Het is geen weer voor een zware prak. Daarom nemen we onze toevlucht maar eens naar wat lichtere kost. Neem bijvoorbeeld dit hapje. Het is zomer 1999. Een handelaar in heilige koeien op leeftijd krijgt een telefoontje van Henk Roozen (rip). Iemand uit de toenmalige allerhoogste echelons van de ondeugende kamperwereld. Of de handelaar een Rolls Royce in de aanbieding had. En laat ie dat nou hebben. Stond op een terrein in Duiven gewoon tussen de andere koeien. Een Rolls Corniche. Een wijnrood exemplaar met zo'n 18.000 kilometer op de teller. Eigendom van een Zwitser die er graag van af wilde. Henk blij. Er werd een prijs afgemaakt en of de handelaar in kwestie de Rolls even wilde afleveren op een adres aan de Taveernelaan in Bosch en Duin. Dat adres bleek toe te behoren aan Walter Douglas. Een Brits avontuurlijk ondernemer, die eerder in deze serie al eens in verband werd gebracht met handel in verwarrende middelen, de mislukte liquidatie van een Britse collega uit die branche in Amsterdam en de verdwijning van diens zoon op Ibiza (1). Een ondernemer ook die aan de Franse kant van de Pyreneeën een kasteeltje zou bezitten en een aandeel in een enorme wietplantage van de “koning van de Nederlandse thuiswiet” in Midden-Frankrijk, vlakbij een rustiek watervalletje en een lieflijke watermolen. Een leuke gozer dus. Maar de betrokken handelaar was van deze details toen nog niet op de hoogte en zoefde met de imposante Corniche naar het betrokken adres. Daar trof hij de nog jonge koper, die zich netjes voorstelde onder een valse naam. Maar ook dat wist de betrokken handelaar toen nog niet. Hij werd naar een spaarzaam gemeubileerde kamer gebracht met een teevee, een bankje, een bureautje en een wat merkwaardig uitziend apparaat, dat bij nader inzien een flappenteller geweest zou kunnen zijn (2). Na overdracht van de Zwitserse paperassen trok de jonge koper een laatje van het bureau open dat vol met poen bleek te zitten. Keurig verpakt in wikkels. Het verschuldigde bedrag werd uitgeteld, in een grote envelop geschoven en handelaar en koper namen afscheid van elkaar. Niet veel later overhandigde de handelaar de poen aan Henk, minus de paar duizend piek die hij aan het ABC-tje zonder C had verdiend. Het duurde niet lang of de handelaar werd gebeld door een zwaar uit zijn hum hangende Roozen. Er ontbraken ettelijke duizendjes en hij hield de handelaar daarvoor verantwoordelijk. Die hield bij hoog en ook bij laag vol dat hij niks meer had achtergehouden dan zijn rechtmatig winstaandeel. Een conflict was geboren, maar de groei werd eruitgehaald door een intermediair: Henk van de Meene. De bekende wasstraatbeheerder van Johan Verhoek e.a., die ooit naar eigen zeggen anderhalf miljard piek in zijn kontzak had zitten en tussen de bedrijven door samen met Johan in Caraïbische wateren een drijvend casino zou hebben gerund. Er werd een ontmoeting gearrangeerd tussen Roozen, de handelaar en de koper bij Tong-ah, een Chinees restaurant aan de Amersfoortseweg in Zeist. Het duurde nauwelijks vijf korrels rijst of de koper ging door de knieën en opperde dat hij misschien wel verkeerd had geteld. Het vuurwerk eindigde dus heel toepasselijk met een sisser. Nou zullen we om ongelukken te voorkomen de naam van de handelaar en de valse naam waarmee de koper zich voorstelde laten voor wat ze waren. Maar de echte naam van de koper is uiterst interessant. Het ging namelijk om Mark Burbach, die volgens een insider rond die tijd een amoureuze verhouding opbouwde met een van de dochters van Henk Roozen. Een recente rondgang onder oude kennissen bracht onder de leeslamp dat Mark aan het begin van zijn nogal woelige loopbaan een eenvoudige plek zou hebben bezet bij het ABN/AMRO filiaal in De Bilt. Daarna zou hij al vrij snel in avontuurlijker vaarwater zijn geraakt. Zo zou hij werkzaam zijn geweest bij Futures Consult. Een boilerroom die beginjaren negentig van de vorige eeuw ongenood bezoek kreeg van een koppel ECD-smurfen onder aanvoering van ene meneer Van Houten uit Zeist. De latere stap naar het Terra Vitalis van zakelijk mindfucker avant la lettre Hans Noomen was dus niet helemaal wezensvreemd. In de tussentijd zou Mark zich hebben bekwaamd in het programmeren van jolige computerprogrammaatjes. En zo hebben wij hem ook indertijd leren kennen: als een gap van Moppie Rasnabe, een van de boys die naast het afvuren van kogels in de Amsterdams buitenlucht ook interesse had ontwikkeld voor IT, en een kennis van stenenstapelaar Dirk-Jan Bakker als we de correspondentie van Moppie mogen geloven (3). Het waren jaren vol good life, waarin onze vriend zich op Ibiza ter verhoging van de feestvreugde als de zoon van Freddie Heineken zou hebben gepresenteerd, elders aan onze meditterane zuidas op Paris Hilton zou hebben gelegen en volgens kroongetuige Peter la Serpe begin deze eeuw aan de zijlijn hebben gefigureerd bij de eerste liquidatiegolf in 020. Tegenswoordig is het rond Mark – of liever Marc – op het oog wat rustiger en ook gezonder geworden. Zo steekt hij in het land van buuf Merkel ondermeer de loftrompet over de nering van een ferm uitziende jonge dokter, die erin voorziet om in treurige staat verkerende Duitse lijven weer wat in shape te brengen. Met een op de persoon gericht totaalprogramma en als extraatje wat supplementen uit de vitaminesfeer. Om het evenwicht te herstellen tussen Bratwurst en bier. Lichte kost dus. Precies wat we in de aanhef van deze bijdrage al op uw bijzettafeltje schoven. Prettige dag nog. Stay tuned (EOTS).
(1) Zie de eeerste reeks berichten van deze serie.
(2) Zie aflevering 6 van deze serie.
(3) Zie aflevering 2 van deze serie.
