Octopussy (354)
maandag 3 december-2007
Schattig. De AD heeft een rubriek voor stellen die allebei betaalde beebeehaha's hebben. Kan je mailen wie je bent en wat je zowel professioneel als amateuristisch zoal doet in je leven. En als je dan door de ballotage bent gekomen, kom je in de krant. Met een foto. Afgelopen zaterdag viel die eer te beurt aan bromsnor/scenarist/spannende romannetjesschrijver Simon de Waal en zijn remedial teacher en echtgenote Mieke, aka Mickey. Hartstikke leuk. Zo bleek Simon zijn Mieke te hebben leren kennen door haar te beloeren met een verrekijker. Mogelijk een lichte vorm van beroepsdeformatie, want Simon was in die tijd nog een full time bromsnor op de Amsterdamnse Lijnbaansgracht. Nog leuker. Simon bleek niet alleen een formidabele bromsnor cq. auteur te zijn, maar ook nog een uiterst capabele ontwerper van tafels. Nee, niet zomaar zo'n Leen Bakkerfrutsel, maar DESIGN. En wat denk je? Wist Mieke voor de productie van Simon's tafel de goeroe van de witselkwast te strikken. Jan des Copies himself. Jawel. Gek toch, maar wij denken zomaar dat die productie aan de zeer bescheiden kant is geweest. Het ging namelijk niet om een tafeltje dat je ook kon meenemen voor een nummertje bermtoerisme, maar om een zwaar metalen gevaarte van rond de drie ton. Misschien heel bruikbaar bij een aanval van Bin's baarden in Afghanistan, maar niet in een willekeurig optrekje van de Cornelis Schuyt-sekte.
Waarom Jan desondanks Simon (en Mickey) hun entree liet maken in zijn witte wereld? Nee, niet omdat ze ook van wit hielden (1). Volgens non gouvernementele "pentito's" (NGPâs) die ruime kennis dragen over de woelige jaren in kwestie had de gastvrijheid van Des Copie meer een pragmatische reden. In die tijd was Jan's bloedgappie Gerard Fagel namelijk ernstig het hoekje om geholpen. En op een manier die deed vermoeden dat het om een afrekening ging. Een afrekening? Hoezo? Nou, Gerard zat, alweer volgens voornoemde pentito's, af en toe in de financiering van ondeugende handelswaar. En in dat wereldje wilde ook toen al de wind nogal eens ruw door de bomen waaien. Gezien zijn jarenlange warme relatie met Gerard joeg diens ruwe overlijden de doodschrik in de (tafel) poten van de Witte Reus uit Naarden. Het kwam dus errug goed uit dat Simon kort daarna bij hem werd geintroduceerd door een wederzijdse kennis (2). Het was misschien geen Bovag-garantie tegen een onvoorziene reprise van de kant van Magere Hein, maar het kon geen kwaad om een volbloed bromsnor in je directe kennissenkring te hebben (3). Veel later bleek pas dat twee op hol geslagen autokrakers verantwoordelijk waren voor de vroege teloorgang van Fagel. Geen ingehuurde maaipieten uit meditterane oorden. Iedereen blij. Of de tafels bij de Hoogovens zijn beland konden wij helaas om bekende redenen niet bevestigd krijgen. Stay tuned.
1. Vgl. de Valentino-achtige witte ochtendjassen, waarmee Simon en Mickey door het Haagse Parkhotel dalverden op weg naar hun bubbeldejeuners in aflevering 348-b van deze serie, dd. 21 november 2007.
2. Simon hierover in de e-mail rubriek van het AD: "Toen ik voor de aardigheid een tafel had ontworpen, ging Mieke op een feest naast Jan des Bouvrie zitten en zei: 'Mijn man tekent ook'". Zo zou de witte connectie volgens hem tot stand zijn gekomen. Maar ja, Simon kent ook geen Joego's.
3. Vgl. de congruente aanwezigheid van Simon in de slagschaduw van Michel van Rijn, toen deze expert in schone kunsten werd afgeperst door een stel Joegoten uit de stal van de heer Mrzic aka Paja.
