Paar maandjes nog. Dan kunnen we meegenieten van de Franse presidentsverkiezingen. Hoewel, het is nu ook al genieten geblazen. Vooral van het gekrakeel op rechts. De blonde Marine Le Pen heeft de leiding in de peilingen, maar de op het oog zo keurige Francois Fillon volgt haar op de voet en werd door de “experts” als favoriet bestempeld. Wat liet Wippieleaks gisteren weten? Dat het over materiaal beschikt dat au doet. Bij zowel Marine als Francois. Nou zag het er voor Francois sinds kort al wat minder méditerranée uit. Volgens de Geketende Eend had Francois namelijk zijn vrouwtje een paar rijkbetaalde baantjes bezorgd, waarvoor ze zich niet ongelooflijk hoefde uit te sloven. Ook hun twee koters kregen een paar aardig betaalde joppies. En dan hebben we het niet over het nog voor het kukelen der hanen reclamevodden in de bus duwen. Nou zegt Francois dat ie de blauwe brievenbrigade keurig van deze heuglijke feiten op de hoogte heeft gesteld en dat ie het gerechtelijk vooronderzoek met vertrouwen tegemoet ziet. Maar ja, het kwaad is al geschied. Zijn ratings gaan al richting souterrain. Je weet hoe het populistische volk tegenswoordig reageert op dit soort berichten. Nou nog wat shit van Wippie over Marine en verdomd als het niet waar is, straks gaat Benoît Hamon, de opvolger van Francois “Piggelmee” Hollande bij de socialisten, nog met de gladiolen strijken. Want over hem hebben Wippie en de Geketende Eend nog niks over de Champs Elysées laten rollen. Maar van een gelopen koers is uiteraard nog geen sprake. We hebben bijvoorbeeld al een tijdje niks gehoord van Christopher Steele. En dat kan zomaar betekenen dat ie in Moskou laat uitgrutten of Benoît ook een paar glijbanen heeft ingehuurd om zijn hotelbed te benatten. Dit zijn interessante tijden. Stay tuned.

Kom er nou niet midden in de nacht mee aanzeilen. Maar bij de koffie is een kokosmacroon niet te versmaden. Of Emmanuel Macron een beetje te vreten is moet nog blijken. Hij is sinds kort de belangrijkste kandidaat voor het Franse presidentschap, nadat de rechtse kandidaat Francois Fillon vakkundig werd gefileerd door het weekvod de Geketende Eend. Dankzij tijdig gelekt materiaal over zijn vrouwtje en zijn kids die hij baantjes had bezorgd, waarvoor ze zich niet al te hard hoefden uit te sloven maar wel fermpjes werden beloond. Zoiets als indertijd met Hanja Weg–Maijen en haar spruitje. Wie er verantwoordelijk waren voor die lekkage? In ieder geval niet de Russen. Fillon was namelijk voor het opheffen van de sancties tegen Vlad cs., dus is het geen Eucalypta-toer om te raden uit welke richting de wind woei. Diezelfde wind zorgde ook voor de aanvoer van beschadigend materiaal over “Vlad-aanbidder” Marine le Pen, die opeens in Brussel drie tonnetjes te veel gedeclareerd bleek te hebben. En zo werd de weg vrijgemaakt voor die Emmanuel Macron. Een jong haantje uit het zogenaamde midden van het polletieke spectrum die op goede voet staat met de Rothschildjes en met Moskou niet veel op heeft.
Zijn partij heet “En Marche!”. Iets wat herinneringen oproept aan Berlusconi's Forza Italia en die heeft het toch best lang uitgehouden. Het enige wat misschien een beetje kan schuren bij Emmanuel is zijn huwelijk met de kwart eeuw oudere Brigitte Trogneux. Een mevrouw dus die president De Gaulle nog heel bewust heeft meegemaakt, maar eerlijk is eerlijk wel heel aardig is opgedroogd. Maakt uiteraard geen flaus aus zolang er geen gevalletje plassex naar buiten sijpelt. In dat geval kan Emmanuel het schudden. Want Moskou slaapt niet. Stay tuned.

Fi donc! Daar hep je het al. Emmanuel Macron en zijn verkiezingsteam zien zich haast genoodzaakt om een schuilkelder in te duiken. Met een helmpje op en gasmaskers bij de hand. Vanwege de vloedgolf aan cyberaanvallen. Een keer raaien waar ze volgens hullie vandaan komen. Ja, daar hoef je niet dagelijks een Twanpil voor in te nemen. Waarom die barbaren uit het oosten die Franse kokosmacron op de korrel nemen? Juist. Daar hoef je geen Tweebeekertje waarheidsserum voor door te slikken. De jonge Franse presidentskandidaat is niet iemand die in de voetsporen van Gilbert Bécaud samen met Nathalie een koppie chocola gaat lebberen in café Pouchkine. En dat vinden ze in Moskou niet doddig. Gelukkig beschikt het Kremlin nog over Wippieleaks en wat liet Wippie vandeweek wapperen? Een bosje documenten die aantoonden dat de CIA in het Franse presidentiële verkiezingsjaar 2012 zowel Frans Hollande als dat meisje van Le Pen en sayanim Sarkozy met alle denkbare middelen aflegde (1). Gewoon voor de lol hoor. Anders lopen die snuffelsmurfen toch maar uit hun neus te vreten. Stay tuned.

(1 ) Goegel voor deze materie even naar “Wikileaks exposes CIA involvement in French 2012 presidential election”

Emmanuel Macron lijkt wel erg op een Manchurian Candidate. Zo werd hij op eigen houtje op 12-jarige leeftijd lid van het houtje aka de Roomskatholieke kerk. Waarom mag Jezus weten. Drie jaar later begon hij op de middelbare school werk te maken van Brigitte Torgneux, zijn lerares dramaturgie. Een 24 jaar oudere, getrouwde juf met drie koters en pedo-neigingen. Maar u weet het: op een ouwe fiets... Ja erg leuk allemaal, maar hij kwam er niet meer vanaf. Hij verhuisde naar Parijs om zijn hogere opleiding af te maken. Eerst bij de Sciences Po (1) en daarna op de gerenommeerde Ecole National d'Administration. En wat denk je? Brigitte geeft haar echtgenoot mee met de schillenboer en ijlt Emmanuel achterna om in 2007 vrolijk met hem de huwelijkspunter in te stappen. Hatseflats. Was dat een handicap voor zijn verdere carrière? Pas du tout. Na zijn eerste stappen in de echte wereld te hebben gezet bij de Franse blauwe brievendienst werd de tot de socialistische partij toegetreden Emmanuel in 2008 gespeend van veel kennis op dat terrein bij de Rothschild-bank binnengewurmd. Helemaal vreemd voelde dat trouwens niet, want zijn vader behoorde ook tot het bankstersgilde. Emmanuel boerde niet slecht bij het immense spaarvarken, maar trok desondanks in 2012 het Elysée binnen als hautemetaut van president Hollande. In de zomer van 2014 werd hij vervolgens benoemd tot minister van Economie, Industrie en Digitalisering, kort nadat hij zijn neus aan het venster had gedrukt bij het toen in Kopenhagen georganiseerde Bilderbergfeestje. Een bliksemcarrière? Dat mag je wel zeggen. En meestal wordt zoiets vanuit de coulissen geregisseerd. “Men” verwacht iets van hem. In ieder geval om de slagboom dicht te gooien voor Marine le Pen. Dat zal hem wel lukken, tenzij er iets errugs uit zijn verleden naar boven wordt getakeld. Is er misschien een hacker in de buurt? Ga uw gang hoor. Stay tuned.

(1) Een vijver waarin de Franse geheime smurfendienst DGSE naar hartelust hengelt naar geschikte luitjes voor een snuffelcarrière. Zie daarvoor ook het artikeltje “Circus (2)” dd. 1 augustus 2011.

Sneller kon haast niet. Eergisteren smeekten wij om de komst van een hackelaar, die de schrik in de benen kon jagen bij de door de Franse elite gezalfde presidentskandidaat Emmanuel Macron. En vrijwel direct werd onze smeekbede verhoord. Feike Hacquebord, een bolleboos van de in Japan gevestigde cybersecurityfirma Trend Micro die zijn kennis heeft opgesnoven op de universiteiten van Utrecht en Amsterdam, rolde naar buiten dat een cluppie onverlaten had geprobeerd een paar hengeltjes uit te gooien in de servervijver van Macron en zijn team. Hengeltjes die verdacht veel leken op de bamboestokkies die waren gebruikt om wat grondels op te halen uit het troebele watertje van de Amerikaanse Democraten. Het cluppie dat waarschijnlijk bestond uit enigmatische leden van “Pawn Storm” en “Fancy Bears” werd uiteraard direct in verband gebracht met woelmuizen uit de buurt van het Kremlin. Bewijs voor die stelling was en is er niet. Ook niet in het geval van Emmanuel. Trouwens, waar hebben we het eigenlijk over. De hengelescapade van het geheimzinnige cluppie leverde namelijk niks op. De vijver was stijf bevroren en te dik om er een wak in te hacken. Dus kunnen we u helaas niks vettigs aanbieden over Macron. Jammer, maar misschien valt er toch nog iets nuttigs uit deze gebeurtenissen te peuren. Zoals u weet worden we al een paar weken getreiterd door een wolkbewoner bij Amazon in het Amerikaanse Ashburn. Het zou leuk zijn als Feike ons even kan zeggen wie daar achter zit en hoe we die klotenklapper op korte termijn van die wolk af kunnen lazeren. Feike, jongen, als je dit leest, we houden ons aanbevolen. Stay tuned.

Ja, jammer. Het is waarschijnlijk al te laat. Maar eindelijk komt er toch wat narigheid boven water over Emmanuel Macron. Uit gelekte documenten blijkt dat onze liefhebber van belegen dozen op 4 mei 2012 een BV heeft opgetrokken op het Caraïbische eilandje Nevis. Samen met een paar andere tot nu toe niet met name genoemde illusionisten. La Providence LLC heet het vehikel, ter herinnering aan de school in Amiens waar Emmanuel verkering kreeg met juf Brigitte. Om zaken te doen heb je een bankrekening nodig. Nee, niet bij Rothschild. Haha. Emmanuel en zijn NN-gabbers kozen daarvoor de First International Caribbean Bank uit. Gerenommeerd op het gebied van belastingontduiking en andere financiële laagstandjes. Kortgeleden liet Emmanuel nog weten dat hij geen leuke offshore rekeningetjes had. Oi. Stay tuned.

En verder zijn we van mening dat Ashburn verwoest moet worden.

Je kon erop wachten. Emmanuel Macron reageerde alsof ie door een koppel teken was gebeten op het bericht dat ie een geheim gehouden BV op Nevis bezat. Met een bankrekening bij de in het wasstraatmilieu vertrouwde First International Caribbean Bank (1). Volgens de presidentskandidaat van de gevestigde orde was de handtekening onder het op het internet verschenen document vals. De hele plot was het werk van hackelaars, die tot grimmige groepen als “Pawn Storm”en “Fancy Bears” behoorden en in contact stonden met Moskou. Dit alles ten faveure van Marine LePen. Kortom, het bekende Amerikaanse gelazer all over again. Overigens zonder dat Emmanuel werd geassocieerd met een ruisende pisseance van lichte dames in een eidereendenbed van de Ritz. Zonder twijfel is hier het laatste nog niet over gezegd. Stay tuned.

En verder zijn we van mening dat Ashburn verwoest moet worden.

(1) zie vorig berichtje uit deze serie

Er is nog een karrevracht aan materiaal over Emmanuel Macron in de plasemmer terechtgekomen. Is afkomstig van een hack in de computers van Emmanuel's verkiezingsteam. Een paar weken geleden gepleegd. Het Rothschildkweekje heeft al laten weten dat tussen het koren heel wat kaf schuilgaat. Oftewel er zijn door de Pawn stormtroopers en de Fancy beren valserikken tussen de echte berichten geschoven. Dat heet vooruit verdedigen en is uitgevonden door generaal Michels. In een van de documenten die zouden bewijzen dat Emmanuel een bankrekening op de Kaaiman eilanden heeft duikt ene Richard L. Palmer op. Al decennia een bekende Amerikaanse expert op het gebied van listig bankieren en boekhouden in het groot. Dat niet alleen. Hij heeft in de vorige eeuw en met name ten tijde van de Koude Oorlog jaren en jaren gespendeerd aan het verzamelen van info over militaire hebbedingetjes en andere leuke dingen voor de mensen. Eerst negen jaar als topdog van het operationele directoraat van de CIA en daarna her en der als stationschef van diezelfde snuffelclub. Hij kreeg een paar vetleren medallies voor zijn werk en dook de financiële wereld in. Maar als diehard van Kleintje Muurkrant weet u: eens CIA altijd CIA. Hoe geinig is het dus dat nou juist Palmer's naam aan de oppervlakte komt in de affaire-Macron. Als opperhoofd van La Providence, het vermeende Caraïbische zakenvehikel van Macron. Hoe zout wil je hem hebben? Stay tuned.

En verder zijn we van mening, dat Ashburn verwoest moet worden.

Ziad Takieddine is geen onbekende in onze annalen. Al hadden we nogal eens moeite met de spelling van zijn naam. Zo besteedden we ooit al eens een pondje aandacht aan zijn rol bij historische Pakistaanse en Libische steekpenningenaffaires, waarvan ex-president Sarkozy nog wel eens zwetend wakker schiet (1). Maar zijn naam duikt ook op in de Macron-hacks die begin mei op het net werden gesmakt. Die hacks waren afkomstig uit de files van het “En Marche”-verkiezingsteam van de ouwe fietsliefhebber en hielden verband met de vijandige en illegale overname van de Franse smart card onderneming Gemplus International door de Texas Pacific Group (TPG) in de jaren 2000 t.m. 2004. In 2002, maakten de Amerikanski's al een flinke stap voorwaarts in dit deels ondergrondse project door de benoeming van Alex Mandl tot CEO van Gemplus. Een topzakenpief die in 2015 ernstig in de koplampen kwam te staan toen van hier tot gunder paniek ontstond over de kwetsbaarheid van de simmetjes van Gemalto, de merge van Gemplus en Axalto uit 2006. Vooral het feit, dat Alex indertijd opperhoofd was geweest van het door de CIA op de wereld geschopte In-Q-tel (2) en bestuurslid van het al evenzeer door CIA-teken besmette American Enterprise Institute (3) baarde nogal wat opzien. Kwam nog bij, dat hij bij het overnameproject ondermeer gebruik maakte van de diensten van onze vriend Ziad Takiedinne en de met zijn Nazi-afkomst worstelende Duitse heiligekoeienfabrikant Stefan Quandt (4). Lekker fris dus allemaal.
Vraag is wat de documentatie over deze shit in de files van “En Marche” deden. En dan met name over de geheime tegenacties van de Franse geheime smurfdiensten, het ministerie van Industrie en het ministerie van Economische Zaken, waar Emmanuel Macron in 2004 zijn entree had gemaakt als inspecteur. Verwachtten de luitjes van het verkiezingsteam lullige revelaties over die affaire en hadden ze zich vantevoren al daartegen gewapend? Vooral omdat die tegenacties geen reet hadden opgeleverd. Mogelijk, misschien zelfs waarschijnlijk. Meer in de volgende aflevering. Stay tuned.

En verder zijn we van mening dat Little Rock en Londen verwoest moeten worden.

(1) Zie de serie “Poen en polletiek”.
(2) Zie het artikel “Sim salabim” van 26 februari 2015, waarin ondermeer SP intelligencespecialist Ronald van Raak figureert.
(3) We hoeven alleen maar Ayaan Hirsi Ali te roepen of Michael Ledeen en u weet meteen weer wat voor instituut dat is.
(4) Zie voor de pikzwarte achtergrond van de familie Quandt de serie “De Miskleun van het Rijksmuseum” in het archief van Kleintje Muurkrant 2002.

Hoe Frans is Macron? Was zijn pro-Franse rol bij de vijandige Amerikaanse overname van Gemplus International al niet erg ferm (1), ook andere tekenen wijzen erop dat hij zijn huig naar de westenwind had gehangen. In 2006 werd onze jonge vriend lid van de Fondation Jean Jaurès. Een vehikel dat de democratie hoog in het vaandel heeft staan en daarom ook financieel gesteund wordt door het Amerikaanse National Endowment for Democracy (NED). Een woelclub van het zuiverste water met innige contacten in Langley (2). Daarnaast hield Emmanuel in die periode ook spreekbeurten bij elitaire samenklittingen van de Fondation Robert Schuman, die eveneens mag rekenen op de warme sympathie en de steun van de NED. In 2012 hobbelde Francois Hollande met assistentie van figuren uit de Democratische breiclub van toenmalig Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken Hellary Clinton, onder wie ene Tom MacMahon, het Elysée binnen. Uit Hare Heiligheid's gelekte correspondentie blijkt dat zij Macron kende. Is het een wonder dat Hollande hem benoemde tot minister van Economische Zaken? Uuuuh, nee. Zoals wij al eerder meldden werd de echtgenoot van dat meisje dat door Berlusconi voor zijn moeder werd aangezien in 2014 uitgenodigd voor het bijwonen van de joeldagen van Bilderberg. Door oorlogsmisdadiger Henry Kissinger, naar later werd beweerd. In 2016 keerde MacMahon terug naar Parijs om de Vladvriend Francois Fillon de pas af te snijden en Emmanuel in het zadel te helpen. Dat lukte wonderwel. En zo beschikt de USSA nu over een belangrijke pion in het Europese, o zo democratische gebeuren. De kiezer wikt, de elite beschikt. Stay tuned.

(1) Zie de vorige aflevering van gisteren.
(2) Hebben we in het verleden al menig boekje over opengedaan.

Heeft er niks mee te maken. Dat Vlad is langs geweest bij die jonge kukel op het Elysée. Maar het is wel opvallend dat een paar dagen daarna monsieur Guillaume Poupard verklaart dat het met die hack van Macronische data een poepie anders lag dan voor de presidentsverkiezingen werd rondgetoeterd. Die hack was namelijk zo eenvoudig uitgevoerd dat het bij wijze van spreken een schapenhoeder in de Languedoc of een jodelleraar in Kitzbühel geweest kan zijn. En daarmee zei Guillaume eigenlijk, dat een rol van het Kremlin wel zeer onwaarschijnlijk was. Laat staan dat die te bewijzen was. Wie die monsieur Poupard is? La tête van de Franse nationale cybersecurity. Vragen over de redelijk explosieve inhoud van die gehackte documenten werden niet gesteld (1). Maar daar gaat die Poupard ook niet over. Stay tuned.

(1) Zie voor wat smakelijke details eerdere afleveringen van deze serie.

Suleyman Kerimov heet ie. Een Russische garch. Geen oli- maar een goudgarch, die veel van zijn tijd doorbrengt in zijn luxueuze villa in Cap d'Antibes. Net als de rest van zijn dure hopen steen en zijn andere opvallend goedkoop verworven bezittingen netjes op naam gezet van een voorhanden zijnde vogelverschrikker. Moeders, dochter of een gappie in Luzern. Doorhalen wat niet gewenst wordt. Dat alles om de Franse brigade bleu om de jardin te leiden. Maar een paar weken geleden kwam daar een eind aan. Hij werd in de vestibule van een kerker ondergebracht op beschuldiging van belastingontduiking, witwassen en het stiekem importeren van meloenen zwarte poen. Zoiets als de postillions d'amour van Dik Wessels (rip), die stiekem meloenen en meloenen naar Schotland overhevelden vanaf vliegveld Eindhoven (1). Na het schokken van een borgfooi van 5 meloen euro kon Suleyman na twee dagen weer de frisse Middellandse Zeelucht opsnuiven. In afwachting van de dingen die nog komen gaan. Meer details? Voilà. Stay tuned.

(1) Zie de serie “Vrienden onder elkaar”

Het ging om koffertjes met 20 meloen erin. En met die zwarte poen schafte de Russische goudgarch Kerimov dure villa's aan in het zuiden van Frankrijk (1). Volgens het OM ging het om een totaalbedrag van tussen de 500 en 750 meloen euro, die vanuit Zwitserland naar Antibes werd overgeheveld. Een van Suleyman's handlangers in deze wasstraat was de Franse bef Stéphane Chiaverini. Een man met ervaring, die in het recente verleden nog 8 maanden in een kerker heeft doorgebracht voor een wasbeurt ten behoeve van een ploegje handelaren in verwarrende middelen uit Nice. Op zich zegt dat niet alles, maar dat die halve tot driekwart miljard euro allemaal afkomstig waren uit de goudhandel wordt daarmee wel licht twijfelachtig. En die twijfel werd wat dikker toen we vanochtend van onze vliegende verslaggever uit Portugal mochten vernemen, dat Kerimov ook dure grond aan de Algarve had gekocht, waar Ruskies uit het gok-of-ik-schiet-circuit luxe villa's hadden neergezet. Vraag je je af of het Franse OM dat ook weet. Maar om ze nou achter hun kont aan te lopen gaat ons te ver. Moeten ze van KM maar verplichte kost maken. C'est tout pour aujourd'hui. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 12 van gisteren.

Geen vreemde voor ons. Mikkel Prokhorov. Hij kwam bij ons al eens in de spotlights in deze kleine maar fijne serie. Onder zijn aanvoering heeft een hele reut imposante Ruskies, voor een deel behangen met een medallie van het Franse Légion d'Honneur, schriftelijk bij president Emmanuel Macron erop aangedrongen de door het Franse OM op sterk water gezette Suleyman Kerimov naar Rusland te laten vertrekken (1). Suleyman was volgens Prokhorov cs. een alleraardigste garch en een eminente volksvertegenwoordiger, die eenmaal terug aan de Wolga zeker zijn medewerking zou blijven verlenen aan het onderzoek naar zijn vermeende rol als wasstraatondernemer. Bovendien zou zijn gezondheidstoestand uiterst fragiel zijn als gevolg van een ongelukje met een Ferrari in november 2006 waarbij hij ernstig geblakerd was geraakt.
Nou weten we niet of alle betrokken Légionisten een rechtstreeks belang hadden bij de terugkeer van Suleyman. Maar eentje in ieder geval wel: het baasje van de Sberbank. Die bank heeft namelijk flink geïnvesteerd in Kerimov's goudvehikel, waarvan de koers een serieuze ram kreeg na de arrestatie van Suleyman. Daarnaast zal vriend Prokhorov, de voormalige werkgever van Derk Sauer, ook wel flink zijn best doen om Kerimov de demarcatielijn over te krijgen. Al was het alleen maar for old times sake, want Mikkel en Suleyman waren nog niet eens zo heel lang geleden dikke zakengappies.
Een ongeluk komt trouwens nooit in zijn uppie. Mikkel heeft 23 rekeningen lopen bij de FBME bank in Tanzania. Een bank die thuishoort in het hok van het Cypriotische Centrale spaarvarken. Die 23 rekeningen staan op naam van verschillende strofirma's die voor een groot deel zijn gevestigd op de Britse Virgin Islands. Is sinds de coup van onze Jeroen “poep aan je schoen” Dijsselbloem in 2013 niet in overeenstemming met de gedragsregels van het Cypriotische varken. Komt bij dat Amerikaanse poensmurfen Prokhorov ervan beschuldigen net als zijn makker Kerimov een wasstraat te beheren en via die was- en strijkinrichting ondermeer steun te verlenen aan de Hezbollah in Libanon. Voldoende reden dus om Mikkel's rekeningen in de vriezer te duwen en de FBME naar de slager te begeleiden. Nee, het valt tegenswoordig niet mee om de status van garch te handhaven. De hyena's liggen overal op de loer en de gieren voeren duikvluchten uit. Zaraza. Stay tuned.

(1) Zie de vorige aflevering dd. 8 december 2017

Dat hep je met die kleine mannetjes. En als ie dan ook nog Emmanuel heet en zijn vrouw zijn opoe kon zijn, dan is er een goeie kans dat ie gaat staan te schreeuwen als ie gelijk wil hebben. Zagen we gisteren een voorbeeld van. Uit de Brusselse landdag. Een paar verdwaalde leden hadden het lef om commentaar te leveren op de meeste recente raketaanval op Syrië. Uitgevoerd door de bulldog, de adelaar en de haan. Emmanuel ging volledig uit zijn toit. Hadden die verdwaalde leden soms du caca op hun specsavers? Hadden ze die beelden niet gezien? Van Adolf Assad's chlooraanval op kotertjes en hun moeders? Al die doden en gewonden? Die raketten waren humanitaire raketten. Wie dat niet begreep was een oen. Dat het bewijs voor zijn beweringen op het kerkhof lag en dat de Witte Helmen dit geintje met vreselijke beelden al vaker in scène hadden gezet trok Emmanuel voor het gemak maar door. Het zal ons benieuwen of ie weer de hele boel bij elkaar schreeuwde toen hij dit artikel uit het dagvod Independent onder ogen kreeg. Van onze gelouwerde collega Robert Fisk. Volgens zijn getuigen hadden de kotertjes zuurstofgebrek. En al die doden...? Dat is andere gâteau. NB. Mocht u naar aanleiding van dat uitstekende stukje Britse journalistiek door de Enkhuizense bread and breakfastartiest Stef Blok worden gewaarschuwd voor fakenieuws, bedenk dan wel dat ie VVD-er is. Stay tuned.

Het gebeurde in 2015. Hartje Parijs. In een paar gesloten busjes werd door flikken van de Ocrtis (de Franse anti-drugseenheid) zeven ton Maroc aangetroffen. Een ongehoorde buit en de msm gingen dan ook totaal buiten hun oevers. President Hollande presenteerde zich zelfs op het hoofdkwartier van de anti-drugssmurfen om ze en plein publique te feliciteren met de vangst. Niet zo heel veel later bolderden er voorzichtig geruchten over de Quai des Orfèvres. De hash zou door de smurfen zelf zijn geïmporteerd om een groot crimineel netwerk in kaart te brengen en vervolgens te elimineren. En die methode was verboden. Waar hebben we dat vaker gehoord? Exactement. Bij ons. Aux Pays-Bas. De IRT-affaire. Een affaire die maar niet weg wil gaan. Al was het alleen maar vanwege dat merkwaardige auto ongeluk, waarbij voorzitter van de parlementaire IRT-commissie Maarten van Traa, tot opluchting van een heel stel hotemetoten binnen justitie, vroegtijdig sneuvelde. Hetzelfde gebeurde de afgelopen jaren in Parijs. De affaire weigert weg te gaan. Vorige week trok nog een verse docu over de Franse glazen sein [tiet,red.]. Daarbij werd ondermeer (opnieuw) uit de doeken gedaan, dat de operatie was voortgevloeid uit een een-tweetje tussen Francois Thierry, het baasje van Ocrtis, en zijn infiltrant cq. informant Sofiane Hambli (1). Een soort Hakkelaar maar dan anders, die al heel wat jaartjes succesievelijk heeft doorgebracht in Franse en Spaanse kerkers wegens de handel in verwarrende middelen (2). Terwijl de zeven ton in beslag werd genomen zou hij door Thierry in staat zijn gesteld om 15 ton van zichzelf naar binnen te trekken en over zijn retailpunten te verpatsen.

Waarom wij u deze affaire niet wilden onthouden. Nou, in 2004 kwam de naam van Sofiane al eens boven drijven in een formidabel internationaal wasstraatonderzoek, waarbij ook vier tot nu toe onbekende Nederlanders nat werden: operatie de Witte Walvis (3). Via zijn schoonfamilie bleek Sofiane zijn vuile poen regelmatig een opknapbeurt te geven via een derderekening bij het befkantoor van Fernando la Valle in Marbella. Om daarna het nodige te investeren in Andalusisch vastgoed. Hij was niet de enige. Finse, Britse, Russische, Israëlische, Spaanse en elders geboren onverlaten deden daar driftig aan mee. Onder wie de Russische “vrijheidsstrijder” en baasje van Menatep Mikkel Khodorkovsky (4). Nog een voorbeeld? Wat dacht u van Pierre Pascual? In oorsprong een handelaar in allerhande debieltjes en stapels stenen. Met als toegevoegde waarde het jongleren met BTW-tarieven en het smokkelen van riante heilige koeien. En dan had ie nog een outfit voor de in- en verkoop van luxe schuitjes: de American Sport Fishing Yachts. En nou het leuke. Weet u waar die outfit gevestigd was. In de Puerto Marina van Benalmádena. Nederlandser kan haast niet (5).

(1) Voor het fijnzinnige verschil tussen infiltrant en informant verwijzen wij naar de uitleg van buschauffeur Teeven in de serie Transparant.
(2) Even goegelen en via Wikipedia komt u een heel eind wat de histoire van Sofiane betreft.
(3) Zie hier onze poging daarachter te komen.
(4) Uiteraard ontkend en onder het oosterse tapijt geramd. Zie in dit verband trouwens ook dit stukje proza.
(5) Zie deel 3 van de serie “De achterzijde van het beursschandaal”

13 maart 2005. Op die datum lieten wij dit artikeltje op u los. Het maakte deel uit van een serie waarin ook “De Witte Walvis” boven water kwam. Een handhaafoperatie in het Spaanse Marbella, waarbij een geweldige wasstraat werd opgerold. Bij dat woord denk je meteen aan verwarrende middelen, maar in dit geval kwam ook het wassen en afborstelen aan de orde van een zooi groezelige florijnen die toebehoorden aan Menatep. Het vehikel waarmee de aan deze kant van de Russische grens als een vrijheidsstrijder bewierookte Mikkel Khodorkovsky en zijn companen de Russische oliemaatschappij Yukos leeghaalden. Het bewuste artikeltje eindigde zoals u hopelijk inmiddels gelezen hebt alsvolgt:

“Oh helemaal vergeten, de route van de illegale Yukos-poen liep langs een nog niet nader geïdentificeerde Nederlandse onderneming. Kijk wordt het toch nog gezellig”.

Getriggered door een bloeiende “IRT-affaire” in Parijs (1), waarin ook “de Witte Walvis” vrolijk spuitend voorbijkwam neusden wij nog even verder. En wat vonden we? De naam van de Nederlandse onderneming die zich over een deel van de schone florijnen ontfermd had: Valmet Nederland. En die onderneming was volgens Spaanse bronnen voor twintig procent in handen van Khodorkovsky en zijn kameradski. De florijnen verhuisden daarna richting Tel Aviv en werden vervolgens gebruikt bij legitieme investeringen in...Spanje. Een Vuelta, maar dan van poen. Denkt u misschien, nou leuk, ook weer opgelost. Maar het wordt nog leuker. Daarvoor moeten we terug naar 18 april 2012. Naar dit artikeltje. Is dat even een aangename verrassing. Deze maandag kan alvast niet meer stuk. Stay tuned (JP).

(1) Zie de vorige aflevering dd. 20 juni 2018.

Hij snoof als een paard. Hij wipte als een konijn (niet zo lang, maar wel heel fijn). En hij ging voor het luik wegens een frauduleus foutje. Maar Sjaak Chirac was desondanks een populaire (ex-)president, die met redelijke pomp en even redelijke circumstances een paar dagen geleden in Parijs naar zijn schepper werd teruggestuurd. In aanwezigheid van vele buitenlandse ex-collega's. Onder wie onze oud-premier annex Domburgse appartementexploitant Jan Peter Balkenende en voormalig president en heuveltjeskoetsier Bill Clinton. Opvallend: niemand uit Tel Aviv aan Zee. Maar eigenlijk wel logisch. De relaties tussen Sjaak en de polletieke top in Israël waren niet geweldig. Hij was vaak op de hand van de Mo's en dat leverde van tijd tot tijd heel wat briefjes tussen de stenen van de Klaagmuur op met de bede de Franse president eens flink op zijn mieter te geven. Hoewel dat eigenlijk niet nodig was, want de Mossad hield Sjaak aan de korte lijn. Letterlijk zelfs, want hij scoorde zijn 15 grammetjes in de week (gossip) via een Israëlische franchisehouder van Gérard Fauré, de jarenlange zonnekoning op het gebied van seks, drugs en rock'n roll. Over seks gesproken: heel recent tilde de monsieur die Jeffrey Epstein's appartement aan Avenue Foch een beetje toonbaar hield naar buiten, dat het bewuste optrekje regelmatig gefrequenteerd werd door ministers, hoge ambtenaren en andere vingers in de pap. We mogen met een gerust hart aannemen dat die daar niet kwamen om van het uitzicht te genieten. En met een even gerust hart dat ze voor de eeuwigheid werden vastgelegd bij hun werkzaamheden ten zuiden van het middenrif. Maakte Sjaak ook gebruik van de luxe mogelijkheden die bij Jeff in de aanbieding waren? Nous savons pas (Frans voor geen idee). Maar dat ie door de Israëlische snuffelbrigade elke dag in de kieren werd gehouden en elke faux pas keurig werd geregistreerd hoeven we niet uit te leggen. En dat kwam te stade als Sjaak iets op de keien gooide wat de brigade en haar opdrachtgevers niet zinde. Beroemd voorbeeld is een uitspraak uit 1986 van de toen als premier rondrommelende Sjaak. Hij liet toen via de Washington Times op de stoep rollen, dat een op het nippertje voorkomen en bliksemsnel aan Syrië toegeschreven aanslag op een El Al-Boeing van eerder dat jaar geënsceneerd was door de Mossad. Hij had volkomen gelijk (1), maar werd wel gedwongen om zijn woorden terug te nemen. Officieel. Kijk, zo comfortabel is het om wip- en snuifgegevens van hoge jongens te bewaren. En niet alleen in Frankrijk. Rip Sjaak. En u? Als vanouds: stay tuned. (JP).

(1) Voor de liefhebbers: zie het boek “Profits of war” van de voormalige Mossad-agent Ari Ben- Menashe.

En zij baarde een boek. Marie Laforêt. “Panier de crabes, les vrais maîtres du monde” oftewel “Een mand vol krabben, de echte meesters van de wereld”. Daarin rolde ze een winkelwagen vol ellende naar buiten over de geheime activiteiten van Eric de Lavendeyra met wie zij sinds 1994 oorlog voerde over de hoogte van haar alimentatie. Zij vond dat de jaren voorafgaand aan haar huwelijk met de beursgoeroe waarin zij ook al voor diens kinderen zorgde mee moeten tellen bij de vaststelling van het bedrag. Hij niet. En volgens hem was dat conflict de reden waarom Marie naar eerdergenoemde winkelwagen had gegrepen: druk zetten. Zeg nooit jamais, maar een toevallige ontmoeting met Antoine Schuller, een oude vriend van haar zoon Diego, kan ook de boel op gang hebben gebracht. Bovendien had Marie nog een ander pommetje te schillen met haar ex-echtgenoot.
Die had in 1994 voor zijn vrouwtje een ontmoeting geënsceneerd met ene Luc Jouret, toenmalig hopman van de Ordre du Temple Solaire aka de Orde van de Zonnetempel. Tot de rest van het gehoor behoorde gek genoeg ook de Libische wapenhandelaar Salah al Fatouri en volgens Marie had die weinig op met de hopman. Eenmaal thuisgekomen sprak ze tegenover haar mannetje het vermoeden uit, dat meneer Salah in de nabije toekomst de Orde wel eens kon onthoofden. Dat had ze beter niet kunnen doen, want kort daarop werd ze zelf bijna onthoofd door een vallende filmset, kregen de remmen van haar Range Rover ineens kuren en ging midden in Genève haar Jaguar in rook op. Leuk om te weten: vriend Eric had in die ongelukkige periode een levensverzekering afgesloten waarbij hij een warm bedrag zou innen als Marie mocht overlijden bij een ongeval. Daarnaast verspreidde hij het gerucht dat zij haar leven coiffeerde met drank en drugs om haar depressies te bestrijden. Een volwassen déjà vu (1). Of Salah er nou bij betrokken was of niet feit is wel dat in oktober van datzelfde jaar Jouret en een twaalftal andere tempeliers via een gezellige zelfmoord de zon opzochten in Zwitserland. Of werden gezelfmoord, dat kan ook. Ruim een jaar later, in december 1995, liet Eric zijn zonnige ordemantel even strijken door zijn huishoudster. Hij liet haar weten dat hij acte de présence moest geven bij een belangrijk evenement. De dag erna, op 23 december 1995, werden 16 met een vlammenwerper bewerkte lijken gevonden op het plateau van Vercors in het zuidoosten van Frankrijk. Ze lagen keurig in een zonformatie. Twee van de geblakerde slachtoffers waren in hun aardse bestaan recherchesmurfen geweest, van wie er een kort voor hun afscheid een ontmoeting had gehad met Charles Pasqua. Een griezel uit de top van politiek Frankrijk die ten tijde van het bewind van generaal De Gaulle samen met Jacques Foccart (2) de Service Action Civique (SAC) in het leven had geroepen. Een geheim vehikel dat was volgestampt met rechtse rakkers en luitjes die voor moord en doodslag niet terugschrokken (3). Een van Charles' rechterhanden was Didier Schuller, de vader van Antoine. Marie Laforêt had dus niets teveel gezegd. Ze was inderdaad in een mand vol krabben terechtgekomen. Wordt vervolgd. Stay tuned.

(1) Zie de belevenissen van Cathérine Hennessy in de vorige aflevering.
(2) Zie voor hem aflevering 6 van de serie “Charlie en de Gladiolen”.
(3) Zie voor die club bijvoorbeeld aflevering 1 van onze legendarische serie “Het schaduwcommando van de prins”.