maandag 6 juni-2005
Het ging voorbij voor we er erg in hadden. Ergens weggefrommeld achter het korte nieuws van het NOS-journaal van zaterdag zes uur. We bleken door Jan Peter’s junta verblijd te zijn met de Dienst Speciale Interventies (DSI). Een dienst die bijvoorbeeld moet ingrijpen als een jeugdafdeling van Osama’s Flying Circus een modelvliegtuigje door het Torentje dreigt te jagen.
Het wakkere besluit is genomen naar aanleiding van een rapport van Cyriel Fijnaut over de terreurbestrijding in Nederland. Daarin concludeerde de hoogleraar dat het daarmee maar droevig gesteld was. Iedereen was op eigen houtje bezig volgens Cyriel. En de coördinatie tussen de speciale eenheden van mariniers, het leger, de politie, de marechaussee, de burgemeesters, plattelandsdokters, ballonvaarders, schillenboeren en god weet wie zich nog meer bemoeide met de verdediging van ons christelijk erfgoed, was om te janken. Kortom er moest een civiel geleide, centrale dienst komen die een einde maakte aan deze janboel.
Dat rapport van Cyriel was al lang al klaar, maar de openbaarmaking liet op zich wachten. Want waar ging het helemaal over? Er was wel geprobeerd om ook Nederland te voorzien van een snufje terreur. Zo werden we ooit verrast met het bericht dat er een aanslag was gepland op Schiphol. Maar achteraf bleek het om een Amsterdamse brandweerman te gaan die zijn salaris en emolumenten op niveau wilde houden via het gebruik van een rookbom. En dan kan je wel vervaarlijk de ingangen van een verkeerstunnel laten bezetten door een zootje ongeregeld maar daar prikt een beetje kritische Nederlander dwars doorheen.
Nee, er was iets meer nodig. Had de AIVD niks in de aanbieding? Nou, da’s ook toevallig, de dienst was -praise the lord- al geruime tijd bezig met het pamperen van een groepje vlasbaarden dat zijn hoofdkwartier had in de Haagse Antheunisstraat.
We weten allemaal wat er verder is gebeurd. Er werd een eitje tussen een paar agenten gegooid door een Amerikaanse muslim gehuld in een pyjamabroek en de hele legbatterij aan speciale eenheden stortte zich op het Haagse stukje vastgoed van de AIVD. Hot stuff voor Cyriel’s zoveelste meesterwerk. Plotseling kreeg de inhoud ballen. Alles wat er in de Antheunisstraat en de nasleep ervan op de Amsterdamse Middenweg fout ging was voedsel voor de premisse dat er een overkoepelende dienst moest komen.
En er was nogal wat mis gegaan. Zo had de AIVD burgemeester Deetman niet gewaarschuwd dat de halve pyjama en zijn kameraad over eitjes beschikte en daarnaast hadden de rubberzolen belangrijke registraties van allerlei gesprekken tussen de leden van de Hofstadgroep gewist (als je het geloven mag).
Verder zou volgens een direct na het spektakel in Den Haag opduikend gerucht minister Remkes tussen het begin van de nachtelijke raid en 'smorgens negen uur à la Henk Vredeling in de jaren zeventig onbereikbaar cq. onvindbaar zijn geweest. Wij zullen ons maar niet te buiten gaan aan speculaties over de oorzaak daarvan.
Het kan haast niet anders of Cyrielleke heeft aan dit soort details ook aandacht besteed. Al met al dus geen vrolijke lectuur en het besluit van Jan Peter’s junta om de hele boel tot staatsgeheim te verklaren komt dus niet uit de hemel vallen. Het argument zal wel zijn dat ze onze gebaarde vijanden geen inkijkje willen geven in de organisatie van ons anti-terreurapparaat.
Maar mooi meegenomen is vanzelfsprekend dat verder niemand buiten de junta erachter komt wat er allemaal fout is gegaan. En of er mogelijk listige trucs zijn uitgehaald om ons een eigen terreurgroep te bezorgen, waarvan één lid notabene haast de vrije hand kreeg om Theo van Gogh te kelen. Is er een Daniel Ellsberg in de zaal?

maandag 31 oktober-2005
In ons artikeltje Staatsgeheim (1) van 6 juni 2005 maakten wij al eens melding van een nieuw in wezen al in 2004 afgemetseld epos van de hand van Cyriel Fijnaut over de toestand waarin onze nationale terreurbestrijding zich bevond. Die toestand was volgens Cyriel net zo treurig als een peloton doodgravers in een uienveld. Maar veel spectaculairs om die conclusie te onderbouwen had onze bolleboos in criminele zaken eigenlijk niet. Tot in november van dat jaar Theo van Gogh werd afgemaakt op de Amsterdamse Linnaeusstraat door een korangestoorde op een fiets en kort daarna bij de slag in het Haagse Laakkwartier twee door de AIVD geknuffelde pyjama-terroristen glorieus van hun bed werden gelicht. Niet dan nadat ze met een eitje een paar agenten van burgemeester Deetman’s koddebeierkorps het ziekenhuis hadden ingeholpen. Kijk, en dat eitje lag Deetman zwaar op de maag. En sinds eind vorige week alleen nog maar zwaarder. Want toen kwam aan het licht dat volgens een paar boys van de door de AIVD gedoopte Hofstadgroep dat eitje geleverd was door iemand die al geruime tijd in het geweer was voor de AIVD. Iemand die eveneens tot de kennissenkring van Samir Azzouz behoorde, die vandaag in hoger beroep weer voor de kadi staat wegens vermeende banden met voornoemde groep en het plannen van aanslagen.
Wij weten niet of dat ook allemaal in het nieuwe meesterwerk van Fijnaart is opgenomen. En Deetman ook niet. Staatsgeheim. Het lijkt hier Moskou wel. Of Washington.

maandag 9 juni-2008
Te midden van de jonge komkommers en gelul over foeballuh werden wij afgelopen zaterdag verrast met het nieuws dat Kleintje Muurkrant een staatsgeheim zou hebben onthuld. Stond breeduit op de voorvagina van De Telegrof. Kon niet missen. Dat geheim had niks te maken met good old Sandeman maar wel met kinderhopsen. Nou hebben wij de laatste jaren nogal wat gepubliceerd in die richting. Zal het alleen maar zijn over de hopsproblematiek rond onze eigen secretaris-generaal Demmink of Belgische highflyers als kunstpaus Axel Vervoordt en de grafelijke gebroeders Lippens. Maar dat kon De Telegrof niet bedoelen. Wat dan wel? Wij ons hunderttausend Luftballons geprakkizeerd. En jawel. Ons spaarlampje kreeg de geest. Het moest gaan om de artikelen Octopussy 375 en 376. Gingen over het onderzoek naar het vermeende hopsen binnen de top van het Amsterdamse bromsnorapparaat en het OM. Die artikelen dateren van 20 en 21 mei 2008.
Nou verwacht je toch dat als je een beetje staatsgeheim onthult, dat dan rapido een stel sombere rubberzolen op je stoep staan om je ernstig op je kootjes te stampen. Geen zool gezien. Wel een dampend artikel met weinig inhoud op de voorpagina van De Telegrof. Op 7 juni!!. Voor een staatsgeheim wel wat laat. En bovendien niet naar buiten gebracht door een staatsorgaan, maar door een ordinaire makreelverpakking. Dus ging het misschien hooguit over een geheim-pje. Maar wie maakt zich daar nou nog druk om tegenwoordig? Met rampen om ons heen als de liezen van Robben en het dijbeen van Van Persie. Geen hond.

dinsdag 26 mei-2009
Niet zo heel lang geleden wijdde het NOS-journaal een paar walgelijke minuten aan het pedo-schandaal in Ierland. Een land waar de invloed van liefde predikende kerels in jurken nog niet helemaal naar de filistijnen is. De rest van de mainstream-meute volgde gretig. En terecht, daar niet van. Voor de liefhebbers hier de tekst van het Ierse rapport. Merkwaardig was wel dat het een weekje later bulderend stil bleef na onze melding dat de topsnuffelaars AIVD 1 en AIVD 4 tegenover een Haagse rechter-commissaris hadden toegegeven dat het rapport van snuffelsmurf Peter Ros tot de staatsgeheimen behoorden, die ooit in de gleuf van avontuurlijk ondernemer Mink Kok zouden zijn geduwd. Dat rapport ging over de vermeende betrokkenheid van topdogs uit het Amsterdamse blauwe korps en lekkerbekken van het OM bij het hopsen van minderjarigen. Wanneer verklaar je zoiets tot staatsgeheim? Als er dingen in staan die waar zijn of waar dreigen te zijn. Mocht dat spul in verkeerde handen vallen dan zouden de betrokkenen chantabel raken en kijk, dat kan de staat der Nederlanden even niet hebben. Binnen deze context herinneren wij ons uit de bewuste periode nog levendig de affaire rond Officier van Justitie Jo Valente. Dat had voor zover wij weten niks te maken met kinderknoeien, maar de impact was er niet minder om. En om nog eens een voorbeeld te noemen: wat gebeurde er met de bult narigheid die Marcel Vervloesem ooit ophaalde bij kinderliefhebber Gerrie Ulrich in Zandvoort? Noppes. In een Grab gemieterd door een clubje doodgravers onder leiding van BVD-speurneus Theo Bot, de broer van Ben. Staatsgeheim? Mogelijk, want er zoefden geruchten door het helmgras, dat een lid van het Koninklijk Huis en zijn advocaat bij gelegenheid aan boord waren van het jacht van Gerrie als die het zeegat koos in gezelschap van een klein koor van adelworstjes.
Meer voorbeelden? Wat dacht u van die AMRO-medewerker die beginjaren tachtig bezoek kreeg van een paar sombere heren, die hem sommeerden zijn onderzoek naar smerigheden op de Veluwe uit de vroege jaren van de vorige eeuw rood licht te geven? En zijn materiaal in te leveren. Dat laatste was wat moeilijk, want hij had kopieen van zijn materiaal aan twee Veronica-journalisten verstrekt. Hij kreeg de order om ze als de sodemieterij terug te halen, anders volgden er minder gezellige maatregelen. Een van de Veronica-boys gaf zijn kopie op dringend verzoek van de wanhopige AMRO-medewerker terug, de ander weigerde. Eens gegeven, blijft gegeven. En zo belandde het verhaal toch nog in het publieke domein. Zij het in de uiterste periferie. Ging over jonge meisjes die onder toeziend oog van Dionne de chaperonne per trein vanuit het buitenland naar het Ronde Huis bij Nunspeet zouden zijn overgebracht om daar ritueel te worden geconsumeerd door een stel Rotterdamse havenbaronnen en een lid van het Koninklijk Huis. Staatsgeheim. Dat is duidelijk. En al ga je met een megafoon het hele land door, de bestuurlijke elite is untouchable. Een griezel uit Amsterdam-Oost of Leeuwarden? Die niet.

donderdag 18 juni-2009
Fuck. Een medewerkster en een ex-medewerker van de AIVD achter het gaas. Zij zouden Jolande van der Graaf van De Telegrof geheime spulletjes hebben verschaft over Irak en Jan Jurk uit Tibet. Bij het gevalletje Irak ging het om info die het kabinet van J.P. Dodo op het verkeerde been zou hebben gezet wat betreft Saddammeke's biochemische wapenzooi en zijn opmars naar de atoombom. Zou de AIVD niet zelluf hebben uitgevlooid, maar gewoon hebben overgenomen van de firma Bush/Blair Ltd. Nou, die commissie van oom Willibrord Davids kan nu eigenlijk meteen wel opdoeken. Dodo cs. zijn gewoon verkeerd voorgelicht door die eikels van de AIVD. Einde verhaal.
Wat het gevalletje Jan Jurk betreft. Dat ging om de extra beveiliging die Janus kreeg bij zijn recente bezoek aan Nederland. Er zou een levensbedreigend Chinees complot zijn geweest tegen de Tibetaanse leider. Vandaar dat hij zich overal vertoonde met een zonnebril en een petje.
Het is allemaal te droef voor woorden. Nog droever is dat er een huiszoeking plaatsvindt bij collega Van der Graaf. Als de speurneuzen daar staatsgeheime stukken aantreffen is Jolande ook het haasje. Met een paar jaar kruipruimte als bonus. Dat haalt de moed bij die journalistieke kloothommels om Den Haag op de kootjes te rammen er wel uit. Voortaan alleen nog berichtgeving over Jan, Yolanthe, Wesley, Georgina, Jort en hoe ze allemaal ook mogen heten. En als je dat niet leuk vindt ga je maar iets doen in het vastgoed of op de kermis staan. Wat een gulach.

zondag 7 maart-2010
Het moet u ergens zijn opgevallen. Dat wij staatsgeheimen helemaal dolletjes vinden. En dan vooral als het gaat om materiaal dat bijmekaar is geharkt door een vereniging van speurneussmurfen. Heerlijk. Of het nou gaat om Mabel Hari of hopsen met kleuters. Maakt geen flaus aus. Komt u maar. Liefst Nederlands natuurlijk.
Dat brengt ons op Daniel Houghton. Een gozer met een dubbele nationaliteit en zoals we dankzij onze opgespoten Fitnasiast weten zijn die per definitie onbetrouwbaar. Daniel heeft zowel een Brits als Nederlands paspoort. Dat laatste via zijn moeder die ooit als Elizabeth Havinga het licht zag ten oosten van onze duinenrij, waar later ook haar zoon zou opgroeien.
Daniel verhuisde na dat groeiproces naar de overkant van het plasje en ging studeren in Birmingham. Nadat hij zijn hoofd had volgepompt trad hij op zijn 23ste al toe tot de Britse buitenlandse snuffelorganisatie MI6. Zonder twijfel na een vette screening, dus het moet in september 2007 nog helemaal snor hebben gezeten met vriend Daniel.
Zou je zeggen. Nou het rare. In mei 2009 stapte hij al uit. Misschien was zijn chef een eikel. Of hij vond de koffie niet lekker. Nog onbekend. Maar drie maanden later belde hij zijn vroegere werkgever op en vroeg 9 tonnetjes Pond voor het materiaal dat hij op schijfjes en stickies had gezet tijdens zijn snuffelperiode. Het bleek te gaan om geheimen die de eerste de beste rapper al weet als ie de dagvodden een beetje leuk interpreteert, maar ook om secrets en top secrets.
MI 5, de binnenlandse tegenhanger van 6, werd op de zaak gezet. En er kwam een deal tot stand. Na overhandiging van het materiaal liep Daniel de deur uit met 9 tonnetjes. Pech onderweg: hij werd buiten in de kuif gepikt. Volgende week moet ie voor de kadi verschijnen.
Het lijkt allemaal wat dommig voor iemand die gestudeerd heeft. Maar er moet iets onder het gras bivakkeren. Hoe is Daniel in de spionagekuil terechtgekomen? Had ie van meet af aan de bedoeling om het nodige achterover te drukken? Waar zijn de duplicaten van zijn materiaal gebleven? En... om wat voor staatsgeheimen ging het eigenlijk?
Lekker zaakje. Blijven we nog effies volgen. Stay tuned.

dinsdag 23 maart-2010
Wat is dat voor een achterlijk gedoe? Als bij ons een staatsspeurneus de vreselijk geheime nering van zijn baas stiekem in de ramsh probeert te gooien en hij wordt op zijn schouder getikt, dan kan ie wel meteen rekenen op befsteun. Nou, onze eigen Daniel Houghton mooi niet. Probeert aan de overkant van het plasje wat bullen van MI6 voor 9 tonnetjes te verpatsen, gaat achter het gaas en wat denk je? Geen beffen.
Die moeten eerst een aparte clearance krijgen voordat ze mogen neuzen in de rommel die Daniel irregulier op de markt wilde pletteren. En wat denk je nog eens? Ook de meisjes en jongens van het OM moeten in dit speciale geval door de gehaktmolen. Die British authorities moeten dus wel errug bang zijn voor lekkages. Nog een mazzel voor de betrokken kadi, dat ie geen grilbeurt krijgt met het licht van een 400 watter op zijn pruik.
Je zou bijna zeggen dat Daniel iets heul belangrijks heeft gejat. Anders zouden zijn voormalige baasjes zich niet zo wonderlijk uitsloven. Zal wel niet gaan over kinderhopsen binnen de Londense driehoek, het petje van de Dalai Lama of putje scheppen in Irak. Het moet iets meer zijn. Eerste zitting is overmorgen. Kijken of wij ook nog een clearance krijgen. U hoort nog van ons. Stay tuned.

zondag 18 april-2010
Hè, hè. Die Daniel Hougton is vandeweek eindelijk op bezoek bij een pruik geweest. Om aan te horen waarvan ie precies wordt beschuldigd. Bleek inmiddels niet alleen te gaan om het achterover drukken van info over de methodes die de snuffelsmurfen van MI 5 gebruiken om verdachte onverlaten achter de vodden te zitten. Nee, het ging ook om een hele stoot persoonlijke gegevens over de huizen, tuinen en keukens van de betrokken speurneuzen. En als die in handen komen van concurrerende buitenlandse firma's of middenoostelijke baardgenootschappen kan dat kwalijke gevolgen hebben. Enfin, babbel, babbel, babbel tussen pruik en beffen. Of Daniel verder nog wat te zeggen had? Nee, Daniel had verder niks te zeggen. Dus hop, hop weer naar zijn kruipruimte. In afwachting van het begin van zijn proces op 29 april aanstaande. Denkt u misschien, wat motten we hiermee? Nou, we zouden u op de hoogte houden en dat doen we dan ook. Tussen de zonnestralen en paar slokjes door. Stay tuned.

vrijdag 16 juli-2010
Wat denk je wat? Blijkt de voormalige MI6-medewerker Daniel Houghton de door hem achterover gedrukte data in augustus 2009 te hebben aangeboden aan onze bloedeigen AIVD. En wat zelfs een student van de INHolland op zijn negen, nee tien vingers kon natellen gebeurde ook. De smurfen uit Leidschendam waarschuwden hun collega's aan de overkant van het plasje. Die zetten een sting op. Op 18 februari van dit jaar ontmoette Daniel een stel smurfen in een Londens hotel om te onderhandelen over de vraagprijs van 2 meloen Pond (1). Na wat telefonisch handjeklap in de weken daarna werd de boel afgemaakt op 9 tonnetjes. Tijdens die onderhandelingen liet Houghton nog even fijntjes weten dat ie nog meer hebbedingetjes in voorraad had en dat hij dat materiaal bij zijn moeder Elizabeth thuis in Devon had verborgen. Zal ze leuk hebben gevonden, want uiteraard werd later haar hele huis omgekeerd en werd ze gegrild tot het au-punt. Maar daar werd niks gevonden. Wel in zijn eigen flat.
Een Sony memorycard met 7000 files, hier en daar deleted. Zegt iets over het sukkelgehalte van onze Daniel, maar nog meer over de security van zijn voormalige werkgever.
Hoe dit ook zij, op 1 maart overhandigde Houghton 2 memory cards en een hard drive met de namen van 300 MI6-employé's en de namen, adressen en zelfs mobiele telefoonnummers van 39 ex-collega's. Na een ferme handdruk liep hij met zijn poen de deur uit en werd door Scotland Yard-boys geclipped. Inmiddels heeft hij bekend. Maximum straf? Vier jaartjes. Maar als wordt vastgesteld dat ie niet helemaal jofel is tussen zijn twee buizen van Eustachius wordt ie eerder op de kinderhoofdjes gepletterd. In ieder geval een paar illusies armer. Stay tuned.

(1) Uit het feit dat Daniel dacht met Nederlandse smurfen vandoen te hebben en van huis uit zelf ook Nederlands sprak, zouden we kunnen destilleren dat er ook AIVD-ers bij de deal aanwezig waren.

zaterdag 4 september-2010
Die smurfen van de AIVD dachten eerst nog dat het om een geintje ging. Maar toen bleek dat Daniel Houghton echt met Britse geheimen liep te leuren tipten ze hun Britse collega-smurfen en ging Daniel voor de bijl. Voor de kadi verklaarde de Britse Nederlander dat stemmen in zijn hoofd hem tot zijn avontuur hadden gebracht. Dat riekt naar schizo en ook de kadi vond hem maar een eigenaardige gozer. Vandaar misschien dat de straf die Daniel kreeg weinig voorstelde. Een jaar achter het luik met aftrek van voorarrest. En dat betekende dat ie meteen een pub kon opzoeken, want hij had al lang genoeg in voorarrest gezeten. Over poen hoeft hij zich in de nabije toekomst waarschijnlijk niet al teveel zorgen te maken, want de tabloids zijn nog steeds niet zuinig als het om exclusieve stories gaat. We houden de vinger aan de aorta. Stay tuned.

donderdag 26 april-2012
Nou wordt het pas echt doddig. In de loop van 2010 besteedden wij een klein winkelkarretje aandacht aan de affaire rond onze jeugdige landgenoot Daniel Houghton. Een bijdehante gozer, die in september 2007 op 23-jarige leeftijd na een varkensvette screening toetrad tot de Britse secretsmurfendienst MI6. In mei 2009 zag hij er geen brood meer in en nam zijn congé. Drie maanden later pleegde hij frank en vrij een belletje met de AIVD en bood uiterst geheim materiaal aan dat hij zou hebben veroverd bij zijn voormalige werkgever. De namen, toenamen, adressen, telefoonnummers etc. van ruim 300 ex-collega's, al dan niet in actieve dienst plus de werkmethodes van de dienst in het veld. Had ie allemaal opgeslagen op schijfjes en sticks en hij wilde er 9 tonnetjes voor hebben. De AIVD zette samen met een stel Britse mede-smurfen een sting-operatie op touw in Londen en na het uitwisselen van de trofeeën werd Daniel geclipt.
Dommer kan allemaal niet zou je zeggen en daarom hebben we indertijd onze jonge vriend afgeschilderd als een oliebol die de weg kwijt was. En de kadi ging min of meer met ons mee. Want ondanks zijn poging tot een heftig nummertje verraad, dat talloze mensen het leven had kunnen kosten als ie zijn spullen bijvoorbeeld aan een vervaarlijke baardenclub of de Ruskies had verpatst, kreeg Daniel maar 1 jaar met aftrek.
Maar welke mare is onlangs komen aanwaaien over de Noordzee? Na zijn vertrek bij MI6 zou Houghton op instigatie van zijn vroegere werkgever steeds dikker hebben aangepapt met ene Gareth Williams, met wie hij een passie voor flink doorfietsen deelde.
Al in zijn jonge jaren was deze Gareth een mathematische bolleboos en hij maakte dan ook al vroeg zijn entree in de Britse secretsmurfenwereld. Daar groeide hij uit tot een top-luistervink. Een paar maanden na de vrijlating van zijn Hollandse fietsvriend Houghton werd het al licht ontbonden lijk van Williams aangetroffen in XXXL sporttas in zijn safe house in de Londense wijk Pimlico. En begon de mystificatie. Stay tuned.

zaterdag 28 april-2012
Hmmm. In september 2010, na amper de helft van zijn toch al opvallend korte straf te hebben uitgezeten, verscheen Daniel Houghton opnieuw voor een pruik. En die zette hem vervroegd buiten. Onze jonge landgenoot zou zijn wandaad namelijk hebben begaan, omdat ie stemmen in zijn hoofd had gehoord. Was dat te bewijzen? Nee. Maar de pruik vond het toch beter om de deur open te zetten.
Stemmen of niet, Daniel zocht pas in augustus 2009 contact met de AIVD om zijn uiterst gevoelige koopwaar van de hand te doen. Dat was drie maanden na zijn vertrek bij MI6. Waarom zo laat? Waren zijn stemmen even op vakantie? Was zijn geld op? Durfde hij niet? Of beschikte hij pas in augustus over de betrokken schijfjes en sticks? En had ie die misschien helemaal niet zelf achterovergedrukt, maar gekregen van Gareth Williams? De door de Government Communications Headquarters aan MI6 uitgeleende top-luistervink en codespecialist, die af en toe zo gezellig met Daniel op de fiets kroop om zich in het zweet te rijden. En was dat de reden waarom de zogenaamde sting-operatie van MI6 en AIVD tegen Daniel Houghton zo uiterst traag op gang kwam? Blotebene, iemand die met levensgevaarlijke info over Britse secretsmurfen rondhobbelde.
Opvallend is in ieder geval wel, dat Houghton nog geen maand nadat Gareth in diens eigen safe house al licht rottend was aangetroffen in een XXXL sporttas door de kadi op de keien werd gezet.
Waarom zou MI6 hebben besloten om Houghton in de slipstream van Williams te duwen? (1) Daar kan maar één reden voor zijn: Williams werd niet vertrouwd. Desondanks of juist daarom werd hij begin 2010 gedetacheerd in de USSA, rond het tijdstip waarop zijn makker Houghton werd gearresteerd en achter het gaas ging. Dit ter assistentie bij een later als een vederlichte operette gepresenteerde contra-spionageoperatie van de NSA en de FBI. Gericht tegen een Russische snuffelring van negen man met een bijzonder aangenaam boegbeeld: Anna Vasilyevna Kushchyenko aka Anna Chapman.
Maar van vederlicht was geen sprake. Zo was Anna bijvoorbeeld actief binnen twee beruchte hedgefunds, de firma's Isosceles Fund en Navigator. Die hoorden thuis in de belangensfeer van Mark Valentine. De Canadese diplomatenzoon en naakte shortselling-artiest, die zowel voor de New Yorkse familie Colombo als de Saudische familie Bin Laden zijn kunsten vertoonde en zijn zakcenten had ondergebracht in de Caraïbische spaarvarkens van alweer een Nederlander: John Deuss (2).
Op 27 juni 2010 werden de Russische snuffelsmurfen achter het gaas gepropt. Op 8 juli mochten ze naar huis. Uitgeruild tegen een stel Amerikaanse collega's die in Moskou en omgeving in een fuik waren beland. En Gareth? Die ging terug naar Londen. Naar Pimlico, waar hij al gauw in de kieren kreeg, dat hij gevolgd werd bij zijn dagelijkse beslommeringen. Rond half augustus was het voor hem einde oefening. Stay tuned.

1. Zie de vorige aflevering dd. 26 april 2012.
2. Zie aflevering 6 van de serie "Deuss en de Amerikanski's" dd. 7 juni 2011. Binnen deze context is het misschien niet toevallig, dat juist de Britse autoriteiten zo achter de vodden van Deuss aan zaten.

donderdag 3 mei-2012
Zo. Dat was even uitpakken geblazen. Gisteren veegde lijkschouwer Fiona Cox in Londen tegenover de dienstdoende pruik de vloer aan met het nu 21 maanden onderweg zijnde onderzoek van Smurfland Yard naar de dood van Gareth Williams. Al het maandenlange geouwehoer over William's extreme homosensuele activiteiten in de mainstream? Fabeltjesland. Geen enkel bewijs. Een nummertje misleiding uit de koker van Gareth's voormalige werkgevers, die overigens niet of nauwelijks door de smurfen aan hun ivoren torens bleken te zijn gevoeld.
Verder was het volgens Fiona godsonmogelijk, dat de topspion zichzelf in de XXXL-tas had gewurmd. Dan had ie de showbusiness in gekund als opvolger van Houdini. Haar conclusie: Gareth werd door anderen levend in de tas gevouwen en ging het hoekje om door zijn eigen CO2.
Zoals eerder geboerd werd Williams ervan verdacht betrokken te zijn geweest met het spuien van geheime gegevens. En zouden zijn werkgevers de sting via de Nederlander Daniel Houghton hebben gebruikt om aan bewijzen te komen (1).
Het zou de eindfase zijn geweest in een jarenlang Brits onderzoek naar een mol, die een uiterst belangrijke bron in Moskou naar de kloten had geholpen. Dat was kolonel Sergei Skripal, die in het laatste decennium van de vorige eeuw besloot om een stel collega's van de Russische militaire inlichtingendienst weg te geven aan MI6. Kreeg hij maandelijks een leuk bedragje voor in zijn spaarvarken bij een Spaanse bank. Tot hij in december 2004 voor het luik ging en een zeperd van 15 jaar kreeg. Niet zoveel als gebruikelijk, maar hij had volmondig bekend en zijn gezondheid was niet om over naar datcha te schrijven. Vandaar.
Bij MI6 was iedereen hoteldebotel. Wie had Skripal verraden? Hoe ze bij Williams terechtkwamen vertelt de story (nog) niet, maar nadat de Russische snuffelclub van Anna Chapman (2) was uitgeruild tegen een paar westerse collega's en... Skripal (!!!), duurde het niet lang voordat Williams oortjes achter zich aankreeg, bezoek ontving van een niet nader geïdentificeerde meneer en mevrouw en uiteindelijk in zijn blote togus in een tas werd opgesloten. Met de dood als gevolg. Stay tuned.

1. Zie aflevering 7 dd. 26 april 2012
2. Zie aflevering 8 dd. 28 april 2012

zondag 11 november-2012
Een echt kind van haar vader. Die Tara Angela Biggs Davison (1). Ten tijde van de Eerste Golfoorlog tussen Iran en Irak beginjaren negentig, werd zij als lid van een Brits speurneuzenteam achter het Iraakse front gedropt om contact te maken met lokale NSB-ers en collega-smurfen. Daarbij kwam ze in aanraking met chemisch en biologisch wapentuig en dat bleek later ernstige gevolgen te hebben voor haar schildklier. Dat weerhield haar er niet van om de voor haar missie al gestarte speurtocht naar schriftelijke bewijzen voor geheime Britse wapenleveranties aan Irak en Iran driftig voort te zetten. Die bewijzen vonden niet alleen een plekje in de kluizen van MI6, maar ook in die van haar zelf. Thuis. In een vlek in het noorden van Wales (1). Verschillende leden van het kabinet-Thatcher bleken actief bij de export betrokken te zijn geweest. En de première zelf was volledig op de hoogte. Maar het proces dat de heren aan hun keurig gesteven pantalon kregen leed schipbreuk en na de laatste hamerklap van de betrokken pruik konden ze een paar exquise flessen bubbels opentrekken (2).
Angela verzamelde overigens niet alleen documenten op het terrein van wapensmokkel, maar ook dat van koterhopsen. En dan niet door de melkboer of de zwemleraar, maar door hoge mieters in de Conservatieve Partij, de befwereld, de smurfenorganisatie, het zakenleven en de jeugdzorg. En net als bij de affaire rond bovengenoemde geheime wapenexporten oefende zij via de pers (3) en Labour-opperhoofd Tony Blair druk uit om rotte appelen als bijvoorbeeld Sir Peter Morrison uit het conservatieve mandje te pletteren (4). En yes, er werden een paar onderzoeken op gang getrokken, die in wezen dezelfde resultaten opleverden als die nu via het internet naar buiten worden gereden. Maar op een paar ondermaatse exemplaren na bleven de rotte appelen in de mand en de pers werd tot zwijgen gebracht.
Uiteraard werd de ondertussen zelfstandig opererende Angela er niet populairder op in de high society. Heel leuk als de klokken luiden, maar het is net als bij draaiorgels: als het te lang duurt wordt het knap vervelend. Dus ook in dit geval en begin 2010 werd de klokkenluidster uit Noord Wales dan ook aan haar eigen touw opgehangen. Figuurlijk. Onder leiding van DC Stephen Winnard, die notabene zelf door Angela als koterhopser was gebrandmerkt, viel een horde smurfen haar huis binnen en nam haar hele documentatie plus haar paspoort in beslag. Ook die uit deze eeuw, waaronder paperassen die betrekking hadden op een gevalletje fraude binnen de NATO uit 2003 en de verkoop van nucleair materiaal uit 2009 (5). Die laatste affaire stond op knappen. De inval kwam net op tijd.
Door een technisch foefje kon Angela geen beroep doen op een bef en kon zich dus niet verweren tegen de beschuldiging van het OM dat ze gefraudeerd had via het door haar gesponnen web van schijnfirma’s. En dat ze zich bediende van een vals paspoort. Voor haar eigen veiligheid was het beter te verdwijnen. Aanvankelijk werd er rondgetoeterd dat ze samen met Wikilikker Julian Assange de Ecuadoraanse ambassade in Londen was binnengevlucht. Nu wordt gefluisterd dat ze naar Argentinië is weggesluisd en dat ze met een boek bezig is. Dat wordt een bestseller. Onze zegen heeft ze. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 10 dd. 5 november 2012.
(2) Met name de onderneming Matrix Churchill ging voor de bijl. Zie voor deze materie het boek “Spider’s Web” van Alan Friedman (Uitgeverij Faber and Faber, Londen: 1993, ISBN 0571170021).
(3) Vooral via de magazines Private Eye, Scallywag (rip) en Spiked.
(4) Zie aflevering 105 van de emotievolle serie “Van Estoril naar Zandvoort” dd. 3 november 2012.
(5) De firma SERCO, een gedrocht dat zich in alle belangrijke sectoren van de Britse samenleving heeft binnengewurmd, zou zich daaraan hebben schuldig gemaakt. Die operatie ging gepaard met het uitdelen van steekjes aan allerlei toezicht houdende figuren.

maandag 5 november-2012
Terug naar Londen. Half augustus 2010. In zijn appartement in de Londense wijk Pimlico wordt het al licht weggerotte lijk van Gareth Willams opgevouwen aangetroffen in een XXXL sporttas. Zoals eerder in deze serie geserveerd was deze Gareth bij leven een Britse geheimsmurf, maar dan wel eentje die door zijn werkgever niet werd vertrouwd. Eerder in deze serie hebben wij al uit de vette doeken gedaan hoe hij in contact kwam met de Nederlander Daniel Houghton en hoe dat verder uitpakte (1). Maar tot nu toe hebben we nog niet vermeld, dat Gareth ook een interessante buuf had met wie hij op goede voet stond. Ene Tara Angela Biggs Davison, die al sinds haar jeugdjaren geen vreemdeling was in het Jerusalem van het cloak-and-daggerwereldje. Kwam door haar vader, sir John Biggs Davison. Tussen 1955 en 1988 parlementslid voor de Conservatieve partij. Maar er was meer. Sir John trad in 1962 toe tot de uiterst rechtse Monday Club, die het jaar daarvoor was opgericht om de gezellige regimes in Zuid-Afrika en Rhodesië te ondersteunen en het hoofd te bieden aan het oprukkende communisme. Al dan niet met subversieve middelen en in samenwerking met de sinistere Cercle Pinay (2). Daarnaast bekleedde Biggs Davison hoge posten in de PEU aka Paneuropese Unie, de voorloper van Reichsführer Hermann von Rompuy’s organisatie maar dan zonder pan. Tot die PEU behoorden onder anderen ook een paar Belgen die later furore zouden maken als initiators van een poging tot staatsgreep en van wie de namen eveneens opdoken in de Dutroux-files: Paul van den Boeynants, baron Benoit de Bonvoisin en meer van dat soort feestgangers (3). Kortom, Tara Angela’s vader werkte dus nauw samen met internationals bij wie de Gladiolen het hele jaar in bloei stonden (4). Een half jaar voor Gareth Williams werd opgevouwen raakte ook Tara Angela in grote problemen. Meer daarover in de volgende aflevering. Stay tuned.

(1) Zie eerdere afleveringen van deze serie.
(2) Goegelen wil nog wel eens helpen. Bij ons komt deze intrigerende Cercle onder andere voorbij in het artikel “Tromgeroffel rond Iran (2)” dd. 6 november 2011.
(3) Een ander lid van de Monday Club die uiterst intiem was met de boevenbende van Paul van de Boeynants was Winston Spencer Churchill III. Zie voor hem de serie “Adel verplicht” op onze Followup-site.
(4) Wie echt geïnteresseerd is knipt de letlamp aan en stort zich op “Rogue agents” van David Teacher.

donderdag 14 november-2013
Zo. Dat weten we dan ook weer. Ze hebben er aan de Theems ruim drie jaar over gedaan, maar nu zijn ze eruit bij Scotland Yard. Gareth Williams, die Britse spion die in augustus 20110 in zijn blote togus opgevouwen in een sporttas thuis werd aangetroffen, is naar alle waarschijnlijkheid door een ongelukkie om het leven gekomen. Ja hoor, maar hoe hij voor het ongeluk het slotje van die tas heeft dicht gekregen weten ze niet bij de Yard. Dus wat nou ongelukkie?
Wij zijn gek op conspiracies en wij hebben dan ook in de afgelopen jaren menige dime in het zakje gepropt. Dus trap onze zoekmachine aan, zoek naar Gareth en u zult vinden. Stay tuned.

Het is populair vandaagdedag. Tegen de Clintons aanpissen. Nou zijn wij de laatsten die zullen beweren dat ze dat niet verdiend hebben. En ja, wij hebben ook flink gepist. Maar wat het Britse zondagsvod Sun het afgelopen weekend als scoop op ons losliet sloeg als kut op Dirruk. Ging over Gareth Williams. Een Britse spion die in 2010 door onbekenden werd opgevouwen in een sporttas en daaraan overleed (1). Over de vraag wie die onbekenden waren en waarom Gareth voorgoed op reis werd gestuurd wordt nog steeds gesteggeld. Althans, dat wordt ons van officiële zijde voorgeschoteld. Hoe dit ook zij, bij de Sun dachten ze blijkbaar vort met de goat, we gooien er een sappige Clinton-variatie tegengaan. Volgens het vod had Gareth een gap en die werd op een dag uitgenodigd voor een dinnerparty bij de Clintons. Om zich geestelijk te kunnen voorbereiden vroeg ie aan Gareth of die de invitatielijst voor hem kon hacken. Nou dat kon Gareth wel. Little apple, little egg. Maar jammer nou, dat hackie werd opgemerkt door Gareth's collega's en werd de reden cq. de aanleiding tot de personal origami in zijn sporttas. Maf? Niet zo'n beetje. Maar wat wil je. Een zondagsvod dat in staatsgeheimen ronddart. Dat is een contradictio in terminis. Om het netjes te houden. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 7 tot en met 11 (even zoeken daar op de term "staatsgeheimen"). Gepubliceerd in het jaar onzes Heren 2012. Over intrigerend gesproken. Zo! 

Die Russiagate weet wat. Nu heeft de FBI weer prijsgegeven dat een van de voornaamste redenen voor de arrestatie van die 9 Russische snuffelaars plus Anna Chapman was, dat ze van hun Kremlinbaasjes de opdracht hadden gekregen om in de loop van de tijd zo dicht mogelijk tegen Hillary Clinton aan te schurken. Omdat ze in Moskou als logische opvolger van Potus Barack werd beschouwd. Neemt u dit artikel even heel aandachtig door. Je moet het geloven willen en geloof kunnen we u niet brengen. Het is in ieder geval rijkelijk laat om er mee aan te komen kakken. Maar alle middelen zijn geoorloofd om te bewijzen dat Hellary door Russische inmenging met haar kin op de keien ging. Brengt ons overigens wel weer terug naar onze eigen berichtgeving over die 10 kleine moskoutjes in deze serie, waarin aan de zijlijn twee Nederlanders figureerden: Daniel Houghton en Johnny Deuss. Genieten. Stay tuned.

En dan gaat de pagina van de Washington Post PLOTS op zwart, maar niet getreurd hierbij een pdfvan het artikel.

Hij leeft nog. Sergei Skripal. Een voormalige Russische speurneus, die ooit een heel bosje kameraadski die in het buitenland actief waren weggaf aan de vijand en in verband daarrmee in een kerker belandde. In 2010 werd Sergei uitgeruild tegen een tiental Russische collega's die al een tijdje in de USSA aan het grutten waren en tot voornoemd bosje behoorden. Een van hen was de uiterst appetijtelijke “Anna Chapman”, die via een paar vernuftige financiële vehikels nog was vast te koppelen aan onze bloedeigen avontuurlijke banker Johnny Deuss. Heerlijk zo'n Hollandse link. Sergei verhuisde naar de UK en had een redelijk rustig bestaan tot zijn naam in 2012 weer opdook in de story rond de bizarre dood van de Britse topneus Gareth Williams. Daarna werd het stil rond deze tot de Nachwuchs van Feliks Dzerdzjinski behorende kolonel. Maar gisteren werd ineens de stormbal gehesen. De 66-jarige Sergei werd namelijk samen met een 33-jarige mrs. X aangetroffen op een bankje bij een winkelcentrum in Salisbury. Nog zo erg niet, maar ze waren allebei buiten westen. Sergei ook buiten oosten, maar dat is verder niet interessant. Naar alle waarschijnlijkheid hadden ze iets giftigs geconsumeerd in het nabij gesitueerde restaurant Zizzi en wie denkt dan niet meteen aan het koppie thee met een wolkje polonium waarmee de vroegere Russische veiligheidssmurf Aleksander Litvinenko furore maakte (1)? Zowel Sergei als mrs. X liggen er nog levend bij in het ziekenhuis en zonder twijfel gaan we hier meer van horen. Mocht u ervoor in de stemming zijn dan kan u een bordje vol voorgeschiedenis met naast onze Johnny nog een Hollandse smaakmaker ophalen in deze serie. Echt iets voor de liefhebbers van cloak and dagger. Stay tuned (JP).

(1) Zie onze bruisende serie “De dood van een spion”.

Die mrs. X van gisteren? Dat was Sergei Skripal's dochter Yulia. En ze liggen er beiden heel moeilijk bij. Uiteraard is het een buitenkansje voor de Britse speenstream en een slome duikelaar als Boris Johnson om de wat slap geworden anti-Rusland hype nieuw leven in te blazen. Er wordt nu al gedreigd dat de UK het WK voetbal dat deze zomer ten oosten van de Poolse grens losbarst te zullen boycotten als mocht blijken dat Russische onverlaten bij Sergei en zijn dochter een wolkje polonium of een aanpalend aroma in hun thee hebben gekieperd. En we weten uit het verleden hoe bijvoorbeeld bij de Litvinenko-kees en die van Lockerbie en MH-17 gerotzooid is om de gewenste uitslag uit het onderzoek te laten rollen. Oftewel hoe er in dit soort gevallen met valse vendels wordt gezwaaid als het zo uitkomt. Wie Sergei is mogen we inmiddels als bekend veronderstellen.
Met Yulia ligt het even anders. Ze blijkt een universitaire opleiding te hebben genoten in Moskou en daarna daar gewerkt te hebben voor een privéschool, voor het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (CIS), voor Nike en voor Pepsi Cola. Met een tussenhup in Southampton waar ze actief was bij Holiday Inn. Kunnen we daar chocola van maken? Nee. Misschien een klein stukkie meer van de dood van haar broer die vorig jaar met zijn fiancé op vakantie was in Sint Petersburg en daar ineens iets aan zijn lever kreeg en overleed. Kortom, het ging de Skripalletjes na het verraad van pappa nou niet bepaald voor de wind. Maar misschien kunnen ze nog van nut zijn om het WK voetbal te vergallen. We zullen het meemaken. Stay tuned (JP).

Er is een dokter in Salisbury die heel voorzichtig moet zijn. Die was na het onwel worden van de ouwe Russische speurneus Sergei Skripal en zijn dochter Julia toegeschoten om geen ruzie te krijgen met Hippocrates. Na de heisa die ontstond en het bericht dat ook een aanwezige handhaver beroerd was geworden meldde zij zich bij de BBC. Kwootje daarover. Komt ie:
“On Thursday the 8th of March the British government claimed that they had identified a “nerve agent” as the substance used. Yet the BBC quotes on the same day a woman physician who attended at the scene saying that she found Mrs. Skripal slumped unconscious on a bench vomitting and fitting. She had lost control of her bodily functions. The physician, who asked not to be named, told the BBC she moved the daughter into the recovery position and opened her airways as others tended to her father. The doctor stated that she treated her for almost 30 minutes, saying there was no sign of any chemical agent on her face or body and that though she had been worried she would be affected by a nerve agent so far “she feels fine”.”
Of ze zich nu nog steeds fine feels weten we helaas niet. Maar we mogen rustig aannemen dat ze inmiddels bezoek heeft gekregen van speurneuzen. Met het verzoek verder haar wafel te houden. Zo niet, dan krijgt ze net als dr. Kelly indertijd een aardappelmesje of wordt ze net als Gareth Williams opgevouwen in een sporttas. Speurneuzen staan voor niets. Stay tuned (JP).

Boodschap voor Trees. Voor het geval dat je een voormalige Russische speurneus en zijn dochter zou willen verenigen met hun schepper. Men neme een ontraceerbaar vuurwapen en bezorgt de betrokken targets een gaatje in hun hoofd. Veilig, vlug, voordelig. Gedoe met chemische cq. nucleaire stoffen (Litvinenko) raden wij met klem af vanwege oeverloze discussies daarna. Dat geldt eveneens voor het gebruik van aardappelmesjes (dr. Kelly) en sporttassen met een afsluitbare rits (Williams) om een zelfdoding te suggereren. Voor dat laatste is eventueel ophanging (Berezovsky) te prefereren. Hopelijk je van dienst te zijn geweest, kind regards, Jan Portein, redactie Kleintje Muurkrant.

Bizar. We hebben Trees May nog niet aanbevolen om in plaats van gerommel met chemische of nucleaire producten eenvoudiger middelen toe te passen bij het kelen van Russische expats of hop another one bites the dust. Nikolai Glushkov. En wat denk je? Het lijkt erop dat ie eenvoudig gewurgd is. Ja, hij had ook een hartkwaal en nog wat lijfelijke onvolkomenheden, maar we mogen aannemen dat die verder niet in het stuk zullen voorkomen. Niek was trouwens een gap van Boris Berezovsky en had in het verleden vijf jaar in een kerker doorgebracht wegens het runnen van een wasstraat en een gevalletje fraude bij zijn ouwe werkgever Aeroflot. Mocht het u allemaal teveel worden dan begrijpen we dat volledig. Maar bent u een echte diehard wat deze luchtige materie betreft dan kan u hier uw hart nog even ophalen. Of uw nieren. Het maakt ons niet uit. Doddig is overigens wel dat er in deze zaak met wat goeie wil een Nederlandse link is te leggen. Verhuist u daarvoor even naar dit artikeltje uit april 2012, waarin good old Johnny Deuss weer eens zijn opwachting maakt. En in het voorbijgaan de wat schimmige ondernemer Jan Willem Godin, die we kennen uit deze serie. Het houdt niet op. Maar toch nog veel plezier vandaag. Stay tuned (JP).

Door Jan Portein.

Komende dinsdag zit een heul cluppie uit het kabinet in het Cotshuis bij elkaar. Om te kijken hoe de immense schade die het rapport “Ongekend Onrecht” heeft veroorzaakt zoveel mogelijk beperkt kan blijven en wie eventueel met de roetenpiet het pand kan verlaten. Meest voor de hand ligt Eric Wiebes. Die grappenmaker heeft heel wat Groningers ook al de zenuwen bezorgd en heeft bovendien al vaker de Tweede Kamer besodemieterd. Dus is ie een prima kandidaat voor het schavot. Maar er zijn er meer Wat zegt u? Rutte? De vader des vaderlands 2.0? De man op de fiets? Die eenvoudige jongen met zijn piano, zijn flatje en zijn “vrienden”? De man die tegen pappa, mamma en de meiden van Oranje zei dat ze gerust op vakantie naar Griekenland mochten? De Sint van de duizend piek die nooit kwam? Dat kan toch niet! Nou, dat weten we nog zo net niet. Hij is in ieder geval even schuldig als Wiebes aan de poging om het het toeslagenschandaal in een IC-afdeling langzaam af te laten peigeren. En ook bij Rutte is het niet voor het eerst dat ie dat doet met onwelgevallige informatie. Consumeer bijvoorbeeld eens dit stukkie. Gaat over onze leveranties aan terroristische baardstrijders in Syrië. Een affaire die wij indertijd in de maatjes 45 van B & B-minister Stef Blok schoven zonder serieuze aandacht te besteden aan de rol van begrafenisondernemer par excellence: Mark Rutte (1). Wij naderen de dag waarop wij traditiegetrouw een wens mogen doen. Drie keer raden wat boven aan ons lijstje staat. You got it. Stay tuned.

(1) Zie dit pareltje.

Door Jan Portein.

Hoe zou het toch zijn met Johnny Deuss? Die vraag bestormde ons vanochtend bij het lezen van dit bericht. Zal u zeggen, dit gaat om de vereniging met zijn schepper van een bij leven Russische oligarch. Maar dan verwijzen wij u naar dit artikeltje uit onze roemruchte serie “Deuss en de Ruskies” en u begrijpt waarom we met enige nostalgie ineens terugdenken aan Johnnyboy. Een ding moeten we hem nageven: living on the edge had (en heeft?) hij never een dull moment. En denk erom dat hij als levensverzekering hier en daar de nodige kennis heeft opgeslagen. Over hoge mieters uit de miljardenklasse. Over hoe de hazen hollen. Over wat losliggende staatsgeheimen. Een documentaire? Zou leuk zijn. Maar net als de opening van de terrassen, dat zit er niet in. Zwijgen is bijna letterlijk goud. Vooral in Johnny's wereldje. Stay tuned.

door Jan Portein

Was ie in een strak wielerpakje bezig om de Peyresourde of de Mont Ventoux te bedwingen? Met achter hem een bezemwagen vol met bodyguards. Of was ie samen met moeders en koters aan het zeilen op de Friese meren tot ie de pompeblêden aanzag voor een geheime boodschap van de Taliban? Met achter zijn jachtje een praam vol met bodyguards. Geen idee. Over wie we het hebben? Over Erik Steven Maria Akerboom. De directeur generaal van de AIVD. Die kreeg op 5 augustus jl. een aangetekend schrijven in de gleuf. Van Peter van Haperen (1). Daarin vroeg de voormalige werknemer van de MID (militaire inlichtingendienst) en Interdoc aan Erik Steven Maria of die kon zorgdragen voor het verzamelen en de overdracht van al het materiaal dat over zijn vroegere geheime activiteiten in de krochten van de AIVD rusten. Met keurig de juris prudentie erbij waarmee zijn verzoek werd geschraagd. Dit naar aanleiding van het uitblijven van zijn pensioen. Nou heeft Peter hier, daar en bij Kleintje Muurkrant al menige teaser over die activiteiten op het asfalt gemieterd (2) en een beetje directeur generaal zou toch moeten beseffen dat fatsoenlijke honorering van een ex-agent altijd beter is dan confrontatie met een loose canon. Maar noppes.
Niet eens een ambtelijke ontvangstbevestiging. Wel een totale crash van Peter's computer, maar dat kan toeval zijn. En via Signal corresponderen en bellen is hem ook onmogelijk gemaakt, maar dat kan … juist. Bij zijn aantreden als opperhoofd van de AIVD uitte Erik Steven Maria de vurige wens mogelijkheden te krijgen om de systemen van buitenlandse aanvallers uit te schakelen. Maar wie houdt hem tegen om als dat nodig is binnenlandse lastpakken het zwijgen op te leggen? De vaste Kamercommissie? Gaat het goed met u? Stay tuned.

(1) De tekst van die mail is in ons bezit.
(2) Van Bouterse tot Nijvel, van Lubbers tot Prins Bernhard.

Door Jan Portein.

5 Juni 2015. Op die datum deelde Emile Roemer deze veeg uit aan Martha Flora. Een door Marco Ouwehand (geen flauwe grappen graag) geïnitieerde keten van dure zorgtehuizen voor mensen met een voortsluipende psychische aandoening. Met inmiddels vestigingen niet alleen binnen onze eigen openstaande grenzen, maar ook elders in het VR (Vierde Rijk) en het VK (Verenigd Koninkrijk). Duidelijk niet bedoeld voor sloebers, maar voor luitjes met een redelijke tot vette bankrekening. Nou weten we niet of bijvoorbeeld speursmurfen ook in die categorie thuishoren. Of dat er uitzonderingen worden gemaakt voor speciale gevallen. Neem nou bijvoorbeeld het volgende bericht uit het clubblad van de SPA (Senioren Politie Amsterdam) van december 2018:

“Corrie V.
Het leven gaat niet altijd over rozen. Velen kunnen daarover meepraten. Zo ook Corrie, bij velen bekend. Na het overlijden van haar partner Peter ROS, een aantal jaren geleden, heeft Corrie te maken met dementie en verblijft enige dagen per week in een dagzorg centrum te Aalsmeer. Zij heeft het daar prima naar haar zin....”.

Niet lang daarna verhuisde de voormalige agente van de Amsterdamse politie naar het filiaal van Martha Flora in Bosch en Duin. Daar verraste zij het personeel van tijd tot tijd met emotionele uitspraken die te maken hadden met de belevenissen van haar overleden partner, die bij ons in de afleveringen 375, 376, 382 en 401 van de roemruchte serie Octopussy zo fleurig voor het nageslacht zijn opgeslagen (1). Geen wonder dus, dat Corrie bij gelegenheid amicaal bezoek kreeg van de afdeling gleufhoeden en spekzolen. Damage control? Uuuuh. De naam van haar partner zou overigens in de administratie van Marco's Bude vermeld staan als Peter Bos in plaats van Ros. Foutje? Ja, bedankt. We hebben het al vaker geboerd: de staat der Nederlanden heeft als begrafenisonderneming een geweldige reputatie opgebouwd. En wij kunnen erover meepraten. Amen en stay tuned.

(1) Zie ook aflevering 140 van de serie “Van Estoril naar Zandvoort”.