Staatsgeheim (004)

dinsdag 26 mei-2009
Niet zo heel lang geleden wijdde het NOS-journaal een paar walgelijke minuten aan het pedo-schandaal in Ierland. Een land waar de invloed van liefde predikende kerels in jurken nog niet helemaal naar de filistijnen is. De rest van de mainstream-meute volgde gretig. En terecht, daar niet van. Voor de liefhebbers hier de tekst van het Ierse rapport. Merkwaardig was wel dat het een weekje later bulderend stil bleef na onze melding dat de topsnuffelaars AIVD 1 en AIVD 4 tegenover een Haagse rechter-commissaris hadden toegegeven dat het rapport van snuffelsmurf Peter Ros tot de staatsgeheimen behoorden, die ooit in de gleuf van avontuurlijk ondernemer Mink Kok zouden zijn geduwd. Dat rapport ging over de vermeende betrokkenheid van topdogs uit het Amsterdamse blauwe korps en lekkerbekken van het OM bij het hopsen van minderjarigen. Wanneer verklaar je zoiets tot staatsgeheim? Als er dingen in staan die waar zijn of waar dreigen te zijn. Mocht dat spul in verkeerde handen vallen dan zouden de betrokkenen chantabel raken en kijk, dat kan de staat der Nederlanden even niet hebben. Binnen deze context herinneren wij ons uit de bewuste periode nog levendig de affaire rond Officier van Justitie Jo Valente. Dat had voor zover wij weten niks te maken met kinderknoeien, maar de impact was er niet minder om. En om nog eens een voorbeeld te noemen: wat gebeurde er met de bult narigheid die Marcel Vervloesem ooit ophaalde bij kinderliefhebber Gerrie Ulrich in Zandvoort? Noppes. In een Grab gemieterd door een clubje doodgravers onder leiding van BVD-speurneus Theo Bot, de broer van Ben. Staatsgeheim? Mogelijk, want er zoefden geruchten door het helmgras, dat een lid van het Koninklijk Huis en zijn advocaat bij gelegenheid aan boord waren van het jacht van Gerrie als die het zeegat koos in gezelschap van een klein koor van adelworstjes.
Meer voorbeelden? Wat dacht u van die AMRO-medewerker die beginjaren tachtig bezoek kreeg van een paar sombere heren, die hem sommeerden zijn onderzoek naar smerigheden op de Veluwe uit de vroege jaren van de vorige eeuw rood licht te geven? En zijn materiaal in te leveren. Dat laatste was wat moeilijk, want hij had kopieen van zijn materiaal aan twee Veronica-journalisten verstrekt. Hij kreeg de order om ze als de sodemieterij terug te halen, anders volgden er minder gezellige maatregelen. Een van de Veronica-boys gaf zijn kopie op dringend verzoek van de wanhopige AMRO-medewerker terug, de ander weigerde. Eens gegeven, blijft gegeven. En zo belandde het verhaal toch nog in het publieke domein. Zij het in de uiterste periferie. Ging over jonge meisjes die onder toeziend oog van Dionne de chaperonne per trein vanuit het buitenland naar het Ronde Huis bij Nunspeet zouden zijn overgebracht om daar ritueel te worden geconsumeerd door een stel Rotterdamse havenbaronnen en een lid van het Koninklijk Huis. Staatsgeheim. Dat is duidelijk. En al ga je met een megafoon het hele land door, de bestuurlijke elite is untouchable. Een griezel uit Amsterdam-Oost of Leeuwarden? Die niet.