verkocht. Wij hebben tot nu toe nog nooit een op- en/of aanmerking van welke financiële instelling dan ook gehad op onze waardebepalingen. Er is bij ons nooit de indruk gewekt dat De Bode Vastgoed op welke wijze dan ookbetrokken zou zijn bij welke constructie dan ook."

Kijk, dat diverse (jammer, niet allemaal) door B en W getaxeerde objecten zijn verkocht of verhuurd en dat de betrokken financiële instellingen als bijvoorbeeld de Rabobank nooit hebben gepiept zal je de donder doen. Hoe meer je vangt voor een object, hoe beter het is. En dan is de prijs meteen marktconform. Zover hebben we het wel begrepen. Dat B & W hun voormalige cliënt niet afvallen kunnen we waarderen, hoewel de beweegredenen net zo divers kunnen zijn als de verkochte objecten. We zouden overigens graag willen weten of B & W ook taxaties heeft verricht voor beeveetjes als De Maaspoort, Blombode Vastgoed, Butzbach Benelux BV, J.J. de Bode Management of andere buitenwijken uit De Bode’s imperium. Want dan veranderen termen als “enkele" en ”diverse” al gauw in “heel wat” of “een massa”. Maar dat vragen we meneer Westra nog wel even. Stay tuned.

woensdag 12 november-2003
Als we eenmaal ons gebit in een zaak afdrukken dan laten we niet snel los. Zo ook in de vreemde zaak rond de Gooise zakenman Jaap de Bode, de overleden bankier Rob Wijnmaalen, het makelaarskantoor Besselink & Westra en last but not least de Rabobank. Zoals gezegd hebben wij signalen opgevangen dat een flink aantal tot nu toe zwijgzame gedupeerden de keurig gecoiffeerde hoofden bij elkaar heeft gestoken om de Rabo te verrassen met het gerammel van een enorme collectebus. Dat bracht ons ertoe om ook het hoofdbestuur van de bank eens te benaderen met een mail. In de hoopdat het ons duidelijk kan maken hoe het nou zat met de zaak-Eemnes en dat ook andere gedupeerden naar aanleiding van ons krijgshaftig optreden het zwaard zullen aangorden. Naïef als wij zijn in dit soort gevallen zonden wij het volgende briefje aan persvoorlichter Dost:
“Wij zijn al geruime tijd bezig met het napluizen van de zaak-Eemnes, waarbij uw bank in onze ogen een merkwaardige rol heeft gespeeld. Allereerst uiteraard de buitengewoon hoge leningen die Rabo-directeur Wijnmalen verstrekte aan de Gooise zakenman Jaap de Bode. De leiding in Utrecht zou daar niet gelukkig mee zijn geweest maar zou niet hebben kunnen ingrijpen door de gedecentraliseerde organisatievorm van de bank. Pas nadat de heer Wijnmaalen overleden was ontstond blijkbaar wel een gelegenheid tot ingrijpen. Dat betekende overigens niet dat de bank de heer De Bode juridisch liet vervolgen. Opmerkelijk, vooral gezien het feit dat de heer De Bode behoorde tot het galactische stelsel van Willem Endstra, ”de bankier van de onderwereld”. Ten behoeve van onze serie "Octopussy" op onze met name door de Nederlandse pers geraadpleegde websites zouden wij graag van het hoofdbestuur antwoord willen hebben op de volgende vragen:
- welke overwegingen hebben geleid tot het besluit geen gerechtelijke stappen versus de heer De Bode te ondernemen?
- in hoeverre zijn daarbij de bevindingen van de recherche van invloed geweest?
- was er in Eemnes sprake van een witwasconstructie?
- zijn er in de loop der tijd schadeclaims ingediend door derden?
- is het u bekend dat door derden een “clash action” wordt voorbereid, waarbij een aantal van hen hun belangen hebben gebundeld?"
Ja, u heeft gelijk. Er zitten een paar addertjes onder het gazon. Maar die hebben we gevraagd nog even onder de zoden te blijven. Tot we antwoord hebben van het hoofdbestuur. Stay tuned.

dinsdag 18 november-2003
Wij hebben het op deze plek al redelijk vaak gehad over het advocatenkantoor van mr. E.A. Toenbreker, herstel A.E. Toenbreker, op het imposante adres Keizersgracht 686 te Amsterdam. Dat mede dankzij de niet geringe inbreng van mr. E. Hingst en mr. C.N.M. Dekker in de loop der jaren zo’n illustere klantenkring had opgebouwd. Er kwamen respectievelijk de namen voorbij van de heren Mieremet, Kok, Helsloot, Hillis, de ons te vroeg ontvallen Lüske en de Belgische filosoof van de koude grond Verbeke. Om eens wat te noemen. Maar de schoorsteen moet roken en iedereen heeft recht op juridische bijstand. Vandaar misschiendat het kantoor van Toenbreker ook de belangen behartigt van Resurgo BV van de heer René Lavrijsen. Deze onopvallende inwoner van het rustieke ‘tGooi beheerde het onroerendgoed van Dominee Bruinsma al toen deze op de woelige baren nog zo idyllisch aan het morrelen was aan onze prinses Mabel i.o.. Daar kwam geen wijziging in toen Klaas nolens volens van het tijdelijke naar het eeuwige zeilde in de slagschaduw van het Amsterdamse Hilton. Ook de stijl van beheer veranderde niet. Zo is het onderhoud van de huurpanden waaruit de nalatenschap voor een deel bestaat niet om naar huis te schrijven. Maar klagen daarover is in dit geval een equivalent voor het vragen om repercussies. Niettemin raapte in het nog redelijk recente verleden een huurder twee kilo moed bij elkaar en trok Lavrijsen’s firma voor de kadi wegens achterstallig onderhoud. Hij won de zaak met evenveel vlag als wimpel. De tegenpartij werd door de rechter gesommeerd de boel op orde te brengen met een vette maximum dwangsom als stok achter de huisdeur. Maar Lavrijsen lag daar blijkbaar geen moment van te woelen. In de ogen van de huurder gebeurde er in de periode na de uitspraak eigenlijk net niks en dus eiste hij op een kwaad moment die dwangsom op. Sindsdien zag hij zich genoodzaakt om al driemaal aangifte te doen wegens bedreiging met de dood, huisvredebreuk en andere gezellige vondsten uit dit zo vertrouwde arsenaal. Aangifte? De huurder heeft inmiddels te horen gekregen dat de huisbaas schijt heeft aan de politie en het gratis advies gekregen voortaan goed om zich heen te kijken. Die bleek echter in het bezit van een paar flinke ballen want hij heeft inmiddels contact opgenomen met het consumenten-programma De Woonbrigade van RTL 4 om de affaire eens flink in het zonlicht te zetten. Zo zie je maar, hoe moeilijk het is om ingewortelde tradities uit te bannen. Stay tuned.

donderdag 4 december-2003
Aan de systematische ruiming binnen het Amsterdamse wereldje is nog geen einde gekomen. Zo ontvingen wij van een trouwe lezer het bericht dat Mirko Vukmirovic sedert vorige week niet meer tot de levenden behoort. Hij zou tegen acht kogels aan zijn gelopen in het zuiden van Spanje. Eerste noch tweede hulp mocht nog baten. Mirko behoorde volgens recherchegegevens tot de hofhouding van in de EBI in Vught verblijvende Joca Jocic. En tevens tot de kennissenkring van de heren Srdjan Miranovic en “Acika” Bulatovic, die in mei van dit jaar op lood werden getracteerd in de gerenommeerde Amsterdamse PC Hooftstraat.
Delaatste streek daarbij voorgoed de vlag. De aanslag zou het logische vervolg zijn van het nodige gesteggel over de leverantie van 44 kilo amfetamine van dubieuze kwaliteit aan een Brits-Joegoslavische collega-ondernemer. Dit hele gezelschap uit het gebied dat geheel conform de planning van Freddie Heineken door de NAVO kortgeleden etnisch is herverdeeld zou weer een coöperatieve band hebben met Greg Remmers. De man die landelijke bekendheid kreeg dankzij Katja Schuurman en op het ogenblik zijn tijd verbeidt in de petoet tot hij weer terug kan keren naar zijn optrekje in Marbella. Voor wie dit allemaal duistere taal is: u kunt het lichtknopje vinden in de afleveringen 32 en 33 van deze serie op de followup-website. Sterkte nog en stay tuned.

zondag 7 december-2003
Denk je dat je als onbekende Bulgaar samen met je bijslaap even op je gemak kan winkelen in Amsterdam en dan word je op de Dam voor je klus geschoten. Op klaarlichte dag. Nou ging het niet om zomaar iemand. Konstantin Dimitrov-Samokovetsa werd in zijn vaderland beschouwd als een van de topjongens uit het avontuurlijk circuit, die zich bezighield met de doorvoer van heroïne uit Afghanistan via Turkije naar West-Europa. Daarbij schijnt hij zo onverstandig te zijn geweest om op de tenen te gaan staan van een stel Russische mafiosi. Die gaven vervolgens het groene licht gaven voor zijn deportatienaar de eeuwige gulag. De uitvoerder van de klus zou een Nederlander zijn uit de drugssfeer. Nou gaan wij daar niet steil van achterover. We hebben al eerder gemeld dat de retail van de weer rijkelijk op gang gekomen hero-leveranties uit Afghanistan voor het grootste deel via Nederland verloopt. Het besluit daartoe zou nog niet zo heel lang geleden in Londen zijn genomen tussen een nog vrij jonge Nederlandse ondernemer en vertegenwoordigers van Ayub Afridi. De Pakistaanse top-dealer die eind 2001 op zijn troon in het noorden van Pakistan terugkeerde met de assistentie van de CIA. Wellicht past de moord op Konstantin ook nog in het plaatje van een arrestatie die op 20 juni van het vorig jaar in Bulgarije plaatsgreep. Die van de Servische kingpin Joca Jocic. Ook geen onbekende in het Amsterdamse milieu die momenteel een dipje doormaakt in de EBI in Vught. Wellicht vernemen we dat nog uit politiekringen. Want volgens berichten uit de Bulgaarse pers zouden er innige contacten bestaan tussen de Nederlandse speurneuzen en hun Bulgaarse collega’s. Een combinatie van yoghurt en snert, maar wie weet komt er toch nog iets moois uit. Mochten wij iets horen, dan hoort u het ook. Stay tuned.

woensdag 10 december-2003
Zaten we er dus niet eens zo erg naast. In de vorige aflevering suggereerden we dat het nogal abrupte overlijden van Konstantin Dimitrov alias Samokovetsa mogelijk ook te maken had met de arrestatie van de momenteel in Vught verblijvende Joca Jocic. De zeker al vijftien jaar in het Amsterdamse wereldje rondstruinende handelaar in drugs, wapens en aanverwante snuisterijen, die met name eind jaren negentig ook in Sofia een alleraardigste reputatie had opgebouwd in de lokale groothandel. En dat bleek juist. Net als in Mokum waart in de Bulgaarse hoofdstad de laatste jaren een wat mager uitgevallen heer met een zeisrond die een speciaal kijkje lijkt te hebben op avontuurlijke lieden. Aanleiding daartoe lijkt het “rippen” van een door de firma Jocic geïmporteerd partijtje cocaïne van 600 kilo. Een van de heren die verantwoordelijk werd gehouden voor deze kwalijke grap vond zijn voortijdig einde in de Caraïben. Hij vormde jarenlang de liaison tussen het team van Joca’s onderneming en Bulgaarse retailers. Maar ook in de rijen van die laatsten werd vervolgens flink geschoffeld. Want rippen is geen geintje meer. Naar aanleiding van dit onwelvoeglijke optreden werd de Serviër Nenad Milenkovic gearresteerd. De veronderstelde plaatsvervanger van Joca in Sofia bij langdurige afwezigheid. En laat Nenad nou warme zakelijke banden onderhouden met de vorige week op de Dam neergezegen Dimitrov. Jawel. Zoals eerder vermeld hield Konstantin zich de laatste tijd bezig met de doorvoer van heroïne uit Afghanistan. Voornamelijk via Belgrado. Daarbij zou hij niet erg in het putje zijn gevallen van Russische belanghebbenden en dat zou de reden zijn geweest voor zijn ruwe, voortijdige heengaan. Kan. Het gaat per saldo om de revenuën en dan gaat geen Zwarte Zee te hoog. De twijfel schiet echter in je hamstrings als je weet dat veertig procent van de inkomsten verdwijnt in de zakken van Bulgaarse en Servische politici en vrienden binnen het ambtelijk apparaat. Waaronder opsporingssnuffelaars en gebefte. Goed, dan gaat het in veler ogen om wat duistere landen waar corruptie haast lijkt te zijn uitgevonden. Maar wie beseft dat Nederland een van de centra is van de wereldhandel in roesmiddelen moet wel tot de conclusie komen dat ook achter de duinen flinke commissies en donaties hun weg vonden naar onvermoede zakken. En dat het opvoeren van Russische opdrachtgevers bij de dood van Dimitrov wellicht wat kort door de bocht is. Stay tuned.

maandag 15 december-2003
Op 4 november jl. werd de 51-jarige Amerikaanse zakenman Richard Scushy uit Birmingham, Alabama in staat van beschuldiging gesteld. Volgens Justitie had Richard in 85 gevallen buiten de ziekenhuispot gepist. Zo zou hij als CEO van HealthSouth, een onderneming uit de private sector van de gezondheidszorg, via fantasierijk boekhouden en andere frauduleuze kunstjes de bedrijfsresultaten hebben opgekrikt ten faveure van de koers op Wall Street. Voor een totaal van 2,7 miljard dollar. Een Enron lookalike. Aan de hand van die opgesexte bedrijfsresultaten inden Scrushy en 15 andere vindingrijke luitjes uit de top van het bedrijf jarenlang extra vette bonussen enandere gerelateerde lekkernijen. Inmiddels heeft de hele meute bekend in een poging om al te zware gevangenisstraffen en boetes te voorkomen. Behalve de in voorarrest zittende Scrushy. Die geeft de anderen de schuld en zegt dat ie nergens van af weet. Zo’n CEO zal je hebben. Maar er was meer. Volgens de Amerikaanse justitie heeft HealthSouth zich ook massief beziggehouden met het belazeren van verzekeringsmaatschappijen en het witwassen van zwarte gelden. Bij dat laatste is dan meteen de vraag aan de orde: waar kwam die poen vandaan? Het mega-proces tegen Scrushy en zijn trawanten zal zonder twijfel weer de nodige shit opleveren. Of daarbij ook de Nederlandse link aan de orde komt is de vraag. Maar die is er wel degelijk. Stay tuned.

woensdag 17 december-2003
In 1999 had Richard Scushy’s HealthSouth (*) zich zakelijk verbonden met de onderneming Healtheon Corporation die de gezondheid van de Amerikanen probeert te verbeteren via de digitale weg. Met name op het gebied van sportbegeleiding. Een buitengewoon profijtelijk initiatief van Jim Clark. Een high-tech goeroe wiens kassabel al eerder heftig rinkelde bij het opzetten van Silicon Graphics en Netscape. Of en in hoeverre Scushy’s financiële manipulaties zich uitstrekten tot Healtheon is nog in het duister gehuld. Maar dat Jim Clark af en toe een kromme schaats rijdt moge blijken uit het feit dat hij op 31 maart 1997 een bedragjevan 500.000 dollar uitleende aan de Amsterdamse onderneming Label Beever BV. Baasje daarvan was een Nederlander met een naar WC-eend geurende reputatie: Haddi Haddou Levi. Een in 1962 als Abdelhadi Haddou in Marokko geboren zakenman die zich tegenwoordig liever bedient van de naam Haddou-Levi en af en toe zelfs met een Israëlisch paspoort wappert. Haddi was pas sinds eind jaren tachtig als zelfstandig zakenman actief. Zowel in Nederland als België. Zo liet hij op eind 1989 zowel Levida Belgium als Levi Data registreren op de Kipdorpvest in Antwerpen. Ondernemingen die zich voornamelijk bezighielden met de handel in computerapparatuur. De bedrijfsresultaten waren niet om euforisch van te worden en het hele boeltje ging dan ook in augustus 1991 naar de kelder. Een spoor van ongedekte cheques achter zich latend. De officieel in de Haagse Paleisstraat gevestigde dochter Bicom BV (ook wel Levida Computer Brokers) bleef nog net drijvende maar streek in januari 1993 uiteindelijk ook de vlag. Die treurige ontwikkeling zal een bekende Nederlander wiens naam onlosmakelijk verbonden is aan de opkomst en neergang van het roemruchte Barretje Hilton weinig deugd hebben gedaan. Maar meer daarover in onze volgende aflevering. Stay tuned.

(*) zie vorige aflevering

donderdag 18 december-2003
Wat zei Neel Kroes ook weer toen ze eind januari 1991 schielijk afscheid nam als voorzitter van de Raad van Commissarissen van Newtron? Dat ze zich niet kon verenigen met de heersende moraal binnen het bedrijf. En dat volgens haar bij verschillende luitjes uit de top van het bedrijf het gevoel voor mijn en dijn nogal was vervaagd. Dat had ze dan al gauw in het snotje want haar verblijf binnen het door wizzkid en Barretje Hilton-habitué Willem Smit opgezette automatiseringsbedrijf had precies vier maanden geduurd. Voorbeelden van wat er nou precies mis was gaf mevrouw van Smit tot Peperniet. En niemand van de achterblijvers bij Newtron -onder wie prominente figuren als kindervriend Frits Salomonson, beurs- en Yab Yumtijger Adri Strating en Wolknotje Nina Brink- voelde zich blijkbaar aangesproken. Maar een van dingen die bij Neel enige bevreemding zal hebben gewekt was wellicht de lening van 450.000 gulden die Newtron verstrekte aan de Belgische firma Levidata van de zich als computerhandelaar afficherende Haddou-Levi. Een bedragje dat notabene naar de privé-rekening van de Marokkaanse ondernemer werd overgemaakt en dat in ijle lucht bleek te zijn opgegaan toen zijn Levidata in 1991 naar de Filistijnen ging. Wat de leiding van Newtron heeft bewogen om onze Haddi zo warm in te pakken is net zo mistig als het verblijf van Sigourney Weaver tussen een koppel gorilla’s. Was het op basis van persoonlijke vriendschap tussen Willem en Haddi? Of lag er iets aan ten grondslag dat het daglicht niet helemaal kon verdragen? Of helemaal niet. Want zakelijk leek Haddi op een kameel met Friese doorlopers. Zeker in vergelijking met de kanonnen die zich in Newtron hadden verzameld. En de vraag of Newtron cq. Smit die 450.000 pegels nog heeft teruggezien staat ook nog open. Nou toch maar effe Nijenrode bellen. Misschien weet Neel het. Stay tuned.

vrijdag 19 december-2003
Zoals vermeld had het Antwerpse echtpaar Levi Data en Levida Belgium een dochter in Den Haag: Bicom BV. Een groothandel in computers en computeronderdelen die als het zo uitkwam ook wel eens gebruikmaakte van de namen Levida Computer Brokers of gewoon Haddu-Levi Management. Nou was het adres Paleisstraat 2 alleen maar een papieren facade. Bicom opereerde in werkelijkheid vanaf Stadhouderskade 14 E in Amsterdam. En laat daar nou ook een filiaal van de Depfabank geregistreerd staan. Ofwel de Deutsche Pfandbriefanstalt die bijvoorbeeld participeerde in Willem Endstra’s verovering van het Amsterdamse Confectiecentrum (*). Toeval? Bestaat niet.
Nadat zijn onderneming Bicomin januari 1993 was vergaan richtte Haddou-Levi heel lollig op 1 april 1993 het interim-management bureau Transaction Rosmalen op dat hem direct detacheerde bij Manudax Nederland BV. Ook al geen bedrijf dat je een Middellandse Zee-gevoel geeft. Het was namelijk een voortzetting van HCS Manudax Nederland BV. Een onderdeel van Jan Kuijten’s HCS dat in 1991 met veel geraas naar de kelder ging. Datzelfde lot was ook Manudax beschoren. Op 26 juli 1994 was het einde oefening en drie dagen daarna liet Haddi ook zijn Transaction Rosmalen uit de boeken schrappen. Dat wil niet zeggen dat hij meteen veroordeeld was tot het hoeden van kleinvee of het klieven van gevogelte. In november 1993 was hij namelijk ook in dienst getreden bij SHL Systemhouse Nederland BV op de Koninginnegracht in Den Haag dat gelieerd was met SEA Containers House in Londen.
Enig aandeelhouder was FHL Systemhouse Inc. uit het Canadese Ottawa. Een Inc. waarachter naar verluidt Willem Smit zou hebben gescholen. Ja, dezelfde Willem Smit van Newtron, dat een paar jaar daarvoor zo grootmoedig Haddi 450.000 gulden had geleend. Zo op het oog wat merkwaardig, maar Allah’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Net als die van Haddi, die op 31 oktober 1994 al weer afscheid nam van Systemhouse. Op zoek naar nieuwe avonturen. Stay tuned.

(*) Zie de eerste aflevering van deze serie van 6 januari 2003 op de Followup-site.

maandag 5 januari-2004
Om te zeggen dat wij dikke mik zijn met de Deutsche Bank, nou nee. April vorig jaar hebben wij ook al eens de degens gekruist met het filiaal aan de Amsterdamse Herengracht. Nou ja, gekruist. Wij stonden wel met onze degen te zwaaien, maar de bank deed niks terug. Zelfs niet toen we wezen op haar beroerde rol in de Tweede Wereldoorlog. Raar hè? Onze nieuwsgierigheid ging toen uit naar de zakelijke connecties tussen de bank en de twee Amsterdamse vastgoedondernemers Endstra en Hummel. En omdat we over verse takken beschikken om dat vuurtje weer eens op te stoken wenddenwij ons vanochtend ondanks onze teleurstellende ervaringen opnieuw tot de jongens en meisjes aan de Herengracht. Ditmaal tot Jan Treuren, het hoofd van de afdeling Product en Cliëntenmanagement. Dus als een het moet weten is het Jan wel. Wij zonden het volgende mailtje:

“Geachte heer Treuren,
Zoals u wellicht weet is Kleintje Muurkrant in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een redelijk gerenommeerde bron van informatie voor de “officiële” Nederlandse pers. Daarnaast is een uitstekend contact ontstaan met verschillende onderzoekjournalisten en bij gelegenheid werken wij prettig samen. Ten behoeve van een van hen sonderen wij nu naar de juistheid van nieuwe informatie rond de hier en daar als omstreden geldende Amsterdamse vastgoedondernemers Endstra en Hummel. Beide heren zouden in het verleden tot uw vaste cliëntèle hebben behoord. Nu zouden wij het volgende van u willen weten:
Is het juist dat die zakelijke band met een van hen cq. met beiden is verbroken?
Is het juist dat een van hen voor honderd miljoen bij u in het krijt staat?
Is het juist dat u een invorderingsprocedure bent gestart ten behoeve van een Duitse financiële instelling bij wie een van hen een schuld heeft uitstaan die hij niet heeft kunnen of willen vereffenen?
Is het hoofdkantoor in Frankfurt am Main van deze nieuwe ontwikkelingen op de hoogte?”

Zo. En nu maar kijken of Jan in de paraplubak zijn degen kan vinden.

woensdag 7 januari-2004
In aflevering 43 van deze roemruchte serie maakten wij voor het eerst melding van de Amerikaanse onderneming Healtheon van de schathemeltjerijke Jim Clark. Op 31 maart 1997 had deze toch als uiterst bijdehand bekendstaande internet-visionair om de een of andere duistere reden 500.000 dollar uitgeleend aan Haddi Haddou-Levi, de naar keuze Marokkaans/Israëlisch/Mokumse scharrelaar en gros. Kennelijk zonder due diligence want op dat tijdstip was al een flink aantal ondernemingen van Haddi gecrasht. Toen het op terugbetalen aankwam deed deze zijn reputatie eer aan en noodzaakte Clark om in Nederland een juridische procedure te starten. Ondertussen had Haddi blijkbaar gebruikgemaaktvan het feit dat hij een zakelijke relatie onderhield met Clark persoonlijk. In de zomer van 1998 sloot hij namelijk met een aantal welgestelde Nederlanders een Stock Option Agreement waarbij werd overeengekomen dat in totaal zo’n 9 tonnetjes zouden worden gestoken in nieuwe aandelen Healtheon Corporation, waarvan de emissie ophanden zou zijn. Het bedrag werd overgemaakt op de effectenrekening van Haddi’s “Label Beever BV” bij het filiaal Minervaplein van de door ons zo bewonderde RABO-bank. En toen even niemand keek hevelde onze schuifelaar vervolgens als een Barney-speer 200.000 dollar over naar Clark in Florida. Naar alle waarschijnlijkheid om een gedeelte van de uitstaande schuld te delgen. Want van de emissie kwam geen talon terecht en in september van datzelfde jaar verzochten de gretige beleggers om terugbetaling van hun inleg. Helaas kippengaas. De eieren keerden niet terug op het nest. En er volgde logischerwijs een beslaglegging op de tegoeden van Label Beever BV. Christine Kroonenberg, de voluptueuze weduwe van de ons in 1997 ontvallen o.g. boer Jaap Kroonenberg en vooraanstaand BN-er, was een van de bij de neus genomen beleggers. Zonder haar lotgenoten daarvan op de hoogte te stellen zette zij een deal met Haddi op om zo in ieder geval haar volledige investering van 4 ton terug te veroveren. Maar zij was niet de enige die na de beslaglegging stiekem de strop wilde afwentelen. Ook de zo met zijn Triple A-status pronkende RABO-bank deed een duit in het zakje. Stay tuned.

dinsdag 13 januari-2004
Toen Christine, de lustige Witwe van ome Jaap Kroonenberg, in het snotje kreeg dat Haddi Haddou-Lévi haar wel eens belazerd kon hebben en dat ze mogelijk haar vier tonnetjes niet in zijn geheel terug zou zien, liet zij op 14 oktober 1998 beslag leggen op de poet van diens Label Beever bij de Rabobank. Poet in de vorm van een effectenportefeuille ter waarde van 8 ton. Ook de andere schuldeisers gingen tot beslag over. En Christine moet dat met lede ogen hebben aangezien. Ze besloot tot maatregelen over te gaan. Op 28 oktober kwamen Fernanda Christine Kroonenberg-Maier en Abdelhadi Haddoutot een deal. Als Haddi voor één december van dat jaar de vier ton niet had terugbetaald dan verwierf La Kroonenberg een volmacht om de effectenportefeuille te verpatsen tot dat bedrag. En om elke verdere kunstgreep van de kant van Haddi voor te zijn kreeg zij ook een pandrecht op die portefeuille. Dat daarmee de andere schuldeisers buitenspel kwamen te staan was blijkbaar niet interessant. Maar die trokken het odd couple vrijwel direct voor de kadi en wonnen het kortgeding. De deal werd daarmee uit de boeken geschrapt. Iedereen in zak en as? Nou, Haddi in ieder geval niet. De Triple A-Rabo had namelijk na de beslaglegging de kraan van Label Beever gewoon open laten staan en Haddi maakte daar met zijn credit card vrolijk gebruik van. Onder meer voor copieuze braspartijen in prijzige restaurants. Maar de Rabo ging ook op andere fronten haar bankboekje te buiten. Zo trok zij na de beslaglegging een schuld van 180.000 gulden die Haddi nog had uitstaan schielijk nog even recht en speelde een hoofdrol bij de metamorfose die Haddi’s effectenportefeuille onderging. In het tijdsbestek van drie maanden (november ’98 t/m januari 1999) maakten de aandelen in bekende Nederlandse vennootschappen plaats voor aandelen in de Amerikaanse onderneming DSB Industries. Je zal zo’n bank hebben. Inmiddels koerste Haddi op zijn zoveelste faillissement af. Maar dat maakte weinig indruk, zoals later zou blijken. Stay tuned.

donderdag 15 januari-2004
Tijdens een onderzoek van het Zoetermeerse research bureau Smit en Honing midden 1998 ten behoeve van belanghebbenden in het gekrakeel rond het Healtheon-project kwam ondermeer naar boven dat de directie van Haddou’s Label Beever BV gevoerd werd door Lacestala NV. Gevestigd op Curacao. En dan weten we over het algemeen meteen hoe de driekleur erbij hangt. Verder vonden de onderzoekers het typisch dat het telefoonnummer van het in de Amsterdamse Vossiusstraat gevestigde Label Beever zoals dat officieel was geregistreerd bij de KvK (020.6733361) volgens de bestanden van de toenmalige PTT op naam stond van Altaville Investments BV. Eenonderneming die was gevestigd op Concertgebouwplein 5, eveneens onder toezicht stond van eerder genoemde NV op Curacao en vermoedelijk deel uitmaakte van de stal van Willem Smit. Haddou zou bij Altaville als interimmanager zijn opgetreden en na zijn voortijdig vertrek een chaos hebben achtergelaten. Dat zou de oorzaak zijn geweest voor kruiend ijs in de relatie tussen Willem en Haddi. Beiden behoorden tot de toffe jongens-cliëntèle van café Lexington aan de Willemsparkweg. Min of meer een voortzetting van het roemruchte barretje Hilton waar luitjes uit de onder- en bovenwereld jarenlang zo geanimeerd de toestand van de wereld met elkaar bespraken. En andere leuke dingen voor de mensen. Haddi stond in Lexington bekend als “de vrouwenhandelaar”. Nee, geen pooier of zo. Gewoon, hij leverde aan geïnteresseerde kennissen die af en toe wel eens wat van spijs wilde veranderen “veilige” dames. Meestal getrouwde specimen, zodat het gevaar van het oplopen van allerlei venerisch ongemak zo goed als geheel werd geëlimineerd. Na de breuk met Willem had Haddi zich in Lexington gelieerd met Mike Vredegoor. Een oud-directeur van ING-dochter MKB die daar ooit zonder een bos bloemen en een zoen van de secretaresse vertrokken is en zich vervolgens als zelfstandige ondernemer heeft ontpopt. Niet altijd met succes. Zo speelt/speelde hij een belangrijke rol in het Britse UC. Een it-bedrijf dat in december jl. een lek onder de waterspiegel bleek te hebben ter grootte van een voetbalveld en onderwerp werd van zware kritiek van de zijde van de aandeelhouders via NOVA en het Financieele Dagblad. Drie jaar geleden zou het bedrijf namelijk nog 4,5 miljoen Pond waard zijn geweest. Een paar maanden geleden zou dat kapitaal echter door allerlei listige manipulaties tot 150.000 Pond zijn geslonken. Uiteraard gingen aan de publicaties een maandenlange stroom van chicanes vooraf. Van bestuurszijde werd door middel van zalvende brieven aan de dames en heren investeerders geprobeerd olie op de steeds krachtiger aanrollende golven te gooien. Een van de mensen die zich met deze sussende schrijfsels bezighield was... Haddi Haddou-Levi. De come-back kid van de Amsterdamse scène. We zullen zeker nog van hem horen. Stay tuned.

maandag 2 februari-2004
Eind vorige week werden we verrast met het bericht dat Justitie beslag heeft gelegd op 1,4 miljoen euro van de poet van vastgoedbaron en “onderwereldbankier” Willem Endstra. De befboys hebben het vermoeden dat dat bedragje in wezen toebehoort aan een rekel die zich bezighoudt met de handel in verdovende cq. opwekkende middelen. Heel wat minder dan meneer Mieremet ooit claimde, maar toch altijd wel meer dan maandelijks wordt bijgeschreven op de bank- of girorekening van een gemiddelde schrobber. Als dat jarenlange gechicaneer van Justitie en de weerslag daarvan in de pers al indruk maakt op Willem is dat nietof nauwelijks te merken. En is blijkbaar ook geen reden voor zijn zakenrelaties om zich voorzichtig uit zijn nabijheid te verwijderen. Integendeel zelfs. Zo zou bijvoorbeeld Jan Doets, de CEO van ING Vastgoed, ergens in november vorig jaar een vorkje hebben weggeprikt met Willem in hotel Meridien Apollo, niet ver van Willem’s outfit aan de Amsterdamse Apollolaan. Niet al teveel in het zicht van het vulgus, want daar krijg je alleen maar gezijk van. Nou weten we dat vorkjes prikken tussen zakenlieden als Jan en Willem nooit ten doel heeft om naar elkaars gezondheid te vragen (*). Het gaat om business. Werd er bij bovengenoemde gelegenheid wat geneuzeld over de problematiek rond het Confectiecentrum of werd er iets voorgekookt? Wellicht beide. Wij hopen in de nabije toekomst daarover iets meer aan de weet te komen. En dan daarover een artikeltje te schrijven in een knus hoekje van hotel Meridien. Stay tuned.

(*) zie voor een ander vorkje van Jan bijvoorbeeld de serie “Intriges in de stad der muggen”, eerder in deze rubriek.

donderdag 12 februari-2004
Hebben we net onthuld dat de vastgoedkanonnen Doets en Endstra saampjes november vorig jaar een vorkje hebben weggeprikt in Hotel Méridien aan de Amsterdamse Apollolaan (*) of wat lezen we vandaag in de nieuwsbrief van Property.nl? Dat de ING Real Estate in 2003 voor een bedragje van 1 miljard euro aan vastgoed geruisloos van de hand heeft gedaan. Om het evenwicht in de portefeuille te herstellen. Vooral dat woord geruisloos sprong ons in het oog gezien het sneaky hapje in Méridien. Na operatief ingrijpen konden we verder lezen. En toen zagen we toch iets eigenaardigs. De operatie wasuitgevoerd naar aanleiding van een besluit van de raad van bestuur van de ING om de voorraad van 6 miljard euro naar 4 miljard euro terug te brengen. Nou zijn wij erkende oenen waar het rekensommen betreft, maar we nemen toch maar aan dat 6 – 1 ook bij de ING nog steeds 5 is. Wat is er dan geruisloos met dat andere miljard gebeurd? Nou, Jan heeft niet alles verkocht maar ook het nodige ondergebracht in een nieuw inelkaar gefrutseld fonds waar ook andere beleggers in kunnen meeparticiperen. Nou willen we niks suggereren maar “onderwereldbankier” Willem E. is de laatste tien à twaalf jaar wel een grote jongen in het vastgoed geworden. Dus een interessante partner voor Jan D. Zo krijgt een onschuldige tête-à-tête plotseling een alleraardigst perspectief. En bovendien wil het zogenaamde beëindigen van bovenstaande operatie niet zeggen dat ING Real Estate de komende tijd niks meer zou willen afstoten. Of inmiddels iets afgestoten heeft waarvan de effectuering nog wat tijd vergt. Wij houden beide ogen wijd open. En mochten wij iets interessants tegenkomen dan melden wij dat meteen. Zoals gebruikelijk. Stay tuned.

(*) zie de vorige aflevering van Octopussy

vrijdag 13 februari-2004
Nou? Asjeblieft. Wat zeiden we gisteren? Dat ING Real Estate misschien nog wel meer zou dumpen uit zijn vastgoedvoorraad. En wat staat er vanochtend op de site van PropertyNL?
Jan Doets heeft het Kurhaus van de hand gedaan. Aan de Dutch Real Estate Office van de Duitse HSH Nordbank AG. Voor een prikkie van tussen de 40 en 50 miljoen euro. Die Dutch Real Estate Office is november vorig jaar in Amsterdam geïnstalleerd. November vorig jaar? Zat Jan toen niet...? Nou, nou, nou. Over speculeren gesproken. Omdat Jan toen zat te smikkelen met Willem in Hotel Méridien wil dat natuurlijkniet zeggen dat die laatste stiekempjes achter bovenstaande deal zit. Oké, Willem rommelt graag met Duitse banken, maar dat is geen bewijs dat Jan tussen een paar gangen door op een listige manier het Kurhaus aan Willem heeft verkwanseld. Om lullige publiciteit te ontlopen. Dus vooralsnog moeten we afhaken, maar we hebben de wekker gezet. Stay tuned.

zaterdag 14 februari-2004
Kijk, daar heb je het gegooi al in het glasservies. En we zijn meteen weer klaar wakker. Nog voor de wekker uit. Volgens Quote zou Willem Endstra deel uitmaken van het consortium dat het Kurhaus heeft overgenomen van de ING-club van Jan Doets. Dat heeft het blaadje van “de Big”, Jort en tot voor kort Saddam Hussein gedestilleerd uit geruchten die rondzingen in de vastgoedwereld. Maar ING Real Estate ontkent dat de “onderwereldbankier” betrokken is bij de deal. Bij die deal trad overigens de Duitse HSH Nordbank niet als koper op - zoals wij gisteren abusievelijk meldden - maar als financier van de koper. Maar hé, deze materie is ons ook maar komen aanwaaien. Volgens Jan wil de echte koper zijn naam niet in de publiciteit zien. Kijk, dat is nou precies de reden waarom zulke lullige geruchten de kop opsteken. Een beetje kinderachtig, Janus. Want je weet ook wel dat die natuurlijk een keer naar buiten komt. En dan kunnen we alsnog zien of Willem backstage een rol heeft gespeeld. Uit het feit dat een Duitse bank betrokken was bij de transactie zou je voorzichtig kunnen opmaken dat het om een cliënt gaat uit ruwweg het gebied tussen Nieuweschans en Wattens. Dus daar moeten we zoeken. Peace of cake. Stay tuned.

dinsdag 17 februari-2004
Dat berichten in de pers over de zakelijke banden van vastgoedbaron Willem Endstra met minder gezellige lieden weinig indruk maken op andere bedrijven in de vastgoedsfeer en bij beheerders van geldzakken is zo langzamerhand wel duidelijk. Zitten we nog te grutten in de achtergronden van de Kurhaus-deal en te dubben wie daarbij mogelijk als frontman heeft gediend voor Willem of daar bereiken ons al weer nieuwe berichten over een andere transactie uit het niet zo verre verleden. Het zou gaan om een aantal objecten die vorig jaar door het beursgenoteerde VastNed aan Endstra zijn overgedaan. Een van degrootste financiers van VastNed is de ING, dus u begrijpt waar we heenwillen. Een van de bewuste objecten zou een bedrijfsterrein zijn op het adres Cacaoweg 20 in de Amsterdamse Westhaven. Daar zijn de ondernemingen TTA (Transit Terminal Amsterdam) en USA (United Stevedores Amsterdam) actief. Beide onderdeel van de Ter Haak Group die onder leiding staat van Richard ter Haak. Een familielid van John en Robert ter Haak. Beiden ooit handelaren in geklofte boten. Vader John trad onderandere op als witwasser voor een paar Tilburgse handelaren in ondeugende middelen (zie aflevering 13 van deze serie) en diens zoon Robert bereikte op 24 januari zijn vroegtijdige stazione termini voor de deur van een Chinees restaurant in Amstelveen. Samen met Cor van Hout, de vriend van Kuifje R. de Vries. Over kleine wereld gesproken. Stay tuned.

vrijdag 27 februari-2004
Toen ING Real Estate een paar weken geleden het Kurhaus van de hand deed aan een “buitenlands” consortium heerste er eerst nog wat rumor in casa Quote. Volgens Kelder cs. zou Willem Endstra namelijk tot dat consortium behoren. Dat werd meteen heftig ontkend door onze vriend Jan Doets, het baasje van ING’s vastgoedhandel. En gek genoeg was het toen meteen gebeurd. Geen kik meer. Zelfs geen half kikje. Dus wij nog even onze nagels afgekloven, maar vanochtend konden wij het echt niet meer laten en zonden de volgende e-mail naar voorlichtster Valesca Stols:
“Valesca,
Zou je het volgende aan mijnheer Doetswillen voorleggen?
Onderzoek heeft uitgewezen dat achter de onderneming die onlangs het Kurhaus-hotel en een deel van de exploitatie ervan heeft overgenomen de heer Benedikt Hoess schuilgaat.
Wij nemen aan dat het u bekend was dat de heer Hoess al jarenlang tot de côterie van de omstreden vastgoedhandelaar Willem Endstra behoort.
Heeft u bewust gekozen voor een U-bocht via de heer Hoess om minder vrolijke publiciteit over een rechtstreekse verkoop van het Kurhaus aan de heer Endstra te vermijden?
Wij stellen deze vraag ten behoeve van een publicatie op onze website”
Krijgen we meteen een mailtje terug dat Valesca op vakantie is. Het is je van harte gegund hoor meisje. Maar we hebben het sterke vermoeden dat onze mail toch wel op het juiste adres terechtkomt. Want wij kennen onze pappenheimers. Stay tuned.

dinsdag 2 maart-2004
Nee hoor, nog niks gehoord van meneer Doets van ING Real Estate (*). Geen ruk. En dan mag voorlichtster Valesca Stols in Australië aan het rollebollen zijn met een paar koala’s, dat wil toch niet zeggen dat een instelling van dergelijk formaat binnenkomende mails niet beantwoordt? Dachten wij. Vooral als het gaat om ernstige kwesties. En dat gaat het. Eerst volgens welingelichte kringen tot twee keer aan toe ergens in een onopvallend hoekje van het Méridien-hotel een vorkje prikken met meneer Endstra. En vervolgens het Kurhaus aangevuld met een exquis aandelenpakketje overdoen aan een meneer Hoess, die inmiddels al weerheel wat jaartjes tot de zakelijke côterie van meneer Endstra behoort. Vind je het gek dat we weten willen of Janus Doets al dan niet bewust gekozen heeft voor een verkooptruc? En als ie echt niet op de hoogte was van de connectie tussen de koper en de “onderwereldbankier” dan is ie gewoon incapabel voor zijn job. Rijp voor de bijstand. En een vorkje bij MacDonalds. Niet leuk? Alles went.

(*) zie onze vorige bijdrage.

donderdag 11 maart-2004
Valesca Stols, communications officer van ING Real Estate, is terug op home base. Effe lekker ertussenuit geweest in Down Under. In antwoord op onze mail van 27 februari jl. (*) schreef zij ons gisteren het volgende terug:
“In antwoord op uw vraag met betrekking tot de verkoop van het Kurhaus kan ik u het volgende mededelen. ING Real Estate heeft het Kurhaus verkocht aan een groep individuele beleggers. Deze zijn in de koop vertegenwoordigd door de heer Denekamp, contactpersoon van investeringsbedrijf Wefora. Op wat er na de verkoop aan deze beleggers gebeurt heeft ING Real Estate uiteraard geen invloed“.
Schatje hè,die Valesca? Wij wisten uiteraard ook wel dat meneer Denekamp uit Abcoude bij Wefora thuishoort. En ook dat hij al geruime tijd in de slipstream van de heer W. Endstra te Amsterdam bivakkeert. Net als de door ons al eerder opgevoerde meneer Hoess (ook wel Höss) met zijn stulpje op Curacao en zijn familiebanden met de kristalkoning Swarowski. Maar dat is het punt niet Vales. Onze vraag was of je baasje, meneer Doets, dat ook wist. Wij denken namelijk van wel. En dat hij in samenspraak met Endstra bewust voor deze U-bocht heeft gekozen om lullige publiciteit te voorkomen. En dat noemen wij in gangbaar Engels “sneaky”. Kan jij niks aan doen hoor Valesca. Jij moet ook gewoon je werk doen. Stay tuned.

(*) zie aflevering 55

donderdag 18 maart-2004
Het kan u nauwelijks zijn ontgaan. Wij zijn gek op banken. En dan vooral op de vastgoedsector van die geldzakken. Want daar blijken reukloze en riekende geldstromen herhaaldelijk stilletjes in elkaar over te gaan. Zo hebben wij in het niet al te verre verleden zowel aandacht besteed aan de activiteiten op dit terrein van de ABN/AMRO als van de RABO en de ING. Daarbij ging onze aandacht de laatste tijd vooral uit naar de activiteiten van ING Real Estate. En dan met name naar haar kleurrijke leidsman Jan Doets, die onlangs nog een waarderingsfrutsel uitdeelde aan Hans van Veggel vande projectontwikkelingsclub AM. Ook al een onderneming die bij ons al vaak in een mediterraan zonnetje is gezet. De plechtigheid tussen Jan en Hans vond plaats op de meest recente joeldagen van internationale vastgoedkapers op de MIPIM in Cannes tussen 9 en 12 maart jongstleden, waar ook Job Cohen zijn opwachting maakte. Een stad moet verder, niet waar? Of Benedikt Hoess, een andere cliënt van Jan, daar ook was om even uit te buiken weten we niet. Maar het zou best kunnen. Per slot is de Kurhaus-deal vlekkeloos over de Bühne gegaan en Benedikt is een echte international. Hij zou gerelateerd zijn aan de steenrijke glazeniers Swarovski, heeft de beschikking over een optrekje op Curacao en doet keurig zijn zaakjes via Zug in Zwitserland. Nou ja, keurig. Daar kunnen wij onze hand niet voor in de open haard steken. Hij heeft namelijk een deel van zijn zaken ondergebracht bij Peter A. Iten, een onderknuppel op het kantoor van de invloedrijke advocaat Urs Kohler. En Petertje is kennelijk niet erg kieskeurig. Hij doet namelijk ook zaakjes met Hisko Baas, een grootzwendelaar in valuta’s die eind jaren negentig boven kwam drijven. Nou zegt dat in wezen niks over Benedikt, maar waar rook is brandt diezelfde open haard. Bovendien als je al jaren op goede voet staat met Willem Endstra moet je het klappen van de zweep toch wel kennen. Maar dat geldt ook voor een figuur als Jan Doets. Dus waar praten we over. Stay tuned.

dinsdag 13 april-2004
Het Binnenmeer in de Kennemerduinen bij IJmuiden is een wonderschoon beschermd kustgebied. Aan het meer ligt een idyllisch paviljoen dat tot voor kort de naam van “Pardoes” droeg. De uitbater ervan, die zijn job via de Sociale Dienst had verworven, werkte zich een slag in de rondte om de exploitatie rond te krijgen. Maar had de wind ernstig tegen. De afvoerinstallatie vertoonde namelijk ernstige kuren. Daardoor stond het water zo hoog dat zijn paviljoen nog maar langs één smal paadje was te bereiken. Bovendien ontstond door hetzelfde maleur een algenplaag die gepaard ging met een penetrante stank en jeuk alsje ondanks alles toch een duik nam. Geen wonder dus dat de bank hem op een bepaald moment adviseerde om zich failliet te laten verklaren. Maar zijn zuster zette haar tanden erin en met succes. Begin vorig jaar had ze bijna alle vlekjes weggewerkt en ze hoopte dat haar contract dat in maart 2003 afliep verlengd zou worden. Niet dus. Eigenaar Kennemermeer BV, die plannen koesterde om leuke bebouwing neer te zetten aan de boorden van het Binnenmeer, verzocht haar vriendelijk doch beslist om op te zouten. Dat ging niet zonder slag of stoot. Er ontstond gesteggel over de goodwill en de inventaris. De Velsense wethouder Floor Bal kwam in het geweer en dankzij zijn bemiddeling wist Kennemermeer BV er met een koopje vanaf te komen. Geen wonder trouwens, want de BV was voor 51 procent eigendom van de gemeente en Floor was er commissaris. Kennemermeer BV was trouwens een dochter van de NV Kennemerstrand en daar was Floor ook al commissaris. Trouwens, op bestuurlijk niveau kwamen we nòg een wethouder tegen èn het hoofd van de afdeling Economische Zaken van de gemeente Velsen. Het kon niet op dus. Daarnaast zetelden in het bestuur van de twee vehikels nog een paar gewiekste zakenjongens: de heren W. Smit, W. Funcke Köpper en last but not least de zo omstreden vastgoedmagnaat Willem Endstra. Interessant? Zéér interessant. Stay tuned.

woensdag 14 april-2004
Nog even terug naar de verkoop van het Kurhaus en het vervolg daarop. In aflevering 58 voerden wij de Zwitser Peter Iten op. Petertje bleek ondermeer gelieerd te zijn aan Willem Endstra’s zakenvriend Benedikt Hoess, een van de vier geheimzinnige kopers van de parel van Scheveningen. Maar ook à titre personnel onderhoudt Peter banden met Nederland. Zo heeft hij een ringvinger in twee bedrijven in de Rotterdamse Wijnhaven: BB Energy NV en Intelok Europe BV. Het eerste vehikel is grotendeels eigendom van de twee Libanese broers Khaled en Mohamed Bassatne. Geen onbemiddelde heren lijkt ons, want BB Energy heeft eenmaatschappelijk kapitaal van 10 miljoen euro waarvan bijna zes miljoen is volgestort. De gelijknamige holding waartoe de NV behoort is gevestigd op Curacao. Maar wie dat tegenwoordig nalaat is de risée van de internationale zakenwereld. Intelok Europe BV ziet er op papier heel wat armoediger uit. De onderneming heeft zich officieel geworpen op de in- en verkoop van hotelsafes (leeg, naar wij aannemen), consulting services en internetsystems. Personeelsleden telt deze BV niet, maar haar moeder zit wel op Curacao en dat is toch ook niet voor niks. Eén meneer houdt de boel op de rails: Nicholas Jeremy Thomas. Een in Engeland geboren accountant uit Boskoop. Geen job om je een Kromme Rijn van te zweten. Maar Nicholas Jeremy heeft aan de Wijnhaven ook nog Ulysses Scheepvaart (Shipping) and Finance BV onder zijn hoede. En dat is andere koek. De Britse accountant is namelijk via diezelfde Ulysses verbonden geraakt aan Unimasters Logistics Ltd. Een Bulgaarse club onder leiding van de vroegere officier op de grote vaart Nikolai Bozhilov. Zeker geen kleine jongen. Stay tuned.

donderdag 15 april-2004
In aflevering 59 van 13 april jl. deden we uit de doeken hoe een paar regenten van de gemeente Velsen met een paar dubbele petten op de uitbaatster van paviljoen “Pardoes” aan het IJmuidense Binnenmeer voor een prikkie wisten weg te werken. De petten deden dat samen met de andere bestuurders van de BV Kennemermeer, onder wie de omstreden ondernemer Willem Endstra. Waarschijnlijk omdat de uitbaatster niet in het toekomstplaatje paste. Dat plaatje omvat in de brede visie van de gemeente en de bewuste ondernemers de ontwikkeling van het gebied en het aanpalende strand tot een bloeiend toeristisch centrum.Weliswaar onder de rook van de Hoogovens, maar als de wind toevallig wat verkeerd staat hou je maar even je adem in. Om hun doel te bereiken moet het IJmuidense recreatiecentrum met een inmiddels al ruim en breed aangelegde boulevard, een buitenpierse Sea Port Marina en een tot nu toe bescheiden gebleven appartementencomplex een beetje fatsoenlijk bereikbaar worden. Anders zijn de tientallen miljoenen voor een deel voor J. Doedel erin gepompt. Dus moet je wat druk zetten bij je politieke vrienden. In de Staten van Noord-Holland en in de Tweede Kamer. Vooral de status van beschermd natuurgebied van het Binnenmeer moet in hun visie worden opgeheven. Desnoods voor een deel. Om daar een stel leuke bungalows en aanverwante artikelen te kunnen neerzetten en een fatsoenlijk toegangsweg te creeëren. Het zou toch te gek zijn als de daar toevallig rondhobbelende nauwe korfslak de glanzende recreatieve toekomst van IJmuiden in de weg zou staan. Denk alleen eens aan al die potentiële arbeidsplaatsen. De Staten gingen redelijk snel overstag en steunen nu de plannen van de BV Kennemermeer en de NV Kennemerstrand. Er leek zich kortgeleden ook een meerderheid in de Tweede Kamer te vormen ten faveure van de gemeentelijke belangen. En die van Endstra en diens stille vennoten. Maar de nauwe korfslak en zijn aanhangers gingen in de tegenaanval en kregen gelijk van Brussel. Het Binnenmeer blijft zeker voorlopig natuurgebied. De lokale combine heeft nu zijn hoop gevestigd op minister Veerman. Die heeft eind maart beloofd zijn best te doen om IJmuiden alsnog op te stoten in de vaart der recreatievolkeren. En die klotenslak moet oppassen: “Nessuno attaca noi senza essere punito”.

zondag 18 april-2004
Wij hebben op deze plek al heel wat aandacht besteed aan de kronkelige verkoop van het Kurhaus. Van de onvermoede prelude van de deal in het Amsterdamse Méridien-hotel met de tête-à-tête tussen de vastgoedbaronnen Jan Doets en Willem Endstra via Swarovski-paladijn Benedikt Hoess tot aan de niet al te kieskeurige Zwitserse advocaat Peter Iten en zijn Bulgaarse connectie. Gisteren vernamen wij uit welingelichte kringen dat ze bij de ING zelf nu ook wakker zijn geworden. De interne snuffelbrigade zou zich gewapend met een stofkam op het Kurhaus-dossier hebben gestort om uit te vlooien of er ergens gerotzooidis. Aanleiding tot die plotselinge activiteiten zouden een paar artikelen zijn geweest in de Haagsche Courant. Ja hoor, dàààg. Maar ach, misschien klinkt het in die kringen wat lullig als je moet zeggen naar aanleiding van een reeks artikelen op de site van Kleintje Muurkrant. Bovendien zou dat ook niet erg taktisch zijn want dan gaan er nog meer wijsneuzen kijken wat er bij ons dagelijks aan shit wordt uitgestort. Onderandere over ING-vastgoed en zijn roemruchte don Jan Doets. Het is trouwens opvallend dat een krant als De Telegraaf berichtgeving over diens wheeling and dealing angstvallig uit de weg gaat. Meestal staat bijvoorbeeld een crimefighter als John van den Heuvel met een bulldozer klaar als er ook maar atomair sprake is van iets verdachts. Zo niet bij vreemde bokkesprongen van de ING. Raar. Spijkers op laag water zoeken? Zijn we idolaat van. Dus morgen even met het schepnet op pad. Wie weet vinden we dan ook nog iets over dat interne onderzoek. Stay tuned.

donderdag 22 april-2004
Gisteren weer even moeten brullen. Zoals u weet komt in deze serie met enige regelmaat ING Real Estate voorbij. Dat komt door de warme band die Jan Doets, de voorzitter van het algemeen bestuur van die club, met de nog steeds zo omstreden Willem Endstra onderhoudt. Nee, dat mag niet al te prominent naar buiten komen. Vandaar bijvoorbeeld het door ons beschreven vorkje op een achterafje in het Amsterdamse Hotel Méridien. Naar onze overtuiging deel uitmakend van de aanloop tot de Kurhaus-deal, waarbij ING Real Estate de Scheveningse strandparel van de hand deed. Nou kan je natuurlijk schijt aan alleshebben en je spullen verkopen aan wie je wil, maar je moet ook een beetje aan je imago denken. Per slot sta je niet op een rommelmarkt. Dus werd een charade inelkaar gehangen. Het Kurhaus werd verkocht aan vier geheimzinnige Zwitserse beleggingsvehikels. Op papier vertegenwoordigd door Swarovski-secondant Benedikt Hoess. Al jaren een gabber van Willem. Maar dat mocht ook niet aan een al te grote klok worden gehangen. Hoewel de dossiers bij de Kamer van Koophandel boekdelen spreken. Je zou dus zeggen “eitje”. Jan Doets doet de deal met Hoess. Nee, nee. Volgens de laatste gegevens zou Janus dat hebben overgelaten aan Hanneke Baars, de algemeen directeur. Die zou dus vlak voordat de deal zijn beslag kreeg op haar bureel aan de Haagse Schenkkade bezoek hebben gekregen van twee heren: Benedikt Hoess en een meneer die zou zijn geïntroduceerd als makelaar X. Die makelaar zou Willem Endstra in eigen persoon zijn geweest. Navraag bracht aan het licht dat het personeel van ING Real Estate met niemand over de affaire mocht praten. Maar misschien geldt dat niet voor Hanneke. Dus hebben we haar gisteren een mail gestuurd via de lieftallige communications officer Valesca Stols. Moet lukken. Stay tuned.

maandag 10 mei-2004
Op 18 april jl. meldden wij in deel 62 van deze serie dat een interne snuffelcommissie bij de ING bezig was een stofkam door de Kurhaus-overeenkomst tussen ING Real Estate en vier “Zwitserse” beleggers te halen. Kijken of alles wel kosher was verlopen. Aanleiding tot die actie zouden een paar artikelen in de Haagsche Courant zijn geweest, maar wij weten beter. Daarna stuurden wij nog een mailtje naar het Haagse vehikel van Jan Doets om te vragen of het waar was dat de vertegenwoordiger van de vier “Zwitserse” kopers (Benedikt Hoess) zich samen met makelaar X (Willem Endstra) bij algemeendirecteur Hanneke Baars had gemanifesteerd om de deal rond te maken (*). Geen antwoord. Maar op 7 mei jl. stuurde ING Real Estate wel een persbericht naar de GPD-bladen met de volgende tekst:

“Het ING-vastgoedbedrijf Real Estate probeert te achterhalen wie de nieuwe eigenaar van het Kurhaus is. Half februari verkocht ING het bekende Scheveningse badhotel voor 46 miljoen euro aan vier Zwitserse families, maar in de vastgoedwereld circuleert het hardnekkige gerucht dat de Amsterdamse vastgoedhandelaar Willem Endstra achter de koop zit. Endstra is recent door crimineel Mieremet betiteld als de “bankier van de onderwereld”.
De verbinding tussen de officiële kopers en Endstra zou een amoureuze zijn. De Amsterdammer zou een relatie hebben met een vrouwelijk lid van de van oorsprong Oostenrijkse familie Swarovksi, bekend door het gelijknamige kristal. De gemeente Den Haag heeft toestemming gegeven voor de verkoop zonder te weten wie de nieuwe eigenaar was. Endstra zelf ontkent de nieuwe eigenaar te zijn.”

Als je dit stukje ellende leest zou je bijna denken dat een van de vier Zwitserse participanten een vrouwtje Swarovski is, die met Willem zou knoeien. Wij hanteerden van meet af aan een minder amoureuze variant sedert onze eerste hint in de richting van deze dure Oostenrijkse glasbak op 14 februari jl. (**). En we zullen nog wel zien wie er gelijk heeft. Maar voor de rest liepen we dus weer eens ruim voor de muziek uit. De “grote” dagbladen? Noppes. Je gaat natuurlijk niet op de tenen van een grote geldschieter stampen, niet waar? En crimebuster Van den Heuvel van de wakkerste krant van Nederland en Beau’s Boulevard heeft zeker een hypotheekje lopen bij de ING. Hoe dit ook zij, dat persbericht is misselijkmakend. Jaren en jaren hebben Jan Doets en Willem Endstra zaken gedaan. Grote zaken. Tot wederzijds genoegen. En plotseling wordt de “recente” verklaring van Mieremet gebruikt om Endstra een trap in zijn rug te geven. Omdat de gemeente Den Haag begon te pruttelen? Of is er meer aan de hand en verlaten de ratten het schip? Endstra mag dan zijn wie hij wil, maar de grootste patjepeeër in dit geheel heet Jan Doets. Niks meer en niks minder. Stay tuned.

(*) Zie Octopussy 63 van 22 april jongstleden.
(**) Zie Octopussy 53.

donderdag 13 mei-2004
Gisteren raakte bekend dat Willem Endstra mogelijk voor de kadi wordt getrokken wegens valsheid in geschrifte en opzetheling. Grofweg witwassen. Over welke zaken we het dan hebben, is nog niet naar buiten gedragen. Maar ook al zou Willem juridisch er met de schrik vanaf komen, zakelijk is dit bericht alleen al enorm schadelijk. Want de officiële geldzakken met wie hij sinds jaar en dag gezamenlijk opereert zullen naar alle waarschijnlijkheid in afwachting van de uitkomst van een proces alvast voorzichtig naar de handrem grabbelen en zich liever even distantiëren van de vastgoedmagnaat. Dat was in onze visie al aan deorde toen ING Real Estate een intern onderzoek aankondigde in de Kurhaus-deal. Daarbij kreeg Willem al zo'n onfatsoenlijke schop tussen zijn nieren dat een zakelijke relatie tussen de ING en Endstra in de toekomst net zo onwaarschijnlijk lijkt als een demonstratiematch tussen Don Diego Poeder en Jan Peter Balkenende (*). Naar onze overtuiging wisten ze bij de bank dat een juridische procedure tegen Endstra nakende was en hebben ze bij wijze van voorzorg Willem al buiten de deur gezet. Met een rotsmoes en een vuige insinuatie. Om het imago van de bank te redden. Als dat niet zo is, zijn wij bereid de baret van Maxima te verorberen. Zonder glaasje water. Stay tuned.

(*) Zie deel 64 van deze serie dd. 10 mei jl.

maandag 24 mei-2004
De kruitdamp is weliswaar weer wat opgetrokken in de Amsterdamse Apollolaan, maar zoals gebruikelijk zijn we nog geen moer wijzer geworden over de moord op Willem Endstra. Een blanke jongeman en een licht getinte met een gemiddelde lengte schijnen het te hebben gedaan. Maar daar heb je er nogal wat van, dus voordat die gevonden zijn duurt het nog even.
Als ze al gevonden worden, want gezien de resultaten uit de recente geschiedenis is die kans net zo klein als een doelpunt van Clarence Seedorf via een penalty. Het begin van de zoektocht gaf meteen al aan wat we nogmogen verwachten. Volgens de massaal toegestroomde politiesnuffelaars zou namelijk de bij de schietpartij eveneens gewond geraakte David Denneboom een serieuze verdachte zijn. Of het feit dat David zich met enige graagte in Armani en Versace-produkten hijst bij hun conclusie een rol heeft gespeeld mag Jaweh weten, maar zij zaten er wel naast. David is de zoon van de avontuurlijke scharrelaar Uli Denneboom die op grond van een heel boeketje trauma’s een unieke uitkering geniet als tweede generatie-oorlogsslachtoffer. Daarnaast werd deze fervente liefhebber van Davidov-sigaren enige decennia geleden ook nog getroffen door het verlies van zijn echtgenote die in Zuid-Frankrijk geheel onverwacht maar wel verzekerd van de rotsen gleed. En nu dan de affaire met zijn zoon David, die de laatste tijd Endstra rondzeulde in een gepantserde voiture. Vuige berichten willen dat die voiture op naam stond van mr. Abraham Moszkowicz. Pure verzinsels die hun oorsprong vinden in het feit dat het gepantserde gevaarte van Willem’s vermeende partner Willem Holleeder en diens niet gepantserde bromfiets wel hun domicilie hebben gekozen op het kantoor van de televisiegeile advocaat. Hoe dit ook zij, wat ons betreft is de vraag waaròm Endstra is vermoord zeker zo interessant. Als het waar is wat John Mieremet, die bij toeval nog in leven is, indertijd beweerde dan zou een x-aantal lieden uit de vroegere entourage van Klaas Bruinsma een hoopje zwart geld bij Willem hebben gedeponeerd om te investeren. Oftewel wit te wassen. Waarom zij zo rond het begin van dit millenium ineens hun gewittelde centjes van Willem terug wilden hebben is vooralsnog een raadsel, maar veroorzaakte bij de “bankier” wel een groot probleem. Want hoe kan je bij meneer Belasting verantwoorden dat je plotseling een wit bedragje van 50 miljoen aan meneer Mieremet hebt uitbetaald? Om eens wat te noemen. Ging Bruinsma’s vroegere enforcer voor de oplossing van dit vraagstuk te rade bij zijn fiscalist Evert Hingst om vervolgens op een haar na de fatale weg in te slaan van zijn makkers Jan Femer en Sam Klepper? En ging Endstra zo’n twee weken geleden naar Israël om op de valreep deze financiële problemen op te lossen? Willem mag dan overleden zijn, de vragen zijn nog springlevend. Stay tuned.

woensdag 26 mei-2004
Het wereldwijde accountantsbureau Pricewaterhouse Cooper heeft nou niet een reputatie om over naar huis te schrijven. Of het moet het Huis van Bewaring zijn. Zeker na het schandaal rond de Amerikaanse energiemoloch Enron waarvan het jarenlang de boeken controleerde en goedkeurde terwijl er voor miljarden werd gefraudeerd. Het Nederlandse filiaal van de accountantsonderneming heeft volgens bronnen bij Justitie zeer recentelijk bezoek gehad van Nederlandse politiesnuffelaars. In het onderzoek naar de zakelijke hoogstandjes binnen het netwerk van Willem Endstra, de vorige week uit het leven weggerukte “bankier van de onderwereld”. Daaruit mogen we concluderen dat Pricewaterhouse Cooper de boeken vanWillem bijhield en goedkeurde. Al dan niet terecht. Dat weten we nog niet. Maar het zit er dik in dat de cijfernerds zich ook in dit geval op zeer glad ijs hebben begeven. De film is nog niet afgelopen. Stay tuned.

donderdag 27 mei-2004
Wat een klein artikeltje al niet voor een reactie kan opleveren. Naar aanleiding van ons bericht dat Pricewaterhouse Coopers een bezoekje had gehad van de politie in het kader van het onderzoek naar de financiële hoogstandjes van de ons te vroeg ontvallen Willem Endstra ontvingen wij de volgende mail:
“In aanvulling op het artikel over Octopussy kan ik meedelen dat de zoon van wijlen Bertus Lüske, daags na het overlijden van zijn vader met onmiddellijke ingang werd geschorst als consultant bij Pricewaterhouse Coopers. Wat de beweegredenen hiervoor waren is zeer onduidelijk, feit blijft dat zoonlief weinig tot niks te maken hadmet zijn vaders zaken bij het bedrijf. Misschien bang dat hij ging spitten?”.
Nou kennen wij alle kinderen van Bertus niet, maar mocht het allemaal waar zijn dan betekent dat ondermeer dat Pricewaterhouse Coopers niet alleen de boeken van Willem bijhield, maar ook die van Bertus. En dat de leiding van het bedrijf als een geprikkelde haai tot damage-control overging door de zoon van Bertus de zak te geven. Bewijzen kunnen we het niet maar ook na de dood van Lüske moeten ze bij de nijvere accountants bezoek hebben gehad van een stel nieuwsgierige politiespeurneuzen. Maar hé, alles went. Stay tuned.

maandag 31 mei-2004
Op 2 september 2002 maakten wij in deze inmiddels in het ondeugend geldcircuit gerenommeerd geraakte rubriek melding van de start van het proces tegen Giovanni van Ierland cs. De baas van het uit de kluiten gewassen sexcentrum Campo Alegre op Curacao. Giovanni en zijn companen werden ervan verdacht het glij-instituut te gebruiken als tussenstation van drugstransporten en als wasserette van avontuurlijk verworven gelden. Ondanks de juridische bijstand van de nijvere Nederlandse jurist Bram Moszkowicz, wiens kantoor in Amsterdams bijvoorbeeld ook dienst doet als garage voor de gepantserde auto en de brommer van Willem Holleeder, kreeg Giovanni een paar maandenlater 12 jaar voor zijn mik. Dat belette hem niet om de ondertussen afgetreden minister van Justitie Ben Komproe over te halen een hele reut ritmische dames uit de Dominicaanse Republiek en Colombia van een soort verblijfsvergunning te voorzien. Dwars tegen allerlei voorschriften en wetten in. Volgens berichten van het afgelopen weekend zou Giovanni daarvoor steekpenningen aan Ben en andere hoge functionarissen hebben betaald. Herstel, laten betalen. Maar niet alleen dààrvoor. Hij zou ook geprobeerd hebben om langs die weg een vervroegde vrijlating eruit te slepen. Het vervolgonderzoek is in volle gang. Prima, maar het verbaast ons wel dat we verder nog niks hebben gehoord over het Nederlandse deel van de eerste zaak tegen Giovanni. De twee Amsterdamse advocaten Rieske en Zeegers, die beiden tot de entourage van de van ons weggerukte Willem Endstra werden gerekend, worden er namelijk van verdacht in ieder geval de witwasconstructie voor de souteneur en gros in elkaar te hebben gehangen via Liechtenstein. Blijkbaar is dat allemaal even op sterk zeewater gezet. Waarom is niet duidelijk. Daarom gaan we maar eens wat rammelen. Met name omdat wij een alleraardigste nouveauté over Zeegers boven water hebben getrokken. En dat willen wij u uiteraard niet onthouden. Stay tuned.

woensdag 2 juni-2004
Goh, het is alweer meer dan een jaar geleden dat wij aandacht hebben besteed aan Evert Hingst, de fiscalist van het hoofdstedelijke advocatenkantoor A.E. Toenbreker. Aanleiding was de aanslag op de met Willem Endstra in de clinch liggende John Mieremet, de vroegere enforcer van Klaas Bruinsma. Vlak voor de deur van Toenbreker voornoemd na een door Hingst gearrangeerde seance waarvan de zin niet helemaal duidelijk zou zijn geweest (*). Wat later raakte Evert nog een keer in de publiciteit via zijn klacht bij de Raad van de Journalistiek tegen John van den Heuvel, misdaadverslaggever van De Telegraaf en Beau. Indiens artikel werd gesuggereerd dat de fiscalist vooraf van de aanslag op Mieremet had geweten en dat hijzelf ook op een hitlijst stond. Tijdens de zitting van de Raad kwam een interessant proces verbaal boven water waarin een anonieme getuige reveleerde dat Evert als consigliere optrad voor gerenommeerde heren als Stanley Hillis, Mink Kok en John Mieremet. In sommige ogen een respectabele positie voor een jonge dertiger, maar Evert zelf was not amused en sprak als zijn vermoeden uit dat de getuige van de pot was gerukt. Boeiend. Vooral omdat de informatie uit het bewuste proces verbaal, dat ook nog melding maakte van Evert’s bemoeienissen met het onroerend goed van de drie heren in Spanje en het helpen witwassen van hun avontuurlijk verkregen pecunia, bestond uit gegevens die tussen mei 2001 en februari 2002 waren verkregen. Geen losse flodder dus. Als toetje stond nog vermeld dat Evert hier en daar in het milieu ervan werd verdacht informatie door te geven aan een niet nader gespecificeerde overheidsdienst. Alstublieft. Wilt u er een lintje om?

Maar er is nog een peevee over de vermeende rol van Evert. Daarin wordt de aria geresumeerd die al dan niet dezelfde artiest in maart 2002 had gezongen bij een talentenjacht van de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE). Het lied had ongeveer dezelfde inhoud als de peevee waaruit Van den Heuvel zijn artikel perste. Met ook hier een opwekkend toetje: Hingst zou beschikken over platte politiecontacten waarvan hij informatie kocht. Interessante man die Evert. Van een zeker zo interessant kantoor. Gek, maar we hebben het vermoeden dat we daar nog meer van zullen horen in de nabije toekomst. Daarom: Stay tuned.

(*) zie de afleveringen 18 en 19 op de Followupsite

maandag 7 juni-2004
Voor deze aflevering gaan we terug naar de jaren 1996/1997. In Purmerend speelde toen een erfpachtkwestie rond de panden Gedempte Singelgracht 18, 20 en 22. Die waren in 1980 gekocht door de Amsterdamse vastgoedonderneming E. Friedländer voor 775.000 gulden. Weliswaar in de wetenschap dat in mei 1997 de erfpacht afliep, maar in het volle vertrouwen dat die min of meer zoals gebruikelijk vlotjes verlengd zou worden. Dat bleek niet zo te zijn want de gemeente had eigen plannen ontwikkeld voor de panden. Namens Kalimera BV, een van de dochterondernemingen van Friedländer, sloeg advocaat F. Majoor bij het gemeentebestuur en degemeenteraad aan het hengelen om te zien of hij die 775.000 piek terug kon krijgen. Steunend op een artikel in het Burgerlijk Wetboek.
Ook een van de huurders probeerde te redden wat er te redden viel. Dat was R. Plevier van het gelijknamige garagebedrijf, die officieel niet door de gemeente op de hoogte was gesteld van de perikelen rond zijn nering. Hij was namelijk juridisch geen partij voor het stadhuis. Toen de druk begon toe te nemen zocht de in een smeerkuil belande huurder contact met Rolf Friedländer. En dat bleek niet mee te vallen. Een journalist van de Nieuwe Noordhollandse Courant (NNC) rook een story en volgde het pad van Plevier. Hij kwam via de Kamer van Koophandel terecht bij Stenland BV met een telefoonnummer aan de De Lairessestraat in Amsterdam. Dat bleek een privé-aansluiting te zijn op een ander adres. Makelaar C.H. Haye zou een andere locatie zijn waar Friedländer te bereiken was. Niet dus. En dan een voor ons interessant citaat uit een van de artikelen die uit deze journalistieke Odyssee voortkwamen: “Ook Convoy Vastgoed in Amsterdam wordt in verband met Friedländer genoemd. Een telefoontje naar dat bedrijf leert dat hij er niets mee te maken heeft. Toch weet iemand op dat kantoor wie zijn belastingadviseur is: Delissen van Deloitte & Touche. (...) Uiteindelijk komt het telefoonnummer waarop Friedländer is te bereiken via belastingadviseur Delissen toch boven water. Het blijkt een antwoordapparaat van Hogeweg Exploitatiemaatschappij in Amsterdam te zijn. Friedländer belt een half uur later terug”.
We zullen u het verdere verloop van het touwtrekken rond de Purmerender panden besparen.
Maar Convoy Vastgoed was het vlaggeschip van Willem Endstra. En als onze conclusie na het lezen van de NNC-artikelen juist is onderhield Rolf Friedländer blijkbaar nauwe zakelijke relaties met dat vlaggeschip. Interessant. En dus: Stay tuned.

dinsdag 8 juni-2004
Mr. F. Majoor, de advocaat die in 1996/1997 Rolf Friedländer terzijde stond bij zijn zakelijk geschil met het Purmerender gemeentebestuur, maakt al decennia deel uit van het Amsterdamse kantoor dat tegenwoordig door het leven gaat als Vrisekoop, Majoor, Van Spaendonck, Brainich en Jankovich. Gevestigd aan de rustieke Sophialaan 43.
In 1991 gebeurden een paar in het oog springende dingen op dat kantoor. Mr. Adriana Vrisekoop-Sterk werd op 1 maart 1991 commissaris van de door sommigen met Endstra’s Convoy vastgoed in verband gebrachte Hogeweg Exploitatiemaatschappij van Rolf Friedländer (*). En bleef dat toen zij een paar maanden later toetradtot de Eerste Kamer voor D’66. Er kwam in die pre-parlementaire periode ook een Stichting Beheer Derdengelden Mrs. Vrisekoop cs. van de grond die genereus door collega Van Spaendock in zijn uppie werd bestierd tot eind 2000. Ruim een jaar nadat Adriana (zeg maar Adrienne) het Haagse pluche weer had verlaten. Van welke cliënt of cliënten die derdengelden waren weten we niet. Frappant is wel dat in januari 1994 een advocaat die niet in bovenstaand rijtje thuishoort ook een eigen stichting derdengelden op de Sophialaan 43 huisvestte. Dat was mr. Abraham Zeegers van de De Lairessestraat. De man die toen al in een kwade reuk stond vanwege zijn banden met een stel avontuurlijke ondernemers in de hoofdstad. De cliënt of cliënten die hun mosterd bij de stichting van Abraham hadden gestald kennen wij helaas ook al niet. En nee, we gaan er ook niet naar raden. Maar vreemd is het wel. Stay tuned.

(*) zie vorige aflevering.

donderdag 10 juni-2004
De binding tussen mr. Adrienne Vrisekoop cs. en mr. Abraham Zeegers blijft niet beperkt tot de door ons in een eerdere aflevering vermelde Stichting Derdengelden. Wie bijvoorbeeld op de website van de Orde van Advocaten naar de werkplek van Abraham zoekt komt van een koude kermis thuis. Maar wie gewoon in de telefoongids snuffelt vindt dat adres wel degelijk vermeld: Sophialaan 43 in Amsterdam. Juist. Hetzelfde adres als Vrisekoop, Majoor, Van Spaendonck, Brainich en Jankovich. Daarnaast heeft vriend Zeegers samen met Vrisekoop en andere luitjes van haar kantoor gefigureerd in de stichting Rubicon. Welke teerling daarin is geworpen isons niet duidelijk. Maar het is wel zeer bijzonder dat een advocaat als Zeegers, die jarenlang tot de entourage van Willem Endstra heeft behoord en als alles goed gaat binnenkort voor de kadi moet verschijnen om te delibereren over zijn aandeel in de witwasaffaire rond Campo Alegre, blijkbaar al heel lang nauwe betrekkingen onderhoudt met een tot nu toe onbesproken advocatenkantoor. En dat op haar beurt ex-senator Vrisekoop weer dikke mik is met de vastgoedondernemer Rolf Friedländer, die ook al tot de zakenvrienden van Endstra behoorde. Op zich zegt het misschien allemaal niet zo veel. Maar een incident uit het verleden misschien meer. Volgens een betrouwbare informant zou de zoon van Rolf in de jaren negentig een aanvaring hebben gehad met een topper uit het Joego-assortiment. Naar aanleiding daarvan zou deze vriendelijke heer Friedländer jr. een vervroegd heengaan hebben toegezegd. Senior zou deze kwestie zelfstandig hebben opgelost. En dan moet je niet alleen ballen hebben, maar ook de juiste contacten. Een open einde aan dit verhaal? Misschien. Stay tuned.

woensdag 16 juni-2004
De Solid State Trust BV en de WBH Communications BV, de twee zakelijke vehikels van mr. Abraham Zeegers die afgelopen dinsdag voor het voetlicht werden getrokken (*), hebben beiden een interessante achtergrond.
Allereerst Solid State. Die blijken we al eerder op de korrel te hebben gehad en wel in de serie IJ, IJ. In aflevering 18 dd. 10 september 2002 meldden wij al dat die BV van Abraham een tijdlang Brummans Vastgoed BV onder zijn vleugels warm hield. Brummans Vastgoed werd later omgedoopt in Driesen Vastgoed. Die naam verwees naar de Breda’se gebroeders Driesen, alias de Daltons, die inmei 2001 vervroegd de lift naar het hiernamaals in werden gepropt. Net als Zeegers hadden ook de Driesens zakelijke banden met het imperium van wijlen Willem Endstra. Maar daar zijn we er nog niet mee. De enige aandeelhouder van Solid State Trust is de gelijknamige AG die is geparkeerd op het adres Seefeldstrasse 134 in Zürich.
Niet zomaar een adres. Daar is namelijk het kantoor gevestigd van mr. Jiri Mischa Mensik, gespecialiseerd in het behartigen van de belangen van Midden- en Oosteuropese cliëntèle. Zo trad hij een paar jaar geleden nog in het krijt voor de voormalige Servische premier Mirko Marjanovich, die bij de Union Bank een hele stoot poen had ondergebracht die hij illegaal had vergaard bij de handel in graan, olie en naar alle waarschijnlijkheid nog meer leuke commodities. Dat zegt niks over de vraag hoe solide de State Trust van Abraham is, maar wij zijn nu eenmaal geboren twijfelaars.
Dan WBH Communications BV. Ook bijzonder aardig. Als je die term namelijk bij Google intikt vind je meteen WeBeHigh.com – A traveller’s guide to getting stoned on Marijuana. Nou, dat hoeven we verder niet uit leggen. De site is een creatie van WBH Communications die je kan bereiken op postbusnummer 53240. Oftewel het postbusnummer van mr. Zeegers aan de Sophialaan 43 in Amsterdam, waar eveneens het keurige edoch nauw met Abraham verweven advocatenbureau Vrisekoop, Majoor, Van Spaendonck, Brainich en Jankovich zijn domicilie heeft gekozen. Enig hè? Stay tuned.

(*) zie “We got mail”

woensdag 7 juli-2004
Nee, we weten nog steeds niet exact welk Rijsterborghje even op een ander matrasje heeft mogen plaatsnemen dan ie gewend was. Kees of Edwin. We gokten een beetje op de laatste, want hé je bent jong en je wilt wat. Dus als nette Aerdenhouter encanailleer je je stiekem een beetje met Willem Endstra. Daar kan je dan entre nous lekker over opscheppen en Willem wegzetten als een onderwereldfiguur als ie er niet bij is. Maar nou horen we toch dat pappa Kees beginjaren negentig wat poen zou hebben geleend van Willem en dat zou verband houden met gezamenlijke vastgoed-activiteiten inAmstelveen. Verder zou de schuit die de Rijsterborghjes bezitten met enige regelmaat in Willem’s jachthaven in IJmuiden zijn afgemeerd. Kortom, ook Kees moet onze Willem redelijk goed hebben gekend en net als Edwin voorkomen in de annalen van Convoy Vastgoed en de misschien wel honderden klonen daarvan. Begrijpt u nu dat wij nog steeds in het duister tasten bij het zoeken naar het antwoord op de vraag wie een nachtje heeft doorgebracht op een ordinaire brits in een bedompt kamertje met een waardeloze roomservice?

By the way. Nu we het toch over Convoy Vastgoed hebben. Ons is verteld dat de internationale zwendelaar Bob Specht een veel nauwere zakelijke band met wijlen Willem heeft onderhouden dan wij eerder hebben beschreven (*). En zelfs aan de wieg zou hebben gestaan van Convoy. Dat moet dus zo’n beetje in de tijd zijn geweest dat Bob voor het luik ging in Florida nadat hij gevat was voor knoeien met obligaties van de Orco Bank op de Antillen. Dezelfde bank die later ome Jaap Kroonenberg nog hoge bloedddruk heeft bezorgd. Wat een wereld. Maar wel een kleine. Waar geen grenzen bestaan tussen zogenaamd deftig en zogenaamd gajes. Stay tuned.

(*) Zie de serie “Een Specht maakt nog geen zomer” op onze Followup-site.

woensdag 7 juli-2004
Wat horen we nou? Mr. Abraham Zeegers is van het tableau van de Amsterdamse beffatuur geschrapt. Dat kan twee dingen betekenen: hij heeft het zelf gedaan of de Orde heeft hem verzocht om op te zouten. Wat de aanleiding tot deze abortus is geweest is nog niet duidelijk. Het kan zijn dat Abraham’s vermeende rol bij het rondpompen van de zwarte poen van de Curaçaose hoerenbaas Van Ierland daarop van invloed is geweest. Maar er spelen ook nog wat andere zaken, waaronder een oplichtingsaffaire waar je U tegen kan zeggen zonder dat je verweten wordt dat je overdrijft. Openstaande vragengenoeg dus. Plus bovendien nog: Wat gaat Zeeger’s maatje Rieske doen? En hoe zat het met de door ons boven de zeespiegel getrokken jarenlange coöperatie tussen Abraham en het op het oog oh zo nette kantoor van ex-senator Vrisekoop en haar collegae aan de niet onaanzienlijke Sophialaan in Amsterdam? Dat wordt nog knallen met de ballen. Stay tuned.

vrijdag 9 juli-2004
Onze bronnen zijn goud waard. Vroegen we ons in een recente aflevering van deze serie af hoe het ging met mr. Rieske, die samen met Abraham Zeegers zit te wachten op de klappen die binnen niet al te lange tijd zijn te verwachten in het vervolg van de zaak versus de Curaçaose grootpooier Van Ierland. Dankzij een van die bronnen kunnen we nu melden dat meneer Rieske net als zijn collega van het tableau van de beffatuur is afgevoerd. Met ingang van 30 november vorig jaar.
Abraham blijkt hem overigens al te zijn voorgegaan in november 1998. Dat brengt onze wenkbrauwenextra in beweging als we denken aan het adres Sophialaan 43 alwaar het gerenommeerde advocatenkantoor van ex-senator Vrisekoop van D’66 en haar kornuiten is gevestigd. En waar Abraham na november 1998 zijn activiteiten blijkbaar vrolijk heeft voortgezet. Wat moet je anders concluderen als in de telefoongids staat vermeld:
Zeegers advocatenkantoor, Sophialaan 43, 1075 BM Amsterdam, 020 6731221.
En niet te vergeten bijvoorbeeld zijn softdrugs-propagandavehikel WeBeHigh domicilie heeft gekozen op hetzelfde adres? Stay tuned.

maandag 12 juli-2004
Morgenochtend komt in Amsterdam een aardige zaak voor de kadi. Drie heren moeten zich daar verantwoorden voor een indrukwekkende verzameling internationale oplichtingszaken. Zo zouden zij in de jaren 95/96 gebruik hebben gemaakt van valse schuldbekentenissen om bij wat gretige luitjes poen uit de zak te kloppen. En niet zo zuinig, want in de dagvaarding wordt bijvoorbeeld al een BV Trompenberg opgevoerd die voor een miljoen (ook wel meloen) het schip in werd geholpen. Dat smaakte zo naar meer dat de heren in 1997 een leuk toefje banken en particulieren voor een slordige 6 miljoen lichter maakten via nietbestaande bedrijven in donker Afrika of Skandinavië. En puur voor de sport zouden bij een paar oosterburen tussen 1999 en 2003 nog eens 30.000 DM aus der Nase zijn gegoocheld. Schijnt allemaal niet conform de wet te zijn en dus bemoeide het OM zich ermee.
Nou is een dergelijke zaak in wezen een routineklus. Ware het niet dat een van de onverlaten ene A. Zeegers is. Jawel, onze eigen mr. Abraham Zeegers, die in november 1998 al dan niet op eigen initiatief van het tableau der Nederlandse beffatuur verdween. Maar niettemin vrolijk zijn internationaal getinte werkzaamheden voortzette via het gerenommeerde advocatenkantoor van voormalig D’66-senator mr. Adrienne Vrisekoop en haar beëdigde kornuiten. Blijft toch geinig. Wees eerlijk. En stay tuned.

woensdag 14 juli 2004
Weet u nog van dat horecapand in de Amsterdamse Spuistraat waar de wegen van de keurige Edwin Rijsterborgh en de misschien wat minder keurige Willem Endstra elkaar kruisten? Niet? Dan verwijzen we voor we verder gaan nog even naar aflevering 79 van deze serie.... Zo. U bent er weer. Bij de zakelijke schermutselingen rond dat pand speelde zich ooit een boeiend quatremains af, waarbij naast Edwin en Willem ook de heren Van der Linden en Maarschalkerwaard hun artistieke vaardigheden zouden hebben getoond. In de partituur zou een vrolijke aandelentransactie zijn verwerkt waardoor het betalen van overdrachtsbelasting werd vermeden. Zogaat dat in de horeca. Soms is er sprake van vloeiend samenspel, maar soms vallen er ook brokken. Dat laatste bijvoorbeeld in café Dante waar toute vastgoed placht bijeen te komen voor een pint en een babbel. Zo ook Gerard Bakker, een minder geliefd exemplaar onder de Amsterdamse huiseigenaren, die niet erg goed lag bij Willem Endstra. Gerard had namelijk ooit een oude huurster uit haar woning geflikkerd. Dat leverde een uitholling overdwars in Dante op want de oude dame was de moeder van een pronte dame met wie Willem wat amoureus rondscharrelde. Het is tussen Gerard en Willem nooit meer goed gekomen.
Een anecdote is nooit weg, maar nu weer terug naar de zakelijke realiteit. Volgens onze vastgoedbronnen zou Jan Wieger van der Linden in de Spuistraat nog wel meer een-tweetjes hebben uitgevoerd met Willem zaliger. Dus moet ook zijn naam net als die van Neel Kroes’ liaison Paarlberg en van de heren Rijsterborgh in de boeken van Willem zijn opgedoken, die na diens ruwe overlijden zo listig door de recherche zijn geconfisqueerd. Of Jan Wieger ook al in een klein hokje heeft gezeten weten we niet, want we horen niks uit het onderzoek naar en na de moord op Willem. Maar niets verbaast ons. Oh, by the way, Van der Linden doet ook zaken met Hans van Veggel van de vastgoedgigant AM. En dat is weer een leuk bruggetje naar het op stapel staande tweede deel van Showbusiness. Het kan allemaal niet op. Stay tuned. 

dinsdag 20 juli-2004
In 1989 ontmoette de Zwitserse ex-hotelier Arthuro Scussel voor het eerst de Amsterdamse zakenman Norbert Stok. Scussel had in de voorafgaande jaren in avontuurlijke kringen een witwas-reputatie opgebouwd die klonk als een koebel. Veel van zijn sopjes liet hij doen in een shop van de toen nog in zijn uppie opererende ABN-bank in Chiasso. En dat liep allemaal als een Baum & Mercier. Norbert, alias “Scrooge”, was daarvan op de hoogte en zou graag zien dat Scussel ook aan de slag ging voor zijn Nederlandse onderneming die later werd aangeduid als “De Kielhakers” en zich had gespecialiseerd in dehandel in exotische gewassen uit Afghanistan en Pakistan. Aldus geschiedde en met succes. Vooral dankzij een innovatieve methode waarbij diamanten een hoofdrol speelden. Maar niet forever. Een jaar later klapte aan Zwitserse zijde de boel in elkaar.*
Niet echt vreemd dus dat in 1991 de naam van Stok prominenent aan bod kwam in een justitiële analyse over de zogenaamde georganiseerde misdaad in Nederland. Niet dat dat ernstige gevolgen had voor Norbert’s bewegingsvrijheid. Als je tenminste strafjes van een half jaar en een jaar niet ernstig vind. Op het oog dus redelijk koek en redelijk ei. Tot op 23 september 2000 de vlam in de pan sloeg in Amsterdamse scene met de moord op Jan “Snor” Femer op de Haarlemmerdijk. Gevolgd door de moord op zijn gabber Sam Klepper op 10 oktober op de Van Leijenberghlaan. Een totale verrassing? Niet helemaal. Althans wat Klepper betreft. Want wat lezen we in politiepaperassen?

“Uit TA blijkt:

Dat Norbert Stok een uur voor de liquidatie gebeld werd en dat hij op teletekst moest kijken. Hij werd daar later weer over teruggebeld. Dit is een bevestiging dat Stok weet waar het vandaan komt.
Dat Norbert Stok een ontmoeting heeft met Mieremet op 13-10 en 14-10.
Dat Mieremet in een gesprek met Kool aangeeft dat Stok in de week na 14 oktober een afspraak heeft met de opdrachtgever.
Dat Mieremet zegt in een gesprek met Kool op 15-10 dat Stok hem verteld heeft dat “"die"” Sam vermoord heeft.
Dat Stok belt met Mieremet. Stok moet Mieremet zien. Stok heeft namelijk de man weer gezien en gesproken. Stok weet heel veel meer. Het is belangrijk.”
TA staat grofweg voor taps. Simpel vraagje misschien, maar wat is er verder met deze informatie gebeurd?
Stay vooral tuned.

* Zie ook aflevering 3 van “De Bank” in Kleintje Muurkrant nummer 335 en op de Morgenster

woensdag 21 juli-2004
Nee, niks. Geen antwoord op ons vraagje van gisteren wat er gebeurd is met het toch niet zuinige materiaal over de dood van Klepper. Kan je wel omzichtig verklaren ja jammer, maar in het belang van het onderzoek kunnen we helaas niets zeggen. Maar na zoveel jaar mag je zo langzamerhand toch wel weten hoe de snaar in de piano zit. Vooral ook omdat er in die richting nog meer materiaal is, waarin bijvoorbeeld ook een topman uit de Joegoslavische scène en een paar bekende Nederlandse journalisten voorbijtrekken. Materiaal dat betrekking heeft op de dagen voordat Norbert Stok zijneerste ontmoeting zou hebben gehad met “die” en de periode daarna.

Ervoor:
“Uit TA blijkt
Dat meteen na de liquidatie er in Den Haag een ontmoeting is geweest tussen Mieremet, Holleeder en Paja.
Dat na de liquidatie van Sam, Mieremet en Holleeder constant bezig zijn informatie te krijgen uit welke hoek de liquidatie komt.
Dat Mieremet o.a. contact heeft met Urka, Stok, Kool, Nico Visser, Holleeder, Bas van Hout.”

Erna:
“Dat er op 17 – 10 een ontmoeting is tussen Urka en Mieremet. In een gesprek tussen Urka en Sweering wordt gesproken over de “lijst”.
Dat Bas van Hout een e-mailtje heeft gehad. Op de “lijst” met slachtoffers staat Mieremet. Hij krijgt later een SMS met namen van de lijst. Jan Femer zou hier ook op staan.
Dat Bas van Hout op 17 – 10 een SMS krijgt: “Zegt de naam Tsjalenko BECIROVIC je wat?
Zijn broer Ljubinko “Duja” werd door Sam & Johnny om zeep geholpen en is nu in Amsterdam”.
Dat op 18 – 10 Bas van Hout dit SMS bericht doorstuurt naar John van den Heuvel, die antwoordt dat de naam hem wel wat zegt.
Dat er op 20 oktober een ontmoeting is tussen Holleeder en Paja in Sarajevo.”

Wat dat laatste betreft: Sarajevo is een bekend Joegoslavisch restaurant in Amsterdam. U mocht eens denken dat de twee rekels een conferentie in de hoofdstad van Bosnië-Herzegovina hadden belegd. Wat ons uiteraard blijft intrigeren is de vraag: wie is of was “die”? Stay tuned.

vrijdag 23 juli-2004
Op 2 maart 2002 streek de in avontuurlijke commodities handelende Magdi Nessim Barsoum voorgoed de vlag in de Amsterdamse Bloedstraat. Wel wat oooohs en aaaahs bij het van reality soap smullende publiek, maar geen verrassing voor insiders. Zoals Johannes Gerardus van Looijen, plaatsvervangend hoofd van de hoofdstedelijke CIE. Die beschikte namelijk al een jaar lang over een informant die hem de nodige in en outs verschafte over de oorlogjes in Johannes’ ressort. Het was wat moeilijk om te beoordelen of dat allemaal even betrouwbare informatie was, maar naar aanleiding van het plotselinge heengaan van Magdi hing hij toch eenpv’tje in elkaar. Daaruit bleek ondermeer dat de overledene een tijdje als intermediair had gediend tussen het Nederlandse segment van de Amsterdamse scene en de zogenaamde Joego’s. Maar blijkbaar niet tot ieders tevredenheid. Bovendien verdacht men de Egyptenaar ervan contacten met de politie te onderhouden. Hoewel hier en daar de overtuiging leeft dat dat meer gebruikelijk dan uitzonderlijk is. De Nederlandse top, onder wie John Mieremet, zou toen hebben besloten om Magdi te vervangen door Stanley Hillis, een oude rot in het vak. Magdi’s ster verbleekte vervolgens net zo snel als een spijkerbroek bij een sopje met chloor. En er werden bij Magdi een stel doodsbedreigingen bezorgd. Daar word je niet vrolijk van. Viel er niet te praten? Nou, vooruit dan maar. Een citaat uit Johannes’ pv:
“De Libanees Dave heeft voor Hillis een afspraak gemaakt met Barsoum voor een ontmoeting op dinsdag 05.03.2002 in de Red Light bar. Dave heeft voor het maken van deze afspraak Barsoum bezocht in de Red Light bar. Dave was tijdens dit bezoek in gezelschap van twee Joegoslaven en een Marokkkaan. Dit bezoek was op 25.02.2002 te omstreeks 14.30 uur in de Red Light bar. Nadat de afspraak gemaakt was voelde Barsoum zich weer veilig en liet weten dat de dreiging van Hillis jegens hem was verdwenen”.
Neemt niet weg dat Magdi de afspraak op 5 maart niet kon nakomen door het bedrijfsongeval van drie dagen daarvoor. Overigens, wie was die Dave “de Libanees”? Nou, vermoedelijk gaat het om de bijna 41 wordende David Urbainville. Een man met interessante contacten. Stay tuned.

zondag 25 juli-2004
Wat we nou weer aan onze fiets hebben hangen! Niet van deze tijd. Wij waren namelijk niet van plan om na de publicatie van aflevering 87 en 88 uitgebreid te gaan filosoferen over de inhoud ervan of te speculeren over de namen die erin stonden. Konden we wel, deden we niet. Wie kenschetst onze blijdschap toen wij een e-mail ontvingen van de heer L.S. Kool uit Amsterdam met de volgende inhoud:

“Kunt u mij berichten over welke Kool u schrijft in uw laatste Octopussy 88? Mijn naam is n.l. L.S. Kool en ik heb geen verbindingen met deze personen. Gaarne uitleg. Dank u reeds voor de moeite”.

Wij mailden keurig terug:

“In het artikeltje Octopussy 88 citeren wij uit een politiedossier. Uw vraag kunnen wij daarom niet beantwoorden. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat als u identiek bent aan “Onnie” Kool onze gedachten inderdaad wel naar u uitgingen”.

Want de naam “Onnie” Kool viel indertijd zowel in het roemruchte dossier van TextLite als dat van VHS. Naast die van ondermeer Arie Hommel, Frits Salomonson, Oscar Hammerstein, “ome Jaap” Kroonenberg, Hugo Krop en Robert Jan Doorn. * Maar zoals gezegd, we hadden geen trek in speculaties en hadden ons onderwijl gestort op andere hapklare brokken uit het politiedossier. Meneer L.S. Kool was ons erkentelijk blijkens zijn volgende missive:

“Bedankt voor uw snelle reactie. Ik ben L.S. Kool maar wordt Onnie genoemd. Echter ik heb totaal niets met een of ander te maken. Ik ken deze mensen totaal niet en heb nooit enig kontakt gehad. Indien u het idee heeft een andere mening te hebben, dan hoor ik dit graag”.

Nou, wij hadden geen idee en ook geen andere mening. Dus wij dachten “case closed”. Zo niet meneer L.S. Kool. Die gooide de zaak onverwachts in een hogere versnelling:

“Ik heb nadat ik u reeds een e-mail heb gezonden uw artikel 87 gelezen, en mij bijna kwaad gemaakt hebt, dat u zomaar mijn naam zonder dat ik ooit deze mensen heb ontmoet en of gesproken een artikel schrijft wat kant noch wal slaat. Is het uw bedoeling om zo maar wat te schrijven of neemt u uw vak niet serieus? Ik verwacht echter van u dat u kontakt met mij opneemt om verdere onzinnige artikelen te voorkomen. Dit slaat echt nergens op en heb geen enkele behoefte om hieraan mee te doen”.

Alleen al in het telefoonregister van Amsterdam vind je zo’n 130 Kooltjes terug en in principe kan John Mieremet met ieder van hen contact hebben gezocht. De bewuste politierapportage vermeldt namelijk noch de initialen van de bedoelde Kool, noch iets over zijn maatschappelijke positie, zijn werkzaamheden, zijn liefhebberijen of zijn maat schoenen. Niks. Maar meneer L.S. Kool was niet meer te stuiten en zocht blijkbaar juridische bijstand. Wij werden namelijk vervolgens verrast met de volgende mail:

“In deze treed ik op voor de heer L.S. Kool te Amsterdam. In een door u via internet openbaar gemaakte publicatie (Octopussy 88 dd. 21 juli 2004) brengt u mijn cliënt Kool in verband met criminele activiteiten en met name met een aantal moordaanslagen die er zijn gepleegd. Door deze verzoek ik u bedoelde publicatie binnen 24 uur van het internet te verwijderen, bij gebreke waarvan ik namens cliënt aangifte van laster tegen u zal doen en u zonder verdere waarschuwing in een kortgeding zal betrekken.
Hoogachtend, Mr. O. Hammerstein
Spong Advocaten Advocaten
Keizersgracht 278
1016 EC Amsterdam
Postbus/ P.O. Box 15812
1001 NH Amsterdam
00 31 20 - 3305409 (T)
00 31 20 - 3304666 (F)
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.“

Moeten wij nog meer zeggen? Nee hè? Oh ja, stay tuned.

* Zie daarvoor o.a. het artikel “Van oude koeien en troebel water” in Kleintje Muurkrant nr. 336 of de site van de Morgenster en de serie “Hardhout met een luchtje” op de Followup-site.

maandag 26 juli-2004
Na het Kool-intermezzo gaan we verder met David Urbainville oftewel Dave “de Libanees”, die blijkens een paar processen-verbaal van maart 2002 tot de coterie van Mink Kok zou behoren. Volgens de informant van Johannes Cornelis van Looijen was namelijk:
“De leverancier van vuurwapens aan de groepering rondom Mink Kok een Libanees genaamd Dave. Dave is bevriend met Stanley Hillis en doet klussen voor hem. In 1994 of 1995 heeft Dave samen met ene Jihad Dubs (fon) een liquidatie uitgevoerd in Antwerpen in opdracht van Stanley Hillis. Het slachtoffer was een Libanees. Dave is voor de moord aangehouden geweest doch doorStanley Hillis middels een corrupte politieman te België vrijgekocht“.
Kort voor de ontboezemingen van genoemde informant had kennelijk een politie-inval aan de Amsterdamse Slotermeerlaan plaatsgevonden. Een van de heren die daarbij van een paar metalen manchetten werd voorzien zou de Italiaan Mazzotti zijn geweest. Geen onbekende uit Dave’s meditterane kennissenkring in Amsterdam. Informant:
“Mazzotti maakt deel uit van een Italiaanse terreurbeweging die eind jaren tachtig verantwoordelijk was voor de diefstal van een zeer grote partij wapens en explosieven vanuit een Nato-depot in België”.
Nog een citaat waarin tot uiting komt waaruit Dave’s talenten bestaan:
“...Er zouden problemen zijn tussen de verschillende groepen en van de organisatie van Mink Kok is Henk van der Horst een contactpersoon. Hij zou veel zaken regelen. Henk zou gebruik maken van Dave “de Libanees”. Dave zou al vele jaren de grote toeleverancier van vuurwapens en explosieven zijn”.
En nog een interessant toetje tot besluit:
“...Stanley Hillis heeft zware ruzie met de Ieren, de partij die altijd de vuurwapen- en verdovende middelenhandel deed met Mink Kok”.

Wapens, meditterrane types. Waar hebben we dat vaker gelezen? Stay tuned.

woensdag 28 juli-2004
Op 1 september 1999 lekte de kraan van een appartement aan de Amsterdamse Nachtwachtlaan wel erg heftig. Er was niemand thuis dus de buren sloegen alarm. Met gezwinde spoed zwaailichten voor de deur en binnen een mum verschaften een paar vertegenwoordigers van de door firma Donner & Remkes inmiddels overgenomen onderneming zich toegang tot de woning om een einde te maken aan het waterballet. En wat troffen zij aan naast wat overvloedig studiemateriaal van Willem Alexander? Een grote partij uiterst moderne wapens en wat xtc voor een flinke party.*
Het leek op een déjà-vu. Dat was ook zo, want op 1juni van dat jaar had zich op de Vrijheidslaan exact dezelfde scène afgespeeld: lekkage, buren, wapens. Hoe dit ook zij, een buurtonderzoek bracht aan het licht dat in de woning altijd meditterane, lichtgekleurde types in en uit gingen. In de pers werd direct gesuggereerd dat het om Joego’s moest gaan. Maar dankzij de “nieuwe” gegevens die wij in aflevering 87 en 88 naar boven hebben getild is een ander conclusie minstens zo valide. Want Dave de “Libanees”, die volgens de politiedocumenten er al jaren voor zorgde dat de vereniging van Mink Kok niet zonder wapens kwam te zitten, is geen Joego. En de mensen uit zijn entourage als Jihad Dubs (fon), Saleh Bouzid en Hassam Allam evenmin.
Overigens ging Mink dankzij een vingerafdruk die toevallig werd aangetroffen in het appartement aan de Nachtwachtlaan wel achter het gaas. De dubbele lekkage leek wel op een scenario van een geheime dienst. Een stelling die ook door Mink’s advocaat, Adèle van der Plas, werd aangehangen. Weliswaar kan je er geen q.e.d. onder zetten, maar het scheelt weinig. Immers:

- Er is sprake van Ierse cliëntèle voor de wapens. Waar mogen we dan aan denken? Juist, de IRA of een andere club in die richting. En wie wroet er in die kringen tot zij zelfs de Paus voor een terrorist aanzien door zijn vreemde vermomming? Luitjes van de Britse geheime dienst.;
- Er is sprake van een terrorist uit de oude Italiaanse school. Wat weten we van de Rode Brigades of een andere club uit de competitie van die tijd? Ze waren vergeven van Italiaanse geheime diensten en de CIA, die al tientallen jaren in verboden commodities handelt.;
- Er is sprake van dat Mink in verband met zijn wapenhandel in het snotje werd gehouden door de BVD, die mogelijk optrad als hulpje van de Britten;
- Er is sprake van een Libanees met een Frans getinte achternaam en een Israëlisch getinte voornaam. Mink spreekt merkwaardigerwijs vloeiend Hifriet. In de handel van verboden commodities spreekt de Mossad net als de CIA geen onbelangrijke rol. Dus…
-

Oké, geen bewijs, maar dat was er ook niet voor de bewering dat er voor de zoveelste keer klonen van Jocic in het spel waren. Stay tuned.

* Zie ook het artikel “De Lange” op de site van “morgenster”.

donderdag 29 juli-2004
Wij keren terug naar de pegels. Zeker in het avontuurlijke wereldje toch het onderwerp waar het om draait. In aflevering 80 brachten wij op gezag van onze welingevoerde OG-informanten al naar buiten dat de tot de Aerdenhoutse elite behorende Kees Rijsterborgh poen zou hebben geleend van Willem Endstra in verband met een leuk project in Amstelveen.
Maar volgens dezelfde bronnen ging hun liaison nog wel wat verder. Eind jaren tachtig/begin jaren negentig zou namelijk iemand bij Zwitserleven een leuk presentje hebben gekregen. Geen krabber natuurlijk, iemand die meetelde. En dus een flink presentje. Na ontvangst zou Zwitserleven vervolgens een hele bupsonroerendgoed in Amsterdam van de hand hebben gedaan. Met een geschatte waarde van zo’n 60 miljoen piek. Toen hè. Nu ligt die prijs zo rond de 250 à 300 miljoen euro. Kijk dat is nog eens een leuk kluifje. En raad eens wie die panden in zijn bezit kreeg. Juist “Ome Kees” Rijsterborgh. En wie zorgde voor de pegels? Alweer goed: Willem Endstra. Sindsdien is het “Ome Kees” voor de wind gegaan in Aerdenhout en genoot hij intens van zijn zwitserlevengevoel. Willem eerst ook, maar later wat minder. Kan gewoon een kwestie van mazzel zijn. Sommigen hebben dat. Stay tuned.

woensdag 4 augustus-2004
Voor niet-ingewijden was het nog steeds een raadsel wat good old Willem Endstra de week voor zijn gewelddadig heengaan in Israël moest doen. Nou, volgens wel-ingewijden was Willem daar wel vaker in de maanden daarvoor. Hij zou er ondermeer onderhandeld hebben over de verkoop van het Amsterdamse Confectiecentrum. Pardon, dat was toch al verkocht? Aan een Zwitserse combinatie? Jaaaaa, maar dat was dezelfde combinatie die later het Kurhaus kocht van ING Real Estate. Een combinatie waarvan alleen de naam van de zowel met het glaspaleis van Swarovski als met Endstra zelf gelieerde Benedikt Hoess bekend raakte. De rest bleef inhet duister gehuld. Terecht misschien, want die rest van de combi was net zo Zwitsers als een Volendammer klomp: Willem Endstra cs. Vandaar ook dat het beheer van het Confectiecentrum in handen bleef van Klaas Hummel, Endstra’s associé. De vraag wat de zin was van deze charade is aan ons niet besteed. Wij zijn niet thuis in de haute finance. Onze boekhouding blinkt uit in eenvoud.
Maar een ding is duidelijk, in wezen was Willem in Israël gewoon bezig met de echte verkoop van het uit vier torens bestaande confectiecomplex. Naar verluidt inclusief de toren die in het bezit was van ING Real Estate. Toen nog onder leiding van de inmiddels uitgerangeerde Jan Doets. Die totale uitverkoop zou noodzakelijk zijn geweest omdat Willem bezig was om geld dat door avontuurlijke lieden stiekem bij hem was geparkeerd terug te betalen. En rapido. Hoe hoog de nood was gestegen moge blijken uit de deal die Willem zou hebben gesloten met de inmiddels ook al ontstegen Marco Eijk. Die laatste had wijselijk de nodige appels of liever meloenen voor de dorst in zijn tuin begraven en Willem wilde daar graag drie meloenen van lenen. De bijbehorende schuldbekentenis zou al ondertekend zijn geweest toen Marco nolens volens dit ondermaanse verliet. Geen poen voor Willem dus. Trouwens, ook de deal met de Israëlische belangstellenden voor het Confectiecentrum liep op de klippen. Mede doordat vroegtijdig in de Nederlandse pers uitlekte dat het OM van plan was Willem te gaan vervolgen wegens niet helemaal koshere financiële kunststukjes. Zoals bekend is het OM daar niet aan toegekomen. Onbekenden presenteerden te vroeg de eindafrekening. Stay tuned.

woensdag 18 augustus-2004
Wij zijn niet dol op banken. Van buiten bont, van binnen stront. Zo gleden wij gisteren uit over het bericht dat de erven van Willem Endstra vandaag de Rabo voor de kadi trekken. De boerenbank heeft namelijk begin juli de zakelijke banden met Willem’s bedrijven die in IJmuiden de jachthaven exploiteren doorgeknipt. Daar waren de Rabo-boys al vanaf februari mee bezig omdat ze plotseling niet meer gelieerd wensten te zijn met iemand die publiekelijk te boek stond als grootschalig witwasser. Zelfs niet met zijn erven. Huichelaars. Eerst dikke mik met Willem en als de wind aantrekt als ratten vanboord springen. Niet uitzonderlijk overigens. Toen een paar jaar geleden naar buiten kwam dat de exploitanten van de Rotterdamse Pasha-discotheek minder deftige bijverdiensten hadden vertoonde de Rabo eenzelfde soort vluchtgedrag. Maar dit terzijde.
Interessant is wel dat het over de jachthaven in IJmuiden gaat. Wij menen namelijk te weten dat Willem voor het financieren van de exploitatie indertijd in zee is gegaan met de Rabo-winkel in Eemnes. Dezelfde winkel die de heren Ter Haak en De Bode bediende. Ook al geen onbekenden in het reilen en zeilen ten zuiden van de pieren *. De zakelijke banden beperkten zich echter niet tot het filiaal van de merkwaardig om het leven gekomen directeur Rob Wijnmalen in Eemnes. Er werd door de Rabo en Endstra ook nog flink gefoezeld via de binnen de stenenwereld actief zijnde Amsterdammers Van Campen en Peters en de Eindhovense firma V.d. Moesdijk. Maar nu Willem het definitief hogerop heeft gezocht stappen de boerenbankiers uit en zitten de erven met de peren. Diep in ons hart hopen we dat de rechter de Rabo terugfluit. Kunnen we niks aan doen. Wij zijn niet dol op banken. Stay tuned.

* Zie daarvoor ondermeer de afleveringen 12/13 en 20/22 van deze ontroerende serie.

donderdag 19 augustus-2004
Raad u nou eens wie wij gisteren tegenkwamen. Bij de eerste helft van de wedstrijd Erven Endstra versus Rabobank. Mr. Abraham Zeegers! Nee, niet als advocaat. Als juridisch adviseur van de erven. En wat denk je wat? Tijdens de seance in februari van dit jaar waarbij de Rabo de toen nog alive and kicking zijnde Willem Endstra mededeelde dat zij de financiële stekker er bij hem uit wilde halen, was Abraham ook al aanwezig. Dat duidt erop dat tussen de inmiddels ruw van ons weggenomen investeerder en de van het tableau der beffatuur verdwenen advocaat een sterke zakelijke band bestond.En blijkbaar zo sterk dat de erven nog steeds niet om hem heen kunnen. Geen positie om de nationale driekleur te laten wapperen. Want Abraham staat met name in de pers al heel lang te boek als ontwerper van witwasconstructies en ander listig ongerief. Niet ten onrechte trouwens. Zo loopt er nog een internationale oplichtingszaak waarvan wij in aflevering 84 melding maakte en zoekt het OM de paperassen bij elkaar om Abraham te attaqueren voor zijn aandeel in de megazaak rond Giovanni van Ierland*. De Curaçaose grootpooier die in 2002 voor 12 jaar achter het gaas ging omdat hij zijn glijhuis ook had gebruikt als wasserette.
Dat onze Abraham zich gisteren dus min of meer open en bloot presenteerde als juridisch adviseur van de erven Endstra was voor ons toch wel een verrassing. En vormt opnieuw een reden om ons af te vragen welke rol het advocatenkantoor Vrisekoop, Majoor, Van Spaendonck, Brainich en Jankovich speelt in dit geheel. Want Zeegers heeft niet alleen domicilie gekozen in het pand van dat op het oog onbevlekte advocatenkantoor aan de Amsterdamse Sophialaan. Er zijn ook zakelijke liaisons te ontwaren, zoals wij in aflevering 72 tot en met 74 naar boven hebben getrokken**. Wij blijven alert. Stay tuned.

* Zie voor eerdere afleveringen van deze serie de Followup-site

woensdag 25 augustus-2004
Die erven Endstra zien de wereld momenteel aan voor een lekke doedelzak. Eerst probeert de Rabo een gat onder de waterlinie van hun IJmuiden-project te schieten. En nou is er weer gelazer met een combi oude zakengabbers van Willem. Die willen graag een streep zetten door een overeenkomst waarbij ze zich verplichtten Ernaro BV over te nemen. Onder andere eigenaar van drie pandjes op de Dam ter waarde van een kleine 10 miljoen. De erven vinden die plotselinge weigering licht onwelvoeglijk en trekken de ex-partners van Willem voor de kadi. Zonder twijfel mede op advies van de oh zo kosheremr. Abraham Zeegers, die toch al een vlucht gebraden duiven aan zich voorbij zag gaan. Als onze informatie juist is zouden Abraham en Willem samen namelijk iets leuks gaan doen. Het pand was al uitgekozen, maar er kwam iets tussen. Of dat initiatief iets van doen had met Willem’s Israël-connection horen we misschien nog wel in de nabije toekomst.
Naar aanleiding van de berichten over Ernaro ging De Volkskrant over tot het verrassende initiatief om eens in de data van de Kamer van Koophandel te neuzen. Ernaro bleek een dochter te zijn van Heerfur BV. Gossie. En Heerfur was weer een geldzak van Willem Endstra en John Mieremet, die zich om begrijpelijke redenen liet vertegenwoordigen door zijn vriendin. De krant vergat evenwel om eens te scharrelen in onze serie IJ, IJ* . Op 28 augustus 2002 (!) meldden wij namelijk in aflevering 10 dat Heerfur een tijdje daarvoor geparkeerd was geweest op postbus 1012 in Wassenaar. Die postbus bleek te corresponderen met het adres Kerkeboslaan 1 in die gemeente waar sinds 1990 de FTC Trust BV was gevestigd, die ondermeer als een moederkloek over de belangen van Heerfur waakte. En FTC klonk ons zo als muziek voor meloenen in de oren dat wij even naar die club van de Kerkeboslaan hebben gebeld of de drie magische letters misschien synoniem waren aan die van een andere FTC: de Financial Trading and Consultancy. Het beleggingsvehikel van de ooit legendarische Eddie Swaab, die in 1997 zijn stulp aan de Amsterdamse P.C. Hooftstraat schielijk verruilde voor een hut in Zwitserland om te ontkomen aan al te lastige vragen van Justitie over zijn onwelriekende beurspraktijken**. Het leek er sterk op dat wij met ons telefoontje een schokgolf van 7,2 op de schaal van Richter veroorzaakten, want meer dan wat onsamenhangend gehakkel was er bij het personeel niet los te krijgen. Jammer. Maar om eens uit te vogelen hoe dat nou precies zat is misschien een mooie taak voor de collega’s van De Volkskrant, nu ze toch zo lekker bezig zijn. Stay tuned.

* zie de serie "IJ, IJ" op Kleintje-followup
** Zie de serie "Achterzijde van het beursschandaal" op de Morgenster, en speciaal deel 7 in Kleintje Muurkrant nummer 327

zondag 29 augustus-2004
Zielig hè, die Joop van Riessen. Hoe die ooit hoofdcommissaris is geworden is ons een kruiswoordraadsel. Gaat ie bij NOVA zitten te pleiten voor het invoeren van een zwarte lijst. Daar moeten dan de namen op komen van “zware criminelen” en die lijst moet dan worden verspreid onder makelaars, banken en notarissen. Opdat ze zich zakelijk niet afgeven met dat schorriemorrie. Oh? En als een hele reut dat stiekem toch doet Joop? Net als in de afgelopen tientallen jaren? Staat daar dan een sanctie op? En worden de burgerrechten van die deftige luitjes dan ook beperkt? Net als bij dieavonturiers die op je zwarte lijst zouden komen te staan? En moeten die witte boorden dan ook bewijzen dat ze op legale wijze aan hun poen zijn gekomen? Zal wel niet hè Joop?
Wat was de aanleiding tot het oplaten van deze nieuwe aartsconservatieve ballon? Nou, dat was de wedstrijd tussen de erven Endstra en een paar oude zakengabbers van Willem over de overname van de BV Ernaro BV. Daar zou John Mieremet, een ex-capo van een van prinses Mabel’s vroegere aanbidders, op naam van zijn vriendin een zak geld in hebben zitten. Geen cash. Het was belegd in een hoop stenen op de Dam, waaronder nummer 21. En laat op dat adres nou net de Gemeentelijke Kredietbank Amsterdam (GKA) zijn gevestigd. Sapperdeflap. Willempie en John als huurbaas van de gemeente. Wat een blamage. Meteen een “woordvoerder” schielijk achter zijn bureautje vandaan. Volgens slimpie was de gemeente pas kort achter de waarheid gekomen. Had nog effe voor alle zekerheid gevraagd aan Justitie (Joop of zo) of de info klopte. Jaaa, had Justitie (Joop of zo) gezegd, die info klopt hoor slimpie. En vervolgens was de gemeente op zoek gegaan naar een oplossing voor dit pijnlijke probleem. Later werd er zoals gebruikelijk weer driftig van alle kanten bijgestuurd. Maar wij zijn zo vrij daar niet al teveel waarde aan toe te kennen.
Een gewone boerenleut vraagt zich trouwens af waarom de gemeente niet voor bovengenoemde wedstrijd uit naar dit soort achtergronden heeft gekeken. Temeer omdat wij dankzij onze antennes in de vastgoedwereld een geinig detail hebben opgedoken. Exact een jaar geleden is een maestro uit de directe ambtelijke omgeving van burgemeester Job Cohen via een meneer Kranenberg bij het stadsdeel Centrum al gewezen op de wat ongelukkige constructie Ernaro/GKA. En het zou wel buitengewoon cru zijn geweest als die topambtenaar dat niet aan Job zou hebben doorgebriefd. Hoe dat ook zij, er gebeurde toen helemaal niks. In de hoop dat niemand er achter zou komen.
Kan Joop niet beter een zwarte lijst aanleggen van alle huichelaars binnen het gemeentelijk apparaat en Justitie die weet hadden van deze shit op de Dam en hun burgerrechten beperken? In plaats van onzin uit te kramen bij NOVA? Stay tuned.

donderdag 9 september-2004
Hoe lang is het geleden dat wij serieus aandacht hebben besteed aan de avonturen van Jaap de Bode? Lang. November vorig jaar om precies te zijn. De Hilversumse zakenpief, die in vrij korte tijd tweemaal de Marche Funèbre moest aanhoren wegens het wegvallen van bekenden uit zijn entourage (RABO-directeur Rob Wijnmaalen en groothandelaar in stenen Willem Endstra) leek even voorgoed van ons tableau te zijn verdwenen. Maar Jaapie is als de tekenen niet bedriegen een onvervalste come back-kid. Want we got mail. En wat voor mail!
Het gaat om een hotel in Duitsland. In Winterberg-Hoheleye om precies te zijn. Oorspronkelijk eensoort Kurort dat beheerd werd door het Duitse makelaarskantoor Geschwister Hillebrand (what’s in a name?) en in 2002 werd uitgebaat onder de naam Clubhotel Rembrandt door Dagistan Dalkiran, een ondernemer van Turkse afkomst. Dat ging niet echt crescendo. Dus Dagistan zocht naar de nooduitgang. Die leek hij te vinden dankzij de hulp van de toegeschoten Nederlandse weldoeners Jaap de Bode en Wouter Dekker. Zij boden onze Turkse vriend een leuke afkoop-/overnamesom aan en alles leek in kannen bier en kruiken wijn. Maar vlak voor het hele kunstje over de Bühne zou gaan verscheen nog als een Deus ex machina ene Jacobes Govert van Wijk ten tonele. Deze godheid zou een GmbH voor De Bode oprichten. Als vriendendienst. En zoals u weet: van je vrienden moet je het hebben. Op het oog nog niks aan de hand. Onder de GmbH van Jacobes zou het hotel gaan draaien met een nieuwe naam: Resort-Hotel Hoheleye. Het hotel zelf werd echter aangekocht door V & F Investments. Van De Bode himself. Maar natuurlijk niet onder zijn eigen naam. Kon niet hè. Vanwege Jaap’s vorige Schweinereien. En dus kon het haast niet uitblijven: ook deze deal raakte in deep shit. Maar we houden het een beetje spannend. Per saldo is het is nog maar de eerste ronde. Dus stay tuned.

dinsdag 14 september-2004
Na keurig in de hoek van de ring te zijn verzorgd met een spons en een wapperende handdoek tijd voor de tweede ronde versus Jaap de Bode. De man die ooit deze serie kwam binnenvaren als kompaan van de IJmuidense Sunseeker-handelaar en witwasser Johan ter Haak uit de entourage van Willem Endstra. Zoals gezegd nam Jaap in 2003 de Bude van Dagistan Dalkiran in Winterberg-Hoheleye over met hulp van een paar zakenpartners: Wouter Klaassen en Jacobes Govert van Wijk. Nog voor hij de deur van Jaapie’s nieuwe etablissement op 5 oktober 2003 weer kon openzwaaien kreeg exploitant Van Wijk aleen surprise te verwerken. Hij kreeg een rekeningetje van 285.000 euro onder zijn neus geduwd. Afkomstig van de firma Tijs Blom Beheer. Tijs claimde dat bedragje voor de geweldige inspanningen die hij zich zou hebben getroost in de bemiddelingssfeer rond de hotel-deal. Wist Van Wijk dat Tijs een dolende ridder was die in 2002 zijn kasteel in Almere was kwijtgeraakt nadat de RABO-bank de geldkraan had dichtgedraaid en een poging van de Uithoornse BV Promcastle om via een bankgarantie uit Bakoe het tij te keren was vastgelopen in Saoedisch drijfzand?* En dat Jaap de Bode een oude gabber van Tijs Blom was? Dat moet haast wel.
Hoe dit ook zij, aanvankelijk leek alles op skaterolletjes te verlopen. Er werd stevig getimmerd aan het interieur van het hotel en iedereen -inclusief het personeel- werd keurig betaald. Behalve dan voormalig uitbater Dalkiran die zich na een paar maanden vrijwel dagelijks aan de balie meldde met een Turkse knokploeg om even de drie tonnetjes op te eisen die hij nog tegoed had. Vergeefs. Plotseling bleek de Hollandse soepkip kaler te zijn dan iedereen had gedacht. En aan een kale kip valt geen eer te behalen. Zeker niet als ie druk kakelend de benen neemt. Jaap trok zich terug achter zijn strategische steunpunten in Bilthoven en Tiel om zich te laten verzorgen door zijn vriendin Joyce en te broeden op nieuwe initiatieven. Stay tuned.

* Voor dat laatste zie op de Followup-site vooral aflevering 18 uit de serie “Shady” waarin de voormalige Rotterdamse advocaat Geertjan Dolk de hoofdrol vervult. De andere -honderd- delen van "octopussy" staan hier.

woensdag 15 september-2004
In de vorige aflevering maakten wij al melding van de twee strategische steunpunten waarover Jaap de Bode in Nederland beschikte: Bilthoven (Julianalaan 4) en Tiel (Bellstraat 3). Daar blijkt onze Sun- en gelukzoeker een aardig kluitje BV's te hebben gegroepeerd. Al dan niet in staat van oprichting of ontbinding. Zoals bijvoorbeeld Alber Facilities en V & F Systems, beiden vallend onder Penny International BV trustmanagement. Voor de leken onder ons lezers: "trust" is in dit verband zeker geen equivalent voor ons woord "vertrouwen". Ook al omdat deze Penny Serenade niet alleen weerklinkt op het adres Hoogoorddreef 9 in Amsterdam, maarook in de Rue Guillaume Kroll nummer 3 in Luxemburg. En Luxemburg... u weet het.
Verder vinden we in Jaap's verzameling nog bedrijfjes terug als V & F Finance, V & F Real Estate en V & F Insurance. Die laatste firma is ook even lachen. Die doet namelijk ondermeer in dijkdoorbraakverzekeringen. Dat zal i.c. wel betekenen dat de aangesloten cliënten bij hoog water een paar zandzakken voor de deur krijgen. Verrassend is ook om de onderneming Jacht Lease in De Bode's boedel terug te vinden. Dat roept levendige herinneringen op aan zijn andere avonturen met de snelle schuiten van Johan ten Haak, wiens leven in de afgelopen jaren ook niet echt hosanna is geweest *. Maar voor Jaap gaat blijkbaar geen zee te hoog. Sedert maart van dit jaar is onze nijvere schipper naast God namelijk ook nog voorzitter van de Vereniging van Investeerders Fecundo. Hoe is het mogelijk zou je zeggen.
In juni van dit jaar werden zo'n 800 goedgelovige beleggers verrast met het faillissement van New World Companies (NWC). Een club die ooit brood zag in het uitbaten van citrusplantages in Costa Rica **. Het spul ging met veel geraas ten onder en liet een gat van 10 miljoen achter. Willen de investeerders nog wat terugzien van hun poen dan adviseert Jaap ze om lid te worden van zijn vereniging voor het luttele bedrag van 3500 euro. Eén van de medebestuurders van Fecundo is L.K., een oud medewerker van NWC en de huidige financiële man van Jaap's netwerk. Een oud-collega van K. bij NWC is Jacques van Wijk. Ja, dat is dezelfde Sjakie die een rol speelde bij de overname van dat hotel in Winterberg - Hoheleye. Je zal je hebben aangesloten bij Fecundo. Hoe bedoel je zandzakken voor de deur? Stay tuned.

* Zie vooral de afleveringen 12 en 13 van deze serie "Octopussy" op de followupsite, de plek waar al onze vervolgverhalen te vinden zijn.
** Hierbij denk je onwillekeurig terug aan de kunstjes van Hugo Krop in datzelfde land. Zie daarvoor de serie "hardhout met een luchtje" op de Followup-site.

donderdag 16 september-2004
Er zijn nogal wat mensen die denken dat wij unverfroren het ijs van één nacht opstappen om snel te kunnen scoren. Is niet zo. Soms zetten we informatie op een zacht pitje en wachten op een goede gelegenheid om de boel op scherp te zetten. Zo ook met een brief van 13 juli 2004. De tekst ervan luidde alsvolgt:

“New World is een organisatie die voor mensen investeringen heeft verzorgd in een sinaasappel-plantage. Die meneer De Bode is zeer geïnteresseerd in dit project. Persoonlijk, maar dat is een mening, denk ik dat deze methode erg bruikbaar is om donker gekleurd geldop een makkelijke manier wit te wassen. De structuur van de zaak is alsvolgt:
Een verkooporganisatie in Nederland (NWP). Die is gekoppeld aan een stichting in Nederland (Vicus). Op haar beurt weer verbonden met een stichting in Costa Rica (Wiedes). Daarboven hangt de BV/werkmaatschappij GTN (Gruppa Terra Nuevas agrondisement). En daarboven zit dan nog de holding Heimdaal. Een uitstekende constructie om gekleurd geld naar toe te laten vloeien en weer als wit rendement in Nederland te laten terugkeren. Bovendien is er in Costa Rica belasting betaald die zeer laag zal zijn in verhouding met Nederland. Volgens de Nederlandse wetgeving mag men nooit tweemaal belasting betalen over dezelfde inkomsten. Makkelijk toch? En anders laat de heer De Bode het eerst nog wel in een ander land uitbetalen. Bijvoorbeeld in Luxemburg. Denk hierbij aan Penny Holding Internationaldie door een stromannetje ter plaatse wordt beheerd...
Bij dit verhaal laten we verder nog maar even buiten beschouwing dat Costa Rica en Colombia zeer geaccepteerde handelspartners zijn. Wij hoeven u waarschijnlijk niet uit te leggen waar wij op doelen. Ook had NWP in het verleden nog wat aanspraken liggen op het inmiddels befaamde vliegveld Laarbruch, net over de grens in Duitsland. U weet hier zeker vast nog meer van dan wij (zie eerdere vermeldingen in Octopussy).
Bovendien verkeert New World Products juist mede door de heer De Bode en Hans van der Lande in zwaar weer. Er was destijds door New World Products een overeenkomst gesloten dat zij een of ander hotel van de heer De Bode in Duitsland aan zouden kopen. Doordat er niet geleverd kon worden wat er gevraagd werd heeft New World de geldstroom om het af te betalen gestaakt. Met als gevolg dat de heer De Bode door advocatenkantoor Houtsmuller en Boitelle beslag heeft laten leggen op de stichting. Op deze manier zijn alle geldstromen, met name de rendementsbetalingen naar klanten, stil komen te liggen. Dit heeft als gevolg gehad dat de investeerders en tussenpersonen in opstand zijn gekomen, omdat achteraf bleek dat de gronden niet op de juiste plaats waren gesitueerd.
De heer De Bode is zich ermee gaan bemoeien om ervoor te zorgen dat de klanten wel weer rendement zouden krijgen uitgekeerd en dat het bovenliggende bedrijf in Costa Rica niet failliet zou gaan. Erg nobel, maar ik denk persoonlijk dat deze meneer andere interesses heeft dan Sinterklaas spelen. Bovendien is hij de veroorzaker van het hele gebeuren.
Om u een indicatie te geven over welke orde van grootte wij praten: Er is een investering gedaan door mensen van ongeveer 31 miljoen euro, die volgens meneer De Bode niets meer waard zou zijn. Alleen als zij zich ermee zouden bemoeien hadden de investeerders nog een kans dat zij 25 procent van het geïnvesteerde geld retour zouden krijgen. Toch aardig als men weet dat de intrinsieke waarde van de gronden 20 miljoen euro moet zijn. Bovendien is dit dan een koopje toch? U laat de investeerders per hoofd nog even 3500 euro bijbetalen, oftewel zo’n 2,2 miljoen.
Dit idee wordt met name zeer graag gesteund door de heer Manuel Suurs, directeur van het adviesbureau Elsuvest in Den Bosch cq. Vught. Het frappante van het hele verhaal is dat de heer Suurs niet eens de Nederlandse nationaliteit heeft. Naar ons beste weten inmiddels de Griekse. Daarnaast is hij zeker niet meer woonachtig in Nederland, maar in België. Hierdoor is hij ook totaal onvindbaar in bepaalde boeken. Bovendien maakt de heer Suurs maar al te graag leuke snoepreisjes op “eigen” kosten naar de gronden in Costa Rica en wil hij “stromannetje” worden. Met alle gronden op naam van Fecundo waar hij momenteel zo hard mee bezig is. Naar eigen zeggen doet hij dit allemaal belangeloos voor de investeerders, maar wie de heer Suurs ooit persoonlijk ontmoet heeft zal hier zeker een ander gevoel bij hebben gekregen. Een man met een enorm hoog “Ikke en de rest kan..."-gevoel.
Indien de investeerders niet met het eerder genoemde plannetje accoord gaan dan is de opbrengst van het contract absoluut nul komma nul. Er moet aan de klanten worden teruggegeven 8 miljoen minus 2,2 miljoen. Een kleine zes miljoen voor grond die 20 miljoen waard is. Wie wil dat niet?
NWP was een florerend bedrijf dat nu gewoon in een vijandige overname zit. Bovendien wordt er niet geschroomd om deze of gene af en toe behoorlijk bang te maken. Gek genoeg sluit iedereen zijn ogen hiervoor en kijkt niet verder dan zijn neus lang is. Of heeft het te maken met terechte angst voor wat vrindjes van de heer De Bode?
Inmiddels zijn diverse hooggeplaatste instanties, die niet gereageerd hebben, met vakantie en kunnen de heer De Bode en zijn kornuiten vrijuit hun spelletje spelen. Als dit zomaar kan gebeuren dan is dat toch wel Nederland op zijn smalst. We zien het allemaal gebeuren en we zeggen lekker niets, want het zou wel eens...”.

Lekker briefje hè? Daar kunnen we nog wel even verder mee. Stay tuned.

woensdag 22 september-2004
Ja hoor. Voor mekaar. Volgens De Telegraaf heeft de politie gisteren invallen gedaan bij een Amsterdams advocatenkantoor en in het huis van een aan dat kantoor verbonden bef.
Laat het volgens een trouwe lezer nou gaan om het kantoor van mr. A.E., sorry E.A. Toenbreker en de daar werkzame mr. Evert Hingst. De (ex-?) adviseur van Spic cq. Span John Mieremet en de advocaat van fiscalist Rob Boon*. Hij zou door het OM ervan worden verdacht betrokken te zijn geweest bij het witwassen van avontuurlijke poen. Gek hè, maar dat verwondert ons eigenlijk helemaal net niks. Gezien alle shit die wein deze serie over dat kantoor en Evertje al naar boven hebben getrokken. En er komt meer. U hoort nog van ons. Stay tuned.

* zie “Cantrade revisited” van vrijdag 10 september jongstleden

woensdag 22 september-2004
Zoals eerder vermeld waren vorig jaar de heren Wouter Klaassen en Jacobes van Wijk betrokken bij de door Jaap de Bode geïnitieerde overname van Clubhotel Rembrandt in Winterberg-Hoheleye. Naar later bleek bestond die medewerking ook uit het opstellen van een reddingsplan voor de Bude die Jaap van Dagistan Dalkiran zou overnemen. Dat gebeurde onder het hoofdje van de firma Dices. Dus wij op speur naar die club. Via de site van de SIDN (Stichting Domeinregistratie Nederland) vonden we een vestiging ervan aan de Zwanenburgwal in Amsterdam en via de KvK aan De Stelling (geinig) in Noordwolde. Wij besloten er eenmail aan te wagen gericht aan Wouter Klaassen.
“Ten behoeve van een of meer artikelen op onze website zou ik graag van u willen weten of het juist is dat u indertijd samen met de heer Jacobes van Wijk een reddingsplan heeft opgesteld vor Resort-Hotel Hoheleye. Een hotel dat tot de verworvenheden van vastgoedhandelaar Jaap de Bode behoorde.
Tevens zou ik graag van u willen vernemen wat uw onderneming i.o. ten doel heeft en wellicht synoniem is aan de gelijknamige groep in Noordwolde."
Nou, toch een net briefje zou je zeggen. We kregen geen antwoord van Wouter maar wel van Jacobes. Of we hem even wilden bellen. Nou hebben we daar een hekel aan, want als je daarna citeert uit zo’n gesprek krijg je vaak later te horen dat het zó niet gezegd was of zó niet bedoeld. Dat lieten wij Van Wijk weten en die schoot meteen in de derde versnelling. Hij vroeg zich af waarom wij deden wat we deden en stelde vraagtekens achter de manier waarop. Wij deden hem de suggestie aan de hand in een mail aan ons te laten weten waar wij eventueel de mist in waren gegaan met onze berichtgeving. En dat wij zijn reactie uiteraard zouden publiceren. Of Jacobes daartoe overgaat is nog niet duidelijk. Wel liet hij weten dat hij zou hij laten onderzoeken wat onze artikelen voor consequenties voor hem zouden kunnen hebben en of gerechtelijke vervolging op zijn plaats zou zijn. Ook al omdat hij zich als slachtoffer van De Bode beschouwt en niet als gabber. Böse Menschen haben keine Lieder. Kijken of Jacobes als ie wat is afgekoeld alsnog de juiste toon kan vinden voor een reactie. Stay tuned

dinsdag 28 september-2004
Nee, helemaal noppes. Geen mailtje van Jacobes van Wijk. Terwijl ie toch behoorlijk pissed off was over onze artikeltjes waarin zijn naam werd genoemd in verband met het Resort-Hotel van Jaap de Bode. Wij hadden hem vooraf moeten vragen hoe het precies was gegaan dan zou zijn gebleken dat ook hij door Jaap in het pak was gestoken en rijp was voor slachtofferhulp. Vond Jacobes.
Nou was het gekke, dat hij reageerde op een mailtje aan Wouter Klaassen. Zijn maatje bij de BV Dices. Toen althans. Op het gevaar af dat wij opnieuw een reprimande krijgen probeerden wij langseen andere weg in contact te komen met Wouter. En met de volgende vragen:

"Geachte heer Klaassen,
Vorig jaar was u betrokken bij de verwerving van een hotel in Hoheleye ten behoeve van vastgoedhandelaar Jaap de Bode. Zou u ons ten behoeve van een of meer publicaties op onze website kunnen vertellen hoe dat in zijn werk is gegaan en of uw BV Dices daarbij schade heeft geleden?
Verder gaat onze interesse uit naar wanneer en hoe u kennis heeft gemaakt met De Bode. Had dat enige connectie met New World Companies en was de heer De Bode al eerder dan in het jaar 2003 betrokken bij de goede daden van NWC in Costa Rica?"

Leuk naïef mailtje met wat adders onder de citrusvruchten. Het zal ons benieuwen van wie we nu weer antwoord krijgen.

donderdag 30 september-2004
Afgelopen zondag was alles nog rustig aan het front in Bilthoven. Ondanks onze publicaties bleven de outfits van Jaap de Bode op het adres Julianalaan 4 op het oog gewoon doorfunctioneren*. Maar de stormbal was wel degelijk gehesen. Want Jaap houdt er niet van als zijn uitvalsbases al te bekend raken. Hoe is het mogelijk zou je zeggen. Afgelopen dinsdag bleken Jaap en zijn gevolg de hele boel te hebben ontruimd en met de noorderzon of een ander hemellichaam te zijn vertrokken.
Dat gevolg bestond ondermeer uit Joyce de Vries, Ron Schouren en Esther de Bode. Alledrie niet alleen persoonlijk maarook zakelijk nauw met onze rekenmeester verbonden. Joyce deelt namelijk al een paar jaar de sponde met Jaap en is op papier het baasje van V & F Insurance.
Ron was op papier eigenaar van V & F Systems en woont samen met Esther, de zuster van Jaap, die als telefoniste/receptioniste de talloze schuldeisers moest afpoeieren. Een knus familiebedrijf dus. Onder leiding van een man die zich altijd presenteert als miljonair die op geen duppie hoeft te kijken, nog steeds rondtuft in een Mercedes, maar in werkelijkheid geen cent te makken heeft. Wat heet! Jaap is ooit de bietenberg opgegaan en failliet verklaard, waardoor hij officieel zelf geen zaakjes meer mag regelen. Anders grijpt zijn niet onaanzienlijke Hilversumse curator Derks Star Busmann onverbiddelijk in. Althans, zo zijn de spelregels. Ergo, deze prins der duisternis heeft zijn naasten erg hard nodig om ter hoogte van Werkhoven het hoofd boven het Kromme Rijnwater te houden. Het zal ons benieuwen waar Japie nou weer opduikt. U hoort nog van ons. Stay tuned.

* zie op de Followup-site aflevering 102 dd. 15 september 2004 van deze serie "actueeltjes" met als titel "octopussy.

maandag 4 oktober-2004
Afgelopen weekend wist de NRC te melden dat Anthony Godett, de scheepstoeter van de Frente Obrero Liberashon (FOL), en een paar belangrijke partijgenoten in 2002 en 2003 ruim een meloen aan Antilliaanse guldens smeergeld hadden ontvangen in de aanloop naar de verkiezingen. Het grootste gedeelte van dat koninklijke bedrag zou afkomstig zijn geweest van Antillen BV. Een dochter van de ook al Koninklijke Wegenbouw Stevin (KWS) dat zelf weer een kind is van de Koninklijke Volker Wessels Stevin (KVWS). De top van het bedrijf kon zijn handen niet wassen in een teiltje onschuld, want ze was op de hoogte vande smeerboel.

Op 25 november 2002 werd directeur Henk de Vos in verband met deze affaire gearresteerd. Hij verklaarde dat de op dat moment aan het roer zittende politici op Curacao poen hadden gekregen uit de zwarte kas om een contractje veilig te stellen voor de uitbreiding van het wegennet rond vliegveld Hato. Zowel Henk als de betrokken politici gingen tijdelijk achter het gaas *. Merkwaardig is wel dat Anthony Godett, wiens naam ook op Henk’s lijstje van smeerkezen voorkwam, toen buiten schot bleef en pas nu bij de vodden wordt gegrepen. Net zo merkwaardig overigens als het niet vervolgen van de heren in charge bij de KVWS. Zoals bijvoorbeeld de koninklijke zakkenvuller Dick Wessels die indertijd zo keurig op tijd zijn formidabele knot WOL-aandelen verkocht, terwijl de kleine beleggers massaal hun poen kwijt raakten.

Zoals bekend mag worden verondersteld was de wild bunch van Anthony Godett eveneens betrokken bij een schandaal rond het wip-emplacement Campo Alegre van de in de petoet zuchtende Giovanni van Ierland. Vriend Giovanni zou smeergeld hebben betaald om Zuidamerikaanse werkneemsters te vrijwaren voor de visumplicht. Bovendien zou zijn glijpaleis als wasserette hebben gediend voor het witten van opbrengsten uit de handel in roesmiddelen, waarbij de Nederlandse advocaten Zeegers en Rieske logistieke bijstand zouden hebben verleend. Met name Zeegers koesterde nauwe banden met de ons ontvallen Willem Endstra. In wezen een collega van Dick Wessels in de stenenwereld. En zo zie je maar, hoe dicht de schollen van de witte en de zwarte financiële wereld tegen elkaar aanliggen. Geen wonder dat zich af en toe een aardbeving voordoet. Stay tuned.

* zie eerder in deze Kleintje Muurkrant Actueel-rubriek de artikeltjes “Cool” (1 en 2) dd. 10 en 12 december 2002.

dinsdag 5 oktober-2004
Om even met de draaideur in huis te vallen: Op 3 juli en later nog eens op 28 juli 2003 richtte mr. Jurjen Pen, de advocaat van de toen al met financiële problemen worstelende Willem Endstra, zich schriftelijk tot de Bestuursdienst van de gemeente Amsterdam. Die dienst heeft niks te maken met lijn 7, maar is met zijn meer dan 500 ambtenaren de spin in het web van het gemeentelijk bestuursapparaat. Pen’s brief behelsde in het kort de volgende vragen:

1. staat de heer Endstra op een zwarte lijst?
2. zo ja, waarom?
3. waarop stoelt het beleid ten aanzien vande heer Endstra?
4. op welke plaatsen bevinden zich dossiers over de heer Endstra?
5. heeft de gemeente contact gehad met derden over de heer Endstra?
6. zo ja, zijn daarover dossiers aangelegd?

Op 19 augustus 2003 kreeg Pen eindelijk antwoord van ene meneer R. Osterwald, een noeste hotemetoot van deze dynamische dienst. Hij schreef het volgende:
“Door afwezigheid in verband met mijn vakantie heeft de beantwoording van uw brieven van 3 en 28 juli vertraging opgelopen. Hiervoor mijn excuses.
In uw brief van 3 juli stelt u dat uw cliënt in zijn zakelijke activiteiten zou worden gehinderd door standpunten en initiatieven van de gemeente Amsterdam.
Aangezien u niet aangeeft om welke zakelijke activiteiten het gaat en op welke wijze de heer Endstra daarin door de gemeente zou worden gehinderd is het voor mij niet mogelijk hier verder op in te gaan.
Voor zover mogelijk zal ik de door u gestelde vragen beantwoorden:
Het bestaan van de zwarte lijst binnen de gemeente is mij niet bekend. Dit betekent derhalve dat uw cliënt door de gemeente Amsterdam niet op een dergelijke lijst is geplaatst en ook niet wordt aangemerkt als een persona non grata. Evenmin bestaat er naar mijn weten ten aanzien van uw cliënt een gemeentelijk beleid”.

De brief is ondertekend door burgemeester Job Cohen. Dus als we het epistel juist interpreteren zou Job dus niet geweten hebben wat voor zaken Willem deed. Mankeert hij iets tussen zijn flappers of hoe zit het? Wat bespreekt hij eigenlijk tijdens zijn onderonsjes binnen de Driehoek met het OM en de top van zijn koddebeiers? De kwaliteit van de koffie?
Dat Ronald Koeman moet oplazeren? Infiltratie bij die kutmarokkanen? Willem deed in stenen en Job zou dat niet geweten hebben? Hij huurde notabene een pand van Willem op de Dam!* Nou ja, hij. De gemeente. En daar was Job toen al ruim en breed van op de hoogte.

En wat die zwarte lijst betreft. Wij hebben vernomen dat die wel degelijk bestaat en in een aparte kamer op de tweede verdieping van de Stopera netjes achter slot en grendel is opgeborgen.

Verder zou er volgens Job’s broddel aan Pen ook geen sprake zijn (geweest) van een gemeentelijk beleid in verband met het blokkeren van Willem’s zakelijke activiteiten. Nou kijk je wel uit om dat volmondig te erkennen, want je hebt zo een schadeclaim aan je scherp gestreken pantalon. Maar volgens welingelichte kringen hebben met name de ABN/AMRO en de ING wel degelijk bezoek gehad van een paar gemeente-boys met het dringende consigne hun zaken met Willem af te bouwen. Jan Doets, het toenmalige baasje van ING Real Estate, lapte dat consigne aan zijn maatschoen en dat was naar alle waarschijnlijkheid de reden voor zijn pre-pensioen.
Burgemeester Cohen zou zo pissed off zijn geweest over de deals die Doets en Endstra nog sloten na de gemeentelijke oekazes dat hij overwoog om aan de ING een reprimande uit te delen. Maar gemeentelijk beleid? Meneer hoe komt u erbij?
Volgens de site van de Bestuursdienst zijn er bij dat door Job uitgestippelde beleid drie kernwaarden valide: actief, open en integer. Zo, da’s effe lachen. Stay tuned.

* zie Octopussy aflevering 98 dd. 29 augustus jl.

zondag 10 oktober 2004
Normaal gesproken denken we laat maar lullen als er over onze berichtgeving wordt geschreven in de mainstream pers. Maar soms staat er zo’n onzin in dat we het toch niet kunnen laten. Neem nou De Journalist. Dat is een weekblaadje dat “de media verslaat”. Onderwerpen die binnen de media voor beroering zorgen kan je daar terugvinden. Stond er in de editie van 8 oktober een artikel van ene Henk Willem Smits onder de kop: “Witwassen van criminele informatie”. Klinkt leuk, wat het ook mag zijn. In de aanhef van zijn artikel meldt Henk Willem:
“Zowel topcriminelen als politierechercheurs proberen journalisten voor hun karretje te spannen. Zo zou de politie De Telegraaf hebben ingezet om tweespalt te zaaien binnen de Hells Angels. En drugshandelaren zouden de media gebruiken om hun welgevallige informatie te verspreiden”.
Nou, lekker introotje van Henk Willem. Maar daar blijft het wel bij. Want wat schrijft ie verder?
“Het vermoeden dat criminelen proberen informatie wit te wassen rees in augustus weer. De website van het krakers nieuwsblad Kleintje Muurkrant publiceerde verslagen van door de Criminele Inlichtingen Dienst (CIE) afgeluisterde telefoongesprekken*. De tapverslagen stammen uit 2000 en beschrijven dat de vermeende hasjkoning Norbert Stok meer weet over de liquidatie van topcrimineel Sam Klepper. In potentie levensgevaarlijke informatie”.
Als we dat boeiend stukje proza dus goed begrijpen is er in de kennissenkring van Henk Willem het vermoeden gerezen dat criminelen via onze website informatie witwassen. Waar haalt zo’n jongen het vandaan, hè? Maar goed, dat blaadje moet ook vol. Ter ondersteuning van zijn relaas vraagt de buitengewoon vindingrijke scribent vervolgens aan een stel kanonnen uit de misdaadjournalistiek om commentaar. Onder wie John van den Heuvel, kanon van De Telegraaf en Beau’s babbelbox. Die buldert ondermeer het volgende:
“... op Kleintje Muurkrant ontbreekt het kader. Een strafdossier is ordners en ordners dik. Daaruit citeren vraagt om de grootste zorgvuldigheid”.
John heeft vrienden bij de politie. En wat wisten die via hem in De Telegraaf te wurmen?
Dat “Big Willem” van Boxtel, tot voor kort de grote roerganger van de Hells Angels, voor een paar losse kwartjes de kaars van Willem Holleeder hadden willen uitblazen met een bom. Samen met Willem P. en Willem de M., twee andere leden van de brommerclub. Op verzoek van de ons inmiddels ontvallen Willem Endstra.
De Telegraaf van gisteren:
“In De Telegraaf van zaterdag 25 september 2004 werd een artikel geplaatst onder de kop “Hoe desperaat is Big Willem?” In dit artikel is te lezen dat Willem P. ondermeer zijn eigen betrokkenheid bij een moordcomplot op Willem Holleeder telefonisch zou hebben bekend. 
En dat hij daarvoor door Endstra al 250.000 euro uitbetaald zou hebben gekregen als voorschot. De Telegraaf kan dit onvoldoende aannemelijk maken. Willem P. heeft inmiddels verschillende malen kenbaar gemaakt op geen enkele wijze betrokken te zijn geweest bij enige geplande moordaanslag, noch daaromtrent enige wetenschap te hebben gehad, noch deze te hebben erkend”. Ondertekend met “De hoofdredactie".
Lekker zorgvuldig dus. En in potentie levensgevaarlijk. Toch? Henk Willem?

* zie de afleveringen 87 tot en met 91 van "Octopussy" op de Followup-site. 

vrijdag 15 oktober-2004
Wij hebben bij een eerdere gelegenheid al eens de vereniging Fecundo uit het souffleurshokje getrokken*. De reddingsboei die Jaap de Bode naar een groep NWC-investeerders heeft toegeworpen die dreigen te verzuipen in de Golf van Nep en Fraude voor de kust van Costa Rica. Of die boei van voldoende kwaliteit is om de slachtoffers boven water te houden moet duidelijk worden op 28 oktober aanstaande. Althans, dat menen we te kunnen concluderen uit een knorrige mail van Fecundo-voorzitter Jaap aan een ongeruste drenkeling. Die mail luidde alsvolgt:

“Uw diverse verzoeken aan de heer R.van D.** inzake NWC zullen inderdaad onbeantwoord blijven.In plaats van te roeren in het verleden, waarmee ik u trouwens veel succes wens, kunt u uw energie beter richten op de toekomst. Het gebruiken van berichten van een site die bemand wordt door personen die voor hun woord en daad niet naar buiten wensen te treden lijkt me nu niet de oplossing om te komen tot het terug krijgen van uw betaalde geld aan Vicus/Wiedus. Gezien het feit dat u op diverse fronten dit kenbaar maakt en u hiermee blijk geeft geen vertrouwen te hebben in uw voorzitter, stelt bij mij de vraag, bent u slechts lid geworden om te pesten en te jokken... of is het tijdverdrijf, want dan verzoek ik u toe te treden tot het bestuur van Fecundo.

Ik adviseer u dan ook om uw lidmaatschap te doen beëindigen.

Op 28 oktober zullen wij onze leden doen verbazen over wat bereikt... en dat hebben we zeker niet aan u te danken!

Ik mag aannemen dat u mijn motivatie kunt begrijpen alwaar ik verwacht dat u er geen begrip voor zult kunnen opbrengen...

Veel succes met uw modder gegooi...“.

Een voorzitter die zulke pennenvruchten het licht laat zien moet toch van voldoende niveau zijn om een flink aantal meloenen binnenboord te houden. Of niet soms? Nog een kleine twee weekjes. Dan weten we het. Stay tuned.

* Zie Octopussy aflevering 102 en 103.
** Zowel de geadresseerde van de mail als de persoon die De Bode in zijn mail noemt hebben wij om privacyredenen niet bij naam en toenaam opgevoerd.

maandag 18 oktober-2004
Sprak Fedunco-voorzitter Jaap de Bode bij een vorige gelegenheid nog over een surpriseparty op 28 oktober aanstaande*, van een aandachtige lezer vernamen we dat die happening een paar dagen eerder plaatsvindt. Op 25 oktober in het Nieuwegeins Business Center. Daar gaat Jaap ten aanschouwe van zijn trouwe ledenschaar een wit konijn uit zijn Costaricaanse hoed toveren. Met naar het zich laat aanzien als assistent Manuel Suurs, de directeur van het adviesbureau Elsuvest aan de Bordeslaan 43 in Den Bosch**.

Niemand zal van het bordes af rollen bij de vaststelling dat Suurs Holding BV eveneens op dat adres is gevestigd.Minder voor de hand ligt wellicht het feit dat je daar ook terecht kan voor het boeken van een leuke vakantie op het Griekse eiland Levkas in een paar wat Spartaans aandoende villa’s in het gehucht Spiti Anemos. Eigendom van een soort lokale coöperatie als je de tekst op de website www.levkas.nl tenminste voetstoots geloven mag. Oh, en als je wat overtollige eurocenten tot je beschikking hebt kan je met hulp van Manuel en zijn staf op Levkas ook een lapje grond kopen. Mocht daar nog geen pandje op staan dan is Manuel graag bereid om zijn expertise in de strijd te kieperen bij de realisering van je vermetele droom om daar zelf een huis te bouwen. Het is net Rivella: je moet het durven.

Een echte international die Manuel: een Bude in Den Bosch, een postbus in Vught, een woonplaats in België, een sinaasappelentoestand in Costa Rica en een onroerendbedoening op Levkas. Kleurrijk baasje. Stay tuned.


* zie aflevering 112 van Octopussy dd. 12 oktober jl.
** zie voor een alleraardigste portrettering van Suurs aflevering 103 dd. 16 september jl.

woensdag 20 oktober-2004
De internationale onderneming Elite Models is naar eigen zeggen al dertig jaar bezig met het ontdekken van tijdloze schoonheid en het lanceren van supercarrières. Het gaat dan om jongedames die met hun hele hebben en houden of een deel daarvan op de cover van een of ander blaadje komen te staan, op de teevee een nieuw stukkie zeep mogen aanprijzen of met vaak merkwaardig gerangschikte vodden iemands visie op mode mogen uitdragen onder het speurend oog van een zootje nouveau riche. Er zijn meisjes die dat leuk vinden en hun moeders ook. Wat is wijsheid?

Maar er zijn in het recenteverleden over het grootste modellenbureau ook een paar dingetjes in de pers geweest die minder glorieus waren. Zo was er de merkwaardige uitglijer van het Nederlandse supermodel Karen Mulder, die vertelde dat ze besprongen was door prins Albert van Monaco en na haar revelaties in een drugskliniek terechtkwam. En in Michael Gross’ boek “Model, the ugly business of beautiful women” staan ook dingen die menig moeder in de armen van een psychiater zouden jagen. Verder is het Amerikaanse filiaal van Elite begin dit jaar in staat van faillissement verzeild geraakt naar aanleiding van een proces over geheime prijsafspraken. Kortom, het is geen koe zonder vlekjes.

Toen wij dan ook van een lezer vernamen dat de als omstreden en in jongens-ondermekaar- kringen als “vrouwenhandelaar” * te boek staande zakenpief Haddi Haddu Levi contacten zou onderhouden met de top van de Nederlandse branch van Elite Models sprongen wij in de touwen. En wij stuurden een beheerst mailtje aan het adres van directeur Jeroen van de Mast. Het luidde alsvolgt:

“Ons is ter ore gekomen dat er tussen hetzij de organisatie Elite Models hetzij u persoonlijk en de heer Haddu Levi zakelijke contacten zouden bestaan. Er leeft bij ons een intense belangstelling voor het doen en laten van deze vindingrijke zakenman. Daarom zouden wij graag ten behoeve van een artikel over deze kwestie op onze website van u willen weten of bovengenoemde mare juist is of van elke waarheid gespeend”.

Een directeur van een bedrijf dat zo nauw samenwerkt met De Telegraaf zal zonder twijfel een vertegenwoordiger van de pers niet bonkend aan de deur laten staan. Zelfs niet als het om een Kleintje gaat. Dachten wij. Stay tuned.

* zie aflevering 43 tot en met 49 van Octopussy.

vrijdag 22 oktober-2004
Je raad het niet. Kregen we gisteren een herderlijk schrijven van niemand minder dan Jaap de Bode. De voorzitter van de Costaricaanse citrusvereniging Fecundo. Jaap ging ervanuit dat we geen moeite zouden hebben met het plaatsen van zijn hartekreet. En dat is ook zo. Ja, ja, we weten het: wel erg toevallig net nu D-day nadert en Jaap over een paar dagen een hele verzameling wantrouwige beleggers in Nieuwegein over de streep moet trekken*. Die allemaal zitten te wapperen met de uitgeprinte artikelen van deze Kleintje Muurkrant-site. Maar dat is geen beletsel om Jaap’s gebed zonder end toch een plekjete geven. Hij schreef het volgende:

“Mijn heren en of dames,

Met verbazing lees ik telkens jullie verkregen info. Ik moet stellen dat het krantje mij een leuk initiatief is gebleken, alleen denk ik dat de bronnen zo af en toe een beetje teveel hun fantasie de loop laten. Ik moet jullie dan ook melden dat het ten schande maken van bepaalde personen jullie waardigheid doen afbreken. Ik zal jullie even bijpraten:

Over het RABO-debacle nog even gesproken kan ik jullie melden dat op het moment dat ik voor de eerste maal het kantoor van Eemnes binnen wandelde er een geheel nieuwe wereld voor mij open ging. Met welk gemak haalde ik daar de miljoenen weg. Ik wil wel vermelden dat iedere offerte en ieder daarop volgende lening, hypotheek of krediet gewoon op het u wel bekende RABO papier werd afgesloten. Wijlen Rob Wijnmalen was bankier in hart en nieren en na een succesvolle carrière in Eemnes geparkeerd. Middels interne mails, dus binnen de RABO-bank, werd mij al snel duidelijk dat er de nodige onrust heerste op het hoogste niveau. Mijn groei die ik doormaakte gedurende de jaren 1996, 1997, 1998, 1999, 2000 waren waanzinnig. Van een eenvoudig sportinstructeur tot een gevierd zakenman met een aardig imperium. De basis van het succes lag in het kopen van risico projecten, vaak leegstaand onroerend goed, en dan met behulp van de eigen ondernemingen een opwaardering realiseren en door verkopen met de nodige winst.

Toen Rob kwam te overlijden deden zich al snel allerhande verhalen de ronde, moord, opzet, zag geen uitweg meer, weet ik wat niet. Binnen een paar dagen, en dat is niet zo moeilijk in een dorp als Eemnes, kwamen ook daar de verhalen al los. Hij was een verdomd graag geziene figuur. Ik begreep al snel dat mijn tijd nog wel zou komen. Ik bankierde bij 1 bank, stond garant voor alles enz. enz. Moet zeggen had toen nog een hoop vrienden.
Op verzoek van de tijdelijk directeur van Eemnes werd ik ontboden op het hoofdkantoor te Utrecht, alwaar mij een eenvoudige vraag werd gesteld: Mijnheer De Bode wij willen ons geld terug. Lachend liep ik naar buiten, ik heb toch hypotheken en kredietovereenkomsten, ik betaal de rente en ben niks achter dus wat zou ik me ongerust maken. We nu, surprise, want een krediet kunnen ze zonder reden doen opvragen en wel met een termijn van drie maanden.

Gezien het feit, dat onze gehele onroerend goed portefeuille als een paraplu vast hing aan de kredieten, legde men vrij snel beslag op alle bezittingen.
Na veel onderhandelen tussentijds besloot men al wel om op een aantal grote projecten wat borden te plaatsen. Iets van executie verkoop. Wel nu, dat maakt de waarde niet beter.

Voorbeeld. Ik kocht een boerderij in Eemnes, aan de Wakkerdijk, voor 1,5 miljoen, sloop te de gehele binnenkant en de tuin, kosten 100.000, en maakte een plan voor verbouwing. De boerderij kostte mij toen zeg met alle kosten erbij 1,7 miljoen. Op het moment dat de RABO-bank er beslag op legde, een bord executie verkoop plaatste, deed de taxerende makelaar voor de RABO-bank de opmerkelijke taxatie dat de waarde niet meer dan 1 miljoen zou bedragen. Ha ha de eikels. Het pand was inmiddels besmeurd, gezien het feit dat het een pand was uit de portefeuille van De Bode, lees crimineel, wilde niemand het meer kopen en uiteindelijk heeft de RABO-bank het zelf maar gekocht op de veiling om te voorkomen dat Eemnes te veel verliezen zou maken. Je dient dan even rekening te houden met het feit dat ik denk voor het debacle een stuk of dertig van die dure jongens op dezelfde wijze had gekocht, verbouwd en lees een aantal miljoenen heb verdiend.

Voorbeeld 2 is mijn eigen huis aan de Arubalaan te Hilversum. Een huis dat door mij gekocht werd voor 5 miljoen, dat ik met een kleine 200 vierkante meter heb uitgebreid tot 650 vierkante meter vloeroppervlak, met alle luxe die je maar kan bedenken. Een huis wat in de verkoop stond ten tijde van het ongeval voor 7,8 miljoen en waar door de RABO-bank de borden werden opgespijkerd met executie verkoop, in de mooiste wijk van Hilversum.

Uiteindelijk hebben ze, RABO Utrecht, ook dit huis maar van RABO Eemnes gekocht.voor de somma van nog geen drie miljoen. Ik ben er nu bijna drie jaar weg en het huis staat er nog precies bij zoals door mij achter gelaten. Een ieder die het wil kopen moet verklaren dat hij het niet koopt voor mij, met mij, met mijn geld, met mijn kennis, geen banden met mij heeft, weet ik wat niet al. Beetje vreemd voor zo’n grote bank tegen zo’n kleine jongen. Hi hi.

Toen bleek dat ze onze volledige bezittingen op deze manier aan het kapot maken waren en de schuld bij mij legde kan ik je vertellen dat zelfs voor de rechter ik ze nog het verzoek heb gedaan om te komen tot een deal. Ik wilde alles geven, vertellen en oplossen maar dan wel een leven na de dood.

In de tussentijd had ik mij wat verdiept in de regeling schuldsanering privé personen. Prachtige regeling. En met de wetenschap dat ze mijn kop wilden, RABO dus, heb ik me laten toetsen en ja hoor geen probleem. Gezien het feit dat de RABO-bank geen recht had om beslag te leggen op een groot aantal bezittingen, niet aan hun verpand dus, heb ik in korte tijd een groot deel liquide gemaakt en via een andere bank vrijwel alle crediteuren betaald. Nanananana.

Inmiddels loopt mijn sanering goed, heb weinig vrienden meer, weinig feestjes meer, en werk aan de toekomst. En ik moet zeggen dat ik me heerlijk voel. Zij het dan tot de dag dat jullie weer een beetje onzin vermelden. Maar ach jullie weten ook niet beter. En natuurlijk zit ik niet stil. Maar dat vertel ik jullie volgende keer.

Oh ja even nog, ik heb geen schulden, zij het dan aan de bank, geen vijanden, zij het dan die een beetje zielig zijn, ben nooit failliet geweest, heb geen strafblad en op dit ogenblik zelfs een hele groep vrienden oftewel de investeerders in NWC. Deze investeerders zijn de dupe geworden maaaaaar die ga ik helpen. Leuk toch. Maar dat vertel ik de volgende keer en oh ja sorry voor de foutjes”.

Zo hè, hè. Stoep is schoon zou je zeggen. Maar Jaap zeilt wel erg makkelijk om de vloot onderwerpen heen die wij eerder in deze serie te berde brachten. Dat ie de RABO-bank een zeperd geeft heeft onze volle sympathie, maar we lezen bijvoorbeeld niks over zijn verbinding met witwasser Robert ter Haak en diens Sunseekers, niks over Bekkering & Westra, niks over ridder Tijs van het kasteel in Eemnes, niks over zijn huurders in de Rotterdamse Pasha-disco en niks over het hotel in Hoheleye. Maar misschien horen we dat eens bij een volgende gelegenheid. Na D-day. Stay tuned.

* zie de afleveringen 112 en 113 van 15 en 18 oktober jl. van deze serie Octopussy.

maandag 25 oktober-2004
Nog eentje op de valreep. In zijn integraal eerder in deze kolommen opgenomen verklaring beweerde Fedunco-directeur Jaap Jan de Bode ondermeer dat hij in zijn woelige loopbaan nooit failliet is gegaan*. Persoonlijk misschien niet, maar wat te denken van het volgende lijstje:

J.J. de Bode Management BV i.l. handelend onder de naam J.J. de Bode Management BV en De Bode Groep.
Nijverheidswerf 38, Bussum.
Curator mr. J.M.P. Blom, Okkerse en Schop Advocaten.

Bode Vastgoed BV.
Nijverheidswerf 38, Bussum.
Curator mr. J. W. Bouman, CMS Derks Star Busman.

J.J. Autosport BV.
Vlierberg 14, Eemnes.
Curator mr. J.W. Bouman, CMS Derks Star Busman.

Sunseeker Superyachts Benelux BV handelend onderde naam Sunseeker Superyachts.
Vlierberg 14, Eemnes.
Curator mr. J.W. Bouman, CSM Derks Star Busman.

Butzbach Benelux BV.
Vlierberg 14, Eemnes.
Curator mr. J.W. Bouman, CSM Derks Star Busman.

B & B Trading BV.
Vlierberg 14, Eemnes.
Curator mr. J.M.P. Blom, Okkerse en Schop Advocaten.

Bernardi BV handelend onder de naam Bernardi.
Flevolaan 13-B, Weesp.
Curator mr. J.V. Maduro, Benthem & Keulen Advocaten.

Jaro Vastgoed BV.
Brinklaan 126, Bussum.
Curator mr. L.D. Hazenberg, Blauw, Tekstra, Uding Advocaten.

De Maaspoort Holding BV.
Konijnenberg 1, Breda.
Curator mr. J.W. Bouman, CSM Derks Star Busman.

Het gaat bij bovenstaand lijstje niet allemaal om gevallen uit Jaap’s grijze verleden. Zo is Butzbach Benelux BV bijvoorbeeld pas twee maanden geleden in de berm gezet. Goedgelovig als wij soms zijn nemen wij direct aan dat Jaap goede bedoelingen heeft met Fedunco, maar of de betrokken leden van de club volledig door hun directeur zijn ingelicht over diens nogal hobbelig zakelijk verleden is weer een andere kwestie. Stay tuned.

* zie aflevering 115 dd. 22 oktober jl.

maandag 25 oktober-2004
Open brief aan Jaap Jan de Bode

"Geachte heer de Bode,
Met veel interesse heb ik de serie "Octopussy" gelezen en met name de laatste 10 a 15 delen.
Met name de door u ingezonden brief deed mij besluiten toch mijn bijdrage te leveren aan deze serie.
Neen, niet anoniem, geen moddergegooi, maar een eerlijke, ondertekende e-mail.
Ik, als oud-medewerker van "Resort-Hotel Hoheleye" weet nog precies hoe alles begon...
Op een dag werd ik voorgesteld aan jou... Je had grootse plannen met een leegstaand pand in Winterberg-Hoheleye...
Alles leek in orde, je beloofde me een leuk salaris en verder leek ook alles dik in orde...
Om een langverhaal heel kort te houden, van alle beloftes is niets overgebleven.. .een fiasco, een nog meer vervallen hotel, en geen salaris... natuurlijk verwees je ons daarvoor naar uw zakenpartner de heer Jacques van Wijk, die was tenslotte verantwoordelijk voor de salarissen... Beetje jammer daar jij het was die ons heeft aangenomen en onder genot van een biertje een leuk salaris heeft besproken...
Maar goed, na het lezen van de diverse artikelen op deze website snap ik natuurlijk waar het probleem ligt!
U bent natuurlijk ontzettend druk en kunt gezien de lijst met vele BV's onmogelijk het overzicht bewaren!

Bereikbaar bent u niet, tenminste niet op de 3 mobiele telefoonnummers die wij destijds van u hebben gekregen. Maar, gezien uw bijdrage aan deze site ga ik ervan uit dat u dit wel leest...
Welnu, voor alle zekerheid, je bent vergeten ons (medewerkers Resort-Hotel Hoheleye) een aantal maandjes salaris te betalen, om precies te zijn, 6 maanden...
Ik heb voor mijzelf (en mijn vriendin) even een korte berekening gemaakt, gewoon in euro's, zonder haken en ogen..

Ik kom uit op een bedrag van 16.000 euro exclusief Btw

Natuurlijk geef ik je voor de zekerheid even mijn bankrekeningnummer daar ik ervan uitga dat de boekhouding van RH inmiddels verdwenen is....

IBAN: DE44 4165 1770 0051 5604 15
SWIFT-BIC: WELADED1HSL
Account holder: Martin Bazuin

Nou, ik hoop dat ik je geheugen heb opgefrist, al hoor ik ergens in mijn achterhoofd de woorden "Hopen is voor hen die de realiteit vrezen..."...

met vriendelijke groeten,
Martin Bazuin (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)

woensdag 27 oktober-2004
Net als andere grote banken heeft de ING een eigen snuffelbrigade. Die moet er ondermeer op toezien dat zich onder de cliëntèle geen al te ordinaire boeven ophouden die het keurige imago van de geldzak wat teveel in discrediet zouden kunnen brengen. Uiteraard wisselt zo’n club gegevens uit met justitie en is dus tijdig op de hoogte als ene meneer Endstra om eens iemand te noemen zich op hellend vlak bevindt. Wat doen die bancaire snuffelaars dan?
Juist. Die waarschuwen hun financiële afdeling en in dit geval ook hun afdeling Real Estate dat meneer Endstra vermoedelijk gaat glijden en dathet maar beter is de zakelijke connectie af te bouwen. Liefst wel op beschaafde wijze. Dus wat doet een hotemetoot als Hein Brand van de financiële ING-branche? Die gaat eens een vorkje prikken met Jan Doets, destijds het baasje van Real Estate. Lekker smikkelen in een leuke ambiance ergens aan de Amstel en wat lullen over Willem en het weer. Achteraf weten we dat Doets de subtiele waarschuwingen met betrekking tot Endstra in de wind sloeg en zijn carrière schipbreuk leed ter hoogte van het Kurhaus in Scheveningen. Maar achteraf kijk je een koe in haar gerief.

Hoe Hein het varkentje van Jaap Jan de Bode heeft gewassen weten we helaas niet. Maar volgens onze onvolprezen bronnen had Jaap Jan indertijd niet alleen bij Rob Wijnmalen’s RABO Eemnes een geldbron aangeboord, maar ook bij de ING. Zonnig detail: Hein en Rob kenden elkaar. Ooit misschien ook eens een vorkje geprikt in een leuke ambiance aan de Amstel die niet tot target was gebombardeerd door het oppercommando van het legionella-bataljon. Want ook de bancaire wereld in Nederland is klein. Net zo klein als de kans dat je belegging in een Costaricaanse citrusplantage winst oplevert. Stay tuned.

donderdag 28 oktober-2004
In den beginne was er Mars. Een stichting die onder leiding van ene J. Hinloopen de belangen van de investeerders in de water makende Costaricaanse citrusplantages van de onderneming TNA veilig zou stellen. Maar Mars kon zijn broek niet omhoog houden en zocht financiële steun. Toen verscheen deus ex machina De Bode op het toneel met een veel aantrekkelijker ogend reddingsplan. Hoe een en ander verliep kunnen we destilleren uit een brief van Hinloopen van 13 september jl.:

“Nadat het bestuur van onderstaande stichtingen op de bijeenkomst van 2 juni 2004 in Hoevelaken duidelijk werd dat de aanwezige investeerdersin overgrote meerderheid vertrouwen uitspraken in de plannen van de heren J.J. de Bode en M. Suurs zijn kort na deze vergadering beide heren aan het werk gegaan om een reddingsplan uit te werken. Stichting Mars heeft daarbij pas op de plaats gemaakt om de heren niet voor de voeten te lopen.
In de periode daarna hebben veel investeerders hun steun betuigd aan VVI Fecundo, waarvan het bestuur nu wordt gevormd door bovengenoemde personen en de heer L.K. Inmiddels heeft een grote meerderheid van de investeerders zich ook door middel van een mandaat gebonden aan deze vereniging.

Temeer daar de heren De Bode en Suurs om ons overigens niet bekende redenen het door hun beoogde reddingsplan niet op eigen kracht hebben doorgezet, ontstond voorkeur om medewerking te verlenen aan een overname door een kapitaalkrachtige partij met belangen in de agrarische sector. Maar dan wel onder voorwaarde dat een gekwalificeerde meerderheid van de investeerders hieraan eveneens wilde meewerken. Het bestuur van VVI Fecundo heeft in belangrijke mate aan deze voorwaarde voldaan.

In vervolg daarop hebben alle bestuurders van onderstaande stichtingen hun bestuursfunctie per 1 september overgedragen aan deze partij, te weten Rofuda S.A.L. gevestigd in Beirut in Libanon, met een vertegenwoordiging in Nederland. De overdracht is vervroegd om reden dat in Costa Rica afgelopen week grote betalingen verricht moesten worden. Was dat niet gebeurd, dan zou het faillissement in Costa Rica niet meer afwendbaar zijn geweest.

De vertegenwoordiger van Rofuda zal deze week een bezoek afleggen aan de plantages in Costa Rica om nader onderzoek te doen naar de eigendommen en schulden van de Costaricaanse vennootschappen. Rofuda geeft er de voorkeur aan om dit uitgebreide onderzoek in rust te volbrengen. Na afronding van dit onderzoek zal deze vertegenwoordiger naar verwachting in oktober de investeerders nader informeren over zijn bevindingen. Wij hopen dat deze overname voor u als investeerder een redelijke uitkomst zal bieden.

Bij VVI Fecundo als uw investeerdervereniging en belangenbehartiger kunt u vanzelfsprekend altijd uw vragen kwijt. Na verzending van deze mail heeft het secretariaat van Stichting Mars in Den Haag haar werkzaamheden beeïndigd. Voor eventuele vragen verzoeken wij u zich daarom verder tot VVI Fecundo te wenden.

Met vriendelijke groet,

Namens het voormalig bestuur van:

Stichting Mars / Stichting Furia / Stichting Waarborg Furia / Parque Guell S.A.

Jan Hinloopen.”

Dus als we het goed begrijpen is de Libanese onderneming Rofuda (naar verluidt een fabrikant van sinaasappelsap) de grote geldschieter en in wezen dus de baas van die wirwar aan clubs en stichtingen die geacht werden en worden de droom van de vertwijfelde investeerders in stand te houden. Vraag is dan meteen: wat voor voordeel heeft zo’n sinaasappelenpers bij het drijvend houden van een schip met een gat onder de waterlinie? Als je voldoende poen tot je beschikking hebt om een verzameling plantages in Costa Rica op de been te houden dan heb je zo’n club van leeggehaalde certificaathouders niet nodig. Je laat gewoon de boel failliet gaan en neemt voor een sinaasappel en een ei de hele boel over. Liefdadigheid is meestal niet de voornaamste drijfveer binnen deze handel. Dus wie of wat gaat er schuil achter Rofuda? Stay tuned.

vrijdag 29 oktober-2004
Octopussy (120)

Wij hebben ons in het recente verleden herhaaldelijk verbaasd over het gemak waarmee Fecundo-voorzitter Jaap Jan de Bode ondanks zijn roerig verleden zijn leden achter zich weet te krijgen. Terwijl ze toch echt niet allemaal in Hamelen wonen. Komt dat voort uit de overweging een halve sinaasappel altijd nog beter is dan een lege schil of zou het de schrik voor de guillotine zijn? Want Jaap is rigoureus als het om dissidenten gaat binnen zijn roedel. Lastige vragen zijn niet aan hem besteed. Die beantwoordt hij bijvoorbeeld als volgt:

“Geachte heer Stroober,
Vanaf het begin aan schaadtu met uw akties de doelstelling van Fecundo. Nu ook weer stelt u vragen die door veel ongeloof zorgen. Stelt u zich eens voor dat wij van alle 750 investeerders een dergelijke vragenlijst zouden moeten gaan beantwoorden.
Wij hebben uw 35 euro, die niet door u maar door uw intermediair is betaald, teruggestort aan uw intermediair en zullen u niet als lid accepteren.
Het lijkt ons beter dat u uw ingeslagen weg om op eigen houtje de oplossing te vinden voort zet”.

Een vereniging mag dan als een democratisch vehikel worden beschouwd, geheel in de geest van de Balkenbende heeft Jaap schijt aan de bijbehorende regels en gaat zijn eigen gang. Kritische vragen? Oplazeren. Ja maar meneer de voorzitter... Bek houden. Klasse Jaap. Zo hou je je leden onder de duim. Stay tuned.

maandag 1 november-2004
Aart Stroober nam het niet. In antwoord op het herderlijk schrijven van Jaap de Bode* stuurde hij de Fedunco-voorzitter ad interim de volgende mail:

Beste Jaap de Bode,

Welke acties bedoelt u in uw mail van 28-10-2004 (1.58 u.)?
Welke van de door mij gestelde vragen zorgen voor ongeloof en bij wie?
Gelooft u door de door mij gestelde vragen zelf niet meer in “het reddingsplan”?
U hebt zelf gezegd tegen de aanwezige investeerders (25-10-2004), toen vanwege de tijd niet iedereen aan de beurt kon komen om zijn of haar vraag mondeling te stellen (en daar heb ik getuigenvoor): “stelt u uw vragen gerust per mail”.
Als er veel vragen komen is het wellicht verstandig een lijst op de website te plaatsen met veel gestelde vragen (en antwoorden).
Wat het niet accepteren van mijn lidmaatschap betreft:
Mijn intermediair maakte mij lid buiten mijn medeweten om. Ik gaf aan het mandaat van Fecundo niet te kunnen ondertekenen vanwege “punt 6”. Mij werd gevraagd door de heer K. het mandaat toch te tekenen na het dóórkruisen van de punten 2 tot en met 6.
Zowel de heer K. als mijn intermediair drongen zelfs aan op deelname mijnerzijds in het bestuur van Fecundo! Een mail van K.:

“Geachte heer Stroober,
Zou u zich niet kandidaat willen stellen om als secretaris van de vereniging op te gaan treden?
Ik wil dit specifiek aan u vragen in het licht van de reeds bij u aanwezige dossierkennis, uw visie op een reddingsplan of het ophalen van gelden bij eventueel verantwoordelijken en uw kennis van de Nederlandse taal.

Met vriendelijke groet,

Lambert JCM K.

Interim secretaris”.

Hoe kan nu ineens na het stellen van een aantal vragen mijn lidmaatschap geweigerd worden? We leven toch niet meer in de Middeleeuwen?
Inmiddels heb ik de notulen van 25-10-2004 ontvangen. U hebt het in die notulen over genomen besluiten. Tijdens het nemen van de besluiten, zeer laat op de avond, had ik met mijn intermediair een discussie. Onder andere over het feit, dat ik niet aan de beurt kwam om mijn vragen te stellen en dat ik dientengevolge op dat moment geen mening over voorgestelde besluiten kon geven. Nu blijkt dat er kennelijk zeer ingrijpende besluiten zijn genomen, nota bene waar ik bij stond. Zijn de “groene stemformulieren” wel schriftelijk ingevuld en ingeleverd? Want voor bijvoorbeeld het bekrachtigen van het vereniging zijn moest een blaadje in de lucht gestoken worden om aan te geven of men voor of tegen was.

En dan nog:

Hoe heb ik door het stellen van vragen het reddingsplan in gevaar gebracht?

Met vriendelijke groeten

Aart Stroober.

Leuke vereniging dat Fecundo. De voorzitter a.i. gooit de bomen dicht als een aspirant lid te kritische vragen stelt. En de secretaris a.i. probeert datzelfde aspirant lid de bek te snoeren door hem binnen te halen als secretaris. Onder de slogan: if you can’t beat them, join them.

Maar het einde van deze treurige soap is nog niet in zicht. Dus stay tuned.

* zie de vorige aflevering.

dinsdag 2 november-2004
Het ziet er niet naar uit dat het ooit nog goed komt tussen sunseeker Jaap de Bode en de Fecundo-kritische Aart Stroober. Dat kunnen we met enige zekerheid opmaken uit de laatste mails tussen beide heren van 29 oktober jl.
Toen schreef Jaap:

“Geachte heer Stroober,

Dit is het laatste email wat wij aan u besteden. Ik verzoek u contact op te nemen met uw intermediair.
De wijze van ons handelen, het niet verstrekken van de volmacht door u en het stellen van eisen is iets waar wij ons niet langer in kunnen vinden.
Ook de reactie van heden is daar weer een bevestigingvan.
Ik kan u tevens melden dat wij geen betalingen van welke intermediair dan ook zullen accepteren als het gaat om een lidmaatschap.
Wettelijk kunnen wij hier geen enkele kracht uit halen.

Mijn excuus voor de stelling.

J.J. de Bode

Voorzitter.”

Aart Stroober schreef terug:

“Eindelijk bent u duidelijk: “De wijze van ons handelen (...) is iets waar wij ons niet langer in kunnen vinden”. Ik ben het daarmee van harte eens. Hebt u ook al over een mogelijke oplossing gedacht? Anders heb ik een idee: volgens de conceptnotulen zijn de plantages in Costa Rica nodig aan onderhoud toe. Onkruid wieden en bemesten. Wellicht is dat werk dat u beter ligt?

Met vriendelijke groeten

Aart Stroober”.

Nee, dat komt nooit meer goed. Maar wie denkt dat de bodem van de gifbeker daarmee in zicht komt slaat de laminaat mis. Als de mene inderdaad tekelt op de manier waarop wij dat interpreteren komt er nog heel wat shit deze kant op. Dus stay tuned.

woensdag 3 november-2004
Even terug in de tijd:

“Op 1 september [2004] laat de directeur van New World Products, J.Schorsy, aan Kassa weten dat er een ondernemer is gevonden die de bezittingen in Costa Rica wil overnemen en ook de, misschien wat aangepaste, verplichtingen tegenover de investeerders. Twee dagen later bleek dat deze ondernemer vooralsnog niet naar buiten treedt, omdat hij eerst de boeken van de ondernemingen rond New World Products goed wil bestuderen.
De curator van New World Products, J.Wind gaat er vooralsnog van uit dat hij gaat over alle bezittingen van de ondernemingen rond New World Products en dat dus eventuele doorstartplannen zijngoedkeuring moeten hebben”.

Aldus de website van het VARA-programma Kassa, dat ook de nodige aandacht heeft besteed aan de NWP-affaire. Wie was de geheimzinnige ondernemer die mogelijk bereid was de failliete boedel, inclusief alle uitgedoofde sterren en nova’s uit de investeerdersgalactica, over te nemen? Dat kan niemand anders zijn geweest dan de man die zich schuilhoudt achter de door ons boven water getrokken sinaasappelenpers Rofuda S.A.L. uit Beirut en zoals wij vermeldden begin september even een kijkje is gaan nemen in Costa Rica en volgens De Bode cs. zag dat het goed was*. Volgens een van onze informanten is deze Rofuda-boy het project binnengesleept door Fecundo-secretaris a.i. L.K., die in het verleden met een miljoenenschuld naar de kloten zou zijn gegaan bij een minder gelukkig afgelopen project rond de opera Aïda en wiens broers eigenaar zijn van de fameuze disco Brothers in Bunnik.

Hoe dit ook zij, inmiddels zijn we erachter gekomen dat het niet gaat om een of andere duistere Libanees, maar om de Nederlander Rob van de Rhee, die zijn domicilie heeft gekozen in de riante Biarritz Building aan de South Mouheydin Nsoulistreet nummer 3 in de dure wijk Ain el-Teana. Klinkt leuk. Kijken of we over deze meneer nog iets meer naar boven kunnen wurmen. Stay tuned.

* zie aflevering 119 dd. 28 oktober jl.

donderdag 4 november-2004
Afgelopen weekend hebben een paar mensen van het eerste uur van het Costaricaanse NWP-project bezoek gehad. Van een flink uit de kluiten gewassen meneer in een eveneens flink uit de kluiten gewassen Mercedes. Die meneer vroeg uit naam van Jaap de Bode of ze zo vriendelijk wilden zijn om hun oppositie tegen het reddingsplan van het Fecundo-bestuur op te zouten. Een van de mensen die werden benaderd is inmiddels ondergedoken. Overdreven?

Misschien. Maar wel begrijpelijk. De bezoeker in de Mercedes was namelijk Geurt Roos. De vroegere bodyguard van Klaas Bruinsma, die zichzelf “het blok beton achter Klaas” noemde.

Of wij Geurtnu als het blok beton achter Jaap moeten beschouwen is nog niet echt duidelijk. Maar dat juist hij binnen de Fecundo-context op pad wordt gestuurd is wel een teken van hoe laat het is. Stay tuned.

maandag 8 november-2004
In aflevering 123 verscheen in de Fedunco-saga de als redder in de nood geëtaleerde Rob van de Rhee in beeld. Een in Beirut residerende Nederlander, die als we goed zijn geïnformeerd ook nog een stulpje heeft in Zwitserland en in Laren. Geen kleine knager zo werd ons gesuggereerd, wiens hulp wel vaker werd ingeroepen bij reddingsacties. In het recente verleden bijvoorbeeld bij Dutchbird dat eveneens in de belangstelling stond cq. staat van de bij ons wat uit beeld geraakte Eric de Vlieger. Wat kan je anders doen dan het gewoon te vragen als je nieuwsgierig bent naar de connectietussen Van de Rhee en Dutchbird? Dus stuurden we hem de volgende mail:

“Ten behoeve van een artikel in de serie Octopussy op onze website zou ik graag van u willen weten hoe uw connectie met Dutchbird in elkaar zat. Heeft u wellicht eerder dit jaar een poging ondernomen deze vliegtuigmaatschappij over te nemen? Of had u een vordering op Dutchbird?”

Het antwoord van Rob kwam snel:

“In antwoord op uw vraag, welke gelet op uw artikel kennelijk is ingegeven door het NCW-project, bericht ik u slechts heel kort - na daartoe gevraagd te zijn - naar dit project te hebben gekeken. Na ampel onderzoek heb ik destijds besloten hier vanaf te zien. Van het verdere verloop van de gang van zaken ben ik niet op de hoogte. Er is dan ook geen enkel verband met de door u gevraagde luchtvaartonderneming.
Ik vertrouw u hierdoor voldoende te hebben geïnformeerd en verblijf.
Met vriendelijke groet,
R. v.d. Rhee.”

Als we de mail dus juist interpreteren heeft Rob mede namens andere investeerders dus aan Dutchbird gesnuffeld om te zien of een overname interessant was. Na die snuffelseance zag hij die overname niet zitten. Wat later ging hij wel in zee met Jaap de Bode, die als dat nodig is Geurt Roos op pad stuurt om dwarsliggers de wacht aan te zeggen. Mogelijk dat Rob’s neus wat dicht zat toen hij aan Fedunco snuffelde. Stay tuned.

dinsdag 9 november-2004
Nee. Helemaal fout geïnterpreteerd. Die mail van Rob van de Rhee in de vorige bijdrage. Het zat heel anders en Robbedoes liet ons dat alsvolgt weten:

“Op uw website heeft u de tussen ons uitgewisselde e-mail correct en integraal doorgegeven. Mijn dank daarvoor. Echter, uw interpretatie is onjuist. Het korte “snuffelen” deed ik aan het NCW-project, niet aan Dutchbird. Vrijwel onmiddellijk nadat mij duidelijk werd dat het hier (NCW dus) toch op zijn zachtst gezegd een niet geheel heldere affaire betrof heb ik er volstrekt afstand van genomen. Met alle vergaderingen en mij overigens voorts onbekende stichting Fecundo ben ik nietop de hoogte. Dat ik nog recentelijk mede via Rofuda S.A.L. als redder in de nood zou zijn geëtaleerd verneem ik thans voor het eerst en is pertinent onjuist. Nimmer is door mij een vergadering in dit verband bijgewoond. Ook de door u genoemde Geurt Roos is mij volslagen onbekend. Ik zal mij hieromtrent laten informeren, desnodig kom ik hier nog op terug. Wellicht had ik eerder van het bestaan van uw site moeten weten, doch mijn reukvermogen is geheel intact.
Dutchbird is een ander verhaal. Sinds april van dit jaar eis ik (en niet Rofuda) middels een juridische procedure nakomst van een overeenkomst tot levering van de aandelen in die luchtvaartmaatschappij. Ik reken op uw begrip dat ik hierover geen verdere mededelingen kan doen zolang deze zaak onder de rechter berust, hoezeer ik dat ook zou willen. In ieder geval is uw conclusie “dat wij die zaak (Dutchbird) niet zien zitten” absoluut onjuist. De acquisitie past in de overige luchtvaartbelangen van de groep. Helaas kan ik over dit punt thans geen nadere mededelingen doen. Ik meende u bovenstaande nadere uitleg niet te moeten onthouden.
Met vriendelijke groet,
Robert van de Rhee”.

Hoe het nou precies zit met de samen met advocatenkantoor Houtsmuller-Boitelle ingestelde bodemprocedure versus Dutchbird, dat onlangs op de valreep nog een overname door de zogenaamd linkse hemelbestormer Eric de Vlieger zag afketsen, horen we nog wel eens. Maar wat vriend Rob debiteert over zijn gesnuffel aan NCW en Fedunco staat in schril contrast met wat Japie de Bode zijn leden voorschotelde in zijn herderlijk schrijven van 13 september jl., dat wij in extenso hebben vermeld in aflevering 119.
Daarin stond bijvoorbeeld dat het Fecundobestuur zich in arren moede had gewend tot een kapitaalkrachtige onderneming uit Beirut om de zaak in Costa Rica op poten te houden. Binnen dat kader werden per 1 september de bestuurlijke bevoegdheden van de stichting Mars, stichting Fura, stichting Waarborg Furia en Parque Guell S.A. overgedragen aan Rofuda. Er moest nog wel wat due dilligence gepleegd worden en er moesten nog wat sinaasappelen worden gemonsterd in Costa Rica maar de leden zouden toch in oktober zo’n beetje horen hoe de vlag erbij stond. Oh, en by the way, mocht de overname stranden dan zou vriend Rob er niet voor terugdeinzen om een claim van 100.000 euri neer te leggen bij bovengenoemde stichtingen of hun bestuurderen persoonlijk. Wegens gemaakte kosten en de tijd die Rob in het project had gestoken. De betrokken bestuurderen zagen ineens water branden en verlieten daarop bliksemsnel het schip.
In ieder geval van juli tot en met september van dit jaar trokken Van Rhee en De Bode samen op. Dat Robbie nu zegt dat Fecundo hem onbekend is gek. En dat hij abusievelijk als redder in de nood werd gezien nog gekker. Wij komen zeker op de kwestie-Van de Rhee terug. Inclusief de geldperikelen van de vertegenwoordiger van het “kapitaalkrachtige” Rofuda in Beirut. Stay tuned.

woensdag 10 november-2004
Op 4 november jl. ontvingen wij een mailtje van een verontwaardigde Manuel Suurs. De penningmeester a.i. van Jaap de Bode’s investeerdersclub Fecundo. Door de stortvloed aan informatie in deze affaire zijn we tot nu toe niet toegekomen aan Manuel’s weeklacht. Dus nu dan maar. Hij schreef het volgende:

“Wat een kul en wat een onzin. Wat een roddelrubriek. Het lijken wel een stel oude wijven.
Ik zal bij uitzondering een kort bericht toevoegen aan deze kul. Ik woon nu nog officieel in Griekenland. Ben geen Griek maar gewoon Nederlander. Ik heb geen bezittingen en ik ben een arme donder. België isverleden tijd. Ik vertoef bij tijd en wijle in een gehuurd appartement in Den Bosch. Bedrijfsnaam is Elsuvest BV en staat normaal in de KvK. Dit is een franchise onderneming en de franchisers zijn allemaal Nederlanders en altijd bereikbaar. Ik heb geen belastingschuld en ik ben nimmer met Justitie in aanraking geweest. Spijtig genoeg zaken gedaan met NWC in het verleden. Spijtig genoeg noodgedwongen in kontakt gekomen met ene J de B. Animator van vereniging Fecundo.
Geschorste penningmeester van Fecundo na onmin met J de B. Jammer maar helaas. Voorvechter voor investeerders van NWP. Indien u nog meer wil weten en het is niet persoonlijk en kwetsend dan zal ik antwoorden”.

Nou wilden we ons net aan een zalvend antwoord gaan wijden op Manuel’s hier en daar wat cryptische mailtje toen we werden verrast met de volgende oekaze van zijn hand aan L.K., secretaris a.i. van Fecundo, en een aantal andere belanghebbenden:

“Inmiddels is er weer heel wat water door de zee gegaan met betrekking tot de afwikkeling van het NWC-probleem.
Zoals bekend is de voorzitter van Fecundo naar Costa Rica geweest om het voor alle investeerders te regelen. Echter de afspraken zoals die gemaakt werden binnen het bestuur van Fecundo zijn daar niet conform uitgevoerd. Wat is het geval?
Rofuda NV, een partij die de voorzitter binnengeloodst heeft, zou alles gaan regelen, waarna bevoegdheden zouden worden overgedragen aan de investeerders, met name het nieuwe bestuur. Aan te wijzen door de leden van Fecundo. Bijvoorbeeld 3 à 5 “wijze” onpartijdige derden (waaronder advocatuur). DIT IS NIET GEBEURD!!!!
Het bestuur van Fecundo heeft zich tot op dit moment niet aan haar woord gehouden. Ik ben als penningmeester en bestuurslid op het verkeerde been gezet. Kortom tot op heden voor de gek gehouden. Een eerder voorstel inzake verdeling van eigendommen anders dan naar de investeerders werd door mij gepareerd.

Echter vanaf dat moment heb ik de knip op de portemonnee gehouden omdat er aanwijzingen waren dat niet meer aan de voorwaarden van afspraken werd voldaan. Men is voortgegaan met besturen en vergaderen zonder mij. Ik weerleg ook alle genomen beslissingen in die periode. Ook zijn er geen notulen overhandigd. Derhalve was ik volslagen verrast over o.a. het onderwerp met betrekking tot de polissen en niet de verkrijging van eigendommen. Voorts de 6% die betaald moest worden.

Het zal u niet zijn ontgaan dat tijdens de vergadering van 25 oktober 2004 door mij gezwegen werd. Ik wacht op de notulen en zal daar mijn kommentaar op geven inzake de onregelmatigheden. Die zullen eerst moeten worden gepresenteerd. Dus nog even wachten voordat...

Als de bezittingen naar elders gaan is het risico van de stopzetting (beslissing eigenaar) van rente of huurpenningen weer levensgroot aanwezig. Let wel: denk goed na alvorens u tekent voor uw polis en de voortzetting van uw rechten !!!!! Zo die er tenminste zijn. Of dat u kiest voor eigendomsrechten. In beide gevallen vraagt Fecundo 6% bijdrage. Waarvoor????

Ik laat mijn investering alleen via de notaris regelen !!!! Het wordt dan... objectief gecontroleerd. De situatie wordt dan ook bij de notaris duidelijk of een en ander wel kan”.

Voor ons zijn sommige passages misschien abacadabra, duidelijk is wel dat de penningmeester al een tijd geen inzage meer heeft gehad in het financiële goochelwerk van Jaap en de zijnen. Dat was uiteindelijk de aanleiding tot bovenstaand schrijven. Uit de wandelgangen hebben wij vernomen dat Suurs afgelopen maandag zich als bestuurslid van Fecundo heeft laten schrappen bij de KvK. Suurs neemt afstand, Van de Rhee neemt afstand*, Geurt Roos waart rond. Zijn die investeerders nou op hun achtersinaasappel gevallen of niet?

* Zie de vorige aflevering.

donderdag 11 november-2004
Surprise. Wij ontvingen gisteravond van het geroyeerde en toch weer niet geroyeerde Fecundolid Aart Stroober de volgende, nog redelijk verse e-mail van Jaap de Bode:

“Geachte intermediairs en/of betrokkenen,

Sinds het laatste intermediairoverleg van 4 november jl. en de bij mij niet bekend zijnde ledenvergadering van afgelopen zaterdag 6 november, georganiseerd door deels het bestuur van Fecundo en een aantal intermediairs, is het mij duidelijk geworden dat het door mij gewenste vertrouwen in mij als persoon niet langer aanwezig is.
Zowel mijn mede-bestuursleden als een meerderheid van de betrokken intermediairs als een groot aantal investeerders heeft mij de kennis gegeven geen verder geloofte hebben inzake het behalen van een goede afloop onder mijn regie.
Van mijn zijde kan ik u berichten dat de wijze van handelen van verschillende personen ook een weloverwogen reden is geweest voor mijn besluit.
Ik heb dan ook heden doen besluiten om alle activiteiten voor Fecundo te staken. Mij als persoon per direct te doen terug te trekken als voorzitter van de vereniging Fecundo.
Alle taken en de daarbij behorende bescheiden welke de functie van voorzitter met zich meebrachten te doen overdragen aan het bestuur.
Voor eventuele vragen kunt u zich richten tot de heren Suurs en K.
Met vriendelijke groet,
Jaap de Bode”.

Zo. Jaap dus exit. Aan het nieuwe bestuur nu de taak om orde te scheppen in de vooral financiële chaos. May the force be with them.
Wat ons betreft: wij hebben nog een paar interessante losse eindjes en die zouden wij nog graag in de nabije toekomst een plekje willen geven. Stay tuned.

maandag 15 november-2004
Voor een nieuwe episode uit het drama rond New World Products moeten we terug naar aflevering 103. Een lange mail van een geïnteresseerde en goed geïnformeerde lezer dd. 13 juli 2004. Daarin stond ondermeer het volgende:

“... Bovendien bevindt New World Products zich juist mede door de heer De Bode en Hans van der Lande in zwaar weer”.

Bedoeld wordt de oh zo dynamische Rotterdamse havenbaron Hans van de Lande. Primus interpares op het Duitse vliegveld Laarbruch, waarover wij ooit in de serie IJ, IJ nog zo gevoelig hebben uitgepakt in verband met Willem Endstra*. Wat had de in het rustiekeBelgische Kalmthout wonende Hansepans te maken met de NWP? Nou, volgens onze onvolprezen bronnen zou hij in ieder geval nog voor een slordige half miljoen euro in het krijt staan bij de erven van de gekapseisde onderneming. Die poen zou hij in het vroege voorjaar van 2003 hebben geleend en nooit hebben terugbetaald. Tijd voor een mailtje aan de baron via zijn bedrijf Ridderhaven Container Terminal in Ridderkerk.

“Geachte heer Van de Lande,

Ons is ter ore gekomen dat u in 2003 een bedrag van 500.000 euro zou hebben geleend van het inmiddels gefailleerde New World Products. De erven van deze onderneming zouden in de afgelopen maanden vergeefs bij u hebben aangeklopt voor terugbetaling. Wij zouden graag ter wille van een stukje geschiedschrijving in de serie Octopussy op onze website van u willen vernemen in hoeverre u destijds bemoeienissen had met het reilen en zeilen van NWP en of onze informatie betreffende genoemde lening correct is”.

Af en toe is het hartverwarmend om curatortje te spelen. Stay tuned.

* Zie de serie IJ, IJartikelen.

donderdag 11 november-2004
Kijk, Jaap de Bode mag dan al dan niet voor de vorm de vlag bij Fecundo hebben gestreken, dat wil niet zeggen dat er geen lekkere hapklare brokken zijn blijven liggen. Zo zijn we bijvoorbeeld zeer geïntrigeerd geraakt in de als redder in de nood gepresenteerde Robert van de Rhee en zijn Libanese firma Rofuda. Robertje liet ons kortgeleden weten dat hij in de clinch lag met Dutchbird. En dat hij een bodemprocedure had lopen tegen die wat moeizaam in de lucht wapperende vogel. Dat was voor ons aanleiding op 9 november de directie van die club te benaderen metde volgende mail:
“Van de heer Robert van de Rhee vernamen wij dat hij in samenwerking me het advocatenkantoor Houtsmuller-Boitelle een bodemprocedure tegen Dutchbird heeft aangespannen ter verwerving van een aandelenpakket. Wij hebbendie informatie inmiddels verwerkt in aflevering 126 van de serie Octopussy op onze website.
Wij zouden graag van u willen vernemen op grond waarvan die procedure is gestart en of de heer Van de Rhee optreedt namens de Libanese onderneming Rofuda S.A.L. of à titre personnel. Dit ter voortzetting van voornoemde serie”.

Tot nog toe hebben we geen antwoord ontvangen. Dat kan drie dingen betekenen: er wordt door Dutchbird nog gebroed op een antwoord, de directie doet net of zijn neus bloedt of Robertje heeft zitten bluffen. We wachten af. Wat kunnen we anders? Stay tuned.

dinsdag 16 november-2004
Nee, nog niks gehoord van havenbaron en vliegveldmarkies Hans van de Lande. Nou staan wij bekend als een wat ongeduldig zootje ongeregeld, dus zijn we om die reputatie waar te maken alvast maar verder gegaan op de ingeslagen weg. Wij vonden uit dat een deel van de half miljoen euro die de magnaat uit Kalmthout had geleend van NWP besteed was aan een Triqual 65. Dat is een luxe jacht dat een paar geleden op de markt is gezet door Zijlmans Jachtbouw BV in Drimmelen.

Lekker schuitje. Het ploegt volgens de folder ongestoord voort bij windkracht acht en golven vanvier meter dankzij het vermogen van 460 pk. Als al dat water om je heen je dertig vadem de strot uitkomt kan je lekker de luxe teevee aanzetten om naar Harry Mens te loeren, de beursberichten, iets bloots of andere horror. Mocht een meeuw je verrassen met een flink eindproduct van zijn stofwisseling geen nood. Je kan je bezwadderde kledij meteen in de luxe wasmachine proppen en na een rondje witte was ook nog in de luxe droger. En ergens in de middle of nowhere onverwachts stil komen te liggen is zeer onwaarschijnlijk met 3800 liter diesel aan boord. Verder is de droom van Zijlmans voorzien van een luxe barretje aan boord, een luxe L-vormige keuken compleet met luxe vaatwasser, vier luxe electrische kookpitten, een luxe oven, een luxe magnetron en ruime koelvoorzieningen voor de Moët en de kalfslapjes. Daarnaast beschikt de golvenkliever nog over drie luxe hutten waar je je hoofd te rusten kan leggen na weer een vermoeiende dag. Mag zo’n bootje kosten? 845.000 euro exclusief BTW. Een krats.

Op de meest recente lijst van verkochte occasions van Zijlmans staat één Triqual 65 uit het bouwjaar 2002/2003. Of dat het door Hansepans en zijn kornuiten als Triple A gedoopte exemplaar is weten we niet. Hebben we uiteraard wel gevraagd aan Zijlmans. Maar ook daar bleef het net zo stil als de Loosdrechtse plassen na zonsondergang.

Het is dus mogelijk dat de erven NWP onder wie Jaap de Bode inmiddels toch hun poen van Hans hebben gekregen. Maar andere, minder welvoeglijke scenario’s zijn natuurlijk ook nog denkbaar. Je zal je spaargeld in NWP hebben belegd. Zoals het er nu naar uitziet kan je zelfs een roeiboot wel op je buik schrijven. Stay tuned.

donderdag 18 november-2004
Wij snappen het niet helemaal. Bij een paar eerdere gelegenheden beweerde Rob van de Rhee, de grote jongen achter de geheimzinnige Libanese onderneming Rofuda S.A.L., dat hij zich had teruggetrokken uit het Nederlands/Costaricaanse sinaasappelgebeuren. Het waarom was duidelijk als je Robbedoes geloven mag: Hij had er even aan gesnuffeld en rook iets rottigs. Maar over het hoe hebben we hem niet gehoord. Want dat moet toch ook ergens officieel zijn beslag hebben gekregen. Op papier. Wij beschikken namelijk sinds kort over de notulen van een vergadering die op 1 september jl. werd belegd in Den Haag. Daarbij zat het bestuurvan de stichtingen Mars, Furia en Waarborg Furia met vriend Robbie om de tafel. Aan het eind van die notulen staan de volgende roerende strofes:

“Vervolgens stelt de voorzitter aan de orde het aftreden per heden van alle huidige bestuurders van de stichting en de benoeming van Rofuda S.A.L. te Beiroet, Libanon, Ras Beirut Makdissi Street (postadres POB 13-5707) tot enige bestuurder van de stichting onder voorwaarde van volledige kwijting en decharge door de nieuw benoemde bestuurder van de stichting aan de aftredende bestuursleden voor hun gedragingen in hun functie van bestuurder van de stichting.

De voorzitter stelt vast dat alle bestuursleden instemmen met dit voorstel zodat dit voorstel met algemene stemmen is aangenomen en de thans zittende bestuursleden zijn afgetreden en Rofuda S.A.L. te Beiroet, Libanon is benoemd tot enig bestuurder van de stichting en dat voor deze optreedt de heer R.v.d.Rhee.

De voorzitter draagt het voorzitterschap over aan de heer Van de Rhee die formeel besluit het ontslag van de bestuursleden aan te nemen en hen volledig kwijting en decharge te verlenen voor hun gedragingen als bestuurder van de stichting.

De (nieuwe) voorzitter vraagt of iemand gebruik wil maken van de rondvraag; daar dit niet het geval blijkt te zijn sluit de voorzitter de vergadering”.

Daarmee was Rofuda i.c. Rob v.d. Rhee de baas geworden over het hele hebben en houden van de drie stichtingen. En dan kan je wel makkelijk zeggen dat je je teruggetrokken hebt, maar hoe dan? Tenzij Robbedoes Rofuda inmiddels stiekempjes voor een leuk bedragje heeft overgedaan aan andere geïnteresseerden. Noem eens wat: aan Jaap de Bode cs. Zullen we Robje toch eens vragen. Stay tuned.

vrijdag 19 november-2004
Wat gaat het toch allemaal snel bij Fecundo. Op 25 october jl. stonden de kapitaalverstrekkers nog op de stoelen van het Nieuwegeins Business Centrum om hun nieuwe leider Jaap de Bode toe te juichen. Hij zou ze als een moderne uitgave van Mozes naar het beloofde land leiden. Voorspoed en geluk zouden hun deel zijn. En de sinaasappelen in hun Costaricaanse tuin van Eden zouden overvloedig uit de bomen rollen. Moesten ze nog wel even zes ton euro bij elkaar harken om aan de overkant van de plas de tuin binnenboord te houden.

Inmiddels heeft Moos de Bode alweeraan zijn stutten getrokken. Ruim twee weken na zijn triomfantelijke intocht. Ook de door hem ingehuurde tollenaar Robert van de Rhee verdween schielijk uit beeld. Ze lieten hun volgelingen en een Hilversums advocatenkantoor in lichte verwarring achter. En wat Jaap’s (en indertijd Klaas Bruinsma’s) strong man Geurt Roos verder heeft uitgespookt onttrekt zich even aan onze waarneming.

Wat is er gebeurd? Waar was al deze poespas voor nodig? Als we een paar ingewijden mogen geloven zat er zo’n zes ton euro in de kas van Fecundo. Om de zaak op korte termijn weer op de rails te krijgen. De kas is leeg en met een beetje goede wil kan de uitgave van één ton boekhoudkundig dichtgemetseld worden. De rest is foetsie. Wordt nog een hele klus voor curator Jan Wind om uit te vogelen wie wat achterover heeft gedrukt. Vooral omdat het wemelt van de kwijtingen. Oftewel iedereen die eventueel heeft lopen te graaien is afgedekt voor de mogelijk kwalijke gevolgen daarvan.

Bovendien heeft vriend Wind nog steeds niet de beschikking over een groot deel van de boekhouding uit de voorafgaande jaren toen New World Products nog onder leiding stond van Jan Schorsy. In die periode zou een bedrag van ruwweg 13 à 15 miljoen zijn weggeraakt.

Als wij de kapitaalverstrekkers een goede raad mogen geven: nooit meer op stoelen gaan staan om volksverlakkers toe te juichen. Je komt van een koud Business Centrum thuis. Stay tuned.

donderdag 25 november-2004
Kent u “De zwarte hand”? Nee, wij ook niet. Maar op 22 november jl. kregen wij een geheimzinnig mailtje van die club. Dat had betrekking op de Umwelt van Jaap de Bode. Nou zijn wij voorzichtig met stories van onbekende herkomst. Dus checkten we hier en daar of het ijs dik genoeg was. Leek ons van wel. Dus willen wij u de inhoud van het mailtje dat hier en daar een wat Kameleon-achtig karakter draagt, niet onthouden:
“Een fantastisch verhaal wat jullie schrijven. Dat dit nog in Nederland kan plaatsvinden. Door jullie toedoen zijn we met enkele vrienden aan het rechercherengegaan en zijn tot waanzinnige ontdekkingen gekomen. Het begon allemaal toen wij een keer in Werkhoven een ruzie op straat zagen. Een meneer in een grote Mercedes stond op straat te schreeuwen tegen een meneer in een mooie snelle Audi 6. De Audi-meneer schreeuwde tegen de Mercedes-meneer “als je zo doorgaat krijg je geen rooie cent meer van mij”. De Mercedes-meneer zwaaide met een pistool en zei “dat zullen wij nog wel eens zien”. Nu werkt mijn vader bij de politie en wij kwamen erachter dat de Mercedes-meneer uit Bosch en Duin kwam. De heer Maurits.

Nu heb ik een neefje die daar ook woont en die kwam erachter dat die meneer heel veel geld heeft en een beetje zigeunerachtig is. De meneer in Werkhoven woont samen met mevrouw De Vries en daar woont meneer De Bode ook. Heel toevallig ben ik op jullie site een keer gekomen doordat wij een artikel over misdaadbestrijding moesten maken op school. Door meneer Endstra kwamen we meneer De Bode tegen en zodoende zijn wij gaan rechercheren en alle artikeltjes van jullie houden wij in de gaten.

Al lezende kwamen wij erachter dat meneer De Bode niet zo goed in zijn spelling is en wij verwonderden ons dat hij toch iedere keer zo slim kon zijn om zoveel geld van zakenmensen te krijgen. Om zoiets te doen moet je toch wel over geld beschikken. Hoe komt hij daaraan? Dit hebben wij ontdekt. Het gaat volgens ons alsvolgt. Die meneer Maurits geeft iedere keer geld aan die meneer De Bode om zijn plannetjes te betalen. Maar wie verzint toch elke keer de plannetjes? Nou daar zijn wij ook achter gekomen.

Heel vaak ziet mijn neefje in Bosch en Duin een andere meneer bij die meneer Maurits. Door zijn auto zijn we erachter gekomen dat hij advocaat is in Hilversum. Misschien weet u het nu ook. Pas geleden schreef u over meneer Van de Rhee van Dutchbird. Deze heeft een advocaat en dat is meneer Boitelle. Het zijn gewoon allemaal dikke vrienden. Alleen meneer Maurits is volgens mij niet een echte vriend van meneer De Bode.

Die meneer Boitelle kan heel goed plannen verzinnen en brieven schrijven. Dat kunnen advocaten zegt mijn vader. Meneer De Bode niet. Dus volgens ons is meneer Boitelle de baas van meneer De Bode. En meneer Maurits schiet meneer De Bode geld voor vorde plannen van meneer Boitelle”.

Of de conclusie van “De zwarte hand” correct is kunnen we (nog) niet helemaal beamen. Maar alle namen waarmee de hand hierboven strooit komen inderdaad voor in onze Fecundo-files. Het einde is dus nog lang niet in zicht. Stay tuned.

donderdag 2 december-2004
Hoe merkwaardig er is omgesprongen met het geld dat investeerders belegd meenden te hebben in een stel sinaasappelgaarden in Costa Rica moge blijken uit een rondschrijven van voormalig Fecundo-hotemetoot Manuel Suurs dd. 28 november jl. Manuel schrijft:

“Hierbij een uitleg van mij Manuel Suurs inzake de gebeurtenissen zoals die zich de afgelopen maanden hebben afgespeeld m.b.t. de pogingen uw investering bij de NWC veilig te stellen. Ik zal zo kort en duidelijk mogelijk een toelichting geven op e.e.a. zodat er geen misverstanden of andere roddelpraatjes de wereld in worden geschreven.

Maand mei: Door mij werd actie ingeluid en gevraagd aan alle investeerdersom 3500 euro te lenen aan FECUNDO voor reddingsactie te financieren. De financiering was nodig om, middels een overeenkomst aangegaan door Fecundo (waarvoor ik gemachtigd was) en VenF Insurance (Jaap de Bode), alles van NWC “schoon” in eigendom te verkrijgen. Dus zonder beslagen, crediteuren etc. etc. Met deze 3500 euro zou ca. 2,3 miljoen euro opgehaald kunnen worden. Er moest betaald worden aan de heer mr. V. Boitelle van advocatenkantoor Houtsmuller Boitelle te Hilversum op diens derdenrekening. Van die rekening zou betaald worden aan betrokkenen voor onze reddingsoperatie. Echter, vele investeerders en ook intermediairs gaven geen gehoor aan deze actie. Vanuit dit gegeven dreigde de overdracht van alle bezittingen van NWC te Costa Rica uit onze handen te glippen. Voorts had ik inmiddels een rekening geopend in Costa Rica via mevrouw mr. Carmen Bolanos om direct geld daar te deponeren voor de eerste behoeften. Dit was niet de bedoeling zei VenF. Vanaf dat moment was er argwaan naar de oprechtheid van VenF. Immers, het geld was toch voor Costa Rica bestemd voor...

Mevrouw Carmen Bolanos heeft 105.000 euro op de rekening gehad en deze benut voor directe kosten van TNA in verband met de doorstart. Hiervoor kan zij verantwoording afleggen middels een leningovereenkomst met TNA.”

Nou klinkt allemaal niet onredelijk, maar dan gaat Manuel verder:

“Maand juni/juli: Omdat de opgehaalde gelden niet voldoende bleken om de overeenkomst met VenF volledig te kunnen afwikkelen (men zou gefragmenteerd zaken aanleveren zoals openstaande vorderingen en o.a. een hypotheek etc. etc.) kwam ik op zekere dag medio juni via Frank Rasenberg in contact met Karel Timmermans. Met deze persoon, nadat ik e.e.a. geverifieerd had bij o.a. Justitie, en nadat Frank mij vertelde dat deze persoon zijn integriteit in orde was vroeg deze om een lening. Deze lening zou beloond worden met een verdubbeling van de lening en verkrijging van een crediet van 2,8 miljoen dollar tegen een zeer lage rente.
Met de gelden van deze lening moest er zaken gedaan worden in Londen waaruit genoemde Karel Timmermans (bemiddelaar in valuta) de kwestie voor Fecundo kon financieren”.

Dat zag er aanlokkelijk uit en Manuel leende dan ook 2 ton euro aan Karel, waarvan er 174.500 daadwerkelijk werd opgenomen. En wat denk je wat? Die poen is tot op de dag van vandaag niet uit Londen teruggekomen. Ook niet na wat stevig aandringen. Laat staan dat Fecundo ooit heeft kunnen profiteren van de haringen die Timmermans voor de neus van de vroegere penningmeester liet bengelen. En daarmee liep de deal met VenF ook op de klippen.

Soms kan een muis een olifant op gang brengen. Stay tuned.

zaterdag 4 december-2004
Onze vorige aflevering beëindigden wij met de volzin: “Soms kan een muis een olifant op gang brengen". Of het nou die muis is geweest of die olifant is niet helemaal duidelijk, maar een investeerder van het eerste uur klom boos in zijn digitale piano en schreef ons de volgende mail:

“Tegen onze gewoonte in om deze roddelrubriek te vullen toch een kleine reactie. Jammer dat de voetnoot van de redactionist weer een foute veronderstelling neerlegt (zie 134). Zoals zoveel foutieve veronderstellingen, wat dit muurkrantje tot een waardeloze infobron nivelleert.

Als ik het team van bestuurders mag geloven is alles(met name de centjes) onder controle. Mogelijk spreken wij toch van een geluk bij een wat ongelukkig aflopende actie die vanuit een te goeder trouw ondernomen inzet is voortgekomen. Geweldige druk wordt er nu gelegd om toch maar over dit geld te kunnen beschikken. De gieren komen op de buit af. Geen middel wordt onbenut gelaten. De eieren worden bewaakt met eigen leven. Alles wat er is, is en blijft van de investeerders.

Het geld wat mr. Boitelle op derdenrekening gestort heeft gekregen t.b.v. actie voor het leveren van de bezittingen van de heren Schorsy en Ansems aan de investeerders is door mr. V. Boitelle nog steeds niet verantwoord aan de stichting Fecundo. Inmiddels is hier al diverse malen om gevraagd. De heer Boitelle wordt dus ook verantwoordelijk gehouden. Er moet nu maar eens overlegd worden wat hij met dit geld van de investeerders heeft gedaan !!! Op dit moment blijft hij ernstig in gebreke !!! De bedragen die in Costa Rica zijn betaald van de derdenrekening zijn keurig verantwoord uitgegeven voor o.a. salarissen om o.a. TNA van een faillissement af te houden.

Inmiddels is/was de heer K. (voor zover bekend) de laatste penningmeester van Fecundo en derhalve is het aan hem om de boeken aan het einde van het jaar in orde te maken. Ik begrijp dat Manuel Suurs de staf al had overgedragen aan hem. Volgens de huidige inschrijving is de voorzitter, secretaris en penningmeester nemen zij deze verantwoordelijke taak nu op zich. Voorlopig zal het gereserveerde kapitaal of teruggaan naar de investeerders of wordt het direct naar Costa Rica overgemaakt omdat het feitelijk daar thuishoort. Dit alles in overleg met de investeerders. De huidige bestuurspersonen van Fecundo zijn nu nog NN.

Voor wat de investeerders betreft : “Eerst leveren en betalen bij de notaris”. Niemand kan dat betwisten !!! Alle overige roddels en kwaadsprekerij zijn niet relevant”.

Deze hartekreet was ondertekend met “een investeerder van het eerste uur. HIPO”. Maar de mail was verstuurd vanaf het adres Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Nou zijn wij een waardeloze roddelrubriek, maar dat is wel het adres van Manuel Suurs. De voormalige penningmeester van Fecundo, die zonder twijfel met zeer goede bedoelingen maar zonder overleg met de investeerders van ruim 1 ½ ton zo’n 3 ½ ton probeerde te maken via een valutahandelaar in Londen. Plus nog wat andere leuke emolumenten. Bovendien is er als we goed zijn geïnformeerd nog sprake van een Ghanees avontuur, maar wij willen ook graag even de benen strekken in het weekend, dus volgende week meer daarover. Stay tuned.

dinsdag 7 december-2004
Opnieuw wordt er een poging ondernomen Fecundo uit de sinaasappelenpulp te trekken. Veel enthousiasme hebben de initiatiefnemers niet aangetroffen bij de investeerders. Maar na de zeperds van de Jaap de Bode cs. is dat natuurlijk wel begrijpelijk. Aan iemand zijn giegel kan je niet zien of ie betrouwbaar is. Maar goed, de nieuwe Fecundo-leiding zocht onze hulp als intermediair via de volgende mail:

(Soest 7-12-2004)

Geachte lezer,

Ik heb met verbazing de laatste maand de verschillende reacties gelezen in uw media. Ik vind het nu tijd dat bekend gemaakt mag worden wie er de afgelopen maand alle inspanning heeft verricht om medede belangen van de investeerders veilig te stellen. Inderdaad waren er voldoende gieren boven het lijk en elke keer is er een flinke hap uit het lijk gevreten. Onze organisatie heeft de opdracht van een handvol investeerders aanvaard te onderzoeken hoe dit heeft kunnen plaats vinden. Welnu, de bijdrage die een deel van de investeerders heeft gedaan is op zeer onverantwoorde wijze besteed. Met name speculatie, depotstellingen aan Boitelle en transacties die niet het doel hadden de investeerder uitzicht te bieden op resultaat. Als organisatie hebben wij de afgelopen maand volledig in de anonimiteit kunnen werken aan het herverkrijgen van de posities in Costa Rica. Wat voor de volle 100% is gelukt binnen twee weken, te weten met ingang van 22 november 2004.
Wij hebben echter gemeend de overige investeerders in de gelegenheid te stellen zich aan te sluiten bij onze acties. Dat is ons zwaar tegengevallen vandaar dat wij ook het bestuur van Fecundo hebben overgenomen om de belangen van de investeerders te kunnen behartigen. Echter, tot op de dag van vandaag is het kassaldo Fecundo 100 euro en het bank saldo 1200 euro's. Onze opdrachtgevers hebben gemeend dat wij een heilloze strijd aan het voeren zijn het lijk te reanimeren. Na voldoende studie is gebleken dat de positie in Costa Rica ruim voldoende perspectieven bied om de zaak te reanimeren. Ik heb voldoende aanwijzingen dat het met de volledige achterban van de vereninging 100% haalbaar is de stuctuur weer rendement vol te herplaatsen bij alle belanghebbenden. Maar zonder steun van alle belanghebbenden kan het eenvoudigweg niet zo zijn dat iedereen meelift op het resultaat dat wij nu hebben bereikt. Vandaar dat ik nu een oproep plaatst in dit medium om een ieder die het belangrijk vindt belang te hebben bij haar investering dit ook daadwerkelijk uitvoert overeenkomstig de gemaakte afspraken. Wij hebben voldoende aanwijzingen om een ieder die zich tijdens haar bestuursperiode van Fecundo onverantwoord heeft opgesteld aansprakelijk te houden voor mismanagement.
Alle andere acties die wij als organisatie zullen ondernemen om gelden die in het verleden verdwenen zijn, houden wij liever nog voor ons. Wij zullen u via dit medium publiekelijk op de hoogte houden en de leden van Fecundo kunnen via de website informatie verkijgen. Voor dit moment vinden wij het voldoende u met deze informatie te voorzien.

Hoogachtend,

St Furia,
St Mars,
St Waarborg Furia,
St Fecundo.

B. J. Koole (bestuurder).

Ja, je weet het niet. Het kan vriezen, het kan dooien. Net als buiten. Het enige dat we kunnen doen is de vinger aan de navel houden. Vooral om te zien of de bad guys inderdaad de rekening krijgen gepresenteerd. Stay tuned.

woensdag 8 december-2004
Vanaf het moment dat de ploeg van de met Willem Endstra cs. verbonden Jaap de Bode zich triomfantelijk een weg baande naar de hoogste posities bij investeerdersvereniging Fecundo boterde het niet echt met penningmeester Manuel Suurs. Dat moge bijvoorbeeld blijken uit een mailtje waarmee secretaris L.K. op 10 augustus van dit jaar Manuel verraste en waarin ondermeer Londen en het raadselachtige Ghana werden opgevoerd *.
Een paar citaten daaruit:

“Beste Manuel,
Afgelopen zondag stuur je mij een sms-bericht dat Ghana en Londen weer op de rit staan.

Van Danny begrijp ik dat vandaag pas de via hem in Ghana bekende advocaat de zaak in behandeling heeft genomen. Die zaak heeft hij gisteren pas in handen gekregen.

Daarnaast blijkt een aantal personen -ons verder ook bekend- dat de heer Karel Timmermans aan de hand van door jou in jouw hoedanigheid van penningmeester van Fecundo verstrekte informatie “geld aan het lenen is” op basis van “het reddingsplan NWC e.o.”.

Op basis van de aan de heer Timmermans (ik citeer) “toekomende, gegarandeerde gelden, bekend bij de heer E. Suurs” wordt nu dus geld geleend, wat wij conform een afspraak van 4 augustus jl. binnen het bestuur van Fecundo niet meer zouden doen”

Op 16 augustus doet K. er nog een schepje bovenop:

“... Jij hebt nooit de interesse gehad om de gelden van de heer Timmermans volledig te gebruiken voor alle leden/intermediairs. Alleen degenen die jou zouden helpen. Ik wil je wijzen op de gelden die jij vanuit Fecundo hebt gebruikt voor deze constructie met Timmermans en de toezegging dat dit geld terug zou komen op 6 augustus staat ook. Die laatste datum is nu voorbij en jij moet een oplossing vinden.

Ik zal het voormalige bestuur eveneens vragen of zij jouw verhaal in Ghana en Londen met de heer Karel Timmermans als oplossing zagen en of daarover een afspraak binnen het bestuur aanwezig was”.

Inmiddels weten we dat het Londense en ook dus het Ghanese zwaard in begin deze maand nog steeds boven het hoofd van Manuel Suurs bengelden. We vragen ons nu toch in gerede af wie nou eigenlijk die Timmermans is en wie met Fecundo-poen grote sigaren heeft opgestoken in Londen en Ghana of all places. Stay tuned.

* Zie ook aflevering 134 dd. 2/12/04

vrijdag 24 december-2004
Nieuwe bezems hebben de eigenschap schoon te vegen. Wordt gezegd. Dat geldt blijkbaar ook voor B.J. Koole. De nieuwe Lord of Fecundo, die zich al eens eerder tot ons heeft gewend (zie aflevering 136 dd. 7/12/04). Kortgeleden ontvingen wij opnieuw een gespierde e-mail met de suggestie die in onze kolommen op te nemen. Nou daar gaat ie dan:

"Geachte lezer,

Als bestuurder heb ik in de week voor mijn vertrek naar Costa Rica twee stukken ingezonden naar Stelling.nl. echter deze zijn niet verschenen (misschien niet zo spannend).
Ik ben 17-12-2004 teruggekomen uit Costa Rica met het aandelenbezit en de gespecificeerde bescheidenvan de plantages in Costa Rica en Nicaragua, groot 22 hectare. Al deze bescheiden zijn op naam gesteld van B.J. Koole per datum 15-12-2004 bij de notaris Munjos te Costa Rica. Derhalve kunnen we spreken van een goed resultaat.
Deze gehele operatie heeft niet meer dan zeven weken geduurt en heeft minder gekost dan de gelden die ene Manuel Suurs en Hr. De Bode hebben meegenomen. Deze boodschap is nu persoonlijk aan Manuel Suurs en openlijk gericht. Manuel je hebt je niet aan je afspraak gehouden om de 470.000 euro terug te storten en nu kom ik ze halen. Ik ga jou alles afnemen zoals ik je heb toegezegd. Derhalve start ik de zaak nu op en dit is geen waarschuwing maar een belofte. Ik zou beginnen een uitkering aan te vragen want als ik met je klaar bent heb je deze nodig en de tijd die je nodig hebt om een uitkering te krijgen is gemiddeld tien weken. En weet ik werk snel dus ik kom en haal terug. Jij bent de eerste in de rij. Ik spreek je snel.
Zo, nu weet een ieder die met zijn vingers in de suikerkom heeft gezeten wat hem of haar te wachten staat. Ik haal terug wat u heeft onttrokken aan alle investeerders.

Hoogachtend B.J. Koole
Bestuurder en aandeelhouder."

Het lijkt erop dat onze Manuel een probleempje heeft. Ook al omdat de door hem in de arm genomen financier Karel Timmermans een internationale oplichter is die zo’n anderhalf jaar geleden in hoger beroep drie jaar cel voor zijn mik kreeg en zich sindsdien buiten de greep van de Nederlandse Justitie heeft gehouden. Het Fecundo-drama is misschien ooit op redelijk
niveau van start gegaan, maar is vooral de laatste tijd op een piste terechtgekomen waar voortdurend lawines, wolven en ijsberen dreigen. Stay tuned.

maandag 10 januari-2005
Het is al een tijdje stil rond Fecundo. De club van mensen die wel wat zag in het beleggen van het surplus in hun knip in sinaasappelenbomen in Costa Rica. Na een klein jaar vol turbulentie waarin avontuurlijk ondernemer Jaap de Bode de boventoon voerde, de internationale oplichter Karel Timmermans voorbijkwam en zelfs Geurt Roos, de voormalige strong arm van Klaas Bruinsma, nadrukkelijk zijn neus aan het venster drukte. Tegen het einde van het vorig jaar leken deze heren uit het milieu de vlag te hebben gestreken en hun namen te kunnen worden bijgeschreven in het lijstje van voormalige Fecundo-coryfeeën.Onder wie Jan Schorsy uit Middelburg, wiens naam eveneens te vinden is in eerdere afleveringen van deze serie.
Er bleek plotseling een nieuwe leider te zijn opgestaan. De zich ingenieur noemende Bastiaan Koole uit Soest, die zich eveneens in onze kolommen manifesteerde. Gekozen door een ledenvergadering? Nee, nee, via een soort Latijnsamerikaanse coup die kennelijk nu ook in Nederland voorzichtig wortel heeft geschoten. Onder het credo: genoeg geluld, we gaan ertegenaan. Nou, dat deed onze Bas. Hij reisde op eigen houtje af naar Costa Rica en kocht de hele papierwinkel op, inclusief de aandelen. Daarna riep hij alle belanghebbenden op zich achter hem aaneen te scharen en hem te voorzien van nieuwe credieten om alsnog op termijn de buit binnen te halen aan de overkant van de plas. Wie had lopen te stelen binnen de club moest de poen terugbetalen en niet op termijn maar rapido. Zo niet dan kwam hij het halen. Was Basje een nieuwe ruwe bezem? Op het oog wel, maar de vraag is van wie. Zo leeft bij ons bijvoorbeeld de vraag waar de poen vandaan kwam waarmee hij naar de overkant van de plas trok en binnen twee weken de boel overnam. Is onze vriend uit Soest zelf kapitaalkrachtig genoeg voor een dergelijk kunststukje? Lijkt ons niet. Zijn naam is weliswaar verbonden met een paar eenmanszaakjes in Nederland en Engeland maar die maken niet de indruk kapitalen te genereren. Bovendien maakt Hassebas in zijn schrijfsels gebruik van de term “wij” en het gebruik van de pluralis majestatis lijkt in dit verband wat overdreven. Onze “ingenieur” uit Soest treedt dus op namens anderen en die anderen deinzen er kennelijk niet voor terug gespierde taal te gebruiken als dat nodig is. En aan wie denk je dan meteen? Juist, aan Geurt.
Dat laatste sluit naadloos aan op het gerucht binnen Fecundo-contreien dat deze gerenommeerde ex-capo van een van de meest prominente figuren uit het fotoalbum van prinses Mabel met Bas is meegeweest op diens Costaricaanse expeditie. Daarnaast zouden ook Jaap de Bode en Jan Schorsy zich nog in de slagschaduw van ir. Koole ophouden. Je zal toch ooit gedacht hebben je sinaasappeltje voor de dorst te laten groeien in plantages waarin achter elke boom wel een voetangel of een klem verborgen lijkt te zijn. Klaar ben je ermee.
Stay cautiously tuned.

dinsdag 11 januari-2005
Bas Koole, de nieuwe schipper van het Fecundovlot, kon onze laatste bijdrage in deze serie maar matig waarderen. Daarom klom hij in zijn digitale piano en zond ons een ontroerende eye-opener. En die luidde aldus:

“Leuk weer wat nieuws te horen en te lezen. Maar nu gaat het toch wel een beetje de kant op die ik niet voor ogen had. Ik ben op kosten van een aantal mensen naar Costa Rica gegaan om de aandelen over te schrijven. Een aantal van deze mensen zijn de heer O. & Bleyenberg en anderen. Ik heb daar geen list en bedrog voor nodiggehad en zie ook de noodzaak hier niet van in. Over mijn ondernemingen zoals Promabo, Roba srl., Koole Holding, sc Reverse, Fashion House cv. het navolgende.

Promabo: project management bouw, status eenmanszaak, omzet tot 2002 enkele tonnen.

Roba srl.: project ontwikkeling Hongarije, Roemenië, omzet ongeveer 250 woningen per jaar.

Sc Reverse: transportonderneming oostblok, nationaal en internationaal, 25 eenheden plus vastgoed, 500.000 ha. Bosbouw, verhuur woningen en horeca in oostbloklanden, omzet ruim voldoende.

Roba Trans srl.: Transport over water, leasing, verhuur landbouwgrond, stalhouderij, veeteelt.

Fashion House cv. : modewinkels in het hoge segment, zelfstandige importeur en dealer van diverse merken. Versace, Cavalli, Lori Bleu, Prada en vele andere met vestigingen in Nederland en voormalig oostblok.

Koole Holding srl.: scheepvaart, transport, bouw, horeca, luchtvaart.

Ten eerste ben ik geen verlengstuk van de heren de Bode of Roos. Ik heb in het verleden met deze mensen zakelijk over Costa Rica gesproken. Maar daar houdt ook elke relatie mee op.

Voort heb ik geen enkele financiële binding met welke persoon dan ook. Ik heb voldoende bagage om de zaken zoals zij er nu voor staan zelfstandig op te lossen. En over mijn schrijfwijze het volgende: niemand is perfect en daarbij heb ik een ruime tijd in het oostblok gewoond en daar andere talen eigen moeten maken. Over mijn spelling kan ik kort zijn, die is niet in orde. Maar mijn zakelijk inzicht is dat wel. Vandaar dat we er nu wel in zijn geslaagd de problemen op te lossen. En dan maar zonder de juiste spelling.

Het ondernemer zijn heeft niets te maken met heldhaftige taal maar het is wel zo dat we het hier over geld hebben wat door investeerders beschikbaar is gesteld om een reddingsplan te financieren. Een ruime hoeveelheid goedlachse weldoeners hebben zich dit tot hun kunnen nemen, maar we vergeten wel even te doen wat we zouden doen.

Ik vind het prima hoe men over mij denkt maar er is niemand die kan zeggen dat ik ook maar 1 euro voor mijn werk tot op heden heb gekregen. Natuurlijk ben ik geen weldoener, maar ik hou mijn woord. Ik maak af waar ik aan begin.

Welnu mijne heren, ik heb u een kijkje in de keuken gegeven over mijn persoonlijke situatie en hier houdt het mee op tot de volgende mail.

B.J. Koole.”

Bas is dus helemaal geen kleine scharrelaar, maar een grootondernemer die al in een vroeg stadium zijn imperium oostwaarts heeft uitgebreid. Wij zullen zonder twijfel daar nog het nodige over horen. Nastrovje and stay tuned.

donderdag 13 januari-2005
Wij kregen op het exposé van ir. Bas Koole over zijn zakenimperium in aflevering 140 van deze serie twee min of meer gelijkluidende reacties. De ene is te vinden in het lopend discussieforum op onze hoofdsite, de andere volgt hieronder. Die is afkomstig van Manuel Suurs, oud-bestuurslid van Fecundo en -enigszins begrijpelijk- geen vriend van de ondernemende ingenieur. Manuel schreef de volgende liefdesverklaring:

“Best Muurkrantje,

Even een reactie op zielige Bassie zijn betoog.
Ach, ach, wat zielig nou dat niemand achter hem aanloopt om zijn coupje te volgen.
Beste Bas, het is zo eenvoudig !!! De investeerderswillen alleen hun geld terug of de voorwaarden ingevuld zien. Zorg daar dan voor !!! Als je zo’n ondernemer bent, laat dan eens zien wat je kunt.
Er staat zelfs een team van mensen voor je klaar om je te ondersteunen, maar... Je zegt dit! Je hebt dat! Je bezit alles!!! Wel even laten zien en opsturen naar onze advocaat ter controle. Zodat we niet weer bedot worden. Ik, en met mij vele anderen, geloven niet dat je de bezittingen hebt. Misschien wel de bestuurlijke bevoegdheid, maar niet de bezittingen.
Als blijkt dat je de bezittingen hebt, dan gaan we gauw aan tafel zitten, want dan is er snel aan te pakken. Maar dat zielige gedoe...

Manuel”.

Niet dat we geloven dat het ooit nog iets wordt tussen die twee, maar de vraag van Manuel klinkt ons niet onredelijk in de oren. Eerst je knikkers laten zien en dan gaan we pas buiten spelen. Zal ons benieuwen of Bassie daar op ingaat.

Effe een bakkie. Stay tuned.

vrijdag 14 januari-2005
De wedstrijd Rob van de Rhee versus Frits Kemp (zie de serie "Olla vogela") is een landdag van theetrutten vergeleken met die van ir. Bas Koole en Manuel Suurs in deze reeks. De stukken vliegen je om de zeiloren. Suurs laat nog niet weten dat ie best wil meewerken aan het vlottrekken van Fecundo maar dan eerst de knikkers van Koole te willen zien of de ingenieur dient van repliek. En niet zo zuinig. Hij schreef het volgende:

"Geachte redactie,

Alhoewel het zeker niet in ons voornemen ligt om u te verzoeken om te bemiddelen in correspondentie met betrekking tot de zaakNew World Companies dienen wij onze houding tegenover dhr. Manuel Suurs te bepalen.
Uit het door u gepubliceerde schrijven van zijn hand (Octopussy 141) filteren wij de volgende, voor ons ter zake doende informatie:

• 1. Er staat een team van mensen klaar. Hieruit leiden wij af dat de heer Suurs een aantal deskundigen om zich heen verzameld heeft.
• 2. Hij heeft een advocaat aangesteld. Dit juichen wij toe gezien de op handen zijnde juridische acties.
• 3. Er is sprake van vele anderen. Ook dit is belangrijk, immers hieruit blijkt dat Suurs een aantal mensen heeft kunnen overtuigen van bovenstaande.
• 4. Als blijkt dat je bezittingen hebt, dan gaan we gauw om de tafel zitten. Fantastisch! Waarom dan niet eerder actie ondernomen?

Wij doen het volgende voorstel, geheel in de geest van Sint Manuel:

• 1. Wij wijzen een onafhankelijke notaris aan.
• 2. Wij deponeren daar het onweerlegbare eigendomsbewijs.
• 3. Suurs maakt bekend wie de "vele anderen" zijn.
• 4. Suurs deponeert de onderbouwing van zijn aanspraken.
• 5. Suurs maakt bekend uit wie het team van mensen bestaat.
• 6. Suurs deponeert het door hem opgenomen geld vanuit de kas van Fecundo, te weten 470.000 euro, op de derdenrekening van de aangewezen notaris.

Het is tevens de laatste keer dat Suurs door ons in welke capaciteit dan ook, te woord wordt gestaan vóórdat hij aan bovenstaande tegemoet is gekomen.
Het plan dat door ons is uitgewerkt is nagenoeg klaar voor de drukker en indien Suurs uiterlijk maandag 17 januari 2005 niet gereageerd heeft aan mijn adres, per e-mail of telefonisch, wordt dit voorstel op korte termijn aan de investeerders gepresenteerd. Hij kan ook reageren op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
Het is niet de eerste keer dat er afspraken worden gemaakt met Suurs. Wellicht wel de laatste? Het verduisteren van verenigingsgeld is uiteraard een strafbaar feit, dus wellicht kiest Suurs nu eieren zijn zijn (of ons) geld.

vriendelijke groet
Bas Koole".

Nou, net briefje. Keurig zelfs. Daar zal Manuel even flink op moeten kauwen. Vooral ook omdat die 470 flappen bij de naar London uitgeweken Karel Timmermans vandaan moeten komen, wiens reputatie net zo bont is als de Friese Bregtje IV.
Het valt ons overigens wel op dat de ingenieur en zijn gevolg zich concentreren op Suurs. Over de activiteiten van heren als Jaap de Bode en Geurt Roos heerst een diep stilzwijgen.
Uit voorzichtigheid of zijn er andere overwegingen? Stay hopefully tuned.

maandag 17 januari-2005
Fecundoleider ir. Bastiaan Koole roert zich. En niet met omfloerste trom. Zo bikkelt hij er in ons lopend discussieforum stevig op los tegen een paar ongelovige Thomassen die twijfelen aan zijn status, zijn goede bedoelingen en het waarheidsgehalte van zijn uitspraken. Maar hij reageerde ook in vloeiende stijl op ons commentaar in de vorige aflevering met de volgende e-mail:

“Geachte redactie,

Het ligt geheel niet in de bedoeling om ons bij uitsluiting te richten op de avonturen van Manuel Suurs. Het zij verre van ons. Manuel is een arme misleide ziel, die zich al vanaf eerste instantie, zoals ons onderzoek uitwijst, meteen behoorlijke mate van misbaar als campionissimo van de investeerders opgeworpen heeft. Een goede reactie, ware het niet dat zijn oplossing bestond uit het vervangen van het gehele management van NewWorld Companies door vrindjes van hem, met in het bestuur van het geheel een koninklijke positie voor hemzelf. La ambición es toda.

De bemoeienissen van Jaap de Bode met het bedrijf, met in zijn slipstream Geurt Roos èn Robert van de Rhee, zijn eindig gebleken. Potvissen vreten Octopussies. Klaar.

De identiteiten van de veroorzakers van de problemen bij NewWorld Companies zijn voor ons zonneklaar. Manuel is met hen vergeleken slechts een gup. Mijn onderzoek wijst uit dat de problemen veroorzaakt werden door een verstoorde arbeidsrelatie tussen de aandeelhouders van NewWorld Products BV., de Nederlandse vertegenwoordiging van het geheel.

De rol van de bestuursleden van de stichtingen Wiedus en Vicus (tevens aandeelhouders van NWP) is een studie waard. In de rechtszaak die in voorbereiding is zullen gerechtelijke bekken meermalen openvallen. Het zal ons niet verbazen als bevoegde instanties het hoofdstuk “Controle op Stichtingen” in het wetboek een volledig nieuwe invulling gaan geven, met deze casus als uitgangspunt.

Ook is gebleken dat er door de aandeelhouders nogal royaal is omgesprongen met onroerend goed. Zo is er (natuurlijk bewijsbaar, Manuel) sprake van kantoorpanden in Barendrecht (twee maar liefst) en huizen in België en Marokko of all places. Gefinancierd door winsten die het bedrijf maakte of gefinancierd door de investeerders?

What price success? De oplossing voor investeerders wordt in de weg gestaan door randverschijnselen. Niets meer of minder. Op dit moment ben ik zover dat de randverschijnselen van buiten het bedrijf verdwenen zijn. Nu de randverschijnselen van binnen het bedrijf nog. De (gewezen) aandeelhouders van het geheel, het bestuur van de stichtingen, verscheidene intermediairs, maakt u de dubieuze borsten maar drijfnat.

Ik kies voor het gerechtstraject, echt niet de minste advocaat, en het dossier dat ik nù al tot mijn beschikking heb belooft juridische repercussies van mondiale proporties.

Zoals eerder gezegd: ik ben in Costa Rica geweest. Ik heb het bedrijf, het kantoor en de plantages gezien en ik ben onder de indruk. Een goed plan, goed uitgevoerd, goede mensen en een belofte voor de toekomst. Ik walg van de hebzucht, oneerlijkheid en vooral ook van de domheid die ik in de dossiers tegenkom. Bah.

Het maakt me alleen maar méér vastbesloten.

Vriendelijke groet

Bas Koole.”

Kloek. Zeer kloek, die Bas. Een man die zich manifesteert als de aanvoerder van een school potvissen die een octopussy als Geurt Roos moeiteloos opvreet heeft absoluut ballen. Tenzij... Oye el repicar furioso de castañuelas de Bassie y sigue con nosotros.

dinsdag 18 januari-2005
Een paar dagen geleden al weer ontvingen wij een mailtje van ene Henk O. Dat mailtje had tot doel de positie van de nieuwe Fecundoridder ir. Bastiaan Koole te schragen en luidde aldus:

“Ik ben een van de investeerders die van de heer Koole het verzoek heeft gekregen om zijn reis naar Costa Rica mede te financieren. Na controle van zijn persoon en mogelijkheden heb ik besloten om daarop in te gaan. Als voorwaarde van mijn financiële bijdrage heb ik gesteld dat mij de eigendomspapieren zouden worden getoond. Na de terugkomst van de heer Koole vanuit Costa Rica heeft hij mijdirect gebeld voor een afspraak. Op zondag 19 december heeft hij mij de betreffende papieren getoond in het bijzijn van andere investeerders.

Met vriendelijke groet.

Henk O”.

Als Henk al een investeerder is behoort hij in ieder geval niet tot de oude hap. Henk moet een nieuwe investeerder zijn. Als onze informatie juist is klopt dat. Hij zou namelijk na grootondernemer ir. Koole van 3500 euro te hebben voorzien voor diens trip naar Midden-Amerika in december ook nog 80 ruggen hebben geschokt bij een intermediair om zijn entree te kunnen maken bij Fecundo. Deze zou dat alleraardigste bedragje doorgestoten hebben naar bestuurslid Jan Schorsy. Die zou op zijn beurt dan weer een kwart van dat bedrag aan de betrokken intermediair hebben teruggegeven voor het afsluiten van een verzekering die aan het eind van de looptijd ook al 80 ruggen zou opleveren.

Maar de ondeugende intermediair in kwestie zou het geld van Henk O. dat via Schorsy tot hem was gekomen in zijn eigen z(a)ak hebben gestoken. Normaliter zou bij een dergelijk gebeuren het aanroepen van een koddebeier voor de hand liggen, maar Henk zou de voorkeur hebben gegeven aan een persoonlijke benadering om zijn twintig ruggen van de rakker terug te krijgen. Vraag is of dat geschied is om Fecundo niet nog meer in opspraak te brengen dan het al is of dat een andere reden valide kan zijn. Dat laatste temeer omdat Henk bij tijd en wijle al dan niet telefonisch gecontacteerd zou worden door Geurt Roos. De octopussy die blijkbaar door de school potvissen van Koole over het hoofd is gezien. Stay fishingly tuned.

donderdag 20 januari-2005
Naar aanleiding van onze revelatie in de vorige aflevering over wat financiële perikelen rond Henk O., een nieuwkomer in het Fecundo-milieu, ontvingen wij een pissig mailtje van de daarbij betrokken intermediair. Hij schreef:

“De held die de loze beschuldigingen aan het adres van de genoemde intermediair zend moet zich eerst eens vervoegen bij de intermediair om te horen hoe de kwestie in werkelijkheid is in plaats van loze beschuldigingen te doen die niet op waarheid berusten. De heer O. wilde zelf dat de polis niet via NWC werd gesloten en heeft later na veel wikken en wegen besloten om de polisalsnog niet af te sluiten en het geld gewoon teruggekregen. Dus trek niet zomaar mensen door het slijk en pak de mensen aan die gelden hebben lopen te pikken en daardoor het vertrouwen van de mensen hebben misbruikt”.

Waarvan acte. Dus als we het allemaal goed begrijpen is het zo gegaan: Henk O. maakt zijn entree bij Fecundo met 80 ruggen. Daar krijgt hij ingefluisterd dat er een leuke verzekering is af te sluiten die na verloop van tijd 20 ruggen verandert in 80. Al dan niet via het met Fecundo gelieerde NWC, maar in beide gevallen liefdevol verzorgd door de intermediair die nu zo pissig is. Henk wikt en weegt, ziet er uiteindelijk helemaal van af en krijgt zonder enig gekissebis zijn poen terug. Daaruit maken wij op dat die twintig ruggen al wel bij de intermediair lagen, maar dat O. bij nader inzien besloot geen poot onder de polis te zetten. Om welke reden dan ook. Correct us if we’re wrong.

Wij zijn niet vies van een gezond robbertje moddervechten. Daarom hopen wij bijna op een reactie. Van de “held” of zo. Gaat uw liefde ook uit naar rondvliegende kluiten? Dan moet u tuned stayen.

dinsdag 25 januari-2005
Wij herinneren ons nog als de dag van gisteren of eergisteren dat ir. Bas Koole, de nieuwe leider van de Fecundo-tribe, als een potvis de lastige octopussies van zich had afgeschud. Onder wie de nog immer vervaarlijke Geurt Roos, de ex-luitenant van prinses Mabel’s dominee. Bas was ermee klaar. Zei hij toen. Maar was dat echt zo? Wij zonden hem de volgende mail:

“Geachte heer Koole,

Via via en weer via hebben wij vernomen dat u vrij recentelijk bezoek zou hebben gehad van een paar vertegenwoordigers van een incassobureau onder leiding van de heer Roos. Als dat juist is kunt u onsdan duidelijk maken op welke gronden die poging tot incasso werd gedaan en namens welke schuldeiser?

Verder zouden wij graag willen weten of het ging om een wettig gedeponeerd incassobureau, of de methodiek van de betrokken heren strookte met de normale omgangsvormen die van een dergelijk instituut verwacht mogen worden en zo niet of u in dat geval aangifte heeft gedaan bij de lokale bromsnorren?”.

Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Bas schreef:

“Uit mij moverende overwegingen kan ik hier nog niet op ingaan, maar er zijn inderdaad aangiftes gedaan bij de lokale bromsnorren. Ik zal u als wij in rustiger vaarwater zijn gekomen volledig informeren. De veiligheid van personen is belangrijker”.

Snappen we. Maar tussen de regels door geeft Bas toe dat hij op Geurt’s lijstje van collectors items stond en dat ie daarvoor aan de deur is geweest. Waardoor Bas zich weer geroepen voelde om de bromsnorren in de arm te nemen. Zal wel moeilijk zijn geweest want die anticiperen nu al op de order van Donner elke volgeling van Mohammed die ze in het snotje krijgen op zijn hoofd zetten om te zien of er een briefje van Osama uitvalt. Maar het is Bas toch gelukt. Vragen we ons nog wel af namens wie Geurt optrad. Namens zichzelf en/of nog andere belanghebbenden die nog iets tegoed menen te hebben uit de ruif van Fecundo of zich alsnog van een warm plekje binnen de club willen verzekeren nu Bas en zijn compagnon Jan Schorsy de hele boel naar zich hebben toegetrokken? Dat plekje is echt wel de moeite waard. Want iedereen mag dan wel denken dat het alleen maar om de sinaasappelen gaat, het gaat eigenlijk meer om de meloenen. Euro. En dat is wel een incasso waard. Stay tuned.

woensdag 26 januari-2005
Hoe was het ook weer? Ir. Bas Koole, de ondernemer die zijn carrière ooit op gang bracht in het oostblok, zou als een potvis de octopussies uit de Fecundogelederen hebben geslingerd. Een van hen was Geurt Roos, die namens een paar ons onbekende investeerders en zichzelf in het veld was om hun belangen veilig te stellen. Roos ging daarbij zelfs zo ver om letterlijk bij Koole aan te kloppen voor een incasso. Volgens Bassie tevergeefs. Hij zou op zijn beurt Geurt tot dimmen hebben gemaand door een stel Slavisch sprekende somberlingen naar de vroegere sterke man van Klaas Bruinsma testuren. Dat zou het gewenste effect hebben gehad. Een hoop heisa met op het oog weinig wol. Maar dat laatste valt erg mee. De hele sinaasappelenmenagerie in Costa Rica zou namelijk zo’n 18 miljoen dollar waard zijn en sinds kort zijn ondergebracht bij Heimdaal SA. Een onderneming waarvan de aandelen broederlijk zouden zijn verdeeld tussen ir. Bas en Jan Schorsy, een van de mannen van het eerste uur.

In hoeverre de oorspronkelijke beleggers van Fecundo en de andere betrokken clubs nog in het stuk voorkomen is onduidelijk. Bassie en Jan zouden in ieder geval zonder enig vooroverleg met hen het plan hebben opgevat om een hypotheek van 1 miljoen euro af te sluiten op naam van Heimdaal. Die feestelijke gebeurtenis zou volgens onze bronnen 29 januari a.s. zijn beslag krijgen. Tenzij iemand uit de speurneuzensfeer dat toch al te bar vindt worden. Maar die mag zich dan wel haasten, want de tijd dringt. Stay tuned.*

* zie ook de ingezonden brief over deze materie van de heer A. Stroober dd. 25 januari op ons lopend discussieforum.

vrijdag 28 januari-2005
Deze serie begint steeds meer te lijken op een pingpongtafel. Was aflevering 147 woensdag een ping in de richting van ir. Bas Koole, gisteren sloeg hij een wat trage pong terug. Gezien het grimmige karakter van de match komt langzamerhand zelfs een pang in zicht, maar laten we hopen dat iedereen cool blijft. Bas mailde het volgende:

“Niet zo snel deze keer maar als er wordt gesproken over een Slavische connectie bedoelen de opponenten misschien mijn vrouw en kind daarmee. Dat zijn de enigen die deze taal machtig zijn.
Over het incassotraject doe ik geen mededelingen meer want er zijn regelmatigpersonen die denken mij hierin te kunnen bijstaan voor een ruim honorarium.
Ook hebben we last gehad van enige parasieten maar deze hebben we met een ruime dosis achterban zoals zij dat zelf noemden laten wederkeren tot schepsel der ongedierte. Hier zullen wij de komende tijd niet veel meer van horen. Zij het misschien via dit medium, maar dat is leuk voor de lezer.

Het valt mij wel op dat Sint Manuel [Suurs, red.] heel rustig is. Ik herinner mij nog goed zijn oproep aan mij om aan te tonen dat ik werkelijk over de stukken beschik, waarop ik hem heb uitgenodigd voor diner bij kaarslicht. Maar de kaarsen zijn op en Sint Manuel is niet verschenen. Misschien ook in rook opgegaan zoals de 47.000 flappen die hij heeft geïnvesteerd bij de Westduitse vensterbank. Ballen in je taal is gemakkelijk via via, maar ballen hebben om te reageren is lastig. Maar ja. Ik ben niet de dupe van jouw handelen Manuel, maar jouw klanten en de investeerders die wel voldaan hebben. Ik stuur ze tegenwoordig maar door naar jou. Als bestuurder geven wij naam, adres en telefoonnummer.

Er zitten lieden bij die hun tanden laten zien en behoorlijk in de buidel gaan tasten om Sint Manuel de oren te wassen. En ik beschik nog wel over een leuke pot zeep.

Verder moeten de heren met de diepe zakken zich voorbereiden op bezoek van bussen vol met bezoekers die allemaal dezelfde vraag hebben: waar is onze oorlogskas?

Ik zal uitzien naar mijn troepen en deze aanvoeren als een generaal en aanwijzingen geven hoe de vijand verslagen kan worden”.

Bloemrijk van Bas. Heel bloemrijk. Maar wel oude Suurswijn in nieuwe zakken. Bovendien is het opvallend dat ie nergens ingaat op de vermelding in aflevering 147 van het nakende afsluiten van een hypotheekovereenkomst in Costa Rica ter waarde van 1 miljoen dollar. Op eigen houtje. Ten behoeve van Heimdal, het vehikel van Koole en Schorsy. Ons is ingefluisterd dat na de vreugdevolle ondertekening volgens de Costaricaanse rechtsregels de oorspronkelijke investeerders volledig zijn overgeleverd aan de bestuurlijke driften van beide initiatiefrijke heren. Of dat tot achter de komma voldoet aan de Nederlandse rechtsregels is weer een andere kwestie. We zullen er nog van horen. Stay tuned.

maandag 31 januari-2005
Niet dat onze aanvankelijke berichtgeving daarop doelde, maar naast de gezinsleden van ir. Bas Koole blijkt er inderdaad nog een Slavische connectie te bestaan binnen de Heimdal-contreien. In een ironische coming out erkende Jan Schorsy tegenover ons dat een van zijn voorvaderen in de achttiende eeuw besloot om uit Wit-Rusland naar Nederland te verhuizen. Die ondernemende man kwam uit het dorpje Shchorsy en de rest begrijpt u wel. Wij houden wel van dit soort luim.
Maar daar liet Jan het niet bij zitten. Hij schreef ook nog het volgende:

“... Een paar dingen die u wellicht kunt meenemen:

• U refereert op verschillendeplaatsen aan aangiftes, bromsnorren (al dan niet lokale), speurneuzen die al dan niet zouden moeten ingrijpen enzovoort. Op 26 februari 2004 heb ik uitgebreid (en aangetekend) aangifte gedaan aan een mijns inziens aangewezen instantie: het Landelijk Parket te Rotterdam, ter attentie van Officier van Justitie mr. Fred Teeven. Degene die belast is met de afdeling Zware Criminaliteit. Tot mijn eeuwigdurende verrassing (en laat ik eerlijk zijn: mateloze irritatie) heeft deze heer noch één van de heren onder zijn jurisdictie het opportuun gevonden om enige actie te ondernemen. Er kon zelfs geen ontvangstbewijs vanaf. Had ik er een jus van Jihad en terrorisme over moeten gooien om aandacht te krijgen?
• Mr. J. Wind werd door de rechtbank in Middelburg op 26 juni 2004 aangesteld als curator in het faillissement van NewWorld Products BV. Ik denk te mogen stellen dat in zo’n geval de curator dan fluks contact zoekt met de bestuurders van de onderneming. Niets van dit alles. Krijgshaftige taal in kranten als de Provinciale Zeeuwse Courant en het Brabants Nieuwsblad, interviews bij VARA’s Kassa en Omroep Zeeland, maar ìk heb hem nooit gesproken. Wel klagen dat er zo weinig investeerders contact met hem opnemen. Vraag dan aan mij of ik hem het investeerdersbestand wil leveren, dan kan hij zelf contact met ze opnemen. Speelt op de een of andere manier het feit dat er in NWP een waarde zit van circa 1 miljoen euro tegenover slechts 100.000 euro aan schulden een rol?
• De FIOD/ECD heeft medio april de administratie en de server in beslag genomen bij NewWorld Products BV. En ik ben gehoord als verdachte. Van april tot heden, 10 maanden, nog helemaal niets gehoord, terwijl ik daar ook het een en ander verklaard heb. Met namen, toenamen en pseudoniemen.
• In uw artikelen tendeert u naar een ironische ondertoon, soms zelfs naar een sarcastische. Begrijpelijk vanuit uw positie, want daaraan en aan het aanwakkeren van smeulende warmtebronnen ontleent u uw bestaansrecht. Neemt u echter van mij aan dat het niet louter boeven zijn die om NWP/ Fecundo heencirkelen. Jammer genoeg het merendeel wel, maar er zijn ook mensen die proberen te doen wat ooit is toegezegd aan de investeerders en die ook nu nog deze mensen niet in de steek laten. Als er zakelijke beslissingen genomen dienen te worden, dan worden die genomen. Niet uit eigen belang, maar om de zaak in Costa Rica overeind te houden terwijl het onweer in Nederland langzaam voorbijtrekt. Trouwens, een hypotheek in Costa Rica? Onzin.
• Er zijn plenty quasi-deskundigen aan het woord geweest in uw rubrieken maar, heel onbescheiden, mijn Nederlandse gelijke op het gebied van Costaricaans recht werkt hooguit op de Costaricaanse ambassade in Den Haag. Anders was De Bode er in het verleden al lang in geslaagd de eigendommen op zijn naam te krijgen.
• Ten laatste: de hele herrie ontstond in november 2003 en per medio december van dat jaar deelden wij de investeerders mee dat er geen rendement meer zou worden uitgekeerd. Dacht u dat een bestuurder die een béétje knip voor zijn neus waard is en malversaties in gedachten had niet al in augustus 2003 zijn biezen had gepakt om in Costaricaanse zon eindeloos te kunnen rondtoeren in een Mack of Peterbilt over in totaal 2013 hectaren, volkomen ongestraft? Om dan bij een te hoge temperatuur te kunnen uitrusten in het koelcellencomplex van 9600 m3? Geloof me, ik vind dat ik wel een knip voor de neus waard ben en daarom ben ik er nog steeds. Voor uw informatie: mijn paspoort werd pas in maart 2004 ingenomen door curator Buijs van Heimdal Nederland, dus ik had tijd genoeg tijd om te verdwijnen. De curator (saillant detail) kwam pas op het idee van die paspoortinname na een bezoek van niemand minder dan... de heilige Manuel [Suurs, red.] van Griekenland. Een gesprek dat volgens de declaratie van de curator (die lui moeten ook eten) liefst 75 minuten duurde.

Met vriendelijke groet,

Jan Schorsy (die van het eerste en ook van het huidige uur)”.

Ja, hallo!!!!. Kunnen de heren Teeven, Wind, Buijs en de boys van de FIOD/ECD nou eindelijk eens in de touwen klimmen om onze expert in Costaricaans recht (wij moeten aan ons bestaansrecht denken) en alle investeerders uit de brand te helpen? Het heeft nou lang genoeg geduurd. Stay tuned.

dinsdag 1 februari-2005
We zijn langzamerhand toe aan de apotheose van de slag om de Costaricaanse sinaasappelenboomgaard. Gisteren roerde de met Witrussische genen toegeruste Jan Schorsy zich al heftig in deze kolommen. Een vastberaden Middelburger, die naast zijn voordeur een kindvriendelijke afbeelding heeft bevestigd van een vuist met een pistool en de tekst: “Pas op voor de eigenaar. Vergeet de hond maar. Hier waak ik. Betreden op eigen risico”. Je zal de huisarts wezen.

Hoe dan ook, Jan kreeg veel lof voor zijn ontboezemingen van ir. Bas Koole. Zijn maatje bij Heimdal, als we het goed begrepen hebben. Basje schreef het volgende:

“Mooie woorden Jan.Nu eens even zien of de landelijke bromsnorren echt wat tegen je hebben of gewoon maar wat zitten te zwammen en luisteren naar zangvogels als De Bode en Suurs.

Mijne heren, ook voor u geldt als u geen zaak heeft probeer er dan ook niet een te verzinnen. Elke juridische aktie van uw kant zien we met vertrouwen tegemoet. Mind your steps. De komende week zal ik voor veel opschudding zorgen door zeer gevoelige informatie over een aantal heren via dit medium openbaar te maken, welke ik reeds bij de snuffelaars van de FIOD en de ECD heb laten bezorgen. Het zal zeer onrustig worden in den lande.

De volgende akties zijn door mij uitgevoerd:

• J.J. de Bode. 2,2 miljoen euro onttrokken aan diverse rekeningen. Aangifte gedaan wegens oplichting en verduistering, valse facturen, BTW-fraude, ten tijde van de wet schuldsanering natuurlijke personen handelingen verricht op persoonlijke titel. Kan dadelijk genieten van San Quentin in plaats van San José.
• M. Suurs. 470.000 euro verduisterd van Fecundogelden. Aangifte gedaan wegens valse voorlichting, bestuurdersaansprakelijkheid. Kan lekker genieten van de zonsopgang in De Schie.
• L.K. 5000 euro aansprakelijkheid, valsheid in geschrifte in samenwerking met J. J. de Bode. BTW-fraude.
• P. v.d. Toren. 1,9 miljoen euro. Oplichting en verduistering. Heeft leuke Ferrari’s staan. Ik weet nog wel een leuke opkoper van oudroest.
• Stichting Wiedus en Vicus. 4 miljoen 160.000 euro. Onrechtmatig handelen met investeerdersgelden, contractbreuk en zich voordoen als gemachtigde. Heren hebben een leuk pandje. Steen voor steen afbreken die handel.
• JMH. 1 miljoen euro. Beroepsaansprakelijkheid, contractbreuk, wanprestatie. De heren hebben zeker geen papier kunnen kopen van de voorschotten.
• H. van de Lande. 500.000 euro. Lening voor een klomp en een zeiltje niet op tijd terugbetaald. Kapitein zonder pet.
• Notaris Groeneveld. 1 miljoen euro. Beroepsaansprakelijkheid. Vergeten te vragen naar de naam van een begunstigde. Foutje, bedankt.
• Sontrop & Hommerson. 1,1 miljoen euro. Oplichting en fraude. Aangifte gedaan bij de bromsnorren. Zoals bij zoveel verzekeringsboeren wel premie betalen maar alle truken uit de kast als het op betalen aankomt. Ik zou het een groot genoegen vinden als ze de kast ingingen.
• En het beste houden we voor het laatst: Ben Ansems. Belastingfraude, verzwijgen van inkomsten, ook in België oplichting van aandeelhouders en het niet opgeven van onkostenvergoedingen tot het leuke bedragje van 1 miljoen euro, huisje bij de Bels en in Marokko. Het zal wel een paar jaar een flatje worden in de Bijlmer.

Voorlopig denk ik dat wij eerst maar eens even op onze krent gaan zitten en een glaasje sap persen uit de sinaasappelkoppen van de lieden hierboven. Want het wordt een lange maar zeer hete zomer voor mij met al mijn Russische contacten op het strand van Costa Rica. Ik stuur wel een kaartje heren. Niet flauw doen. Niet weglopen.

Mvrgr, Bas Koole”.

Nou, da’s een leuke verzameling wandaders. En dat is alleen nog maar de entrée. De andere gangen worden in de loop van de komende weken geserveerd. Als de voortekenen tenminste niet bedriegen. Nomen sit omen. Stay tuned.

donderdag 3 februari-2005
Hoppa, de Fecundobeer is los. Wij ontvingen vandaag de eerste aflevering van naar wij hopen een lange reeks van onthullingen die ons bij een eerdere gelegenheid is beloofd door onze eigen Nostradamus, ir. Bas Koole. Hij schreef het volgende:

“Ik heb u medegedeeld dat er veel gaat gebeuren. Wij hebben het volgende vonnis binnengekregen dat de Stichting Vicus heel stil probeert te houden. En ik weet waarom.

Het kasteel Barendrecht brokkelt langzaam af. De eerste rechtzaak over de vraag of ze aan een investeerder moesten terugbetalen of niet hebben ze verloren.

Het vonnis luidt:
Onzorgvuldig handelen en onvoldoende onderbouwde verklaringen.

Ernstige tekortkomingenin het nakomen van haar verplichtingen.

Dit betekent dat de Stichting Vicus de door haar ontvangen gelden ten bedrage van 150.000 euro aan eiseres zal dienen terug te betalen. Vermeerderd met de wettelijke rente. Tevens dient zij als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten te worden veroordeeld.

Totaal dus: 150.000 (hoofdsom) + 2895 (griffiekosten) + 538,79 (overige verschotten) + 4974 (salaris procureur) = 158407,79 euro. Vonnis uitvoerbaar bij voorraad.

Kassa!!!!! Kassa!!!!!

Alle investeerders kunnen via Fecundo de titel van dit vonnis verkrijgen en wij zullen verder verwijzen. Er komen nog veel meer van deze opstekers. Het rode leger is in opmars richting Barendrecht (Vicus), Den Bosch (M. Suurs), Kalmthout (B. Ansems) en Werkhoven (J.J. de Bode). Aan alle heren die gelden vrijwillig willen terugbetalen aan de investeerders geef ik hierbij de mogelijkheid om met mij een dialoog om er zonder al teveel kleerscheuren vanaf te komen.

Bas Koole”.

Schroeiende taal, die haast on-Nederlands aandoet. Bas hanteert de knoet en dat moet een siddering teweeg brengen onder degenen die de boel bij Fecundo het moeras in hebben geholpen. Wij wachten de verdere gebeurtenissen met gepaste eerbied af. Stay tuned.

vrijdag 4 februari-2005
Naar aanleiding van het geroffel van ir. Bas Koole op zijn eigen in de sportschool gestaalde borst kregen we vanuit Fecundo-gelederen wel enig commentaar. Ir. Bas zou pronken met veren die hem niet toekwamen en bovendien rijkelijk belegen waren. Het vonnis waarmee Bassie gisteren kwam aandragen dateerde namelijk al van 24 november 2004 en was gepubliceerd op 16 december van hetzelfde jaar. En dat die mevrouw uit Bloemendaal inderdaad haar euro’s terugkrijgt is de vraag, want hoewel we daar niks over hebben vernomen kan de Stichting Vicus in hoger beroep zijn gegaan.

De juridische procedure was bovendien al aangespannen lang voordatir. Bas zijn hoofd boven het maaiveld verhief. Kortom, hij had er eigenlijk geen malle moer mee te maken gehad. Dat hij blij “Kassa, kassa” riep is best begrijpelijk, maar enige bescheidenheid zou hem wellicht sieren. Hoewel het ook onderdeel kan zijn van een psychologische oorlogsvoering om de schuldenaren te bewegen over de brug te komen voor hij echt, zoals beloofd, aan (dure) gerechtelijke procedures tegen ze moet beginnen of (dure) jongens van een welbekend incassoburo op hun dak moet sturen. Stay tuned.

dinsdag 8 februari-2005
Oeps. Slordig. Vergeten aandacht te besteden aan een buitengemeen interessante inside-mail van Jan Schorsy, de man zonder hond. Hij schreef op 3 februari het volgende:

“De gebeurtenissen van de voorbije dagen wijzen erop dat uw website invloed uitoefent tot in de hoogste kringen, hetgeen uw bestaansrecht maar weer eens bevestigt. Wat blijkt? De heren speurders van de FIOD/ECD zijn verdachten aan het horen. Lieden die op enigerlei wijze in de zaak NWC verwikkeld zitten of zaten. Naar zeggen zijn zij vooral uitermate geïnteresseerd in de volgende delen van de Sinaasappelsaga:

• De avonturen van J.J. de Bode in Costa Citrus
• Vicus in vreemdevaluta verwikkelingen
• Alleen op de rekening (vrij naar Hector Malot)

U heeft gelijk, we naderen de apotheose van het geheel. En totaal tegen de verwachtingen in lijkt het er zelfs op dat er sprake gaat zijn van een GOEDE afloop. Dat zou dan wel een driewerf unicum zijn in de geschiedenis, want wij zijn niet op de hoogte van andere fondsen die in het verleden een goede afloop kenden.

Het begon al bij OHRA, het bekende teakhoutfonds van een jaartje of tien geleden . Onze immer fluisterende bronnen vertellen ons dat het land dat hiermee gemoeid is, zo’n 4000 hectare, te koop staat in Costa Rica voor 10.000 dollar per hectare. Een rotkoopje, alleen... niet te koop voor een Nederlander of een Nederlands conglomeraat.

We hebben het Citrus Solid Fund gehad met de heer De Vroege aan het roer, die ervan uitging dat plantages geen onderhoudsgeld nodig hadden. Resultaat was dat er een plantage ontstond die krioelde van de gifslangen en waarbij vijfjarige bomen een hoogte hadden bereikt van wel 50 centimeter (in de normale wereld: vijf jaar is 2,50 meter).

Een andere was EcoBel, die de 8 meloen aan ontvangen gelden liever belegde bij de optiebeurs. Ze zitten nog in de bak. Lekker betrouwbaar zo’n optiebeurs.

Vorig jaar nog EcoBrazil. Een meloen of 48 down the drain. 144.000 hectare oerwoud gekocht, waarde nul. Maar wel huisjes in het gerieflijke Oostblok bouwen (met medeweten van hun Slavische contacten?).

Maar er staat ons nog meer te wachten, want waar onze bronnen hun gefluister vervangen door luidkeels murmelen komen er namen bovendrijven waarbij wij binnenkort ook kunnen gaan genieten van hun capriolen.

Denk eens aan het Meervoudig Waarborg Fonds, dat wij nu zo noemen omdat zij niet zo heten. Al een jaartje of tien bezig, verhalen over duizenden hectaren met meloenen, uh nee, limoenen. In Costa Rica hebben we welgezegd 137 hectaren kunnen localiseren. En grappig genoeg is hun website uit de lucht. Om administratieve redenen.

Playa Laguna. Ook zo’n windkasteel. Van alle gemakken voorzien, schitterend gelegen, een uitkomst voor uw overtollige gelden. Er wordt al jaren niks meer uitgevoerd op dat stukje land. Er staat welgezegd één roestige shovel in een hoekje geparkeerd. Over hoeveel knaken praten we hier?

Maar de klap op de vuurpijl zal zeker worden het steak-house project Luna Banalis (the name has been changed to accuse the guilty). In de eerste plaats is de naam van de plantage Flor y Fauna. En laat dat nou net ook de naam zijn van het OHRA-project. En de mensen die zich met deze plantage bemoeien zijn dat dezelfden? Nee hoor, het zijn vader en zoon! Maar dat is niet zo spectaculair. Smeuïger is de wetenschap dat in de warme zomer van 2003 tijdens een vergadering in Midden-Brabant en bloc en unaniem werd besloten om onmiddellijk 12 cabrio’s te bestellen voor de verkopers. Want die arme zielen hadden het toch maar zwaar te verduren in het zonnetje.

Bij het volgende item vervingen onze bronnen hun gemurmel door roeptoeters: tijdens vergaderingen van dit fonds worden gratis joints uitgedeeld! Wat een fringe benefits! How sweet to be an investor! Join(t) the club!

Zijn we er al? Welnee, maar we moeten ook nog iets bewaren voor een volgende keer, wanneer we weer enige ogenblikken van ledigheid moeten vullen. In ieder geval gaan we de zaak met een bliksemse vaart proberen op te lossen. We zijn al aardig op weg.”

Leuke bijdrage. Hier en daar jammer genoeg nog wat cryptisch en we missen nog een saillant voorbeeld op Jan zijn lijstje van treurige fondsen: Euro Greenmix Fund van de inmiddels veroordeelde Hugo Krop. Ook al werkzaam in Costa Rica.* Moet een leuk land zijn om te investeren in brandhout en zure vruchten. Stay tuned.

* Zie de serie “Hardhout met een luchtje” op onze Followup-site.

zaterdag 12 februari-2005
Een van de luitjes die door de onverveerde Fecundopresident a.i. Bastiaan Koole langs juridische weg bij het strottenhoofd zal worden gegrepen is ook al een man van het eerste uur: Ben Ansems *. Er zou zo’n anderhalf miljoen euro uit Ben geperst moeten worden, alleen weten we niet exact hoe Bassie aan dat bedrag is gekomen en waar dat bedrag vandaan komt. Duidelijk is wel dat in ieder geval een deel van dat bedrag gerelateerd is aan onze ouwe vertrouwde sunseeker Jaap de Bode. Die heeft Ben namelijk in 2003 een leninkje van in totaal 400.000 euro bezorgd.Waar die poen vandaan kwam is nog eventjes de vraag.

Japie is in de loop der jaren uitgegroeid tot een vermaard illusionist, maar dan wel een die nogal slordig met zijn cq. andermans geld placht om te gaan. Daardoor raakte hij uiteraard van tijd tot tijd wel eens in betalingsmoeilijkheden.

Zo stond hij bijvoorbeeld op een stormachtige dag in 2004 in zijn woonplaats Werkhoven ineens oog in oog met een niet te onderschatten schuldeiser: de heer R. A. Maurits uit Bosch en Duin. Die zwaaide zelfs met een pistool om zijn eisen kracht bij te zetten. Tenminste als we het verhaal van “De zwarte hand” uit aflevering 133 mogen geloven. Mogelijk dat Jaap na die showdown een doos eieren voor zijn geld heeft gekozen, want in mei 2004 bleek hij voornoemde lening te hebben gecedeerd aan de heer R.A. Maurits. Of liever aan diens holding RAM BV.

Logisch dus dat Ben Ansems, die zowel in het Marokkaanse Harhoura als in het Belgische Kalmthout een adresje deelt met zijn gade, ineens geconfronteerd werd met de heer Maurits, die gaarne even 4 ton euro wilde zien. Nou wordt de friet niet zo heet gegeten als ie in de zak wordt gefrommeld. Er rolde dus een overeenkomst uit waarbij Ansems zich verplichtte op uiterlijk 27 mei 2007 de lening, die inclusief allerlei administratieve kosten werd opgetrokken tot 410.000 euro, terug te hebben betaald. Plus een jaarlijkse rente van vijf procent. Als zekerstelling diende een hypotheek van 440.000 euro op Ansem’s hutje in Kalmthout.

Dat was overigens een tweede hypotheek. De eerste ten bedrage van 245.000 euro was al eens afgesloten bij de KBC, een bank in België die nog niet zo heel lang geleden een tsunami van witwasbeschuldigingen over zich heen kreeg. Het antwoord op de vraag of Ben dat allemaal tijdig kan ophoesten moeten we u schuldig blijven. En dat geldt eveneens voor de claim van 1,5 meloen die Bassie zegt te gaan indienen. Donker weer daar in Kalmthout.

* Zie de lijst van kwaaie pieren die Bassie op 10 febuari in zijn neuwsbrief heeft gezet op ons discussieforum bij Kleintje Muurkrant.

dinsdag 22 februari-2005
Het aftellen bij Fecundo is begonnen. De leden die zich op 28 februari nog niet juichend achter voorzitter a.i. Koole hebben geschaard kunnen wat hem betreft de sinaasappelboom in. Wie niet mee wil of kan (want je moet wel een bedragje schokken om in te mogen stappen) wordt rücksichtlos achtergelaten. Bassie’s karavaan trekt verder. Desnoods uitgedund.
En dat het de sabelkletterende Fecundo-leider menens is moge blijken uit zijn behandeling van brutale dissidenten. Zo had Manuel Suurs, de Bossche ondernemer en oud-bestuurslid van Fecundo ten tijde van het De Bode-regime, zich nog niet tot de leden gewend met een oproep totverzamelen om Bassie tot overleg te dwingen of de leider sloeg luidruchtig terug. Hij deed aangifte van de wandaden die Suurs volgens hem had gepleegd (zoals oplichting, valsheid in geschrifte en verduistering) en stelde de leden daarvan ferm toeterend op de hoogte.
In totaal zou het daarbij gaan om een sommetje dat tegen de 5 ton euro aanligt. Daartoe zouden ook de 179.000 euro behoren die als derdegelden waren gestald bij de Hilversumse advocaat Victor Boitelle, die ze op zijn beurt weer zou hebben doorgestoten naar Jaap de Bode, onze momenteel achter de einder verdwenen sunseeker.
Kwaaie tongen beweren dat Bassie zoveel kabaal maakt omdat hij wel tachtig procent van de leden achter zich moet zien te verzamelen om een beetje knappies allerlei gerechtelijke procedures te kunnen voeren en de boel in Costa Rica op de rails te houden. Dat gaat pakembeet zo’n 35.000 euro per maand kosten en de bodem van de Fecundo-kas is in zijn geheel zichtbaar. Dus de bijdrages van de leden zijn hard nodig, desnoods als pindakaas uitgesmeerd over de komende jaren.
In hoeverre Bassie bezig is met een mission impossible moet in de nabije toekomst blijken.
Vooral de situatie in Costa Rica is volgens insiders niet om over a la casa te schrijven. Toen daar alles nog botertje tot de boom leek zouden er een kleine 200 man aan de slag zijn geweest om de natuur een halt toe te roepen. Daar zouden er nog achttien van over zijn en die zouden met het ook al gedecimeerde hulpmiddelenpark een vergeefse strijd voeren tegen het oprukkende onkruid. Vandaar misschien het gerucht dat onze ingenieur uit Soest binnenkort voor twee weken naar Costa Rica vertrekt om opnieuw het slagveld te overzien. Onderwijl tikt de klok. Stay tuned.

donderdag 17 maart-2005
In deze serie zijn al heel wat luitjes voorbijgekomen met een wat schimmig verleden. Zo ook ir. Bas Koole, die momenteel als een missionaris het land doorklieft om Fecundo-beleggers te bewegen het geloof in de Costaricaanse sinaasappelmammon opnieuw te omhelzen. En offers te brengen. Om daarvoor later rijkelijk te worden beloond.

Wat heeft Bassie zowel vocaal als schriftelijk allemaal onthuld over zijn verleden?

Dat hij ingenieur is.

Dat hij vloeiend Hongaars en Roemeens spreekt.

Dat hij zeventien jaar achter het voormalig ijzeren gordijn heeft gewoond en gewerkt.

Dat hij bij P Varriel te Godolo de studie bouwkunde heeft afgerond op 32-jarige leeftijd.

Dat hij daarna nog 2 jaar economie en 3 jaar rechten heeft gestudeerd.

Dat hij in 1996 zijn ondernemingen heft uitgebreid en in 1999 deels heeft verkocht.

Dat hij zich in 2002 permanent in Nederland heeft gevestigd.

Dat hij nu een aantal kleine ondernemingen heeft, waaronder een kledingzaak.

Dat hij in Hongarije/Roemenië de zaak Roba srl. had/heeft die 250 woningen per jaar aflevert.

Dat hij in Hongarije/Roemenië de zaak Sc Reverse had/heeft die mag beschikken over ca. een half miljoen hectare bosbouw.

Dat hij nu nog 10 tot 15 bedrijven heeft (waarvan hij desgevraagd op een gezellig samenzijn in Ridderkerk 5 à 6 namen oplepelde).

Is dat imposant of is dat imposant? Maar wat zegt zijn Roemeense ex Rozalia Harkel met wie Bassemans tussen 1990 en 2002 getrouwd is geweest? Het volgende:

Bas is in Vlaardingen geboren. Hij is daar zijn carrière begonnen als stoffeerder en heeft later een meubelzaakje gehad. Dat ging op de fles en hij verhuisde rond 1996 naar het adres Pluutstraat 66 in Elburg. Samen met zijn Rozalia.

In dat rustieke plaatsje aan de boorden van het armzalige restant van de Zuiderzee woonde het echtpaar Koole een kleine vier jaar. Bas had een onduidelijk firmaatje onder de naam Kukoma en werkte voor een bedrijf in Nunspeet. Bijna huisje, beestje, boompje. Bijna, want het echtpaar Koole uit de Pluutstraat werd regelmatig bedreigd en er vlogen zelfs stenen door de ramen.

Dan moet er toch iets aan de hand zijn geweest zou je zeggen. Klopt. Volgens Rozalia had Bas een paar inwoners van Elburg gedupeerd. We mogen aannemen dat zij financieel gedupeerd bedoelt. Er zou zelfs ene Dan Aalders rondlopen die nog een paar tonnetjes van Bassie krijgt. Maar waar die Aalders uithing wist ze niet meer.

Najaar 1999 besloot Bas dat het tijd was om te vertrekken. Met de noorderzon naar Friesland. Zonder zich te laten uitschrijven zodat de huidige bewoners van het pand in Elburg nog steeds verrast worden met aanmaningen, bekeuringen uit Friesland, brieven van incassobureaus, van de ABN Amro, enzovoort enzovoort.

Het verblijf in Friesland duurde niet al te lang. December 1999 trok het echtpaar Koole om veiligheidsredenen spoorslags naar Roemenië, het geboorteland van Rozalia. Een soort onderduikactie volgens haar. Een truc die Bas in 1990 ook al zou hebben uitgehaald na de scheiding van zijn eerste vrouw. Toen zou Bas voor zo’n drie à vier maanden de poten hebben genomen naar Hongarije.

Daar zou hij voor hij Rozalia leerde kennen ook nog een andere dame hebben gepraaid. Zij zou samen met haar broer de eigenaar zijn van Roba srl. Een eenmanszaak die zich staande houdt met kleinschalig vervoer. Die oplevering van 250 woningen per jaar moet waarschijnlijk als een dichterlijke vrijheid van Bassie worden gezien.

Dat geldt eveneens voor Sc Reverse. Daar schuilt een kleine discotheek onder maar zeker geen half miljoen hectare bosbouw. Over slok op een borrel gesproken. En die kledingzaak, Catwalk, is eigenlijk van zijn huidige echtgenote, maar is wel op zijn naam gezet.

Studie? Ingenieur? Kolder, raast Rozalia verder. Vloeiend Hongaars en Roemeens? Hooguit “goeiemorgen”.

De Roemeense heeft alle reden om eens flink uit te pakken over haar voormalige echtgenoot.

Zij zit na haar scheiding in een tweekamer-woninkje zonder alimentatie of compensatie. En dat valt hier al niet mee, laat staan in Roemenië.

Al met al wordt het beeld van Bassie knap diffuus. Er lijkt binnen het toch al zo geplaagde Fecundo opnieuw een debacle op komst. En wij? Wij houden de thermometer in het daarvoor bestemde gat. Stay tuned.

vrijdag 18 maart-2005
We zijn in de Fecundo-saga wel wat gewend, maar we zijn nu bij een episode terechtgekomen die een soapschrijver niet zo maar zou bedenken. Zelfs niet in Nederland.

Rozalia’s ontboezemingen in de laatste aflevering riepen namelijk de volgende emotionele reactie op bij voorzitter a.i. ingenieur Bas Koole:

“Leuk bericht is er verschenen over mij. Wel, het is toch heel erg als je in een tweekamer-woning woont [let wel met een zwembad van 15 bij 5 meter, 1,5 hectare tuin, diverse stukken grond, een nieuwe discotheek, diverse vrachtwagens, een BMW 318 voor je verjaardag, je zus Elizabeth, je man Youri en twee kinderen plus een pleegkind, mijn ex en ik, let wel allemaal op 2 kamers]. Effe nadenken!!!!! En je hebt nu niets meer. Hoe moet je dan verder met je leven?

Welnu je probeert 10.000 euro af te persen van je ex onder bedreiging dat je anders slechte informatie over hem zal verspreiden. Haar mail doe ik er even bij en mogelijk ook de aangifte wegens afpersing en smaad. Maar ja, dan heb ik geen geheimen. Dus ik laat me niet afpersen door mijn ex-vrouw.

In Friesland heb ik nooit gewoond. In Elburg wel en in Vlaardingen. Vanaf 1991 was ik getrouwd met R. Harkel in gemeenschap van goederen. Als zij vindt recht te hebben op allementatie, dan staat het haar vrij om de rechtbank op te zoeken en deze aan te vragen. Maarrrrrrrrrr, dan moet er ook nog even gedeeld worden in de boedel. Dus Roza, dat gaan we dan maar doen vind ik.

Toen ik voor werkzaamheden in Nederland was vond deze dame het normaal om haar man te belazeren. Dit alles vier jaar terug. Maar ze vergeet te vertellen dat de eigendommen wel op haar naam staan maar niet gedeeld zijn bij de scheiding [dit kan alsnog hoor]. Vijftig procent van de aandelen zijn van mij. Ro Ba, Roos en Bas.

Over dit alles zal ik kort zijn. Er komt nog wel een verregende zondagmiddag als Fecundo loopt, zodat ik er werk van kan maken deze dame de rekening te presenteren voor vijftig procent van het bezit.

Voor de rest is het geheel voor de lezers wat zij ervan vinden. Ik ga me niet verdedigen tegen dit soort onzin. Ik ga een sinaasappeltje stand by.

Jo esteed, Bas.”

Een beetje jammer dat onze Bas zich niet wenst te verdedigen tegen Rozalia’s onzin. Wij hadden bijvoorbeeld graag willen vernemen wie die geheimzinnige meneer Aalders is die nog een paar tonnetjes van de Fecundo-voorzitter tegoed zou zijn. Of Roba nou wel of niet 250 woningen per jaar aflevert. Wie en waarom er in Elburg stenen door de ramen keilden. Of Bas inderdaad de trotse eigenaar is van een slordige half miljoen hectare bosbouw. Zulke dingen dus. Maar goed, het is een keus.

Oh ja, wat schreef Rozalia eigenlijk in de door Bas genereus aan ons toegezonden mail van 10 maart jl.? Het volgende:

“Ik heb geen uitkering, geen werk. Als ik ook bij mijn scheiding was had je wel moeten betalen!!!! Niet zeiken lul. Je weet wat ik wil en je betaalt me wel. Ik wil dat je aan mijn naam via Western Union 10.000 euro overmaakt. Dat ik mijn leven hier op kan bouwen.
Het is geen grapje. Ik meen het. Als niet, dan doe ik alles uit de doeken over jou. En over de zaken die je niet hebt of had. En over je diploma dat je nooit hebt gehad. En over je carrière wat je zogenaamd hier hebt opgebouwd. Je hebt tot maandag uiterlijk de tijd om te betalen!!! Bas, ik meen het. Anders, je weet, je mooie wereldje van Fecundobeer gaat naar de kloten. Zie deze betaling als afrekening van 12 jaar huwelijk waar ik geen geld en carrière heb kunnen opbouwen.

De beste. En denk goed na wat is voor jou op dit moment belangrijker: tegenover mij verliezen of je bestaande wereldje, mijnheer de voorzittertje? Je hebt de tijd tot maandag!!!!

Doei.”

Je zal belegd hebben in Fecundo. Stay tuned.

vrijdag 25 maart-2005
Wij ontvangen dagelijks heel wat bezorgde e-mails van het Fecundo-front. De een is bang voor spoken uit het verleden, de ander voor dezelfde verschijningen uit het heden. En recentelijk waren we zelfs nog getuige van een twist tussen twee voormalige echtelieden: de zich bij gelegenheid als bedrijvendokter presenterende ir. Bas Koole en zijn Roemeense ex Rozalia Harkel.
De huidige roerganger a.i. van Fecundo wenste zich niet te verdedigen tegen de aantijgingen van Rozalia en stelde haar tegelijkertijd een proces in het vooruitzicht. We beschikken over te weinig financiële middelen om precies uit te vlooien wie er gelijk heeft over wat. Maar sommige lezers blijkbaar wel en die springen dan in de touwen.
Zo kregen we gisteren een mail met wat gegevens van de Kamer van Koophandel over een paar van de 10 tot 15 bedrijven waarover de ingenieur naar eigen zeggen de scepter zwaait. Of heeft gezwaaid.
Bijvoorbeeld Kukoma, gevestigd in de Industriestraat in Elburg. Op 24/1/2001 door de KvK ontbonden en uitgeschreven.
Dan Pro.Ma.Bo. Een imposante onderneming die zich specialiseerde in projectmanagement, advies, toezicht , plancoördinatie, bedrijfsorganisatie en interimmanagement met één werknemer. In mei 2001 op de rails gezet op de Nachtegaallaan 14 in Baarn (let wel: een per adres) en vervolgens verhuisd via de Krugerlaan 14 in Baarn en de Birkstraat 36 in Soest naar de Korte Bergstraat 5 in Soest, waar Pro.Ma.Bo. op 24/1/2005 sneuvelde.
Op diezelfde datum verrees de eenmansonderneming Catwalk op het adres Riddergang 3 – 5 in Amersfoort met de bedrijfsomschrijving “beheer van winkelruimte”. Werkzame personen nul. Naar verluidt zou deze winkelruimte vorige week zijn dichtgegaan cq. zijn dichtgetimmerd.
En dan is er nog Fashionhouse. Dat huis verkeert in staat van faillissement. De curator zetelt bij het advocatenkantoor Marree en Dijxhoorn in Amersfoort, telefoon 033 – 4221900.
Een wat magere oogst voor een bedrijvendokter. Tenzij de bewuste arts zonder bul door het leven struint. Stay tuned.

zaterdag 26 maart-2005
Wat denk je wat? Horen we gisteren na onze publicatie over het afbrokkelende zakenimperium van ingenieur Koole nog een paar sappige details die we u niet willen onthouden.
Zoals we al meldden trad Bassie op als beheerder van winkelruimte op het adres Riddergang 3–5 in Amersfoort. Het ging om de shop van zijn huidige levensgezel Olga Konovalova, een mevrouw uit Kazakstan.
Het pand was en is eigendom van Rodamco Amersfoort, dat eveneens in de Riddergang gevestigd is, en stond leeg tot Bassie daar unverfrohren zijn modewinkeltje in vestigde.
Nou is een goeie buur altijd beter dan een verre vriend, maar Rodamco had daar blijkbaar andere ideeën over en sleepte de Fecundo-leider voor de kadi. Die vond dat onze Bas moest retireren en aldus geschiedde.
De beheerder van winkelruimte en sinaasappelen zou volgens een getuige op zaterdag 12 maart jl. zijn begonnen met de door de rechter opgelegde ontruiming, de dag des Heren hebben gebruikt voor contemplatie en de twee dagen daarna zijn werk hebben voltooid. Daartoe behoorde in zijn opvatting kennelijk ook het rigoureus vernielen van het nodige glaswerk en de sprenklerinstallatie met een honkbalknuppel. Volgens Rodamco een schadepostje van pak-em-beet 50.000 euro, waarvan direct aangifte zou zijn gedaan.
Wat de ingenieur dreef tot deze onbesuisde actie is ons niet helemaal duidelijk. We vragen ons nu wel af of hij zijn profetieën ten aanzien van de luitjes die bij Fecundo hebben lopen graaien waar zal maken. En dan bedoelen wij niet via de rechter, maar via het hardhandig bij de ballen grijpen. Want één ding is duidelijk: het is een zeer speciale voorzitter, die Bas. Stay tuned.

woensdag 30 maart-2005
Ingenieur Bas Koole was niet erg ingenomen met ons laatste artikel over zijn exercitie in de Amersfoortse Riddergang. Hij schreef daarover ondermeer het volgende:

“Deze persoonlijke mail schrijf ik als B.J. Koole en niet als voorzitter van Fecundo.
Weer een leuk verhaal maar toch bezijden de waarheid.
Ten eerste ben ik of was ik geen huurder van deze lokatie maar investeerder.
Ten tweede heb ik mijn bezittingen uit het pand gehaald want deze waren door mij betaald. Ook de sprinkler-installatie was door mij aangelegd en dus mijn eigendom. De gevelkozijnen idem.
Ten derde is het zo dat ik Rodamco heb voorgesteld de bouwkundige zaken zoals verdiepingvloer, airco, beveiliging, trap, gevels, pantry en toiletgroep, sprinkler etc. voor overname aan te bieden aan een volgende huurder. Rodamco liet echter pas acht uur voor oplevering weten geen gebruik te willen maken van dit voorstel (gelukkig zijn hierover enige faxen richting Rodamco gezonden met vele telefoontjes daaropvolgend). Mogelijk had Rodamco het idee de zaken zonder overname in handen te krijgen.
Er is geen huurachterstand, dus ik ben ook niet voor de kadi gesleept.
Het betreft hier een normaal faillissement van een onderdeel van Fashionhouse CV en dan wordt de huurovereenkomst ontbonden. Niet anders.
Verder, als er al aangifte gedaan zou zijn, hoor ik hier wel van. Maar volgens mijn bescheiden mening is het niet strafbaar om mijn eigendommen beschadigd achter te laten. Maar ja, beschadigen is iets wat wel gebeurt als je geen hoor en wederhoor toepast.
Overigens, wat heeft het te maken met mijn functie binnen Fecundo. Ik geloof niet dat ik iemand hierin ook maar enige schade heb toegebracht of niet goed zou functioneren. Het tegendeel moge toch bewezen zijn. Geen De Bode, geen G. Roos, geen Ansems, geen Suurs, die allen de kassa hebben benadeeld. Of heb ik het mis mijne dames en heren? Maar ik krijg er de balen van om mij via dit medium voor schut te laten zetten door een stelletje onwetende krotenkokers die zelf bij naam of toenaam niet hier durven te schrijven. Maar het zij zo. Het maakt mij nu nog strijdbaarder om door te gaan tot ik het genoeg vind. Dus aan alle lezers de groeten”.

Aldus de visie van de heer Koole, die wel wat verwarrend is op het punt van diens status. Want er was geen huurachterstand, terwijl hij geen huurder was maar investeerder. Hoe dit ook zij, voor wij als anonieme krotenkokers ook de groeten doen aan onze lezers zouden wij toch nog graag nog even willen verwijzen naar wat aanvullende informatie over de gebeurtenissen in de Riddergang. Respectievelijk afkomstig uit de databank van de Utrechtse rechtbank en het Utrechts Nieuwsblad*. De groeten. Stay tuned.

• op 02 maart 2005 inzake F.05/111 FASHIONHOUSE C.V., vest.adr. Korte Bergstraat 5, 3761 DR Soest, KvK Amersfoort, 32098558, hodn FASHIONHOUSE. Cur: mr. E.E.A. Dijxhoorn, Postbus 1214, 3800 BE Amersfoort, tel. 033-4221900. RC: mr. M.P.P.M. van Vonderen.
• op 02 maart 2005 inzake F.05/113 EMERALD ROCK EUROPE LIMITED, vest.adr. 2 Varne Court The Riviera Sandgate Folkestone Kent CT20 3SU, KvK Oxford House Amsterdam, 04833213. Cur: mr. E.E.A. Dijxhoorn, Postbus 1214, 3800 BE Amersfoort, tel. 033-4221900. RC: mr. M.P.P.M. van Vonderen.

Artikel uit Utrechts Nieuwsblad van 17-03-2005
Winkelpand kort en klein geslagen
AMERSFOORT - Een trap zonder treden. Etalageruiten compleet aan gruzelementen. Stukken uit de muur geslagen. Van de voormalige modezaak Catwalk aan de Riddergang in Amersfoort is niets meer over.
Wie de vernielingen aan het pand aan de overdekte winkelstraat bij het Sint Jorisplein heeft gepleegd, is officieel bij de politie nog onbekend. Winkeleigenaar Koole zegt dat hij het pand in de

zondag 10 april-2005
Kent u meneer J.W. Bouman? Wij ook niet. Maar we hebben wel een beetje medelijden met hem. Want hij is curator van Jaap de Bode’s failliete boedel. Nou, daar word je niet vrolijk van. Wij herinneren ons nog levendig de vervaarlijke uitspraken van Fecundo-voorzitter a.i. ingenieur Bas Koole. Die zou De Bode ook even benaderen om rapido met poen over de brug te komen. Maar vraag is wat dat voor nut heeft. Want Jaap is een kale kip en of die nou al tokkelend over de brug kuiert of niet, het resultaat blijft hetzelfde. Dat valt op te maken uit een openbaar verslag van meneer Bouman van 14 december 2004. Aan de kant van de activa staan bedragen die bij elkaar opgeteld net voldoende zijn om voor de crediteuren een busreis naar Lourdes te organiseren. Aan de kant van de passiva vinden we een bedragje terug van ruim 46,5 miljoen euro met wellicht more to come. Wilt u meer details, dan kunt u zich uitleven als u hier even klikt. Prettige zondag nog. Stay tuned.

vrijdag 15 april-2005
Gisteravond Zembla gezien? Of zat u naar de Alkmaarse victorie van Co Adriaanse te loeren?
In dat laatste geval heeft u wat gemist, want de docu “Fout Vastgoed” zat prima in elkaar en trok onderandere de beruchte Kurhaus-deal weer voor het voetlicht. Tussen ING Real Estate en Wefora, een Zwitsers investeringsvehikel. Wij hebben daar indertijd veel aandacht aan besteed, omdat een aantal lieden uit de slipstream van good old Willem Endstra bij die deal actief waren aan de Zwitserse kant. Zoals de Swarovski-kloon Benedict Höss en de advocaat met ruime blik Peter Iten (1).
Zembla liet gisteren zien dat onder Wefora een hele reeks BV’s bungelde, waaronder America Harbour Warehousing. Dat bedrijfje was tot 1997 gewoon eigendom van Willem, daarna kwam het via wat husselen in de trukendoos in “Zwitserse” handen. Datzelfde America Harbour Warehousing kwam voor in een zeer fors XTC-dossier uit 1992 waarin ook een paar onverwachte doden waren te betreuren. Hè, da’s effe schrikken.
Nou had de gemeente Den Haag ook nog wat te zeggen, alleen al vanwege de 27 miljoen euro die zij had besteed om het Kurhaus spic en span te houden. En burrie Deetman behoort niet tot de rekkelijken. Maar volgens het snuffelteam van ING Real Estate was er niks aan de hand met Wefora. Allemaal keurig. En toen er geruchten in de pers verschenen (houden we van) zou Wefora opnieuw binnenste buiten zijn gekeerd. Weer niks. Brullen.
Zagen we gisteren weer beelden van de toen nog alive and kicking zijnde Willem waarin hij openlijk toegaf dat hij in het voorcircuit van de deal had gezeten, maar het Kurhaus niet gekocht had. Dat voorcircuit liep onder andere langs de pitsstop van het Méridien Apollo waar Willem en de inmiddels vervroegd stil levende Real Estate-baas Jan Doets een paar vorkjes prikten. Wij twijfelen niet aan de kwaliteit van het snuffelteam, dus moeten andere belangen hebben geprevaleerd binnen ING Real Estate.
Hoe dit ook zij, de gemeente Den Haag wilde naar aanleiding van de geruchten ook graag hom of kuit. Zat het nou wel of niet snor met Wefora? Morgen het antwoord van ING. Let wel: verbatim. Dus stay tuned.

(1) Voer de term “Kurhaus” in op onze zoekmachine, klik even en u ziet de hele rataplan voorbijkomen.

zaterdag 16 april-2005
Zoals gezegd, de gemeente Den Haag wilde graag van ING Real Estate weten wie de koper en diens achtergronden waren. De projectontwikkelaar liet Deetman cs. het volgende weten:

“Donderdag 12 februari 2004 heeft overdracht plaatsgevonden van het Kurhaus aan Wefora. Zoals gebruikelijk bij dergelijke transacties heeft ING Real Estate vooraf onderzoek gedaan naar identiteit en achtergrond van de kopende partij. Volgens de normale procedures is in dit onderzoek ook de notaris betrokken. In dit onderzoek zijn geen feiten naar voren gekomen die de transactie belemmerden. Vanwege de aanhoudende geruchten over mogelijke betrokkenheid van andere partijen bij de transactie is besloten aanvullend onderzoek te doen. Hierbij is gekeken of het onderzoek zoals gedaan voorafgaand aan de transactie adequaat is uitgevoerd. ING Real Estate heeft dit onderzoek afgerond. De in het voortraject getrokken conclusie blijft ook na dit vervolgonderzoek overeind staan”.

Ja, dat is heel leuk allemaal, maar de stad achter de duinen had graag inzage in dat onderzoek gehad. Noteert een ambtenaar:

“Desgevraagd is ING op grond van haar bedrijfsbeleid niet bereid het onderzoek aan het gemeentebestuur ter inzage te geven. Dit impliceert dat - zo de gemeente daar al reden toe zou hebben - de gemeente niet zelfstandig kan beoordelen of de door ING getrokken conclusies door het onderzoek worden geschraagd”.\

Deetman en zijn cluppie hadden dus maar te geloven wat ING Real Estate ze voorschotelde. Ten onrechte, bleek achteraf. Maar een geliefd gezegde luidt: achteraf kijk je een koe in zijn gerief.
Schrale troost: Jan Doets ruimde vroegtijdig het ING-veld. Wij dachten om een stil leven te gaan lijden, maar een nijvere lezer tikte ons op de knokkels. Janus is namelijk door Gerrit Zalm verzocht om het zogenaamde dokmodel in Amsterdam te gaan begeleiden. Oftewel de ringweg A 10 te voorzien van een overkapping die dan weer mooi gebruikt kan worden om er kantoren op te zetten.
Nou staat er al een zootje leeg, maar je moet er maar op vertrouwen dat de gemeente Amsterdam de haalbaarheid van het project heeft laten onderzoeken. Vooral wat de financiering betreft, want de gemeente hikt nu al aan tegen een tekort van 700 meloen euro. Maar gelukkig hebben VROM en VWS al aangekondigd dat ze 500 meloen extra in het megalomane project zullen steken. Mag Jan Doets voor de resterende 200 meloen zorgen. Heeft ie ook wat te doen en raakt ie niet in een sociaal isolement. Hij blijft zijn ouwe gabbertjes ontmoeten. Zeker in Amsterdam.
Bijvoorbeeld Ton Hooijmaijers, de voormalige VVD-wethouder van Economische Zaken die begin dit jaar zijn entree maakte bij Gedeputeerde Staten van Noord-Holland en onder meer Ruimtelijke Ordening, Financiën en Stedelijke Vernieuwing in zijn portefeuille heeft zitten. Volgens burgemeester Cohen is Ton een bestuurder “die de dingen graag bij de naam noemt”.
Komt goed uit. Hoe noemt Ton het volgende?
In augustus 2003 toen hij net als wethouder afscheid had genomen van het Amsterdamse college van B en W bracht hij samen met de illustere vastgoedhandelaar Bertus Lüske en diens advocaat Jos Fruytier een bezoekje aan het gekraakte ADM-terrein (1). Bertus aan het stuur van zijn Mercedes, Hooijmaijers op de achterbank.
Ton zou later verklaren dat hij op eigen houtje probeerde de impasse tussen Lüske en de krakers te doorbreken. In het belang van de stad. Net als Deetman in het geval van ING Real Estate kunnen wij niet bewijzen dat de verklaring van het geachte Statenlid Hooijmaijers juist is. Maar je krijgt er wel een kriebelig gevoel van.
Overigens werd in diezelfde maand augustus de impasse tussen Lüske en de ADM-krakers wel doorbroken. Bertus werd vermoord op de Middenweg. Het recherche-onderzoek heeft nog niets opgeleverd. Carry on.

(1). Zowel Lüske als Fruytier werden al eerder her en der op onze sites licht geschoren. Zie bijvoorbeeld het artikeltje “Honourable men” in deze rubriek dd. 2 juni 2003.

zondag 1 mei-2005
In onze vorige aflevering voerden wij het huidige Statenlid van Noord-Holland voor de VVD Ton Hooijmaijers al ten tonele. Druk baasje hoor, die Ton. Hij squasht, hij kookt, hij presideert, vice-presideert, hangt de ambassadeur uit, de commissaris, de portefeuillehouder, is hier en daar gewoon lid van en vindt daarnaast nog tijd om bij de ene vastgoedondernemer achter in de auto te kruipen of met de ander een tête à tête te hebben.
Wat dat laatste betreft hoorden wij nog een alleraardigst nieuwtje, waarover wij Antonie Martinus Cornelis Alfred meteen maar het volgende mailtje hebben gestuurd:

“Geachte heer Hooijmaijers,

Wij vernamen dat u ten tijde van uw wethouderschap een interessante tête à tête heeft gehad met een Amsterdamse vastgoedondernemer. Tijdens dat gesprek vertelde u namelijk min of meer vertrouwelijk het nodige over een affaire waarbij een woningbouwcorporatie met een flinke portefeuille in de binnenstad betrokken was. Een van de bestuursleden van voornoemde corporatie zou volgens u in de eerste helft van de jaren negentig samen met een delegatie van Nederlandse vastgoedondernemingen in Sint Petersburg zijn geweest. Hij kwam tijdens dat bezoek in aanraking met Russische zakenlieden die speculeerden in buitenlandse valuta. Weliswaar zat de corporatie ook toen al ruim in de financiële middelen, maar men zag daar een goede mogelijkheid om langs die weg de financiële basis nog verder te versterken en lieerde zich daartoe met deze zakenlieden.
De deal met de Russen kwam echter aan het licht bij het IRT-onderzoek van de Commissie Van Traa. De gemeente Amsterdam werd confidentieel ingelicht en het stadsbestuur floot de woningcorporatie terug, wat een fors boekverlies opleverde. Een en ander werd “entre nous” afgehandeld om de schade niet groter te maken dan hij al was.
Zou u ons kunnen zeggen of de weergave van uw gesprek met eerder genoemde vastgoedondernemer correct is weergegeven, om welke bedragen het bij de deal ging en welke maatregelen door het stadsbestuur zijn genomen om in het vervolg dit soort avonturen te voorkomen?”.

Nou, als dat geen leuk onderwerp is om de maand mee te beginnen dan weten we het niet meer. Smullen gewoon. Stay tuned.

maandag 18 april-2005
Wij maken merkwaardige dingen mee. Met name sinds wij in deze kolommen over het avontuurlijke wereldje zijn gaan schrijven en daarbij zowel man als paard noemen. Daarin kwam ondermeer John Mieremet voorbij. Samen met zijn gabber Sam Klepper het enforcer-duo Spic & Span, dat in vroeger tijden voor Klaas Bruinsma de nodige kooltjes uit het vuur had gehaald. Sam bereikte in 2000 onder invloed van een paar kogels onverwachts zijn stazione termini en twee jaar later was het bijna ook zo ver voor zijn collega John. Die werd voor de deur van huize Toenbreker (1) eveneens voor zijn klus geschoten maar overleefde de aanslag.
Kortom, de gezelligheid was eraf en sommigen wensten daarom op korte termijn hun her en der door vastgoedondernemer Willem Endstra belegde gelden terug. Zoals bijvoorbeeld Ria Eelbal, de partner van Johnny Mieremet. Zij had een slordige 50 miljoen zitten in de BV’s Heerfur en California Properties.
Of dat tijdig, dat wil zeggen voor het verscheiden van Willem Endstra in mei 2004, in der minne geschikt is, weten we helaas niet. Maar dat zij bij sommigen nog in een kladboekje staat is zeker. Dat moge blijken uit een merkwaardig mailtje dat wij vanmiddag ontvingen uit Duitsland van ene Marvin Rummens van Global Inv. (Global Investments, Global Investigations?). Het luidde alsvolgt:

“I am trying to locate an address or telephone number of mrs. Ria Eelzak, of the firm Heerfur BV or California Properties BV in the Netherlands. Would it be possible to help me contact one of these firms or mrs. Eelzak? Thank you for your time”.

Wij vroegen Marvin wie hij representeerde en of het oké was dat wij zijn noodoproep publiceerden, omdat wij nou eenmaal niet over alle adressen en telefoonnummers van BN-ers beschikten.
Antwoord:

“ Yes, please do. I represent myself and wish to speak with mrs. Eelzak regarding contacting mr. John Mieremet. I am here in Germany and will enclose my telephone number. It is mobile and I can be reached at any time.
Sincerely M. Rummens.
Tel. 0049 171 6055 428“

Nou vort dan maar. Per slot fungeren we toch al heel vaak als doorgeefluik voor vogels van verschillende pluimage. Dit kan er nog wel bij. En je weet maar nooit wat we hiermee weer opdelven uit de geheime krochten van het avontuurlijke wereldje. Stay tuned.

1. zoek op "toenbreker" in onze rappe geheel gemoderniseerde zoekmachine elders op de kleintjemuurkrant internetpagina's

woensdag 20 april-2005
Hebben we nog niet geschreven dat Evert Tweehuizen voor een paar maanden binnen de hekken is geparkeerd en dat ie sinds zijn terugkeer naar Amsterdam gelieerd was met Etienne Urka of wat gebeurt er? Schrijft Het Parool dat Etienne gezocht wordt door de belastingdienst. Wegens een openstaand postje over één of meerdere fiscale jaren. De belastingdienst kan Eutje nergens vinden en zijn advocaat weet nergens van.
Wat voor directe consequenties zo’n dwangbevel in het luchtledige heeft voor de ex-luitenant van Klaas Bruinsma is ons niet helemaal duidelijk. Maar we nemen toch maar aan dat Urka meteen op het vestje wordt gespuugd als hij vanuit Parijs zijn rentrée maakt in Nederland.
Wat het een met het ander heeft te maken? Tsja, weten we eigenlijk niet. Maar toeval... juist, bestaat niet.

maandag 25 april-2005
Je verzint het niet. Is Evert Hingst alweer achter het gaas gegaan. De fiscalist uit huize Toenbreker die ervan werd verdacht als consigliere te zijn opgetreden van alleraardigste gasten als Stanley Hillis, Mink Kok en John Mieremet en geld van deze heren een sopje te hebben gegeven. En weet u waar hij werd opgepakt? In een wasserette in de Amsterdamse Lange Leidsedwarsstraat. En weet u hoe die wasserette heet? De Schoonheid! Is dat effe symbolisch of niet?
Oh, en weet u wie de eigenaar is van die wasserette? Ene meneer Tuna. Naar het schijnt een heer van Turkse afkomst die bij tijd en wijle zou optreden als bodyguard van Willem Holleeder. Toeval? Bestaat niet.
Vorig jaar ging het om een justitieel onderzoek in Den Bosch. Nu gaat het om een Amsterdams onderzoek. De verdenking is hetzelfde: witwassen. Gaat ie natuurlijk weer roepen dat de informatie afkomstig is van iemand die van de pot is gerukt (1). Maar onderhand wordt dat een wat beschimmeld verhaal. Kijken of hij er nu weer zonder kleerscheuren van afkomt. Stay tuned.

(1). Zie aflevering 70 van deze serie op onze followupsite. Meer over Evert kunt u via onze eigen zoekmachine terugvinden.

woensdag 11 mei-2005
Oh, u dacht misschien dat we het vergeten waren. No way. Als wij aan iemand iets vragen willen we graag antwoord. Zeker als het om bestuurders gaat als Ton Hooijmaijers, lid van Gedeputeerde Staten van Noord-Holland voor de VVD.
Wij vroegen hem op 1 mei jl. naar details uit het intieme gesprek dat hij had gehad met een Amsterdamse vastgoedondernemer toen hij nog wethouder was in de Amstelstad. Tijdens die tête-à-tête reveleerde Ton ondermeer aan een zakelijke deal die de top van een lokale woningbouwcorporatie in de eerste helft van de jaren negentig had gesloten met een paar Russische zakenlui. Het ging daarbij om de handel in buitenlandse valuta. Toen de commissie-Van Traa de deal in het snotje kreeg werd de boel stilletjes opgeruimd. Overigens zonder bestuurlijke gevolgen bij de desbetreffende corporatie voor zover wij weten.
Naar aanleiding van onze mail kregen we op 2 mei antwoord van Manon Overgaauw, “bestuurssecretaresse van gedeputeerde Ton Hooijmaijers”. Bleek haar chef op vakantie te zijn en pas na 10 mei onze vragen te kunnen beantwoorden. Kan gebeuren. Iedereen heeft recht op zijn eigen verbrandingsgraad. Maar daarna roept de arbeid. We zitten er klaar voor Ton. Stay tuned.

(1) Zie vorige aflevering

woensdag 11 mei-2005
Uit een politietap van een telefoongesprekje tussen twee onverlaten:
Nummer een: “En de wapens?”
Nummer twee: “Die liggen veilig bij Evert”.
De Evert die ze bedoelden was de fiscalist Evert Hingst en zoals we al schreven in aflevering 165 werd hij kortgeleden gearresteerd in de Amsterdamse Lange Leidsedwarsstraat. In wasserette “De Schoonheid” van de Turkse meneer Tuna, die af en toe als bodyguard van Willem Holleeder zou figureren.
Nou was die telefoontap niet de enige reden voor de speurdienders om Hingst achterover te trekken. De slimmerikken hadden namelijk naar verluidt niet alleen het hele advocatenkantoor Toenbreker, waar Evert de kost verdient, volgehangen met afluistergadgets, maar ook Evert’s woning en zijn auto. En aangezien de fiscalist nogal overtuigd was van zijn eigen onaantastbaarheid liep hij kinderlijk eenvoudig in de fuik.
De rubberzolen stuitten bij hun inval bij Toenbreker op de drie wapens waaraan in de tap werd gerefereerd in een for-Evert’s-eyes-only ruimte, tesamen met een bult los geld. De deken der advocaten in de hoofdstad, die bij het evenement aanwezig was, werd even niet goed bij het aanschouwen van al die door de fiscalist in consignatie gehouden shit.
Vandaag werd bekend dat Hingst in ieder geval nog dertig dagen langer achter het gaas wordt gehouden, met een optie voor nog meer. Wasserettehouder Tuna heeft meteen al negentig dagen voor zijn mik gekregen, omdat ie als vluchtgevaarlijk wordt beschouwd.
Nu maar eens kijken of Evertje ook zangkwaliteiten heeft. En of mr. A.E. Toenbreker binnenkort de deur van zijn kantoor, die zoveel faam verwierf in de Mieremet-affaire, definitief achter zich kan sluiten. Stay tuned.

vrijdag 13 mei-2005
Is die Ton Hooijmaijers net terug van weggeweest krijgt zijn nasmeulende vakantiegevoel meteen een opsodemieter. Moet ie als een dumdumkogel aan de bak om samen met czardasfürstin Geert Dales (1) te proberen te redden wat er te redden was van de reputatie van Frits Huffnagel, de populaire wethouder van Financiën in Amsterdam.
Geert en Ton vonden het een schande wat Frits werd aangedaan. Twintig roodjes niet opgegeven aan de belasting? Is dat alles? Foutje. Kan toch?
Nou begrijpen wij best dat Tonnie zich druk maakt om Fritsie. Maar wij zitten nog steeds te wachten op de beantwoording van onze e-mail. En die gaat toch ook niet over niks. Kan de geachte gedeputeerde Hooijmaijers ons mededelen hoe het nou zit met die deal tussen woningbouwcorporatie Het Oosten en die Russische valutahandelaren in de eerste helft van de jaren negentig? U bij voorbaat hartelijk dankend, Kleintje Muurkrant. Stay impatiently tuned.

(1). Zie de serie “Een recht, een averecht” van april 2003 over Geert’s al dan niet gedwongen vertrek uit Boedapest in de jaren tachtig.

zondag 22 mei-2005
Net als pacha’s van Gedeputeerde Staten van Noord-Holland gaan leden van ons kleine team soms ook op reces. Niet zo lang als genoemde pacha’s maar lang genoeg om de batterij een beetje op te laden. In de tussentijd verwachten we natuurlijk wel dat bijvoorbeeld een per saldo door onze belastingbijdrages in redelijke luxe levend Statenlid als Ton Hooijmaaijers onze e-mails beantwoordt. Vooral gezien zijn ontroerend sociaal gevoel in het recente verleden. Want kroop hij indertijd niet welwillend achter in de voiture van de inmiddels ruw van ons weggenomen Bertus Lüske voor een bezoek aan diens ADM-terrein? Om een oplossing te zoeken voor het conflict tussen de vastgoedhandelaar en de krakers van het terrein. En dat alles in het belang van zijn stad Amsterdam, terwijl onze Ton notabene al geen wethouder meer was! Waar vind je nog zo’n nobele volksvertegenwoordiger?
En hoe roerend was het niet te zien hoe het edele Statenlid zich samen met zijn ex-collega Geert Dales, populair van Budapest tot Leeuwarden, op de barricades verhief om de teloorgang van Icarus Huffnagel een halt toe te roepen?
Maar nee, nog steeds geen antwoord op onze vragen over de interessante liaison tussen woningbouwcorporatie Het Oosten en een stel Russische valutahandelaren in de eerste helft van de jaren negentig. Terwijl hij dat verhaal nog niet zo heel erg lang geleden toch zo bloemrijk neerzette tijdens een entre-nous met een collega van de toen nog alive and kicking zijnde Lüske.
Waarom niet? Is dat niet in het belang van de stad Amsterdam? Is het schadelijk voor de naam en faam van Het Oosten? Zoals ons in een gloedvolle mail-wisseling met een van de leidinggevende hotemetoten al eens duidelijk werd gemaakt. Kom op Ton, wie squasht kan de bal verwachten. Wij slaan hem wel terug.

dinsdag 24 mei-2005
Noppes. Slechts stilzwijgen is ons deel. Statengod van Noord-Holland Ton Hooijmaijers verwaardigt zich wel om bij Bertus Lüske in de voiture te stappen, maar ons vanaf de Haarlemse Olympus een antwoord sturen op onze deemoedige e-mail, ho maar.
Hoe anders reageerde Frank Bijdendijk, de directeur van woningbouwvereniging Het Oosten, in december 2002. Wij bereidden hem toen een leuke surprise met ondermeer de vraag of hij namens zijn toko in de jaren negentig betrokken was geweest bij de handel in vreemde valuta samen met wat Russische jongens van de toendra. En of het juist was dat de Commissie Van Traa daar een stokje voor had gestoken.
Frank schreef op 17 december ondermeer:

“Wij hebben uw e-mail ontvangen. De inhoud is complete nonsens. Als u dergelijke onzin gaat publiceren houden wij u verantwoordelijk voor de schadelijke gevolgen daarvan”.

Daaruit leerden wij de les dat ook complete nonsens schadelijk kunnen zijn voor een woningbouwvereniging. Opvallend was wel dat Frank graag het adres van schrijver dezes wilde weten om hem het jaarverslag van Het Oosten te bezorgen. Zagen we niet zo zitten. Voor je het weet verandert je leven in een goelach archipel.
Wij wezen Frank er wel op dat het onzinnige verhaal afkomstig was uit welingelichte kringen.
Nog niet wetend dat het om wijnverzamelaar Hooijmaijers ging. Maar de directeur van Het Oosten bleef volharden. Het was onzin.
Zitten we toch met een patstelling: Hooijmaijers vertelt het verhaal (inclusief het ingrijpen van de Commissie Van Traa en zoiets verzin je niet gauw) aan een Amsterdamse vastgoed-boy en Bijdendijk zegt dat het flauwekul is maar wel schadelijk als het wordt gepubliceerd.
Kan iemand even de deur open doen?

woensdag 25 mei-2005
Actie is reactie. Woningbouwcorporatie Het Oosten heeft na onze publicaties over de door Ton Hooijmaijers naar buiten getilde liaison met die Russische valutahandelaren meteen haar tanden laten zien. Nee, nee, geen schadeclaim. Maar de club van Frank Bijdendijk heeft wel haar abonnement op ons maandblad opgezegd. Verder niks.
Ook een haast oosterse stilte van de zijde van de toch niet voor de poes zijnde gedeputeerde, Hooijmaijers, die in het recente verleden bijvoorbeeld bij een affaire op het Amsterdamse Rapenburg er blijk van gaf buitengewoon giftig te kunnen reageren als ie op zijn staart wordt gestampt.
Zal wat dat betreft mogelijk iets hebben bijgeleerd in de jaren toen hij als president-commissaris fungeerde van de vanuit Bejing bestierde Leyard Europe Displays BV. En niet te vergeten als huidige commissaris van Tamalone Oil & Gas BV die op 6 april 2001 samen met Boskalis en HSI een Memorandum of Understanding heeft ondertekend met de Noordkoreaanse Natural Gas Research Society. Dat memorandum gaf het Nederlandse consortium het exclusieve recht voor de aanleg van het Noordkoreaanse gedeelte van een pijplijn die tussen het Russische gasveld op Sakharin naar Zuidkorea moet gaan lopen. Inclusief twee door gas aangedreven krachtcentrales.
Pyong Yang verwacht tevens van Ton en zijn maatjes dat ze zorgen voor promotie van het project bij Exxon Mobile, het Japanse bedrijfsleven en Zuidkoreaanse gasboeren. Een project dus waarvoor oosters geduld haast een conditio sine qua non is.
Hoe het er nu voor staat weten we niet, maar dat Ton zich niet bemoeit met een futiliteit in de achtertuin van de Nederlandse journalistiek wordt daarmee wel enigszins begrijpelijk. Waar hebben we het over, niet waar?

maandag 30 mei-2005
Op 14 juni aanstaande staat de lang verbijde eerste ontmoeting op het programma van het steekspel tussen het OM en de voormalige Amsterdamse advocaten Henk Rieske en Abraham Zeegers. Over de vermeende betrokkenheid der beide ex-beffen bij een witwasoperatie van ondeugende gelden op het traject Curacao-Liechtenstein vice versa.
De poen zou afkomstig zijn uit Campo Alegre, een glijhuisimperium dat ooit door de Amsterdamse ondernemer Frans Vlietman een professioneel verfje kreeg en later werd uitgebaat door Giovanni van Ierland. Deze laatste verdween in 2002 voor 12 jaar achter het gaas. Ondanks de briljante verdediging van Brammetje Moszkowicz, ondermeer bekend geraakt als RTL Boulevardster en stallinghouder van Willem Holleeder’s gepantserde voiture en opgevoerde brommer.
Over Rieske hebben we in de loop van de jaren weinig intrigerends naar boven kunnen tillen. Over Zeegers destemeer. Onder andere over zijn rol binnen een uiterst interessante BV als Solid State Trust (met haar verbindingen naar de in mei 2001 vermoorde gebroeders Driesen en in het verdedigen van imposante Joego’s gespecialiseerde Zwitserse advocatenkantoor van Jiri Mischa Mensik). En niet te vergeten Zeegers’ WBH Communications (inclusief haar liaison met het advocatenkantoor Vrisekoop, Majoor, Van Spaendonck, Brainich en Jankovich en haar onverbloemde propaganda voor het gebruik van wiet).
Kan dus tot een buitengewoon gezellig proces uitgroeien dat zonder twijfel door onze grote broers zal worden gecovered. Maar voor alle zekerheid kijken we toch maar mee vanuit het schellinkje. Misschien laten ze hier en daar wel wat leuke details liggen. Stay tuned.

dinsdag 31 mei-2005
Wij hebben al eens eerder onze verbazing uitgesproken over de reactie van de Noordhollandse gedeputeerde Ton Hooijmaijers op onze berichtgeving inzake de valutahandel van woningbouwcorporatie Het Oosten in de jaren negentig. Of liever het uitblijven van een reactie. Want meestal is Ton niet zo. In dat verband wezen wij in het voorbijgaan al eens op zijn uiterst pissige gedrag naar aanleiding van de Rapenburg-affaire die een paar jaar geleden van start ging en nog steeds de meet niet heeft bereikt.
Grosso modo gaat die affaire over de op zijn zachtst gezegd merkwaardige gebeurtenissen op het Amsterdamse stadhuis rond de sloopvergunning van twee oude panden op Rapenburg die op de nominatie stonden om tot de status van beschermd gemeentelijk monument te worden verheven. De gemeente liet echter potjandorie de termijn verlopen en projectontwikkelaar F. van Dalen was er als de racekippen bij om een sloopvergunning aan te vragen. Gevolgd door een verzoek om een vergunning voor de bouw van een gezellig appartementencomplexje. Voor dat laatste moesten B & W wel nog wat vrijstellinkjes verlenen vanwege het bestemmingsplan, maar dat kon toch niet al te moeilijk zijn.
De (buurt)bewoners zagen de bui hangen en zochten juridische bijstand bij mr. Henri Sarolea van Amstel Advocaten. En omdat Van Dalen zich juridisch ook niet onbetuigd liet was er al spoedig sprake van een ouderwets strijdtoneel.
Op donderdag 28 maart 2002 was de behandeling gepland van een civiele bodemprocedure die de projecthandelaar was gestart tegen een van de bewoners. Een paar dagen daarvoor hadden B & W een besluit genomen over diens bezwaarschrift tegen voornoemde vrijstellingen en dat besluit was uiteraard van vitaal belang in de strijd rond de bodemprocedure. Wat bleek?
Op woensdag 27 maart was Van Dalen toevallig even op het stadhuis en goh, wat fijn, hij stuitte ergens in het pand op de nog niet gepubliceerde besluitenlijst van B & W met... jawel de afwijzing van het bezwaarschrift. Hij faxte het lijstje hop hop naar zijn advocaat en die kon er de volgende dag tijdens de zitting dan ook vrolijk mee wapperen. De tegenpartij stond met lege handen. Die kreeg pas later een copie.
Copie of niet, de fax bleek verstuurd te zijn met het apparaat van wethouder Hooijmaijers. Waar lijkt dat op? Ja, vinden wij ook. Gevoegd bij het feit dat Van Dalen ook optrad als campagneleider voor Hooijmaijers bij gemeentelijke en landelijke verkiezingen en je hoort in de verte het deuntje van de Godfather I.
Het Parool en HP stortten zich op de story en mr. Sarolea werd ook naar zijn mening gevraagd. Die bleef netjes en had het over de schijn van belangenverstrengeling tussen Van Dalen en Hooijmaijers. Die laatste ging in de touwen en eiste van Sarolea de publieke uitspraak dat Hooijmaijers’ integriteit niet in het geding was. Dat zag de advocaat niet zitten. Die wilde (en wil nog steeds) een officieel onderzoek naar de affaire. En guess what? Gedeputeerde Ton trekt Sarolea voor de kadi. De zaak staat op de rol voor 20 juni aanstaande! Drie jaar na dato!
Mogen we dan zeggen dat het haast a-naturel is dat Ton ons verder geen toelichting wil geven op zijn revelaties over de valutahandel van Het Oosten? Of -nog leuker- het hele verhaal gewoon ontkent? Ja, dat mogen we. Stay tuned.

donderdag 2 juni-2005
Werden wij toch even flink op de kootjes geramd. Projectontwikkelaar Van Dalen stuurde de fax met het voor hem goede nieuws niet een dag nà de vergadering van de Amsterdamse B & W naar zijn advocaat maar een dag ervóór. Dus op maandag 25 maart (1). Het ging namelijk om een voorlopige besluitenlijst. De lijst van voorgebakken B & W-produkten. En zoals gezegd, verzonden via het faxapparaat van wethouder Ton Hooijmaijers. Toen die connectie tussen Van Dalen en Hooijmaijers via de Volkskrant naar buiten kwam, inclusief een foto van de beide heren waarop ze stonden afgebeeld met de inmiddels van de politieke wagen gevallen Melkert en Dijkstal waren de Rapen gaar.
Ton verklaarde eerst dat hij op het stadhuis niet over een fax met zijn voorgeprogrammeerde naam beschikte. Moest ie onder druk van de omstandigheden inslikken. Verder verklaarde hij met zijn hand op het hart dat ie met zijn campagneleider Van Dalen nooit over diens bouwplannen op Rapenburg had gesproken. Hoefde hij niet in te slikken, want het was niet te bewijzen.
Toen mr. Sarolea de handschoen opnam en publiekelijk verzocht om een onderzoek naar de "Rapenburg-affaire” kwam Hooijmaijers direct in het geweer. Met een terminologie die voor geen meter past bij de status die hij zichzelf toedicht dreigde Tonnemans een klacht te zullen indienen tegen zowel Sarolea als diens kantoorgenoten. Later ging hij zelfs zo ver om aan te kondigen dat hij ook de moeder van Sarolea zou laten vervolgen, “... zij heeft u geproduceerd”. Ook goeiemorgen.
En dit alles om de advocaat te dwingen tot de uitspraak dat hij Hooijmaijers’ integriteit niet in twijfel trok. Maar Sarolea bakte niet en daarom moet hij op 20 juni voor de kadi verschijnen.
Wij herhalen het nog maar even, maar de reactie van de huidige Noordhollandse Gedeputeerde in deze affaire toont aan dat ie echt de Edammer niet van zijn brood laat grissen. Zelfs als ie geen honger heeft. In dat licht blijft het uiterst merkwaardig dat hij geen vin verroert als hem de vraag wordt voorgelegd of hij zijn verhaal over de valutahandel van woningbouwcorporatie Het Oosten nader wil toelichten. Gek hè?

(1). Zie de vorige aflevering dd. 31 mei 2005

zaterdag 11 juni-2005
Voor wie ons discussieforum niet dagelijks bijhoudt maken we hier nog even melding van het volgende:
Op woensdag 20 april jl. verwezen wij in Octopussy 164 naar een artikel in Het Parool dat Etienne Urka gezocht werd door de belastingdienst. Er zouden nog wat postjes openstaan van een stel fiscale jaren. Maar de belastingdienst kon Eutje niet vinden en zijn advocaat wist nergens van. Kregen we het volgende mailtje:

“Als de belastingdienst hem niet kan vinden, waarom bellen ze dan niet eens aan op het volgende adres in Antwerpen: Van Schonebekestraat 148? Of kijk eens in het digitale telefoonboek van de Belgische telefoonmaatschappij Belgacom. Op dat adres vind je twee telefoonnummers op naam van Urka E.. Navraag bij Belgacom leert dat het gaat om, jawel, Urka Etienne”.

Wij even kijken. Klopte. Als je de weg weet is het niet moeilijk.

donderdag 16 juni-2005
Op 11 juni maakten wij er melding van dat Eutje Urka, de vroegere rechterhand van prinses Mabel’s platonische lieveling, in de Antwerpse Van Schoonbekestraat woonde. Op nummer 148. Het blijkt om een statig herenhuis te gaan, op naam van een niet nader gespecificeerde Nederlandse zakenman. Inmiddels staat het pand weer in de verkoop. Kan de FIOD opnieuw aan de slag.
Deze nieuwe gegevens putten wij uit een e-mail die integraal is te vinden op ons discussieforum en die ondermeer een bericht bevat over deze materie uit het Belgische dagblad Het Laatste Nieuws van gisteren. Kennelijk worden wij ook door de Belgische pers nauwlettend in de gaten gehouden. Doet ons deugd.

maandag 27 juni-2005
Nou, nou, nou. Wat een revelaties de afgelopen week over het een jaar geleden ruw uiteengevallen odd couple Endstra- Holleeder. Eerst citeerde Nieuwe Revu uit het dagboek van Willem I dat hij na enige aandrang vele meloenen had geschokt aan Willem II en meteen daarop reageerde een concurrerende ufoloog op de buis met de mededeling dat Willem I ook wel eens tegen een redelijke vergoeding een ruimingsopdracht had verstrekt.
Naar aanleiding van deze heuglijke tijdingen ontvingen wij verschillende reacties uit kringen die enige weet hebben van dit soort zaken. En die willen wij u niet onthouden. Zo zou het totaal aantal meloenen dat uit de Nieuwe Revu kwam rollen de 25 ruim zijn overschreden. Onvoorstelbaar voor mensen die niet eens meer een knoop hebben om in Balkenbende’s kerkenzakje te deponeren, maar in de Octopussy-wereld hooguit een bedrag waarmee je een paar weekjes langer op het strand van Marbella, Dubai, Monte Carlo of Costa Esmeralda kan blijven liggen.
Verder zou Endstra voor zowel familieleden als luitjes uit zijn kennissenkring investeringen hebben verzorgd in de game-galactica van Willem Smit. Tot die kennissen zouden zijn oude vriendin Sandra behoren en de weduwe Klepper. Daarnaast zou de Amsterdamse aannemer Willy Degen, die vele appartementen voor Willem heeft verbouwd, gebruik hebben gemaakt van diens know-how en financiële power om voor drie ton aandelen in Smit’s game-world aan te schaffen. Tegen wat zekerheden.
Degen zou vrij recentelijk ook zelf veel geld hebben gestoken in een paar verbouwingen, zij het dat die betrekking hadden op de vormgeving van een dame die Willy had “overgenomen” van Gijs van Dam senior, een oude bekende uit de wereld van roesmiddelen en harddravers.
Zoals al vaker betoogd, het Amsterdamse wereldje is haast incestueus klein. Des te verwonderlijker is het dat de hoofdstedelijke politie nog steeds geen vinger heeft kunnen krijgen achter al de ruimingen die de afgelopen vijf à zes jaar erin hebben plaatsgevonden. Maar dat is een ander chapiter. Dus stay tuned.

woensdag 29 juni-2005
Het ziet er naar uit dat de geruchtenstroom over het vorig jaar rigoureus gescheiden duo Endstra – Holleeder in een versnelling terecht is gekomen. Zo hoorden wij een dezer dagen van een uiterst degelijke bron weer iets dat ons aanzette tot verdere sondering. En jawel ook andere beproefde bronnen op dit terrein bleken ervan op de hoogte te zijn. Dus wendden wij ons met de volgende mail tot de steradvocaat en BN-er mr. Abraham Moszkowicz:

“Maître,

Is het juist dat geruime tijd geleden de heer W. Endstra door u of een van uw kantoorgenoten werd uitgenodigd voor een goed gesprek op uw kantoor aan de Herengracht?
Was de heer Endstra vantevoren ervan op de hoogte dat ook uw cliënt de heer W. Holleeder bij dat gesprek aanwezig zou zijn?
Had dat gesprek een financieel karakter?
Is het juist dat tijdens dat gesprek de heer Holleeder een wapen op het hoofd van de heer Endstra zette om zijn woorden kracht bij te zetten?
Was u of een van uw kantoorgenoten aanwezig bij dat gesprek?
Is het juist dat het OM i.c. de heer Teeven op de hoogte is van dit evenement?”.

Want je kan wel lekker duf gaan zitten te wachten tot de Nieuwe Revu weer iets citeert uit Endstra’s dagboek, maar dat schiet niet op. Stay tuned.

donderdag 30 juni-2005
In onze kolommen is bij verschillende gelegenheden Hisko Baas voorbijgepeddeld. Zo dook hij op in de story rond de Kurhausdeal van Willem Endstra, omdat de stroman van de laatste
(Benedikt Hoess) in Zwitserland net als Hisko van tijd tot tijd gebruikmaakte van de diensten van Peter A. Iten. Een onderknuppel van het vermaarde befkantoor van Urs Kohler.
Verder stipten wij kortgeleden in de serie “Skenes van achter de coulissen” ook nog Hisko’s rol aan bij de “geheime” fusie tussen de twee Zwitserse hijglijnen Teleplus AG (van de Skenes) en Translite AG (van Henk van de Meene en Johan Verhoek).
Hisko Baas plukt graag bloemen die over de rand bloeien. Daardoor is hij al eens in Nederland achter het gaas gegaan wegens ondeugende valutahandel. Maar dat werd met gezwinde spoed weer opengeknipt. Zoals met dit soort witte boordenzaken wel vaker gebeurt, er was geen doorslaggevend bewijs. Daarnaast zal het feit dat Hisko de zoon is van een Nederlandse VVD-senator ook wel een onsje meer in de schaal hebben gelegd. Om met Van Kooten en De Bie te spreken: het mag niet maar het werkt wel.
Hisko’s directeur Nederland bij bovengenoemde handel was ene Frans Boot. De heren maakten daarbij gebruik van een heel BV-circus dat door de AFM na schouwing in zijn geheel op de zwarte lijst werd gedeponeerd. Pech onderweg.
Maar de schoorsteen moet blijven roken en zo ging Fransje in het teakhout. Hij werd de initiatiefnemer van Terra Vitalis BV, dat zo nijver reclame maakt bij het teeveeprogramma RTLZ, en leider van de verkooporganisatie P.B.M.G. (People Buy More Green) BV. Een van de grote geldschieters van Terra Vitalis? Henk van de Meene, de oude wasserettebaas van Johan Verhoek, alias de Hakkelaar.
Terra Vitalis maakte aanvankelijlk gebruik van een andere verkooporganisatie, HBS BV. Inmiddels in staat van faillissement. HBS opereerde vanuit een ruimte boven een snookercentrum aan de Haarlemse Wagenweg dat eigendom is van Bert Vos. Ook al een oude gabber van Hisko en tegenwoordig naar het schijnt actief in de verkoop van voze IPO’s in Spanje.
Allemaal dus jongens van de gestampte pot. Opmerkelijk was daarom de aanwezigheid van Jan Hovers binnen deze club. Je verwacht een lid van de raad van commissarissen van de Nederlandse Bank niet als bestuursvoorzitter van de stichting Terra Vitalis. Toch was Janus dat wel degelijk. Tot naar verluidt Frans Boot wat oneigenlijke druk op hem begon uit te oefenen in een poging de tent over te nemen. Toen trok Jan aan zijn keurige stutten.
Vraag blijft wel waarom hij ooit is ingestapt bij dit niet al te frisse gezelschap, maar ook de wegen van een commissaris van Nout zijn soms ondoorgrondelijk. Sta tuned.

zaterdag 2 juli-2005
De stichting MKB Vastgoed Initiatief brengt volgens haar eigen website variatie terug in winkelcentra. Want het is maar een verschraald zootje tegenwoordig. En dat komt omdat de zelfstandige ondernemers voor lulletje lampenpit staan bij de verdeling van het onroerend goed in bestaande winkelgebieden. De grootwinkelbedrijven zijn de baas. Zeggen de Midden en Klein Bedrijf-boys.
Daar moet verandering in komen. En daarbij weten de boys zich gesteund door een motie in de Tweede Kamer van D’66-er mr. J. Van Walsem, die tussen 1994 en 2002 tot onze parlementaire crème behoorde. Hm? J. van Walsem? Is dat niet...?
Ja dat is dezelfde Van Walsem die lid van het bestuur van MKB Vastgoed Initiatief is. Samen met de heer H.E. Portheine (oud-directeur van NS Vastgoed) en de heer Henk van de Meene (oud bestuurslid BAM, oude gabber van Johan “Hakkelaar” Verhoek en telepornoboer).
En dan nog als klapper van de week: MKB Vastgoed Initiatief, dat met zoveel liefde bovengenoemde breedschalige problematiek het hoofd probeert te bieden, kent als plaatsvervangend voorzitter dr. Janus C.M. Hovers. Een commissaris van de Nederlandse Bank, die ook al zo ruimhartig samenwerkte met onze Henk binnen de Terra Vitalis-setting (1).
De voorzitterszetel is even leeg, maar dat hoeft niet lang te duren. Gewoon even snorren in Henk’s relatiesfeer. Zou Ronnie van de Putte niks zijn? Weet veel van winkelcentra en woont net als Henk in Knokke. Lekker makkelijk. Stay tuned.

(1). Zie onze vorige aflevering dd. 30 juni

maandag 4 juli-2005
De door ons afgelopen zaterdag voor het voetlicht getrokken stichting MKB Vastgoed Initiatief met de illustere heren Hovers, Van Walsem, Portheine en Van de Meene in het bestuur kent als adres Stationsstraat 80 in Apeldoorn. Op datzelfde adres is ook een ander vehikel gevestigd: Mobilly BV. Een dochter van de gelijknamige NV die sinds 11 januari 1999 is gevestigd op het vertrouwenwekkende Curacao. Een onderneming die zich heeft gespecialiseerd in de handel in een bonte verzameling koffers in alle soorten en maten, etuis (idem), tassen (idem), parapluus, parasols, organizers, computers, laptops en mobieltjes.
Het bestuur van Mobilly NV is in handen van het wereldwijde trustkantoor Amicorp, Joannes Coenrades Maria (zeg maar Janus) Hovers uit Blaricum en ene Rene Ado(!) Oscar Bours uit Den Haag.
Een van hun paradepaardjes is een compact koffertje op twee wieltjes met een uitschuifbaar handvat. Niet zo’n ordinair geval waar heel Schiphol inmiddels van vergeven is, maar een sophisticated koffertje. De naam van het nieuwe product? Henk.
Hoe Hovers cs. aan die oer-Hollandse naam zijn gekomen vind je op de door de Lost Boys in elkaar gehangen site "www.henk.com". Ene Henk was ooit op het idee gekomen van het solide en lichtgewicht koffertje op wielen toen hij op een kerstavond door de sneeuw in New York baggerde met een koffer van 12 kilo. Thank you Jesus. Hij liet het geval verder ontwikkelen door een meneer Hartmut Esslinger, een design-goeroe uit Californië, en tatatatatataaaa daar was ie: de Henk.
Leuke story, maar wie die in godesnaam die Henk is geweest die op kerstavond die brainwave kreeg, mag Hovers weten. Laten we eens raden: Henk van de Meene, de gabber van de commissaris van de Nederlandse Bank Hovers en van de Hakkelaar. Nooit geschoten, nooit een gat in je koffer. Stay tuned.

dinsdag 5 juli-2005
Gelukkig hebben we onze lezers nog. De suggestie uit de vorige aflevering dat de super de luxe koffer “Henk” waarmee de heren Hovers (commissaris van de Nederlandse Bank) en Bours (anybody?) via hun Mobilly’s in Apeldoorn en Curacao de wereldmarkt bestormen waarschijnlijk zijn naam dankt aan de avontuurlijke zakenman Van de Meene, werd direct van twee kanten bevestigd. Zowel het exclusieve Amerikaanse zakenblad Forbes als het Nederlandse aftreksel Quote blijken aandacht te hebben besteed aan de perceptie van de koffer op eerste kerstdag in New York en de verdere ontwikkeling tot dure wannahave.
Op 9 november van het vorig jaar werd de toen 58-jarige Henk van de Meene in Forbes in persona ten tonele gevoerd. Een kruising tussen Ernest Borgnine en Victor Mature (filmsterren uit het pleistoceen) met een vleugje Michael Caine (ook niet al te piep meer), die zijn fortuin had gemaakt in de stenenhandel in Nederland, België, Duitsland en de Verenigde Staten.
Nee, geen syllabe over Henk's arrestatie in 1996 in verband met zijn zakelijke connectie met de steevast als "drugsbaron" aangeduide Johan Verhoek (alias “de Hakkelaar”). En niks over zijn activiteiten als pornoboer met valutagoochelaar Hisko Baas. Wel een hoop geronk over die Rolls Royce onder de koffers die je kan kopen voor 20.000 dollar. Leuk als ie op Schiphol tussen de andere koffers wordt gemieterd en met een paar forse krassen of ontbrekende onderdelen op de plaats van bestemming arriveert. Maar dat is een doemscenario. Met een Henk scoor je natuurlijk wel.
In het artikel van Forbes kwam vanzelfsprekend ook nog die dag van het wonder voorbij. De dag waarop Henk tijdens een tweedaagse zakentrip naar New York op La Guardia vertwijfeld met zijn zware koffer door de sneeuw baggerde en plotseling het licht zag. Dat was veertien jaar geleden. Veertien jaar geleden? Toen waren Henk van de Meene, Johan en Hisko nog ruim en breed bezig met hun schone kunsten. Vragen wij ons toch af, wat Henk in New York moest doen terwijl iedereen onder de boom zat met een stol. Is er misschien een lezer die ons dat uit de doeken kan doen? Fred misschien? Iemand van de DEA? Bij voorbaat. Stay tuned.

zondag 7 augustus-2005
Het lijkt al weer lichtjaren geleden dat wij in deze serie aandacht besteedden aan de niet onbelangrijke liaison tussen de verleden jaar plotseling van ons weggerukte Willem Endstra en de geheimzinnige Zwitser Benedikt (ook wel Benno) Höss.
Benno was betrokken bij twee van Willem’s laatste grote illusionistische vastgoedtrucs. De verkoop van het Amsterdamse Confectiecentrum en de aankoop van het Kurhaus (1).
Verder was vriend Höss gelieerd met de Zwitserse advocaat Peter A. Iten, die administratief eveneens in de weer was voor Hisko Baas, een klaverjasser met valuta’s annex een met de keurige zakenlieden Henk van de Meene en Johan Verhoek samenwerkende pornoboer.
Wij schonken Höss in die periode de boertige titel “glasbak” omdat hij volgens onze informatie innig verbonden was met een product uit de Swarovski-stal. Dankzij een recente mail van een geïnteresseerde lezer weten we daarover nu wat meer. Die mail luidde alsvolgt:

“Er wordt gerefereerd aan Benno Höss. Hij is de vriend van Marina Giori. Zij is voor dertien procent aandeelhoudster van Swarovski. Een dus niet onbemiddelde vriendin. Höss heeft een eigen vennootschap op Curacao (Horsham United). Zijn eigen vennootschap gebruikt hij ook nog wel eens om middelen naar zich toe te trekken. De basis voor Wefora is het vermogen (en de garanties) van mevrouw Giori.
Al vanuit een ver verleden heeft de heer Höss (hij mag spelen met onroerend goed van mevrouw Giori in Nederland) vrienden in het vastgoed die in de categorie snelle vastgoedboys thuishoren. Bijvoorbeeld Moeskops (2), Endstra, Streefkerk (voormalig directeur van Vastned) (3), Ooiman, Westermeijer en anderen.
Höss heeft het goed voor elkaar. Hij is de vriend van een rijke vriendin. Hij zorgt dat hij bij de vastgoed vennootschappen niet ingeschreven staat in de KvK, hij tekent geen documenten. Lekker op de achtergrond meedraaien en vervolgens de bestuurders van de OG-vennootschappen het werk laten opknappen”.

Wel, wel, wel. Benno blijkt dus het liefst een beetje anoniem te opereren. Meestal ligt er dan in de naaste omgeving iets te stinken. Nou kan het in dit geval geitenkaas zijn, maar gemakshalve nemen we maar aan dat een bult poen de geur verspreidt. Zou zo’n Marina zoiets nou weten? Dat niet al die zakenvrienden van haar Benno salonfähig zijn. Of is ze er na al die jaren gewend aan geraakt? Wij denken het laatste. Erg hè, voor zo’n vrouwtje? Stay tuned.

1. Zie de afleveringen 55 t/m 58, 94 en 161/162 van deze serie op de Followup-site.
2. Zie voor Vastned en de verbinding met de avontuurlijke familie Ter Haak aflevering 54.
3. Zie aflevering 16.

zaterdag 3 september-2005
Pardon reeds. Wat een commotie weer gisteren bij RTL Boulevard. Bram Moszkowicz was pisnijdig op het Openbaar Ministerie. Dat had volgens hem aan Het Parool het nodige laten lekken over een gesprek dat ooit zou hebben plaatsgevonden op zijn kantoor. Tussen Willem Endstra en Willem Holleeder. Daarbij zou Holleeder een gun tegen het hoofd van Endstra hebben gehouden om een flink aantal meloenen te scoren. In het gezelschap van drie sombere Joegoslaven. Maar daar was volgens Bram geen ruk van waar. Nou ja, van dat gesprek wel.
De rest was kul. En hij zou samen met Holleeder uitvogelen of en welke stappen ze tegen deze berichtgeving zouden kunnen ondernemen.
Wat zurig hobbelde AT 5 achter de gebeurtenissen aan en meldde tussen neus en lippen dat het verhaal al sedert eind juni op een website staat. “Deze website is echter deels gestoeld op complottheorieën”, aldus AT 5.
Die jongens en meisjes van die geweldige zender bedoelden Kleintje Muurkrant maar konden dat kennelijk niet door de strot krijgen. Geeft niet hoor. We worden wel vaker voor ufologen uitgemaakt. Maar wees eerlijk, dit staaltje complottheorie was zo gek nog niet.
Want wij benaderden inderdaad op 29 juni jl. maître Moszkowicz schriftelijk met de vraag of bovenstaande gebeurtenissen juist waren (1). Nooit antwoord op gehad, terwijl wij toch een ruime mogelijkheid bieden om ons de oren te wassen op ons welbekende discussieforum.
Nou ja, volgende keer beter. Toch wel een leuk succesje. Hm? Stay tuned.

(1) zie aflevering 178

vrijdag 7 oktober-2005
Even een opfrissertje. In deze roemruchte serie trok in mei en begin juni van dit jaar Ton Hooijmaijers voorbij. De voormalig wethouder van Economische Zaken in Amsterdam en tegenwoordig Gedeputeerde in de Staten van Noord-Holland op het terrein van Ruimtelijke Ordening, Financiën en Stedelijke Vernieuwing.
Wij benaderden hem per e-mail om wat meer aan de weet te komen over een story die hij entre-nous had verteld aan een bekende Amsterdamse vastgoedondernemer. Die story ging over een avontuurlijk initiatief van Frank Bijdendijk, topbestuurder van de redelijk imposante Amsterdamse woningbouwcorporatie Het Oosten. Frank zou zich in de jaren negentig samen met een paar niet al te koshere Russische partners in de valutahandel hebben begeven om zo de financiële basis van zijn stenenclub nog sterker te maken dan hij al was. Maar dat zou - nog altijd volgens Ton’s story - zijn ontdekt door het zogenaamde Van Traa-team van het hoofdstedelijke bromsnorrencorps. En dat betekende voor de inventieve Frank einde verhaal. Wat dit betreft tenminste. Want later zou hij opnieuw tegen het Van Traa-team opblunderen, nadat hij Het Oosten in een samenwerkingsverband had gemanouvreerd met de Haagse V en H-groep bij de financiering van de aankoop van een stel panden op de Wallen. Er waren twijfels over de herkomst van de V en H-poen, dus floot de gemeente de transactie af (1).
Hoe dit ook allemaal zij, Ton gaf geen antwoord op onze e-mail. Eerst omdat ie op vakantie was, daarna waarschijnlijk omdat ie het druk had. Meestal leggen wij ons hoofd dan niet meteen op onze gulp maar snuffelen we nog even verder, indachtig de bijbelse slogan “zoekt en gij zult vinden”. En wij vonden.
Zo had Ton bijvoorbeeld in zijn post-wethouderlijke periode alsnog een poging gedaan om de impasse rond het ADM-terrein te doorbreken door samen met de vorig jaar ruw van ons weggenomen eigenaar Bertus Lüske en diens advocaat Jos Fruytier (2) een bezoekje af te leggen aan het krakersbolwerk. In Bertus’ voiture. De poging was misschien loffelijk, maar mislukte jammerlijk.
Verder besteedden wij aandacht aan een affaire rond een paar panden aan het Rapenburg (3).
En laten we nou juist daarover gisteren toch een reactie van de geachte gedeputeerde Hooijmaijers krijgen. Lees en huiver.
Leuk hè? Alleen in wezen wéér niks over de story waarmee het allemaal begon: Het Oosten en de Ruskies. Het blijft bij een obligaat breedtepassje richting stofzuiger Stadig. Nou willen we Ton’s suggestie best opvolgen, maar we worden zonder enige twijfel door Duco de Russische toendra ingestuurd. Zonder troika en een paar liter wodka. Maar toch nastrovje Ton. Hik. Stay intoxicatedly tuned.

(1) Zie de serie “Schimmen achter Pim” aflevering 8 op de “Followup”-site.
(2) Zie voor hem “Honourable men” dd. 2 juni 2003 en het artikel “Terp van Tijn” op de site van “De Morgenster”.
(3) Zie aflevering 173 en 174 van deze serie.

dinsdag 11 oktober-2005
Wij houden van zowel hom als kuit. Zeker als het gaat om een leuke story. Bijvoorbeeld of het verhaal over “Het Oosten goes Russia” dat het huidige Statenlid Ton Hooijmaijers heeft verteld aan een bekende Amsterdamse vastgoedondernemer nou juist is of niet. Ton zelf gaf daar geen uitsluitsel over en verwees ons naar de Amsterdamse wethouder Duco Stadig, die ondermeer Volkshuisvesting in zijn portefullie heeft. Wij weten een goede suggestie best te waarderen, dus schreven wij de volgende mail naar Duco:

“Geachte heer Stadig,

Op aanraden van uw voormalige collega Ton Hooijmaijers kloppen wij bij u aan met de vraag of het waar is dat woningbouwcorporatie Het Oosten zich ooit samen met twijfelachtige Russische partners heeft ingelaten met valutahandel ter versterking van de kas. Een initiatief dat door het Van Traa-team ontdekt zou zijn en onmiddellijk tot maatregelen zou hebben geleid.
Dit verhaal is aan het rollen gebracht door de heer Hooijmaijers zelf tijdens een tête à tête met een bekende Amsterdamse vastgoedondernemer. Desgevraagd heeft hij een en ander niet expliciet ontkend maar ons voor deze kwestie naar u doorverwezen, omdat volgens hem het onderwerp onder uw verantwoordelijkheid regardeerde.
Wij hebben over deze kwestie al het nodige gepubliceerd in de serie “Octopussy”, wat u kunt terugvinden in de afleveringen 163, 166, 168 t.m. 171 en 185 op onze website followup.
U bij voorbaat hartelijk dankend voor uw medewerking...”

Hom? Kuit? We just love it! Stay tuned.

woensdag 12 oktober-2005
Er moet sprake zijn van een wereldrecord. Op het terrein van bestuurder beantwoordt vragen van burgers. Binnen een paar uur nadat wij gisteren ons mailtje stuurden aan de Amsterdamse wethouder Duco Stadig hadden we zijn reactie al binnen. Die luidde alsvolgt:

“Bij mijn weten heeft Het Oosten zich nooit ingelaten met twijfelachtige Russische partners en al evenmin met valutahandel”.

Dan zitten we dus met een dilemma. Onze bron (de Amsterdamse vastgoedondernemer) houdt stijf en strak vol dat hij het verhaal heeft opgedaan tijdens een tête à tête met de toen als wethouder figurerende Ton Hooijmaijers. Die hebben we in alle openheid gevraagd hoe het zat, maar die geeft daar in wezen geen antwoord op. Geheel volgens de zogenaamde regels die daarvoor gelden zijn we te rade gegaan bij Frank Bijdendijk, topdog van woningbouwcorporatie Het Oosten, en die ontkende mordicus. Sterker nog, hij dreigde met een kortgeding en een eventuele eis tot schadevergoeding.
Dat deed hij niet toen wij hem en zijn corporatie op 24 mei jl. voor het eerst in het licht zette. Hij liet wel meteen het abonnement op Kleintje Muurkrant cancellen. Pas op 11 oktober, gisteren dus, zo’n vier uurtjes na de missive van Duco arriveerde bij ons een herderlijk schrijven van mr. drs. S.J.M. Verhoeven dat wij onze trouwe lezers niet willen onthouden.
Dat liegt er dus niet om. Nou zijn wij niet al te schrikkerig van aard, maar gezien onze recente ervaringen en onze nog altijd niet echt rooskleurige financiële positie zullen we ons toch maar even in verbinding stellen met onze juridische adviseur. U hoort nog van ons. Stay tuned.

woensdag 19 oktober-2005
Eind juni 2005 stuitten wij op de Stichting en de BV Terra Vitalis. Een club die in teakhout doet in... jawel, Costa Rica. Initiatiefnemer was ene Frans Boot, ooit de zaakwaarnemer in Nederland van de vanuit Zwitserland opererende valutazwendelaar Hisko Baas, die op zijn beurt weer zakelijk gelieerd was met Henk van de Meene. De vroegere wasserettebaas van de fameuze Johan Verhoek, alias “de Hakkelaar”, die een flinke hap bijdroeg aan het startkapitaal van Terra Vitalis.
Om nou niet meteen potentiële beleggers gillend het teakbos in te jagen moest de etalage wat opgedirkt worden. Niet al te moeilijk want de boys hadden iemand in huis die geknipt was voor dat doel: Jan Hovers. Een van de commissarissen van de Nederlandse Bank. Hij werd benoemd tot bestuursvoorzitter (1). Netter kan haast niet, zou je zeggen. Maar de aanwezigheid van onze Jan in de top van de onderneming is geen garantie voor de totale afwezigheid van boa constrictors onder de terra. Dat blijkt uit een onderzoek uit oktober 2003.
Nou kan je bijvoorbeeld verstand hebben van valutahandel, sexlijnen of luxe koffers, maar kennis van het aanleggen van plantages komt je niet zomaar aanwaaien. Daarom riep de club van Frans, Hisko, Henk en Jan de hulp in van een paar gespecialiseerde bedrijven, waaronder Expomaderas.
Een vehikel van de Nederlandse ondernemer Richard Huizinga, die zijn weelderige expertise had opgebouwd als directeur van Flor y Fauna. Flor y Fauna? Was daar in het verleden ook niet wat geurigs mee? Zeker weten (2). Nou speelde zich dat af in de jaren negentig en je moet niet blijven emmeren over het verleden. Maar een trouwe lezer wees ons op wat recentere gebeurtenissen bij Flor y Fauna die toch weer een teiltje twijfel oproepen. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 179 dd. 30 juni 2005.
(2) Zie de eerste vier afleveringen van “Hardhout met een luchtje” op de Followup-site.

vrijdag 21 oktober-2005
Goed, Richard Huizinga van Flor y Fauna onderhoudt dus zakelijke relaties met Terra Vitalis, het door Henk van de Meene gestiekte en door Jan Hovers in het snotje gehouden “nieuwe” teakvehikel in Costa Rica. Prima natuurlijk. Je moet doen wat je niet laten kunt. Maar we ontvingen van een trouwe lezer een mailtje over Richard en zijn familie dat voor ons nou niet meteen aanleiding was om de carnaval een paar maanden te vervroegen. Hij schreef namelijk het volgende:

“Ruim twaalf jaar zijn we in zee gegaan met de familie Huizinga in het destijds zo hoog aangeprezen en “110 procent winstgevend project” van een teak-plantage in Costa Rica.
De verzekeringsmaatschappij OHRA investeerde direct 50 miljoen gulden en nog ongeveer 600 particuliere investeerders deden ook mee.
Nu blijkt dat de familie Huizinga kans heeft gezien een totaal van 60 tot 70 miljoen om te zetten in zware schulden of...?
De investeerders hebben reeds te horen gekregen dat het er slecht voor staat met het project.
Men vraagt zich af waar al dat geld is gebleven, totdat men er achter komt dat dezelfde familie met zogenaamd eigen geld een strandproject in Costa Rica heeft gefinancierd (zie ecoplaya).
Een groep investeerders is er intussen achter gekomen dat er ook nog miljoenen zijn uitgegeven aan een project in Burgum.
Krantencitaat van 25 maart 2004:
Huizinga pakt groot uit met fabriek.
Ondernemer Huizinga uit Burgum heeft deze week flink uitgepakt op de Bedrijven Contact Dagen in Leeuwarden. De grote letters “Verwacht” sierden de stand waarmee de plannen voor een evenementenhal in de oude Frico-fabriek aan de Burgumerdaam in Burgum werden gelanceerd aan het zakelijk publiek.

Men vraagt zich af waar de fondsen vandaan komen terwijl het teak-project nog geen stuiver heeft opgebracht voor de investeerders? We mogen niet nalaten te verhelen dat meneer Richard Huizinga, directeur van Flor y Fauna, onlangs een kostbare sportauto importeerde in Costa Rica, waar import zeer zwaar belast is. Ook heeft Richard Huizinga begin van het jaar een 100.000 dollar kostende Cadillac Escalade gekocht !!!
Het spreekt vanzelf dat het ons (de particuliere investeerders) zeer welkom zou zijn als u deze zaak zou kunnen onderzoeken en de resultaten publiceert”.

Nou wordt de familie Huizinga niet voor het eerst in het Costaricaanse zonnetje gezet (1). Maar we zullen eens kijken of we nog meer boven water kunnen trekken. Hoewel we onderhand geen teak meer kunnen zien. Stay tuned.

(1) Zie daarvoor sicirec

maandag 24 oktober-2005
Zou de liefde voor snelle bolides iets overdrachtelijks zijn? Zoiets als vogelgriep? Zou je bijna zeggen. Wij meldden bijvoorbeeld in onze vorige aflevering dat teakspecialist Richard Huizinga van de Costaricaanse onderneming Flor y Fauna een sportauto uit de wat duurdere prijsklasse had aangeschaft. Hoe komt zo’n jongen aan dat idee? Hebben we een theorie over ontwikkeld.
Zoals u weet is Richard niet zo lang geleden in zee gegaan met Terra Vitalis. Het teakvehikel van een groepje heren onder leiding van Jan Hovers (hotemetoot van de Nederlandse Bank) en Henk van de Meene (naast pornoboer en koffer-expert ook intimus van ex-autohandelaar en Afghanistan-connaisseur Johan “Hakkelaar” Verhoek). En van welke connectie doet dit Terra Vitalis sedert maart dit jaar op ronkende wijze kond? De connectie met Nederlandse racekanonnen als Albers, Doorenbos, Coronel, Huisman en die coryfeeën ook allemaal mogen heten. Via de nieuwe, frisse club “CO2 neutraal”. Leest u even mee?
Eenvoudig gezegd: Je kan nog in lengte van jaren zonder gêne genieten van de reuk van smeulend rubber, uitlaatgassen, pitspoezen en benzine (allemaal yin) als je maar een bosje teak aanschaft bij Terra Vitalis (volbloed yang) en een sticker op je bumper of je reet plakt.
Zo komt alles toch nog goed. Dankzij de boys van Terra Vitalis. Stay tuned.

donderdag 27 oktober-2005
Tuurlijk. We hebben ons vaak kostelijk vermaakt met de avonturen van Jaap de Bode. Echt gelachen. Maar we mogen natuurlijk niet uit het oog verliezen dat ie heel wat goedgelovige luitjes her en der de boot heeft ingeholpen. En meneer Bouman waarschijnlijk tot wanhoop heeft gedreven. Meneer Bouman? Ja, de curator van Jaap’s ruïne.
Op 12 oktober jl. heeft hij maar weer eens een verslagje de wereld ingeschopt over zijn dwaaltocht door de talloze kerkers, spelonken en geheime gangen die het ingestorte bouwwerk langzaam maar zeker prijsgaf. Een wondere wereld vol Sunseekers, Maaspoorten, Butzbachen, etcetera, met hier en daar de naam van een bekende figuur uit deze kasteelroman. Zoals die van de wat enigmatische Hilversumse advocaat Victor Boitelle, of van een bekend begrip als RAM Holding van de soms rigoureus opererende ondernemer R.A. Maurits uit het rustieke Bosch en Duin (1). Als u nog eens wilt nagenieten, ga gerust uw gang.
Op 15 april 2006 mogen we de volgende editie van meneer Bouman’s “Quest for Jaap’s Holy Grail” verwachten. Wij zijn nu al vol blije verwachting. En het zal ons benieuwen wanneer er eindelijk eens een producent opduikt die van dit meesterwerk een film in elkaar hangt. Met aan het eind: “Stay tuned”.

(1) Zie voor een enerverende episode waarin beide heren figureren aflevering 133 van deze serie op de Followup-site.

vrijdag 28 oktober-2005
Twee keer per jaar wordt de Jaarbeurs van Utrecht opgeschrikt door de zogenaamde second home international expo. Kunnen mensen die ondanks alle shit die Zalm in de loop der tijd heeft bedacht toch nog wat spaarcentjes over hebben een tweede huisje aanschaffen op een aangenaam plekje van deze aardkloot. En wat denk je wat er afgelopen voorjaar ook tussen de aanbiedingen zat? Hotel Hoheleye. Kon je een kamer kopen. In de folder stond dat november dit jaar de boel verbouwd wordt om de toekomstige kamerbezitters nog meer comfort te bieden. Een loffelijk initiatief van de eigenaar van het pand, de Dutch Investment Groep. Zelfs een novice van het vmbo-onderwijs zal een vraagteken zetten bij het woord “Groep” in plaats van “Group”, maar soit. Niet zeiken.
Een van de potentiële kopers was zo goochem om google op te snellen voor wat extra info over Hoheleye. En jawel, die vond hij. Bij ons. In deze serie. Bijvoorbeeld onder de nummertjes 99 en 101. Een drama waarin de Turkse ondernemer Dagistan Dalkiran de prikkels tegen de verzenen van onze vriend Jaap de Bode probeerde te slaan vanwege een niet ontvangen bedrag van drie tonnetjes. Ten lange leste zag Jaap geen andere mogelijkheid dan de Bude te verpatsen aan Herr Jürgen Neiniger, Wohnhaft Suite 14, Galeria Edificio Alfil 19, Avenido Ricardo in Marbella.
Nu is dus de vraag valide of die Jürgen een van boys achter de Dutch Investment Groep is. Of dat er toch sprake is geweest van een volwassen scam van Jaap om die eigenwijze Turk en andere schuldeisers het bos in te sturen. Zeg niet dat het niet kan. Dus een kamer kopen in Hoheleye? You’d better think twice. Stay tuned.

vrijdag 4 november-2005
Merkwaardig. Toen John Mieremet in 2002 op nogal nadrukkelijke wijze zo’n vijftig meloenen terugvroeg aan de toen nog in leven zijnde Willem Endstra, bekwam hem dat slecht. Hij kreeg een paar kogels voor zijn klus na een bezoekje te hebben afgelegd aan zijn advocaat, Evert Hingst. Volgens Span (zijn maatje Sam Klepper was Spic) zou Evert de aanslag hebben geënsceneerd.
Recentelijk ontrolde zich een min of meer analoog scenario. Mieremet klopte tot tweemaal toe op de deur van de vastgoedonderneming Iduna Investments BV aan de Kennemerboulevard in IJmuiden. Een vastgoedonderneming van Haico Endstra, bij definitieve ontstentenis van zijn broer Willem. Span wilde naar verluidt graag rapido vijf meloenen zien. En wat gebeurt er? Johnny wordt geconfronteerd met een wel erg heftige tropische verrassing.
Alleen was deze surprise vrijwel zeker niet door Evert geënsceneerd. Die was kort tevoren zelf ruw uit het leven weggerukt vlak bij zijn woning in de Amsterdamse Gerrit van der Veenstraat.
Geinig detail: het pand waarin Evert woonde is eigendom van Iduna Investments. Dat wil zeggen, de eerste en de derde etage. Evert bewoonde de tweede en had die begin september 2001 gekocht voor ruim 5 ton euro. Met een hypo van zes ton tegen een rente van 5,2 procent, verleend door de ING Amersfoort. Een pittige aflossing per maand, maar Evert was ook een pittige advocaat. Wellicht met alleraardigste neveninkomsten. Want voor niks gaat de zon op, niet waar?
Ook geinig dat de ING weer eens om het hoekje komt kijken. Herinnert ons aan de good old days toen we nog zo’n lol hadden met Willem, Jan Doets, het wat vroeg uitgetreden baasje van ING Real Estate, Benno Hoess, Hanneke Baars en George Jautze. Those were the days. Stay tuned.

donderdag 10 november-2005
Een zware jongen van een beetje allure maakt gebruik van meerdere advocaten om zijn zaken overeind te houden. Neem bijvoorbeeld die meneer Tula van die wasserette in de Lange Leidsedwarsstraat. Die meneer geldt als een steunpilaar van Willem Holleeder en het is dus niet vreemd dat hij zijn belangen laat behartigen door Brammetje Moszkowicz. Want Willem doet dat ook zoals u weet. Maar de wasserettebaas (nee dit keer niet in overdrachtelijke zin) stapte ook wel eens naar de inmiddels vroegtijdig hemelwaarts getrokken Evert Hingst. Naar alle waarschijnlijkheid vanwege financiële klusjes die Brammetje even niet zag zitten.
Evert had namelijk een reputatie op dat terrein en zou zelfs ten behoeve van een zeer gemengd boeket van avontuurlijke lieden gelden hebben geïnvesteerd en beheerd aan de Spaanse Costa’s en verder olijk wat financiële middelen hebben rondgepompt.
Op 21 september vorig jaar gebeurde er iets minder prettigs. Een heel peloton bromsnorren trok zijn bureel op het kantoor van onze vriend E.A. Toenbreker binnen en trof in een achterafje een bult geld en een paar blaffers aan. Volgens Evert had ie die blaffers nog maar net even in bewaring genomen. Ze zouden afkomstig zijn uit het arsenaal van Mink Kok en zouden bij zijn moeder hebben gelegen in afwachting van diens nakende vrijlating. Maar helaas Mink werd out of the blue beschuldigd van het luidruchtig overlijden van Jaap van der Heiden in april 1993 en bleef achter het gaas. Dus konden die wapens beter verdwijnen uit moeders keukenkastje en achter Everts bef worden gehangen.
Een moeizaam verhaal, al was het alleen maar omdat Mink zijn moeder nooit zou opzadelen met het beheren van zijn ijzerwaren. Niettemin toont het wel degelijk aan dat Evert een zakelijk contact onderhield met de in de petoet zuchtende Mink Kok. En er is meer.
Een paar weken geleden vonden een paar koddebeiers van Meneer Welten’s keurkorps een strafdossier in de woning van Dino Soerel. Een avontuurlijk ondernemer van redelijk formaat die tot de armée des ombres van generaal Holleeder wordt gerekend. Niet zomaar een strafdossier, maar dat van Mink Kok. Inclusief de laatste ontwikkelingen in de zaak rond Van der Heiden. Een net afgebakken kopie dus van het originele dossier. En weet u nou wie - zij het tijdelijk - over dat originele dossier beschikte? Juist Evert.
Hingst was dus bezig met een adembenemende act op het slappe koord. Tot de adem hem definitief werd benomen. Stay tuned.

1. Meer interesse voor Evert? Onze bloedeigen zoekmachine is er goed voor.

woensdag 23 november-2005
Soms hoor je dingen die zo bizar zijn dat je gaat twijfelen aan je maat schoenen. Neem dit nou eens. De in augustus 2003 voor de deur van zijn etablissement gesneefde stenenschuiver Bertus Lüske zou naast een fors aantal stukjes vastgoed in Amsterdam ook nog een lap grond in Argentinië hebben bezeten. Meer dan dat. Het zou zelfs gaan om een complete ranch ter grootte van Gelderland. Met koeien en gaucho’s en zo. Hoe komt zo’n man eraan vraag je je af.
Nou zou je verwachten dat de nazaten en eventuele andere belanghebbenden inmiddels de koeien bij de horens hebben gevat en Bertus’ voormalig bezit vrolijk fluitend hebben overgenomen. Schijnt niet zo makkelijk te liggen. De Argentijnse overheid zou dwars liggen.
Mocht dit waar zijn, dan kunnen wij een uitstekende kruiwagen aanbevelen om de zaak toch nog ten goede te laten keren. Schijnt ergens op een achterafje in Wassenaar te wonen. Als we het juiste adres weten komen we hier even op terug.

maandag 28 november-2005
Sinds zijn dagen als voorzitter van de sinaasappelenclub Fecundo (1) is onze vaste vriend Jaap de Bode een echte liefhebber van groen gebladerte geworden. Dat lover hoeft niet persé te horen bij sappige gele jongens uit Costa Rica, maar het moet uiteraard wel een beetje de kassa laten rinkelen. Dus azalea’s, hortensia’s, ficussen, berkenboompjes, cypressen of meer van dat moois kunnen Jaap niet boeien. Naar verluidt verbond hij zich daarom na de bosbrand bij Fecundo met de commanditaire vennootschap “De groene vriend” in Almere. Volgens de KvK een “groothandel in irrigatie- en belichtingsystemen en voedingen ten behoeve van de agrarische sector”. Midden in Flevoland, agrarische sector. Moet snor zitten. Ja, bromsnor.
Jaap bleek zich namelijk bezig te houden met de kweek van Nederwiet. En zoals iedereen weet, mag verkoop van wiet wel, maar kweken niet. Een constructie die niemand begrijpt, maar Donnie blijft eraan vasthouden. Jaap werd een paar weken geleden dus opgehaald door een paar bromsnorren en ging achter de blauwe geraniums van een staatshotelletje. Of ie, nu hij er toch logeerde, door het vaste personeel en/of een OM-bef alleen maar werd ondervraagd over zijn groene vrienden is onduidelijk. Tenslotte weet Jaap uit het recente verleden het nodige van kastelen, speedboten, stenen schuiven, boekhoudkunstjes, bankieren bij de RABO en ander ongerief. Maar zeker is wel dat dit niet het laatste bericht over onze avontuurlijke natuurliefhebber zal zijn. Japie, hou je taai. Stay tuned.

1. Zie voor Jaap’s strapatsen bij deze beleggingsclub deze serie aflevering 102 en verder, op onze Followup-site.

donderdag 15 december-2005
Op 6 december jl. ging Reinout Meier Mattern, een 53-jarige inwoner van het rustieke Schilde, achter het Vlaamse gaas. Op beschuldiging van het drijven van een wasserette en het grootscheeps belazeren van Pierre le Fisc (1).
Nou was dat niet voor het eerst. De van tijd tot tijd met een Zuidafrikaans paspoort wapperende Reinout heeft ook in Nederland de kwaliteit van staatshotelletjes mogen testen en werd daar niet echt bien van. Bijvoorbeeld die van de petoet in Almere in 2003. Wegens het ontplooien van ongeveer dezelfde activiteiten.
Reinout werd overigens al vanaf begin jaren negentig achter de vodden gezeten door gespecialiseerde bromsnorren, die hem samen met zijn medefirmant Robert Jan Doorn voor het luik probeerden te sjorren wegens wassen en strijken voor de avontuurlijke club van Johan Verhoek, alias de Hakkelaar (2). Gek, Reinout doet ons denken aan iemand die wij recentelijk ook al eens in het snotje hebben gehad. Ummmmm. Nou, komen we nog wel op.
Na zich in Schilde te hebben gevestigd ging Reinout grootscheeps aan de slag en investeerde links en rechts in vastgoed in België en Luxemburg. Toen hij door de Vlaamse bromsnorren naar binnen was getrokken protesteerde hij verontwaardigd. Hij kon alle euro’s in zijn boekhouding verantwoorden. Niet dat ie daar nog veel van over had, want hij was door gewiekste Nederlandse en Duitse oplichters bijna al zijn eigendommen ter waarde van een slordige 75 miljoen kwijtgeraakt. Dus moet zo’n Reinout alle dekzeilen bijzetten om de tent te redden. En dan word je door die domme snorren uit de roulatie gehaald. Zo gaat je hele business naar de Filistijnen. Erg hè?
En Reinout kan het weten,want het ging de vorige keer ook zo. Zit ie in de nor in Almere. Wat denk je? Gaat zijn hele Bude in Zwitserland naar de kloten. Hartstikke leuk bedrijf. NOVA AG in Uetingen. Deed wat in stenenschuiven, wat hotelletjes runnen, wat financierinkjes, wat adviesjes etcetera. Hoppa, allemaal pleite. Erg fijn voor de investeerders. En nou dit weer in België. Je wordt er niet goed van.
Zeg, nog even. Zou die Reinout soms dezelfde gozer zijn als die cliënt van Martijn le Coultre?
Uit die afpersingszaak van De Vlieger (3). Het zal toch niet waar wezen! Tsjieeee. Wat is ’t Gooi toch klein hè?

1. Zie het desbetreffende bericht in onze rubriek Gastenboek.
2. Zie ook het artikeltje “Bestseller (3)” dd. 19/4/2005 met onder meer een merkwaardig optreden van crimefighter Fred Teeven. Overigens is Johan momenteel een keurige zakenman en is ondermeer gelieerd met international Henk van de Meene (bekend van Unigro, BAM, teleporno, hardhout en een koffer).
3. Zie het artikeltje “Riool (12)” van gisteren.

donderdag 12 januari-2006
We gaan terug naar aflevering 189 van deze serie, waarin de luisterrijke combinatie Flor y Fauna, Terra Vitalis, OHRA en de familie Huizinga uit de Friese metropool Burgum in het zonnetje wordt gezet (1). Een lijkbleek zonnetje, dat wel. Maar wat wil je met een combinatie, die naast een commissaris van de Nederlandsche Bank ook lieden in haar gelederen heeft die nummertjes witwassen, hijgporno en valutazwendel op hun conto hebben staan. Toegegeven, wij zijn geen specialisten in het omhoog krikken van boompjes tot ze de hemel ingroeien en onze kennis op financieel gebied is vergelijkbaar met die van Paulus de Boskabouter, maar er lijkt iets niet pluis te zijn met die teakplantages in Costa Rica. Ja, ja, daar hebben we het al vaker over gehad. Neemt niet weg, dat we elke keer weer opschrikken als we een mail ontvangen over dat onderwerp. Zoals nu weer van de Teak Investment Group:

“In aanvulling op onze beste wensen voor 2006 zouden wij u graag willen informeren over de laatste ontwikkelingen in de zaak rond Flor y Fauna/ Huizinga in Costa Rica.
Flor y Fauna biedt investeerders aandelen aan via de bekende intermediair Terra Vitalis.
Deze aandelen hebben voor een deel betrekking op de tien jaar oude plantage Teakwood VIII.
Deze plantage is het eigendom van OHRA/Delta Lloyd Verzekering en de familie Huizinga zelf.
Het is bekend dat de bomen lijden aan een ziekte die in Costa Rica bekend staat als het Teakhout Syndroom. De bomen zijn dood of groeien niet meer!
Als deze informatie aan de grote klok wordt gehangen zal dat voor iedereen, en met name voor OHRA en moederbedrijf Delta Lloyd, niet erg prettig zijn.”

Nou zijn wij maar een klein klokje, maar wie weet krijgen we hiermee een grotere broer zo gek om ook eens in de touwen te springen voor een spectaculaire bimbam. Stay tuned.

1. zie voor deze serie onze Followup-site.

maandag 16 januari-2006
Wij hebben het op deze plek al vaker gehad over de merkwaardige connectie die bestond tussen onze koene verzetsleider uit de Tweede Wereldoorlog en luitjes die tot het avontuurlijke wereldje behoren. We hoeven maar te wijzen op de inhoud van onze serie “Schaduwcommando van de Prins” (1) en bij u gaat een peertje van 60 Volt branden. Om nog maar te zwijgen over de getuigenissen van de Belgische substituut-procureur des konings Claude Leroy, die onze missing man en de op dit moment tegen zijn wil in de VS verblijvende Rommy met elkaar in verband bracht in het kader van een drugsdeal (2). Reacties nul. Maar alles went.
Overigens hoorden wij binnen deze context opnieuw een ondeugend bericht. Bij de in de jaren tachtig en negentig als avontuurlijk grootondernemer door het leven gaande Max Hasfeld (in de wetenschappelijke wereld aangeduid met de naam Cannafield) hing ooit een grote foto in zijn werkvertrek. Daarop stond Max voor de eeuwigheid vastgelegd temidden van een flinke groep hoge militairen en onze Prins. De foto zou zijn geschoten in verband met de actie “Uiver back Home”, die was opgezet om 1,5 miljoen piek bij elkaar te sprokkelen voor het terughalen van de enige DC 2 die nog een beetje vliegwaardig was.
Een beetje merkwaardig, want anderhalf miljoen pegels moet voor Max in die tijd een fooi zijn geweest. Maar hoe dit ook zij, hij ontleende er wel een flinke dosis zelfvertrouwen aan. Door die connectie kon hem niks ernstigs gebeuren. En dat klopte wonderwel. Met Max is nooit iets ernstigs gebeurd. Leuk hè? Stay tuned.

1. Bezoek daarvoor de site van de Morgenster en het artikeltje “Protection Royale?” dd. 12/8/2004 op deze site.
2. Zie het hoofdstuk “Rommy en de Prins” in het artikel “Beursfraude, deel 5” op de site van de Morgenster en/of in Kleintje Muurkrant 322.

maandag 23 januari-2006
“Nou zijn wij maar een klein klokje, maar wie weet krijgen we hiermee een grotere broer zo gek om ook eens in de touwen te springen voor een spectaculaire bimbam”. Zo eindigde aflevering 198 van deze serie. En wat denk je? Jawel. Een grotere broer sprong in de touwen.
En we kunnen er niks aan doen, maar het was weer De Telegrof. In een manshoog artikel pakt de krant van afgelopen zaterdag uit over Terra Vitalis. Het teak-vehikel van Henk van de M., Frans B., Hisko B. en Jan H. in Costa Rica, waarover we al heel wat mest hebben gepubliceerd.
De agressieve afdeling verkoop van Terra Vitalis blijkt de afgelopen vijf jaar voor 83 miljoen aan luxe kweekhout te hebben verkocht aan idealistisch gestemde beleggers. Kregen ze bij die afdeling een heleboel moois voor terug, waaronder topsalarissen, vette automobielen en reisjes Ibiza all-in. Inclusief dijkjes snuif en mogelijk een dure koffer van Henk (1).
Ibiza all-in was overigens de passie van baas Frans B. Vond ie helemaal te gek. Kunnen we ons iets bij voorstellen. Het lullige is natuurlijk wel dat al dit geneuglijks in wezen betaald werd door de cliëntèle. Maar als een boom zo vol hangt mis je één, twee meloenen niet.
Of onze stekelige artikeltjes effect hebben gehad weten we niet, maar zeker is wel dat Frans aan de schaduwkant van de Terra terecht is gekomen. De tent is overgenomen door ene Hans Noomen, die als we de krant mogen geloven meteen flink heeft geëgd en gewied. Alles is weer keurig op orde bij de “uit de hand gelopen hobbyclub”. Op de vraag of nu de hele boekhouding van de afgelopen jaren ook op orde is en of alle bomen over een x-aantal jaren het beloofde rendement zullen opbrengen hebben we nog geen antwoord (2). Komen we misschien aan de weet bij het lezen van deel twee “Natuur goed voor onze business”. Stay tuned.

1. Zie voor die koffer aflevering 182 van deze serie op de Followup-site.
2. Zie ook het brandbericht in Octopussy 198 dd. 12 januari jl.

maandag 30 januari-2006
Op 21 januari jl. kondigde De Telegrof aan dat er nog een artikel over Terra Vitalis gebaard zou worden (1). En dat is afgelopen zaterdag inderdaad gebeurd. Weer een hele pagina over de moneymaker van Henk van de Meene cs. Want één ding is zeker, er wordt geld gemaakt. Voorlopig alleen door de Terra Vitalis-boys zelf: van de 83 meloen euro aan verkocht illusie-teak ging 40 meloen in hun eigen pocket. Maar volgens de nieuwe manager gaat het echt niet in de eerste plaats om poen. Het gaat om de verbetering van ons milieu. Vandaar natuurlijk de sponsoring binnen de autoracerij. Op het circuit van Zandvoort bijvoorbeeld, waar ooit luitjes als Toine Hezemans, Charles Zwolsman, Ton Fagel, Bob van der Sluis, de gebroeders Langeberg en Jaap de Bode furore maakten. Daarnaast stopt Terra Vitalis ook nog wat poen in een arme schrobber als Pierre van Hooijdonk. En zelfs dat is een weldoordachte move, want Pierre heet in de volksmonde Pi-Air.
Marketing, daar gaat het om. Investeerders over de streep trekken om hun pegels futuristisch te beleggen in Costaricaans waaihout. RTLZ heeft er een goeie aan. Contractje van een half meloen euro per jaar om de grote vitalis-boodschap uit te dragen. Enige zekerheid dat je over zo’n twintig jaar je poen met ruime winst terugziet? Geen. Volgens een oud-verkoper zit het er dik in dat Terra Vitalis een Terra Fatalis wordt en duizenden Nederlanders zich zwaar besodemieterd zullen voelen. Maar hé, dan zijn we een stief kwartiertje verder. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Boven het Telegrof-artikel staat “Handel in lucht”. Of die lucht gebakken is mag u zelf uitmaken. Stay tuned.

1. Zie ook aflevering 200 dd. 23/1/2006.

maandag 30 januari-2006
Vannacht is een grootscheepse ruimingsactie begonnen in het avontuurlijke Amsterdams/Haagse wereldje. Een x-aantal Nederlanders en zogeheten Joego’s gingen de bromsnorwagen in op weg naar een licht benauwend staatsonderkomen. Primus interpares is Willem Holleeder, die al heel lang van allerlei kleurrijke zaken wordt verdacht, waaronder afpersing van een clubje niet onbemiddelde stenenschuivers.
Een prominente plek in het dossier versus deze onverlaten zou worden ingenomen door een ontmoeting van de te vroeg van ons weggenomen Willem Endstra en Holleeder ten kantore van maître Abraham (Bram) Moszkowicz. Daarbij zou Holleeder een gun tegen het hoofd van Endstra hebben gedrukt om zijn financiële eisen kracht bij te zetten. Wij vroegen Bram daarnaar in een mail op woensdag 29 juli 2005 (1), maar kregen nooit antwoord terug. Later gaf Bram de gebeurtenis min of meer toe tegenover Het Parool.
De vraag is nu, of Holleeder door die happening wel gebruik kan maken van zijn vaste advocaat. En of we die laatste niet terug zullen zien op een plek in de rechtzaal, die hij normaliter niet gauw zal innemen. U hoort uiteraard nog van ons. Stay tuned.

1. Zie Octopussy aflevering 178 op onze Followup-site.

vrijdag 3 februari-2006
Vaak denk je dat je voor Jan Penis schrijft. Of Johanna Vagina. Maar dan krijg je weer eens een e-mail en dat weet je dat het goed is. Zo hebben wij ons inmiddels de vellen geschreven over het kwaad dat achter Terra Vitalis schuilgaat. Eerlijk is vals, de Telegrof heeft op haar manier daar nog een schepje bovenop gedaan. En zulke onweerberichten roepen emoties op, getuige de volgende mail:

“Die meloenen die daar verdiend zijn is puur gebaseerd op het volproppen van de klanten. Ik kan dat zeggen omdat ik het zelf als klant heb meegemaakt. De ene lening over de ander, met de rente meegefinancierd. Hetzelfde als bij DEXIA. Echt, laten ze (de AFM) daar maar eens naar kijken. Over 5 jaar ploft daar alles !!!! Terra Vitalis Vulgaris!
Ik kon gelukkig (GELUKKIG?) stoppen met mijn deelname door een scheiding (GELUKKIG).”

Blijkbaar heeft onze lezer nog geluk gehad. Maar zijn oproep is duidelijk. De jongens van Bul Super er als de donder op af. Voordat alle poen is weggesluisd of omgezet in een resort op Ibiza, een exclusief wagenpark en/of een verzameling dure koffers. Stay tuned.

zondag 5 februari-2006
Naar aanleiding van onze blijkbaar wel degelijk teakhout snijdende artikeltjes over Terra Vitalis, het investeringsvehikel in futuristische bomen in Costa Rica, ontvingen wij een intrigerend mailtje. Nee, niet over de drijvende krachten achter deze handel in (gebakken) lucht, maar over Hans Noomen. De nieuwe swiffer binnen de onderneming die racebolides, een voetballer op zijn retour, een knuffelaar en RTLZ sponsort ter wille van het milieu en het spekken van eigen bankrekeningen. Die mail luidde alsvolgt:

“Creatief boekhouden is Hans Noomen bekend en anders zijn broertje wel, die nu bij deze club zich als administrateur (of hoger?) kan voordoen. De RTH-club en Net8 zijn voormalige bedrijfjes van Hans, waarvan sommige ex-medewerkers mogelijk een wat nare smaak in de mond zouden kunnen krijgen.
Lichtelijk vreemd dat iemand met dit arbeidsverleden bij een club als Terra Vitalis de scepter kan zwaaien. En niets vermoedende beleggers maar denken dat ze een goede keuze hebben gemaakt.”

Creatief boekhouden? Broertje? RTH? Net8? Hmmmmm. Dat smaakte naar lekkere hapjes, dus wij vroegen aan de schrijver een onsje meer. En dat onsje kwam:

“RTH (Royal Telecom Holland) handelde in prepaid telefoonkaarten. Deze activiteit is in 2001 verkocht aan een andere partij voor een leuk bedrag. Met dit geld is helaas in eerste instantie niet voldaan aan alle betalingsverplichtingen die het bedrijf had (verhuurder van de kantoorrruimte op de Bouwerij te Amstelveen, leveranciers van prepaidkaarten). Of dat later wel is gebeurd is mij niet bekend.
RTN (Royal Telecom Network) handelde in belminuten.
Net8 is een tv-station in Enschede geweest, waarbij Manfred de Graaf betrokken was. Failliet gegaan met onduidelijkheid aangaande de studioapparatuur.
RTB (Royal Telecom Belgium) is betrokken geraakt in een BTW-carrousel en is verdacht geweest van illegale kaartverkoop. Hiervoor heeft één medewerker in België in voorarrest gezeten en Hans Noomen heeft acht dagen in Amsterdam op het politiebureau mogen logeren. Echter geen belastbare feiten ten laste gelegd aan Hans Noomen.
De directeur van RTN, de heer W. van Garrel, is uit de zaak gezet, waarna er door hem een rechtzaak voor afkoop is gestart, daar zijn salaris niet werd doorbetaald. Hoe en of dat is afgewikkeld, is mij niet bekend.
De broer heet Bob Noomen.
Hans Noomen is een zeer commercieel persoon. Heeft bijvoorbeeld een kantoorpand op de Paasdalweg in Amsterdam Z.O. laten bouwen en dit weer goed van de hand gedaan. Is op het juiste moment uit de handel in prepaidkaarten gestapt. Bob loopt mee, maar heeft niets van het charisma van Hans.”

Hansepans houdt kennelijk van bloemen plukken aan de rand van het ravijn. Niks mis mee natuurlijk, maar ze ruiken niet echt fris. Toch maar eens kijken of we wat meer boven water kunnen trekken over de nieuwe directeur van Terra Vitalis. En u weet het: Stay tuned.

maandag 6 februari-2006
Een van de Amsterdamse vastgoedboeren die volgens onze grote broers door Willem Holleeder cs. zou zijn afgeperst is Rolf Friedländer. Loopt al een tijdje mee, die Rolf.
Maar timmert niet zo aan de weg, tenzij er een pandje opgeknapt moet worden.
Wij lopen Fredje Teeven uiteraard niet graag voor de voeten, maar nou die toch zo lekker bezig is willen we hem toch even wijzen op de afleveringen 71 tot en met 73 van deze serie (1). Die gaan namelijk over Rolf en zijn avontuurlijke verbindingen met de ruw van ons weggenomen Willem Endstra, diens raadsman in sluwe zaken Abraham Zeegers en voormalig D’66-senator Adriana Vrisekoop.
Verder zou een Joegoslavische onverlaat in de jaren negentig al eens gedreigd hebben Rolf’s zoon iets eerder dan de bedoeling was een ritje naar Stazione Termini te bezorgen vanwege een conflict in de persoonlijke levenssfeer. Een conflict dat door Rolf zelf zou zijn opgelost. Mogelijk door met een flinke bundel florijnen te wapperen. En daarmee zit je dan meteen in de sfeer van afpersing, “de Joego’s” en - als je al die verhalen geloven mag - de man die ooit voor een tijdelijk onderkomen zorgde voor Freddie Heerlijk Helder en diens chauffeur.
Dus Fred, gewoon even lezen. Misschien heb je er wat aan. Stay tuned.

(1) Zie onze Followup-site.

dinsdag 7 februari-2006
Afgelopen weekend was er in de landelijk pers een hoop geneuzel over het bezoek dat Willem Holleeder in september vorig jaar heeft afgelegd aan de in de petoet zuchtende Mink Kok in Heerhugowaard. Mink zat daar wat tijd uit voor een gevalletje wapenhandel. Maar vlak voordat ie weer wat frissere lucht kon gaan opsnuiven, werd ie vorig jaar februari in zijn cel gearresteerd op verdenking van medeplichtigheid aan de moord op Jaap van der Heiden in 1993 (1). Mink bleef dus zitten waar ie zat, terwijl het onderzoeksdossier een groeistuip vertoonde.
En wat meldden wij over datzelfde dossier op 10 november 2005 ? Dat naast wat ijzerwaar en poen die aan Mink werden toegeschreven ook dat justitieel onderzoeksdossier, inclusief de meest recente in en outs, was aangetroffen bij een inval van een ploeg koddebeiers op het kantoor van Evert Hingst. De consigliere die op 31 oktober vorig jaar, aan de vooravond van een babbel met de inmiddels in de voetsporen van Ralph Inbar getreden John van den Heuvel, definitief werd omgelegd (2).
Kort voor dat luidruchtig evenement in de Gerrit van der Veenstraat had Justitie bij een speurtocht in de bullen van Dino Soerel een kopie van voornoemd dossier op de kop getikt. Dino is een gewaardeerd lid van de recentelijk nogal uitgedunde gezelligheidsvereniging van de heren Holleeder en Hillis en ook een van zijn familieleden schijnt binnen die context af en toe een warme bijdrage te leveren.
Wat mogen we daaruit voorzichtig concluderen? Dat het hele dossier Kok vanuit Justitie naar Holleeder was gelekt en dat Willem in zijn gepantserde voiture of op zijn brommerd (beide administratief gestald ten kantore van Brammetje Moszkowicz) in september naar Mink in Heerhugowaard is gezoefd om die persoonlijk in kennis te stellen van de stand van zaken bij het justitiële onderzoek naar de moord op Van der Heiden. En mogelijk te delibereren over de vraag wat er gedaan moest worden met luitjes die ten overstaan van bef en bromsnor enige valse aria’s hadden geproduceerd over Mink.
Waarom Evert over het dossier beschikte en niet Bram is een goeie vraag. Was het voor de Boulevard-coryfee too hot to handle? Of achtte cliënt Holleeder dat om een of andere nog duistere reden niet gewenst? We zullen dat heel waarschijnlijk in een niet al te verre toekomst nog wel gaan horen. Stay tuned.

1. Zie voor de interessante link tussen die moord en het kantoor van de landsadvocaat vooral ook het artikeltje “Nog meer briefjes” dd. 15 september 2003 in de serie Schimmen achter Pim op de Followup-site.
2. Zie de serie Riool op de Followup-site.

woensdag 8 februari-2006
Als u het goed vindt gaan we even terug in de tijd. Als u het niet goed vindt ook. In aflevering 91 staat het volgende citaat uit een tapverslag van ons bromsnorrencorps:

“Stanley Hillis heeft zware ruzie met de Ieren, de partij die altijd de vuurwapen- en verdovende middelenhandel deed met Mink Kok”.

Even voor alle duidelijkheid: de taps zijn van 2000, toen Mink ruim en breed in de petoet zat vanwege een gevalletje wapenhandel. En volgens lieden die het weten kunnen behoort Hillis tot het kamp van Willem Holleeder, die op zijn beurt weer op redelijk goede voet staat met Mink Kok (zie aflevering 207).
Zoal bekend wordt Mink momenteel achter het gaas gehouden vanwege zijn vermeende aandeel in de moord op Jaap van der Heiden in 1993. Maar wat hoorden wij gisteren uit de irreguliere keuken? Dat “de Ieren”, die dus volgens de luistersnorren door Mink werden voorzien van wapens en mindbenders en in 2000 blijkbaar in de clinch lagen met Stanley, in 1993 ook in onmin leefden met Jaap. De maat van de zich tegenwoordig in een benauwd Amerikaans onderkomen ophoudende Rommy zou namelijk 1000 kilo stuff van de IRA-boys achterover hebben gedrukt en dat vonden ze niet gezellig. Op die gronden zouden zij Jaap op luidruchtige wijze aan de voordeur van zijn Alkmaarse stulp hebben geëlimineerd. Dat Mink daar weet van heeft gehad, is niet onwaarschijnlijk. Maar dat ie er een aandeel in heeft gehad is heel wat anders. Stay tuned.

vrijdag 10 februari-2006
Ja, waren we al bang voor. Hans Noomen, de opvolger van Frans Boot bij het zo natuur-minnende Terra Vitalis, is inderdaad geen onbeschreven blad. Dat werd al enigszins duidelijk uit de mail die wij in aflevering 205 op 5 februari jl. milieuvriendelijk lieten exploderen. Kon ook moeilijk anders, gezien alleen al de naar mest riekende samenstelling van het founding fathers-comité van dit teakhouten fata morgana (1).
Gisteren deed een andere lezer er nog een flink schepje gier bovenop en die mail willen wij u zoals gebruikelijk niet onthouden. Hij luidde alsvolgt:

“Inzake de “heer” H. Noomen is het wellicht ook verstandig eens in zijn verleden te graven met betrekking tot de zogenaamde valutakantoortjes, waar hij eigenaar van was.
Samen met Frans Boot, beginjaren negentig. Ik noem dan met name Valuta Specialisten Nederland in Sloterdijk plus ettelijke varianten, die nadat men uit Nederland moest verdwijnen op last van de toen nog STE hetende instantie, in het vlak over de Duitse grens gelegen Kleve waren gevestigd. Vanuit die bedrijfjes werd veel geld opgehaald voor valuta-beleggingen. Maar deze gelden werden nooit in posities belegd. Nee, men keek gewoon aan het eind van de dag wat het hoogste en laagste punt was geweest en stuurde op basis daarvan een nota-overzicht naar de klant dat er geld was verloren. Kassa voor Noomen. Dat deze jongen nu geaccepteerd wordt door de AFM geeft een mooie basis om straks net als bij Legio Lease de AFM verantwoordelijk te houden en er verliezen op te verhalen.”

Windhandel in valuta’s? Zat vriend Hisko Baas daar indertijd ook niet tot zijn gestreken boordje in? Ja. En was Hisko niet een gabbertje van Frans Boot? Ja. En was Hiskootje ook niet dikke mik met Henk van de Meene, de associé van “drugsbaron” Johan Verhoek? Ja, ja. En stond Hisko’s Zwitserse telefoonnummer destijds niet in de organizer van diezelfde “drugsbaron”? Inderdaad. Is het dan niet vreemd, dat dit suspecte clubje een ronkend investeringsvehikel runt dat poen uit je idealistische zak probeert te kloppen met verhalen over profijtelijk teak-plantages in Costa Rica? Eigenlijk wel.
Nog even ter afsluiting een quote uit de digitale folder van Terra Vitalis:

“ De medewerkers van Stichting Terra Vitalis dienen betrouwbaar te zijn. Iedere medewerker van Stichting Terra Vitalis heeft een vragenlijst moeten invullen, waarop vragen staan over zijn financiële situatie en mogelijk strafrechtelijk verleden. Tevens heeft iedere medewerker een verklaring omtrent het gedrag aangevraagd en verkregen. Aangezien dit onderzoek geen afwijkingen heeft laten zien, mag Stichting Terra Vitalis ervan uitgaan dat haar medewerkers betrouwbaar zijn”.

Wanneer gaat ironie over in een bulderende grap? Stay tuned.

1. Zie aflevering 179 van deze serie op onze Followup-site.

maandag 13 februari-2006
Onze kop is ook geen kasboek. Dus we moesten even driftig een duik in ons eigen zoeksysteem nemen toen we wat info kregen over HBS. Nee, niet dat schooltype uit het tijdperk van de Neanderthalers, maar een BV-tje uit Haarlem. Een inmiddels al lang en breed overleden BV-tje, dat werd gerund vanuit een ruimte boven een snookercentrum. Niet riant misschien, maar om de kosten laag te houden neem je desnoods het klotsen der ballen voor lief.
In aflevering 179 van deze roemruchte serie vermeldden wij, dat HBS als verkoopvehikel fungeerde van Terra Vitalis, toen alles nog kosher leek dankzij frontman Jan Hovens van de Nederlandsche Bank. Zoals vermeld stond HBS onder leiding van onze vriend Frans Boot, een gabber van valuta-goochelaar en hijgpornoboer Hisko Baas. Kregen we een leuk mailtje over de inventieve praktijken van HBS. Een quote:

“... HBS was in mijn ogen een agressief telefonisch verkoopkantoortje. Vast staat dat HBS zich heeft beziggehouden met de verkoop van waardeloze bosgrond in Nederland. De prijzen waren vanaf 5 tot 15 gulden, terwijl bosgrond in Nederland op dit moment niet meer dan 1 euro waard is. Particulieren zijn hier werkelijk en masse ingestonken.
Momenteel houdt in Nederland een viertal dubieuze clubjes zich bezig met de handel in kleine kaveltjes bosgrond. Internet staat er bol van en de aanbieders houden kunstmatig de prijs hoog.
Frans Boot heeft aan dit soort handel dus meegedaan. Terwijl bosgrond de slechtste investering is (en blijft) die er bestaat. Want er mag niet op gebouwd worden (beschermd).
Daardoor is de speculatieve waarde ook nul. Verder kost het alleen maar geld (onderhoud / de bomen leveren niets op in Nederland / transport is te duur). Voor de lange termijn heb je maar een paar serieuze kandidaten: Staatbosbeheer, Natuurmonumenten en organisaties als Utrechts en Gelders Landschap. Maar die betalen nooit meer dan tussen de 0,60 en 1 euro, omdat bos domweg niet meer waard is.”

De bossen mogen dan eeuwig zingen, maar af en toe zit er wel eens een valse noot tussen.
Oké, HBS is al een paar jaar ter ziele, Frans Boot leeft tegenwoordig wat in de luwte en Terra Vitalis maakt gebruik van de verkooppraatjes van PBMG (People Buy More Green). Maar of je daar nou de fanfare voor kan inhuren is twijfelachtig. Want achter die facade gaan weer luitjes schuil die nog geen mensenleeftijd geleden in touw waren voor Dexia-dochter Legio-Lease. En tegen dat boompje wil zelfs een hond in zijn nadagen nog niet pissen. Laat staan zijn darmkanaal legen om er wat terra overheen te gooien. Stay tuned.

woensdag 15 februari-2006
Zetten ze bij Elsevier vanochtend om een uur of half twaalf een artikeltje op de site onder de kop “Moszkowicz onder vuur OM in zaak Holleeder”. Blijkbaar hebben ze het dossier-Holleeder of een deel ervan ook kunnen inzien. Naast een verwijzing naar de verklaring van Willem Endstra dat hij op het kantoor van Bram een gun op zijn hoofd kreeg van Holleeder (1) staat in het artikeltje verder nog dat de Neus zo’n twee jaar lang het doen en laten van vriend Brammetje op diens kantoor met camera’s zou hebben gevolgd. Het doel daarvan zou zijn geweest om Bram volledig in de tang te kunnen houden.
Elsevier:
“... Het dossier bevat een verklaring van de Criminele Inlichtingeneenheid van de Amsterdamse Recherche met voor Moszkowicz ronduit beschadigende informatie over zijn omgang met één van de medeverdachten van Holleeder. Moszkowicz noemt de informatie “roddel en achterklap” en spreekt van een “actie beschadiging”. Vergeefs verzocht hij officier van justitie Fred Teeven het dossier op dit punt te schonen”.

Wat dat laatste betreft: wat schreven wij al op 30 januari (in aflevering 202), na de arrestatie van Holleeder cs. aangevuld met een plukje zogenaamde Joego’s? Het volgende:

“... De vraag is nu of Holleeder door die happening wel gebruik kan maken van zijn vaste advocaat. En of we die laatste niet terug zullen zien op een plek in de rechtzaal, die hij normaliter niet gauw zal innemen”.

Dat deden we uiteraard niet voor de kat zijn fiedel. In het dossier zitten namelijk meer dan één beschadigende verklaringen. Alle van de hand van chef CIE Johan van Looijen, die daarbij opmerkt dat de getuigeverklaringen niet gecontroleerd konden worden.
Zo heeft één exemplaar betrekking op een vermeende sportieve close encounter van Bram met de zuster van Dino Soerel, een van de topjongens van Holleeder’s gezelligheidsvereniging (2). Een gebeurtenis die eveneens voor de generaties na ons zou zijn vastgelegd.
Waarom Fred zulke berichten uit de samenleving in het dossier heeft laten zitten is niet helemaal duidelijk, maar waarom Bram ze eruit wilde hebben wel. Of ze nou waar zijn of niet. Stay tuned.

(1) Zie onze mail aan Moszkowicz op 29 juni 2005 (aflevering 178 van Octopussy op de Followup-site).
(2) Zie aflevering 207 dd. 7 februari 2006.

woensdag 22 februari-2006
Weet u het nog? We hadden het toch over Klaas Hummel, de voormalige gabber van Willem Endstra? Dat ie voor de veiligheid van zijn eigen optrekjes in zee was gegaan met de firma waarvoor Willem Holleeder als adviseur optrad? Niet? Ja, wel effe wakker blijven, want we hebben nòg iets leuks over Klaas.
Hij leunde namelijk niet alleen op de vermeende bedrijfsleider van de beschadigde Brammetje M., maar ook nog op de schouders van een andere expert op dit gebied: de al een tijdje binnen zittende Izhtak Meiri (1). Dat maken we op uit een verklaring uit administratieve hoek met een stel zeer interessante strofes. Afgelegd tegenover speurneuzen van de Amsterdamse bromsnorrenbrigade.
Vriend Izhtak was kennelijk betrokken bij een operatie Reebok. Wat die precies inhield wilde de getuige niet weten, maar het had in ieder geval iets van doen met beveiliging. Nou is het makkelijk, dat als je iemand een factuurtje stuurt voor verrichte werkzaamheden je even zegt waar de cliënt in kwestie dat kwijt kan in zijn boekhouding. Werd een beetje gehannes. Het ene moment ging het om het inventieve firmaatje IsraNed, dan weer over Yts of Yds Advies. En als adres werd vermeld “als bekend”. Een simpele druk op de knop bij de KvK en je ziet dat alleen IsraNed de geboorteakte heeft gehaald, maar inmiddels ruim en breed is uitgeschreven.
Kijk, daar krijg je al gelazer mee met Pierre Fiscus. Maar we maken het nog leuker. Want waar moesten de pegels heen, de harde cash? Awel, soms moest een katje worden gestort op de rekening van een Stichting Derden Rekening (rekeningnummer 52.91.78.583 bij de ABN/AMRO), die zou zijn beheerd door een meneer De Koning uit Amstelveen. Izhtak’s veronderstelde advocaat op dit terrein. Een ander katje moest weer naar een niet nader gespecificeerd rekeningnummer: 48.38.46.8487.
En wie was één van de gelukkigen die begin 2003 werd verrast met zo’n factuurtje? Klaas Hummel. Het blijkbaar geantedateerde formuliertje luidde aldus:

“World Fashion Center Amsterdam BV
Ter attentie van de heer K.H. Hommel (!!!, red.)
Postbus 69000
1060 CC Amsterdam

Van: IsraNed
Adres: zoals bekend

Almere, 31 oktober 2002
Fatuurnummer (!!!,red.) 311002.

Honorarium betreffende commissie inzake bemiddeling verhuur conform afspraak.

Bedrag: Euro 50.000,00
Omzetbelasting: 19 % Euro 9.500,00

Totaalbedrag: 59.500,00

Zoals met u besproken en overeengekomen graag het brutobedrag ad euro 59.500 over te maken op rekening: Stichting Derden Rekening: ABN/AMRO, 52.91.78.583

namens IsraNed

de heer I. Meiri"

Als we dit voor zoete ketellapper moeten aannemen, dan had Izhtak dus bemiddeld bij de verhuur van een stukje onderkomen van Klaas en kreeg ie daarvoor een prettige bonus. Maar volgens de getuige ging het om een beveiligingsklus. Dus wat nou? Morgen meer hierover. Stay tuned.

1. Zie voor hem de kleine, maar oh zo fijne serie “Het Kahn-dossier” (augustus 2005) en de eerste twee afleveringen van “Riool” (Followup-site).

donderdag 23 februari-2006
Het is wel lekker als je af en toe wat steun ondervindt uit de samenleving. Kregen we naar aanleiding van het eerste stukkie over de curieuze combine Hummel – Meiri van een welingevoerde lezer het volgende mailtje:

“Klaas Hummel heeft in een krant toegegeven, dat hij Meiri heeft ingeschakeld om afluisterapparatuur op te sporen in zijn kantoor en auto. Voor inderdaad 50.000 euro. Ook wou Hummel weten hoe de problemen die Endstra had met o.a. Holleeder zijn uitwerking konden hebben op de belangen in gezamenlijke vennootschappen van Hummel en Endstra. Meiri bracht hem niet veel nieuws volgens Hummel. De meeste dingen wist Hummel al uit de media”.

Voor het gemak ervan uitgaande dat bovenstaande info juist is, dan huurde Hummel dus veiligheids-expert Meiri in om zijn kantoor en zijn auto te sweepen. En met twee oren te sonderen naar het effect van de groeiende eilie tussen zijn ouwe gabber en Holleeder op de nering die Willem en hij samen dreven, met als lichtend voorbeeld het hoofdstedelijke World Fashion Center. Want met name banken houden niet van eilie en zeker niet op het niveau van bij Brammetje M. geregistreerde brommers en Panzerkreuzers.
So far, so good. Blijft de vraag waarom Hummel nou juist Meiri in de arm nam. En waarom een relatief eenvoudige sweep-operatie en wat rondneuzen naar de talk of the town een ronkende naam als Operatie Reebok meekreeg. Klinkt meer naar opgejaagd wild en het gebruik van kofferbakken. Maar wie gaf de opdracht voor wat?
Keren we terug naar de getuigeverklaring die in de vorige aflevering aan bod kwam. Naar de allereerste vraag die wij ook hadden gesteld als we een opleiding bromsnor hadden gevolgd: Wat is het project Reebok?
Antwoord: “Dit had te maken met meneer Hommel (!!!!, red.). Meiri gaf aan dat het voor mij niet relevant was, maar dat Prins hier alles van wist. Meiri had beveiliging gedaan”.
Bedoeld wordt Harm Prins. De man die zo’n prominente rol speelde bij de teloorgang van ExcelAviation Group van Erik “Icarus” de Vlieger. Om de zaak net zo helder te houden als een aangelengd bordje kippensoep bij onverwacht bezoek, laten we de vraag of de uitspraak van Meiri correct was maar even in het midden.
Vraagt bromsnor wat voor werkzaamheden Meiri binnen Reebok heeft uitgevoerd.
Antwoord: “Beveiliging. Ik heb geen idee wat dit precies inhield. Meiri zal zijn reden hebben om het mij niet te vertellen. Ik heb mijn reden om het niet te willen weten. Wat ik weet wordt ik mee belast...”.
Vraagt bromsnor wat de getuige kan vertellen over de factuur van Hommel (!!!, red.).
Antwoord: “... Bij de adressering wist Meiri mij niet te vertellen waar de factuur naar toe moest. Meiri belde toen met zijn mobiele telefoon. Er werd daarop teruggebeld naar het secretariaat door een onbekende die een adres doorgaf. Ik kreeg dit adres van een secretaresse in het bijzijn van Meiri. Vervolgens heb ik de factuur overgetypt van een handgeschreven kladje wat Meiri mij had overhandigd. Ook op dit kladje stonden parafen. Meiri gaf wel aan dat het ter attentie van Klaas Hommel (zucht, red.) gezonden moest worden, omdat niemand anders deze envelop mocht openen”.
Het lijkt allemaal erg op een bijmekaar geharkte thriller van Simon de Waal of zo. Maar het gaat wel degelijk om het echie. Het gaat om poen. Dat moge bijvoorbeeld blijken uit de laatste uitstoot van de getuige:
“Nu ik na zit te denken over ons gesprek schiet mij het volgende tebinnen. Meiri zei mij dat hij ook geld verdiende door partijen bij elkaar te brengen. Hij noemde in deze relatie dat of Hommel - De Vlieger of Prins - De Vlieger of Hommel - Prins als meer dan water en vuur waren. Deze partijen mochten nooit te weten komen dat hij voor beiden werkte”.

Izhtak Meiri zit al een tijdje achter het gaas. Dat geldt nu eveneens voor Willem Holleeder. Allebei op verdenking van afpersing. Je zal toch net als Klaas Hummel wat poen verzameld hebben en je hele hebben en houwen willen beveiligen. Kom je toch bij rare snuiters terecht. Dan maar liever elke ochtend een sneetje brood met schuifkaas. Is gezonder. Stay tuned.

vrijdag 24 februari-2006
Terug naar aflevering 134. Daarin schreef Manuel Suurs, ex-penningmeester van de investeringsclub in futuristische sinaasappelen Fecundo, ons ondermeer het volgende:

“ ... kwam ik op zekere dag medio juni (2004, red.) via Frank Rasenberg in contact met Karel Timmermans. Met deze persoon, nadat ik e.e.a. geverifieerd bij o.a. Justitie, en nadat Frank mij vertelde dat deze persoon zijn integriteit in orde was vroeg deze om een lening. Deze lening zou beloond worden met een verdubbeling van de lening en verkrijging van een crediet van 2,8 miljoen dollar tegen een zeer lage rente”.

Manuel leende Karel zonder verdere ruggespraak twee ton uit de Fecundo-kas. Laten we aannemen dat ie daarbij alleen maar nobele bedoelingen had. Heel goed mogelijk. Maar de kwaliteit van zijn due diligence-onderzoek was net zo droevig als een treurwilg na een blauwzuurbad. Want bij Justitie wisten ze bijvoorbeeld wel degelijk wie Karel was. Hij stond namelijk gewoon op de opsporingslijst. Als internationaal oplichter die in totaal nog zo’n negen jaar kerker tegoed had.
Karel is eergisteren in Oosterhout na vier jaar achter zijn vodden te zijn gezeten door internationale speursnorren eindelijk in de kraag gevat. Zijn schuldeisers, onder wie de erven Fecundo, kunnen nu een civiele procedure starten om hun poen terug te krijgen. Maar Karel zal wel leeg zijn. Dus veel zin heeft zo’n procedure o.i. niet. Conclusio: weer twee ton definitief pleite. Je zal geïnvesteerd hebben bij die club.
Volgens luitjes die het weten kunnen ziet de toekomst voor Fecundo en aanverwante percelen er niet zo fruitig uit. Maar wat wil je, als je in korte tijd bezocht wordt door avonturiers als Jaap de Bode, Geurt Roos, Bas Koole, Karel Timmermans, Hans van de Lande en meer van dat moois? Dan kan je geen sinaasappel meer zien. Stay tuned.

dinsdag 28 februari-2006
Temidden van het tumult rond avontuurlijke luitjes als Holleeder, Hillis, Soerel en zijn zusje Minnie, Paja, Tuna en Brammetje M. zouden we bijna iets vergeten. Dat een van Fredje Teeven’s troetelkinderen normaliter eind maart de EBI in Vught gaat verlaten. Jotcha Jocic. Een grote jongen, die Jotcha. En een duivelskunstenaar. Wie is bijvoorbeeld vergeten, dat ie ondanks een hele legbatterij aan bewakers, camera’s, luisterposten en meer van dat moois, toch een papiertje in zijn bezit had met “het telefoonnummer van de zus van een bekende actrice”? (1) We bedoelen maar.
J.J. gaat ons dus verlaten. Tenzij het OM op de valreep nog een vers konijn uit de hoed weet te grabbelen. De onopgeloste diefstal van een kratje pils bij Appie Heijn, een niet betaalde bon voor een haperend achterlicht, een middelvinger naar een parketwachter, wildplassen naast een openbaar toilet, mede-verantwoordelijkheid voor de aanslag op Jaap van der Heiden (van achteren aansluiten a.u.b.), een vals kaartje voor de wedstrijd Ajax – RBC (!!) of een ander konijn uit die categorie.
Mocht Fred daar niet in slagen, dan verhuist J.J. naar alle waarschijnlijkheid naar Belgrado, waar naar verluidt bij het lokale OM ook nog iets staat te pruttelen. Uit welingelichte kringen hebben we inmiddels vernomen dat onze Joegoslavische vriend daar weinig van heeft te vrezen.
In Jocic’ gevolg is flink geruimd in de loop van de tijd. Alleen de tweede man van zijn onderneming is nog wel in leven, ondanks een paar alleraardigste aanslagen in Spanje. Vraag is of dat voor Jotcha aanleiding zal zijn om voortaan bezig te houden met het kweken van paprika’s in zijn volkstuintje en het schrijven van een boek over zijn Hollandse jaren. Of dat ie zal proberen zijn kwijnende onderneming nieuw leven in te blazen. Gek hè, we gokken op het laatste. Hoewel een boek ook heel leuk zou zijn. Mochten we iets vernemen over J.J.’s verdere lotgevallen, dan hoort u het als eerste. Stay tuned.

1. Zal toch niet de zuster van Sylvia Kristel wezen?

woensdag 1 maart-2006
Wij besteden de laatste tijd nogal wat aandacht aan de gepatenteerde natuurliefhebbers achter Terra Vitalis. De club van Henk, Hisko, Frans, Jan en Hans, die met de aanplant van futuristische bomen in Costa Rica twee nobele doelen voor ogen heeft: de portemonnee spekken en de CO2 die bijvoorbeeld wordt verspreid door de Formule 1-bolide van Robert “Brrrroemmm” Doornbos te compenseren.
Binnen dat kader hebben we het ook even gehad over PBMG, de BV die met de aandelen van Terra Vitalis leurt. Volgens een lezer ook al geen bedrijfje zonder benauwende walm, omdat PBMG slimmerikken in dienst heeft, die in een leven daarvoor driftig in de weer waren voor Dexia-dochter Legio Lease. Een aandelenbelt waar mensen nu nog een CO-tweetje van krijgen (1).
Nou gingen wij ervan uit dat PBMG stond voor People Buy More Green. Ligt volgens een insider toch even genuanceerder. Hij schreef:

“Met enig plezier lees ik al enige tijd jullie berichtgeving over Fransje Boot, Hisko Baas en consorten. Misschien heb ik wat leuks voor jullie.
De verkooporganisatie PBMG BV, wat zogenaamd staat voor People Buy More Green, is noodgedwongen door Fransje (Boot, red.) opgericht, omdat hij wat onverwachte claims aan zijn broekje kreeg met het beeveetje HBS.
Er waren toch wat klanten die inderdaad erachter kwamen dat bosgrond slecht te verkopen is en dat geen van de door Fransje aangekaarte verkoopriedels tot een goed einde zou komen.
Dit alles buiten beschouwing gelaten, het gaat om de naam PBMG. Die is bedacht anno 2000 door een aantal verkopers van Fransje in dat leuke shabby kantoortje boven de snooker in Haarlem. PLEURIS BAK MET GELD, daar staat de benaming voor. Ik dacht, wellicht willen jullie lezers daar ook wel eens smakelijk om lachen”.

Wij in ieder geval wel. Mocht er in de toekomst weer eens aanleiding zijn om PBMG voor het voetlicht te sleuren dan zullen we de oorspronkelijke betekenis met enige graagte nog even vermelden. Stay tuned.

1. Zie aflevering 210 dd. 13 februari 2006.

donderdag 2 maart-2006
Inkoppertje weer vandaag. Zo het doorgeefluik in. Wij ontvingen de volgende intrigerende mail over een van de founding fathers van Terra Vitalis, Frans Boot:

“Als je alles de laatste jaren hebt gevolgd (en dat heb ik) kan je tot de conclusie komen dat Fransje een dubbelleven leidt. Nu zal je denken: wat is dat nou weer? Maar ik zal het even op een rijtje zetten:
Alle partijen waarmee Fransje tot nu toe zaken heeft gedaan zijn voor het gerecht geweest, maar Fransje zelf nog nooit. Gek hè?
Het begon met Hansje Noomen, de directeur van Terra Vitalis, die met American futures en options, FAO genaamd (oplichting in goederentermijnhandel, u kent het wel), veel problemen heeft gehad met de Duitse justitie. Fransje nooit.
De Hakkelaar voor langere tijd in de cel. Fransje nooit.
Hisko Baas heeft in de muggenstad in de cel gezeten voor een paar maanden. Fransje nooit. Hoewel hij toch voor Hisko DE MAN was in Nederland.
Alle partijen in Nederland die het product voor Fransje en Hisko verkochten zijn allemaal voor het gerecht geweest. En sommige zaken lopen zelfs nog. Fransje werd ook als getuige opgeroepen, maar was nooit te vinden (volgens mij zat hij gewoon thuis of op de zaak). Bovendien werd hij nooit ondervraagd terwijl er veel verklaringen tegen hem waren ingediend. Gek hè?
Ik verdenk hem dan ook ergens van. Het mooie mannetje Fransje Boot”.

Zo. Dat is lekker. Maar de site van Terra Vitalis is erg mooi. Stay tuned.

vrijdag 3 maart-2006
Hoge bomen vangen veel wind. Zeggen ze. Maar wat denk je van lage bomen? Onze voortdurende aandacht voor de groene flappentappen in Costa Rica genereert een pluk Beaufort waar je usted tegen zegt. We gooien er even een stormachtig mailtje tegenaan om die stelling wat reliëf te geven. Is gericht aan de Huizingaatjes, die zich in het vrij recente verleden hebben gelieerd met OHRA’s Flor y Fauna en met Terra Vitalis van Henk van de Meene cs. (1). Leest u even mee:

“Een kort overzicht. Een fabriek van 10.000 m2 in Bergum, Friesland. 100 % eigenaar van ca. 3000 ha. grond in Costa Rica. 11 ha. grond met een luxe huis van 500 m2 in La Garita, Costa Rica. Het geheel omgeven door een drie meter hoge muur. Diverse zeer luxe auto’s.
Meneer Benedictus, accountant van Flor y Fauna, heeft ons bericht dat wij een voorschot van 500 euro zullen ontvangen als we het met de laatste Nieuwsbrief meegestuurde formulier invullen en terugsturen naar het accountantsbureau Benedictus.
Ik heb daar het volgende op te zeggen:
De familie Huizinga heeft al zo’n 2 ½ jaar uitdunning verricht op Teak Wood V. Per kavel zijn er nog maar 270 bomen. Daaruit volgt dat er al 330 bomen zijn gedund, gezaagd en verkocht. 130 meer dan de 200 die gepland stonden voor de tweede uitkap van 2004.
Het voorschot van 500 euro beschouw ik als een vernedering en een klap in het gezicht. Het is mij duidelijk, dat jullie van plan zijn om ons investeerders op deze manier gerust te stellen en als wij dat accepteren, wij geen voet meer aan de grond krijgen bij eventuële toekomstige acties.
500 euro in plaats van 50.000 of 100.000 euro? Is dat een grap? Ik zou graag ook in de toekomst in de spiegel willen kijken zonder op mijn voorhoofd een dikke V te ontwaren. De V van VERNEUKT. Aardig geprobeerd, meneer Huizinga! Nice try.
Met hartelijke afschuw, Rainer.”

Nou, dat kan je met goed fatsoen toch geen briesje meer noemen. Ze mogen in Costa Rica de haringen wel wat steviger in de grond stampen. Slecht weer op komst. Stay tuned.

vrijdag 17 maart-2006
Wat zegt Klaas Hummel deze week in Vrij Nederland? Dat Willem Endstra zo groot kon groeien in de wereld van het onvolprezen vastgoed dankzij Klaas himself. Wim was volgens Klaas niet meer dan een lokaal vastgoedmannetje, dat dankzij hem zijn entree kon maken bij “gerespecteerde bancaire instituties”. Maar ja, Willem had zich ingelaten met boefjes en was daardoor chantabel geworden hè. In wezen dus eigen schuld dikke bult allemaal.
Kijk, zo schop je een dood paard. Want een klein onbeduidend mannetje met crimi-contacten of niet, Willem bouwde wel samen met de blijkbaar bij bancaire instituties zo populaire Klaas een portefullie op van een half miljard euro. En je kan ons niet wijsmaken dat Klaas in de jaren dat er hooguit sprake was van lichte bewolking niet wist waar Willem’s poen binnen hun gezamenlijke imperium grotendeels vandaan kwam.
Toen de bewolking wat dikker werd zou Klaas driftig zijn begonnen met het zogenaamde ontvlechten van zijn zaken. Maar wie zegt ons dat ie daar al mee klaar was voordat bij Willem de kaars werd uitgeblazen? Voelt u de fijne nuance?
En dan wat de door Klaas verfoeide criminele contacten van Willem betreft. Op de Amsterdamse Apollolaan staat naast de villa van Miep en Loek Brons (leuk kapitaaltje bijeen gegrabbeld met hijg- en glijvideo’s) een aardige bungalow. Dat is nog niet zo bijster lang het onderkomen van het gezinnetje Holleeder. Verderop aan diezelfde ooit rustieke laan woont onze Klaas. De respectievelijke vrouwtjes hebben kindjes van zo’n beetje dezelfde leeftijd. En hoe gaat dat? Je ontmoet elkaar bij de kinderopvang, in de buurtsuper, op een PC Hooft-stoep, je babbelt wat, je gaat gezellig eens met elkaar een horecagelegenheid in en voor je het weet kom je bij elkaar over de vloer. En dan mag een van de bijbehorende heren zich soepel in bancaire kringen bewegen en de ander als adviseur in beveiligingszaken door het leven gaan en belangstelling hebben voor textielcentra en stierenvechtersarena’s, ook zij krijgen persoonlijk contact met elkaar. Van het een komt het ander niet waar? Voor de rest alles keurig hoor! Ze praten niet over zaken. Laat staan dat ze dat met elkaar doen. Waar ze dan over praten? Tsja, over Ajax misschien? Of zeilen bij Sardinië, de zonsondergang in Dubai, limo’s, brommers, advocaten, dooie paarden? Gewoon, iets gezelligs. Stay tuned.

zondag 19 maart-2006
Even een anekdote. Het is nou toch zondag. Dus even een luchtig hapje. Gaat over de visie die de in bancaire kringen zo buitengewoon geapprecieerde Klaas Hummel deze week ontvouwde in Vrij Nederland. Over zijn vroegere zakenpartner Willem Endstra, die eigenlijk zijn droeve lot over zichzelf had afgeroepen door in zee te gaan met louche lieden. Ja, klopt. Daar hebben we in de vorige aflevering ook al iets luimigs over verteld. Maar dit verhaal is een klassieker uit Hummel’s eigen repertoire.
Zo’n vijf jaar geleden zat Klaas ergens te smikkelen met een smakelijke vriendin. Heel gezellig, maar dat bleef niet zo. De in het oog springende kwaliteiten van Hummel’s disgenote waren vier andere smikkelaars in de nabije omgeving van het stel, onder wie voormalig voetbalcoryfee Ruud Gullit, namelijk niet ontgaan. Er weerklonken dan ook spoedig de nodige bronstgeluiden door de staminé en dat vond Klaas wat minder gezellig. Hij deelde een ferme reprimande uit, maar dat maakte blijkbaar te weinig indruk. Wat deed Klaas in arren moede? Hij greep naar zijn mobiel en tien minuten later maakte een redelijk imposante heer zijn entree die duidelijk van korte metten wist. Hij beende naar het tafeltje van de vier geilaards en eiste op luide toon dat ze als de sodemieter hun excuses aanboden. Anders zouden de gevolgen apocalyptisch zijn. Aldus zou zijn geschied en de vier zouden met de bronst tussen hun benen zijn afgedropen. Wie die indrukwekkende heer was, die Klaas met een simpel belletje had opgetrommeld? Ja! Knap van u.
Nou kan deze story behoorlijk apocrief zijn en bedoeld om indruk te maken bij de haard met een leuk aperitiefje erbij. Maar voor hetzelfde geld is het helemaal waar. Dat heb je met anekdotes hè. Ze gaan een eigen leven leiden. Stay tuned.

dinsdag 21 maart-2006
Juist. Zie je wel. Een citaat uit aflevering 221 van deze serie van een paar dagen geleden over de zakelijke banden tussen Klaas Hummel en Willem Endstra:

“Toen de bewolking wat dikker werd zou Klaas driftig zijn begonnen met het zogenaamde ontvlechten van zijn zaken. Maar wie zegt ons dat ie daar al mee klaar was voordat bij Willem de kaars werd uitgeblazen?”

Naar aanleiding daarvan hoorden wij van mensen die het weten kunnen dat die totale ontvlechting nog steeds niet is voltooid. De op redelijk goede voet met Willem Holleeder verkerende Hummel zou namelijk nog steeds beschikken over gemeenschappelijk vastgoed uit de goeie ouwe Endstra-tijd met een waarde van tientallen meloenen. Een deel van die poen behoort dus rechtens toe aan de erven Endstra. Maar de onderhandelingen daarover zouden zich nog niet eens in een status nascendi bevinden. Wat raar is, want Willem is toch al een stief kwartiertje overleden.
Bovendien zou Klaas de prijs van het betrokken vastgoed naar beneden hebben bijgesteld. Ook raar, maar mogelijk is dat hem gesuggereerd door bancaire instituten, die de prijs wat aan de hoge kant vonden. Andere opties staan overigens ook open.
O, mocht u denken dat wij dit soort gegevens hebben vernomen op een achterbank of dat ze ons vriendelijk zijn toegestuurd door het Openbaar Ministerie, c.q. een teleurgestelde advocaat, dan moeten wij ù teleurstellen.
No way, José. Stay tuned.

vrijdag 24 maart-2006
Dat was effe een zenuwachtige bedoening gisteren. Zoals we op 28 februari jl. in deze serie al aankondigden moest Justitie namelijk tot haar grote spijt de mythische Jotcha Jocic toch laten lopen. Er was niks meer bijmekaar te stofzuigen om hem in de EBI te houden. De “top-Joego”, die er ondermeer van werd verdacht opdracht te hebben gegeven voor een flink netje moorden op heren die schade zouden hebben toegebracht aan zijn carrière (inclusief OM-bef Koos Plooij), werd per vliegtuig overgebracht naar Belgrado. Om daar voor de kadi te verschijnen wegens de vermeende opdracht aan twee lokale bromsnorren om ene Marjanovic en diens vriendin het paradijs in te blazen. Hetgeen geschiedde. Wel wat slordig, want de twee uitvoerders werden gegrepen en kregen 15 jaar voor hun mik.
Hoeveel kans is er dat vriend Jotcha de EBI inruilt voor een Servische kerker? Zo goed als nul. De voornaamste getuige heeft inmiddels met gezwinde spoed zijn verklaring in de richting van zijn fameuze landgenoot laten schrappen. Of dat invloed zal hebben op getuige’s verwachte levensduur moet worden afgewacht.
Daarnaast zijn de warme banden tussen de firma Jocic en de Servische politieke leiding na de verhuizing van Slobo naar Den Haag geenszins verstoord geraakt. Een van de topdogs van de firma roept bijvoorbeeld vrolijk mogge buurman tegen de huidige president, als ze toevallig tegelijkertijd de vuilniszak buiten zetten. En diezelfde president zit met enige regelmaat lekker te smikkelen in een exclusieve ruimte achterin een restaurant dat onderdeel uitmaakt van Jocic’ onderneming. Naar alle waarschijnlijkheid zonder aan het einde van de maaltijd naar een schoteltje met een papiertje te hoeven staren. Kijk, zo gaat dat. Servië? Het is net Nederland. Stay tuned.

donderdag 30 maart-2006
Even terugkomen op de anekdote die wij op de gezellige zondag van 19 maart jl. in onze etalage hebben gezet. Ja die. Over Klaas Hummel, de ouwe partner van de inmiddels tot slachtoffer getransformeerde Willem Endstra. De Klaas die vond dat Willem zijn tragische lot min of meer over zichzelf had afgeroepen, omdat ie in zee was gegaan met crimi’s. Wat zo ongeveer impliceert dat Klaas zelve nog het leven heeft, omdat ie zich nooit met iemand uit de duistere krochten van de samenleving had ingelaten. Die Klaas.
Nou, in voornoemde anekdote beschreven wij een scène in een Amsterdamse staminé, waarbij heer Hummel de hulp inriep van Willem Holleeder om vier smikkelaars in zijn nabijheid die wat bronstig gedrag vertoonden ten opzichte van zijn buitengewoon pronte disgenote ernstig de les te lezen. Wij hielden toen nog een slag om de arm wat betreft het waarheidsgehalte van de story. Dat hoeft niet meer. Er heeft zich inmiddels een ooggetuige gemeld. Het hele verhaal is 100 procent juist. En de staminé? Dat was Le Garage van de zo op niveau gestelde Joop Braakhekke.
En nu we het toch over Klaas hebben. Hij schijnt momenteel in de clinch te liggen met ene Ruud Sanders, het baasje van een onderneming in IJsselstein die aan projectontwikkeling doet. Er zouden wederzijdse beslagleggingen door de lucht zijn gevlogen en die Ruudje schijnt helemaal niet meer geassocieerd te willen worden met Klaas. Nou heeft ie mazzel, want als we goed zijn ingelicht heeft Willem momenteel een wat beperkte bewegingsvrijheid.
Dus die kan even niet worden opgetrommeld om Ruud van een ferme oorwassing te voorzien. Vooropgesteld natuurlijk dat dit verhaal juist is. Maar ons zelfvertrouwen groeit. Stay tuned.

vrijdag 31 maart-2006
Die Ruudje Sanders uit de vorige aflevering? Die niet meer door één deur kan met Klaas Hummel? Dat is het baasje van Redema. Geen kleine bedoening in het vastgoed en Hummel heeft in de niet zo grijze oudheid grote zaken met die club gedaan. Zo kochten Klaas en Ruud ergens aan het eind van de vorige eeuw een tiental supermarkten van Ahold in Polen en Tsjechië voor de prik van rond de honderd meloen.
Hele leuke deal, niks aan de hand. Nou ja, niks. Vooraf was er wel wat eilie geweest, want Ruud wilde Willem Endstra, toen nog de vaste compaan van Hummel, niet mee laten rijden.
En daar was Willem zwaar van over zijn plas gegaan. Klaas zou vervolgens Willem een (klein) deel van zijn deel hebben beloofd als de deal eenmaal gesloten was. Maar toen stipje bij stokje kwam zou Klaas het volgens welingevoerde bronnen hebben laten afweten. Ach, that’s what partners are for.
Overigens kan er bij de deal nog een sidelettertje zijn geschreven door ene Marcel Kokkeel, die toen nog voor de knollentuin van Cees Van der Hoeven in de weer was. Ahold betaalde namelijk de huur van die Poolse en Tsjechische shops en dat zou zijn gegarandeerd door Ahold Nederland. Geen hobbykip die je pikt, moeten Klaas en Ruud gedacht hebben.
Ook al omdat het Bouwfonds, een favoriete gerespecteerde bancaire institutie van Hummel, voor de financiering zorgde.
Zo’n twee jaar na dato liet Marcel Kokkeel het Bouwfonds zijn rug zien, ging in Bosch en Duin wonen (waar Klaas een woninkje voor hem had gevonden) en aan de slag bij AM, een bekend Nederlands vastgoedorkest waar Hans van Veggel een van de voorhanden zijnde dirigentenstokjes zwaait (1). Toevallig of niet maar AM is Ahold’s hoofdontwikkelaar van supermarkten in winkelcentra.
En zo kwam alles goed. Zij het, dat Willem er niet meer is, Cees zich druk maakt voor de kadi en Klaas en Ruudje ruzie hebben. Details, maar toch. Stay tuned.

(1) Over AM en Hans hebben we in vroeger tijden ook al eens kleurige eieren gelegd. Als u daar nieuwsgierig naar bent, grijpt u naar onze zoekmachine.

vrijdag 31 maart-2006
Hartstikke druk vandaag. Naar aanleiding van aflevering 226 van vanmorgen kregen we vrijwel meteen een mailtje van een van onze trouwste lezers. Met aanvullende en corrigerende info. Zullen we u niet onthouden. Het mailtje luidde aldus:

“... Marcel Kokkeel ging na zijn tijd bij de vastgoeddivisie van Ahold niet direct aan het werk bij AM. En hij keerde zich al helemaal niet af van het Bouwfonds. Hij is er namelijk na zijn tijd bij Ahold aan de slag gegaan als Chairman of the Executive Board.
Kokkeel is in de desbetreffende uitzending van Zembla dd. 14 april 2005 aan het woord geweest over de relatie tussen Bouwfonds en wijlen Willem Endstra. Hij was bij het Bouwfonds namelijk de opvolger van Bertus Pijper (ook geen onbekende in de rubriek Octopussy). Hij werd in die hoedanigheid geconfronteerd met een aantal in opspraak geraakte vastgoedportefeuilles. Ondermeer die van Erik de Vlieger (hij had volgens mij namelijk weer een dochteronderneming van Bouwfonds als belangrijkste geldschieter), de erven Endstra en Ed Maas. Kokkeel is pas sinds begin deze maand bij AM in dienst”.

Kijk, zo hebben wij het graag. Dankzij twee van onze lezers hebben wij vandaag toch een duidelijk beeld gekregen hoe spelers uit het basisteam van de vereniging Vastgoed Vooruit tegen een forse beloning al dan niet uit de zwarte kas elkaar het balletje toespelen in het veld. Niet dat je er ene moer aan kan doen, maar het is leuk om te weten. Stay tuned.

zaterdag 1 april-2006
Een kleintje. Dat gaat over vastgoedondernemer Ton Fagel, die in de jaren tachtig zijn eerste imperium zag sneuvelen tijdens de ineenstorting van Slavenburg, zijn financier bij uitstek (1). Wie zo’n tikkie krijgt is meestal voorgoed gezien. Ton niet. Bleek een come-back kid te zijn. Maar wat kregen we een paar dagen geleden via een mailtje te horen? Het volgende:

“Fagel (voorheen van F & S Properties) heeft voor de derde keer een spoor van onbetaalde rekeningen achtergelaten, o.a. van zijn advocaten. Op een groot deel van zijn panden is beslaggelegd, de vorderingen zijn bij vonnis van 23 maart jl. door de President van de Amsterdamse rechtbank in kortgeding toegewezen en naar verwachting zal op korte termijn zijn faillissement aangevraagd worden”.

Geen Aha-erlebnis dus voor Ton. Maar ach, onze oude Zandvoortse raceliefhebber heeft al hogere golven meegemaakt. Dat heb je als je aan zee woont. Stay tuned.

1. Zie vooral het artikel “Van oude koeien en troebel water” op de site van de Morgenster.

zaterdag 8 april-2006
Er wordt de laatste dagen wat afgelekt over Chicago aan de Amstel hè? Poepoe. Dat Willem Holleeder bijvoorbeeld zijn pakken liet inkorten bij Oger Lusink in de PC Hooftstraat en dat ie soms wel taartjes meebracht. Geen wonder dat Oger zijn excuses aan Willem had aangeboden voor de onbetamelijke uitlatingen van een personeelslid toen Acika Bulatovic in 2003 voor de deur bij Oger gaten in zijn kleding kreeg door een lading overdadig lood en voorgoed de vlag streek (1). Het personeelslid in kwestie had toen de hoop uitgesproken dat het Holleeder was en zoiets zeg je niet over een goeie klant. Die hoort met dezelfde egards te worden behandeld als leden van het Koninklijk Huis.
Nou hebben wij van insiders vernomen dat sommige details iets anders liggen. Cliënt Holleeder liet zijn pakken niet inkorten maar verlengen (ook wel uitleggen genoemd); taartjes zijn onwaarschijnlijk gezien het feit, dat hij ooit in de zaak van Oger heeft laten zien hoe je ook met een tafel een voortreffelijke vrijetrap kan nemen en het personeelslid dat een deathwish in de richting van Willem uitsprak was de zoon van Oger. Daarnaast zette Willem van tijd tot tijd Oger ook nog eens ondersteboven om te kijken of er nog wat losse euro’s uit diens maatpak rolden (figuurlijk).
Dat Oger dus begrijpelijkerwijs zijn excuses aanbood had alles te maken met zijn innige wens dat de rest van het meubilair gespaard zou blijven voor sportieve demonstraties, zijn zoon er zonder kleerscheuren vanaf kwam en dat hij zelf niet frequenter zou worden uitgeschud.
O, en dan het bericht over René Coltof, ook al een ouwe buddy van de van ons weggenomen legende Willem Endstra. De Nationale Recherche heeft aangifte gedaan tegen René, omdat ie een peloton kopers van woninkjes aan het Comomeer met Steven Rooks op kop zou hebben besodemieterd. Want sinds de dood van Willem ligt de bouw plat. En Willem zou dan wel de financier van het hele gebeuren zijn geweest, met avontuurlijk geld dat ie persoonlijk in Lugano kwam brengen, maar René was medeverantwoordelijk en nog in leven.
Waar? Niet waar? Als de Nationale Recherche het zegt, zal het wel zo wezen. Maar kennelijk hadden die bromsnorren en de bewuste krant geen boodschap aan een buitengewoon intrigerend detail, dat wij in de serie “Hahaha” zo netjes achter elkaar hebben gezet (2). Dat detail is het feit, dat Coltof en Willem bij hun Italiaanse projecten nauw samenwerkten met Paolo Berlusconi, met op de achtergrond Paolo’s broer en de mafia. En daar moet René inmiddels toch ook iets van vernomen hebben.
Toch jammer, dat zo’n krant dat niet meldt. Want wees eerlijk: als je toeteren wil, toeter dan goed. Stay tuned.

1. Zie aflevering 39 van deze serie op de Followup-site.
(2) Zie Followup-site.

maandag 10 april-2006
Als u het goed vindt gaan we even terug in de tijd. Als u het niet goed vindt doen we het ook.
In aflevering 31 van deze serie dd. 12 juni 2003 besteedden wij aandacht aan een feestelijk gebeuren dat in september 2000 had plaatsgevonden in Monaco. Het jaarlijkse gala voor de zogenaamde Flying Doctors. Beschermheerd door Willem-Alexander (Flying Orange), gestiekt door Chris Thunnessen (vastgoedboer met nevenbelangen in de softdrugshandel), en op poten gezet door Flip Kerkhoven (later verdacht van strijkstokoefeningen) (1).
Was een memorabel feestje. Zo’n 900 man, onder wie Margarita de Bourbon de Parme en haar echtgenoot in spe Edwin de Roy van Zuijdewijn (namens het Bouwfonds), genoten onderandere van Shirley Bassey, die tijdens haar optreden een absoluut hoogtepunt bereikte bij de song “Goldfinger”.
Iedereen blij. Nou ja, iedereen. Vastgoedboer Klaas Hummel niet zo. Althans, als je de verhalen geloven mag. Hij ging namelijk zwaar over zijn urine van het nogal luidruchtige gedrag van een gezelschap in zijn nabijheid. Naar verluidt bestond dat uit een aantal mogelijk door Oger opgetuigde heren uit het Amsterdamse avontuurlijke leven onder wie John Mieremet, Sam Klepper en Willem Holleeder. Zij zouden daar het tafeltje hebben bemachtigd van Willem Endstra, die zou zijn afgehaakt vanwege dringende business in de United States.
Moeten we bij nader inzien misschien licht corrigeren. Endstra zou namelijk Monaco hebben gemeden omdat ie wist dat voornoemd gezelschap ook een tafeltje had veroverd. Onder de naam Dijkhuis, de eigenaar van de Amsterdamse Rembrandttoren en Holleeder’s “schoonvader”. En Endstra had zijn partner Hummel ook vantevoren gewaarschuwd om niet te gaan, omdat ze “anders misschien naar hem gingen zitten te zwaaien”.
Er zou overigens nog een zeer bekende BN-er bij die gelegenheid zijn neergestreken in Monaco: Bram Moszkowicz. Vraag is of hij eveneens aanzat bij het tafeltje Dijkhuis of dat hij zich voorzichtigjes van cliënt Holleeder cum suis heeft gedistantieerd. Nou kunnen we daar een e-mail aan besteden, maar daar zien we geen heil meer in sinds wij Bram op 29 juni 2005 vroegen of het waar was dat hij Endstra naar zijn kantoor had gelokt en vervolgens had overgelaten aan de goede zorgen van cliënt Holleeder (2). Kregen we geen antwoord op. Ezel? Steen? Wij niet. Stay tuned.

1. Zie de serie “Schimmen achter Pim" op de Followup-site.
2. Zie aflevering 178 van Octopussy op de Followup-site.

donderdag 13 april-2006
Wij begeven ons weer even in het Costaricaanse struikgewas. We hebben namelijk weer wat nieuwe info gekregen over de daar rondslingerende rotte mispels. Zoals Flor y Fauna van de Huizingaatjes, die alweer een tijdje geleden zich gelieerd hebben met Terra Vitalis, het zogenaamde anti-CO2 vehikel van linke lieden als henk van de Meene en Hisko Baas.
In wezen zouden de financiële perikelen bij de familie uit de Friese metropool Burgum (Bergum in het Nederlands) begonnen zijn toen rond 1995 verzekeringsmaatschappij OHRA de geldsluis openzette. Citaat:

“Richard (Huizinga, red.) heeft alle constructies niet alleen bedacht. Dat heeft de advocaat Luis Diego Acuña gedaan en die doet dat blijkbaar nog. Dat is de sluwe vos achter de schermen. Als details herinnert informant zich nog hoe in die tijd containers met meubels werden ingeladen, werden gefactureerd als monsters voor beurzen in Europa en vervolgens naar Ecoplaya vertrokken (1). De monsters waren van oude teak gemaakt door een bevriende zagerij/meubelmaker in Aguas Zarcas, Marco Tulido Hidalgo Carvajal.
Overigens is Juan Carlos Tristan, een van de vier nieuwe directeuren van Flor y Fauna Realty S.A. (waarvan het hele directie-team op 15 december 2004 is vervangen), de zwager van Shasling, de vrouw van Richard Huizinga”.

Dat Flor y Fauna is dus al zo’n tien jaar inventief bezig en om de zaak zoveel mogelijk af te dekken gaat het zelfs al over tot inteelt. Hoe dit zij, mocht u plannen hebben om in Costa Rica wat artistieke financiële projectjes uit de grond te stampen, kunt u het beste even bellen met meneer L.D. Acuña. In Burgum (Bergum) weten ze het nummer wel van hem. Stay tuned.

1. Zie aflevering 189 op onze Followup-site.

vrijdag 14 april-2006
Tsjongens. Meteen een paar spontane reacties op de aflevering van gisteren over de Beesemer-connection. Allereerst een mail over het toprestaurant achter de duinen. Die luidde alsvolgt:

“Amazing Asia is inmiddels gesloten. Failliet. Finito. Schluss. De vorige eigenaar heeft vele jaren een fantastische zaak draaiende weten te houden. De nieuwe eigenaren (inderdaad Beesemer) presteren het om de zaak in no time op de fles te laten gaan. Misschien niet heel verwonderlijk aangezien ze op de lap grond waarop de zaak staat een appartementencomplex willen realiseren. Helaas voor de heren heeft het pand een horecabestemming en is het (vooralsnog) geen bouwkavel. Denk niet dat de gemeente Bloemendaal zit te wachten op dergelijke investeerders”.

We zeiden het al, Ronnie Rosenbaum houdt niet zo van horeca. Wel soms van een galaatje organiseren in Muay Thai, Vale Tudo en hoe die oosterse technieken om iemand ruw in slaap te brengen ook mogen heten. Samen met zijn schoonzoon David, Endstra’s stille vennoot Jan Dirk en de onvergetelijke Bertus.
Vervolgens kregen we nog een mail die betrekking had op Ronnie’s relatiesfeer. Daaruit viel te concluderen dat Ronnie op bescheiden wijze geparenteerd was aan ene Mark de Weert. Ooit gearresteerd als mede-verdachte bij de geruchtmakende moord op Tonnie Hijzelendoorn in 1992. Hoofdverdachte was Mark’s vriend Martin Hoogland, die in 1993 van de kadi niet alleen voor de Hijzelendoorn-job, maar ook voor die van Klaas Bruinsma een cadeautje van twintig jaar kreeg (1).
Volgens onze goed geïnformeerde bron zou De Weert net als Ronnie bij gelegenheid wel eens vechtsportgala’s organiseren en zou hij vriendschappelijk omgaan met luitjes van Joegoslavische origine. Op zich misschien allemaal heel eerbaar, maar nou niet een sfeer waarin iedereen zich op zijn gemak voelt.
Zo langzamerhand ga je geloven dat heel Oud-Zuid in Amsterdam is bezet door mensen uit het avontuurlijke gedeelte van de samenleving. Maar met zulke generaliserende uitspraken moet je voorzichtig zijn, want voor je het weet staat Hans Knoop bij je op de stoep. En om dat nou een onverdeeld genoegen te noemen, nou nee. Stay tuned.

1. Hoogland werd zelf een cold case in maart 2004 toen hij in de buurt van de Hoornse "Krententuin" van zijn fiets werd geschoten.

dinsdag 18 april-2006
Naar aanleiding van onze berichtgeving over de heren Beesemer en Rosenbaum mochten wij tot onze blijde verrassing een mailtje ontvangen van ene Fred. En die missive had grosso modo de volgende inhoud:

• Amazing Asia is volgens Fred geenszins op de fles gegaan, het is opgehouden in de vorm waarin het bekendheid genoot en overgegaan in andere handen;
• Verder zou de heer Beesemer (cq. schoonvader Rosenbaum) ook geen plannen koesteren om Jimmy Woo over te nemen;
• En dat de heer Rosenbaum 575 meloen krediet had bij de ING raakte kant noch wal. Bovendien bankierde hij ook bij andere geldzakken;
• Wij schreven wel veel over stenen stapelen, maar we hadden er de ballen verstand van.

Wat dat laatste betreft heeft Fredje gelijk, maar dat wil niet zeggen dat ook onze bronnen als nitwits door het leven strompelen. Echt niet.
Dan Amazing Asia. De versie van Fred is leuk en aardig, maar waarom zouden erkende smikkelaars als bijvoorbeeld Willem Endstra, Klaas Hummel en de rest van de avontuurlijke misjpoge zich daar vaak hebben opgehouden als er sprake was van een hompentent? Nee, het was een succesvolle onderneming die vrij plotseling door zijn hoeven zakte. En her en der een bakje schulden achterliet. En dan kan er nu een andere exploitant in het pand driftig aan het timmeren zijn en de boel voorzien van een likje verf om de boel van een fris en fruitig tintje te voorzien, we zaten er wat ons betreft geen mijlen naast.
Wat de overname van Jimmy Woo betreft: er zou een mondelinge overeenkomst zijn tussen de heer Beesemer (cq. schoonvader Rosenbaum) en de huidige eigenaren van de trendy outfit bij het Leidseplein. En mondelinge overeenkomsten hebben de prettige eigenschap dat ze niet op papier staan en dus naar de buitenwacht altijd zijn te ontkennen. Maar onze Kleintje-fluisteraars houden voet bij stuk. Sterker nog, zij beweerden dat de heer Beesemer (cq. schoonvader Rosenbaum) ook al begerige blikken had geworpen op het sappige Leidsepleintheater. Niet waar? Wel waar? Als we een toekomst hebben, zal die het ons leren. Een dooddoener? Wat Ronald Jan Heijn kan, kunnen wij ook (1).
O ja, we zouden bijna dat krediet van 575 meloen van de heer Rosenbaum bij de ING vergeten. Is het nou meer of minder Fred? Horen we misschien nog wel. Stay tuned.

1. zie in deze rubriek de recente serie Filmpje.

woensdag 19 april-2006
Komt u wel eens in de Scheldestraat in Amsterdam? Niet? Nou, moet u horen. Je hebt daar een kroeg en als je een beetje mazzel hebt dan kom je daar Wat en Halfwat tegen. Een lange grijze vent met een kleine gozer in een leren jas. Dat zijn Carel en Henk. Hartstikke leuke gasten. Zijn van de Centrale Inlichtingen Eenheid van het Amsterdamse bromsnorrencorps. Hebben de gewoonte je het hemd van het lijf te vragen als ze denken dat je penose bent. Als je dat nou wat minder aangenaam vind, moet je hun gewoon eens vragen hoe dat nou was, die knusse ritjes samen met Willem Endstra en hun baas Jan van Looijen op de achterbank. Dan haken ze waarschijnlijk meteen af. Want daar lullen ze natuurlijk niet graag over hè. Hoe ze zaten te porren om Willem tot een aria te bewegen. Welke aria? Nou bijvoorbeeld over Brammetje Moszkowicz. Hoe die Willem naar zijn kantoor lokte en hem vervolgens overliet aan de goede zorgen van broeders als Willem II, Dino en Paja.
Wilt u weten hoe dat nou ging op de achterbank? Laten we eens een citaatje doen:

• "Willem: Dino heeft mij dus hoogstpersoonlijk bedreigd. Helemaal zwaar bewapend.
  
• Jan: Ja, bij Moszkowicz. Dat kan helemaal niet hè. Dat kan gewoon niet. Dat kan toch niet.
• Willem: Nee. Maar die staat ook een beetje onder druk van hun.
• Jan: Ja hè. Moet ie toch tegen kunnen, want hij is zo bijdehand bij de rechtbank.
• Willem: Ik had een berichtje naar hem gestuurd, dat ik hem moest spreken. Had ik je dat verteld? Dat ie helemaal overstuur was (imiteert Moszkowicz): Gaat het wel goed? Niets met uw gezin? (weer zichzelf): Hele rare reactie... Ik heb hem wel verteld: je zit er tot hìer in. Als ik hier op jouw kantoor gelokt word door jou. Mitrailleur in mijn buik. Dat is niet echt normaal. Je ziet er tot hier in, zei ik. Ik maakte er dan zo’n gebaar bij.
• Jan: Maar voor alle kanten is het beter dat u aangifte doet. Het wordt tijd
• ".

Een ander teepje:

• "“Henk:... Zo’n verhaal dat je nu weer vertelt is natuurlijk hartstikke belangrijk. Want die Moszkowicz is er natuurlijk ook bij geweest. Die Moszkowicz heeft jou een kunstje geflikt. Dus die Moszkowicz trekken we ook naar binnen.
  
• Willem: Nou die Moszkowicz die eh... ik heb ook tegen hem gezegd: je zit er tot hìer in.
• Henk: Ja precies en die trekken we dus gewoon naar binnen.
• Willem: Hij is als de dood voor hem, voor Holleeder. Die laat zich gewoon helemaal gebruiken, die jongen.
• Henk: O, dat bedoel je.
• Willem: Net als ik misbruikt en gebruikt ben.
• Henk: En die Moszkowicz is niet zo’n hel
• Willem: Ja, en ze hebben hem schijnbaar geholpen, want een Turk die wou hem vermoorden of zo. Dat zei Holleeder een keer tegen me. Dat was een Turk die in plaats van vrijspraak geloof ik tien jaar heeft gekregen.
• Carel: Ja.
• Henk: O.
• Willem: En die ging hem vermoorden en toen hebben zij dat opgelost voor hem
• ”.

Oh, en dan nog een interessante notitie van de boys binnen dit kader.

“

Moskowicz heeft Endstra op het kantoor ontboden en heel geheimzinnig in een kast (Omdat hij denkt dat zijn hele pand wordt getapt) vertelde hij Endstra dat het Justitie/Politie alleen maar om Endstra zelf ging. Moszkowicz gaf aan dat Endstra op moest passen met meneer Van Looijen, omdat het enige doel was hem in de gevangenis te krijgen, omdat ze dat als kroon op hun werk zagen en Holleeder was maar een ordinaire boef en daar ging het ze niet om

”.

Wat een job hè? CIE-er. Net een film. Dus mocht u ze tegenkomen in de Scheldestraat, dan weet u wat u moet doen. Stay tuned.

vrijdag 21 april-2006
Je zit ook nergens rustig. Verblijft die Thomas van der Bijl in de petoet wegens een gevalletje drugs, wordt ie benaderd door een paar bromsnorren, al dan niet in gezelschap van een OM-bef. Of ie wil getuigen tegen vriend Holleeder. Want die zou de hand hebben gehad in het luidruchtig overlijden van Thomas’ ouwe gabber Kees Houtman. Nou kan je natuurlijk ieder gesprek weigeren, laat staan op de voorstellen van bef en snor ingaan. Maar dat deed Thomas kennelijk niet en in no time wisten uiteraard alle hotelgasten dat ie bezoek had gehad en dat ie had gebabbeld. Zoiets raakt ook buiten bekend en dat betekent meestal meteen de poedelprijs.
Daarnaast bleek al snel dat na Thomas’ vrijlating een fijn kistje sombere lieden was opengekrikt om te zorgen dat lijf en leden van de ex-gedetineerde intact bleven. Kijk, en dat hoeft niet als die ex-gedetineerde van nul en gener waarde is voor Justitie. Ergo: er was een deal of een pre-deal met Thomas.
En wat denk je wat? Waren de waakhonden net even plassen of zo, of effe met moeders bellen, komen een paar jonge gozers de kroeg in waar Thomas net aan een bakkie zat en boetseren een paar extra gaten in zijn lijf. Raar hè? Je zal bewaking hebben. Stay tuned.

dinsdag 25 april-2006
Liefde is leuk, maar een beetje poen ook. En wat het belangrijkste is, maakt iedereen zelf uit. Neem nou de huidige talk of the town, Willem Holleeder. Is al weer heel wat jaartjes met Maike Dijkhuis. De dochter van Chris Dijkhuis, die ondermeer de Rembrandttoren in zijn portefullie heeft zitten. Als Willem dus trouwt met Maike en Chris zegt ajuu paraplu, dan zit Willem gebakken. Zou je zeggen. Maar Willem is kennelijk een kortebaandraver. Dat mag je voorzichtig concluderen uit de serie “gesprekjes op de achterbank” van Willem Endstra en de Marxbrothers van de CIE: Jan, Carel en Henk. Een paar citaatjes:

• "Willem: Hij is dus elke dag bezig met mensen afpersen en onder druk zetten met zijn spelletjes. Daar wijkt alles voor. Zijn liefde, zijn vrouw, alles past in een plan. Heb ik al verteld dat die Cor van Hout de vader van Maike wou ontvoeren?
  
• Jan: Ja, ja.
• Willem: Had ik dat al verteld? Dat was hem (Holleeder, red.) effe iets te gortig. Maar dat je daarmee bezig bent. Nou toen had ie een Duitse vriendin, Niki Krawinkel, en al die panden en gokhallen moesten op naam van dat meisje. Een hele rijke vrouw. Toen heeft ie een accountant een heel onderzoek laten doen, een plan maken, hoe dat overzetten moest gebeuren. Dat heb ik dus ook in mijn dossier zitten.
• Jan: Waarvan?
• Willem: Ernst & Young.
• Jan: Oh, Ernst & Young.
• Willem: Ja, een heel rapport gemaakt. Een due diligence hoe dan al die hallen en panden overgezet moesten worden…. Daar heb ik een kopie van. Dat heb ik achterovergedrukt. En ze waren zo verliefd en ze gingen trouwen. Toen bleek dat ze maar vijf miljoen D-Mark kreeg van haar man met die scheiding. Toen zei die: Ja, vijf miljoen, blijf jij even lekker eh… ga jij maar even mooi terug en zorg maar dat je meer krijgt, dan mag je terugkomen.
• Jan: Dus nou moet ie op de Rembrandttoren wachten.
• Willem: Ja nou, het is allemaal berekend, alles, zijn vrienden, zijn leven, zijn vrouwen. Het is gewoon een man zonder eh...
• Jan: Scrupules.
• ”

Echte moraalridders hè, die boys van de achterbank. Keurige jongens. Ja, ja. Stay tuned.

vrijdag 28 april-2006
Goochem was het misschien niet, maar Willem Endstra maakte in een geheim dossier ook notities van zijn gesprekjes op de achterbank. Zoiets van: bezoek gebracht aan drie heren in verband met hypotheek. Dat dossier bewaarde hij in zijn pand in IJmuiden. Op een kwaaie nacht werd er ingebroken en niet lang daarna vroeg de voorgevel wie die “drie heren” waren. Endstra maakte zich er met een dooddoener van af. Maar Holleeder had aan weinig woorden genoeg. Citaatje:

“... waarop Holleeder aangaf dat Endstra alles had opgenomen en dat zou Pen (advocaat) aan Justitie hebben doorgegeven en Holleeder weer van de politie hebben vernomen. Hierop heeft Endstra aangegeven dat Holleeder dan toch echt deze keer verkeerd geïnformeerd was, omdat hij helemaal niks opgenomen heeft en de enige die alles opneemt Holleeder zelf was. Holleeder beschikt over allemaal “James Bond-dingen”.
Endstra heeft aangegeven dat als hij overhoop geschoten wordt er bij een notaris in den lande een stuk ligt hoe zijn financiële situatie in elkaar steekt, omdat hij het heel vervelend zou vinden, dat als hij dood is zijn familie lastig gevallen wordt.
Holleeder gelooft niet dat Endstra geen aangifte heeft gedaan en denkt dat het niet helemaal snor zit.
Endstra beschikt over 130 spoorwagons en die wilde Holleeder kopen, als laatste. Hij wilde ze dan op krediet kopen en nooit betalen. Dan was Endstra ervanaf en Endstra wilde dat wel, want hij wil ervanaf. Endstra houdt er rekening mee, dat hij het er niet levend vanaf gaat brengen, zowel wanneer hij wel als niet zal betalen.
Endstra heeft het dossier van de wagons meegegeven. Nadat Holleeder het verhaal had gehoord heeft hij dit dossier weer teruggebracht, omdat hij schijnbaar niet meer durfde.
“Nee, het lijkt me niet zo’n goed idee in deze situatie”, had Holleeder aangegeven.
Holleeder zegt dat Endstra met Justitie spreekt en Endstra heeft aangegeven dat dit klopt, maar dat dit anders ligt dan Holleeder denkt, omdat Justitie hem vroeg aangifte te doen en dat heeft Endstra niet gedaan.
Moszkowicz heeft Endstra op kantoor ontboden en heel geheimzinnig in een kast (omdat hij denkt dat zijn hele pand wordt getapt) vertelde hij Endstra dat het Justitie/politie alleen maar om Endstra zelf ging.
Moszkowicz gaf aan dat Endstra op moest passen met meneer Van Looijen, omdat het enige doel was hem (Endstra) in de gevangenis te krijgen. Omdat ze dat als de kroon op hun werk zagen en Holleeder was maar een ordinaire boef en daar ging het ze niet om”.

Zie het voor je? Bram en Willem I samen in zo’n geval van IKEA of zo op Bram zijn kantoor. Om Willem te bewegen voor zijn eigen bestwil de gesprekken met Jan van Looijen en zijn koddebeiers af te breken. Geinig hè? Dat zou zo’n beroemde scenarist als Simon de Waal niet eens bedenken. En dan heb je het toch over iemand. Anyway, stay tuned.

woensdag 3 mei-2006
Waar had Willem Holleeder en/of de leden van zijn door ons gisteren opgevoerde Wild Bunch zoal zijn sporen nagelaten, volgens de dagvaarding van de bij ons zo populaire Fred Teeven? Een bloemlezing: IJmuiden, Aerdenhout, Overveen, Amsterdam, Amstelveen, Alkmaar, Den Haag, Voorburg, Wassenaar, Vinkeveen, Vaduz, Andorra, Zürich, Zug, Willemstad, Frankfurt, Londen, Saint Tropez, Parijs, Javea, Alicante, Podgorica en Belgrado. Wilt u uw veiligheidsriemen vastmaken, we gaan landen.
Buiten de in ieder geval 17½ meloen plus nog stel slordige contantbetalingen, wat winstdelinkjes en een zootje vastgoed die de bende in de loop der jaren op haar conto kon bijschrijven door het uitschudden van Willem Endstra, klopte Holleeder’s klaverjasclub Schoppen Negen ook nog ettelijke meloenen uit de zakken van de heren Wijsmuller en Friedländer. En dan is het werkwoord kloppen nog een uiterst vriendelijke benaming voor de gehanteerde methodieken.
Zo zouden Wijsmuller en zijn familie bijvoorbeeld zijn bedreigd met doorgeladen wapentuig dat zeker niet uit de voorraden van Bart Smit afkomstig was en zou Johnnie zelf afgetuigd zijn om hem te bewegen tot een overdracht van have en goed.
Met datzelfde doel werd Rolf Friedländer en diens gezinsleden (net als Johnnie cs.) een ruw en vervroegd heengaan in het vooruitzicht gesteld. En die belofte werd kracht bijgezet met een paar kogels in de richting van Rolf’s voiture. Althans volgens Fred. Want aangifte deden John en Rolf niet. Zou je het zelf zijn.
Verder zou de klaverjasclub zich op identieke wijze hebben beziggehouden met de heren Houtman, Proper, De Lange en Van Hout en daarnaast het duo Oliemans en De Bok nog nadrukkelijk hebben gewaarschuwd voor de komst van een zeer luchtig geklede heer met een zeis.
En dat alles voor een paar rotcenten, die ook nog elders op deze aardkloot door een sopje moesten om zonder narigheid je inkopen te kunnen doen in de PC Hooftstraat, ook eens te kunnen happen in een dure vreetschuur, een maatpakkie aan te schaffen, je te verplaatsen in een gepantserde limo en je vel te laten bruinen op een exclusief stukkie strand. Is that all there is? Yes, that’s all there is.
Overigens moet Fred al die narigheid nog wel allemaal bewijzen. Zal nog niet meevallen. En dan praten we nog niet eens over het al dan niet met bovenstaande feestelijkheden gerelateerde vuurwerk. Sterkte Fred. Stay tuned.

woensdag 21 juni-2006
Kent u ene prins Victor Emanuel? Wij ook niet echt. Maar toch is deze deftige Italiaanse ravioliprikker al een paar keer in onze berichtgeving voorbijgekomen. Allereerst op 13 oktober 2001 in het artikeltje “De man in de schaduw”. Dat ging ondermeer over de tot Amerikaan omgekatte Italiaanse miljardair Nickolas Bizzio. Omtrent 1995 de grote financier van de stiekeme bewapening van de muslims in Bosnië en Kroatië. Daarnaast verdiende hij nog een flink pak florijnen aan het dumpen van ellendig afval in de derde en vierde wereld. Dit stuk vergif behoorde tot de intieme vriendenkring van onze Victor Emanuel.
Verder kwam de zoon van de laatste Italiaanse koning, die kort na de oorlog pleite moest vanwege zijn vriendelijke houding ten opzichte van Benito Mussolini, ook voor in aflevering 8 van deze serie dd. 27 januari 2003. Dat was in verband met zijn regelmatige ontmoetingen met de via zijn broer en zetbaas Paolo met onze Willem Endstra verbonden Silvio Berlusconi op het Sardijnse eilandje Cavallo. Nou kunnen Victor en Silvio bij die tête à têtes gekeuveld hebben over het mooie weer of lekkere wijven, maar wie hield ze tegen om het ook over al dan niet louche business te hebben? Per saldo was en is Cavallo een interessant centrum van wapen- en drugshandel, zijn beide heren lid geweest van Licio Gelli’s sinistere loge P2 en onderhouden ze sinds jaar en dag fruitige contacten met de mafia. God, wie weet hadden ze het toen al over de mogelijke overname van Endemol, samen met Johnny Talpa!
Hoe dit ook zij, Victor Emanuel, is eind vorige week in de prinselijke kraag gegrepen. Wegens een illegaal handeltje in gokmachines en vermeende contacten met obscure lieden gespecialiseerd in gevalletjes corruptie en prostitutie. Een van die gevalletjes gaat over het betalen van steekpenningen ter verwerving van opdrachten in de nog in de knop staande Bulgaarse gezondheids- en telecommunicatiesector via een ondeugende avonturier in Oostenrijk. En laat nou aan de andere kant van de lijn een familielid van prins Victor tot zijn ellepijp in de honing te hebben geroerd. Jawel. De ex-koning en ex-premier van Bulgarije, Simeon van Saxen Coburg Gotha. Heerlijk hè, zo’n eendrachtig libertarisch Europa met her en der wat roofridders. Oude tijden herleven. Stay tuned.

woensdag 28 juni-2006
Mag je net zo heten als een vroegere junglekoning en dus geassocieerd worden met hard zwemmen, soepeltjes slingeren met lianen, Jane wippen, wat lullen met gorilla’s en het demonteren van krokodillen ten behoeve van de lokale leerindustrie, je word toch een daggie ouder en dan gaat die vergelijking net zo mank als een olifant na een sliding van Boulahrouz. En moet je noodgedwongen de huik naar de wind hangen. Je bijvoorbeeld in het grind storten en je snikkend om het been van de Turkse eigenaar van wasserette De Schoonheid draperen om een voortijdig einde te voorkomen. Als later een paar bromsnorren je dan vragen of je die voorstelling verzorgde binnen het kader van een afpersingsaffaire, moet je nog zeggen dat je nergens van weet ook en dat die putjes in je knieën het gevolg zijn van een zeldzaam ouderdomsverschijnsel. Lullig hè?
Of je bent gedwongen een villa in Frankrijk voor niks weg te doen aan een andere Turkse ondernemer zonder dat ie heeft gepingeld. Maar voor zover jij weet had dat ook niks met afpersing te maken.
Of je gebruikt een zandstrook in Spanje om wat poen rond te pompen ten behoeve van weer een andere Turkse ondernemer. Wat? Afpersing? Weet nergens van. Gewoon een zaak die de mist is ingegaan.
En dan denk je dat je alles hebt gehad, krijgt je schoonzoon Donny (een ouwe beroemdheid van Ajax) ook nog eens 5 jaar voor zijn mik in een lunapark van de staat. Waarvoor? Weet jij veel. Ja goed, je gaat wel vier keer per jaar met hem op vakantie. Maar wat die jongen verder uitvreet, God mag het weten.
Toch mazzel, dat met het stijgen der jaren ook je geheugen flink aftaait. Stay tuned.

maandag 3 juli-2006
Jezus: “Toon mij uw vrienden, dan zal ik zeggen wie u bent”.
Wij aan de slag in het gevalletje Victor Emanuel. De Italiaanse prins die vorige maand onder verdenking van een volle bak corruptie en de leverantie van geprepareerde gokmachines en jonge snollebollen aan een Zwitsers casino bij de adellijke kladden werd gegrepen en nu in huisarrest op zijn net gevijlde nagels zit te kluiven. Zo trokken wij op 21 juni jl. in Octopussy 245 twee vrienden van de ouwe Vic in het licht van de leeslamp: zijn intieme P2-logemakker Silvio Berlusconi en de creatieve wapenhandelaar Nickolas Bizzio. Dat kan dus al niet veel meer worden met Vic, als we Jezus’ credo tenminste mogen geloven. En een van onze actieve Belgische correspondenten deed daar nog een schepje bovenop. Hij schreef ons dat Vic ook een goeie vriend was van graaf Leo Lippens. De burgemeester van Knokke Heist en een van de prominenten uit onze van kinderwippen, kinderdrijfjachten, casino’s, cocaïne, bloeddiamanten en videoproducties bol staande serie “Adel verplicht”.
Prins Vic kwam regelmatig in Knokke, Zeebrugge en andere lustoorden aan de Belgische kust en schuimde dan de straten af met prins Alexander van België (ook al een Saxen Coburg) en zijn vriend graaf Leo. Details van deze festiviteiten waren nog niet direct voorhanden, maar wij twijfelen nu al aan het hoogstaande karakter ervan gezien de samenstelling van het gezelschap. Nee, die Vic die deugt niet. Stay tuned.

dinsdag 4 juli-2006
Zie je wel, die ouwe prins Vic deugt voor geen vierkante meter. De Italiaanse koddebeiers blijken hem al een stief kwartiertje te hebben afgeluisterd voordat ze hem aan het haakje sloegen. En op die tapes staan geen dingen waar je euforisch van wordt. Even een kwootje uit een gesprek tussen Vic en zijn secretaris. Gaat over het uitschrijven van een ronkende liefdadigheidssoirée ten behoeve van een associatie die zich bezighoudt met het wel en wee van minderjarigen.
Zegt Vic’s secretaris: “Laten we hopen dat er genoeg mooie kleine meisjes opdraven, dan kunnen mensen die daar trek in hebben even flink van bil gaan”.
Zegt Vic: “Ja, ja, meteen”.
Een andere pik-ante strofe uit de Italiaanse tapes. Belt Vic met ene Ugo Bonazza, een intermediair uit het netwerk van de prins en diens neef Simeon in Bulgarije. Zegt Vic tegen Ugo: “Ik kom naar Milaan en ik heb een gat van drie kwartier in mijn agenda. In die tijd zou ik wil even naar de hoeren willen”.
Ugo geeft de prinselijke geilbuik het adres van ene Alice en dringt er vervolgens bij hem op aan niet voor haar diensten te betalen. Dat werd wel geregeld. Maar of Vic wel even contact wilde zoeken met een generaal van de financiële brigade in verband met een zeer, zeer grote affaire. Nou, daar hoeven we verder niks aan toe te voegen.
Nog even een dessertje. Hoort Vic dat een ingehuurde glijbaan niet geheel had voldaan aan de wensen van een cliënt. Zegt ie zonder scrupules: “Die moet een pak op haar sodemieter hebben”.
En we hebben het hier over iemand uit de hoogste adellijke kringen in Europa. Die zoals wij zagen ook in België gefêteerd werd door bijvoorbeeld graaf Leo Lippens. Dezelfde graaf die net als zijn broer Maurice van de Fortisbank in de X-files voorbijkomt als notoire kinderklimmer. Gore smeerkuil. En ze zien er toch zo keurig uit. Stay tuned.

donderdag 27 juli-2006
Citaatje uit een van de bijlages uit het Enclave-onderzoek van Fred en Koos naar de wandaden van Willem Holleeder en zijn vrienden:

“Roompotstraat 1 in handen van Holleeder.
Eerder bleek dat in de vennootschap West End BV de exploitatie van Roompotstraat 1 (Satyricon) was geplaatst. Uit in beslaggenomen stukken blijkt dat de exploitatie van Roompotstraat 1 op enig moment in handen is gekomen van Holleeder. Uit een overeenkomst dd. 11 februari 1998 blijkt dat Willem Endstra (Island Investment International Ltd.) aan W.F. Holleeder de aandelen in de vennootschap Fortuin Houdstermaatschappij NV verkoopt. In een “Power of attorney” dd. 29-5-2001 verklaart Holleeder “ultimate beneficiary” te zijn van Fortuin Houdstermaatschappij NV. In een brief dd. 17 maart 2003 verzoekt Holleeder aan zijn financiële man R.W.A. Boon over de actuele stand van zaken te informeren aangaande Fortuin Houdstermaatschappij NV en Art Design BV. Holleeder schrijft dat hij graag een overzicht ontvangt van de verhuur van Roompotstraat 1.
Uit een ander inbeslaggenomen stuk blijkt dat Roompotstraat 1 te Amsterdam wordt verkocht aan ene Jos van der Meer. Overigens hebben Holleeder en Jos van der Meer ook contact over “Club Elegance” aan de Nic. Witzenkade 38 te Amsterdam. Holleeder brengt in 2000 commissie dienaangaande in rekening aan Jos van der Meer“.

Nou, allemaal heel keurig en tot in de finesses. Holleeder heeft dus een tijd lang (cq. nog steeds) een dikke financiële vinger in twee glijhuizen, waarvan Satyricon in de jaren negentig landelijke bekendheid verwierf in verband met een ménage à deux, die zou hebben plaatsgevonden tussen OM-bef Valente en een wipkip. Een ménage die overigens door de bedrijfsleiding van Satyricon zou zijn vastgelegd voor de eeuwigheid of andere doeleinden.
Hoe dit ook zij, wij struikelden toch lichtelijk over de term “ene Jos van der Meer”. Wat nou ene Jos van der Meer? Waarom ook in dit geval niet even een kleine doopceel van betrokkene? Want Jos is niet de eerste de beste. Deze prominente inwoner van het Belgische Kapellen komt bijvoorbeeld in extenso voor in onze serie “Schimmen achter Pim” als ervaren glij- en gokhuisexploitant en uitbater van woelige nachtclubs en drukke coffeeshops. En als vriend van Ger de Kroes, de vader van pink panther Eddie de Kroes. Geen oninteressante link dus in de casus Holleeder cs. Jammer Fred en Koos, een minnetje. Voor de rest prima werk. Ga zo door. En stay tuned.

donderdag 27 juli-2006
Moeten de daders toch een flinke Duitse staander van hebben gekregen, toen ze op Schiphol op 26 februari 2005 een zootje diamanten wisten te veroveren uit een kist van Tulip Air en er gewoon mee de deur uitreden. Af en toe werd er daarna in verband met die affaire wel eens iemand achter het gaas gemieterd, maar nooit voor lang. Gebrek aan bewijs.
Volgens ingewijden is er nu mogelijk een interessant nieuw spoor. Een deel van de gestolen glimmers zou namelijk zijn aangetroffen in de voorraad van de familie Moeller, diamantairs te Antwerpen. Die Moellertjes verklaarden uiteraard dat ze te goeder trouw waren geweest bij de aankoop. Zal je het zelf zijn. Maar ze zitten natuurlijk wel heftig met hun leut in het hete zand. Dus wat deden ze (nog steeds volgens de insiders)? Ze zochten contact met een goeie kennis: Job Cohen, burgemeester en korpsbeheerder van Amsterdam. Om te kijken of ze zonder al teveel brandblaren door de affaire konden worden geloodst. Job en OM-bef Leo de Wit zouden momenteel op zoek zijn naar een nooduitgang voor de Moellertjes.
Awel, komt het misschien toch nog goe. Doar nemen we een pintje op. Stay tuned.

zondag 30 juli-2006
Waar hadden we het ook weer over in aflevering 246? Juist. Over de dikke vinger die EBI-bewoner Willem Holleeder (Jotsa eruit, Willem erin) had of nog steeds heeft in de Amsterdamse glijholen Satyricon en Elegance. We hebben al meermalen gewezen op de Valenteshow, die zich in de jaren negentig in het eerste etablissement zou hebben afgespeeld, dus daar beginnen we niet meer over. Nee, nu even iets over Elegance, waarover Jos van der Meer blijkbaar onderhandelde met Willem.
Elegance was/is volgens insiders al zo lang als het condoom van Goliath in handen van de heren Maurice Emanuels en Jan Witte. Beiden voormalige marine-officieren, die ook in Den Helder over een ruimte beschikken om eens lekker overstag te gaan: Club Aphrodite in de Weststraat. In de jaren negentig nog in het nieuws, omdat een groene mevrouw het voortbestaan van de mannenclub wilde torpederen. Maurice en Jan (met achter de gordijnen admiraal Willem) zouden daarvoor een stokje hebben gestoken door een aantal clubcliënten uit de hogere sferen van de Koninklijke Marine in te schakelen. Waar intieme contacten al niet goed voor zijn.
Maar zoals moeders vroeger al zei: niet bij vlees alleen. Want volgens dezelfde insiders zou er sprake zijn van nóg een connectie tussen de outfit van Maurice, Jan en Willem en de Koninklijke Marine. Kunt u zelf onderhand wel invullen: Curacao, vliegveld Valkenburg, Hr. Ms. Tjerk Hiddes, Hr. Ms. Van Speijk... heel goed! Een tien met een vibrator.
Het één gevoegd bij het ander en het woord corruptie verschijnt al gauw in het licht van de Helderse Laterne. Trouwens, niet alleen daar. Ook op de hoek van de Elegance. Een prominent lid van de Amsterdamse junta van B en W zou namelijk met enige regelmaat via de zij-ingang zijn entree maken in de club en dan liefst met een dame van Hindustaanse komaf zijn Olympische oefenstof doornemen. Niet om uit je ledikant te vallen dus, dat er zowel door rubberzolen van de AIVD als de Koninklijke Marechaussee wordt gesnuffeld aan deze connecties. Met af en toe eens een lullige administratieve controle. Of de arrestatie van een baret op bescheiden niveau om de jongens en meisjes van de DEA te vriend te houden. Maar hogerop, uuuuuh, ja, da’s even lastig. Moeten we voor naar Den Haag. Dus stay effe tuned.

woensdag 2 augustus-2006
In de vorige aflevering besteedden we aandacht aan de Helderse connectie van Willem Holleeder op het gebied van sex en snorkel met uitlopers in zijn eigen hometown, te weten Satyricon (tegenwoordig Mayfair) en Elegance. Leuke bronnen van inkomsten voor zowel Willem als de maritieme uitbaters Maurice en Jan.
Nog leuker wordt het natuurlijk als je Piet Fiscus een poot kan uitdraaien. Daarover doet het volgende verhaal de ronde: Een paar boys van Pink Roccade zouden in hun vrije uurtjes wat inventieve software hebben ontwikkeld, die wel wat weg heeft van de administratieve frutsels die in gebruik zijn bij uitzendbureaus. Maar in dit geval zouden de boys ervoor hebben gezorgd, dat alleen insiders zich toegang kunnen verschaffen tot de volledige boekhouding. Tot die insiders behoren uiteraard niet de dames en heren van de FIOD of andere neuzende dwarsliggers. Mochten die zich melden dan krijgen ze alleen het keurige witte deel te zien. De rest niet.
Dat witte gedeelte wordt uiteraard keurig gemeld aan Piet Fiscus, waarbij de dames die mogelijk niet geheel voldoen aan de eisen van Rita’s inquisitiegriezels op anoniem tarief worden gezet. Blijven de heren uitbaters administratief aan de goeie kant zitten als er over de status van de betrokken dames eilie mocht ontstaan.
Verder zou er in hun luxe vleeswinkels ook nog een ander listig ritueel in zwang zijn. Als je als cliënt afscheid hebt genomen van de ene gleuf, kan je je Mastercard, Visa, of hoe dat plastic ook allemaal heten mag, langs een andere gleuf halen. Je hebt keus, er zouden namelijk twee apparaten staan. Eén met een Nederlandse eindbestemming, de ander - vanwege het vriendelijke fiscale klimaat tussen Jungfrau en Matterhorn – een Zwitserse. De wasserette ligt bij wijze van spreken om de hoek.
Overigens zouden de uitbaters van bovengenoemde clubs geen patent hebben op deze methodes. Ook het befaamde glijhuis YabYum, dat tegenwoordig onder regie staat van de prominent in de annalen van het Gooise matras voorkomende familie Vittali, zou er gebruik van maken via de onderneming Red Roses Ltd. Goed voorbeeld doet goed volgen, zullen we maar zeggen.
Een ding is zeker, we hebben in dit wereldje niet te maken met een stel dombo’s. Maar wat wil je, als je hebt gestudeerd aan het Koninklijk Instituut voor de Marine? Stay tuned.

zaterdag 5 augustus-2006
Effe gezellig. Het is nou toch weekend. Weet u nog van dat huisje dat Katja Schuurman had in Vinkenveen? Ja, bingo. Waar een pelotonnetje bromsnorren die gevoelige verzameling wapens vond. Was ergens in januari 2003 (1). Nou, wist Katja daar natuurlijk echt niks van. Ze had haar kotje verhuurd via Smart Vastgoed BV. Een makelaarskantoortje op het Obi-plein in Amsterdam-Oost. Wist zij veel, dat daar achter de gordijnen ene Greg Remmers opereerde en dat die een bekende meneer uit het milieu was. Nou, laten we maar aannemen van niet, maar waarom ze juist die makelaar koos is een open vraag gebleven.
Hoe dit ook zij, die zaak kwam aan het rollen toen ene Fred Ros, de huurder van Katja’s kotje, de motor van zijn auto door liet pruttelen bij het tanken. Schijnt niet te mogen. Van het een kwam het ander en de bromsnorren gingen eens een kijkje nemen in zijn woning. Met het bekende resultaat.
Smart Vastgoed BV zal overigens niet veel moeite hebben gehad om een huurder te vinden voor het pand in Vinkenveen, want volgens luitjes die het weten kunnen hoorde Fred bij de club van Greg. Eitje dus.
De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen, dat wij die zaak verder niet in het snotje hebben gehouden. Dus of Fredje voor die exclusieve verzameling door de kadi is beloond met een verblijf achter het gaas weten we niet. Maar als onze bronnen gelijk hebben, moet hij toch al een tijdje buiten de hekken bivakkeren. Ons werd namelijk ingefluisterd, dat één van de twee heren, die afgelopen week in een klein kamertje zijn gemanouvreerd in verband met de moord op Thomas van der Bijl onze wapenfreak Fred Ros zou zijn. Kleine wereld. Stay tuned.

1. Voor de liefhebbers: zie de afleveringen 32, 33 en 39 van deze serie op de Followup-site.

maandag 7 augustus-2006
In het artikeltje “Willem fecit” dd. 24 november 2004 meldden wij, dat de ruw van ons weggenomen Willen Endstra om financieel het hoofd te kunnen bieden aan de nasale eisen in die tijd een paar trips naar het Venezolaanse Isla Margarita maakte. Daar was hij eigenaar van een luxueuze jachthaven, die hij om bovengenoemde reden van de hand moest doen aan een stel heren uit het Nederlandse avontuurlijke milieu. Heren ook, die zich om klimatologische en wellicht andere moverende redenen meestal aan de Zuidspaanse Costa del Sol ophielden.
Nu bereikte ons vandaag het bericht dat Willem in ieder geval bij één van deze trips werd vergezeld door de wereldberoemde actrice in Nederland Katja Schuurman.
Echte womanizer die Willem, maar hoe dom... nou, vooruit, hoe naïef kan je als actrice wezen? En dan is ze nog niet eens blond. Trouwens, gevoegd bij de verhuur van haar kotje in Vinkenveen aan wapenverzamelaar en Spanjeganger Fred Ros via milieudeskundige Greg Remmers (ook al geen onbekende figuur in het land van Sinterklaas) en je vraagt je af of er toch meer is onder de Katjazon. Stay tuned.

dinsdag 8 augustus-2006
Kijk, als iemand eens een nummertje buiten de deur wil copuleren om zijn Gerrit een beetje in shape te houden of zo moet ie dat lekker zelf weten. Zitten we niet mee. Als je, zoals het zeer sterke gerucht wil, net als Willem Endstra met de wat naïef te noemen Katja Schuurman hopst kan dat juridisch gezien geen kwaad. Sex and the city, niet waar? Maar als je als advocaat van Willem HiHaHolleeder het veld ingaat met de zus van Willem’s rechterhand Dino kan je problemen krijgen. Je loopt dan namelijk bij het serieus doorploegen van poses uit de Kamasutra voor gevorderden een fellationele kans dat je vereeuwigd wordt à la Valente. En mocht er op welke manier dan ook eilie komen, dan hangen die beelden ineens als een zwaard boven je snikkel uuuuhh carrière. En het hoogtepunt wordt natuurlijk bereikt als opponenten als Fred en Koos je laten weten dat ze weliswaar over bovengenoemde beelden beschikken, maar dat ze die enerverende plaatjes niet zullen inbrengen in het dossier als het juridische gevecht rond zijn nasale cliënt en zijn hier en daar wat kort van stof zijnde makkers begint. Zeker weten? Wat is zeker in deze wereld? Maar lekker is anders.
Oh, by the way. Vandaag trouwt Katja met Baantjer’s kleinzoon. Op zijn Frans. Soyez heureux, mes enfants. À la vie. Mon Dieu, we lijken Story wel. Sorry, even naar het toilet. Stay tuned.

maandag 14 augustus-2006
Kwam zaterdag het NOS-journaal tot ons met de mare dat die gozer die als de zoveelste hoofdverdachte van de ingenieuze diamant-heist op Schiphol te boek stond, is vrijgelaten. Wordt niet vervolgd door het OM-circus van Fred Teeven. Met andere woorden: de speurneuzen zijn weer terug waar ze waren op 25 februari 2005. Meldde het Journaal ook nog fijntjes dat er niks is teruggevonden van de 75 meloen euro aan glimmers die het hek zijn uitgereden.
Nou kunnen die jongens en meisjes van een serieus nieuwsprogramma uiteraard niet alles overnemen wat wij als ufologen en lawaaipapegaaien in onze kolommen eruit persen. Maar we zouden in dit geval toch graag nog even wijzen op de inhoud van aflevering 247 dd. 27 juli jl.
Voor degenen die te lui zijn om te scrollen: in die aflevering meldden wij dat een deel van de glimmers die bij de heist werd buitgemaakt “per ongeluk” zou zijn overgenomen door de shop van de familie Moeller (mag van ons ook Möller of zelfs Muller zijn) in de Antwerpse diamantenclave buurt achter de Pelikaanstraat. Een foutje zogezegd.
Nou zou die familie warme contacten onderhouden met burgemeester Cohen van Amsterdam en die zou zich na een SOS uit Antwerpen weer in verbinding hebben gesteld met OM-bef Leo de Wit om deze vervelende faux pas liefst entre-nous en met de grootst mogelijke discretie af te wikkelen. Toch een leuke voorzet zou je zeggen. Maar geen Hunter aanwezig om hem even in te tikken.
Je zou bijna denken dat Fred daarom ineens weer neigingen vertoont om zich aan de Haagse ruif te nestelen. Maar het kan ook gewoon zijn omdat ie ook wel eens een paar ferme zoenen van Gerrit Zalm wil krijgen. Een mens zijn lust is een mens zijn leven. Hoewel Fred natuurlijk geen Joost is. Laat staan Ayaan. Stay tuned.

dinsdag 22 augustus-2006
Er moet iets mis zijn met Dirk Scheringa. Voor luitjes die pukkeltjes krijgen van reclame en/of voetbal op de buis: Dirk is het baasje van de zo succesvolle DSB, waar je voor een prik een broodje krediet kan trekken. Daarnaast is Dirk nog de Abramovitch van AZ. Dus je mag met een gerust hart aannemen dat onze weldoener hier en daar een flinke buidel florijnen heeft opgeslagen.
Is ook zo. Dirk komt na sluitingstijd af en toe bij Van Lanschot in Den Bosch binnenrijden via de geldtransportingang om eens even een lekkere Duck-duik te nemen in zijn kluis met poen. Dat ie daarbij wordt begeleid door een stel diknekken met oortjes is in deze tijd natuurlijk geen wonder der natuur. Zeker niet in de omgeving van Vught. Maar dat diezelfde diknekken ook voortdurend tot ongenoegen van echtgenote Baukje voor zijn slaapkamerdeur heen en weer drentelen ligt wat minder voor de hand. Dan moet er iets zijn. Wordt Dirk soms bedreigd en zo ja, door wie dan? Heeft Dirk zich soms ergens kwetsbaar opgesteld? Mogelijk. Want net als wijlen Willem Endstra zou Dirk wel eens in een smikkeltent gesignaleerd zijn met Maurice Emanuels. Wie? Ja, wel even blijven opletten. We hebben Maurice en zijn ouwe marinemaatje Jan Witte kortgeleden al een beurt gegeven in verband met hun sexnering, hun witgoed en... hun contacten met Willem Holleeder (1). En via die connectie kan Dirk zich dus in deep shit hebben gemanouvreerd. Ondanks het feit dat Maurice binnen de voetballerij al zo’n vijftien jaar bekend staat als een integere pooier. Iemand die in zijn etablissementen geen cameraatje laat zoeven als een big shot uit de voetballerij of BN-ers uit een andere doelgroep hun ritmische oefeningen afwerken, zoals bijvoorbeeld gebeurde in Holleeder’s Satyricon. Maar gek hè, wij hebben daar toch een stuk minder vertrouwen in. Nou zouden we natuurlijk aan Klaas Wilting (2) kunnen vragen wat er met zijn werkgever aan de hand is, maar dat staat gelijk aan het toekennen van een penalty aan Clarence Seedorf. En om in de sfeer te blijven kunnen we uiteraard ook te rade gaan bij het befduo Fred Teeven/Koos Plooij. Maar daar moeten we nog even over dubben. U hoort nog van ons. Stay tuned.

1. Zie de afleveringen 248 en 249 van deze serie.
2. De voormalige woordvoerder van de Amsterdamse politie en tegenwoordig van AZ.

donderdag 24 augustus-2006
Ergens begin 1998 was een groepje onverlaten vlakbij Schiphol bezig met het voortijdig leeghalen van een vrachtwagen van Walsh Western, toen ze ongevraagd extra verlichting kregen van een colonne blauwe zwaailichten. Heel sneu, want als de avontuurlijke onderneming was geslaagd hadden de deelnemers een leuk bedragje op hun rekening kunnen bijschrijven. Het ging namelijk om computeronderdelen van Hewlett Packard ter waarde van een slordige 5 meloen Britse Ponden.
Het ging niet om een puur Nederlandse aangelegenheid. Een van de geclipte heren bleek namelijk George Mitchell te zijn. Voor ons leken had ie net zo goed Vader Abraham kunnen heten, maar in Ierland ging de vlag uit, want Georgie behoort daar tot de allerhoogste categorie wetsovertreders en geniet enige populariteit onder de naam De Pinguin. Een Ierse variant op De Neus. Samen met een paar aimabele jongens van het Irish National Liberation Army (INLA) deed die Pinguin iets in wapens en mindbenders via... jawel, Amsterdam.
Nou wisten de lokale bromsnorren dat wel, maar ze hadden moeite met het bij mekaar grabbelen van doorslaggevend bewijs en bovendien had de Pinguin de nodige betaalde oortjes binnen het justitiële apparaat. Waar hebben we dat meer gehoord?
Iemand die redelijk op de hoogte raakte van de warme banden tussen de organisatie van de Pinguin en die van Vrouwe Justitia was de journaliste Veronica Guerin. Toen ze in juli 1996 op het punt stond een kluitje namen naar buiten te tillen werd ze geëlimineerd.
Plotseling ging er blijkbaar ergens een knop om en snuffelbrigades van verschillende pluimage trokken op Pinguïnjacht. Ze ruimden een van zijn xtc-fabriekjes uit, ze stuurden hem dikke blauwe brieven, ze arresteerden een van zijn rechterhanden, kortom het werd ineens lichtelijk onleefbaar voor de ober van de zuidpool en hij zocht de maand daarop dan ook de luwte ten huize van ene Johan Bolung in Den Haag (1). Die luwte duurde dus tot begin 1998. Toen werd ie geclipt en ging voor 2 ½ jaar bruto achter het gaas.
Waarom halen we deze oude Pijnenburg naar boven? Nou, wij hoorden van een paar welingevoerde bronnen, dat Georgie nog steeds over een indrukwekkende Dutch connection beschikt. Hij zou namelijk voor zijn wapennering in contact staan met de club van Stanley Hillis (en wie denkt dan niet meteen aan de dacha van Katja Schuurman?). En voor zijn witgoed zou de Pinguin bij dezelfde Colombiaanse luitjes te rade gaan als de momenteel populairste inwoner van de EBI in Vught.
Zo, hè, hè, we zijn weer thuis. Hello, goodbye. And stay tuned.

1. Volgens de Ierse pers een handelaar in soft.

maandag 28 augustus-2006
Onze portemonnee is zo plat als een schol onder een heiblok. Daar moet je mee leren leven. Maar het betekent vaak wel dat we niet lekker kunnen doorsnuffelen als we iets vuigs op het spoor zijn. Zo ook bij onze speurtocht naar luxe pooier Maurice Emanuels, die wij in verband brachten met de strijk en personderneming van CEO Willem Holleeder. Blijkt die Maurice al ruim twee jaar in het hiernamaals te verblijven. Nee, geen kogelbiefstuk. Gewoon netjes overleden. Kijk, dat wisten we dus niet. Maar voor de rest zaten we midden in de roos. Van officiële zijde hebben we namelijk vernomen dat het vervaarlijke befduo Fred en Koos eveneens grote belangstelling koestert voor de rol die de overleden Surinamer heeft gespeeld binnen het hoofdstedelijke nasale netwerk. En waarschijnlijk gaat het dan niet alleen om de levering van stomende beeld- en geluidfragmenten, maar ook en vooral om het witboenen en rondpompen van oneigenlijk verkregen gelden. Wij hebben begrepen dat onze Maurice zich bij deze interessante werkzaamheden presenteerde als een internationaal opererende vastgoedpief. Vastgoed? Dat klinkt ons als muziek in onze audioflappers. U hoort nog van ons. Stay tuned.

dinsdag 29 augustus-2006
In de verhalen over de durfverdieners komen nogal eens garagebedrijven en autodealers voorbij. Zo verhuurde de Amsterdamse ondernemer Jaap Talsma in de vroege jaren negentig zijn voitures aan een bonte rij zogenaamde Joego’s, die tot de côterie van Joca Jocic behoorden. Of dat direct in verband is te brengen met Jaap’s ruw overlijden in die periode is niet met zekerheid te zeggen, maar onwaarschijnlijk is het niet.
En dan heb je in Rotjeknor Mercedesdealer John van Dijk. Wat daar aan ongeregeld over de vloer kwam (komt?) wil je niet weten. Van Joego’s tot Cor van Hout, van LPF-ers tot Piet Schneider. Allemaal om boven koffie te drinken. Tuurlijk.
Verder is op dit terrein ook de onderneming van meneer Brouwer aan de Lucasweg in Haarlem buitengewoon interessant. Als je toevallig een gepantserde auto wil hebben tegen rondvliegend lood of je vehikel wil laten voorzien van een moeilijk te ontdekken ruimte voor ondeugende dingen dan moet je daar wezen. Dat was dus errug aantrekkelijk voor luitjes als Holleeder cum suis (onder wie maître Brammetje Moszkowicz) om daar af en toe eens langs te gaan en in een kamertje boven een lekker bakkie te nemen en wat te keuvelen over de dagelijkse gang van zaken.
Maar nu we toch bezig zijn, er is nog een alleraardigst bedrijfje in dit genre. Effies een quote uit een wat ouder justititieel verslagje:

“Garage Van Asselt. Evert Tweehuizen, die volgens onbevestigde info thans een leidinggevende positie zou hebben binnen de Schneider-organisatie, gebruikte auto’s voor het vervoer van verdovende middelen, die op naam stonden van dit bedrijf, evenals het mobiele nummer 06 – 52865623”.

Wel, wel. Evertje. Hebben we nogal wat over gepubliceerd (1). Maar het bleef niet bij de klandizie van deze vermaarde informant van Fred Teeven, want ook de jongens van Johan Verhoek waren destijds kind aan huis bij het inmiddels in grote moeilijkheden geraakte garagebedrijf in de Gooische regio. Hoe dat laatste zo gekomen is, hoort u mogelijk binnenkort in dit theater. Stay tuned.

1. zie de serie Transparant op de Followup-site.

woensdag 30 augustus-2006
Zonder twijfel herinnert u zich nog dat op een mooie dag Katja Schuurman samen met Willem Endstra naar Isla Margarita vertrok. Om Willem’s jachthaven ter plekke over te dragen aan een stel niet al te vriendelijk gestemde Nederlandse ondernemers uit het zuiden van Spanje. Bleek dat die transactie plaatsvond in de zomer van 2000 en dat Katja en Willem ter voorbereiding daarvan elkaar zo’n zes weken tevoren hadden ontmoet. In een Zandvoortse strandtent aan de Boulevard Paulus Loot. Bleek eveneens dat Willem op zijn buitenlandse reizen ook wel andere wufte exemplaren uit ons vrouwelijk BN-arsenaal meetroonde. Nog gekker, dat de dames in kwestie daarvoor betaald werden. Over reality gesproken. En je scoort natuurlijk als een gek bij het soort heren waarover het hier gaat.
Het is wat hè, met die actrices. Brengt ons zomaar terug op Sylvia Kristel, die indertijd zo’n bestoven contact onderhield met Max “Cannafield” Hasfeld, van wie een staflid later naar de hofhouding van Willem Endstra verhuisde. En dan niet te vergeten de zuster van Sylvia, Marianne. Die lieerde zich innig met de Utrechtenaar Henk Pouw. Henk is samen met zijn Marianne al jaren de uitbater van een paar koffieshops in de Domstad en telde onder zijn kennissen luitjes als Stanley Kai Esser, Johan Verhoek en ene Waldi van Duuren. Volgens een rapport van het Regiokorps Haaglanden uit die goeie ouwe tijd was Van Duuren weer dik met Rommy en had ie een ruiming op zijn naam staan.
En nog een leuk detail: Toen ze in de EBI in Vught het gerucht vernamen dat er een poging onderweg was om Joca Jocic vroegtijdig de frisse lucht te laten kiezen, doorzochten ze Joca’s celruimte. En wat vonden ze? Een papiertje met daarop het telefoonnummer van Marianne Kristel. Verder nooit meer iets over gehoord. Maar is het geinig of niet? Stay tuned.

donderdag 31 augustus-2006
Nog eens. In de afleveringen 247 en 253 van deze serie meldden wij, dat volgens insiders een Antwerpse diamantair een deel van de Schiphol-heist van 25 februari 2005 had verhandeld. Per ongeluk. Niet uit kwaaie wil. Maar mocht dat nieuws in de mainstream pers uitlekken, dan laad je als gerenommeerde firma toch een formidabele zeperd. Vandaar dat door de diamantair stiekem aan de noodrem werd getrokken cq. contact gezocht met een ouwe kennis: Job Cohen, de burrie van Amsterdam. Of die aan wat touwtjes kon trekken voor een hush hush-behandeling. OM-bef Leo de Wit werd in de arm genomen en wees eerlijk tot nu toe is de operatie OTMDH (Onder Tafel Met Die Hap) vakkundig verlopen.
Maar dankzij een attente lezer kunnen we nog iets heuglijks toevoegen aan deze story. Die wees ons namelijk op een proces tegen ene Joseph Mazel in Antwerpen. Die had een hele stoot diamanten ter waarde van een tonnetje of drie euro’s bij een paar diamantairs besteld, had ze in Amerika verpatst en vertelde vervolgens dat ze door de Amerikaanse douane achterover waren gedrukt. Dus kon hij zijn leveranciers niet betalen. Appeltje, eitje. Joseph kreeg voor dit lulverhaal eergisteren vier jaar petoet. Niet zo lang dus en als ie in Dendermonde terecht komt, loopt ie binnen no time weer op straat.
Maar nou het leuke. Een van de firma’s die bij deze eenvoudige truc het schip ingingen was Muller & Sons NV. Dezelfde club die volgens onze informanten bij Job heeft aangeklopt voor protectie. En wat denk je wat? De bedrijfsleider van Muller & Sons is ene meneer Zajtmann, de broer van de substituut procureur-generaal Benjamin Zajtmann. Bennie is dus de op één na hoogste mieter bij de Antwerpse rechtbank, maar hij is tevens adviseur van de minister van Justitie bij allerlei heikele zaken. U ook nog een schepje? Stay tuned.

vrijdag 1 september-2006
Niet iedereen kan een held zijn. Neem Dirk Scheringa, de man die zijn geld begraaft bij Van Lanschot. Is geen held. Zo liet hij zich ooit eens in de sponsorruimte van AZ gierend in de hoek zetten door een vlotgebekte jongedame. Ze verweet hem dat ie iemand die tijdelijk even financiële tegenwind had behandelde als een lepralijder. Terwijl hij hem voor diens downfall bijna zijn reet likte. En wat deed Dirk, omringd door “heil Caesar” roepende volgelingen? Hij stamelde sorry en meer van dat soort onbenulligheden. Geen held. Vandaar ook die dikke nekken die letterlijk dag en nacht zijn lijf en leden moeten beschermen. Want Dirk vreest met grote vreze.
Terecht? Wie zal het zeggen. Wij brachten hem in aflevering 254 al eens in verband met Maurice Emanuels. De luxe pooier annex vastgoedboy, die volgens het befduo Fred en Koos waste en wellicht ook streek en perste voor de het huishouden van Willem Hi Ha Holleeder. En als je daar als eenvoudige geldschieter uit Opmeer achter komt kan je ineens het gevoel hebben dat je in een paar te kleine schoenen staat.
Daarnaast is het nog mogelijk dat Maurice een cliënt van Dirk was. Als je stenen stapelt dan heeft je BV’tje af en toe een leninkje nodig of een hypootje. Als je dan naar een Grossbank gaat als de ABN/AMRO, de ING, de RABO en noem al die roversnesten maar op, dan kan het je gebeuren dat je noppes krijgt omdat je een reputatie hebt als een rol prikkeldraad.
Dan verschijnt ome Dirk op het toneel. Als tussenpersoon. Die wil je wel helpen. Kost je wel stevig wat meer aan rente. Maar hé, stenen stapelen is heel lucratief, dus wie doet je wat. Je zet je krabbel, je krijgt je poen en je kan aan de slag. Dirk gaat vervolgens met je leninkje of je hypo als onderpand naar een Grossbank en deponeert het boeltje daar tegen de normale rente. Het verschil tussen die twee rentes is voor ome Dirk.
Zo is het baasje van de DSB en AZ in ijltempo gevuld geraakt. Hij was trouwens niet de enige. Ome Jaap Kroonenberg deed het op dezelfde manier. Lullig is wel dat je opereert in een gebied dat grote aantrekkingskracht uitoefent op ondernemers uit de Hades en wijde omgeving. Ome Jaap was daar niet bang voor, maar Dirk heeft nu eenmaal minder merg in de knoken. Valt niet mee hoor. Te moeten leven met die nekken om je heen. Fuck. Stay tuned.

zaterdag 2 september-2006
Gisteravond stond het volgende artikeltje op de site van witheet. Te interessant om te laten lopen.

Mink, the sequence
De batterij kadi’s in het proces tegen Mink Kok, die ervan wordt beschuldigd achter de luidruchtige moord op Jaap van de Heiden in Alkmaar te zitten, moet opzouten. Het gebefte werd door Mink’s advocaat Adèle van der Plas beschuldigd van partijdigheid en ze kreeg gelijk. Officieel ging het om de uitspraak van de betrokken kadi’s dat niemand de belastende verklaringen van de twee getuigen had tegengesproken. Maar wat zat er echt achter?
Een van die betrouwbare boys heeft een informanten-reputatie. Dat is al niet fris. Maar dat is nog niks vergeleken met de tweede. Da’s een mener Dijkstra en die heeft in totaal dertien verklaringen afgelegd. Twaalf gingen over Mink, de dertiende over iemand anders. Nou is het gekke dat mevrouw Van der Plas wel de beschikking kreeg over die twaalf eerstgenoemde, uiterst koshere verklaringen. Maar de dertiende kreeg ze ondanks herhaald verzoek niet te zien. Was onbetrouwbaar, werd haar medegedeeld. Oh? Maar wat stond er dan in? Awel, de zo betrouwbare rakker Dijkstra verklaarde daarin dat Fred Teeven als OM-bef ruim twee miljoen piek had opgestreken afkomstig van een stel Nederlandse criminelen. Kijk, en zulke onzin mag de pret rond Mink Kok niet bederven, nietwaar? Nee, maar was wel aanleiding tot het inmiddels gehonoreerde wrakingsverzoek. Het proces mag dus weer helemaal over en de vraag is nu of Mink voorlopig wat frisse lucht mag gaan snuiven of dat ie achter het gaas moet blijven. Fuckerdefuck. Kan iemand in Amerika niet roepen dat Mink betrokken is bij een winkeldiefstal in Achter-Texas? Dan kan ie tenminste heel clean worden uitgeleverd. Zijn wij van hem af.

Het zal toch niet de reden zijn voor Fred om voor de tweede maal zijn toevlucht te zoeken in de Tweede Kamer? Stay tuned.

zondag 10 september-2006
Even met een dweiltje over uw harddisk. Want we gaan het weer even hebben over Terra Vitalis. Ook zo’n club die luitjes met wat overtollige poen probeert over te halen om te investeren in een bos hardhout in Costa Rica. Dat is investeren op ruime termijn. En bovendien liggen die plantages niet ergens in Gaasterland of in de Kennemerduinen, zodat je met moeders niet effe erheen kan fietsen om te kijken of je boompies al een groeistuip doormaken.
In wezen ligt daarmee het doel al wijd open voor allerlei rakkers om de boel grootscheeps te belazeren en hun eigen zakken te vullen. En die tendens was van meet af aan bij Terra Vitalis ingebouwd. Aan de wieg van de club stonden namelijk een paar heren die al het nodige aan ongerief achter de rug hadden. Neem bijvoorbeeld Henk van de Meene, op financieel terrein ooit de gabber van de Almeerse grootgrondbezitter en voormalig groothandelaar in Aziatische mindbenders Johan Verhoek. Of Hisko Baars, internationaal valutakunstenaar en samen met beide voornoemde heren exploitant van hijg- en kreunsexlijnen elders in Europa. En dan Frans Boot, ondermeer de valuta-agent van Hisko in Nederland. Een leuk en uiterst betrouwbaar trio, dat als deftig front drs Janus C.M. Hovers aantrok, een commissaris van de Nederlandse Bank. Verder ging Terra Fatalis, sorry Vitalis, over tot reclame bij en sponsoring van RTLZ. Toch een teeveeprogramma waar nauwelijks een lachie af kan en dat door poenschuivers en ondernemers als redelijk sereneus wordt ervaren.
En om hun kwalijke verleden nog verder te maskeren trokken de boys de actie “CO 2 neutraal” van de grond. Daarbij kreeg de racebolide van Christijan Albers met veel lawaai een yin en yang-plakker van de teak-bende op zijn bolide. Dat stond voor het idee, dat zo’n groeibos in Costa Rica de CO 2 die meneer Albers en zijn collega’s de lucht indreunden ruimschoots nivelleerde. Dat gold dus ook voor andere weggebruikers en daar werd de aarde beter van. Dat je met een paar pakken spijkers op de baan wat dat betreft ook al heel aardige resultaten behaalt, daar moet je bij racefanaten en glamourlovers niet mee aankomen. Die liepen na de lancering van de actie allemaal ook al snel met zo’n plakker op hun reet. Want over publiciteit hoef je de drijvende krachten achter Terra Vitalis niks te leren.
Ze haalden in no time 82 meloen euro op, maar een onduidelijk deel daarvan werd gebruikt voor reisjes naar Ibiza, bolides en ander geneugten die geen kloten te maken hebben met het planten van groeikapitaal in Costa Rica. Er moest al gauw iemand komen die de zaak weer op de baan zette, anders werden Docters van Leeuwen en zijn volgelingen misschien wakker. Die nieuwe werd Hans Noomen. En er moest iemand uit die de schuld kreeg voor de wat te ruim uitgevallen representatiekosten. Dat was Frans Boot. Die laatste moest dus opzouten uit het kantoor aan de Haarlemse Dreef en Hansepans maakte zijn entree. Nou mag je toch veronderstellen, dat zo’n swiffer als Noomen een kind is uit een onbevlekte ontvangenis. Leek er niet op. Ook al in de ondeugende valutakunst gezeten. Maar Docters draaide zich op dat moment misschien net effe lekker om.
Hoe dit ook zij, Frans nam het niet dat hij zo maar de boot was uitgekinkeld en ging over tot de taktiek der beslagleggingen. Hoop heisa, maar het bleef redelijk stil. In die stilte is Frans ook nog stilletjes bezig om een stoottroep van aandeelhouders te formeren om een tegencoup uit te voeren. Kortom, het rommelt hevig aan de Dreef, mar gelukkig is de Terra vitaal.
Tussen twee haakjes: u nog wat gehoord over die plantages in Costa Rica? Stay tuned.

maandag 11 september-2006
De in 2004 van ons weggenomen Maurice Emanuels was niet alleen een luxe pooier. Hij trad daarnaast op als uitbater van een flinke wasserette, met filialen in Antwerpen, Estepona en Cyprus. Het vermaarde befduo Fred en Koos zou volgens insiders driftig bezig zijn met het bij mekaar grabbelen van data die moeten bewijzen dat ook vriend Neus en zijn rekels hun was bij Maurice neerpleurden voor een schoonmaakbeurt. Horen we zonder twijfel nog iets van.
Wat anders. Net als iedereen had Maurice ook familie. Surinaamse familie. O ja? Ja. En drie van die familieleden zouden volgens onze trouwe informanten met name in Rotterdam een hele zooi rijtjeshuizen op hun naam hebben staan. Hoe die grappenmakers daaraan zijn gekomen? Kan je bijna raaien. Uiteraard met assistentie van banken, die uiteraard niet op de hoogte waren van de ondeugende praktijken van het trio. Je kan niet alles weten. De naam van die avontuurlijke boys? Jack, Piet en Iwan Gulzar. Ja, ja, dezelfde boys die betrokken waren bij die Air Holland-wasserette via Londen en Luxemburg.
En om aan te tonen hoe dicht Maurice tegen zijn familie aanzat, kunnen we nog melden dat Iwan ervoor zorgde dat zich in het Helderse glijhuis Aphrodite van de heren Emanuels, Witte en Holleeder en naar verluidt ook elders in Noord-Nederland zich geen schermutselingen voordeden. Dus u voelt hem al aankomen. Het ligt ruim voor de hand dat Maurice ook voor zijn familieleden in touw is geweest om hun bedrijfswinsten om te zetten in iets blijvends.
Fred, Koos, doe er wat mee jongens. Stay tuned.

dinsdag 12 september-2006
Herinnert u zich deze nog? De befbank in de zaak rond Mink Kok werd onlangs met succes door Adèle van der Plas gewraakt, nadat was gebleken dat er dertien in plaats van twaalf processen verbaal waren en dat dat dertiende verbaal aan Van der Plas was onthouden. Reden: in dat verbaal verklaarde de oh zo betrouwbare getuige Dijkstra dat Fred Teeven ooit twee meloen piek had aangenomen van Amsterdamse onverlaten (1).
Wat gebeurt er vandaag? De advocaat van Izhtak Meiri heeft ook een verzoek tot wraking van de befbank ingediend omdat ie vindt dat zijn cliënt, die ervan wordt verdacht Erik de Vlieger te hebben afgeperst, geen eerlijk proces krijgt. Ook hier zouden stukken zijn achtergehouden en daaruit zou blijken dat onze vriend Hi,Ha,Holleeder bij die afpersing mogelijk een rol heeft gespeeld. Het OM en de befbank vinden de betrokken stukken niet relevant voor de zaak, maar zoals gezegd pisten ze in de affaire Kok ook al stevig naast de pot aan de Parnassusweg. Dus zal het ons benieuwen welk besluit de wrakingskamer in dit geval gaat nemen. Over twee weken weten we meer. Stay tuned.

Zie Octopussy 261 dd. 2 september jl.

woensdag 13 september-2006
Pikten onze audio-flappers gisteren uit de lucht: Het OM-befduo Fred en Koos zou bezig zijn met het roosteren van een meneer Jacometti van de Deutsche Bank in verband met het onderzoek naar de gemankeerde aankoop van het Artshotel in Barcelona door de ongelukkig aan zijn einde gekomen combinatie Endstra/Hummel (1). Wat ie precies voor functie bij de Deutsche heeft moeten we nog uitvogelen, maar zijn naam klinkt in ieder geval heel gründlich.
En dan zouden onze twee Neuspeuteraars ook nog een oogje hebben laten vallen op een nog anonieme RABO-grootheid. Doen we eens gooi: Hans ten Cate. De ouwe gabber van de “rooie bankier” en oud-fractieleider van de partij van Woutje in Amsterdam Tjalling Halbertsma, die tegenwoordig zijn zakken vult als directeur van de RABO vastgoeddivisie (2).
Ten Cate was tot 2000 een big shot van de ABN/AMRO en wist in dat jaar de raad van roofdridders binnen De Bank over te halen om het niet al te welriekende Bouwfonds te kopen. Wat denk je? Hebben ze dat net gedaan, trekt Hansie aan zijn stutten en vertrekt naar de RABO. Omdat ie zijn warme gevoel bij de ABN/AMRO was kwijtgeraakt. Ja, dàààg.
Hoe dit ook zij, Hansie raakte in ieder geval zijn warme gevoel voor het Bouwfonds nooit kwijt. En hij wist begin augustus van dit jaar zowaar de roofridders van de RABO te bewegen het bouwvehikel van de ABN/AMRO over te nemen. Je zou er bijna wat van denken. Overigens zullen Fred en Koos wel bar nieuwsgierig zijn naar de ins en outs van een vliegreisje dat “bankier” Endstra en bankier Ten Cate binnen bovengenoemde context ooit eens hebben gemaakt.
Een andere vogel die weer regelmatig gezellig komt binnenwieken bij het Bouwfonds is Cees Hakstege, tot juni 2001 voorzitter van de raad der roofridders en q.q. dus dikke mik met Hans ten Cate, de man van het warme gevoel. Dan praten we echt over de good old days, toen bijvoorbeeld het krediet van Willem Endstra en gabber Klaas Hummel naar 250 meloen piek werd opgekrikt. Witwassen? Wie? Holleeder? Hadden we toen nog nooit van gehoord, meneer.
Alleraardigst detail nog tot besluit. Cees wiekt niet alleen. Hij arriveert regelmatig met Edje Nijpels. Kan je zeggen wat je wil, maar toch nog steeds een bons binnen de VVD. Dezelfde partij die Fredje Teeven straks de portefullie van Justitie in zijn mik gaat duwen. Polletiek? Wij snappen er al een tijd geen bouwfonds meer van. Stay tuned.

1. Zie de afleveringen 14 t/m 17 en 26 van deze serie.
(2) Gratis advies: maak gebruik van onze zoekmachine.

vrijdag 15 september-2006
Zeewolde. Flevoland. Sommige mensen willen er nog niet begraven worden. Anderen beschouwen het als een El Dorado. Letterlijk. Een van die cowboys is R.V. Een typische 020: dik, kaal en een grote waffel. Met grote belangen in de polder. Hoe hij daaraan gekomen is? Moeten we even terug in de tijd.
Beginjaren negentig kon je in Flevoland voor 30 piek de vierkante meter nog grond veroveren. Had wel een industriële bestemming, dus binnen drie jaar na de aankoop moest er minimaal een bedrijfshalletje staan. Het provinciaal bestuur was nog maar een paar jaar daarvoor uit de verse klei getrokken, dus de controle op het allooi van de zich aandienende ondernemers was navenant. Appeltje eitje voor ondernemers als R.V. Met als dekmantel een bedrijf dat golfterreinen in shape hield, breidde onze 020 zijn industriële belangen in Zeewolde en wijde omgeving in rap tempo uit. De poen zou grotendeels afkomstig zijn van particuliere ondernemers die op de door Robbie bijgehouden golfbanen af een toe een putje maakten. Ja, ja. Maar de werkelijkheid was anders. De Dart Vader van Robbie’s onderneming was namelijk Johan Verhoek aka de Hakkelaar.
Het duurde even voordat het gemeentelijk apparaat van Zeewolde doorkreeg dat het met V. niet Nijntje Pluis was. Zo deed zich een gevalletje sex voor, waarbij een zeventienjarig meisje door Robbie was verkracht. Goed, volgens de lokale sheriff had ze erom gevraagd en het gevalletje belandde in de kwartelpot, maar de nieuwe toon was gezet.
En die weerklonk wat forser toen bleek, dat de zetbaas van Verhoek een etage op zijn huis had laten zetten zonder de daarbij behorende papierwinkel naar behoren te hebben uitgeruimd.
Robbie kreeg er de pest in en legde een schuit van zijn baas in de haven neer, pal voor het stadhuis. Verder haalde hij een vriend over om in het onwillige dorp een kroeg te starten met de lumineuze naam “Het Wapen van Zeewolde”. Die vriend was Bobby van der Zijden. Een telg uit een familie, die via haar onder toezicht van de firma Verhoek/Holleeder & Co opererende gokkastonderonderneming King Speelautomaten in haar onderhoud voorzag. Mede onder invloed van deze gebeurtenissen kreeg Zeewolde langzaamaan het avontuurlijke karakter van Urk en Volendam. Alleen, niet iedereen had dat nog door. Meer daarover in de volgende aflevering. Stay tuned.

zondag 17 september-2006
Beginjaren negentig wist de avontuurlijke kongsie die zich in Zeewolde had genesteld nog een Bob over te halen de frisse polderlucht te komen inademen. Dat was de apotheker Bob Roest. En geplanned of niet geplanned, deze Bob contracteerde een interessante assistente: de echtgenote van sheriff Henk Klein. De toenmalige politiechef, die zo keurig netjes het gevalletje verkrachting van R.V. de berm had ingereden.
Kennelijk ging het de nieuwe gifmenger naar den vleze, want Roest kocht in hoog tempo alles wat er los en vast zat op, inclusief een belang in het “Wapen van Zeewolde”. Zoiets gaat in een redelijk kleine gemeenschap niet ongemerkt voorbij en de lokale politiek raakte er zelfs lichtelijk door van de coke. Sorry kook. Waar deed die Roest dat allemaal van? Wat moest ie met al die tabletteermachines, die hij langs listige wegen wist te verzamelen? En was er een oorzakelijk verband tussen dat laatste en de XTC-tsnunami die Zeewolde overspoelde vanachter de tapkast van het Wapen en zelfs ramptoeristen uit Utrecht aantrok? Mede door de moord op Charlie Wong in de buurt van Zeewolde (1) kwam er een wat grootschaliger onderzoek op gang dan men tot dan toe gewend was in de polder. Maar dankzij de strategische posities die de organisatie van V./Verhoek in de bestuurlijke top van dorp en provincie had verworven liep de zaak justitieel met de haast gebruikelijke sisser af. Hoewel…
Sheriff Klein kreeg een strafoverplaatsing voor zijn mik met uitzicht op een kutbaan bij de gemeente Almere, omdat er hier en daar wat bewijsmateriaal uit de politiefiles was verdwenen. Maar kutbaan of niet, onze Henk is nog wel bestuurslid van de plaatselijke Rotary om zijn dienstbaarheid aan de samenleving gestalte te geven.
Bobby van der Zijden, wiens populariteit bij de boys al ernstig was gedaald omdat ie aangifte had gedaan van mishandeling door André Hazes en zijn bodyguard, voorvoelde dat de hele zaak toch nog wel eens in zijn maatje 44 geduwd kon worden en nam de poten naar Israël.
Apotheker Bob Roest bezwoer dat ie zich nooit meer zou inlaten met XTC en kwam daar kennelijk mee weg. Ook al omdat het spul toen nog niet hoog op de prioriteitenlijst van de drugsbestrijders stond. Dat wil overigens niet zeggen, dat Roest vanaf dat moment een volgeling van Franciscus van Assisi werd. Eens avonturier, altijd avonturier.
Johan Verhoek zat wegens wat andere jolige overtredingen al in de lik en stak een middelvinger in de lucht.
En de hautaine R.V. kreeg te maken met een minder toeschietelijke houding bij de witte handelscrediteuren en de fiscus. Had dat gevolgen voor zijn verdere carrière? Niet echt. Stay tuned.

1. zie voor Charley Wong ondermeer de serie Transparant op onze Followup-site.

dinsdag 19 september-2006
Nee, mr. R.V. heeft echt niet slecht geboerd. Tuurlijk, hij heeft hier en daar wel een veer gelaten in Zeewolde. Maar volgens onze informatie bewoont de rakker momenteel een flink pand aan de IJssel bij Zwolle (compleet met een zwaar hek en camera’s tegen onverlaten en deurwaarders), tuft op zijn gemakkie rond in een zwarte Mitsubishi Pajero en is zakelijk actief als managing director van Alfa Consultancy. Oorspronkelijk het golfterrein-vehikel dat in de eerste aflevering van de V.-saga al voorbijkwam.
Tegenwoordig houdt Alfa misschien hooguit nog het poloveld van ome Cor van Zadelhoff een beetje bij als vriendendienst, maar om moverende redenen heeft Robbie een ander speelterrein opgezocht om te consulten: watermanagement. Nee, dat heeft niks te maken met de promotie van Manneke Pis of Willem Alexander. Het gaat om drijvende huizen, die hij samen met de firma Dura Vermeer aan de man probeert te brengen, en het ecologisch verantwoord beheren van het IJsselmeer. Kortom, Robbie heeft de rijkdom van de natuur ontdekt.
Was trouwens twee jaar geleden ook al eens gebeurd. Toen bezorgde hij namelijk de Tokkies, een natuurverschijnsel uit de Amsterdamse wijk Geuzenveld/Slotermeer, een woning in een pand op het industrieterrein dat kort tevoren nog in gebruik was als illegaal glijhuis en als doorvoercentrum van Oosteuropese dames voor de vleesindustrie. Toen er zakelijk de nodige tegenwind opstak moest het pand verpatst worden, maar fuck hoe raak je zo gauw van die kloten Tokkies af? De van een enorme hype herstellende familie kreeg niet alleen een formeel schrijven om op te rotten, maar ook dreigende telefoontjes en uiteindelijk bezoek van een knokploeg. Die gaf uiteindelijk de doorslag en de Tokkies vertrokken. Zo zie je maar weer, dat kale dikke mannetjes soms heel vervaarlijk uit de hoek kunnen komen. Vooral als ze wat kortaangebonden kennissen hebben en weinig te duchten van de plaatselijke bromsnorren.
Vrolijke serie dit. Gaan we mee verder. Stay tuned.

woensdag 20 september-2006
Het bleef in R.V.'s pand aan de Marconistraat 12 niet bij de kleurrijke gebeurtenissen rond de Tokkies en het tegen betaling hopsen van Svetlana’s, Olga’s, Irina’s etcetera. Er werd op de eerste verdieping ook nog een alleraardigste wietplantage aangetroffen. Maar de kadi vond onvoldoende bewezen dat Robbie himself de eigenaar was van het geurige groene veld op één hoog, dus ontsprong onze kleine vriend de dans met een of meer bewakers.
Het was overigens niet het enige vastgoed dat V. al dan niet gestut met pegels van lieden uit het avontuurlijke circuit bestierde in “de plaats van je leven”. Neem bijvoorbeeld het pand aan de Patroonsweg 16. Daar huisde indertijd Camelot. Een businesscentrum voor betalende leden dat als kasteel was ingericht en dat daardoor levendige herinneringen opriep aan het luchtkasteel in Eemnes van de heren Tijs en De Bode (1).
Of Freud hier toesloeg of een andere zielenvorser blijft de vraag, maar in een van de conferentieruimtes op de eerste verdieping van Koning Robbie’s megalomane club hing Don Corleone vanuit zijn lijst toe te kijken. Maar net als voornoemde filmdon redde Robbie het niet en in het najaar 2000 deed hij de exploitatie over aan een paar boys van het Zandvoortse strandrestaurant Riche. Inclusief de Laurens Margaretha, de al eerder bij ons voorbijgezeilde schuit van de Hakkelaar. Konden de bezoekers lekker in privésfeer wat babbelen en wat spelevaren op het Flevomeer. Driester nog, de nieuwe uitbaters gooiden zelfs luxe jetvluchten vanaf vliegveld Lelystad in de aanbieding. High hopes dat wel, maar er waren heel wat wolken.
Naast Camelot Business Centre BV had Robbie namelijk op het zelfde adres ook nog een stel andere BV’s gestald. Zoals daar waren: Virgin Vastgoed BV, V. Groep BV, Laurens Margaretha BV i.o., Avalon Vastgoed BV, Restaurant Camelot, First Knight Club en 7th Heaven Group International BV. En hoe droevig is het om hier te moeten onthullen dat de hele zwik inmiddels is opgeheven, ontbonden of verplaatst. En niet zonder het nodige geruis.
Maar dat is iets voor de volgende aflevering. Stay tuned.

1. Om meer aan de weet te komen over dit kasteel, raden wij u aan om met vaardige hand onze zoekmachine ter hand te nemen.

donderdag 21 september-2006
Sodemekajum. Werden we toch even heftig op de nagelriemen gestampt. Dat gevalletje wiet was namelijk niet gesitueerd in R.V.'s glijhuis op Marconistraat 12, maar in het Camelotkasteel op de Patroonsweg 16. Foutje, maar waar gehakt wordt vallen vogelnestjes.
Gaan we over tot de orde van de dag en besteden we aandacht aan de zakelijke mores die onze Danny de Vito van Heino al jaren en jaren tentoonspreidt. Neem bijvoorbeeld de afwikkeling van het faillissement van de V. Groep BV. Deze BV zag het levenslicht op 29 november 1999 en overleed op 7 februari 2001. Dat was snel, het leek Overtoom wel.
Wat gebeurt er normaliter na zo’n droevig overlijden? Dan komt er op last van de rechter-commissaris als een gezwinde speer een onderzoek op gang om te kijken of er nog wat te halen valt voor de schuldeisers. Ook in dit geval werd er dus een gesprekje gearrangeerd tussen de curator en de enige aandeelhouder van het onder de zoden geraakte vehikel, Robbie. In de Camelot. Ha, denkt de betrokken speurneus, een horecaonderneming! Misschien valt er nog wat van het blok voor de schuldeisers. Nee, nee, zegt Robbie dan. Dit bedrijf hoort niet bij de V. Groep. Dit is privé eigendom. De V. Groep is gewoon leeg. Nou, zegt die speurneus dan, stuur mij de boeken maar op, ik trek aan mijn stutten.
Ja jammer, maar Robbie stuurde geen boeken. Ook niet na herhaaldelijke verzoeken. Die boeken waren er gewoon niet. Logisch volgens Robbie, want als er binnen een bedrijf geen activiteiten worden ontwikkeld hoeven er ook geen boeken te worden bijgehouden. Er was nog wel een stukkie administratie, maar dat lag bij accountantskantoor Gibo Jansen in Harderwijk.
De curator deed vervolgens verwoede pogingen om van Gibo de nodige afschriften te krijgen. Dat bleek net zo moeilijk als het schrijven van het alfabet met hamer en beitel. Uiteindelijk kwam Robbie’s accountantskantoor met een concept jaarrekening over 1999 (!) over de brug. In de balans wapperde per de 31ste december van dat jaar al de rode vlag. Volgens onze Robbie had zijn Groep wel wat schulden, maar niks om je erg druk over te maken. Een overzicht ervan? Helaas Flevokaas. Na nog wat verder gegrut te hebben adviseerde de curator het faillissement maar in te trekken en werd daarna waarschijnlijk meteen doorgestuurd naar een psychiater voor een APK’tje.
Robbie uiteraard in de zevende hemel na dit kleine succesje. Of liever 7th Heaven. Zijn International Group. Oorspronkelijk van de grond getrokken voor de detailhandel in erotische artikelen. Wel lekker voor de Svetlana’s, Olga’s, Irina’s etcetera. Konden ze zo nodig intern de apparatuur betrekken voor hun hopswerkzaamheden. Aan deze 7th Heaven besteden we aandacht in het volgende artikeltje. En via dit hemelse V.bedrijf komen we dan in nog minder joyeuze verwikkelingen terecht. Met vrienden en collega’s van Robbie. Maar alles op zijn tijd. Stay tuned.

zondag 24 september-2006
Naast het idee van Dino’s Club One in de Amsterdamse Coenhaven koesterde de satellietclub van de in die tijd in Ferrari’s en ander blinkend materieel rondhobbelende R.V. nog meer snode plannen om de kassa te laten rinkelen. In Zeewolde. Aan de Patroonweg. Bijvoorbeeld via gokken. Eerst via het internet, omdat ze in Den Haag wel bezig waren om die boel te reguleren, maar dat duurde nog wel even. En dan natuurlijk een of meer casino’s. Golden Ten.
Wat dat betreft was er wel de nodige expertise in huis. Bijvoorbeeld bij Ronald “Horney” Steenbergen. Een telg uit de Blokkerfamilie, die ooit eens tegen een paar zwaailichten was aangelopen wegens import van vervalste merkartikelen uit China en Taiwan. Maar wie zonder zonden is, hij werpe de eerste steen.
Goed, Horney kwam aanzetten met een stel Chinezen uit Hong Kong om de Golden Ten-keten van de grond te trekken, om te beginnen in Zeewolde. Daar moet je wel wat kluitjes voor vrijmaken, maar dat was geen probleem. Er zat voldoende in de oorlogskas bij de RABO-bank (!) in Haarlem om eventuele problemen met de grond gelijk te maken. En jawel, na enige tijd hop hop daar draaiden de balletjes. Het feest duurde een jaar, toen was het einde oefening.
Vraag was wat nu? Folkert van der Kerk zou toen het lumineuze idee hebben geopperd om een glijhuis te beginnen. Hij wist wel ongeveer hoe dat moest, want hij dreef al een vleeswinkel in Laren, de Boccaccio. Er werden op voorhand al de nodige Svetlana’s, Olga’s en Irina’s geïnstalleerd, maar de gemeente stak er uiteindelijk een penisje voor en het plan stierf een vroege dood.
Maar de Van der Kerkjes zijn niet voor één gat te vangen en openden op het roemruchte adres Patroonweg 16 een restaurant, Mixxers. Bovendien hevelden ze hun Haarlemse postorderbedrijf Store24 naar hetzelfde adres over. Een vehikel dat zich presenteert als de Europese vertegenwoordiger van Frankie B Jeans en Funky Ice Breaker en als aanbieder van overtollige stocks van Diesel en Miss Sixty, met filialen in het Britse Blackpool (mr. Davies, we presume?) en Cleveland en Kokomo in de US.
Dat de Mixxers de in Nederland wereldberoemde galmer Dries Roelvink sponsort is misschien licht dissonerend. Maar om een beetje te manipuleren met Jan Peter Klootviool’s uitspraak “het gaat goed in Nederland”: het gaat goed aan de Patroonweg.
Of dat ook geldt voor Robbie, de ouwe gabber van de Van der Kerkjes... hmmmm. Nou, hoort u nog van ons. Stay tuned.

dinsdag 26 september-2006
7th Heaven International Group was op papier niet te linken met dear old R.V. Maar dat de Group net als de rest van de door ons al eerder vermelde zooi omgevallen BV’s toevallig op de Patroonsweg is terechtgekomen, is net zo waarschijnlijk als een bezoek van Jan Peter Klootviool aan een glijhuis vol Svetlana’s, Olga’s en Irina’s. Katvangers? Nooit van gehoord meneer. Niet? Ging zo: Je trok een batterij BV’s uit de grond, je zette er een paar lullo’s (oftewel katvangers) voor, je pompte er wat geld in om zaken te doen, je betaalde je leveranciers naar believen of helemaal niet, je pakte je winst uit het doorstoten van goederen of anderszins, dan liet je de zaak langzaam leeglopen, je haalde je poen eruit via een sterfhuisconstructie en aan het einde van de rit was iedereen blij.
Maar inmiddels is de wet aangescherpt en werden de lullo’s mede-aansprakelijk. No sweat. Gewoon doorgaan. Dan maar lullo de pineut. En mocht die achteraf nog babbels krijgen, dan stuur je iets ernstigs op hem af. Iets Oosteuropees of zo. Na faillissement volgt de bekende rondedans met de rechter-commissaris en de curator en die kunnen na een korte of langere periode hossen niet veel anders doen dan de zaak sluiten bij gebrek aan baten.
Zo liep het tot nu toe ook bij de 7th Heaven. Op 21 maart van dit jaar ging de boel down.
Oorspronkelijk gaf ene Pauline van der Kerk-Jones persoonlijk leiding aan de zaak, maar op 23 mei 2002 gaf die op papier de pijp aan Maarten. Of liever aan Sapheir Holding. Een front waarachter zij zelf plaatsnam. De boekhouding werd zoals gebruikelijk verzorgd door ene Iman Imanse van de firma Positivo (jawel) uit Hoofddorp.
Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Nee, maar toen de bijl viel waren zowel Sapheir als het meisje Van der Kerk uit zicht verdwenen. Aansprakelijk voor de shit bleken de BV’s Eekhoorn en Hego Holding, respectievelijk onder leiding van mevrouw Van Goethem-Henneman en de heer M.L. Davies, een hotelhouder uit Blackpool en oud-countrymanager van Coca Cola in Nigeria en China.
De 7th Heaven had al lang en breed de huur van het pand aan de Patroonsweg opgezegd en de zakelijke activiteiten vanaf begin 2005 op zijn beloop gelaten. Op de rekening bij de RABO-bank, toch al niet bekendstaand als erg kieskeurig als het om twijfelachtige cliëntèle gaat, stond nog de klapper van 22 euro. Crediteuren? Effe schijt aan. De administratie afgeven? No way, José. Waar die papieren lagen? Bij Malcolm Davies. Tot voor kort een gabbertje van Pauline van der Kerk en haar echtgenoot Folkert, opgedolven in een kroeg. En wie was de lullo van deze zevende hemel? Juist, de schielijk naar Engeland teruggekeerde Davies. Leuk hè? Maar we kunnen het nog leuker voor u maken. Stay tuned.

donderdag 28 september-2006
Zou je toch zeggen dat als een huurder het langdurig laat afweten en uiteindelijk in staat van faillissement duikt, de eigenaar van het pand zich hijgend bij de curator meldt. Zo niet toen in maart van dit jaar de zevende hemel naar beneden kwam. Eigenaar Oldweg BV zocht geen contact. Misschien niet zo vreemd als je weet, dat Oldweg een dochter heeft met een vestiging in het rustieke Laren: Van Kooten en Bertrams Vastgoed BV. En wie komt daar regelmatig over de vloer om te zien of er nog wat te vlooien valt? Onze kleine, maar fijne R.V.
Naast wat gerommel in financieringen van vastgoed houden Van Kooten en Bertrams zich ook nog bezig met de handel in textiel en het is dus niet om zwaar te derailleren als je de club terugvindt in een bureel van het Amsterdamse World Fashion Centre. Nog niet zo lang geleden een van de lievelingen van de ons te vroeg ontvallen Willem Endstra en zijn gabber Klaas Hummel (1).
Daarmee zijn we ineens op bekend nasaal terrein. En wordt het ook acuut nodig om onze seatbelts te fasten. Want wie vonden we terug als fiscale adviseurs van V. en de Van der Kerkjes? Nou? Een paar figuren uit de Major League. De beffen Arthur Toenbreker en de alweer een tijdje in Huize Hiernamaals verblijvende Evert Hingst. Is dat lekker of is dat lekker?
Maar lief klein konijntje heeft nog meer vliegen om zijn neus. Consigliere Evert heeft namelijk indertijd ten behoeve van Robbie, Folkert en de Vuurense ex-RABO-directeur Corné Spruijt (tegenwoordig van de deftig klinkende holding Spruijt, Milet, De Saint-Aubin BV) bemiddeld bij het veroveren van een peace of the action in Dino’s Club One aan de Coenhaven in Amsterdam-West.
Echt een hebbeding. Met inderdaad veel action. In 2002 werd de zaak dichtgetimmerd toen er door een peloton bromsnorren een rijk geschakeerde hoeveelheid mindbenders werd aangetroffen. Na wat administratief gesteggel en een tijdelijk gordijn van planken ging het hok weer open en heel even leek de rust weer teruggekeerd. Leek, want in oktober 2004 nam een eruitgewipte cliënt zijn jachtgeweer ter hand om de zaak van wat extra ventilatie te voorzien. En eind november van dat jaar was het weer feest. Opnieuw een peloton bromsnorren over de vloer en ja hoor, weer een rijk geschakeerde voorraad mindbenders, plus een bonusje illegalen. De geschiedenis vertelt niet of die illegalen uit de bij Robbie favoriete Oosteuropese contreien afkomstig waren. Maar zeker is wel dat onze kleine vriend geen hekel heeft aan het obscure in onze samenleving. Stay tuned.

1. Maak gerust gebruik van onze zoekmachine om een frisse ruiker over het WFC bij mekaar te plukken.

woensdag 4 oktober-2006
Oh, u dacht dat we genokt waren met berichten uit de samenleving van Zeewolde? Nee, nee.
Voor we weer met wat grotere brokken verdergaan even nog iets over Henk Klein. De vroegere sheriff van het durp, wiens echtgenote als assistente fungeerde van de zo in tabletteermachines geïnteresseerde apotheker Bob Roest.
Zoals we al eerder meldden was Bobbie geruime tijd de zakenpartner van R.V. en samen zetten Bobbie en Robbie jarenlang Zeewolde op stelten. Zonder al teveel hinder te ondervinden van de sheriff.
V.: “Henk Klein was inderdaad een bevriende politieman met een eigen kingdommetje”.
Zoals gezegd die vriendschap resulteerde ondermeer in het in de berm manouvreren van klachten van Bobby van der Zijden (over het ietwat gewelddadig optreden van André Hazes en diens bodyguard) en ene Thalita over een gevalletje verkrachting door onze Robbedoes. V. daarover: “Ik zal Thalita eens bellen of ze zich inderdaad door mij verkracht voelde. Ik heb haar in mijn vrijgezellentijd drie jaar geneukt. Ik weet wel dat Thalita door Bobby van der Zijden is verkracht” (1).
Dat traineren van zaken binnen het V.-compex kwam ook tot uitdrukking in de nasleep van de teloorgang van reclameadviesbureau Annamedia. De eigenaresse van de in Zeewolde gevestigde onderneming had bij sheriff Klein een klacht ingediend tegen ene Willem Teeseling, een momenteel onvindbare reclameboy uit Noordwijkerhout en lid van de club van Robbie en de Bobbies. Annamedia had namelijk in opdracht van vriend Willem voor tonnen advertentieruimte in De Telegrof gekocht, maar toen punt bij paal kwam bleek Willem niet van zins te betalen. Met als direct gevolg het faillissement van Annamedia.
Uiteraard zocht de curator contact met Klein. Die deelde mee, dat er inderdaad een onderzoek aan de gang was naar de handel en wandel van Teeseling en dat onderzoek liep volgens hem parallel aan een analoog gevalletje in Purmerend. De curator zou er nog van horen. De curator hoorde niks meer. Mogelijk dat sheriff Klein het eventjes te druk heeft met het evalueren van interessante babbels over criminaliteitspreventie, met het besturen van de lokale rotary en/of met het bestrijden van de parkeerproblemen in Nederland. Je kan maar één ding tegelijk. Stay tuned.

1. Van der Zijden was een tijdlang de uitbater van de kroeg Het Wapen van Zeewolde (eerst eigendom van R.V. en Bob Roest, later alleen van Roest).

woensdag 11 oktober-2006
Zoals gezegd, op papier heeft de voormalige don van Zeewolde R.V. geen hol te maken met het in de berm geraakte 7th Heaven Group International. Maar volgens de Larense vleesexploitant Folkert van der Kerk stond V. wel degelijk aan de wieg van 7th Heaven. Samen met Folkert’s echtgenote Pauline. Hoe dit zij, in de loop van tijd, toen de bewolking snel toenam, werd deze hemelse onderneming bestuurlijk onder de vehikels Eekhoorn BV en Hego Holding BV gemanouvreerd. Bij het eerste vehikel waren weinig nootjes te vinden, maar bij Hego Holding wel. In casu bij een mevrouw Van Goethem. Haar echtgenoot was namelijk ooit eens tegen een persoonlijk faillissement opgeblunderd, dus moest moeders de zaken maar waarnemen voor haar vechtgenoot. Lullig, maar helaas. En het ziet er naar uit, dat de Van Goethempjes de enigen uit de entourage van V. zullen zijn die in dit faillissement de rol van het haasje zullen vertolken.
Buiten uiteraard de leeg naar Blackpool teruggekeerde hotelhouder Malcolm Davis. Die moet nog steeds in zijn nachtmerries beelden voorbij zien trekken van Dino’s Club One in de Amsterdamse Coenhaven. Geen wonder. Eerst ellenlange onderhandelingen over de koop van de club met als intermediairs de vermaarde beffen Toenbreker en Hingst. Vervolgens heel toevallig meteen na de koop een politieinval en houten gordijnen in “zijn” zaak. Dan weer ellenlange onderhandelingen over de verkoop van de tent tegen een dumpprijs met als intermediairs... juist. En dan als klapstuk de aankoop van een schuit in Zeeland waar later fuckerdefuck beslag op bleek te liggen. Een ding is zeker, die Malcolm zal geen hoge muts meer op hebben van het Nederlandse zakenleven. Toch eens contact met hem zoeken. Al was het alleen maar uit piëteit. Stay tuned.

woensdag 18 oktober-2006
In aflevering 268 van deze serie maakten wij al melding van het vertrek van Bobby van der Zijden naar Israël. De oud-eigenaar van Het Wapen van Zeewolde verblijft daar nog steeds en zou naar verluidt een hotel runnen in Eilat. Daarnaast maakt hij blijkbaar af en toe wat tijd vrij om onze site te lezen. Hij stuurde ons namelijk een mailtje met zijn reactie op de inhoud van onze luimige artikeltjes over Zeewolde. Een mailtje met matzeballen. Zo zegt Bobby bijvoorbeeld het volgende over sheriff Henk Klein:

“Wat Klein betreft, dat was een heel labiele man. Hij had ook een hoop verhalen over mij gehoord. Als hij bij me was deed hij alles voor me. Daar heb ik wel gebruik van gemaakt. Dan gaf ik hem een fooitje. Later hebben ze hem gepakt en overgeplaatst.”

Jammer dat Bob er niet bij zegt wat vriend Henk zoal voor hem deed. Maar we gaan niet van de veronderstelling uit dat Henk na sluitingstijd de toiletten uitboende. In ieder geval staat nu wel vast dat de toenmalige bromsnor poen kreeg toegeschoven voor zijn stille activiteiten en dat schijnt niet te mogen. Of de korpsleiding daarvan op de hoogte is geraakt weten we niet, maar Klein is inderdaad overgeplaatst. Naar Almere of all places. Aanleiding daartoe zou intern gedreutel zijn geweest over een auto die hij van de Volmergroep had gekregen toen zijn eigen vehikel was gestolen. Uiteindelijk zou de sheriff hebben verklaard geld te hebben geleend voor de aanschaf van de vervangende wagen. Niet onmogelijk, maar je reputatie raakt door dit soort akkefietjes wel op drift.
Bovendien was er al meer gebeurd. Een voorbeeld: Een of meer onverlaten doen een inbraakpoging. Klein erheen, loopt door het pand en noteert later dat er niks is gestolen. Dat was het. Wel merkwaardig, want datzelfde pand werd in de smiezen gehouden door een O.T. (observatieteam), omdat er binnen apparatuur en vaten stonden die direct gerelateerd waren aan de productie van XTC. Volgens berichten uit het gemeentelijk apparaat zou onze Henk wel vaker wat soepeltjes zijn omgegaan met gegevens over dit soort productielijnen, stashes en afvaldumps. Maar goed, sinds kort zou Klein niet meer tot de orde der koddebeiers behoren, maar een baan hebben bij de afdeling Verkeerszaken van de gemeente Almere. Je moet toch wat.
Meer over de brief van Bobby van der Zijden in de volgende aflevering. Stay tuned.

vrijdag 20 oktober-2006
Terug naar de mail die Bobby van der Zijden ons stuurde uit het zonnige Eilat, waarin hij ondermeer meldde dat oud-sheriff Klein van Zeewolde een kibboets vol verhalen over hem had gehoord. Wat voor verhalen waren dat en hadden ze soms te maken met de volgende strofe uit Bobby’s mail?:

“...Wat betreft de Hakkelaar, Willem Holleeder en andere criminelen, die heb ik allemaal goed gekend uit de periode dat ik zelf nog in Amsterdam woonde en werkte. Toen moest Heineken nog ontvoerd worden (november 1983, red.)”.

Nou is Nederland een postzegel, dus allicht dat Bobby bovengenoemde avonturiers ook na die operatie onder regie van de bekende chirurgen Van Hout en Holleeder nog wel eens is tegengekomen. Bij het legen van de gokkasten of zo, die zijn King Speelautomaten BV her en der had staan. Gokkasten, speelhallen, het is gek, maar wij associëren dat nou niet bepaald met leliewit zaken doen. Komt waarschijnlijk door al die stories uit het land van de onbegrensde mogelijkheden, waar het gokken dankzij de geniale Meyer Lanski in de loop van de tijd een totale mafia-aangelegenheid is geworden. En als je dan hoort dat vrij recentelijk Willem Holleeder op de Wallen op een niet al te frisse wijze een stel gokhallen heeft overgenomen, dan wordt je visie op dat wereldje er ook niet fruitiger op. Komt nog bij dat Bobby nadat hij als kroegbaas zijn entrée had gemaakt in de polder, zijn King-nering overdeed aan Krijco BV in Amersoort. En van Krijco zijn we al eerder niet goed geworden (1).
Nee, kan Bobby niet helpen. Het ligt aan ons. Wij hebben nou eenmaal niks met die branche.
Maar hoe zat het nou met V. en Roest in Zeewolde? Volgens onze correspondent in Eilat ook niks aan het handje. Robbie en Bobbie waren geen criminelen in die tijd. Volgende keer meer daarover. Stay tuned.

(1) Ga naar onze zoekmachine, tik de term “Krijco” in et voilà.

dinsdag 24 oktober-2006
Nee. Volgens Bobby van der Zijden, onze tijdelijke correspondent in Eilat, waren R.V. en Bobbie Roest geen boeven. Het waren eigenlijk gewoon een paar geinponems. Kunt u nog lezen, lees dan mee:

“Beginjaren negentig kwam ik R.V. en Bob Roest tegen in mijn café, Het Wapen van Zeewolde. Ik ben daar terechtgekomen door mijn gokkasten BV King Amusement. R.V. en Bob Roest werden al gauw vrienden van mij. Robbie had ergens bij Harderwijk een pandje verkocht aan de gemeente. Van de winst (300.000 gulden) is hij grond gaan kopen.
Later heeft hij daar een groot pand op gezet en hij heeft het metselwerk door zijn vader laten doen. Dat kan je nu nog zien. Alles staat scheef. Ook had R.V. een contract met een stuk of vijf golfbanen om het gras te maaien. Robbie was in die tijd zeker geen crimineel.
Bob Roest had in Zeewolde een apotheek. Die is hij begonnen met hulp van zijn vrouw. Daarna liet hij een pand bouwen op het industrieterrein. Daar is het huidige dokterscentrum in ondergebracht. Bob was zeker geen crimineel.
In het café deden we soms onder elkaar handel. We kochten een pandje van elkaar of een auto, een caravan. Dan werd er in de kroeg een beetje gebluft en vlogen de tonnen je om de oren. Je zag de klanten denken, waar doen die gasten het van. Wij waren begin dertig en vonden dat prachtig.
Wat Thalita betreft was het zo. R.V. had een keer een golfbeurs in Noordwijk. Al het personeel bleef daar slapen. Na de beurs is R.V. een keer in zijn nakie de kamer van Thalita binnengelopen. Hij wou sex. Thalita wou niet. Toen is hij weggegaan. Zo heeft Thalita het mij verteld.”

Zie je, niks aan de hand. Onze hele serie over Zeewolde? Eén grote farce meneer. Gelul in de ruimte. Drugs? Gokken? Snollen? Duistere investeringen? Tabletteermachines? Een platte bromsnor? Belachelijk. Na zo’n mail uit Eilat zou je bijna nokken met de hele hap. Net als de blogspot Neewolde. Zitten we nog wel met een vraagje: Wie heeft Thalita nou verkracht? Stay tuned.

dinsdag 31 oktober-2006
Geweldig. De meisjes en jongens van het CDA en de PvdA in de debatingclub aan het Binnenhof willen dat de overheid extra financiële steun gaat verlenen aan de dagvodden. Die verliezen steeds meer terrein en nou zijn die draaikonten bang dat de serieuze journalistiek verdwijnt als de vodden door hun hoeven zakken. Alsof je serieuze journalistiek alleen maar in de makreelverpakking tegenkomt. En bovendien, wat verstaan die Haagse gladiolen nou precies onder serieuze journalistiek? Zo vonden wij vanochtend in de Telegrof een artikeltje
van twee nijvere journalisten, onder wie crimefighter John van den Heuvel, waarin stond dat Justitie de afgeperste poen van Erik de Vlieger ging terughalen. Is dat nou wat die Kamermeerderheid voor ogen stond bij de term “serieuze journalistiek”?
Overmand door twijfel zonden we op goed geluk maar eens een mailtje naar het slachtoffer in deze kwestie: Erik de Vlieger. Dat luidde alsvolgt:

“Wij verslikten ons vanochtend heftig bij ons eerste bakkie leut toen we een artikeltje lazen van journalist John van den Heuvel en een minder in het oog springende collega. Daar stond in dat Justitie de poen die Izhtak Meiri van jou zou hebben afgeperst gaat terughalen. Wij hadden er geen flauw benul van dat de overheid in sommige gevallen als incassobureau optreedt. Want het gaat uiteindelijk om jouw poen. Er wellen dus naar aanleiding van het bovengenoemde artikeltje de volgende vragen bij ons op:
Kan je ons misschien zeggen tegen welk tarief de overheid in deze casus optreedt?
Is deze aankondiging van Justitie niet wat prematuur nu Izhtak Meiri nog niet eens veroordeeld is?
En verder nog:
Ga je actie ondernemen tegen de RABO-bank? Als we alles geloven mogen heeft die bank namelijk een facilitaire rol gespeeld binnen het vermeende afperscircuitje van Panday, Le Coultre, Meiri en Holleeder.”

Kijk, dit vinden wij nou serieuze journalistiek. En nee, wij hebben het ook niet breed. Maar krijgen wij wat uit de staatsruif? Helemaal nada. Laat staan iets extra’s. We bedoelen maar. Stay tuned.

vrijdag 3 november-2006
Dit is ook een hele leuke. Moet je wel even rustig voor gaan zitten. Op 4 september 2002 besteedden wij in de serie “IJ, IJ” aandacht aan PPM Delco BV. Die was in een compleet woud van andere BV’s geplant op het adres Museumplein 1, waar illustere luitjes zoals Willem Endstra, Klaas Hummel en IJsbrand Broere zo heftig de scepter zwaaiden, dat ze in een pand verderop bij wijze van spreken moeiteloos hadden kunnen invallen voor Riccardo Chailly. Die PPM Delco BV was een loot van Delco Investments NV op Sint Maarten. En die op zijn beurt van een NV op Curacao: First Independent Investment Services, oftwel FIIS.
Als bestuurder van FIIS trad een Nederlander op. Ene Gerrit van Riemsdijk. Niet iemand die net zijn neus tegen het internationale investeringsraam had gedrukt. Zo bestierde ome Gerrit al sedert de jaren zestig de Bank Cantrade en het beleggingsvehikel Experta in Zwitserland. Later geassisteerd door zijn zoon Dirk. Geen onbesproken instituten. Lees bijvoorbeeld de artikelen “Aan de achterzijde van de beursfraude (7)”, “Retourtje Cantrade”, "Cantrade en de ABP-affaire” en “IJ, IJ (14)” en je weet genoeg.
Gerrit mag dan inmiddels een ouwe leut zijn, hij is nog steeds een van de drie toezichthouders van Cantrade Trust Company. Deze company behartigt ondermeer de zaken van de Amerikaanse Carmel Trust Company, de grootste aandeelhouder van een handelsketen in auto’s en onderdelen, CSK. Houdt dus in dat Gerrit via een klein U-bochtje een vinger in de CSK-pap heeft. Bent u er nog? Nou komt het geinige. Een van de andere grootaandeelhouders van CSK is ene Eddie Trump. Een stenenstapelaar annex investeringsgoochelaar uit Florida en een goeie vriend van oud-president Clinton en zijn vrouwtje. Daarnaast is Eddie sinds een paar jaar de grote baas van Elite Models in New York, dat ook over een filiaal in Amsterdam beschikt, waar heel toevallig Jort Kelder-basher en “vrouwenhandelaar” Haddi Haddou Levi rondbanjert.
Maar er is nog een link tussen Eddie en Amsterdam. Hij speelt namelijk sinds 1996 een leidinggevende rol in de stenen stapelende Kroonenberg Groep. De nalatenschap van ome Jaap Kroonenberg waar de dagelijkse beslommeringen worden overgelaten aan diens kleinzoon Leslie Bamberger en Eric Bos, een oude bekende uit de TCA-wasserette (1).
Zo, eindstation. Het lijkt een wat moeilijk verhaal, maar de boodschap is simpel. Het gaat over luitjes die al decennia lang routes bedenken cq. besturen om irregulier poen door de wereld te pompen. Maar hé, wie ligt daar nog van wakker? Stay tuned.

1. Zie “Luigi en Erik” dd. 7 mei 2003.

zaterdag 4 november-2006
Wij hebben in de vorige aflevering nog een paar zinnenprikkelende details laten liggen. Omdat het zo al moeilijk genoeg was om het beeld knappies scherp te krijgen. Wil niet zeggen dat die details onsmakelijk waren. Nee, nee. Zo is Eddie Trump’s Nederlandse filiaal van Elite Model Management ondergebracht op de Keizersgracht 448 in Amsterdam. Historisch adres, want in 1993 sneuvelde daar de firma Baslandes van de zwaar van zwendel en witwassen verdachte Robert Jan Doorn. Nou kan je er natuurlijk niks aan doen als de vorige bewoner van je huis een bezwadderd verleden heeft, maar u weet wat wij van toeval vinden.
Iets serieuzers dan. Toen ome Jaap Kroonenberg zich in 1996 niet helemaal wel aan boord meer voelde, trok hij twee mensen aan om zijn business op de rails te houden. De door ons al
voor het souffleurshokje getrokken Eddie Trump (gezegend met uitstekende Israëlische contacten) en de Belg Pierre Salik, een zeer in de kluiten zittende jeansfabrikant. We mogen aannemen, dat de in textiel en met stenen stapelen, drugsfinancieringen en financiële goocheltrucs stinkend rijk geworden ome Jaap geen wildvreemden in zijn paleis toeliet. Toen hij in 1997 overleed liet hij zijn imperium dus in vertrouwde handen achter.
Rest nog de vraag wie die Pierre Salik is. Moeten we even in Brabant de grens over. Salik behoorde namelijk tot de Cercle des Nations. Een club waar je nog steeds niet vrolijk van wordt. Een citaat uit een artikel van Walter de Bock, de nestor van de Belgische onderzoeksjournalistiek:

“... Cercle des Nations, een selecte club gevestigd in een imposant gebouw in de Franklin Rooseveltlaan, tegenover de ULB in Brussel. De pronkerige salons van deze Cercle -waar geen vrouwen waren toegelaten- vormden in de periode 1970-1985 zowat het hoofdkwartier van de deftige politieke rechterzijde. Wekelijks werd er gedineerd en geconfereerd met de top van de zakenwereld en de diplomatie, samen met figuren van extreem-rechts en de onderwereld. Het zou vele jaren duren vooraleer de onderzoeksrechters en parketmagistraten van Brussel tot de slotsom kwamen dat achter de schermen van de Cercle des Nations in werkelijkheid een criminele bende opereerde die haar tentakels uitstrekte tot ver in de bankwereld, de politiek en ook het Brusselse uitgaansleven."

Even wat anders dus dan het barretje Hilton of de Lexington in onze hoofdstad. Hoe dit ook zij, Pierre Salik werd net als zijn Cercle-kameraden oud-premier Van den Boeynants, wapenhandelaar Roger Boaz, graaf Hervé d’Ursel, baron Benoit de Bonvoisin, ex-minister Jacques van Offelen en ander hoog gespuis uiteindelijk veroordeeld tot hoge boetes en wat voorwaardelijke strafjes wegens het opzetten van grootscheepse fraude-operaties om de fiscus een oor aan te naaien. Hun mogelijke betrokkenheid bij het plannen van een frisse staatsgreep, hun mogelijke banden met de Bende van Nijvel-tragedie, hun aandeel in klaterende seksschandalen en/of handel in roesmiddelen bleven buiten de invloed van de kadi. Hoe gezellig is het dus, dat nou juist deze Pierre Salik in 1996 opduikt als hotemetoot in de Kroonenberg-groep. De wereld is klein. Stay tuned.

maandag 6 november-2006
Wij zijn in deze serie behoorlijk tekeer gegaan tegen Terra Vitalis. Een investeringsvehikel voor groenzoeters waarachter zich een aantal rekels schuilhoudt, dat in het verleden furore maakte met allerlei duistere financiële hoogstandjes. Daartoe behoorden ondermeer Henk van de Meene (partner van Johan Verhoek), Hisko Baas (partner Van de Meene) en ene Frans Boot (partner van Baas). Over de rol van die laatste, uitgerangeerde Vitalisboy ontvingen wij een roerende mail, die wij u niet willen onthouden. Wij zaten er volgens de mailschrijver dus behoorlijk naast waar het de heer Boot betreft. Althans als je de mail mag geloven. Wij hopen dat wij hiermee Frans hebben witgewassen. Stay tuned.

woensdag 29 november-2006
In aflevering 248 en 264 kwam het Helderse glijhuis Aphrodite voorbij. Dat maakte onderdeel uit van het seksimperium van Jan Witte en de inmiddels naar een ruimte met 72 maagden verhuisde Maurice Emanuels. Binnen het libretto van dat imperium was overigens ook een rol weggelegd voor de Amsterdamse veiligheidsexpert Willem Holleeder. Je mag dus gerust zeggen dat er bij de aangesloten glijhuizen sprake was van een zeer speciaal triootje.
Over het algemeen is deze branche behoorlijk winstgevend. Het doet dus wat wezensvreemd aan dat de gemeente Den Helder in 2004 een bedragje van 50.000 euro fourneerde om de pui van het betrokken pand aan de Weststraat een beetje te fatsoeneren. Dit in verband met het massale bezoek dat het stadsbestuur verwachtte aan het nieuwe nabijgelegen attractiepark Cape Holland, waar je je kan verliezen in de avonturen van kapitein Klootviool’s Verenigde Oostindische Compagnie. De vaak jonge bezoekers mochten zich eens meer aangetrokken voelen tot ontdekkingsreizen tussen de sappige heuvelen van Aphrodite. Voorwaarde was wel dat de eigenaren van de glijbaan dit jaar het pand aan de gemeente zouden verkopen, mits die dan weer zou zorgen voor een alternatieve vestigingsplek. Dat laatste bleek een breekpunt, want telkens als de inventieve gemeenteplanners weer een leuk pandje op het oog hadden, gingen de buurtbewoners in de stijgbeugels. Ten einde raad heeft het gemeentebestuur nu de deal maar afgeblazen. We weten het niet zeker, maar iemand in een wat somber attractiepark in Vught moet toch minimaal een glimlach onder zijn neus hebben getoverd bij het horen van deze grap. Een gemeente die je 50.000 euro schenkt om je glijhuis op te knappen! Waar vind je zoiets nog? In Den Helder. Stay tuned.

donderdag 7 december-2006
Zo. Hè, hè. Dat is dat. Weer een prachtig nummertje Nederlandse gerechtigheid. Een zonder competentie opererende befbank in Dordrecht heeft gisteren Itzhak Meiri voor acht jaar achter het gaas gemieterd. Wegens het afpersen van bretelsliefhebber Erik de Vlieger, ondanks het feit dat die dat nooit heeft toegegeven. En ondanks het feit dat Meiri niet werd verdedigd. Hadden ze bij de betrokken befbank allemaal mooi schijt aan. Itzhakje moest hangen. Het hoger beroep dient naar alle waarschijnlijkheid voor een gerechtshof, dat om de een of andere reden domicilie zal kiezen in Ter Apel of Siddeburen.
Nou zal meneer Meiri misschien niet iemand zijn die je ruimhartig uitnodigt voor een high tea, maar raar blijft een dergelijke rechtsgang wel. Bovendien hoor je niks over de luitjes die de Israëlische spierbundel hebben geassisteerd bij het innen van de meloenen die bij voornoemde operatie aan de orde waren. Niks bijvoorbeeld over Dennis Panday, de Ralph Inbar van John van de Heuvel’s geruisloos van de buis verwijderde misdaadprogramma, die voor zijn assistentie ook een aardig kluifje kreeg toegeworpen. Niks over het neefje van Jochem de Bruin bij de RABO, die de meloenentransactie heeft gefaciliteerd en ge-update. En niks over notaris Le Coultre die keurig de derderekening beheerde waar de meloenen langsrolden. Als je voor de veroordeling van Meiri de getuigenis van De Vlieger niet nodig hebt, dan geldt dat eveneens voor bovengenoemde hulptroepen. Justice for all, niet waar? Het woord is aan Michiel Zwinkels, het bijdehandje van het OM. Stay tuned.

vrijdag 8 december-2006
Gaan we weer. Gisteren pleitten we in deze serie al als echte befklanten voor een justice for all in de zaak rond de Israëlische spierbundel Itzhak Meiri. Het kan volgens ons namelijk niet zo zijn, dat de één wel achter het gaas giert wegens snode activiteiten en de ander stilletjes zijn buik kan bollen dankzij diezelfde activiteiten. Dan gaat zelfs een vmbo-er of een PABO-klant straks nog denken dat die ander een deal of pre-deal heeft gesloten met Nico Zwinkels en dat kan natuurlijk niet. Tenminste niet zo lang er op dat terrein geen propere wetgeving in elkaar is gefrutseld.
Datzelfde geldt eigenlijk ook voor de Air Holland-zaak. Gisteren kregen de ouwe baasjes van het aanvankelijk met veel gesnuif in de lucht gehouden, maar later gecrashte toeristenvehikel een flinke zeperd. Cees van Dormael mocht van de kadi een jaar lang de kwaliteit van de bedden keuren in een filiaal van het hotelconcern Hirsch Ballin & Remkes. En financiële potsenmaker Paul Gruythuysen mocht er drie jaar lang ritsen aanbrengen in sporttassen of zoiets. Want ledigheid is des Donners oor kussen.
Nou weet je dat je voor het witwassen van ondeugend verzamelde poen gestraft kan worden. All in the game. Maar over een straf voor de bedrijfsleiding van de betrokken wasserettes hebben we gisteren niks vernomen. Neem bijvoorbeeld de Luxemburgse Sella Bank. Op het oog best een keurige bedoening. Maar het zusje van die bank in Miami is in het recente verleden al eens door de FBI stevig in de peiling gehouden vanwege een zorgwekkende connectie met Colombiaanse cliënten. Dus zo verrassend was het ook weer niet, dat de Air Holland-kongsie nou juist bij de Investment Bank Luxembourg (IBL), een volle dochter van Sella, tassen vol knisperende florijnen naar binnen sjouwde voor een flinke wasbeurt. Je zou dus mogen verwachten, dat er binnen die banken ook wel met de bijl zou worden gezwaaid.
Tot nu toe noppes. Ja, er schijnt een justitieel onderzoekje te lopen, maar dat is op bancair gebied de term die altijd gebruikt wordt om een crematie van de zaak aan te kondigen. Kan ook niet anders hè. De baas van het hele spul daar is Mario Sella, de president van de Italiaanse èn Europese bankiersvereniging. Verder nog iets? Dachten we al. Stay tuned.

dinsdag 12 december-2006
We gaan terug in de tijd. In februari van dit jaar wisten wij al te melden dat de vorige week tot acht jaar nor veroordeelde Itzhak Meiri tegen een alleszins redelijke vergoeding wat klusjes had verricht voor Klaas Hummel. De met zo’n merkwaardig serene stilte omgeven ex-partner van de ons te vroeg ontvallen “bankier van de onderwereld” Willem Endstra. De Israëlische muscleman had wat bemiddeld bij een verhuurkwestie en nog iets gedaan om Klaas een veilig gevoel te geven. Nou hielden de boys van Jan van Looyen’s Centrale Inlichtingen Eenheid (CIE) Itzhak al een tijdje stevig in de kieren. Ondermeer naar aanleiding van Endstra’s knusse causerieën op de achterbank bij Jan, Carel en Henk. Dus het was niet meer dan logisch dat in september van dit jaar tijdens het bij mekaar scharrelen van het nodige materiaal om de zaak Meiri nog ergens op te laten lijken ook Janus van Looyen even bij de rechter-commissaris naar binnen werd getrokken. Nou het gekke. Janneman antwoordde fris en vrolijk op alle vragen die hem werden gesteld, behalve toen er werd geïnformeerd of hij met Klaas Hummel had gesproken. Toen greep de rechter-commissaris namelijk in en verbood de CIE-koning om op die vraag in te gaan.
Nou zijn wij niet zo bar intelligent, maar één conclusie kunnen we toch wel trekken: Klaas heeft met Janus gebabbeld over Itzhak en de rechter-commissaris had liever niet dat wij dat met zijn allen in extenso aan de weet kwamen. Net zo min als wij weten wat Klaas zoal heeft verklaard over de ins en outs van zijn jarenlange zakelijke beslommeringen met zijn vroegere zakengabber. Je zou er bijna iets van gaan denken.
Tot nu toe is Hummel met zijn verhalen over de tijdige ontvlechting van zijn innige banden met Endstra zowel justitieel als zakelijk en journalistiek verdomd aardig weggekomen. Maar in het Amsterdamse wereldje gaat nu het gerucht dat de ING de navelstreng met Klaas heeft doorgeknipt. Als het waar is, zegt dat natuurlijk nog niks, want er zijn meer banken dan kerken. Maar hé, het is wel een (ge)mene tekel. Stay tuned.

maandag 22 januari-2007
Het waait nog steeds. Af en toe een bui. Je koffie smaakt naar voorgekookte cavia. Het geneuzel over de kansen op een gouden medallie in een sport waar je bij iedere bocht de kont van een voortijlende sportfanaat in TVM- of Scheringa-tutu mag aanschouwen, begint pas over een uur. Wat doe je dan in je wanhoop? Je gaat zitten loeren naar Business Class. Business Class!!!! Een RTL-vehikel van Harry Mens, ooit de admiraal van de Amsterdamse grachten, stille vennoot in een koffieshop en een buddy van Pim. Een programma waarin je na storting van 12.500 euri op een rekening van Harry (zal wel inclu BTW wezen) iets mag komen oreren over je geweldige product, je innoverende methode om nog meer goudstukken uit een ezel te pompen en meer van dat gekeutel waar aangeklede dames en heren goed in zijn. Nou kan je niet straffeloos bijna anderhalf uur een stel pratende (mantel)pakken achtermekaar zetten, want dan moet je als producent de kijkers voorzien van een tubetje Pritt om ze in staat te stellen hun wimpers aan hun wenkbrauwen vast te plakken. Dus wat doe je? Je gooit er een kokkie tegenaan die wat wortels aan flenters hakt, een jeugdig talent op een pianola, een paar modegrillen, je dochter op glad ijs etcetera. Om de boel wat op te fleuren. Plus een gesprekje met Thomas Lepeltak, een rijkelijk vroeg gearriveerde Pool die ooit beroemd werd als de Stan Huygens van de Telegrof. Dit keer ging het over lekken. Nee, geen Tena Lady. Lekken naar de pers. Als we het goed begrepen hebben had je lekkers die poen wilden hebben voor hun info en lekkers die andere redenen hadden om hun gemoed te luchten. De eerste soort was maatschappelijk gezien van laag allooi (telefonistes, portiers, chauffeurs en een enkele bromsnor van een meldkamer), de andere soort bestond grotendeels uit ambtenaren van linkse snit. Uit dat laatste vloeide logischerwijs voort dat Den Haag zo lek was als een vergiet. Aldus Thomas.
Temidden van deze lekkages ging Harry plotseling over op de begrafenis van Robert Noortman. De gunslinger die zich toch maar mooi had opgewerkt tot wereldberoemd kunstdealer in Maastricht en omgeving en die voor 44 meloen euro en een pakkie aandelen zijn hele hebben en houwen aan Sotheby had overgedaan, toen er midden 2006 onweer dreigde tussen de Limburgse heuvelen. Volgens Harry was er met Robert een goudeerlijke deskundige heengegaan, die altijd loepzuivere topstukken verkocht. En mocht er onverhoopt toch iets niet in orde zijn, dan was het bij Robert altijd: niet goed, geld terug.
Waarom Harry nou die macabere ingreep pleegde, was onduidelijk. André van Duin improviseert nog wel eens, maar dat zien we Harry niet zo gauw doen. Er moest een moverende reden zijn. Of Harry had onze vorige aflevering gelezen en wilde naar aanleiding daarvan het beeld wat bijkleuren. Of Harry wist dat onverlaten van het Openbaar Ministerie afgelopen vrijdag bij het veilinghuis Sotheby de Noortman-files hadden opgevraagd. Kennelijk zijn die boys niet helemaal overtuigd van het integere karakter van Noortman’s kunsthandelingen. Zullen wel linkse ambtenaren wezen. Dus zullen we nog wel het nodige horen. Stay tuned.

zondag 4 februari-2007
Fuck. Had Sjoerd Swane, de VVD-koning van Maarssen, de harde schijf van een van zijn computers in de Vecht gemikt toen de bromsnorren zich opmaakten voor een inval in zijn redelijk riante stulp. Had ie misschien beter even bij buurman Geeris van de verderop gelegen Gansenhof in bewaring kunnen geven. Want die weet van wanten (1). Maar wat doe je in je wanhoop?
Wij weten nog niet wat erop stond, op die harde schijf. Gokken dus: Sjoerd’s gerotzooi met Jan-Dirruk Pearl Mountain, de vermeende geldpompbediende van Willem Endstra’s nasale Darth Vader. Want daar deed Sjoerd zaken mee in een triootje met Kondor Wessels. Zat zo: Sjoerd kocht een stukkie grond in Amersfoort. Dat stootte ie door naar het vehikel van ome Dik Wessels, want die zou er iets moois op zetten voor Mediamax en Van Asselt. Toevallig twee bedrijfjes waar Jan-Dirruk een dikke ringvinger in had (2).
Over auto-dealer Van Asselt en zijn gesjochten cliëntèle hebben we heel vroeg al eens een boekje opengedaan (3). En dat geldt ook voor de behoorlijk bezwadderde reputatie van Dick Wessels en zijn gevolg. Zaten niet alleen tot aan hun adamsappel in de Bouwshit van Kamerjuf Marijke Vos, maar ook nog in een steekpenningen-affaire op Curacao in 2002 (4). Dus echt een wonder is het niet, dat Sjoerd ondermeer achter het hek ging in verband met het aannemen van steekpinkskes in dat grondgeschuifel bij Amersfoort.
Jaaaa, zegt Jan Dirruk ook nog effe, ik stak poen in Van Asselt omdat Fiat me in 2003 daarover benaderde. Het ging toen niet zo goed hè, met Van Asselt. Neeee, Jan-Dirruk. Sjoerd kocht dat stukkie grond al in 1999 en ome Dick nam dat boeltje anderhalf jaar later over. En echt met de bedoeling om daar wat stenen te gaan stapelen voor die twee bedrijffies waar je met je vinger in zat. Tenminste, zo stond het grosso modo in de Vollukskrant. Dus wie zit hier nou te liegen?
Leuk hè allemaal? En dan moet dat oerbrood van Sjoerd’s partijgenote Neel Kroes in wezen nog worden afgebakken. Kajje nagaan wat er nog allemaal in het vat zit zonder te verzuren.
Goh!!! Stay tuned.

1. Zie voor Leo’s connecties met ondermeer Oscar Hammerstein en Endstra-stroman Herman Buurman de serie Shredder aflevering 7 en 8.
(2) Mogelijk was die ring afkomstig van juwelier Steltman op de Plaats in Den Haag.
(3) Tot die cliëntèle behoorden onder anderen Evert Tweehuizen, Eutje Urka, Johan Verhoek en Willem Holleeder.
(4) Hanteer onze zoekmachine en u zult het licht zien.

maandag 12 februari-2007
Leuk bericht in de Vollukskrant van vanmorgen Er is een topbef gesneuveld. Ene Charles Langereis. In de loop der tijd stinkend rijk geworden dankzij een commissarispostje hier, een adviseurschapje daar, een bosje beleggingsfondsjes, een hoogleraarspostje en andere graaiposities die niet zijn weggelegd voor les misérables. Allemaal onder het motto “veel is niet genoeg”. Langereis bewoog zich als een zogenaamd “linksig” patsertje door scholen nouveau riches en VVD-zalmen en werd daar aanbeden als een goeroe onder de fiscalisten. Zoiets als de ons zo vroeg ontnomen Evert Hingst, maar dan aan de deftige kant van onze samenleving vol stoute wouters en eigenheimers.
Maar Charley zou nu zijn gestruikeld door een lichte onvolkomenheid. Volgens het artikel in het ochtendvod zou hij namelijk de kwartaalcijfers van zijn werkgever Binckbank ver voor de klap op de gong doorgegeven hebben aan een vriend. En die vriend ging daar eens even leuk de boer mee op via internet. Pech onderweg. Een nijvere snorder van de AFM blunderde ook tegen de info aan en waarschuwde de groot mogul van zijn organisatie. Langereis exit.
Insiders kijken een beetje scheef aan tegen deze wat simpele verklaring van Charley’s deconfiture. Er moet iets meer zijn in hun ogen. Zijn we met ze eens. Zo was bijvoorbeeld die vriend van Charley de als zakenman omschreven Bob Sijthoff. En wat hadden wij daarover op 4 maart 2006 ook weer te melden? Dat vriend Bob in Zwitserland was gearresteerd voor een gevalletje afpersing. En wat nog meer? Dat Haico Endstra in opdracht van zijn toen nog tot de levenden behorende broer Willem een kleine meloen euri cash was wezen ophalen bij Bobby in Zwitserland. Zou zwarte poen zijn uit een vastgoeddeal tussen Willem en Charley, die Nederland veilig bereikte dankzij een kundig aangebrachte geheime ruimte in Haico’s voiture (1). We bedoelen maar. Hoe kom je aan zulke vrienden? En wat doe je daar dan mee? Stay tuned.

(1) Een gok: aangebracht door het ook bij de heren uit het Turks-nasale conglomeraat populaire garagebedrijf Brouwer in Haarlem.

dinsdag 13 februari-2007
Roerend hè? Die meisjes van Anton Heijboer. Heb je daar al die jaren met zijn vieren en één in de wacht aan de overkant van de straat die kunstenmaker in bedwang gehouden, gaat ie eindelijk dood en wat denk je, staan ineens die twee koters van hem op de stoep. Willen effe poen zien, terwijl ze nooit in vodden hebben moeten lopen of hebben moeten wonen in die teringzooi in Den Ilp. En dan geen bescheiden bedragje van een roodje of zestig maar meteen maar een stoot meloenen. Terwijl de meisjes niet eens precies weten hoeveel dat boeltje van Anton precies waard is. 4,4 meloen? 25 meloen? Ze weten het niet. Zeggen ze.
Nou schijnt Anton altijd buiten het bereik van de heer Fiscus te hebben geopereerd en dat trekt altijd lieden aan die dat interessant vinden. Zelfs de tegenwoordig permanent in de Verenigde Staten verblijvende avonturier Rommy zou zijn toegetreden tot Heijboer’s magische kring voor de aan- en verkoop van kunst, al dan niet van de oude meester zelf. De ondeugende revenuën daarvan zouden vervolgens door een paar oude kennissen van Henk uit de bromsnorrensfeer zijn overgeheveld naar een was en strijkinrichting in Bangkok. Bij hun terugkeer brachten de (ex-) snorren dan allerlei snuisterijen en Thaise prullaria mee voor Anton’s meisjes. Als een soort dekmantel. Je moet wat.
Henk zou overigens bij zijn artistieke activiteiten in de kunst ook gebruik hebben gemaakt van de diensten van een bekende antiquair in Utrecht. Naar verluidt een vroegere “kamper” die zich ooit bezighield met de autohandel, maar langs amoureuze weg in een wat chiquere negotie terechtkwam. Toen Henk eerst op Spaanse en later op Amerikaanse blaren kwam te zitten zou hij volgens onze welingevoerde bronnen aan diezelfde antiquair de opdracht hebben gegeven zijn kunst- en antiekverzameling tijdelijk op te slaan in een loods ergens in het gebied van brede rivieren die traag door oneindig laagland gaan.
Wij hebben vorige week aan de inmiddels gerenommeerd geraakte antiquiteitenhandelaar met een e-mail gevraagd hoe het zat. Telefonisch liet hij weten uiterst geschokt te zijn over de aantijgingen. En hij zou een mail terugsturen om de valse berichtgeving die in de pijplijn zat te ontzenuwen. Tot nu toe niks gezien. Maar we zijn geduldig. Stay tuned.

vrijdag 16 februari-2007
Eigenlijk een hele hoop heisa om weinig. Het “nieuws” dat  Brammetje Moszkowicz’ kantoor indertijd incontinent is geweest en hele stukken uit het zogenaamde Buizerdonderzoek had laten lekken naar NOVA. Gaan we effe terug naar de tijd toen Klaas Hummel, de ouwe gab van Endstra, een paar juridische procedures op de rails had gezet tegen NOVA en de Telegrof. Een citaat:
“…Begin november bereikte die procedure critical mass. Snuffelaars van de rijksrecherche waren zelfs op pad gestuurd om te achterhalen waar de betrokken journalisten hun exemplaren van het Buizerd-dossier vandaan hadden. De spekzolen suggereerden dat de stukken afkomstig moesten zijn van het advocatenkantoor van Brammetje Moszkowicz. Maar de persjongens gaven niet thuis”.

Dat citaat is afkomstig uit het artikeltje “Klaas en de pers” dd. 22 november 2004 op deze site.
What’s new pussycat? Stay tuned.   

maandag 19 februari-2007
Normaliter gaat Brammetje M. vanmiddag aankondigen dat ie de zaak tegen zijn tijdelijk in Vught verblijvende kantoorgenoot aan een andere bef overdraagt. Maar de vraag is of dat wel kan binnen de hiërarchie van Bram’s kantoor. Wie is daar de baas als brommers, afpersingen, liquidaties en andere kermisattracties in het geding zijn? Er is ooit een door een persflitser een foto geschoten waarop je kan zien hoe Willem H. te A. de lieveling van de firma Bunskoek & Verlinde bij de keel grijpt om duidelijk te maken hoe de verhoudingen liggen (1). Dus geen grappen is de boodschap. En dat is al heel lang zo.
Neem bijvoorbeeld een gevalletje Rommy, hij raakte in het vorige decennium in een Nederlandse petoet, toen iemand wat slordig was omgegaan met een ladinkje XTC en daarvoor zelfs werd uitgeleverd aan de officiële Amerikaanse leverancier van douchezeepjes. Rommy zag zijn geest al zweven en nam Brammetje in de armen om hem te verdedigen. Dat ging helaas niet naar des Rommy's volle tevredenheid en hij begon zijn ongenoegen te spuien tijdens de jolige lucht- en recreatieuurtjes.  Volgens hem werd ie door Brammetje een beetje gepiepeld en was het net of een andere cliënt steeds voorrang kreeg. Nou, dat zou Brammetje aan de weet komen als Rommy ooit weer eens naar buiten kwam sissen.
Niet lang daarna kreeg de verontwaardigde afstammeling van dat exemplaar met die appel onaangekondigd bezoek in het bromhuis. Het bleek te gaan om twee heren: de toen nog bij de mensen verkerende Sam Klepper en een indrukwekkend geafficheerde engel uit de hel. Kwamen Rommy even subtiel edoch duidelijk afraden om ook maar iets tegen Brammetje te ondernemen. Anders veranderde hij in een tasje of een paar schoenen. Kijk, zo lag het en waarschijnlijk ligt het nog wel zo. Ondanks het verblijf van Willem in het afslankcentrum in Vught. Het wordt dus nog spannend vanmiddag bij de Openbaringen van Abrahammetje. Stay tuned.          


(1) Effe bellen naar de Basisweg. Misschien heeft u geluk.   

maandag 19 februari-2007
Over de methode waarop de voormalige voorzitter van hoofdklasser Türkiyemspor Nedim Imac naar een andere dimensie is geholpen zullen we het niet hebben. Onvoorstelbaar. Maar de vraag is waarom. Staat er gisteren meteen een bromwoordvoerder klaar om te zeggen dat het om een afrekening ging in het criminele circuit. En wij maar denken dat het supporters waren van een concurrerende club, die zich wilden afreageren over een Schwalbe waarvoor een pingel was gegeven. Op de vraag of Imac bij het bromsnorrenkorps bekend was mocht de woordvoerder helaas niks zeggen. Nou, lekker dan. Moet je zelf op zoek.
Imac was in november jl. afgetreden als voorzitter van zijn voetbalvereniging. Vanwege familieomstandigheden. Kan gebeuren. Geen twee maanden daarna wordt er op de deur van de kantine geklopt. Meneer Fiscus. Leuk. Een blauwe brief. Een navordering van 1,3 meloen.
Da’s effe lekker. Meteen flinke reuring in het Turk-Amsterdamse wereldje en bij de club, die in het afgelopen jaar ook al twee trouwe supporters zag verdwijnen: Senol Tuna en Servet Yilmaz. De eerste verdween achter het gaas, de ander ging wat langdurig zijn vader begraven. En dat allemaal omdat ze volgens het OM tot de was- en persinrichting van Willem Holleeder behoorden. Hoorde Imac daar ook bij? Niet dat wij weten. Goed, hij had een dure kloffieswinkel in de PC Hooftstraat en bevond zich daarmee wel in een van de centra van avontuurlijke interesses. Maar op zich zegt dat niks. Wij verder neuzen en wat vonden wij op de weblog Turksestudent.nl ? Het volgende:

“De voorzitter van Türkiyemspor, Nedim Imac, kan dat wel betalen (de naheffing, red.) Hij heeft genoeg verdiend destijds met illegale praktijken zoals drugs etcetera”.

Kennelijk volgde daar in het Turks een vraagje over, want de betrokken Deep Throat kwam terug met :

“Moet ik zijn strafblad uitprinten of zo? Dan moet ik even naar Servië….”.

Oeps. Hier wordt dus even tussen snor en baard gesuggereerd dat Imac ooit tegen een drugslamp was gelopen in Servië. Het land van de Joca’s en de Marco’s. Zou dat nou de wetenschap zijn geweest die die bromwoordvoerder niet met ons wilde delen? Horen we misschien nog wel in de nabije toekomst. Stay tuned.

dinsdag 20 februari-2007
Ruim drie jaar geleden werden in de Geleenbeek bij Echt de overblijfselen van drie helse engelen gevonden. Ze bleken lid te zijn geweest van een club nomaden uit Oirsbeek (een metropool niet ver van Echt) en niet zomaar per ongeluk rechtsaf de beek te zijn ingereden. Ze waren vermoord. Volgens het OM-gebefte door hun eigen clubgenoten. Aanleiding tot die gehaktdag zou het rippen van 300 ki coke zijn geweest. In de periode voorafgaand aan de executie was er in het circuit nogal heftig rondgeneusd naar die coke en dat circuit beperkte zich niet tot het gebied van de loeënde klokke. Ook bij de zuider- en oosterburen werd de boel omgekeerd. Nou probeer je natuurlijk als gesloten clan zoveel mogelijk de vuile leren was binnenboord te houden, maar ook in dit geval lukte dat niet helemaal. Met name niet bij de Duitse bromvereniging. Al weken voor de drie nomaden hardhandig naar hun sinistere hoogoven werden gestuurd was de politie in Keulen het nodige ingefluisterd over de ophanden zijnde executie bij de buren in Limburg. Bovendien zouden ze later hebben beschikt over het serienummer van een van de wapens die bij de afrekening werd gebruikt. En nou het gekke: die Bromschnorren zouden die informatie nooit hebben doorgetakeld naar hun Genossen in Nederland. Die waren alleen maar gefocust op de helse handel van de engelen in zuidamerikaans snoepgoed en of  ze mekaar daarbij af en toe decimeerden vonden de betrokken Bromschnorren offenbar kein Punkt. Dus niks europollen, niks interpollen, niks effe bellen met de Kollegen aus Kerkrade oder Heerlen. Gewoon die Schnauze auf einander halten en net doen of je Nase bloedt. Om de informant uit de wind te houden misschien? Of  uit angst voor lekkages bij de Nederlandse Kripo? De duivel mag het weten. Maar wel fijn hè, die Europese samenwerking? Bleib angeschnallt.

woensdag 21 februari-2007
Daar snap je toch geen holleeder van. Luister goed. Dat Buizerddossier lag en un momento dado ergens op een bureau in Brammetje’s kantoor. Heeft ie zelf  nu een paar keer gezegd, dus daar hebben we die bretels niet voor nodig. Dat dossier ging over het wheelen en dealen van cliënt Endstra, hier en daar aangevuld met een toefje Hummel. Nou lag het uiteraard niet in de bedoeling om die buizerd het raam uit te laten vliegen. Maar het gebeurde toch en waar kwam ie terecht? Bij Nova. Bram herhaalde gisteren nog eens bij Nit en Witteman dat het dossier weliswaar van zijn kantoor afkomstig was, maar dat hij zelf niet incontinent was geweest en zijn kantoorgenoten ook niet. En vervolgens suggereerde vriend  Bram dat Willem Endstra zelf dat dossier in handen had gehad en tsja, wat die daarmee dan weer doet moet ie zelf weten. Ja, ja. Willem Endstra verspreidde zijn eigen shit en ging ‘savonds lekker voor de buis zitten om te zien hoe NOVA dat dan over hem uitstortte. Lijkt ons weinig plausibel. Daarom stellen we onze eigen these daar tegenover. Wie kwam volgens Brammetje’s eigen personeel met enige regelmaat bij Bram over de vloer? Willem H. te A. Soms met kornuiten van meditterane afkomst. Dat bonte gezelschap maakte bij die gelegenheden soms gebruik van een leeg vertrek om eens een aangenaam gesprekje te voeren met een onwillige debiteur, even een wat heikel geacht telefoongesprekje te voeren en wellicht eens een dossiertje door te neuzen. Let wel: zonder dat Brammetje daar weet van had. Soms was zo’n dossiertje zo boeiend dat de heren het ter plekke of  buitenshuis lieten kopiëren. Gewoon voor de verzameling en/of  om er later her en der wat druk mee te kunnen uitoefenen. Wees eerlijk, geen beroerde these. Vooral ook omdat we onlangs vernamen dat in analoge gevallen de brommertjesfirma zich aan huis meldde bij bekende OM-geplaagde lieden om hun dossier op te halen ter bestudering. Als dat zo uitkwam sloeg dan de incontinentie toe en lekte de boel naar een welwillend medium. Al dan niet via een listige U-bocht. Chicago? Peace of cake. Stay tuned.

dinsdag 27 februari-2007
Hoeveel lezers storten zich dagelijks in ons gastenboek? Weinig. Jammer, want af en toe staan er ontboezemingen in die net zo aangenaam zijn als de bumpers van Marcel Boekhoorn’s nieuwe scharrel. Neem nou, de mail van ene “Kees” van afgelopen vrijdag over een Nederlandse grossier in mindbenders. Vonden we zo de moeite waard, dat we hem vandaag even voor het souffleurshokje halen. Hoeft u ook niet te zappen. De mail luidde alsvolgt:

“Wat ik niet begrijp is dat de politie in Amsterdam weet dat die Turk (Nedam Imac, red.) een drugsboer is en hem dan niet even aanpakt. Sommige mensen die nauw betrokken zijn bij drugshandel laten ze gewoon gaan. Van Cees Houtman en Thomas van der Bijl wisten ze genoeg, maar aanpakken ho maar. Nee, ze pakken liever mensen die noodgedwongen en soms onwetend voor hun werken en al het vuile werk opknappen. Maar ondanks dat ze precies weten wie erachter zit, laten ze hen gewoon hun volgende klapper voorbereiden.
Een Evert Smallegane bijvoorbeeld. Drugsboer van de bovenste plank. Handelt soft en hard gewoon door elkaar en mensen om hem heen worden links en rechts opgepakt. Maaaaar meneer blijft gewoon buiten schot, koopt een grote villa in Zuid-Spanje en leeft als god in Frankrijk (maar dan in Spanje). Ze weten dat hij betrokken is bij grote drugstransporten in Spanje, België en Nederland, samenwerkt met ex-kopstukken van de Hell’s Angels, Marokkanen, Engelsen, Nederlanders, Duitsers, Scandinaviërs, noem maar op en er gebeurt niets met hem. Oóófffffff, hij is informant. Dat wordt ook al een tijdje gefluisterd in Amsterdam e.o. Ik vind -en geloof mij dat het waar is wat hierboven vermeld staat- dat het tijd wordt voor een langdurige vakantie in een van onze staatshotels. Kan hij lekker een beetje bijkomen van zijn ellende.
Waarom ik dit schrijf ????  Ik heb het ook een tijdje voor meneer gedaan. En helpen???? Hij weet niet eens hoe hij het moet spellen. Bang dat ie er nu achter komt wie ik ben??? Hij heeft zoveel mensen in de maling genomen. Hij weet het niet eens meer. Evert, veel succes. X. ”

Evert Smallegane? Nooit van gehoord. Schijnt zwaar in de avontuurlijke handel te zitten en  een villa te hebben in Zuid-Spanje. Ayone? Stay tuned.

woensdag 28 februari-2007
Yes. Now we’re talking. Kwam vanochtend binnen op onze discussiesite. De X die verantwoordelijk was voor het herderlijk schrijven van gisteren over Evert Smallegane was ene Netty. Naar we aannemen het vrouwtje van Teus. En Teus zit volgens Netty al een tijdje vast in een Franse kerker, nadat ie was geclipt met een ladinkje heerlijkheden van Willem Lodder. Kijk en Willem Lodder woonde (woont) in de Sierra achter Torremolinos en is een heel bekende figuur in het horeca- en vastgoedwereldje in Nederlands zuidelijkste badplaats op het Europese vasteland. Verrassend? Nee, niet echt. Maar Teus zit met de brokken en Willem neemt nog een koel glaasje. Zo liggen de verhoudingen, Netty. Je hebt muilezels en grote jongens. En als de muilezel sneuvelt steken de grote jongens geen poot uit. Vaste prik. Sterkte en stay tuned.

dinsdag 27 maart-2007
Gisteren meldde de NRC dat de ex-advocaat Brammetje Zeegers als kluisgetuige optreedt tegen Willem H. te A. Spatzuiver is Brammetje zelf ook niet, want hij heeft volgens het avondvod ooit stiekem zes meloen naar Liechtenstein gebracht voor Willem Ends