Lieve schooljeugd van Nederland. Voordat jullie zometeen de les verlaten om naar Den Haag te gaan: kijk nog effe het Kamerdebat over het klimaatakkoord van dinsdagavond terug. Twee uurtjes ervan, meer hoeft niet. Daarna weet je waarom je waarom demonstreren belangrijker is dan op school zitten. En ik garandeer je, daarna weet je ook heel zeker waarom je niet weer in die bank gaat zitten, vanmiddag niet, morgen niet, maandag niet en nooit niet.

Kijk naar de Tweede Kamer en huiver. Daar op die buis voor je zie je het toppunt van cynisme en geborneerdheid. Ja, dat heet cynisme, doet er niet toe hoe die lui het zelf noemen: de wereldgeschiedenis heeft een term bedacht voor zoveel sadisme en wegkijkerij. ‘In de landen om ons heen staan ze te trappelen om ons model over te nemen. We gaan er nog aan verdienen!’ En ja, dat heet geborneerdheid, dat alleen kunnen spreken in cijfertjes en rekensommen: alsof je voor de grootste vragen in ons leven alleen maar een toverformule nodig hebt.

Die tien saaie mannetjes en die twee vrouwtjes zijn naar school geweest.

Ze zijn opgeleid tot wat ze nu zijn: dorre rekenmeesters met visie nul. Breindode tunnelkijkers.

Dat doet je school met je. Disciplineren noemen ze dat. Je leert er niet om te leven maar om het leven terug te brengen tot een rekensom. Zodra je straks eenentwintig bent, word jij ook een nummer. Tegen die tijd heb je geleerd om een baan te hebben zonder je nog af te vragen wat je in die baan doet. Dan knik je ja zodra je iets gevraagd wordt. Dan ben je bereid om je vriendjes van vroeger ‘dom’ of ‘asociaal’ of ‘abnormaal’ te vinden. Ja, in die niet al te verre toekomst ben je ook zo afgestorven dat je een uniform aantrekt en het geweer oppakt om een ‘groep’\, een ‘land’ en een lap stof te ‘verdedigen’, om ‘ze’ es een lesje te leren. Hetzelfde lesje dat jij hebt leren opdreunen.

Ga dus niet terug naar school, vanmiddag, of morgen, of maandag, of in welke toekomst dan ook. Leer je zelf lezen. Echt lezen. Dus niet over management of de secretaresse uithangen. Leer jezelf wat je niet wilt worden. De wereldliteratuur zit vol verhalen van mensen die op tijd nee hebben gezegd. Lees Der Mann ohne Eigenschaften,van Albert Müsil. Lees eruit voor aan je vriendjes en vriendinnetjes. Leer elkaar nee te zeggen. Tegen geweld, tegen dom werk, tegen domme ideeën. En ja, ook tegen die aardige oom die wat aan je wil laten zien. Leer elkaar vertrouwen. Leer elkaar om de ander te vertrouwen.

Vanmiddag, daar op dat gigantische Malieveld, ben je in de beste school die het leven te bieden heeft. De opruiingsschool, waarin je jezelf en je vriendjes tot grote hoogte kunt opstuwen, in de kunst van het nee zeggen tegen de verdommenis en ja tegen elkaar. Opruien is een ander woord voor vrijheid, vergeet dat niet vanmiddag. Leer dat het de opperste vrijheid is voor ons mensen om nee te zeggen tegen vernietiging en ja tegen elkaar. Opruien is een geuzendaad. Wees er trots op.

JoopFinland

Lieve schooljeugd van Nederland!
Natuurlijk gaan jullie strakkies gewoon uit de les de straat op en de lanen in. Staken en spijbelen net als vorige week, omdat jullie je niet laten misleiden door Youth for Climate en de VVD. Jullie hebben geen club nodig en geen leiders. Met Rutte praten en dealtjes sluiten? Premier Lachebekje gaan jullie nog genoeg tegenkomen, in zijn echte rol, zonder zijn polderschaapskleren aan. Hij zal jullie gaan straffen. Daar wordt ie voor betaald. Daartoe is de VVD opgericht.

Jullie zijn niet dom, jullie hebben begrepen wat democratie werkelijk inhoudt. Jullie hebben begrepen dat we in werkelijkheid leven in een kleptocratie, geregeerd door kleptomanen. Een samenleving gebaseerd op diefstal. De partij die de kleptomane afwijking belichaamt is de VVD. Haar leden hebben zich vergrepen aan de pensioenen, de uitkeringen en de subsidies. De VVD heeft dikke bedrijven niks in de weg gelegd en het milieu naar de kloten geholpen. En de VVD is de kraamkamer van de autoritaire samenleving die Nederland aan het worden is.

Wisten jullie dat Rutte het politieke neefje van Wilders is? Jullie waren er nog niet toen Rutte met Wilders en ene Rita Verdonk streed om het leiderschap van de VVD. Rutte won omdat hij de kleptocratie het minst in de weg legde. Wilders en Verdonk wilden de grenzen sluiten en dat vonden banken en dikke firma’s geen prettig idee. Rutte was ook minder chantabel dan de twee concurrenten. Verdonk had een links verleden en Wilders zijn roots lagen in het buitenland. Dan klinkt het niet prettig wanneer je van leer trekt tegen links en tegen buitenlanders.

Rutte introduceerde nog een cratie, de ballocratie. Lachebekje heeft zijn immer opgewekte natuur gestaald in het corps. De Minerva’s en Vindicats waren vijftig jaar geleden allemaal dood, net als de adel. Maar in de jaren negentig van de vorige eeuw werden de ballen weer ballen en sindsdien is de hele bestuurslaag van het land weer met de aardappel in de keel geboren en vertoont ze zich het liefst in een kokerrokje en met een clubdas.

Zoals ik vorige week al schreef, je zult nooit een VVDer tegenkomen totdat je nee zegt. Zolang je meeloopt en geld verdient ben je OK maar uit de pas lopen en in de bres springen voor wat anders dan wat zij van waarde vinden, beantwoorden ze met geweld. Eerst regels, boetes en deurwaarders, en als dat niet helpt monddood maken, opsluiting en -mocht je familie drie generaties geleden vanuit een buitenland de polder zijn binnengekomen- verbanning.

Hoe je opstaat tegen hun waarden? Door die niet te accepteren als de jouwe. Ze geilen op geld en ander bezit. Dus bezit niks. Heb geen eigendom. Huur een huis, huur een auto, ga niet bij een baas aan het werk. Doe niet mee aan hun geldspelletje. En eigen je toe wat van jou en je naasten is. Ga met een tas met dubbele bodem de buurtsuper in omdat je weigert om voor de woekerwinst van de winkelier het driedubbele te betalen vanwat een product waard is. Dat heet proletarisch winkelen. Rij zwart in tram, bus en trein, bezet kruispunten en rotondes en verniel het asfalt. Bezet de landingsbanen bij Schiphol, kraak leegstaande of alleen maar voor toerisme gebruikte panden en kantoorruimtes. Sloop gevangenissen en douanekantoren. Sloop de infrastructuur van het geld.

Heb niks, het maakt je onkwetsbaar en onomkoopbaar.  Ik wens jullie heel veel leerzame uurtjes op straat vandaag en we spreken elkaar volgende week donderdag weer…

(JoopFinland)

Lieve schooljeugd van Nederland en België! Hoe is het met jullie Duits? Of kun je tegenwoordig beter vragen: ‘How is your German?’ Ik wilde jullie vanmorgen, voordat jullie weer lekker gaat spijbelen en actievoeren, bijpraten over de RAF. Nee, niet de Royal dit en dat van die Britten, maar de Rote Armee Fraktion, da’s zo Duits als Duits maar zijn kan.
Ik was van jullie leeftijd toen de RAF het nieuws bepaalde, niet alleen bij de buren maar ook bij ons luitjes van de gestampte pot. Sterker nog: er was zelfs een Nederlander lid van de RAF. Kijk maar es op dit mooie filmpje in YouTube. Het is alweer uit 2003 maar zeg nou zelf en eens heel eerlijk: zou je niet zo’n meneer met zo’n verhaal als leraar gehad willen hebben? In plaats van die droogkloot in dat snelle pak die elke week bij komt klussen in jouw klas met een ‘college’ over geld beleggen?
Er staan meer filmpjes over de RAF, of de Baader-Meinhofgroep zoals de club ook wel werd genoemd online en er zijn ook goeie boeken over verschenen. Jutta Ditfurth schreef hét standaardwerk over Ulrike Meinhof, Gerd Koenen dat over de achtergrond van de andere vrouw op de voorgrond in de beweging, Gudrun Ennslin. En ook een heel dik en heel gek boek over die tijd en die jeugd, met de prachtige titel Die Erfindung der RAF durch einen manisch-depressiven Teenager im Sommer 1969.
OK, de RAF was wel heel erg Duits en ook heel erg van die tijd. Wie toen zeventien was en in Beieren of Hamburg geboren, die was flink in de aap gelogeerd. Met alleen maar voetbal op de televisie en slagermuziek (ja echt, zo noemen ze daar hoempa en carnavalsdeuntjes!) op de radio. Goeie films werden toen in Frankrijk en Italië gemaakt en er was nog geen Duitser die Frans sprak, laat staan.. juist. Goeie wiet kon je alleen maar in Amsterdam scoren en daar moest je ook naar toe voor een abortus. Voeg bij dat alles nog een pa en ma die als half- of hele wees uit de oorlog waren gekomen en het moge je duidelijk zijn dat Sweet sixteen voor je Duitse lotgenoot van Damalsniet opging.
Het gekke met die RAF is: eigenlijk waren de leden van die eerste generatie zoals ze later zijn gaan heten, maar heel even aktief. Daarna hebben ze vooral vastgezeten. Ook dat ze zoals ze zelf zeiden ondergronds gingen, komt op ons van 2019 vreemd over. Moet je je 1970 voorstellen: een wereld zonder internet, zonder bewakingscamera’s, zonder huisnummers in de oude, weggebombardeerde Duitse binnensteden. Daarin was het toch niet zo moeilijk om foetsie te wezen als tegenwoordig. Die lui beroofden banken om aan geld te komen en ragden de hele dag rond in gestolen auto’s. Dat is voor jullie niet meer weggelegd.
Maar goed: waar ik het vanmorgen met jullie over wil hebben is een ideetje dat ik kreeg bij het lezen over de RAF. Een idee dat ze uitvoerden en dat jullie vandaag ook weer zouden kunnen uitvoeren. Het is afkomstig van die Ulrike Meinhof, en ik vind het zelf geniaal. Meinhof wilde dat de mensen in de RAF hun eigen leeftijdgenoten gingen bevrijden. Net als nu zat toen wie er echt geen zin in had om ja te knikken niet op school maar in een inrichting. Onaangepaste jeugd, kinderen die niet willen deugen, werkschuw tuig, het is van alle tijden en is altijd opgesloten geweest. Dus Meinhof trok de gekkenhuizen en de antiverslavingsklinieken in, als het moest verkleed als pillendraaier, en maakte die gasten klaar voor de strijd tegen degenen die ze hadden gediagnosticeerd en opgesloten. Voor die kids werden adresjes georganiseerd -Meinhof had er zelf een stuk of zeven in huis- en eten en drinken, en ze kregen een rol in de beweging, zoals de RAF zich noemde. Vrijheid dus.
Kijk, dat vind ik nou een mooie taak voor jullie strakkies. Ga gewoon es zo’n bos in waar ze kids als jullie vasthouden, en gekken in het algemeen en TBS-ers in het bijzonder. Een goeie koevoet en een nijptang mee en let them fly over the cuckoo’s nest (1)!
Even een tussenstandje: in Groningen en Nijmegen zijn studenten vandaag in staking, in Amsterdam lopen een paar scholen om 12 uur leeg. Het gaat goed dus ook al blijft het in de kutmedia gaan over wie is de mol en kunnen we straks nog wel met pensioen. Op naar de tiende maart wanneer men massaal voor het klimaat gaat demonstreren! Veel plezier met elkaar en wij treffen elkaar hier volgende week weer.

JoopFinland

(1) naam van een bioscoopfilm uit 1975, met voor het eerst de rollen in de inrichting omgedraaid.

Goedemorgen lieve schooljeugd van Nederland en omstreken, en een speciaal welkom voor jullie collega’s van het ds. Pierson College in Den Bosch. Da’s bij mij hier om de hoek! Ik heb iets speciaals met jullie. Da’s niet alleen omdat ik jullie dagelijks bij de buurtsuper voor de schappen met de kanoos zie staan chillen. Jullie hebben ook ooit iets met mij samen gedaan. Vrijwilligerswerk. Twee jaar geleden alweer. In de buurttuin. Ik heb geen idee of en hoe die dag in jullie geheugen is blijven steken maar ik heb er destijds een stukje over geschreven, voor de weg-is-weg en op-is-opkrant. En de buurtkrant nam die weer over. Staat nog steeds in het internet, die spreekbeurt van me. Ga maar kijken.
Jullie halen ook wel es de serieuzere bladen. Ik bedoel, het Brabo Dagblad beschouwt zichzelf als veul meer dan die weggooikrantjes en het was dit fameuze blad dat over jullie schreef begin deze maand. Ga maar weer kijken voor wie het destijds niet gezien heeft. Kun je ook aan opa en oma laten zien desnoods.
Jullie mogen dus niet klimaatstaken. Scholieren mogen sowieso niet staken, vindt jullie rector. Want dat kost tijd en die tijd gaat ten koste van onderwijstijd, is ongeveer de redenering. Hmmm. Hoe zat dat dan op die mooie lentedag in 2017, in onze gezamenlijke tuinhappening? Was dat alleen maar leren, leren, leren voor jelui en zo ja of zo nee, onder welk motto en wie werd daar beter van? Die dag op die groenheuvel werd georganiseerd in het kader van een nationale vrijwilligersdag. En de naam van de organisator van die dag staan nog steeds op een shirtje dat hier bij ons in de wasmand ligt.
Ik wou dat shirtje toen niet aantrekken. Waarom niet? Lees maar mee: op de rug ervan gaat het van Vraag maar raak, onder het woord Organisatie. Maar op de borst gaat het van klitsklatsklandere: NLdoet, wij doen mee, uitroepteken, op een oranje ondergrond. En daaronder: Oranje Fonds, voor sociale initiatieven, brengt ons bij elkaar. Hmmm tja. Moet ik bij jullie Oranje en alles wat daarmee te maken heeft introduceren? Mij dunkt van niet. Jullie zijn oud en wijs genoeg om te weten dat de Oranjes een zeventiende-eeuws fenomeen vertegenwoordigen waarvoor menigeen in NL niets nada wil doen of laten. Niet buigen, niet betalen, en ook niet een dag van school wegblijven.
Want kijk lieve meisjes en jongens, het is in dit leven met alles van kiezen of delen en de medaille heeft twee kanten. Waarom mogen jullie straks eind april niet naar school, omdat die koning zijn verjaardag viert? Dat is toch bij uitstek weg van jullie onderwijstijd? Dus ik zou jullie willen voorstellen: stap straks de klas uit, haal bij de super een extra zak chips en ga daarmee met een mooi klimaatspandoek op de Bossche markt tussen het carnavalsgespuis staan. En komt vrijdag de rector aan met van dit en dat en straf en zo, dan beloven jullie plechtig en hand-erop dat jullie op 27 april de verloren tijd komt inhalen, als het moet met een uurtje extra.
Wedden dat jullie dan weer het Brabo Dagblad halen?
JoopFinland

Een hele goeie ochtend deze keer voor een hele speciale groep scholieren in dit fantastische land! Vandaag gaat de bal eerst naar de basisscholieren, de ukkies zoals sommigen van ons jullie noemen. Groep zus tot groep zoveel, maakt niet uit, jullie zijn ook onderhand al oud en wijs genoeg om in te zien dat de aardkloot naar zijn mallemoeren gaat en dat degenen die jullie ukkelen daar niks niemandal tegen doen. Dus ook jullie vanochtend de breuken de breuken gelaten en ook het verplicht engels overgeslagen. Straks jasje en pukkeltje weer om de schouders en de straat op.
Vanwaar deze extra aandacht voor jullie? Jullie zitten met een probleem dat veel lijkt op dat van de Bossche scholieren die hier vorige keer de revue passeerden. Die kregen van hun rector te horen dat staken voor het klimaat ten koste gaat van het onderwijs en daarom niet zou mogen. Waarop ik de vraag stelde hoe het dan komt dat ze niet naar school mogen als de koning jarig is, terwijl lang niet iedereen in dit land die koning ziet zitten. Voor jullie van de basisschool ligt het probleem zo: jullie mogen strakkies niet spijbelen voor een heel goeie zaak, maar jullie juffen en meneren mogen dat wel! Morgen gaan er weer tienduizenden basischolen een dag dicht omdat juf en meneer gaan staken. Niet voor het klimaat maar voor hun eigen. Zij willen meer poen voor wat ze doen. Nou vind ik dat wel een terechte eis en ik hoop dat julie het met me eens zijn. Want kijk, normaal zeg ik, zoals in deeltje 1 van deze serie, weg met school en met juffen en meneren die jou gaan vertellen wat je moet doen en denken. Maar ik ben vandaag in een mildere bui. Vandaag zeg ik dat jullie juf en jullie meneer dan misschien wel het verkeerde beroep hebben gekozen, maar dat ze wel veel minder fout zitten dan de juffen en meneren die geen ukkies begeleiden maar politieagentje spelen, of erger nog: soldaatje zijn, of het allerallerallerergst: politicus willen wezen, die bepaalt waar zo’n agentje en dat soldaatje wel of niet moet gaan vechten en tegen wie. Je kunt van jullie juf en meneer allerlei ergs vertellen en dat doen jullie op het schoolplein en in instagram ook, maar… het had erger met ze gekund. In wezen vormen jullie de reden dat zij, die volwassenen die zich juf en meneer laten noemen, niet helemaal uit de bocht vliegen en niet voor nog meer overlast zorgen!
Dus nu aan het begrip over en weer, in een variatie op het verhaal van twee weken terug. Geven en nemen heet dat. Jullie nemen straks juf of meneer niet te grazen wanneer ze jullie verbieden om de klas uit te lopen, neen, jullie bieden ze iets aan. Jullie gaan nu de straat op, en in ruil daarvoor gaan jullie morgen als juf of meneer gaat staken niet naar huis of -wat inderdaad veel leuker is- naar Kees Kroket, maar samen met juf of meneer de straat op om ook voor hen te demonstreren! Zij blij want dan heeft zo’n demo veel meer porum en dan kunnen ze ook een beetje een oogje in het zeil houden bij wat jullie uitvreten. En jullie blij want dan mogen jullie straks ook de straat op voor behoud van de wereldbol en dan staat wanneer die staking van hullie resulteert in hogere lonen die juf en meneer van jullie strakkies ook wat relaxter voor de klas. Gesnopen? Water bij de wijn dus. En dan straks toch lekker tipsy de straat op.

Tot zover mijn milde luim. We zijn nog niet klaar voor vandaag. Naar jullie iets oudere kornuiten zeg ik van het is toch gotferdegotfer en van hier tot gunder en ook nog es te klagen. Wat dan? Nou, jullie weten ook dat morgen, vrijdag, internationaal, dus in zeventig landen, scholen dicht en de straat op gaan, niet voor meer poen voor de leraar zoals in dit boekhouderslandje, maar voor het klimaat. De grootste demo tot nu toe! En hiero is dat niet eens uitgeruild tegen vandaag, twee uitroeptekens. Dus voor jullie geldt: straks opnieuw naar buiten, en morgen ook, maar dan niet voor samen met meester Pielemans en juf Ank en niet voor hun zieleheil en portemonnee maar voor het klimaat en tegen de klimaatontkenners. Ik zou zeggen: laat die laatsten vandaag en morgen maar eens een extra poepje ruiken. Zoek het kantoor of de hoogste pief van het Forum voor Democratie bij jou in de buurt en hou er een feestje voor de deur. Was hun ramen met wat klinkers en zet hun sprinkler aan, dan kunnen ze eraan wennen dat ze met knielaarzen aan en een zuidwester op hun hitlerpraatjes moeten verkopen. Of: wellicht staan ze op de markt te flyeren want het is verkiezingen volgende week dus ze komen voor een keertje naar buiten. Ga lekker dicht om ze heen staan daar, maar niet met een paraplu. Houden ze niet van, voelen ze zich bedreigd. Vertel ze dan dat jij elke dag bedreigd wordt door hun praatjes voor de vaak en dat pianospel van die clown die voor ze in de Kamer rondloopt. Dat de wereld en de problemen van de wereld serieus genomen moeten worden en niet belachelijk gemaakt door een gelobotomiseerde corpsbal. Kijk, dat helpt, want ook voor hullie is de jeugd de toekomst. Daarna tevreden terug naar het schoolplein, maar niet zonder een pakkie shag en een ijzerschaar. Want je hebt waarschijnlijk wel opgevangen dat ze nu het roken ook op het schoolplein willen gaan verbieden. Dat plein mag daartoe bewaakt gaan worden door weer zo’n randdebiel in een pakkie. En dat plein bestaat dus niet als het hek eromheen verdwijnt... Gesnopen, vraag ik nu ook aan jullie. Do the right thing, boys and girls! Jullie zijn een groeiend probleem. De kijkcijfers van die kutserie De Luizenmoeder kelderen, maar klimaatspijbelaars zijn er steeds meer…
JoopFinland

Goedemorgen allerallerbeste kinderen in heel dit gave land! Beginnen we deze spijbeldag met een vraagje. Lezen jullie wel es een boek? Nee, niet dat boek waarover Thierry Baudet het gisteravond had, maar een echt boek, van een echte schrijver. En in het Nederlands, alstublieft. En met meer dan vijftig bladzijden? En zonder plaatjes? Nou, in zo’n boek was ik afgelopen maandag aan het lezen. In een echte dikke pil dus. Nee, dat is dus een andere pil als waar jullie huiswerkcoach bij jullie mee aankomt. Dertienhonderd bladzijden. Kan ik aanraden. Verwen jezelf es daarmee. Haal de batterij uit je debieltje, zeg tegen je vriendje dat je geen zin meer hebt om porno te kijken voordat jullie het gaan doen, en tegen je andere vriendje dat altijd tegen je aanjammert over zijn diagnose dat ie zich nu maar es echt moet gaan ophangen. Ergo: schep rust om je heen, zet een doos truffels naast je neer en sla je pil open.
Het boek waarin ik maandag aan het lezen was heet Kwaadschiks, en het is geschreven door A. F. Th. Van der Heijden. Da’s waarschijnlijk teveel om te onthouden maar gelukkig voor jou is A. F. Th. zoals ie zich ook wel noemt, of Arie zoals ie voor zijn vrouw heet, de enige echte levende schrijver in dit land en in deze taal. Nog niet zo lang geleden had je nog De Grote Drie maar nu is er dus nog maar eentje. Arie beunt niet bij zoals al die anderen. En Arie heeft een heus oeuvre geschreven, da’s duits voor een heleboel werken. Arie schreef al toen ik van jullie leeftijd was, en hij is er nooit meer mee opgehouden. De kern van Arie’s oeuvre is een serie pillen die samen De Tandeloze Tijd heten. Daarmee doelt de schrijver op zijn streven om in zijn verhaal de tijd stil te zetten. Arie denkt graag na, en wil zijn lezers laten delen in dat gepeins, daar komt het op neer.
Is dat nadenken van die Arie dertienhonderd bladzijden het delen waard, hoor ik je nu al verzuchten. Er zijn een paar dingen aan Arie waaraan je even moet wennen. Arie drinkt. Nou ja, Arie drinkt veel, heel veel. En hij schrijft daarover veel. Arie mag graag uitweiden over wat ie allemaal drinkt. Da’s vervelend, niet alleen voor Arie en voor zijn vrouw, maar ook voor zijn lezers. Want kijk, ik lust best een biertje op zijn tijd maar dat komt dan wel uit de buurtsuper en wordt aangeschaft van het statiegeld. Maar Arie haalt zijn drank bij een echte slijter en mengt van alles door elkaar. Van wodka tot whiskey, en van wijn tot water, Arie mixt het doormekaar en schrijft er bladzijden over vol. En dat doe je niet gratis. Arie verdrinkt graag voor een klein fortuin.
Arie is dus niet onbemiddeld. Daar komen we op de tweede specifieke trend in Arie’s oeuvre. Arie komt oorspronkelijk uit de omgeving van Eindhoven, en daar ligt het geld niet voor het oprapen. Arie’s boeken spelen dan ook bijna allemaal in Amsterdam. Maar da’s niet het Amsterdam dat je kent wanneer je in de Bijlmer bent geboren, of in Slotermeer. Arie’s boeken voeren de lezer naar het buurtje achter het Concertgebouw, naar de Jordaan, en naar Badhoevedorp en Amstelveen en zo. De personages in zijn boeken laten het zelden bij een flesje Grolsch, en zitten nooit in de tram maar laten zich in een taxi van slijterij naar kroeg scheuren.
Ik verklap dit alvast omdat de hoofdpersoon in Kwaadschiks een typische Arie van der Heijden is. De kerel, een veertiger met de naam Dorlas, drinkt zich een slag in de rondte en rijdt onder invloed in een BMW door de hoofdstad. Hij werkt in de reclamewereld, die helaas voor velen onder ons een afdruk van de echte wereld is, zoals jij ook onderhand wel doorhebt. Dorlas bedenkt slogans en drinkt, en drinkt en bedenkt slogans. Tevens naait hij er op los. Hij is een womanizer zoals dat heet omdat we er geen goeie term in het nederlands voor hebben. Paait vrouwen, meestal met zijn geld en zijn patserige auto. Die vrouw moet dan een tijdje zijn gezuip aanzien en daarna zijn klappen incasseren, waarna zij in een blijf-van-mijn-lijf-huis verdwijnt en Dorlas weer es op zoek gaat naar een volgende prooi. Als hij een hoertje onder bedreiging van een geladen revolver verkracht, wordt hij gepakt maar door zijn advokaat -een eveneens aan drank en geld verslaafde figuur die in andere boeken van Arie ook een rol heeft- vrijgepraat.
Op dat punt in Arie’s boek was ik afgelopen maandagochtend. Rond bladzijde driehonderd rijdt Dorlas bezopen van zijn werk naar huis, wordt aangehouden en raakt zijn BMW en rijbewijs kwijt. Thuis op de bank gaat ie nog es vol overtuiging aan de wodka en merkt ternauwernood dat zijn vriendin haar koffers pakt om hem te verlaten. De kerel gaat terug naar het politiebureau waar ze hem hebben opgeschreven en jat zijn rijbewijs en zijn BMW mee. Rond bladzijde vierhonderd slingert Dorlas naar Amstelveen waar ie op een trapveldje zijn gewezen schoonbroer en de nieuwe vriend van zijn ex bedreigt met een pistool. Die slaan op de vlucht waarna Dorlas door de voordeur van zijn gewezen schoonouders schiet.
Ik ben dan op bladzij vijfhonderd en luister effe naar de radio. Die meldt dat er in een tram in Utrecht misschien geschoten is. Hoe zou dat aflopen, denk ik, en begin snel weer te lezen.
Dorlas slingert door de stad, merkt dat ie achtervolgd wordt en vuurt bij aankomst voor zijn woning onmiddelijk op een vrouw die uit het autootje stapt waarin zij de BMW heeft achtervolgd. Komt de mooiste passage in het boek, waarin Dorlas zich in zijn huis verschanst en in zijn steeds maar toenemende roes probeert voor te stellen wie die vrouw wel mag zijn geweest en waarom ze op straat blijft liggen. Honderden bladzijden verder is de kerel er van overtuigd dat ie op zijn ex heeft geschoten.
Ik luister weer effe naar de radio, en ook in Utrecht is het onzekerheid troef. Is er geschoten, en zo ja door wie, en waarom? Gauw verder lezen, dan weet ik het eerder dan Lara Rensen…
Dorlas denkt dat hij de zoon van zijn ex gijzelt. Voor zijn huis heeft men de gewonde ontdekt en afgevoerd en verzamelt zich alle mogelijke soorten politie en zo. Zijn advokaat biedt aan om met Dorlas te onderhandelen en gaat met de vermeende gijzelnemer aan de jajem. We zijn op de helft van het boek wanneer de zoon van de ex niet in het huis blijkt te zitten maar zich in de straat bij de politie meldt. Dat wordt aan Dorlas natuurlijk niet verteld en de aandacht van de lezer verschuift langzaam van de steeds onhandiger denkende Dorlas naar de poging van de massa politie en media om greep te krijgen op de situatie. Wie is eigenlijk de gewonde vrouw?
Rond bladzijde achthonderd luister ik weer even naar ‘Utrecht’: Rutte noemt de schietpartij een aanslag en de verkiezingskampanje wordt opgeschort. Zo gaat dat in 2019, en zo ging het ook in 2008, het jaar waarin Kwaadschiks speelt. De familie van de ex zit in het ziekenhuis en krijgt te horen dat hun dochter, moeder, zus en vriendin is overleden. Maar pa en broer wacht een verrassing: zij stellen zich beschikbaar om het lijk te identificeren maar weten niet wie ze zien. Schrijver slaagt er vervolgens in om ons nog honderd bladzijden in spanning te houden over wie daar dan wel beschoten en bezweken is.
Zo lang duurt het niet in Utrecht. Daar wordt de vluchtauto gevonden en het signalement van de dader verspreid. Buurtbewoners in Lombok weten meteen om wie het gaat, een vrouw die door hem verkracht is noemt hem een psychopaat.
Dorlas wordt door een commando op zijn bed aangetroffen en hoort onderweg naar het politiebureau dat de vrouw die hij heeft beschoten en gewond heeft laten liggen overleden is, denkt ook nog steeds dat het hier zijn ex betreft en probeert bij aankomst op het bureau de hand aan zichzelf te slaan. Tevergeefs. We zijn op bladzij duizend en daar blijkt het slachtoffer de vrouwelijke agent die een paar uur daarvoor Dorlas zijn rijbewijs heeft afgenomen.
Het wordt avond. Het boek is bijna uit. Dorlas krijgt levenslang en zijn advokaat begint een relatie met de ex. Van de politiemensen waarmee we in de dertienhonderd bladzijden kennis hebben gemaakt maakt bijna iedereen promotie. Niemand vraagt zich af hoe Dorlas zijn rijbewijs uit hun bureau kon terugnemen en zich bijna van kant kon maken met een extra revolver terwijl hij al gearresteerd was. Ook Arie, onze schrijver van al dit moois, lijkt zich dat niet af te vragen.
Rond ‘Utrecht’ heeft de hype zich mogen uitbreiden tot onmogelijke proporties. De rampzalige overwinning van het Forum in de verkiezingen is een rechtstreeks gevolg van de beziging van de term ‘aanslag’ waar er sprake is geweest van een ‘schietpartij’. Morgenavond is er een stille tocht, zondag zal in menige kerk weer gebeden worden voor het heil van ‘onze hulpverleners’. Het gekke in Nederland is, lieve kinderen, dat het er geel ziet van de hesjes maar die behoren toe aan de knuppelaars en spreejers, niet aan demonstranten.
Ga straks weer naar buiten, kids,en dwing het af, een echt klimaatbeleid. Gaat het niet goedschiks, dan maar… juist. (JoopFinland)

Een hele goedemorgen voor iedereen in de leer’plichtige’ leeftijd! Vandaag wil ik jullie niet de leer’plicht’ laten verzaken zonder een lesje gechiedenis. Ik heb geen idee over in hoevere die lullo van wereldoriëntatie jullie voorgelicht heeft maar er is de afgelopen week een naam in het nieuws opgedoken die velen onder jullie niet meteen zullen kunnen plaatsen, is het alleen al omdat jullie nog niet bestonden toen die naam in Nederland en ook daarbuiten op ieders lippen lag.
Het gaat om die van Pim Fortuyn. Da’s geen nickname, zoals de grapjassen onder jullie zullen denken. Het is de naam van een martelaar. Over Pim Fortuyn zou deze week niemand het hebben gehad als ie in 2002 niet was doodgeschoten. Fortuyn was toentertijd een soort van Thierry Baudet light. Een week na zijn dood werden er verkiezingen gehouden waarin de kerel vanuit het niets misschien de meeste stemmen zou hebben gekregen. Dus vandaar dat iedereen die destijds deze Fortuyn op een parkeerplaats in Hilversum heeft zien liggen kreperen deze week in een kramp schoot omdat ook Baudet bedreigd zou zijn geworden.
Ik noem Fortuyn een aangelengde vorm van Baudet omdat ie een veel te groot ego had: Fortuyn deed zijn ding alleen voor zichzelf. Baudet is veel gevaarlijker, omdat ie zijn beweging bouwt op gedachtengoed dat in een periode van de geschiedenis het gedachtengoed van velen is geweest, en ook nu weer door steeds meer mensen wordt omhelsd. Dat gedachtengoed noemen we fascisme. Fascisme gaat er van uit dat dingen als democratie en vrijheid en individueel recht de mensen alleen maar verdeeld houdt. Een fascist onderwerpt zich graag aan een leider, en aan het recht van de sterkste. Een fascist wil geen mietje zijn, daar komt het in feite op neer.
Pim Fortuyn dacht dat ie iedereen om zijn vingers kon winden, en hij werd beledigd als ie niet meer aandacht dan anderen kreeg. Een narcist dus. En een enge. Ik heb hem ooit geinterviewd, ver voordat ie zich met politiek bezighield. Hij deed als hoge ambtenaar iets met OV-chipkaarten voor studenten of zo. Ik moest nog dertig worden en hij viel op mij. Vond het vreselijk dat ik niet op zijn avances inging. Begon af te geven op mijn familie en vrienden en vriendin en zo. Zei dat ik een proleet was die zijn attenties niet verdiende. Een creep.
Tien jaar later, als aanstormend politicus, had de kerel het de hele tijd over ‘gewone mensen in het land’. Maar toen gaf hij hoog op over proleten. Hij oreerde over een elite die niet naar gewone mensen luisterde en niet wist wat die gewone man of vrouw wilde. Hij. Fortuyn, wist dat wel: de gewone burger wilde geen buitenlander als buurman en geen wachtlijsten in de zorg. Daarop kwam het fortuynisme in feite neer. Wie meer wilde weten over waar Fortuyn naar toe wilde als ie macht zou krijgen, kreeg te horen dat ie zijn boeken maar moest lezen…
Professor Pim, zoals ie zich graag liet noemen, en de gewone mensen, dat was wat. En dat is het ook gebleven. In feite is het steeds meer geworden, in de loop van de tijd. Fortuyn stond in een lange traditie van vooral hersenweke sociaaldemocraten en verlichte gristenen die het voor de gewone man opnamen. Je hebt nu natuurlijk premier Lachebekje die te pas en te onpas aankomt met zijn normaalriedel. Maar ook SP-ers moeten het daarvan nog steeds hebben. Hebben jullie die in de klas? Van die folderaars? Die van die clan van Marijnissen en de Jasper van Dijken? Wel eens in Oss verdwaald geweest? Dan weet je waarom hun gedachtengoed worstsocialisme wordt genoemd. Aanbrengers, verraders, verklikkers en Fordrijders zijn het, met hun gewoonheid. Pak ze maar es in de fietsenstalling, dan zul je merken dat ze niks terug doen maar meteen naar de rector lopen.
Geen mens is gewoon. ‘t Is een misdaad om je medemens gewoon te noemen. Het gewone mensen- gedoe is feitelijk het botvieren van superioriteitsgevoel. Een ander mens gewoon noemen betekent dat je blind bent voor de eigenschappen van die ander. Zo zijn we niet getrouwd, toch? Noem je een ander mens gewoon dan betekent dat dat je die andere mens niet hebt leren kennen. Ik ken een volwassen man -ook toevallig afkomstig uit Oss!- die zijn ouders gewone mensen noemt. Nou, mijn ouders waren verre van gewoon. Die hebben wel nooit in de krant gestaan maar toen ik ze over hun leven liet vertellen kreeg ik een heel verhaal dat ik nooit had kunnen verzinnen. Zo is het bij jullie thuis en in de klas ook, daar ben ik van overtuigd. Vriendschap, en liefde ook, zijn gebaseerd op ieders vermogen om de ander te leren kennen. Heb je dat vermogen niet, of ontken je dat dat vermogen ons in staat stelt om de ander aardig te vinden en te vertrouwen, ja zelfs verliefd op die ander te worden en te blijven, dan ben je een narcist van hier tot Heemstede, en een flink eind op weg om de nieuwe Fortuyn of Baudet te worden. Gratuliere…
Fortuyn voelde zich dus superieur aan iedereen -ook al beweerde hij het tegendeel- en het meest aan mensen die hij niet begreep. Hij noemde moslims achterlijk. Omdat hij niet begreep dat mensen gedreven kunnen worden door een geloof, en dat ook niet wilde leren begrijpen. Waar dat superioriteitsgevoel bij Fortuyn bleef steken in boude uitspraken en domme grappen, daar is het twintig jaar later bij Baudet ontwikkeld tot een gedachtengoed dat ook de lui met iets meer verstand aanspreekt. Baudet heeft het ook over moslims en over inferieure rassen, maar hij steekt vooral zijn aanhangers een veer in de reet. Bij Baudet gaat het niet meer over gewone mensen uit 010 maar over helden en ander dapper volk uit voorbije eeuwen. Baudet noemt de Westerse, kapitalistische samenleving de ‘onze’, en hij vindt die samenleving -dus ‘ons’- verreweg de meerdere van alles wat er in de geschiedenis geweest is.
Ja, slik maar even. Baudet stelt dus zonder met die door een teveel aan rode wijn wat waterige kijkers van hem te knipperen, dat de puinhoop, de rotzooi die van de aardbol gemaakt is -en waartegen jullie zeer tot mijn genoegen straks gaat protesteren- niet alleen prachtig is, maar ook nog eens door ‘ons’ bewerkstelligd! En ‘wij’ zijn dan in die waanvoorstelling de blanke jochies en meisjes, als afgezet tegen alle lui met een kleurtje. Een geloof zo oud als de blanke mens, zou je kunnen zeggen. Daarin beroept het kereltje zich op de ‘beschavingen’ die lang voor de ‘onze’ in Europa ‘bloeiden’. Daarom lult ie dus grieks en latijn. Maar vooral uit zijn nek. Want dat hele geloof, die overtuiging dat de ene beschaving superieur zou zijn aan de andere is natuurlijk lariekoek. Kennen wij een beschaving niet -omdat we bijvoorbeeld de taal die daar gesproken wordt niet kennen en het schrift niet kunnen lezen- dan zegt dat iets over onze onkunde, niet over het gebrek van kunde van die anderen.
Zo overtreft Baudet de publiekslieveling Fortuyn in superioriteitsdenken. Waar het toe moet leiden? Tot oorlog en vernietiging, nog meer oorlog en vernietiging. Een fascist leeft alleen bij wapengekletter. Die vindt vrede maar niets. Da’s niet mannelijk, in zijn opvatting. Dus: blijf niet met de handen over elkaar in de klas zitten, want dan word je als jongen over vijf jaar opgetuigd met een geweertje om de buren te lijf te gaan. En dan kun je als meisje je recht op abortus wel schudden en zit je over diezelfde vijf jaar thuis met acht koters om je heen. Dan gaat de aarde inderdaad over vijftien jaar kapot en geeft Baudet daarvan de schuld aan zwarten en moslims.
Moeten we niet hebben dus. Ik zou zeggen: pak vandaag es een kruispunt, gewoon de rotonde voor je school. Pak maar zo’n klaar-over-hesje uit de opslag, ja en neem ook maar dat spiegelei mee, daar kun je een mooie, korte leus op kwijt. Wat dacht je van: Geen Forum, wel zuurstof…?
JoopFinland

Goedemorgen allemaal, een hele goede stakingsdag ook nu weer toegewenst aan alle schoolgaande jeugd in Nederland. Maar voordat jullie je rugzakjes weer oppakt en met een welgemeend tabee het onderwijzend en ondersteunend personeel in de deuropening laat staan, eerst een overweging.
Er wordt een beroep op jullie gedaan. Of jullie meester of juf, of liefst natuurlijk allebei, willen aanbrengen. Wattaaa… toch niet weer over dat het nummer van Juliette in de telefoon van meester staat? Want daar zijn we laatst al over doorgezaagd… Neeneenee, dit keer gaat het over iets anders. Over iets dat zo anders is dat het enige uitleg behoeft. Niet over van dattum dus…
Deze aanmelding gaat over politiek. Linkse politiek. Jullie moeten het doorgeven wanneer meester of juf een links verhaal ophangt. Wanneer jullie worden geindoctrineerd, zo heet dat op zijn oud-grieks. Wattaaa… Wat is linkse politiek en zo ja wat heeft dat met ons van doen? Enne, wat krijgen we voor dat aangeven…?
Precies, dat dacht ik al: jullie zijn zo gewend aan linkse praat voor de klas dat jullie het niet eens herkennen. Het aanmeldpunt bedoelt met links dat lullo of kullo van wereldoriëntatie alles goedpraten van na 1968. Wattaaa… Jaja, rustig, ik leg het uit, ik leg het uit…
Jullie hebben opa’s en oma’s en over die hun tijd gaat het. 1968. Jullie pa en ma waren er toen nog niet en die leraren hebben het ook maar van horen zeggen, maar in en rond 1968 gebeurde er iets vreselijks. De wereld ging op de schop. Sindsdien is het niets meer geworden…
Niets was na 1968 meer zoals het duizenden jaren was geweest. Vrouwen waren geen vrouwen meer, mannen geen mannen. Kinderen ook niet. Iedereen moest zijn haren laten groeien en stoned worden. Iedereen deed het met elkaar, het liefst in de berm of in de etalage van de Hema. De muziek werd afgeschaft en daarvoor in de plaats kwam gegil en gekrijs van baardapen, manwijven en nikkers. De televisie werd uitgevonden en het verhaal werd de wereld ingeholpen dat de aardbol niet plat maar rond zou zijn…
Ik hoor niks meer uit jullie midden. Heb ik het fout of zijn jullie geheel en al flabbergasted? Jullie hebben nooit van dat al gehoord? Sterker nog: jullie denken dat ik nu maar een verhaal verzin om jullie bezig te houden? Maar het is echt waar gebeurd hoor: dit was de revolutie van 1968.
Waar is die dan gebleven, vragen jullie? Waarom is daarvan niets meer zichtbaar? Hoe kun je het nou over een revolutie hebben terwijl er niks niemandal van over is? Van de Franse Revolutie staat er tenminste nog een oud gebouw in Parijs. En de revolutie in Rusland van 1917 is daar laatst nog gevierd geworden. Maar van 1968 hebben we toch helemaal niks meer? Mannen die geen, en vrouwen die geen… Jullie papa wast op zaterdag de auto zoals dat sinds de steentijd is gebeurd, en jullie mama beunt dan bij in de Jumbo zoals haar moeder dat al deed bij De Gruyter. Blowen en de beest uithangen? Er komt een rookverbod tot aan de hoek van de wijk en laatst hield er iemand een spreekbeurt over dat zelfs abortus fout is. En op het schoolfeest worden geen rapteksten meer voorgelezen…
Jullie hebben groot gelijk. En jullie hebben het door. Van wat er al in 1968 heeft plaatsgevonden is vrijwel niets meer over. Museumstuf. Gaan jullie nou maar lekker met een stoot adrenaline in je donder de straat op. Enne… we hebben elke week een special place to go, en vandaag is dat de anti-abortusdemonstratie. Googel maar effe waar er eentje is en ga er dan met zijn allen naar toe om die verontruste gristenhonden een poepje te laten ruiken. Mijn zegen hebben jullie…
(JoopFinland)

Een hele goeie spijbelsessie toegewenst aan alle stakingsbereide scholieren, en deze donderdag steken we speciaal jullie vriendjes en viendinnetjes van het Cornelius Haga College in Amsterdam een hart onder de riem.
Ik las een reportage in het NRC over jullie school en moest daarbij meteen denken aan het bezoek dat ik een jaartje terug bracht aan mijn vroegere basisschool.
Jullie kwamen er goed vanaf, in het NRC. Feitelijk voel je als lezer tussen de regels door dat de schrijvers ervan van tevoren iets heel anders verwacht hadden. Ze zijn positief verrast, zeg maar, na alle ketelmuziek die er uit het orgel van inlichtingendienst en stadsbestuur was gekomen. Jullie gaan gescheiden naar de gymles, daar kwam het in het stuk op neer, maar voor de rest zijn jullie doodnormaal.
Ik heb ook nooit gemengd gegymd, ook niet na de basisschool, op havo en atheneum. Is dus louter een kwestie van gebrek aan historisch benul om dat van jullie raar te vinden. Kom ik zo op terug, maar eerst even vertellen waarom ik die basisschool van mij bezocht. Was niet zomaar nostalgie. Mijn protestants-christelijke schooltje is dertig jaar geleden veranderd in een islamitisch schooltje. Heette vroeger naar prins Bernhard, en dat staat nog steeds op de gevel. Lachen!
Eind 2017 stond bij een bezoek aan mijn geboorteplaats de deur van het gebouw gastvrij open en die kans liet ik me niet ontnemen. Want ik was ook nog nooit in een islamitische ruimte geweest. Nee, ook niet tijdens een vakantie. Ik ben niet zo iemand die in zijn zwembroek en op teenslippers effe gaat kijken hoe ‘die moslims’ bidden.
Daar was alles dat ik me van vijftig jaar her herinnerde: trappenhuis, lokalen, de kastruimte waarin mijn bovenmeester zich tussen de lessen in terugtrok. En nog steeds het uitzicht op de middeleeuwse vestingmuur waartegen de school gebouwd is.
In alles nog steeds een school. Met een groepje van jullie leeftijd in een overblijflokaal, dachten dat wij ze kwamen berispen omdat ze net daarvoor vuurwerk op het schoolplein hadden gegooid. Gingen van de opluchting thee voor ons maken, heerlijk.
Alleen de geur van krijt ontbrak. En het portret van Bernhard en Juliana, dat was vervangen door een grote Turkse vlag.
Nu even over die geschiedenis. Die hetze tegen jullie doet me op een of andere manier denken aan de Koude Oorlog. Da’s een periode die jullie alleen maar van horen zeggen hebben, maar ik zat op die basisschool toen ie op zijn hoogtepunt was, die oorlog.
Europa was toen verdeeld, in Oost en West. Of eigenlijk in West en Oost, want in alles kwam het Westen, waar ‘wij’ leefden, op de eerste plaats, en het Oosten, waar ‘zij’ leefden (‘in onvrijheid, armoede en barbarij’, zoals wij op dat schooltje leerden) ver daarachter op de tweede.
Nu viel het met die armoe wel mee, zag ik bij een bezoek aan Berlijn, vroeg in de jaren zeventig. Berlijn was toen ook verdeeld in west en oost, maar ik zag rond ons hotel in west net zoveel armoe als in het oosten van de stad.
Onvrijheid en barbarij, dat zag ik wel degelijk, al was het pas weer een aantal jaren nadien, toen ik door Rusland reisde. Dat noemden ze toen Sovjet Unie en moest een socialistisch land heten. Maar mij viel er vooral op hoe bang de mensen er voor elkaar waren. De Sovjet Unie was een verklikkersmaatschappij. Met ontzettend veel mensen met een of ander uniform aan en een zwaailicht op hun autootje. Niemand sprak er met elkaar. Men vermeed elkaar letterlijk in de straten. Echt waanzinnig stiekum allemaal.
En dat hebben we hier naar toe gehaald, denk ik dan. Nederland, West-Europa anno 2019 is een verklikkersmaatschappij zoals ik die destijds in het oosten gezien heb. Met al die camera’s in de openbare ruimte. Met al die sneue boa’s en terreinknechten op straat en in gebouwen. En met die oproepen als waarover ik hier vorige week schreef: de oproep om je buurman te verlinken.
Oost-Europa is niet bevrijd, het is naar het westen toe uitgebreid!
Maar er is wel één heel groot verschil tussen nu en de Koude Oorlog. De vluchtelingen van toen, uit Polen, Hongarije en noem maar op, werden in de watten gelegd. Die waren heel erg welkom. Niet, zoals nu, op de vlag van een groepje vrijwilligers, maar in het echie, op feesten en partijen van de overheid. Iemand uit het Oostblok zoals het toen heette, had zwaar geleden en was dapper en verdiende ons aller respect. Dus zo iemand bleef niet op een bootje ronddobberen of in een kamp zitten. En aan zo iemand werd niet gevraagd of ie thuis ook misschien kampbewaker was geweest of zijn buurman had aangebracht. Moet je je voorstellen: Polen en Bulgaren die hier niet op een camping wonen en die we niet verwijten dat ze van de duizend euro die ze verdiend hebben met een tachtigurige werkweek in een smerig magazijn vakantie gaan houden, maar die we thuis uitnodigen om aan onze vrienden te laten zien en die Nederlands kampioen schaken mogen worden! Jullie en vooral jullie ouders zouden maar wat graag met die koude oorlog-polen geruild hebben...

‘Een opgestoken middelvinger naar onze vrijheid’, zo hoorde ik iemand jullie van het Haga noemen. Heerlijk, heerlijk, voor mij mogen jullie, juist vanwege jullie afwijzing van wat jullie verkeerd vinden in ‘onze’ samenleving. Opgestoken middelvingers, die hebben we nu des te harder nodig!
Dus ook jullie naar buiten allemaal, en organiseer voor mijn part een gebedsdienst op dat kruispunt voor je school. Allemaal knielen en liggen in de richting van Mekka en boven het geloei van de file Allah aanroepen. Maar ga dan wel in die file rond met zo’n ouderwetse stinkende collectezak. Want dat vinden die kaaskoppen integreren… (JoopFinland)

Goedemorgen mijn allerliefste spijbelaars. Je suis Kees Koning,da’s de kakelverse leus voor deze oproep om ook deze donderdag de brand te steken in de schooldag. Zo, dat zijn een heleboel ezelsbruggetjes. Laten we maar es beginnen met zuiderbuur Fransje.
Wat een krokodilletranen deze week, geplengd vanwege die kerktoren in Parijs, vinden jullie ook niet? Twee weken terug moest er aan de oevers van de Seine nog deur-aan-deur toiletpapier verkocht worden om die verbouwing die al decennia voortsleept eindelijk es voor Frans te krijgen. Komt pas geld los zodra zo’n bouwvakker een sleets petroleumkacheltje aan laat staan!
En dan heb ik het nog niet over die lui die die kerk en die brand als symbool voor hel en verdoemenis zien. Macron natuurlijk, die het met dat scheuterige stemmetje van hem over grandeur heeft, da’s frans voor een stijve. Maar helemaal het apezuur krijg ik van die dinsdagmiddagadventisten, die gelegenheidsgristenen die die kerk uitroepen tot symbool van ‘ons’, en daarmee bedoelen ze dan ‘ons’ gristendom, afgezet tegen ‘hullie’ hun andere dommen. Bijkans elk kerkgebouw is door ‘ons’ omgeturnd tot pretpark of dikkelippenstudiootje, maar als het laatste in de hens staat moeten ‘wij’ ons er verbonden mee voelen. Nomdesju, je zou als god zijnde bijna met een blikseminslag hier en een bosbrandje daar ook de laatste verbindingen tussen jut en juul opblazen!
Maar Kees Koning… Aan hem hebben we de naam van dit serietje te danken. Zonder die taalgrap dan. Opgeruimd staat netjes noemde Koning de actie waarbij hij met een kloeke bijl en een dito voorhamer ‘onze’ militaire vliegvelden opwandelde en straaljagers en bommenwerpers te lijf ging. En landingsbaanlampen en zendmasten. Of hij nam een wat grotere nijptang of ijzerschaar en haalde daarmee de hekken rond zo’n basis open.
Kees Koning haalde het beste in zijn vijanden naar boven, zou je kunnen zeggen. Omdat hij priester was. En omdat hij geen geweld tegen mens of dier wilde grbruiken. Dus in de gristelijke hoek vond men hem een afvallige, en in de hoek waar men zo graag de oorlog verklaart aan de oorlog vond men dat hij daarbij in de weg liep. In beide hoeken vond men dat Koning het af moest leren door hem gevangen te zetten. De man zat dan ook jarenlang in de cel.
Goed voorbeeld doet goed volgen, zo heeft dit serietje als motto. Het is Witte Donderdag, dus nu als de gesmeerde bliksem de klas uit jullie, naar het hok van de portier voor tangen, scharen en een flinke hamer en hup, naar het dichtstbijzijnde vliegveld. Maakt niet uit of het militair is of niet. Jullie weten ook dat het vliegverkeer de grootste vervuiler is. Maak die start- en landingsbanen onveilig en ga te lijf wat daar aan glas en beton en staal staat. Doe het ter nagedachtenis van Kees Koning. En ga dan in zijn naam naar het dichtstbijzijnde voormalige kerkje en sla daar de huidige inventaris, of ie nou uit zonnebanken of uit alles voor de bergbeklimmer bestaat, kort en klein en in duizend mootjes. Dat wordt morgen met recht het vieren van een goede vrijdag!
(JoopFinland)

Goedemorgen spijbelaars van school of werk of desnoods het leven zelve. Volgens de msm hebben jullie concurrentie gekregen: Extincton Rebellion. Ik ga straks in op dat concurreren. Eerst over die naam, en dan vooral het eerste woord daarin. Uitsterving. Vind ik goed gekozen. Klinkt zowel in het engels als bij ons dreigend. Donker en duister. Drukt goed uit hoe onze tegenstander zich voordoet.

Vriend Natuur is donker en dreigt. Vriend Natuur zal ons uitroeien en vrolijk fluitend verder evolueren. Vriend Natuur is ons al bijna vergeten. Natuur is dus niet te vangen door ons, en al helemaal niet in het woord vriend. Vriend is onze uitvinding, hier in het Westen. Iemand die we nog even niet de hersens inslaan noemen we een vriend. In Afrika noemen ze je familie.

Natuur is onze grootste tegenstander. Want we begrijpen haar niet. We kunnen niet met haar communiceren. Het is godgeklaagd: we maken foto’s van een zwart gat maar we begrijpen niet waarover die vogel het heeft. Na miljoenen jaren zijn we niet meer in staat om de andere dieren te verstaan. Uit arrogantie noemen we hen vriend. We weten niet eens hoe zij zich zelf noemen.

Vriend Natuur is in werkelijkheid onze vijand. Een vijand tegen wie we het afleggen. Altijd en overal. We hebben het al verloren, dat gevecht dat we nooit aan hadden moeten gaan. We doen er het beste aan ons alsnog over te geven. Met de witte vlag het oerwoud in en de kudde bizons tegemoet. Laten we om genade smeken. In een taal die voor Vijand Natuur te verstaan is.

Deze vijand staat niet tegenover ons in een ander uniformpje. Deze vijand kent geen overlopers. Op deze vijand krijgen we geen vat, ook niet als we hem opsluiten en martelen. Hij knijpt er dan gewoon tussen uit, door dood te gaan, zonder zich nog voortgeplant te hebben. Deze vijand streeft niet naar vrede maar naar onderwerping.

Laten we ons dus weer onderwerpen. Niet door de natuur vriend te noemen maar door in haar op te gaan. Gedwee en niet langer uit op gewin. We hebben niets gewonnen en hebben al bijna onszelf verloren. Nu kunnen we alleen nog rebelleren tegen ons uitsterven. Niet door Vijand Natuur te bestrijden en te onderwerpen, maar door ons neer te leggen. Als een hond in het zonlcht.

In de msm wordt verteld dat Extinction Rebellion bestaat omdat jullie niet zouden bestaan, opstandige en spijbelende jeugd. Ze zien het graag zo, in de kwaakkranten en op de kwekradio. Ze hebben het graag over concurrentie. Over machtsstrijd. Vertellen ellenlange verhalen over wie wie allemaal naar het leven staat in de polletiek.

Mispoes in het kwadraat. Die jongens en meisjes die zich aan elkaar verbinden met flinke platen ijzer hebben jullie nodig. Ga om ze heen staan en zitten. Keer je samen tegen de wout. En tegen de msm. Ook vandaag weer. Bevrijd een dier, en daardoor jezelf. Hup, allemaal naar De Efteling en de fik in die tent. En hop, naar de dierentuin en van het slot die kooien!

(JoopFinland)

Goedemorgen spijbelaars en andere nietsnutten! Ik noem deze week altijd de Lijdensweek, met de grote l, niet vanwege Pasen of zo maar omdat ze ons zowel het gekut rond die koning brengt als het geteem rond bevrijding en verzet. Ik weet niet wat erger is: dat tenenkrommende geniks rond die corpsballen met hun aangeklede Barbies, of het collectieve klaarkomen over dat we onszelf destijds toch maar mooi bevrijd hebben.

Voor mijn part gaaan jullie zaterdagavond om acht uur de straat op met een ghettoblaster en wat dan ook aan andere geluidsattributen om het feestje van de zelfuitgeroepen helden te verzieken. Maar ik heb deze keer ook nog iets anders voor jelui in petto. Huiswerk. Ja echt. Echt huiswerk. Lonend huiswerk. Voor het vak geschiedenis, of hoe dat tegenwoordig op jullie op een baan en een karrejerre voorbereidend en vast en zeker met de termen economisch en administratief gelardeerd onderwijspretpark ook mag heten.

Ik wil dat jullie de echte geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog gaan onderzoeken, opschrijven en onderwijzen aan je eigen kids. Dus zwaar afwijkend van wat er nu ligt en waaruit dezer dagen weer zonder stop op de mond geciteerd wordt. Eigenlijk gaat het om de geschiedenis van vlak na 1945. Over wat er nu werkelijk gebeurde toen er in naam van Duitsland gecapituleerd werd en diverse zogenaamd democratische overheden en instituties hersteld werden. Wat er met het verzet gebeurde. En met verraders.

Nee, we gaan niet zo maar weer in het wilde weg Jan Terlouw lezen, of Lou de Jong. Daarmee schieten we niks op. Nee, we kunnen ons onderzoek laten beginnen vanuit een boek dat ik aan het lezen ben. Of eigenlijk twee boeken. Of nog mooier: feitelijk gaan we het derde boek schrijven. Het boek dat er nooit gekomen is. Het derde boek in de serie dat de schrijver wel aangekondigd heeft maar dat dus nooit het licht zag, waarschijnlijk omdat de auteur voortijdig overleed.

Het gaat om het werk ...alias Teixeira Geschreven door een geboren Vlaming, A.V.F. van der Gouw. Het is al weer uit 1968 dus jullie moeten het ergens uit een rommelzolder opduikelen en in ieder geval in het exemplaar dat ik heb ontbreken er bladzijden. Maar voor een Vlaming schrijft Van der Gouw verrassend soepel en het relaas van de kerel is zo meeslepend dat je na zevenhonderd bladzijden je een ander mens voelt. Wens ik jullie allemaal toe.

Wat er zo goed aan is en waarom ik het voor jullie zo geschikt vind? Van der Gouw was toen de oorlog voorbij was van jullie leeftijd. En Van der Gouw was fout. En niet zo’n beetje. Hij begint zijn verhaal zo: ‘Ik ben een landverrader, een oorlogsmisdadiger, en politiek delinquent. De volgorde van deze begrippen heeft geen betekenis.’ Hier hebben we dus niet te maken met de zoveelste lullo die beweert dat ie het allemaal niet zo bedoeld heeft of gesnopen. Van der Gouw plengt geen krokodilletranen: ‘Ik heb geen excuus voor mijn oorlogsverleden. Ik had voor de Bijzondere Rechtbank geen verdediging en heb ook nu nog geen verklaring.’

In zijn Verantwoording neemt Van der Gouw ons in duizelingwekkende vaart mee in het Nederland en Duitsland van tussen 1945 en 1952. In het laatste jaar is hij net de vijfentwintig gepasseerd en heeft iets ontdekt. Hij is in die zeven jaar niet op zoek geweest naar hoe hij zich vrij kan pleiten, maar heeft door met honderden mensen te praten een beeld gekregen van wat er werkelijk gebeurt. Het is niet prettig wat hij dan ziet.

In 1952 worden de twee laatste doodvonnissen op Nederlandse bodem voltrokken. Van der Gouw: ‘Beiden hadden zonder meer de dood verdiend. Maar niet op grond van het gezochte motief waarvoor zij doodgeschoten waren. Zij waren de laatste gedetineerden die een gevaar betekenden voor de verradersring die buiten gevangenissen en kampen nog steeds bestond.’ De twee over wie hij het heeft, had Van der Gouw zo graag nog aan de praat gekregen. In deel 1 en deel 2 a gaat hij met wat hij heeft losgepeuterd wel aan de gang en zet hij de hele geschiedschrijving van de eerste helft van de twintigste eeuw op zijn kop.

Maar aan deeltje 2 b is de man dus niet toegekomen en dat is toch doodzonde nietwaar? We kunnen toch de waarheid over 1900-1950 en over de tentakels van die tijd tot op de dag van vandaag niet op een rommelzolder laten liggen? Dus aan de slag zometeen. Op naar de dichtstbijzijnde ramsj en daarna naar Den Haag, de archieven in. Neem meneer en juf maar mee. Kunnen die er ook nog wat van opsteken…
(JoopFinland)

Een hele goedemorgen voor al het schoolvolk van Nederland en België! Wij begrijpen uit de sms dat jullie op heden iets anders aan het koppie hebt dan spijbelen ten gunste van een beter kliimaat. Examens. Jullie worden geacht bloed, zweet en tranen te plengen voor weer een stapje in de tredmolen die karjerre heet.

Ook gelezen hoe het onderwijssysteem op de schop moet. Dat lees ik al een halve eeuw. Sinds ik lezen kan, dus. Jullie zijn niet dom, en begrijpen ook wel dat er een hele volksstam rein geld verdient met het uitdenken van plannetjes, ook voor het onderwijs. Het ene plannetje is nog niet een stille dood gestorven of het volgende wordt al opgeblazen tot een ballon die dan ook weer paf! zegt.

Meanwhile lach ik me dood om de nieuwste hype in onderwijsland. De bollebozen (die jullie nooit op je school te zien krijgen, want de echte pennelikkende en grensoverschrijdende plannenambtenaartjes zitten in Den Haag) hebben bedacht dat het beste onderwijs uit Finland komt. Yes, count your blessings. Het land van de duizend meren en muggen is het moderne schoolvoorbeeld.

Ik blijf er bijna in.

Waar zoiets vandaan komt? Ik heb het volblazen van die griezelcondoom vanaf het prille begin medegemaakt. Werd toen jullie nog in de luiers lagen benaderd door het overigens meestal voortreffelijke VPRO televisieprogramma Tegenlicht. Ik was correspondent voor die omroep in Finland en of ik een school wist waar men een docu over het Fins onderwijssysteem zou kunnen maken.

Ik heb de VPRO altijd zien zitten en ze hebben ook altijd wat aan me gehad dus ik zei dat ik op een Finse school had gewerkt en ze aan interviews en dergelijke kon helpen. Niet gevraagd dus naar de insteek van de beoogde documentaire en dat had ik beter wel kunnen doen… Want pas terwijl de crew al met alle lampen en gedoe in de weer was, bleek mij dat ze op de verkeerde missie waren.

Tegenlicht ging het Finse onderwijs neerzetten als ‘het meest innovatieve ter wereld’. New speak uit die kantoorbubbel in Den Haag die om een of andere reden de VPRO-mensen had besmet. Ik ben de naam van de kerel vergeten maar er was zo’n plannenzeiker die aan dezelfde Finse school als ik had gewerkt en daar werkelijk versteld had gestaan van dat ‘innovatieve’ vermogen, aan hem geopenbaard.

Ik loyaal aan ‘mijn’ omroep en dus adressen en telefoonnumers gegeven maar wel gevraagd om mij op geen enkele wijze in hun docu te betrekken. Ik beschreef kort mijn ervaringen met het ‘innovatieve’ Finse onderwijssysteem en nam afscheid van ze. Het relaas heb ik toen ook online gezet: leest en huivert leest en huivert.

Heb ik bijna twintig jaar lang me afgevraagd of ik nou de enige was die door die hype heen prikte, totdat ik een week of wat terug op de kwekradio een interview hoorde met een docente. Ik weet niet wat ze gaf of waar ze voor de klas stond maar zij was de eerste die bluspoeder op die Finse innovatiewoede gooide.

‘Ik ben op twee studiereizen naar Finland geweest’, zo vertelde ze aan Lara Rensen, ‘en wat ik heb gezien en gehoord deed me tot de overtuiging komen dat we met dat Finse onderwijs hier niet zoveel kunnen. Want dat Finse onderwijs wordt gegeven in Finland, aan Finnen. Die mensen daar zijn rustig en gedwee. Die hebben niet de mondigheid van ons Nederlanders.’

Ze deed het veel netter dan ik, maar dat vergeef ik haar graag. Einde hype dus. Ben benieuwd of die grappenmaker uit die VPRO-docu nog steeds grof geld verdient met zijn nep-informatie. Dus ik zou zeggen jongelui: laat je huiswerk vandaag maar maken door die door je pa en ma betaalde bijlesboer en googel voor mijn lol even op naam en adres van die kerel.

Gevonden? Schuif dan iets innovatiefs in zijn brievenbus. Mag ook digitaal…

(JoopFinland)

Een hele goeiemorgen lieve spijbelende schooljeugd van Nederland. Vandaag gaan we racen en boksen. Jazeker, tegelijk en in één persoon belichaamd. In Jos Verstappen, wie kent hem niet? De vader van, en heeft zelf ook in een bolide zitten scheuren. Maar tevens begenadigd mishandelaar. Tot twee keer toe vervolgd voor het in elkaar slaan van toevallige passanten in het bronsgroen eikenhout waarin ie geboren is en waar ie prat op gaat.

Daaraan wil us Joskeniet graag herinnerd worden, maar wij noemen zijn slagvaardigheid in één adem met zijn snelheid omdat er op Zandvoort weer geformuleerd gaat worden. Terwijl formuleren vijfendertig jaar geleden in de ban ging, in Nederland. En met reden natuurlijk. Niet alleen veroorzaakte de GP van Zandvoort met alles daaromheen toen al onafzienbare opstoppingen, ook was men toen nog van afschuw vervuld door de racesport. Die eiste doden, en niet alleen op de aanvoerwegen.

Ik weet het nog als de dag van gister, ook al was ik van jullie leeftijd, toen zo’n brokkenpiloot levend verbrandde achter de Hollandse duinen. Ik kan me ook nog herinneren dat de Oostenrijker Niki Lauda de helft van zijn gezicht verloor tijdens een race. Niet op Zandvoort, maar wel live op televisie. Daarna volgden onder anderen Ayrton Senna, en Jonkheer Gijs van Lennep, de laatste weer in de Tarzanbocht. Ergens in de loop van deze trieste opsomming ging formula in ons landje op slot, werd niet meer op televisie getoond, niet meer uitgebreid in de kranten beschreven.

Niet alleen racen trof dat lot. Ook dat boksen, het mekaar in elkaar slaan voor geld, ging toen in de ban. Totdat ene Regilio Tuur -later veroordeeld en uit beeld verdwenen omdat ie ook op straat klappen uitdeelde en vrouwen verkrachtte- weer voor Nederland aantrad op de Olympische Spelen, was er geen boksen te zien op onze TV, en werd je meewarig aangekeken wanneer je het er over had. Boksen was geen sport, zo was men het in die mooie dagen eens, maar het perverse verlengstuk van perverse dingen als oorlog en de dienstplicht.

Formuleren is natuurlijk ook geen sport. Zo’n raceauto is een rijdende computer, zo’n race is een slaapverwekkende vertoning, de racewereld een voorbije wereld, van alpha-mannetjes die het in de stallen doen met hete meisjes en zelfs ‘s winters als het racen stil ligt, niet rustig thuis kunnen zitten met een goed boek. Zegt de naam Schumacher jullie iets? Won een keer of tien achter elkaar het wereldkampioenschap rondjes rijden maar moest zichzelf ook zo nodig bewijzen op de ski’s. Zag die boom niet staan en ligt nu volgens insiders nog in een donkere ruimte naar die boom te kijken. Maar zijn zoon is zojuist gedebuteerd in de GP, dus er is werkelijk nog meer leed op deze wereld dan wij op een donderdagmorgen kunnen verstouwen.

Jonkheer Gijs van Lennep… Jullie hebben toch wel meegekregen dat de heropening van Zandvoort voor het supersmerige doodrijcircus vooral het ‘werk’ is van de broer van? Nee, niet die van de jonkheer maar van Dikke Billy, ons gekroonde waterhoofd. Bernhard junior die net zo schuinsmajorig uit zijn ogen kijkt als senior destijds, is de lobbyist achter de Zandvoortse GP 2.0. Huisjesmelker en lawaaivogel: jullie vragen je terecht af waarom die provo’s van destijds, waarover jullie allerlei heldhaftige verhalen moeten aanhoren, niet gewoon op een nacht romanovje hebben gedaan achter Soest.

Wat gaan we er nu wel aan doen, aan het apocalyptische geweldsscenario in ons laatste restje natuur? Die Tarzanbocht bezetten? Ik raad het jullie ten stelligste af. Stel dat zo’n behelmde debiel al op tijd merkt dat er gewone mensen op de rijweg lopen, dan nog is het gevaar levensgroot aanwezig dat jullie de meute op de tribune tegen je krijgt. Kijk naar wat er recent op De Efteling gebeurde met actievoerders tegen paardenmishandeling, en hoe in Boxtel deze week de gelijkgeschakelde pers met demonstranten tegen dierenmoord omging. Ik vrees dat de getatoeeerde massa zich op jullie zal storten en dat al die gewapende boa’s dan even de andere kant op kijken.

Nee, je moet dat soort dingen in de kern aanpakken. Zo’n bolide, al die scheurkanonnen, staan dus stil zodra de compu stilstaat. Geen beweging meer in te krijgen, hoeveel fuck, fuck, fuck zo’n Maxje V ook in de boordradio jelt. Hacken dus die hap. Gewoon vanaf je zolderkamertje. Hoef je niet eens voor in de file te staan of tussen die zwetende Amsterdammers in de trein te zitten. Noem je mooie en nuttige actie maar ‘De Wraak van Jonkheer Van Lennep’, dan verwijs je ook nog knap naar de geschiedenis...

(JoopFinland)

Zo bruin heeft zelfs George Orwell ze niet gebakken, lieve spijbelaartjes van me. Kennen jullie toch wel, Orwell? Of komt die op een boreale school niet meer op de verplichte leeslijst? Schreef in 1948 over 1984 en had het precies bij het juiste eind, die George. Vond in dat boek de term New Speak uit, het taalgebruik dat volledig doorgedraaide dictators hadden bedacht om moord, marteling en zo nog wat heel onprettige dingen prettiger te laten klinken. Maar zelfs Orwell dus heeft nooit kunnen bedenken wat een woordvoerder van de Bossche politie vanochtend in het Brabants Dagblad liet afdrukken. Leest, huivert en zegt het voort…

We zijn in deze aflevering van onze weldadige serie in Den Bosch en bij het voetbal. Een thuiswedstrijd voor mij, zogezegd. Als Bosschenaar en als voetballiefhebber. Houden jullie daar ook van, van ‘het spelletje’? Ik vind het stadion een soms mooie, soms griezelige afpiegeling van de samenleving. Met veel opgeschroefde ego’s en gesmeerd met een enorme hoeveelheid geld. Maar ook met prachtige emoties bij spelers en publiek, en met een enorme portie drama. Tragiek, in alle kleuren van dat woord. Zoals gisteravond bij een thuiswedstrijd van de FC Den Bosch. Ging om promotie naar de hoogste divisie, en in de laatste minuut verloren.

Balen dus, en sommige mensen staan dan zo stijf van de adrenaline dat je ze op dat moment niet voor de voeten moet gaan lopen. Jullie kennen dat vast wel van thuis, of uit de klas. Het domste wat je dan kunt doen is zo iemand uitdagen. Zieken. Sucken.Juist, wordt ie alleen maar opgefokter van en voor je het weet vliegt er wat door de lucht of landt er een vuist in jouw gezicht of dat van de buurman. Ieder kind weet dat, en snapt dat. Wat doe je dus niet met een paar duizend fans die al tig jaar elke thuis- en uitwedstrijd van hun kluppie bezoeken en tien jaar hebben moeten wachten op een wedstrijd zoals gister, waarin het echt om iets gaat? Smeris voor ze neer zetten.

De wedstrijd was nog niet afgelopen of iemand stak in zijn verdriet een heg in de fik. Je leest het goed: struikgewas, van dat magere dat rond betonnen voetbalstadions op een nog betonniger bedrijventerrein pleegt te groeien. Een heggetje eigenlijk. Boodschap van die supporter duidelijk: na een overwinning gaat er vuurwerk de lucht in, na zo’n nederlaag steek ik zo’n zielige hooistengel in de hens. Niemand keek er van op, iedereen wilde teleurgesteld naar huis, die zieltogende graspolletjes omzomen de voornaamste parkeerplaats van het stadion. Niemand dus die aan zag komen wat er kwam… Politie te paard. In volle galop.

In mum van tijd was de rel geboren waarvoor de Bossche politie gekomen was. Anders kan ik het niet zien, en op de kreten die uit het publiek geslaakt werden te beoordelen ook niemand anders van de zevenduizend mensen. Uitgelokt geweld. Stenen, dranghekken en fietsen door de lucht, mensen in paniek hun auto in om die en zichzelf in veiligheid te brengen. Bereden politie en een peloton ME ingezet tegen ongewapende burgers. Ik zag iemand hardhandig gearresteerd worden omdat ie een boomtak tegen een gepanserde bus van die wouten gooide. Een boomtak, waarschijnlijk de enige tussen het stadion en Rosmalen…

Hoe ver kun je gaan als je voor het minimumloon bereid bent om mensen in elkaar te slaan?

Heel ver dus. En de woordvoerder van het zooitje legde vanmorgen uit waarom. In de plaatselijke sufferd zei de man of vrouw na de vrijlating van de arrestanten dat zij zullen worden aangeklaagd wegens het ‘aanvallen van hulpverleners’.

Jullie zult het met me eens zijn, beste spijbelaars, mijn hoop voor de toekomst, dat dit de New Speak van Orwell verre te boven gaat. Hulpverleners gewapend met een knuppel en traangasgranaten… Ik verdenk die Brabokrant er al van dat ze in de oorlog de kampbewakers van het ‘Bossche’ concentratiekamp Vught braaf hulpverleners noemde… Zeg me dat het nooit zal gebeuren maar ik zie de dag al in het verschiet liggen waarop een beul, iemand die de trekker overhaalt in een vuurpeloton of op de knop drukt bij een executie, hulpverlener zal worden genoemd. En dat iedereen dat voor zoete koek zal slikken.

Voorkom die wereld voor jullie zelf en voor mij, lieve kids. Laat die laatste proef op school morgen de laatste proef, ga naar het dichtstbijzijnde politiebureau en laat er geen steen van op de andere staan. Jullie hoeven alleen maar extra-voorzichtigheid te betrachten bij het bevrijden van die paarden van ze. Want die hebben er niet om gevraagd…

(JoopFinland)

Vrije dag genomen morgen na de vrije dag van vandaag, lief spijbelgespuis van me? Nog een vraagje: hebben jullie een apart lokaal voor de lessen engels op jullie school, en zo ja, zouden jullie dat lokaal als volgend actie-object kunnen kiezen? En met actie bedoel ik leuke actie. Dus kliederen en klooien naar hartelust, op de wanden en vloeren van het ding. Vergeet niet om rotte eieren mee te nemen. En vergeet vooral niet om er de vlag van de USA in de fik te steken.
Reden voor dit verzoek? Mij gewerd dat de ambassade van de US niet meer is wat ie geweest is. Wat dat dan was? Een heel fris en fruitig object. Aan het Museumplein in Amsterdam, tegenover het Concertgebouw. Het allerleukst was het wachthokje, een lullig hondeonderkoomsel op zo’n tien meter voor de betonnen muur die het ambassadeterrein omgaf. Daar gebeurde het, decennia achtereen. Men kon er kiezen, wat een rijkdom: of die vlag naar beneden en in de hens, of dat hokje ondersteboven.
Kan dus niet meer, tegenwoordig moet je je eieren kwijt in een Mac of in zo’n jeans shop. Of in jullie klaslokaal dus.
Directe aanleiding voor dit verzoek? Trump komt eraan. Of niet natuurlijk, maar dan staat zijn komst tenminste een hele zomer in de aandacht van de media die er niet toe doen. The Donald is uitgenodigd door Fat Willy. De dikste klimaatontkenner over een rode loper naar ‘onze’ koning en ‘onze’premier. Dat trekken we toch niet? De laatste US-president die hier de boel kwam opvrolijken was alweer ouwe Bush, na de eerste Golfoorlog. Toen bestond dat wachthokje dus nog.
Jullie zijn opgegroeid met het debiele zoontje van ouwe Bush en met Barack Hussein Obama. Die zijn hier niet geweest, de laatste stuurde alleen maar zijn vrouw, vanwege haar memmen. Bush junior was die van die einstürzende Neubauten in New York, Obama hebben jullie een high five zien geven toen ie de zogenaamde dader van die Neubauten, Osama bin-Laden, in koelen bloede liet vermoorden. Osama was op zijn beurt weer ingehuurd door Clinton. Clinton maakte ons niet lekker met memmen maar met een sigaar. Vraag je ouders-verzorgers maar es naar de details.
Waarschijnlijk moesten jullie van die ouders-verzorgers weglopen met Obama? De thirty percentsneger die kon praten en denken, was verre te verkiezen boven de wildebras Bush junior uit Texas, aan wie we nog steeds de waanzinnige veiligheidscontroles op Schiphol hebben te danken wanneer we naar zijn land vliegen.

Heb ik nooit gedaan en zal ik wel nooit doen, naar het land van de Bushen en de memmen vliegen. Ik weet niet hoe het met jullie is, lieve kids, maar ik heb altijd het gevoel dat ik het al gezien heb, die US of A, zonder dat ik er echt ben geweest. Ga maar na: zet de tv aan of surf over het internet en je bent daaro. Wij kennen het stratenpatroon van Los Angeles of Chicago beter dan dat van Rotterdam-West! Is dat vreemd of is dat vreemd? Het is een soort psychische kolonisatie, die de verenigde staters bij ons hier en ook in Azie en grote delen van Afrika hebben doorgevoerd.
Met het junkfood en hun Hollywoodgedoe hebben we ook hullie hun politieke systeem overgenomen. In de VS was het altijd al normaal dat minder dan de helft van de mensen gaat stemmen, nu is dat hier ook ingeburgerd. ‘De democratie won de Europese verkiezingen’, kopte een krant afgelopen week. Omdat vijftig procent van het stemvolk de moeite nam. En heb je het gedoe rond Jesse Klaver en GL gevolgd? Klaver met die Bassie en Adriaankop van hem in beeld en maar schudden dat het vreselijk van hem Klaver was om die jongen met die vage achtergrond de laan uit te sturen. Dat ruikt toch naar die sigaar van Clinton?

That’s America…

Ik las een goed boek over de VS. Een aanrader nu het zomer wordt en je nog een keertje met ouder-verzorger mee moet naar die afgebrande Notre Dame of een leuke achterstandswijk in Rio. ‘Een Amerikaanse oorlog’ heet het boek en het is geschreven door Omar el-Akkad. Gaat over een tweede burgeroorlog in de VS, over een jaar of honderd. De helft van het continent ligt dan onder water en oorlogen worden beslecht door een dodelijk virus te verspreiden. Dikke pil maar een pageturner.Omdat je al vanaf de kennismaking met de naam van de schrijver het vermoeden hebt dat hij de lezer op de hoogte gaat brengen van een ongemakkelijke waarheid. Die oorlog bestaat al, vandaag. In het Midden-Oosten waarvandaan el-Akkad komt, zijn de kampen en de gevangenissen die hij minutieus beschrijft, al aanwezig. En daar is de eindeloze aaneenschakeling van wraakacties die de leidraad van het boek vormen, al decennia in volle gang. Een asgrauw beeld van wat ons te wachten staat de komende eeuw. Een goedgeschreven en vertaalde reminder van het feit dat we hier en in de VS op een terp leven, midden in een wereld die voor velen niet onderdoet voor de hel...

(JoopFinland)

Ha die spijbelkids en aanverwant gespuis, in Nederland en Vlaanderen. Wij moeten gaan uplevelen.Ja, ik val maar meteen met de deur in huis, met een moeilijke term. We doen iets verkeerd, we moeten het andeers gaan doen. Onze overlevingsstrijd. Kijken we naar Duitsland en Engeland en zo, dan is het allemaal maar noppes dat wij hier doen. Bovendien borrelen er uit oze eigen gelederen steeds meer geluiden op dat we te soft zijn.

Nou zijn ze daar in die grote buurlanden van ons met een paar miljoen meer -op een zonnige dag merk je dat ook in Zandvoort, moet ik zeggen- en is het voor hullie dus niet zoveel moeite om honderdduizend spijbelaars de straat op te brengen. Maar succes als van Rezo de tjoeber maakt toch wel jaloers. Rezo, uit Aken, dus net om de hoek bij Vaals. Zette met een fillempje en een deuntje de hele ouwe meuk die zich in Duitsland Politik noemt schaakmat en buitenspel, voor en tijdens de Europese verkiezingen. Riep op om niet christelijk, democratisch, sociaal of hoe het zooitje zich ook maar mag noemen te gaan stemmen, en kreeg daarmee zelfs de kersverse gristendemocratische partijleidster in tranen. En de vroegere, die Merkel in haar overgooiertje, tot de bekentenis dat er elke vrijdag honderdduizenden bondskinderen de straat opgaan, en dat niet omdat het daar zo leuk is.

Dat hebben wij hier niet. Hier hebben we op wat wilde acties in Amsterdam na die de msm niet halen, en de marsen in Brussel en Luik die uitdunnen, feitelijk nog niks. Een krant kon er niet omheen de oorzaak daarvan op te schrijven: we denken tot nu toe dat het allemaal leuk en aardig moet zijn. Maar dat zet dus geen zoden aan de dijk. De zee sterft leeg en de woestijn slaat om zich heen, begin juni zuchten we dit jaar al onder de droogte en om de andere dag houdt een storm huis die je vroeger alleen in Soerabaja had – en wij zitten nog steeds te luisteren naar debatten tussen oude kerels met een drankkegel en onder de gouwen kettingen en zwaluweparfum bezwijkende dito wijven te luisteren. Of naar van die halvegare wiz kids die het allemaal techneutisch willen oplossen.

‘Het speelkwartier is voorbij’, klonk het een decennium of wat geleden verfrissend in blaadjes als deze. En zo is het. Van de andere kant hebben ze in ieder geval meer haast, zo las ik in diezelfde krant. Het gezag is al begonnen om in de klimaatbeweging -dat zijn wij dus- politie-informanten uit te zetten. Voor degenen onder jullie die vers zijn in dit metier: een informant heeft bezoek gehad van een aardige meneer of mevrouw of is die zomaar tegengekomen in de gymzaal of de fietsenstalling en die meneer of mevrouw heeft allerlei lekkers aangeboden als die informant af en toe wat lekkers wil vertellen over klasgenoten, vrienden of die ene goser die altijd zijn fiets dwars voor de uitgang neerzet. Dat lekkers dat er verteld moet worden gaat dan in de richting van met wie vriendje of etterbak nog meer omgaat, of wat voor hobbies die heeft of wie zijn ouders-verzorgers zijn. Dat lekkers dat aangeboden wordt gaat van gratis brommers -ja echt, ze hebben wat te schuiven daar bij het gezag- tot een paar maanden met het hele gezin naar Madeira zonder dat de school er van hoeft te weten...

Tot zover over informanten, die dus door de gezagsfreaks in jullie kringen gezocht worden. Je hebt ook nog mollen. Een mol is een sneue figuur die zelfs niet deugt voor de stadswacht of de klaar-overs en die zich ergens zo onopvallend mogelijk ophoudt, om diezelfde info van daarnet te vergaren. Ik heb er hier in het altijd zwoele Den Bosch net eentje aan mijn draad gekregen. Zit in de plaatselijke bieb, waar ik ook veel placht te komen. Neust naar wat iemand leest en leent, met wie ie een woordje wisselt af en toe. Gaat als ie beet denkt te hebben, iemand benaderen. Vraagt wat dingen, speelt de verloren onschuld, nodigt zich bij je uit en nodigt je bij hem uit. Leuk allemaal, totdat er dingen niet kloppen. Mijn mol gaf zichzelf ook voor journalist uit maar er was nergens en nooit iets journalistieks van hem te vinden. Bij hem thuis uitgenodigd kreeg ik het gevoel dat hijzelf ook voor het eerst in die woning was. Iemand die bij hem in de buurt zou moeten wonen schrok zich het apelazerus toen hij haar zijn naam noemde, die dus waarschijnlijk fake was. Dat soort dingen dus.

Men is er dus aan de andere kant al klaar voor, wil ik maar zeggen. Voor de harde konfrontatie. Dus jongens en meisjes, nu de glimlachen, de grijnzen en de ludieke acties maar in de kast gelaten, het gaat erop of eronder en daaronder is het niet prettig, dat weten we allemaal. Laten we vanaf nu elke week een leuk object uitkiezen, om ons onbehagen en ons gevoel van urgentie op te botvieren. Deze week bijvoorbeeld Tata Steel, de ouwe Hoogovens, in Wijk aan Zee. Staalfabriek die godbetert grafiet en nog wat ander gif laat neerregenen op de arme onbeschermde koppies van die Wijkers, en die geld toekrijgt van de overheid -van ons dus- om de maximum CO2-uitstoot met twintig procent te mogen overschrijden. Waarschijnlijk omdat de fabriek ook ‘strategisch belangrijk’ is, een ander woord voor wapenleverancier. “Onze hele aardbol drijft op staal’, hoorde ik zojuist de opperste ijzerboer van Tata Steel zeggen op de radio, als excuus voor het aan zijn laars lappen van regels en wetten. ‘Onze hele aardbol is gebaat bij hard verzet’, zou ik zeggen en jullie daarmee willen oproepen om vanavond naar de vergadering van Tata Steel met de Wijkbewoners te gaan en -omdat het misschien nu voor vergaderen al te laat is- in het pinksterweekeinde iets te ondernemen daar bij die fabriek in de duinen. Googel maar es op wat er in de loop van de decennia is gebeurd daaro, je mag hints aan het Kleintje sturen dan zorgen wij wel dat ze verspreid worden. Doe, doe, doe en doe het zo hard mogelijk…

(JoopFinland)

Hoe nu verder met het gevecht tegen de uitsterving, na de actie van Extinction Rebellion van gisteren? Was het optreden in de Tweede Kamer zinvol? Vatbaar voor herhaling?

We zien ze niet zoveel in onze nationale praatzaal, mensen die het te gortig wordt en er zich roeren. Je had die gek een tijdje geleden, die zich van de publieke tribune naar beneden wierp. Hij overleefde het en niemand herinnert zich waarom ie het deed, dus verdient het geen navolging. Je had Bingel vroeg in de jaren tachtig, sprong ook maar dan op de regeringstafel en slaagde erin wat te roepen tegen -ook toen al- de uitkleding van het onderwijs. Resultaat? Bingel zelf ging daarna bij de Bhagwan en onderwijs werd synoniem met management.

Rond dezelfde tijd deed ik mee aan een actie die veel weg had van die van vandaag. We waren met ons drietjes en we noemden ons dus Minderheidsbond. Het lukte ons om met tassen vol stencils naar de publieke tribune te klimmen. En we slaagden er ook in om zolang te blijven zitten totdat we op een onbewaakt moment die tassen konden omkeren boven de paar overgebleven volksvertegenwoordigers. Daarna renden we het reeds donkere Den Haag in. Over de papierregen werd de volgende dag alleen bericht in het in de Zaanstreek verschijnende dagblad De Typhoon.

Waar het in het veel te lange verhaal op onze stencils over ging? Er waren veertig jaar geleden veel dingen tegelijk aan de hand. De invoering van de vrije markt, die inhield dat de solidariteit tussen mensen en groepen van mensen werd afgebroken. De kernbewapening, zichtbaar geworden in de plaatsing van steeds meer atoomwapens aan weerszijden van het IJzeren Gordijn. De terugkeer van het fascisme, met krachtige bruine bewegingen in Belgie en Frankrijk, en de opkomst van de clubs van Janmaat in Nederland.

Veel dingen, en het verband tussen die dingen was niet iedereen meer duidelijk te maken. Aan het eind van dat decennium was de diffusiteit compleet, met het verdwijnen van de Grote Verhalen, over klassebewustzijn, internationale solidariteit, ontwapening. Die naam van ons, Minderheidsbond, was niet eens zo gek gekozen. De vigerende premier, Lubbers, had vlak daarvoor standpunten tegen het ieder-voor-zich en het afbreken van sociale voorzieningen ‘minderheidsstandpunten’ genoemd.

Is het nog zo diffuus, dacht ik na het zien van de weggesleepte ER-ers. Of hebben we met onze strijd tegen de uitsterving niets meer te kiezen? En dus ook niets meer te verliezen? Hoe nu verder? Een actie als van gisteren leverde genoeg aandacht op, dat is waar en dat is winst. Maar moeten we nog eens bij de klimaattwijfelaars op de koffie? Moeten we onze pijlen niet gaan richten op de platte ontkenners en wegkijkers? Of nog beter wellicht: is het niet tijd geworden om de arrogante profiteurs van het nietsdoen te treffen? Is het nu niet tijd om bedrijven als Shell, Tata Steel, Akzo met alle middelen te lijf te gaan?

We kregen eind jaren tachtig de SHV en Shell uit het door blanken gediktatuurde Zuid-Afrika door hun handeltje in de as te leggen. Multiverdieners luisteren alleen naar afnemende winsten. Dat is wat we toen leerden. Een wijze les…

(JoopFinland)

Leestijd twee minuten, zo stelt ons het NRC gerust wanneer we hullie hun column van Maarten Boudry openslaan (papieren NRC van 15 juni jongstleden). Maar ik heb wel wat meer tijd nodig om Boudry tot mij te nemen.

Zo verwijl ik even bij de afbeelding van de columnist, gekiekt tot aan de heup, in een vlot jasje, met een ondeugende oogopslag. Een foto die niet helemaal spoort met wat we over Boudry te weten komen aan het eind van zijn stuk. Hij is filosoof, aan de uni van Gent, en hij vervangt iemand.
Klimaatactivisten geven niet om het klimaat,valt Boudry met de deur in huis. Volgens hem gaat de klimaatactivist in het echie het kapitalisme te lijf. Het klimaat dient vooral als breekijzer om datgene te bereiken waar hun harten echt van opspringen: radicale en allesomvattende systeemverandering. Het klimaat is een stok om de hond te slaan en de hond luistert naar de naam ‘kapitalisme’. Of preciezer: het huidige industriële, kapitalistische, neoliberale, op groei gerichte, westerse samenlevingsmodel.

Wie heeft er ooit iets anders beweerd? Een beetje activist weet immers dat je een probleem moet aanpakken waar het ontstaat. En de problemen waarvoor we nu gesteld worden zijn veroorzaakt door de ecologische voetafdruk van een klein deel van de mensheid.

Wat mij opvalt in de dijkhofiaanse tirade van Boudry (hij heeft het onder meer over Naomi Klein als iemand ‘die een aantal jaren geleden op de klimaatkar sprong’ en stelt: Hier schuilt ook de verklaring waarom veel klimaatactivisten zich blijven verzetten tegen technologieën die werkelijk ons klimaatprobleem kunnen oplossen, zoals kernenergie en koolstofcaptatie)is dat hij klimaatactivisten een geheime agenda verwijt. Nog eens: geen verstandig mens gaat er van uit dat de Westerse levensstijl niet de oorzaak is van het probleem.

Maar waarom hier jochie Boudry aangehaald? Omdat in diezelfde NRC een andere column stond, geschreven door een iets oudere waarnemer. Jeroen Geurts is neurowetenschapper in Amsterdam en schrijft een column omdat hij weer tijd heeft om ‘s avonds voor zijn lol weer in de collegebanken te schuiven.

Geurts’ column trok mijn aandacht niet vanwege de titel Stressende jeugd heeft het te druk voor genotmaar vanwege de zin: Jongeren maken zich zorgen dat ze de boot van het leven missen Geurts beschrijft wat hij ziet, ‘s avonds:

In de koffiepauze leer ik dat de meeste studenten twee masterprogramma’s volgen. Buiten ons programma nog een ander dus, zoals neurowetenschappen of rechten of geneeskunde. „Waarom dan?” vraag ik. „Goed voor mijn cv”, zeggen ze. Niemand zegt: puur voor de lol. Dat boeit me. Was ik twintig jaar geleden toen ik voor het eerst studeerde ook zo? Ik was natuurlijk ook wel bezig met mijn toekomst. Maar het leven was simpeler toen. Het was duidelijker wat me te doen stond. Er waren minder keuzes. Minder studies. Minder studenten.

Ik zie naast die koffieautomaat Maarten Boudry staan. U ook? Maarten in zijn vlotte jasje en met zijn ondeugende bril. Maarten denkt en voelt en hijgt meer en meer en meer en nog es meer. En van al het hijgen en haasten wordt Maarten zijn koffie koud en dat zal Maarten depressief maken. Fear of missing out (FOMO), zoals Maartens diagnose luidt, maakt al zoveel slachtoffers onder de jeugd dat Geurts waarschuwt:

We weten nog lang niet wat voor problematiek en van welke omvang hier op ons afkomt

Nog een column, om het af te leren. Van de hand van zo’n FOMO-lijder: Sid Lukkassen. Dr Sid zoals hij zich ook wel noemt, mag zich zolangzamerhand een van de meest geciteerde alt righters in Nederland en Vlaanderen noemen. In zijn bijdrages op The Post Online neemt hij ons ook af en toe mee in zijn persoonlijke leven. Dat is voorwaar geen pretje. Recent zat Sid met een vriend van hem in de bus:

‘Er zaten twee vrouwen bij ons in de bus. Ze waren Zuid-Amerikaans, waarschijnlijk ergens in de veertig. “Spreek ze aan!” zei hij koortsachtig. “Ik zie hoe ze naar je kijken!” Ik wierp een blik richting de vrouwen maar kon er niets bijzonders aan ontdekken. Opnieuw wees hij naar het tweetal. “Ik weet zeker dat ze ons zien zitten. Want wij zijn jong – wij vormen voor hen het onbereikbare. En met ons kunnen ze een avontuur beleven, ver weg van alles.” Ik glimlachte zwakjes. “Dat is niet hoe het zou gaan” zei ik. “Hoe het werkelijk zou gaan is als volgt. Wij maken een praatje met ze, glimlachen wat en wisselen blikken uit. Daar blijft het dan ook bij. Hoewel ze even met de gedachte zullen spelen, zal het ze uiteindelijk toch te ver gaan.” “Dat is wat versiercoaches noemen een self-limiting belief!” beet hij me toe. “Oh ja? Nou vooruit, je kent me” zei ik. “Niets is me te dol, ik ben overal voor in. Als jij graag een praatje met hen wil maken dan zal ik het contact leggen.”“Ik ben op vakantie voor mezelf” antwoordde hij op bitse toon. “Ik ben nu ontspannen en dat heb ik verdiend. Op dit moment heb ik geen noden – ik ben helemaal Zen en heb er geen behoefte aan mijn gemoedsrust afhankelijk te maken van hoe een ander op mij reageert.”

Zen zijn op zijn avondlands. Maakt U er speelgoed van dan doe ik het ook, maar waar het mij om gaat is de houding van het tweetal naar die vrouwen toe. En nu doel ik niet alleen op het feit dat die wellicht de twee fomo’s helemaal niet opgemerkt hebben omdat ze gewoon op weg waren naar een leuke film of een uitbehandelde neef van ze. Nee, het gaat hier vooral om de zeg maar meerwaarde die de geile jochies veronderstellen in het leven van de twee vrouwen te planten, en dan wel letterlijk. Een reine omkering van de zegswijze waarmee ikzelf nog ben opgevoed: op een ouwe fiets moet je het leren.

Wat waren wij bescheiden, vroeger…

(JoopFinland)

Het is begonnen. Honderden mensen hebben vanochtend gehoor gegeven aan de oproep van Extinction Rebellion om niet het Museumplein op te gaan maar juist de andere kant, de drukke vroemvroemader Stadhouderskade. Frau Halsema heeft daarvoor natuurlijk geen toestemming gegeven -hoe zou zij als de coryfee van de miljeupartij voor echte actie tegen de milieuvernietiging kunnen zijn?- en nu zijn de rapen gaar. De Bijlmerbajes 2.0 is gereserveerd voor ieder die zich werkelijk verzet tegen de vernietiging, de ME staat klaar om met harde hand in te grijpen.
Niet naar het Museumplein dus om in de vrijage van GroenLinks met de orde mee te gaan. Het Rijksmuseum in zodra ze je van de Museumbrug afmeppen. Door de ramen en deuren ‘onze’ cultuurkamer in en verniel daar alles wat je tegenkomt. En morgen weer op dezelfde plek verzamelen, en woensdag weer. Wees solidair met de gevangenen en stook het vuurtje ook op andere plaatsen op. Het klimaat is overal en nous sommes le monde! Op twitter en facebook zijn de acties -ook die in Parijs en Berlijn- te volgen. Sluit je aan, het is begonnen. (JoopFinland)

Hallo die jongelui die veuls te slim zijn om naar school te gaan. Morgen mee met juf en meneer van de kleintjes op protesttocht? Wie van jullie er voor voelt moet het vooral niet laten, solidariteit - een mooi begrip uit langvervlogen tijden - is een kostbaar ding. Maar een jaar geleden ging het hier over heulemaal niet meer naar school gaan, en dat verdient meer aandacht.

Wel eens van Heere Heeresma gehoord. Of een boek van hem gelezen? Heeresma was een schrijver, en niet zo maar eentje. Veertig, vijftig jaar terug kon niemand om hem heen, en wilde men dat ook meestal niet. Heeresma was een schrijver van bestsellers toen dat woord nog helemaal niet ingeburgerd was. En zijn boeken stonden bovenaan De Lijst.

De Lijst? Dat was toentertijd niet alleen het verlanglijstje bij verjaardagen en Sinterklaas, dat was ook de Verplichte Boekenlijst voor het eindexamen op jullie scholen. Zegt dat jullie nog iets? Of is het the sad truth dat jullie alleen nog maar eentjes en nulletjes kunnen lezen, zogezegd in de digitaal bent opgevoed? Dat voor jullie taal en dan in het bijzonder de moedertaal, wat die dan ook is, een stiefkindje is, verwaarloosd en ondergeschoven?

De Lijst bestond op de middelbare scholen in elke gedoceerde taal, uit boeken die je zelf mocht voordragen maar waarover je leraar uiteindelijk besliste of die bij het eindexamen als stof tot een opstel of een goed gesprek zouden dienen. Het spreekt vanzelf dat je al een goed eind op weg was naar ‘geslaagd’ als je niet de makkelijkste boeken op je lijst had staan.

Heere Heeresma prijkte voor velen met een aantal boeken op de lijst. Hij schreef veel en beknopt, met aansprekende titels die je zo uit de schappen selecteerde. En hij schreef over zaken die toen, in de zeventiger jaren, niet populair waren of nog helemaal geen aandacht kregen. Een dagje naar het strand bijvoorbeeld ging over een gescheiden vader, een categorie mensen die toentertijd nog amper bestond. Han de Wit gaat in de Ontwikkelingshulpging over de beweegreden van mensen om ‘goed’ te gaan doen, en het boek leverde ook nieuwe woorden in het algemeen spraakgebruik op zoals ‘labbekak’. Haal es zo’n boek uit de bieb, zou ik zeggen, en verdiep je er een avondje in.

Maar zoals het een goeie schrijver betaamt, deed Heere Heeresma meer dan alleen maar schrijven. Hij was ook activist. Heeresma hield zijn kinderen van school. Onttrok ze aan de leerplichtwet. Want denk nou niet dat je ouwelui zelf kunnen bepalen of ze jou rustig laten spijbelen of niet. Ze lopen tegen de wet aan, en tegen een ambtenaar die zijn brood verdient met het opleggen van die wet. Heeresma deed dus bewust iets dat tegen het zere been van heul veul mensen was in die tijd.

Hij gaf zijn kinderen thuis les. De lessen die hij belangrijk vond om geleerd te worden. Dus in zijn geval waarschijnlijk wat minder rekenen en wat meer geografie en geschiedenis. En schrijven en lezen. Geen idee hoeveel kinderen hij had en of hun moeder het er allemaal mee eens was, maar feit is dat een jonge Heeresma in ieder geval een paar jaar terug nog een column in een van de grotere kranten schreef. Dus voor niets zijn die Pa Heere-lessen niet voor die goser geweest.

Daar moeten we uiteindelijk naar toe. Of daar moeten we eigenlijk naar terug. Het schoolsysteem is uitgevonden om jou en je klasgenoten te disciplineren. Het valt feitelijk in de zelfde categorie als het leger en de gevangenis. Het gaat erom dat je niet lastig bent, en braaf leert doen wat iedereen moet doen: werken voor een baas, vechten voor een ander, en je hele hebben en houen uitbesteden aan winkelen en ambtenaren.

Er was een tijd waarin ‘gedrag’ en ‘vlijt’ schoolvakken waren, waarvoor je een cijfer of punten kreeg. Maar dat was alleen maar op de basisschool. Op de middelbare school werd niet meer gemeten in hoeverre je je gedroeg. Er werd toen van uit gegaan dat mensen op hun twaalfde wel wisten dat het niet helpt als je voortdurend je bek openhebt -of in je debieltje zit te pielen- terwijl een ander je wat vertelt.

Nu is dat anders. Nu zit jij op je vijftiende nog steeds in een lokaal waarin die volweassene ‘Order, order’, schreeuwt en je blij bent dat je naar buiten mag.

Het gaat nu ook op de middelbare scholen alleen nog maar om het in het gareel brengen van jou en de jouwen. Dat is waarover jouw juf en meneer klagen. En dat is waarom de juf en meneer van de kleintjes morgen door Den Haag lopen. Basisonderwijs is alleen nog maar gedrag en vlijt geworden. Daar lijdt hun andere werk onder. Dat ligt natuurlijk niet aan die kleintjes, dat voel jij ook wel aan.

Het probleem is het probleem dat Heere Heeresma al zag: sociaal gedrag leer je niet pas op school. Dan is het al te laat. En Heeresma had in zijn tijd nog het voordeel dat de gezinnen veel groter waren als nu. Er werden zomaar vier, vijf kinderen geboren en in zo’n verband leer je al snel af en toe je bek houden en dat wat er op tafel komt niet alleen voor jou bestemd is. Dat is weg. En niet vervangen door iets anders. Voeg daarbij de pillen waarmee de kleintjes tegenwoordig thuis worden stilgehouden maar die in het klaslokaal lekker bijwerken, en je hebt het probleem -de chaos- waarmee de juffen en de meesters op de basisschool kampen.

Vandaar dus de opstelling van Heeresma. Lees es een boek van hem en denk es na over wat ie propageerde: maak van leren geen regime!

(JoopFinland)

Een hele goeiemorgen lieve kindertjes in de opruiende leeftijd, vandaag beginnen we met het goede nieuws. Jullie krijgt straks geen kadootje van de Overheid als jelui achttien wordt. Kadootje? Overheid? Ja, de overheid met een hoofdletter had bedacht dat het goed en verstandig en aardig bedoeld van haar zou zijn om jullie straks als je mag auwtorijjen, stemmen, trouwen en aan allerlei andere flauwekul deelnemen, ook een kanon te sturen. Kanon? Nou ja, kanon met een c dus.

De canon van Nederland. Dingetjes over Nederland met een hoofdletter, die je als achttienjarige moet weten. Niet die dingetjes waarover die pieper voor je klas het heeft, dus wat is de hoofdstad van Nederland, en van Friesland, en hoe diep ligt de polder beneden de zeespiegel. Nee, in die canon gaat het over Nederlandse waarden en normen. Over dat we in Nederland allemaal fatsoenlijk met elkaar omgaan en dat heel grappig polderen noemen. En dat we in Nederland altijd hartstikke veul geven om de rest van de wereld en dat we dat nog steeds doen. Vanuit gristelijke en joodse tradities dus.

Die canon is een soort deradicaliseringspakketje. Dat is die cursus waarmee ze andersdenkenden zoals islamisten en andere mensen die niet gediend zijn van geldverdienen en Overheid spelen, zodra ze die hebben vastgezet in de terrorismevleugel van een concentratiekamp, proberen te hersenspoelen. Stel je effe voor: je bent het produkt van een vechtscheiding of je komt uit Malawi en in die canon wordt de lof van het gezin gezongen, twee verzorgers met kroost in een buitenwijk van Utrecht! Of er staat de tekst in van een riedel die je moet kennen anders tel je niet mee, over Nederland je vaderland of pannekoeken als je favoriete snack…

Gaat er dus niet komen, die canon in je postbus. Reden is evenwel niet dat het een volledig mesjogge idee is dat ruikt naar de ideetjes die men in de jaren dertig van de vorige eeuw aandroeg over de overheid en over waar een mens in het kader van die overheid goed voor zou zijn. Een idee dat komt uit het piskokertje van zenuwachtige vijftigers die een vechtscheiding met God achter de rug hebben, en uit het gifbekertje van die jongere gast met dat glas wijn voor zich die als het aan hem ligt hullie van de gristelijke en joodse tradities straks weer vrolijk naar Engeland laat fahren. Neu hoor, de schuld van het canondebacle ligt eigenlijk bij jullie, zegt de Overheid. Jullie snappen niet wat een canon is -jullie zouden het woord associeren met een merk camera, of met een manier van zingen- en dus kan de hele boel beter op het internet.

Huiswerk voor deze week:
1. Maak een appje Nee bedankt Overheid, ik heb mijn eigen kanon van mezelfen stuur dat aan zoveel mogelijk van je leeftijdgenoten zodat ze met een simpele druk op een knop om die overheidsintimidatie heen kunnen surfen.
2. Ga naar de dichtstbijzijnde Zeeman en haal daar een zwart t-shirt. Zet er in het wit de tekst Je suis noirop, en sluit je komend weekeinde aan bij de anti-Zwarte Pietdemonstraties. Die zijn er meer dan ooit tevoren, ook bij jou in de buurt, kijk maar op het net.

Zwarte Piet is racisme. Punt uit. Zo zal het wel niet in die canon staan, want racisme is voor de bedenkers van zo’n canon iets dat heul ver van hun gristelijke en joodse tradities af staat en racisme is een heul complexe materie, eigenlijk niet iets voor zestienjarigen -daarom laten ze je in de klas ook het liefst over racisme vertellen door iemand die ‘het in Amerika heeft meegemaakt’, of door die kneus van economie.

Racisme is dus helemaal niet complex. Racisme is het niet zien staan van je slachtoffer. Het vasthouden aan Zwarte Piet terwijl de mensen die zwart zijn dat niet zien zitten en dat ook op een vriendelijke toon tegen je zeggen. Racisme is het aan die mensen ontzeggen van het recht om zich gekwetst te voelen. Wees dus solidair met die mensen door je tussen hen op te stellen zaterdag en zondag. Laat de canon van de tegenpartij (‘Jullie nemen ons onze traditie af’, en ‘Het is een onschuldig kinderfeestje, wij zijn geen racisten’) en het door hen gegooide knalvuurwerk plus de eieren over je heen komen en draag bij aan de verandering. Want over een paar jaar is Zwarte Piet iets van het verleden. Zoals de Apartheid in Zuid-Afrika -heul veul zoniet alle oudere propieten van vandaag heulden veertig jaar geleden met het blanke bewind in Pretoria- iets van het verleden werd…
(JoopFinland)

Ach, ach en ach lieve meisjes en jongens, ik had jullie zo graag warmgepraat voor de dag van morgen. Omdat die in het teken zou staan van de tweede internationale klimaatstaking. Maar ik heb een heule week en ook een heule dag strak de hoofdstroommedia gevolgd maar van een staking geen notie! Luister een uurtje naar de radio, lees de Volkskrant of kleef aan bij zo’n rondetafelgesprek op televisie, en je wordt gekgemaakt met het melkgebit van Rutte, het waaromwel van Zwarte Piet en de knuffel van Ziyech, maar klimaat? Ja, dat het Europees Parlement de ‘noodtoestand van het klimaat’ heeft uitgeroepen, dat berichten ze wel. Alsof dat zoden aan de dijk zet… In hetzelfde bericht komt langs dat die hele club wel regelmatig van Brussel naar het dorpje Straatsburg in de Elzas blijft verkassen, hoewel dat vanuit ecovriendelijk standpunt te gek is voor woorden. Want tja, een grote meerderheid van dat parlement is tegen, maar het opperhoofd van Frankrijk -dat trouwens stuivertje wisselt met Duitsland over de eigendomsrechten op die Elzas- dat blaag van Macron, is voor…

Dus weinig of geen klimaatstaking morgen vrees ik voor wat betreft de kids van Hollandse kunne. Maar er valt wel wat anders voor waarvoor jullie kunt spijbelen. Black Friday, zwarte vrijdag. Normaal denk je als je dat leest van tjonge, wat zou dat wezen en wat zou dat zijn? De volgende beurskrach? Een wereldwijd verbod op gamen? Of de terugkeer van ene J. C. uit Nazareth onder de levenden terwijl niemand behalve de man zelf daarmee nog rekening hield? Nee, nee en nog es nee. Black Friday is een van die ontzettend oude tradities in ons land waarvoor over vijf jaar de Friezen de snelwegen in het heule land blokkeren, en die hier gebracht is van over de Grote Plas. Black Friday is koopzucht op zijn yankees. Het lelijke zusje van Haloween. Een nieuwe uitwas van engels praten op de kleuterschool, naar Bill Cosby in Prison kijken en volhouden dat nog es vier jaar Donald Trump de beste garantie is voor de wereldvrede.

Morgen wordt onze koopzucht aangesproken. De enige zucht die mag, die de zegen heeft. Stel je voor dat er een dag in het jaar was waarop je je het nachus mag roken, of te buiten zou mogen gaan aan uithongering danwel je volvreten, heroinegebruik, comazuipen of sex met zuigelingen, en dat je daartoe uitgenodigd zou worden in elke krant die je openslaat? Kunnen jij en ik ons toch helemaal niet voorstellen? Maar koopzucht mag, en wordt toegejuicht. Doen wij dus niet aan mee, jij en ik. Hoe we dat aanpakken? Natuurlijk mag je alle winkels mijden. Koop niets. Zo’n dag is er trouwens al: buy nothing day. Is een goeie manier om de koopgekte aan de kaak te stellen. Niks mis mee. Maar er is nog een wijze om die hollebolle middenstand en die mafkezen die niet snappen dat juist overconsumptie aan de klimaatcrisis ten grondslag ligt, te pakken.

Jatten. En daarna de buit gratis uitdelen.

Wel es van proletarisch winkelen gehoord? Shoppen zonder betalen. Maak een jattas -flinke boodschappentas met een dubbele bodem- en ga op pad morgen. Natuurlijk niet naar die plaatsen waar ze allenig maar troep verkopen, rotzooi waar je niks aan hebt, hebbedingetjes. Ga naar een plek waar verkocht wordt waar mensen behoefte aan hebben -voedsel, medicijnen, babyspullen, winterkleren- jat de tent leeg in die tas van je, reken aan de kassa een niemandalletje af, ga op een plein of op een perron staan en deel je waar uit. Zo simpel kan het leven zijn! Doe je heel veel van je medemensen een plezier mee en je haalt de angel uit die Black Friday. Zet op je tas vol lekkers maar Goede Vrijdag of een andere gevatte leus. Die lepel ik hier niet op. Want jullie bent jong en onbedorven genoeg om die zelf te verzinnen…

(JoopFinland)

Hallo lieve meisjes en jongens van de rebellerende klimaatjeugd! Nog even gapen en dan is kerstfeest weer achter de rug en kunnen we naar ons eigen feestje. Op Schiphol, zaterdagmiddag. Verzamelen op het plein voor de hoofdingang en dan weer naar Plaza. Net als laatst, inderdaad. Retourtje Schiphol is onze actie dan ook gedoopt…

En, heeft het bij jullie geknetterd tijdens de kerstdis? Het dagblad Trouw had de primeur maar de andere hoofdstroommedia bleven niet achter: hoe de klimaatdiscussie menig gezellig samenzijn dreigt te verstoren. Compleet met aanwijzingen door zo’n computergestoorde yogadeskundige over hoe om te gaan met ‘die aardige maar klimaatsceptische oom’, en die belhamel uit jullie leeftijdscategorie die ‘te bekerend’ zou zijn. Het ontbrak er nog aan dat ze een ep over het onderwerp in de aanbieding hadden, vol mindfullness en met leuke reclames tussendoor van Google, de IG Farben van onze tijd… *

Zo zou de klimaatstrijd zijn geworden tot wat ’de oorlog’ was in de jaren zestig en ‘de kruisraket’ in de jaren tachtig. Een splijtzwam. Geen algemeen gevoeld, urgent en tot ingrijpen dwingend gevaar. Niet een zaak van leven of dood maar een woordenspel waarin de ene helft verontwaardigd de lippen mag tuiten als ze de term ‘polarisatie’ uitspreekt, en de andere helft er het zwijgen toe moet doen. Jullie hebt het alleen van horen zeggen, maar op het hoogtepunt van de kernbewapeningswedloop had je dus als tegenstander van de kruisraket te maken met lui die riepen: Liever een kruisraket in mijn tuin dan een Rus in mijn keuken. Uitgeluld was je…

Aan de kerstdis moest het dus gaan over de muziek van Freddy Mercury en Bennie Jolink en over wel of geen vuurwerk met Oudjaar. En vooral over ‘verbinding’. Daarvoor had de hoofdstroom twee paljasen ingehuurd, Dikke Willem en haar van Halsema. Dikke Willem kweet zich van zijn taak zoals hij altijd zijn broek aantrekt. Het is altijd nieuw en een worsteling voor de kerel, voorlezen van een monitor ergens verderop op die parkeerplaats en dan die kolenschoppen van handen ergens laten. Halsema was op de radio want die ziet er tegenwoordig uit alsof ze een flink drankprobleem heeft ontwikkeld. Ze hadden het over hetzelfde. Over niks dus…

Ik vermijd aan het eind van elk jaar elke verbinding. Ik kijk en luister niet naar de toespraken die op ons los worden gelaten en reageer niet op de foto’s die de familje rondstuurt over hun gezellig samenzijn. Ik heb uiensoep voor een week naast me staan en lees De Avonden. Het beste Nederlandstalige boek, van de beste schrijver die we hebben, Gerard Reve. Reve had ballen. Hij schreef al over homo’s toen die nog met hun kwaal naar de huisarts werden gestuurd. En hij beschreef het communistische milieu waarin hij werd geboren op een manier waarvoor je toen in Rusland dertig jaar strafkamp kreeg...

De Avonden gaat over de laatste tien dagen van een jaar pal na de oorlog. Dagen dus die in het teken staan van kerst en oud en nieuw en ook die oorlog. Zou je denken. Mooi niet dus in dat boek. Met bijna geen woord rept Reve over die zaken. De Avonden is decennialang het enige boek van na 1945 dat niet over de oorlog gaat. Het is in het verhaal van Reve alsof die oorlog nooit plaatsgevonden heeft. Alsof er altijd alleen maar de alledaagse sleur, doffe berusting en barre eenzaamheid hebben bestaan die de hoofdpersoon ziet en voelt. En misschien is dat ook wel waaruit oorlog ontstaat…

Lees het, zou ik zeggen, en doe je tegoed aan een goeie soep. Tot zaterdag, tussen het rondreizend volk. Trek kleren aan waaraan je niet makkelijk weg te slepen bent. Want we weten van de vorige keer dat ons verhaal op een andere ontvangst mag rekenen dan dat van de Willempies, Femkes, boeren en bouwvakkers. Maar al is de marechaussee nog zo fel, de urgentie achterhaalt ook haar wel: ik hoorde vanochtend om half vijf een merel zijn hoogste lied zingen…

* IG Farben was de belangrijkste multinational die steun aan Hitler ging verlenen. In ons landje werd het concern vertegenwoordigd door Bernard von Lippe Biesterfeld, die eerst de oma van Dikke Willem huwde en in de oorlog vanuit Engeland het verzet in ons land infiltreerde.

JoopFinland

Een heel goede dag van morgen, lieve klimaatkids! Er is voor maandag de zesde januari weer een uitgelezen alternatief voor schoolgang of lediggang. Driekoningen zegt U? Ja, dat ook, maar wij hebben het nu over het de-eerste-maandag-van-de-maand-verschijnsel.

Luchtalarm! Het testen van de sirenes van de BB, de dienst Bescherming Bevolking, op het middaguur van de eerste maandag van elke maand. Was ooit een langgerekt gehuil uit de geluidsapparatuur op brandweerkazernes, werd daarop een minder alarmerend, meer speelse deun uit een digitaal kastje. En zou nu al vervangen moeten zijn door een ep. Zoals alles. Een soundbite die je alleen nog maar kan horen op bestelling, als NLalert op je debieltje.

Feitelijk afgeschaft dus, die test. En da’s maar beter ook. Want voor de oorlog die er aan zit te komen kunnen we helemaal niet schuilen.

Hebben we al lichtjaren achter ons gelaten: de conventionele oorlog. Dat gedoe met vliegtuigen, bommen, bezettingsmachten en zeeslagen. Voltooid verleden tijd. We zijn er nu klaar voor om mekaar digitaal uit te moorden. De cyberoorlog, jullie zijn er mee opgegroeid, jullie weten eigenlijk niet beter.

Gewoon de stroom eraf bij de ander. Met alle gevolgen van dien: van het ze laten zuipen van ongezuiverd grondwater tot het lamleggen van hullie hun communicatiemiddelen. Voor het thuisfront dat zit mee te kijken, gaan er dan ook nog wat visuele dingetjes mee in de verpakking: een beperkt kernbommetje in een Kaukasisch bergmassief, een gifgasdosis op een Afrikaanse miljoenenstad.

Het voornaamste effekt? Mensen die zich in paniek aan elkaar vergrijpen. Niet langer vanwege dat de een zus denkt en de ander zo, of omdat hullie olie hebben die wij wel kunnen gebruiken – dat schrijven we na afloop van die oorlog wel weer in dikke studies. Zodra de ooggetuigen verdwenen zijn. Maar over het diepste wezen van oorlog -het oog om oog, tand om tand- lees je niet in die studies, krijg je niet te horen van de bollebozen die het allemaal na afloop komen uitleggen en duiden.

Oog om oog, tand om tand. Dat is waar oorlog op aankomt. Ook de oorlog van morgen. Mensen, niemand uitgezonderd, die de richting en hun morele kompas kwijtraken en zich vergrijpen aan hun familieleden, buren, collega’s, vrienden, vreemden. De complete slachting, omdat niemand het laatste lijk wil worden. De een manifesteert zich als een sadist, de ander doet niets wanneer er iets gedaan zou moeten worden.

Ik was afgelopen zomer in Amerika en raakte er met een dromer van de Amerikaanse Droom in discussie. Hij was zelf buiten de boot gevallen -zijn woorden- tijdens hun oorlog in Vietnam omdat zijn vader hem toen verbood zich voor het leger te melden. Om die reden haalde hij zijn eigen zoon dertig jaar later over om het pakkie wel aan te trekken en met de US-vloot naar Zuid-Korea te varen. ‘Om hem te laten zien wat oorlog is’, zei hij tegen mij. ‘En hij is er als een man vandaan gekomen.”

Ik vroeg hem waarom hij de jongen niet in blouse en jeans naar Europa had gestuurd. ‘Naar Berlijn en Leicester, naar Smolensk en Rotterdam’, zei ik. ‘Bij ons kun je nog op elke straathoek zien wat oorlog is. Ik had hem graag rondgeleid door de voormalige Amsterdamse Jodenbuurt.’ In die fase van ons gesprek had ik hem al zover over the edge dat toen ik hem vertelde dat ik nooit in enige militaire dienst ben geweest, niet weet hoe een geweer eruit ziet en me beslist door hem geen man wilde laten noemen, hij er het zwijgen toe deed.

Oorlog kun je dus maar beter voorkomen. Trap er niet in deze dagen, nu het tussen de dromers aan de andere kant van de Grote Plas en de ijzervreters in het Midden-Oosten weer tot een clash dreigt te komen. Geloof niet in de propaganda, kies geen partij voor het geweld van deze of gene zijde, weet wie je vrienden zijn en mijd je vijanden.

Oorlog is zinloos. Mede om die reden vraagt Extinction Rebellion ons, jullie en mij, om morgen bij het jammeren van die sirene op straathoeken en pleinen voor dood te gaan liggen. Om uit te beelden waarover die lawaaitest eigenlijk gaat -dood en verderf- en om aandacht te vragen voor de noodtoestand die -mijlenver verwijderd van het Íraans-Amerikaanse conflict- werkelijk heerst en die ons allemaal elke dag aan zou moeten gaan: de benarde positie van onze aardbol.

(JoopFinland)

Goeienavond lieve jeugd van Nederland en Vlaanderen! Deze keer een oproep aan vooral jullie uit Den Bosch en de Langstraat en de Meierei en zo. Maar natuurlijk ben je ook welkom als je uit Brunssum, Brummen of Bruinisse komt. In Den Bosch dus, bij de plaatselijke Vakschool. Die organiseert morgen de heule dag in de heule stad Young Impact challenges.

Young, impact en dan ook nog es challenges. Laten we even meehobbelen met de tekst van Paul Kriele, in wiens digitale nieuwsbrief Bastion Oranje de zaak werd aangekondigd:

Leerlingen van de Bossche Vakschool komen in actie voor een betere wereld. Den Bosch staat op dinsdag 14 januari bol van de Young Impact ‘challenges’. Op 14 januari 2020 nemen leerlingen van de Bossche Vakschool het heft in eigen handen. Zij gaan hun eigen sterke punten inzetten om problemen aan te pakken die ze zien in hun omgeving. Ze worden daarbij geholpen door Young Impact, een initiatief dat jongeren stimuleert om talenten te ontwikkelen en daarmee in actie te komen voor iets wat zij belangrijk vinden. Deze acties worden ‘challenges’ genoemd en daarmee willen de leerlingen een directe positieve impact maken op een ander. Denk bij challenges aan een high-tea voor eenzame ouderen, een sporttoernooi voor kansarme kinderen of een opruimactie in Den Bosch.
Young Impact Day in Utrechtse Jaarbeurs op 5 juni 2020:
Alle jongeren die met Young Impact in actie komen, verdienen een ticket voor Young Impact Day bij de Jaarbeurs in Utrecht. Op deze nieuwe nationale actiedag komen duizenden jongeren in actie voor iets wat zij belangrijk vinden. De Utrechtse Jaarbeurs is op 5 juni 2020 het epicentrum met veel mega-challenges, workshops, lezingen en de spectaculaire eindshow. In 2019 stonden bijvoorbeeld Boef, Teske de Schepper, Rico Verhoeven en Broederliefde op het podium.

Betere wereld, challenge, mega-challenge, high-tea, Rico Verhoeven… Zitten we hier nou als urgerende jeugd op te wachten? We hebben toch al zo’n dag? Die vrijwilligersdag, gesponsord door de vrijwilligers bij uitstek, de Oranjes?

Leuk hoor: kids laten voetballen op straat en daar samen met opa en oma naar kijken. Maar kan niet iedereen beter leren zijn eigen troep op te ruimen? En is het niet beter om straten weer autoleeg te maken zodat die kinderen weer net als opa en oma vroeger deden, altijd op straat kunnen spelen?

Hebben we dus niet een ietsepietsje meer nodig? Een beweging die echt zaken verandert? Is het niet beter om, als we al een keertje de hele dag de straat vullen in plaats van de schoolbanken zoals die collega’s van jullie van die Bossche Vakschool, om dan de hand flink aan de ploeg te slaan en met zijn allen actie te voeren voor een paar urgente dingetjes?

Voorstel: we staan morgenvroeg om acht uur bij die Vakschool en vragen aan de vakscholieren om ons Den Bosch te laten zien. Gaan we lekker met zijn allen de stad in. En doen we ons ding...:

we kraken de lege Hudson’s Bay
we houden een minuut stilte midden op de A2 bij Rosmalen
we vertonen alle afleveringen van De Fillum van Ome Willum met Aart Staartjes op de markt
we organiseren een homohuwelijk in de Sint-Jan
en voor ons die op de fiets zijn: we rijden heen en weer naar de vliegbasis Volkel om de daar gelegerde Amerikanen de schrik van hun leven te bezorgen

Impact… Ze zullen het weten, die volwassenen!
(JoopFinland)

Een heel goeie zaterdag, aan alle klimaatactivistjes en andere lastige kindertjes! Mijn buurvrouw dacht dat Davos in Amerika ligt. Dat komt niet doordat ze dementerende is. Het vrouwke denkt dat alles uit Amerika komt, zij ook. Je zult ze niet de kost willen geven die er net zo over denken. Maar Davos ligt dus nog steeds in Zwitserland. En Gretha heeft er dus niet met de boot naar toe gehoeven, want Helvetia is vanaf Stockholm maar een paar haltes met de trein.

Hebben jullie al gehoord hoe klimaatsceptici Gretha Thunberg en al die andere leeftijdgenoten van jullie die niet op paardrijjen zitten maar gaan demonstreren, hoe ze die noemen? Deugmascottes. Met de klemtoon op zowel deug als mascotte. Ik hoorde em vorige zaterdag voor het eerst, op de radio, bij HullieNL. Werd daar uitgesprrroken, zoals dat moet met de rrrr die op de typschool Avans of Fontis of zo wordt aangeleerd. Door zo’n paardrijster die van mening is dat ‘de klimaathysterie echte problemen zoals het verloren gaan van het Nederlands culturrrreeel erfgoed overwoekert.’

Maar goed, Davos dus, waar Gretha de verzamelde wereldlijers er op wees dat er nog niets niemandal bereikt is in de strijd om het voortbestaan. En ik zag ze allemaal weer vertederd grijnzen en steels op hun net daarvoor door de gastheer geschonken Swisswatch kijken, terwijl het meisje sprak. En ik kreeg een acute aanval van heimwee. Heimwee naar het verleden.

Weten jullie wat er veertig jaar geleden zomaar in zo’n sessie als daar in Davos kon plaats vinden? ‘n Schietpartij. ‘n Gijzeling. You name it. Ze waren hun luizenleventje toen niet zeker, die lijers. Waar in die tijd, en we spreken dus over de zeventiger en tachtiger jaren van de vorige eeuw, de bonzen van deze wereld fysiek samen kwamen om de zaakjes te bedisselen, daar lag ook een groep tot de tanden bewapende en met bommen en granaten toegeruste tegenstanders klaar om toe te slaan.

In Wenen bijvoorbeeld, een paar bergen verder als Davos. Daar vergaderden in die tijd de lijers van de olie-producerende landen. Vergadering werd gegijzeld, er vielen ik weet niet hoeveel dooien en er is een mooie film over gemaakt, moet je maar es op goochelen. In Brussel, op het hoofdkwartier van de oorlogsclub NATO, hetzelfde liedje. Acties die werden uitgevoerd door een groep mensen van overal: Midden-Oosten, Libie, Japan, Italie, Duitsland, Frankrijk, af en toe liep er zelfs een Nederlander tussen. Ze noemden zich anti-imperialisten, dus tegenstanders van de gang van zaken die dus nog steeds opgeld doet: waarin twintig procent van de wereldbevolking in weelde leeft ten koste van de rest.

Ik las er een prachtig boek over: Rood Verzetsfront, geschreven door Paul Moussault, uitgegeven door Papieren Tijger, in Breda. Een boek dat bij jullie op school zou moeten liggen, in plaats van ‘Hoe word ik een talkshowhost, in drie lessen’. De ondertitel van het boek luidt: Aanzetten tot een stadsguerilla in Nederland. Stadswat...? hoor ik jullie nu brommen. Stadsguerilla was de verzamelterm van mensen die het imperialisme, dus de wereldorde zeg maar, letterlijk te lijf gingen in de zich tot metropolen ontwikkelende stedelijke gebieden in Europa, ‘in de brandhaard van het systeem’. Met bomaanslagen, bankovervallen, gijzelacties en de executies van lijers.

De stadsguerilla kwam tot volle wasdom in Italië, Frankrijk en vooral Duitsland. In Nederland kwam het ook tot enkele bomaanslagen die werden opgeëist door dat Rood Verzetsfront. En Paul Moussault was de mens achter de Knipselkrant. In die papieren krant die overal in Europa abonnees had, werden de acties van de verschillende groepen opgeëist middels een persverklaring, werd er steun betuigd aan de gevangen genomen guerillastrijders, en werd er aan elkaar uitgelegd wat een bom deed en hoe je je de veiligheidsdiensten van het lijf kon houden. Een krant helemaal zonder plaatjes en reclame… Kunnen jullie het je voorstellen?

Het boek eindigt met het heimwee waarover ik het hierboven had. Al in 1978 schrijft het Rood Verzetsfront dat veel van hun werk teniet gedaan is omdat er geen aanwas, geen continuïteit is in de groep. ‘Velen moeten werk aanvaarden… hebben gekozen voor het veilige burgerbestaan… Kennis die we hebben opgedaan is niet met elkaar gedeeld en moet nu weer helemaal van voren af aan worden geleerd.’

Dat is de les voor jullie, kids: leer van elkaar en leer uit het verleden, en leg die kennis goed vast, zodat niet iedereen telkens opnieuw het wiel moet uitvinden. Ik heb in deze serie schoolgaan vaak badinerend afgedaan als tijdverkwisting maar leren is natuurlijk een van de belangrijkste vermogens van ons mensen, en de absolute voorwaarde om tot verandering te komen. Dus niet gewacht tot die pief van maatschappijleer aankomt met een boek maar zelf bestellen en delen met je kameraden...

(JoopFinland)

Een hele goeie avond aan alle urgenderende kindertjes ter land, ter zee en in de lucht! Ja, die staking van morgen en ook overmorgen, en hoe jullie je daarin op te stellen… Ik roep jullie op om toch naar je school te gaan. Niet om tegendraads te doen -nou ja, natuurlijk wel een beetje- en ook niet om op het schoolplein te urgenderen. Nee, morgen en vrijdag vragen jullie -eerst netjes zoals we dat van jullie gewend zijn, maar als die volwassen klojo’s niet willen luisteren met behulp van enige dwang: sluit er maar eentje op in de toiletten of laat ze die achterlijke vruchtentoetjes uit de kantine maar eten- aan de ouderen van dagen die de leraren komen vervangen om jullie te begeleiden naar het plaatselijke politiebureau. Huh? Pollisie? Maar demonstreren is in dit prachtige land toch toegestaan en jullie hebben allang excuus aangeboden aan de buurman voor het bestellen van die pizza voor hem laatst, dus politie en bureau…? Ik leg het uit.

Vandaag hoorde ik op de radio dat minderjarige verdachten van een misdrijf op het politiebureau gewoon tussen de rest van misdadend Nederland moet zitten. Nog een keer: word je er met je dertien of veertien jaar van verdacht iets te hebben gedaan dan brengen ze je eerst naar het politiebureau. Is het gebleven bij die pizza voor buur of op de scooter van je grote broer over de A8 raggen, dan verhoren ze je en dan sturen ze je daarna al weer weg. Maar gaat het over meer -is er iemand anders gewond geraakt of nog erger- dan word je gearresteerd en mogen ze je een paar dagen vasthouden, totdat de rechter beslist of je langer moet zitten en in dat geval ga je naar de jeugdgevangenis. Op dat politiebureau hebben ze dus ook cellen, maar die zijn dus niet apart voor jou en je leeftijdgenoten ingericht. Dus daar zit je dan tussen de lui die je vader of je moeder konden zijn en die vast zitten op verdenking van wat niet al.

Da’s geen pretje. Was het alleen al omdat onder die volwassen verdachten steeds meer lui zitten die niet helemaal bij de les zijn, om het zo te noemen. Toevallig gister ging het op diezelfde radio over die mensen, met een ‘verstandelijke beperking’. Lui met een diagnose van hier tot Groningen dus, onder ons gesproken. Daarvan zijn er steeds meer. Want ga maar na: als jij een bank berooft en je hebt achter het stuur van je vluchtauto een knakker zitten die het verschil tussen een appel en een ei niet kan uitleggen en bij het commando ‘Rijjen!’ niet vraagt waar naar toe en waarom maar rijdt tot ie er blauw van ziet, dan huur je toch zo eentje in, toch? En tussen die gasten zitten dus ook steeds meer kinderen. Jullie hebben ook gehoord dat er steeds jongere mensen voor zwaardere vergrijpen worden gepakt. Kids die volwassen dingen doen. Zo’n vogel van veertien die niet alleen met een complete machete loopt te zwaaien maar er ook mee steekt. Jazeker, die is ook beperkt, heb je helemaal gelijk in. Maar hoe komt ie aan dat mes, en nog belangrijker: word ie er beter van als ie tussen anderen komt die hetzelfde hebben gedaan?

Niemand wordt beter van in de gevangenis je tijd doorbrengen, en al helemaal niet je kindertijd. Dus zou er op de kwekradio aandacht moeten komen voor het hoe en wat van die messenverkoop: wie verkoopt die dingen, wie verdient daaraan, waarom is het zo stoer om met die dingen rond te lopen terwijl je bij wijze van spreken net lopen hebt geleerd? En dus gaan we morgen en vrijdag vanuit school, samen met die ouderen die het altijd zo goed weten, naar het politiebureau om er tegen te protesteren dat onze leeftijdgenoten dagenlang worden opgesloten op drie vierkante meter met een toilet en een raampje vol spinnewebben…

(JoopFinland)

Een hele goeie maandagmorgen urgenderende en rebellerende klimaatkids! Wat brengt de nieuwe werkweek? Boeren. Woensdag. In Den Haag en omstreken. Gelukkig hoeven we niet weer naar Boxtel want daar wordt het carnaval, de tijd voor de leuter zoals ze dat in Brabant noemen. Neen, de boeren komen naar ons. De FDF, de boerenafdeling van het FvD. Op van die trekkertjes met een friese blokkeervlag erop. En de vandeoevertjes achter het stuur. De pollisie weet niet goed wat aan te vangen met de trekkers voor Baudet. Maar voor ons moet dat niet te moeilijk zijn. Voor achten woensdagmorgen hacken we vanuit ons bedje de bewegwijzering en de lampies op de wegen naar het strand. Na achten is het licht genoeg geworden voor strobalen en autobanden. Stro zat, nu de stromannen van onze tweetvirtuoos toch niet thuis zijn. En ouwe (of nieuwe, want die branden even zo lekker) banden hebben ze ook altijd wel ergens lekker gezond liggen weg te rotten. In de hens ermee, op zoveel mogelijk kruispunten en rotondes. En staan ze eenmaal Jennie Douwes te wezen voor zo’n brandstapel, dan met een mensje of vijf allemaal aan een kant van hun trekker en sjorren maar. WantZo’n trekker ligt zo om,heet onze actie al in het feestboek. En zo is het maar net…

Nu we toch elkaar weer es spreken, moeten we het over het doel van ons streven hebben. Even filosoferen, zogezegd. Want het doel van woensdag, dat is wel duidelijk: het afranselen van de de FDF en FdV en alle andere F van de fuckbeweginkjes die het nieuwe fascisme brengen. Maar wat willen we op iets langere termijn? Planeet redden en zorgen dat het allemaal wat prettiger wordt voor iedereen, hoor ik jullie al zeggen. Natuurlijk, natuurlijk. Maar ja, dat is al eerder geprobeerd. Dus waarom is dat dan niet gelukt? Waar zijn die pogingen blijven steken? Dat moeten we ons afvragen.

Uitstapje in de geschiedenis. Achter ons ligt ‘het reëel-bestaande socialisme’. In wat nu Tsjechië is, en Slowakije en Bosnië en zo, had je een halve eeuw terug het paradijs. Ik kwam ooit in Finland een Est tegen die zich toen net weer Est noemde nadat ie altijd een Sovjetuniebewoner was geweest. Ik vroeg em waar ze in die Sovjetunie van droomden toen ze daar jullie leeftijd hadden. Hij: ‘Wij hadden geen idealen, Joop. Want wij leefden in het paradijs’. En daarbij lachte hij heel cynisch. Ik ben nooit meer zo’n cynisch mens tegengekomen. Dus dat moeten we niet weer hebben, dat paradijs.

Ik ben even oud geweest als jullie en ik wist toen ook van niks. Ik heb me de afgelopen jaren dus verdiept in wat er in mijn jeugd gebeurde. Heb het hier wel vaker gehad over de stadsguerilla, van de zeventiger jaren. Rote Armee Fraktion en nog wat clubs in (West-, want je had toen ook een Duitsland waar dat paradijs heerste, de DDR...) Duitsland, en al even zo rode luitjes in Italie, Japan en zelfs hier in Nederland. Die mensen deden wat ze deden binnen een internationaal verband. Je had toen overal bevrijdingsbewegingen. Op elk continent kwamen mensen in opstand, meestal tegen de armoede en vaak tegen een bezetter. Die stadsguerilla’s voelden zich, en waren dat ook heel concreet (er gingen geld en wapens over en weer en die guerilla’s kregen een gevechtstraining bij die bewegingen), verbonden met die bevrijdingsbewegingen.

Wij kunnen ons dat hier en nu niet voorstellen, maar die Europese en Japanse twintigers voelden zich echt verbonden met hun geestverwanten elders, en voor een tijdje had iedereen in die clubs en bewegingen het gevoel dat men hetzelfde nastreefde... Dat paradijs, inderdaad… Hoor ik nu iemand cynisch lachen? Ja, dat is mijn punt vandaag: wat toen overal op de planeet werd nagestreefd was iets van ons, van hiero, uit het Westen. Die Palestijnen, Mozambiquanen en Cubanen die zich verbonden aan de rode jongeren in de steden van West-Europa, de VS en Japan, gingen zich ook rood noemen, ook socialistisch, ook anti-kapitalistisch. Nooit niet andersom. Ik ben in al die boeken over ‘de rode jaren 1970’ geen stadsguerilla tegengekomen die moslim werd. Om maar eens iets te noemen....

Misschien ging het daar fout, met die beweging. Was ze als puntje bij paaltje komt, te Westers van snit. Was ze antikapitalistisch, okee, maar ook heel erg van toch wel geld moeten hebben. Daarvoor beroofden ze banken, die guerilla’s in Keulen, Brussel en Parijs. Dat noemden ze weliswaar heel grappig ‘grootkapitaal confiskeren’, maar ik heb nergens gelezen dat ze liever in een boomhut leefden, of van zeven euro in de week, zoals wij… Die rode revolutie was geen revolutie qua leefstijl, dat is mijn punt hier. Uiteindelijk, helemaal aan het eind van het rode pad (in Peru had je toen een beweging die heette ‘Lichtend Pad’, ook mooi toch?) werd er door de strijders voor het paradijs gevreten, geneukt en gemoord op precies dezelfde manier als hun ouders dat gedaan hebben.

Dat moeten wij meenemen in ons handelen en denken. Misschien moeten wij eens ons oor te luisteren leggen bij onze leeftijdgenootjes met een heel andere achtergrond, die met familie elders, die met een moslim-achtergrond. Wat vinden zij eigenlijk van het paradijs? Hoe moet dat er uit zien? Willen zij niet ook de bestaande orde, het kapitalisme, vervangen? Door wat dan? Ik ken ze niet, mijn islamitische buren. Maar ik ben niet bereid om op voorspraak van de Jelle van Buurens of Grapperhauzen voetstoots aan te nemen dat bijvoorbeeld salafisten mijlenver van mij af zouden staan. No way. We hebben genoeg antwoorden op de crisis van de planeet aangereikt gekregen die we meteen in de prullenbak kunnen pleuren. Nu moeten we op weg naar het alternatief…

(JoopFinland)

Een hele goeie dag voor alle opgesloten klimaatkids! Morgen, vrijdag, gaan we toch als vanouds de straten op en de lanen in. IJs en weder en de coronapolissie dienende… Om zes uur in de avond verzamelen we ons op de parkeerplaatsen van bejaarden- , verpleeg- en ziekenhuizen. Maar niet om een vals liedje te zingen, welnee, wij hebben aan De Tachtigers wat anders te bieden:

Een massaal opgestoken middelvinger.

Dat is ons vaarwel aan de generatie die ons heeft leeggeroofd en uitgeplunderd, de generatie van meer, meer, meer en nog eens meer. De club die niets meer tot stand heeft gebracht dan de volgende oorlog, de volgende economische crisis en het volgende amusementsprogramma. De sufferds die zo laf zijn dat ze niet alleen de zooi aan ons hebben gelaten maar ook nog es niet de dood in de oogjes durven te kijken.

Stervensbegeleiding op de intensive care.

Nee oudje, sterven doe je thuis, in een hoekje met een boekje, en de gordijnen dicht. Sterven is je plek afstaan, niet nog es wat eisen. Waarom hoort daar een feestje bij? ‘De enorme inspanning waarmee iemand van tachtig nu vijf jaar extra krijgt, gaat ten koste van de generatie die na zo iemand komt, ja zelfs ten koste van de gezondheid van de jongeren’.

In dergelijke bewoordingen vatte Marli Huijer, ooit filosofe des vaderlands, samen wat er nu gebeurt. Wijze woorden temidden van al het geraaskal. Weten jullie, kids, waarop ik zit te wachten? Op de club Tachtigers die zegt: ‘Hee, wij staan ons plekje op de IC graag af aan de moeder van mijn achterkleinkind of de vader van drie kinderen op de hoek van de straat’.

Waar zijn de oudjes met ballen? Misschien bestaat zo’n club al, zijn ze alleen maar uit de media gehouden door de Henk Krols en de andere Maxen. Wij bestaan in ieder geval, jullie en ik. Wij gaan morgen voor morgen! Voor de toekomst. Neem maar een bal mee naar de demo. Trappen we die naar ze toe. Als hulpmiddel…

(JoopFinland)

Een hele goeie zondag voor alle opgesloten klimaatkids! Goed nieuws voor jullie: het is klaar, over en uit. Die anderhalvemeterdinges komt er niet, als het aan jullie en aan mij ligt. Kont tegen de krib, we gaan er tegenaan, meteen vanaf morgenvroeg. Hier het programma voor de actie-achtdaagse!

27 april, 4 en 5 mei: Fuck de vlag!

Morgen gaat dat nationalistische doekje in de masten, ter meerdere eer en glorie van die bastaard van Oranje. Ontferm je over het ding, is het niet links om dan wel rechts om. Fuck em, steek em in de hens, trek em van die paal, knip em door, gooi er een kop koffie over of zet er een leuke leus op. Je ziet maar. Waar jullie volgens het Jeugdjournaal de voorbije weken creatief mochten wezen met stoepkrijt, daar mogen jullie morgen al in alle vroegte -die krengen worden gehesen na zonsopgang- met de aansteker of de kwast er op los. Ook leuk: (deed mijn vader consequent), haal hem eraf en hang er een onderbroek voor in plaats…

Vernietig je het symbool van de kapitalistische staat niet volledig, hang hem dan op 4 mei halfstok. En laat hem een dag later zo hangen. Want we zijn nooit bevrijd, jongens en meisjes. We hebben geen enkele reden om 5 mei uit onze bollen te gaan. Het is allemaal gebleven en net zo blijven staan na mei 1945. Die kampen zijn er nog en die beulen zijn er nog. Onveranderd worden er misdaden gepleegd in naam der wet. En onveranderd dient het allemaal een elite die de touwtjes strak in handen wil hebben en houden. Fascisme dood? Laat me niet lachen…
Daarom, ook op 5 mei: binnen zitten met de gordijnen dicht en de vlag halfstok.

1 mei: Coro nee!

Opeens wist ik waar ik het eerder gezien had, lieve kids. Dit is helemaal niet uniek of nooit gezien. Dit is er allemaal al es geweest. Die anderhalvemetersamenleving die dus helemaal geen samen-leving is, die was er al. Dat hebben ze al es geprobeerd.

In de Sovjet Unie.

Heus waar, ik heb het met de eigen kijkers mogen aanschouwen. Het reëel bestaand socialisme. Dat was me wat. Een militaire dictatuur. Met een oorlogseconomie. Een zwart gat, zo zwaar dat het geen licht meer toeliet. De anderhalvemetersamenleving waaruit het samen was weggebrand, vermoord, kopje onder gehouden, alleen nog bestond voor de Bühne, voor de krantekoppen. Met een nos.nl die De Waarheid heette, en de leider van de enige partij die ook gelijk staatshoofd was. Een aanklacht tegen vijfduizend jaar menselijke beschaving.
Wat ik er zag: de hoofdstraat van Moskou, op een snikhete dag in juli 1979. Een enkele bus, bijna leeg, rijdt over die brede straat, terwijl op de trottoirs drommen mensen van hot naar her lopen. Om de paar honderd meter vormt zich een rij van die mensen, of beter gezegd: wordt een rij mensen gevormd, met behulp van dwingende bevelen van lui in uniform. Waarvoor men staat te wachten? Een drankautomaat. Een bekertje met fris… In de geformeerde rij staat niemand naast een ander. En is er tussen de mensen een meter tussenruimte. Ik geloofde mijn ogen niet: die meter afstand, die metersamenleving avant la lettre, werd gecontroleerd. Door zo’n mongool in groen uniform met een meetlat! Die had zo’n pasmeter in zijn knuisten, hield die op heuphoogte tussen de wachtenden en duwde die mensen heen en weer al naar gelang ze zich niet op die meter van hun voorganger bevonden… Als kers op de taart had je dan nog zo’n randdebiel die in de goot naast het trottoir naast de rij heen en weer liep en op een fluitje mocht blazen als mensen van het trottoir op de straatweg stapten…

Van dattem…

Willen we dat terug? Nee, want we zijn straks de volwassen mensen die premier Lachebekje ons zo graag ziet zijn. En dus gaat er een streep door zijn snode plannetjes.
Coro nee! Op 1 mei demonstreren wij net als onze buurkinderen in Duitsland dat zullen doen, gewoon op de ouderwetse manier, tegen de verkrachting van de grondwettelijke rechtsstaat, tegen de inperking van ons recht op beweging en vergadering. Corona? Corona is een pandemie, ontstaan in een wereld waarin het rondpompen van geld en goederen en ook dieren belangrijker is dan de volksgezondheid. Corona kan woekeren, de gezondheid van honderden miljoenen mensen bedreigen en de dood van miljoenen mense tott gevolg hebben omdat de volksgezondheidszorg de voorbije tien, twintig jaar is vernietigd. Nooit mag dit resultaat van het rondpomp-kapitalisme ten koste gaan van vrijheid. Nooit mag de rekening van de stelselmatige veronachtzaming van de volksgezondheidszorg in de vorm van fascistoide maatregelen en bezuinigingspolitiek worden neergelegd bij de mensen die niets voor het zeggen hadden!
Ga 1 mei in je eigen omgeving met elkaar de straat op, haak in en houd de ME op afstand…

(JoopFinland)

Een hele goeie donderdag voor alle klimaatkids die vanaf nu de vrijdag weer tot actiedag kunnen benoemen! Vanaf morgen weer aan de bak, jongens en meisjes en ieder die zich daartussen door voelt laveren. We kunnen weer en we zijn er weer…

Een lust voor het oog en het oor, de Black Lives Matter-manifestaties in alle hoeken en gaten. Vooral omdat zoveel van jullie daar verschijnen. En omdat jullie je niet laat wegdrukken door al die enge witmensen die zich bedreigd voelen en corona erbij roepen om de geest weer in de fles te krijgen.

Wat ook leuk is? En behoorlijk noodzakelijk… Het omwippen van die standbeelden, zoals ze dat in Engeland en in Brussel al deden. Dat moeten wij ook gaan doen. Dus morgen niet naar school en ook niet thuis blijven zitten wachten op die slechte videoverbinding. Nee, een stukkie touw scoren en met een man of tien, maar honderd is natuurlijk nog beter, naar het fallussymbool bij jou om de hoek.

Eerst er tegenaan pissen. En dan huppakee!

Voor het gemak heb ik een top-3 lijstje gemaakt van die figuren die in steen, brons of marmer gegoten ons eraan herinneren dat je het als slavendrijver, plantagehouder, beul of downright racist ver kan schoppen in dit fantastische land. Komt ie:

1 met stip: Van Heutsz monument, aan de Apollolaan in Amsterdam. Van deze warmonger bestaat er ook een mooi steentje op zijn graf op de Nieuwe Oosterbegraafplaats, ook in Amsterdam, plus bustes in Coevorden in het mooie Drente en in Arnhem, en ook nog es een beeld in de gevel van het gebouw De Bazel, aan de Amsterdamse Vijzelstraat. Aan dat laatste valt natuurlijk weinig te trekken maar je kunt er wel lekker naar keilen met alles wat maar vliegt…

2: Jan van Riebeek, de founding father van het Apartheidsbewind in Zuid-Afrika. In Kaapstad aldaar staat zijn standbeeld maar wij hadden hier tot 1994 een heuse Jan van Riebeek-dag, op 6 april, en in menige plaats zijn er nog steeds Jan van Riebeek-straten, pleinen en plantsoenen. Zoek er eentje op en doe er je ding!

3. Johannes Kielstra, de gehate Nederlandse gouverneur van Suriname in en rond de Tweede Wereldoorlog. Een stand- of borstbeeld heeft ie niet gekregen maar in zijn geboorteplaats, het Groningse Zwartsluis is een straat naar hem vernoemd. Erop af!

(JoopFinland)

Bovenstebeste kids in wie ik al mijn hoop gevestigd heb, dit stuk draag ik op aan die twee apen die vanochtend in de dierenbajes van Amersfoort een terras vol toeristen overhoop knalden en … neeneenee, dat was het mensennieuws, Maar toch: die dieren die het niet meer pikken, mooi vind ik dat. Ik las recentelijk al over jonge orca’s die terwijl hun ouders veilig op een afstand toekeken, zeilboten omkieperden ergens in de Golf van Biscaje of zoiets. De jeugd heeft de toekomst, zo blijkt maar weer, en zo mag ik ook graag oud worden, goedkeurend vanuit mijn schommelstoel knikkend naar het jong en wild geraas…

Over oud worden en die apen. Ik kijk dus vannacht niet met een bord wokkels voor me naar ´het spel der democratie´ of hoe zo´n niet uit zijn ingestudeerde woorden komende miezerd het gedoe in de VS ook noemen zal. De ene ouwe lul die zwarten apen genoemd heeft tegenover de andere ouwe lul die zwarten apen genoemd heeft… Wat heeft het met jullie te maken? Wat heeft het met toekomst te maken? Ik heb vanavond ook niet gekeken naar die jonge lul die jullie ‘adviseert om te overwegen’ nog even vol te houden in een ‘gedeeltelijke en slimme lockdown’ teneinde de zorg te ontlasten die ons aller respect, maar vooral geen cent meer, verdient. Nee, ik kijk niet naar holle ministers en naar Ajax tegen FC Midtjylland zonder publiek.

Ik lees liever een boek.

Aanrader, voor jullie, zet em maar op de lijst voor de Sint of voor de Kerst, wanneer die achterlijke familieleden thuis moeten blijven maar ze natuurlijk wel een kadootje kunnen komen afleveren bij de voordeur. ‘Es war ein harter Kampf um meine Erinnerung’, door Margrit Schiller. Nee, ik ga het niet spoilen voor jullie want ik ben er ook nog maar pas in begonnen. Margrit Schiller was lid van de Rote Armee Fraktion, waarover ik het in deze serie al es heb gehad. Zij zat gedurende de jaren zeventig van de vorige eeuw grotendeels vast en ging daarna naar Cuba en Zuid-Amerika, voordat ze begin deze eeuw terugkeerde naar Duitsland. Ik verheug me er nu al op te lezen hoe ze het vond om na ruim twintig jaar te remigreren want dat heb ik zelf ook gedaan. Maar zover zijn we nog niet.

Ik beveel jullie het boek aan omdat het zo toegankelijk is. Daarmee bedoel ik dat het geschreven is vanuit het perspektief van iemand die je morgen zomaar op straat voorbij zou kunnen lopen. Schiller neemt je mee op haar reis, en je bent blij dat je haar mag vergezellen, zeg maar. Die reis gaat niet naar een ver oord of een toeristische must,nee Schiller komt op een kruispunt waar ze er voor kan kiezen in de illegaliteit te gaan of door te gaan op de weg waarvan ze echt niet weet of die wel ergens naar toe leidt. Dat is prachtig beschreven, daar ben ik nu in haar boek. Ze weet op haar twintigste niet waartoe het allemaal moet leiden hetgeen ze tot nu toe gedaan heeft: studeren, een beetje werken, relaties hebben. Ze zoekt naar iets anders.

Ze radicaliseert, maar niet op de manier zoals die ons tegenwoordig voorgeschoteld wordt. Ze wordt niet gehersenspoeld en komt ook niet onder de invloed van een charismatische joekel die haar meeneemt in zijn of haar bonte avonturen. Schiller sluit zich in het Duitse Zwarte Woud in 1970 aan bij een verslaafdenopvang. Ze geniet er van het groepsgebeuren, van de moderne muziek die er gedraaid wordt en waarop ze mag dansen en vooral van de mensen die ze er ontmoet. Ze rookt er ook hasj en zo maar voelt zich niet aangetrokken tot zwaardere stuf en verlaat ook het gebeuren zodra ze voor zichzelf vaststelt dat het project averechts werkt: niet de junks kicken er af maar de hulpverleners raken er aan de coke.

Diezelfde beweging – de ontdekking van iets anders met daarop volgend de ontnuchtering omdat het toch niet zo anders is als het normale dat ze van huis uit kent (moe zit in de politiek en pa in het leger) en op tv ziet (apen die tot president van Amerika worden verkozen en de FC Bayern waarin alleen witte voetballers spelen) – komt herhaaldelijk voor, en maakt het verhaal van Schiller zo tastbaar. Ze is drieentwintig wanneer het voor haar een overweging wordt om de beslissende stap in haar leven te zetten. Niet door te trouwen of een huis te kopen, maar door ondergronds te gaan, zich aan te sluiten bij de gewapende groepen die op dat moment het opnemen tegen de Duitse politiestaat.

Het wordt voor haar weer twee stappen vooruit en eentje terug. Ene Bernd vraagt haar om haar paspoort af te staan aan iemand die dat nodig heeft. Ze doet dat, omdat ze Bernd vertrouwt en omdat ze zeker weet dat die ander die haar pas nodig heeft geen junk is of een verrader. Bovendien kan ze altijd beweren dat ze de pas heeft verloren. Maar op het moment dat Bernd haar vraagt om haar woning ter beschikking te stellen aan mensen die een schuiladres nodig hebben, deinst ze terug. In een nachtelijk gesprek met Bernd wordt het dilemma besproken: Bernd heeft een leuke baan en wil die niet opgeven en dus is de illegaliteit niet iets voor hem. Maar Margrit hoeft eigenlijk niks op te geven. Of toch wel?

Zo ver ben ik nu in het boek. Ik ga er straks lekker in verder lezen. Heeft Ajax al verloren van die Deense dreumessen? En liggen de hijgerige verslaggevers nog steeds te wachten totdat in de straten van de VS rellen uitbreken? Uit Artis is zojuist een megapython ontsnapt hahaha… Hou het hoofd cool kids, mondkapjes op, braaf lachen als die ouwe lul van geschiedenis een cartoon over een heilige profeet tevoorschijn haalt en thuis een keer de afwas met je zusje doen. Maar haal dat boek van Schiller uit de bieb voordat die dicht gaat, en googel es op heur naam… Wij spreken elkaar!

(JoopFinland)

Een week later en honderdvijftig bladzijden in het boek van Margrit Schiller (*) verder, lieve jongens en meisjes, bestaat het enige zonnestraaltje dat me door haar is toegeworpen uit de conclusie dat isolatiefolter je voor altijd van kiespijn kan afhelpen. Schiller heeft op een gegeven moment, na jarenlange vervreemding van haar eigen lichaam, geen last meer van haar gebit en zal dat ook nooit meer hebben. Voor iemand als ik die decennia gedonder heeft gehad aan kaak en tanden, is dat een troost.

De ondertitel van haar boek luidt Ein Lebensbericht aus der RAF, en dat is ook echt wat het boek is. Zoals ik in de vorige aflevering opmerkte, is het verslag van Schiller van de illegaliteit en de eenzame opsluiting vooral een eerlijk verslag. Er zijn ons uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw talloze boeken, documentaires en speelfilms omtrent de RAF nagelaten, en de oprichters van de Westduitse stadsguerilla die in Stammheim gevangen zaten en zijn gestorven hebben de wereld in die dagen overspoeld met lange tractaten over het waarom van hun strijd. Maar wat de isolatiefolter op zich inhield, ‘hoe het voelde’ zeg maar, dat heb althans ik alleen maar gelezen in geschriften van Ulrike Meinhof en in dit boek.

Voor de details moeten jullie echt het boek lezen, hier vind ik het belangrijk om voor jullie die die tijd niet hebt beleefd, duidelijk te maken hoe nieuw die methode van marteling destijds was en waarom ze bijvoorbeeld voor Schiller iets was waartegen ze zich aanvankelijk helemaal niet kon verweren. Isolatie folter kwam neer op het onttrekken van prikkels en contact aan het slachtoffer. Je had in die tijd nog geen online-wereld. Daarmee bedoel ik twee dingen: een omgeving die voortdurend geluid voortbrengt, in de vorm van bliepjes, zoemtonen, automaten die aan en afslaan. En een omgeving waarin je niet kunt weten wat er dertig meter verderop gebeurt.

In de cellen van de politieke gevangenen van RAF en andere guerillastrijders heerste absolute stilte. Ik heb hier in Finland toeristen uit West-Europa over de vloer gehad die gek werden van de stilte die hier pleegt te heersen, maar zelfs die haalt het niet bij die stilte waarin een Schiller bijna tien jaar lang werd opgesloten. En bovenop de angst die ze uit die stilte -en het gebrek aan kleuren in haar omgeving- peurde, kwam nog dat ze niet wist wat er buiten haar cel gebeurde. Jullie staan met jullie smartphones met de hele wereld in verbinding, maar in die tijd wist je pas wat er om de hoek gebeurde als de buurvrouw dat kwam vertellen of het de volgende dag in de krant stond.

Je zou ook kunnen zeggen -en er zijn er in die tijd blijkbaar genoeg geweest die dat zeiden of fluisterden- dat Margrit Schiller zo uitgebreid over haar bajeservaringen heeft geschreven omdat die Margrit Schiller tot lid van de RAF maakten. Dus dat zij verder niet zo heel veel met de groep te maken heeft gehad. In feite werd zij twee keer tot een redelijk korte gevangenisstraf veroordeeld wegens verboden wapenbezit, poging tot moord en samenspanning. Dat wapen heeft ze alleen maar met zich meegedragen, ze heeft nooit een schot gelost, zoals ze het zelf heel mooi beschrijft nooit een schot zelfs maar leren lossen. Voor samenspanning hoefde je niets te doen, niet eens een pistool op je te dragen. Het was genoeg dat je in gezelschap van anderen ‘met een terroristisch oogmerk’ werd gearresteerd. Dat was in die tijd een nieuwe misdaad, bedacht om politieke tegenstanders van de staat uit te schakelen.

In feite was Margrit Schiller betrokken bij twee schietpartijen, korte tijd na elkaar, in de herfst van 1971. Over de tweede is ook door anderen geschreven, omdat Ulrike Meinhof erbij was betrokken. Gerhard Mueller schoot voor de ogen van Meinhof en Schiller een politieman dood. Dezelfde Mueller zou later, om strafverlichting te krijgen, voor de rechter tegen zijn voormalige kameraden getuigen. Mueller was dus een verrader, maar werkte pas met de autoriteiten samen na zijn arrestatie, niet ervoor. Hij was geen infiltrant, voor zover ik weet, en ook Schiller maakt dat verwijt niet in zijn richting.

Dat doet zij tot nu toe -maar ik moet nog negentig bladzijden lezen- ook niet naar anderen toe. En dat vind ik vreemd. Want aan de eerste schietpartij zit een penetrante lucht. Ze beschrijft heel mooi hoe ze tijdens haar eerste zomer in de illegaliteit niets te doen heeft en het allemaal geen handen en voeten kan geven. Totdat de RAF een klus voor haar heeft. De groep wil de aandacht van autoriteiten en media verleggen van Hamburg en West-Berlijn naar het zuiden van de toenmalige bondsrepubliek en stalt daartoe een gestolen auto vol met vingerafdrukken van Baader en Meinhof in Freiburg. Dat stallen moeten Schiller en nog iemand doen. Dat is de opdracht waarop ze een pistool meekrijgt maar verder zo weinig instructies dat je er bijna om moet lachen.

Zij rijdt in een andere -gewoon legaal gehuurde!- auto achter de gestolen wagen aan, het tweetal bereikt de parkeerplaats die van tevoren is afgesproken als de plek waar de gestolen auto zal worden achtergelaten, aan de kant van de weg waar je niet mag parkeren, opdat het niet zo lang zal duren voordat de Freiburgse politie het karretje zal gaan onderzoeken… Het is al na middernacht, laat in september, Freiburg is New York niet… Zelf herinnert Schiller zich ook dat ze dacht dat ‘het misschien maar vijftien seconden moest duren tussen het parkeren en het weer wegrijden’. Maar ja -jullie raden het al- de twee auto’s zijn nog niet gestopt of daar komen twee wakkere brigadiers achterop en de rest van het verhaal is dus meer dan een jaar ‘Knast’’ voor Schiller.

Gaat er dus bij mij niet in, temeer omdat de kameraad van Schiller bij dit akkefietje nooit gepakt is, althans niet voor dit feit (hij schoot een heel magazijn leeg op de agenten waardoor die gewond raakten). Maar misschien kom ik daarover nog iets meer te weet in de rest van het boek. Of via degene die me het boek leende en die Margrit Schiller ooit ontmoet heeft...

Er is een vaccin in aantocht, kids. Goed nieuws, de beurzen knallen omhoog… Ik vrees met groten vreze dat men van rechts in de startblokken staat om wat we hadden weer lekker in ere te herstellen… Dat wordt weer bouwen, bouwen, bouwen en werken, werken, werken, liefdadigheid naar de Derde Wereld, uitbuiting, rondvliegen tot men het snot voor de ogen heeft, lekker jakkeren over nieuw asfalt… Tenzij jullie er iets aan doen…

(JoopFinland)

(*) Es war ein harter Kampf um meine Erinnerung, Margrit Schiller, Konkret Literatur Verlag

Hoe het Margrit Schiller verder verging, lieve jongens en meisjes? Degene die me haar boek leende kent haar van een feestje een jaar of wat terug, dus erg slecht gaat het niet met haar. En naar mijn zegsman me vertelde, was de vrouw die als gevangene van de toen nog West-)Duitse staat bijna een heel decennium doorbracht in een isoleercel ook nog lang niet vergeten. Het feestje, in het bekoorlijke universiteitsstadje Göttingen, kreeg een heel nieuwe dimensie toen Schiller er binnen kwam. Gefluister en bewonderende en nieuwsgierige blikken: bij de buren is men de RAF nog niet vergeten.

Maar dat was Göttingen, waar men van oudsher wel eens een boek leest en niet alleen maar zuurkool tot zich neemt. In de Duitse mainstream media kreeg Schiller een andere behandeling. Toen de eerste versie van Es war ein harter Kampf um meine Erinnerung uitkwam, dat is nu twintig jaar geleden, werd uit de ruim tweehonderd pagina’s vol prangende feiten, zegge en schrijve 1 alinea in de pers tot in den treure geciteerd. Daarin beschrijft Schiller hoe ze met Joschka Fischer en een andere man in (West-)Berlijn op stap is geweest en aan het ontbijt zit.

Joschka wie? Zulke mensen, jongens en meisjes, bazuinen hun hele leven rond dat ze altijd verschrikkelijk veel gewicht in de schaal hebben gelegd, altijd vooraan hebben gestaan, zonder uitzondering de laatsten zijn geweest die een zinkend schip hebben verlaten. Dus Margrit trapte die Fischer verschrikkelijk in zijn kruis toen zij beschreef dat en waarom de kerel geen dan een deplorabele indruk op haar heeft gemaakt.

Het is 1971. Schiller beleeft haar enige jaar in vrijheid tussen twee gevangenisperioden. Uiteindelijk zal ze met anderen weer opgepakt worden na een bankroof, maar daarvoor drijft ze door de illegaliteit zoals ze dat ook voor haar eerste arrestatie deed. In juni van dat jaar zijn de leidende figuren in de RAF gevangen genomen, steeds meer van haar kameraden, vrienden en kennissen ondergaan hetzelfde lot. Of worden vermoord. De RAF haalt heel wat overhoop, heeft ook veel krediet onder de Duitse en Europese jongeren, maar de Westduitse politiestaat sluit met de nieuwste opsporings- en martelingsmethoden haar net rond de beweging.

In die sfeer doet Schiller op haar odyssee langs schuiladressen ook West-Berlijn aan en verblijft daar een paar dagen in een kraakpand, bij die Fischer, die andere vent en bij de vriendin van een van beiden. Feitelijk krijgt de lezer nog de meeste informatie over die bijslaap van Fischer of die andere peer. Zij klaagt tegen Schiller over de man of de mannen, daar wil ik nu van af wezen. Als puntje bij paaltje komt is de betreffende alinea een van de deprimerendste uit het hele boek. Alsof er op een kille novemberavond een raam openstaat en je de kaars maar nauwelijks aan kunt houden…

Nou moeten jullie weten dat die Fischer dertig jaar nadien minister van buitenlandse zaken van Duitsland was. Dus die pers die ging tekeer van ‘onze Auslandsminister heeft geheuld met de RAF’, en die Fischer ging natuurlijk aan het uitleggen. Dat Schiller onder een andere naam, dat ze het niet over de RAF hadden gehad, et cetera. Een soort van Wijnand Duyvendak dus, die ooit bij ons in de Tweede Kamer zat, maar in zijn prehistorie in een krantje als Kleintje Muurkrant schreef en in kraakpanden woonde. De hele story over Fischer, Schiller en wat de pers van hun maakte kun je hier lezen.

Tot zover deze wijze les waarin je geleerd zou moeten hebben dat loyaliteit zoals Schiller die haar hele leven heeft betoond aan de mensen die ze kende uit en de beginselen van de RAF ervoor zorgt dat ze op hele leuke feestjes nog altijd meer dan welkom is. Voor jullie valt er ook genoeg te doen: demonstreer mee tegen de zwarte pieten die zonodig nog de straat op moeten, jaag op de pedojagers en fakkel de huisvesting van de Baudet-Jugend af. En o ja: aan het begin van dit drieluik had ik het over Monkey Mike en zijn slimme vriend die de kogel kregen omdat ze een stel tokkies in de dierenbajes van Amersfoort de schrik op het dikke lijf hadden gejaagd. Wat let jullie? Morgen kun je weer niet naar Ajax, dus dan maar gas en knuppels en een flinke staalschaar mee naar Artis… Ja toch?

(JoopFinland)

Hee hartstikke lovable kids overal in den lande en voor mijn part ook ver daarbuiten, een heel goeie donderdag gewenst en met fris gemoed op naar de vrijdag van morgen, nietwaar?

Die belooft een klimaatstaking… Een klimaatwat? Dat hadden we toch al gehad en gezien, en ook al een beetje achter ons gelaten? Staken voor het klimaat, of tegen de klimaatsverandering? Nee, er moet juist van alles gedaan worden tegen de naderende ramp, toch?

Want we zijn twee jaar en een pandemie plus oorlog verder en het klimaat is minder dan ooit een dingetje voor jullie ouders, al dan niet toeziend voogden, life coaches en al die andere malloten die wat meer jaarringen onder hun ogen hebben en daarom over jullie willen beslissen.

Jullie moeten morgen gewoon doen wat zij ook doen. Verklaren dat het over en voorbij en klaar is. Hullie hebben bepaald dat de corona gister voorbij was. En hullie hebben vastgesteld dat het per 24 februari oorlogje is geblazen.

Dus jullie bepalen morgen dat per 25 maart 2022 het kapitalisme voorbij is en de natuur met rust wordt gelaten. Per decreet. Laat degene in jullie klas die dat het beste kan het maar netjes opschrijven.

Jullie weten als geen ander dat volwassenen niet naar rede luisteren maar alleen op dreigementen reageren. Dus in de verklaring moet wel iets staan over ‘sancties’… Zul je zien, slaan ze meteen op aan, die pantoffeldragers.

Zet maar in dat decreet dat jelui niet aan tribunalen doet… Dus dat de Gideons en Pepijnen van deze wereld ergens in een heel diep gat zullen moeten kruipen. En dat ook de Putins en Bidens niet zullen worden berecht maar in de soep verwerkt…

Daarna wordt het de beste dag van hun jonge leven voor de hackers onder jullie. Want niemand hoeft te denken dat het kapitalisme zelfmoord pleegt. Dus die verordening van jullie komt niet zomaar van zijn eigen in de krant, zeg maar.

Degenen die het beste hebben opgelet in de IT les breken dus in alle sites van de overheid en planten daar jullie bommetje. Zij bedenken dan wel weer hun eigen fijne truukje om de ambtenaar die denkt dat ie slim is helemaal gek te maken met een mooie hybrid swing.

Zo doen we dat. Per morgen is de groei-economie in de permanente lockdown, lopen alle andere dieren gewoon weer vrij rond en zijn de beleidsmakers vervangen door kinderen van veertien…

(JoopFinland)

Heel veel groetjes aan alle liefdesbaby’s, op en rond deze aan een dun koord bungelende planeet. Al weer bijgekomen van pinkpop of een ander verzetje? Goed zo, Want wij moesten het maar weer es over Verzet met de grote V hebben.

Naar de film geweest: The Troublemaker. Ik vind em online nergens gratis maar goochel er maar es op, misschien heb je meer mazzel. Ik zag em wel voor niks, op een avondje Extinction Rebellion (XR), in de provincie.

Film is engels gesproken maar werd bovendien ook nog es in die taal ondertiteld en dat was prettig. Want qua beeld brengt ie niet veel bijzonders maar de uitspraken van de hoofdpersoon -de oprichter van XR dus- verdienen stuk voor stuk de aandacht die ze in de rolprent krijgen.

Roger Hallam praat als een profeet uit het oude testament en ziet er ook zo uit. Voor jelui van na Frank Zappa die alleen maar onze groene vrind uit de Ukraine voor de snufferd krijgt is dat even wennen maar ik wed dat het na een tijdje smullen is.

Persoonlijk heb ik het meest op met Hallams verwijzing naar de mentale verandering die de klimaatcrisis van ons eist. Dat lijden met de lange ij uit onze cultuur uitgebannen is, en dat dat een verlies is. ‘People are not after happiness (=genotsbevrediging), they want to be whole’.

Radikaal klimaatverzet, in het stadje waar ik geboren ben. Dat triggerde me. Ik kon me niet herinneren dat er ooit iets had plaatsgevonden dat niet door de beugel kon, of tegen de wet was. Wie zouden er op af komen? Zou er een aktiesien(tje) bestaan? Om hoeveel mensen zou het dan gaan?

Ik had bij het betreden van het zaaltje een subcultuurtje verwacht. Jullie kent dat wel: oudere hippies met of zonder hond, en andere mensen die decennia geleden hebben besloten dat een baan en een gezin niet aan hen besteed is. Types zoals ik dus…

Viel tegen. Op de een of andere manier sloot de film in het geheel niet aan bij de tien aanwezigen. Waar XR juist oproept tot aktie far beyond praatfora en leuterkampanjes, daar bleek het groepje medekijkers al lid van Milieudefensie, Greenpeace en noem ze allemaal maar op.

Daarbij was men even oud als ondergetekende. Waar waren jullie? De organisator van de avond moest weliswaar nog dertig worden maar was te bleu om tegenwicht te kunnen bieden aan de gezapigheid die heerste.

Mijn vrouw stelde in de beste traditie van XR voor om de snelweg op te fietsen. Niet pas in de herfst maar bijvoorbeeld donderdag aanstaande. Vijftien man op de pedalen en een banier mee, meer heb je daarvoor niet nodig, zo verheugde zij zich op bijval.

Ik meende in de regen van afkeurende woorden zelfs de vraag ‘waarom’ te horen…

Zelf kwam ik met het plan om jullie te gaan opzoeken. Op school dus. In de les maatschappijleer of biologie, maakt mij niet uit. Heb ik in Finland ooit met veel plezier gedaan. Een lesje opruiing. Feitelijk zou ik voor de klas dit serietje kunnen voorlezen.

Moest ik maar es gaan doen. Zonder er toestemming voor te vragen…

(JoopFinland)

Ze hebben het ons lekker makkelijk gemaakt, lieve climatekids. Om beschuldigd te kunnen worden van opruiing hoef je nu niet eens meer op te roepen om het Rijksmuseum in de fik te steken of Rutte in een kelder vast te houden. Het volstaat dat je voor de tigste keer je vrienden en vriendinnen verzamelt om voor een kwartiertje of zo op dat stukkie autoweg te gaan zitten.

Er zijn al heul wat mensen ‘preventief’ opgepakt omdat ook zij hebben opgeroepen om zaterdag aanstaande weer es een keer de A12 in het Haagse op te lopen en te bezetten. Er werd ook al eerder over geschreven -bijvoorbeeld hier- zodat ik hier kan volstaan met de oproep aan jullie, de mensen van de toekomst, om het zaterdag niet alleen op de Hagenezen te laten aankomen.

Zoek het doel dichterbij. Bij jou in de straat bijvoorbeeld. Neem een makkelijke stoel mee. En een bord of iets van witte stof met daarop de leus: Sta even stil voor het klimaat!En app natuurlijk je klas en je vriendenkring of als je die niet hebt die van je broer of zus om er bij te komen zitten of, beter nog, het volgende kruispunt of de volgende rijstrook te bezetten.

Zo blokkeren we met ons allen zaterdag van Biddinghuizen tot Breskens en van Zwammerdam tot Zevenaar de wegen en weggetjes voor het winkelend publiek (helpt ook de consumptie omlaag) en laten we als klimaatgeneratie zien dat opruien en opgeruid worden geen zonde maar een deugd is…

(JoopFinland)