Terra Vulgaris (028)

dinsdag 17 november-2009
Geen nieuws, goed nieuws. Zeggen ze. Maar of dat ook zo is bij het door schandalen doorgroefde Terra Vitalis is de vraag. Sure, de boompjes van het oh zo netjes door het vehikel van ziekenfondscrusher Hoogervorst in de smiezen gehouden yinyangfirma worden haast costaricaans geknuffeld. Dus die halen de twintig wel. Als ze tenminste niet door een tussenkap de strijd moeten staken. Maar om nou te zeggen dat het aantal kavels groeit als een bloemkool bij de tonen van Cosi fan tutte, nou nee. Dus een nieuwe depressie is niet denkbeeldig. Bovendien blijkt abocado, belastingprof en intern opzichter Harrie van Mens een stille staatsgreep te hebben gepleegd. Effe uitleggen:
Als je de onbedwingbare drang hebt om je spaarvarken te kelen en de inhoud te beleggen in het weelderige anti-CO2 groen van Terra komt je poen terecht bij een stichting. Met die bijmekaargeharkte poen gaat die stichting de Costaricaanse boer op. Na wat handjeklap met een plantagebedrijf dat over een leuk stukkie grond beschikt duwen een stel bomenfluisteraars dan nieuwe teakboompjes in de grond en knuffelen ze tegen een redelijke vergoeding tot ze rijp zijn voor de sloop en de verkoop. Normaliter krijgen de plantagebedrijven daarna hun grond gewoon weer terug.
Die nieuwe groene perceeltjes worden overigens ondergebracht in een trust en die trust houdt dan het werk van de bomenfluisteraars in de kieren. De stichting heeft de kaprechten en jij hebt recht op een deel van de opbrengst. En hoe goed je het ook bedoelt met onze aardkloot je bidt wel dat je aan het einde van de rit wat jolige winst maakt.
Moet wel even bij gezegd worden dat een deel van je inleg in de reservepot van de stichting achterblijft. In wezen een bescheiden rampenfonds. Mocht er onverhoopt wat mis gaan onderweg is er altijd nog wat poen om jou te behoeden voor een reeks woelige nachten. De rest verhuist naar de trust en die betaalt dan weer ... u begrijpt het. Kind kan de was doen.
So far, so good. Nou die stille staatsgreep van Harrie. Die had alles te maken met de bak met geld binnen het trustfonds. Wat had u gedacht van de waarde van de gronden? Mag je volgens luitjes die ervoor geleerd hebben op meer dan 15 meloen dollar inschatten. Dus wat let je om bijvoorbeeld ten behoeve van de onderhoudspot een hypootje op de grond te nemen of die grond zelfs voortijdig in de ramsh te doen met een levering na de eindkap. Maar dan zijn we er nog niet, want als een plantagebedrijf knuddig werk aflevert dan kan het uiteindelijk zijn grond kwijtraken aan de trust. Si si senor (1).
Daarnaast is het onderhoudspotje interessant omdat 10 tot 15 procent van de opbrengst van de tussenkap en 5 procent van de eindkap daarin verdwijnt. Oh, en nog iets. Op bomen rusten CO2-rechten en die kunnen dankzij de protocollen van Kyoto in poen worden omgezet. Vraag ons niet hoeveul 6000 hectare wat dat betreft opbrengt, maar alles is meegenomen. In de loop der jaren kan dat onderhoudspotje dus uitgroeien tot een nieuwe pleurisbak met geld.
Tot voor kort hield een executive committee toezicht op de trust. Inclusief dat potje. Na een bestuurlijke shuffle heeft vriend Harrie, al dan niet na samenspraak met zijn tutu-minnende horecagabber Cees Eijrond, zichzelf benoemd tot enige bestuurder van die committee en de post van begunstigde maar niet ingevuld. Le committee c'est moi.
Nou hoor je ons niet zeggen, dat Harrie kwalijke bedoelingen koestert in de richting van voornoemd potje. Bovendien, als je al 135.000 euro beurt voor een paar uurtjes toezicht op de stichting Terra Vitalis en je inhaleert nog de lucht van florijnen op je advocatenkantoor en op de universiteit, dan heb je toch zo'n truttig potje niet nodig? Zou je zeggen. Maar waarom dan die staatsgreep? Blijft vreemd. We blijven de vinger aan de aorta houden. Stay tuned.

(1) Op dit intrigerende punt komen we in een volgende bijdrage graag nog even terug.