Octopussy (001)

Na de bouwfraude is in het wereldje van bef en toga steeds meer sympathie ontstaan voor de gedachte dat het schikken van een zaak door het overhandigen van een zak geld wel degelijk als een schuldbekentenis moet worden gezien. Tot nu toe is het zo dat het strafblad van iemand die in aanvaring is gekomen met Justitie wegens gerotzooi in de boekhouding ten eigen bate, het stiekem spekken van een geheime rekening in het buitenland en zelfs witwassen leliewit bleef. Dat is voor de witte boord in kwestie niet van belang ontbloot omdat je graag verder wil met je business en nieuwe cliëntèle en/of de banken gaan nu eenmaal liever in zee met als kosher te boek staande lieden dan met door Justitie gebrandmerkte slechterikken. Neem nu bijvoorbeeld het geval Endstra. In de eerste helft van de jaren negentig kwam hij met Justitie een schikking overeen voor zijn min of meer vermeend gebleven aandeel aan de grootste xtc-operatie die wij in Nederland ooit hebben gekend. Inclusief moord en doodslag. Endstra is na dit gebeuren even vrolijk maar wel wat voorzichtiger verder gegaan met zaken doen en is in de loop der jaren ondanks vele geruchten één van de grootste Nederlandse vastgoedhandelaren geworden. Mede dankzij de haast in de rij staande banken. Neem bijvoorbeeld Endstra’s gefaseerde verovering van het World Fashion Center in Amsterdam en de consolidering ervan. Bij de financiering van de zogenaamde derde toren van het gebouw schoot de regelmatig bij Endstra’s operaties betrokken Deutsche Pfandbriefanstalt ofwel Depfa Bank te hulp en bij het beheer van de derde toren wist de omstreden vastgoedhandelaar zich te verzekeren van de assistentie van de ING. Over de rol van het Bouwfonds, een dochter van de ABN/AMRO, is een paar maanden geleden al het nodige in de pers geëtaleerd (zie ook onze serie "IJ, IJ" eerder dit jaar) en zo zijn er nog wel een paar financiële instellingen te noemen die met Willem in zee zijn gegaan. En dat niet altijd even graag naar buiten gebracht zien worden.