Het was nauwelijks voor te stellen. Maar in 2012 ging stenenstapelaar en peerdenliefhebber Ger Visser en zijn meloenenbedrijf Eurocommerce de bietenberg op. Over de oorzaak wordt verschillend gedacht. Volgens Visser heeft zijn oude vriend Dick Wessels hem een mes in zijn rug gestoken en doet daar uitgebreid kond over in zijn afgelopen februari op de markt geslingerde boek “Kantorenkoning”. Wessels, de op een na rijkste man van Nederland en lid van meerdere louche eliteclubs, verwijst dat verhaal naar het land van Lafontaine (1). Inmiddels heeft Visser al een zeperd aan zijn pantalon van 3½ jaar kerker wegens valsheid in geschrifte. Maar dat weerhoudt hem er niet van om ome Dick en zijn paladijnen juridisch op de ribben te zitten. En hij heeft daarbij enthousiaste medestanders achter zich weten te krijgen. Zo heeft Maarten Wienbelt van de site nietjokken.nl gisteren twee aangiftes gedaan bij de smurfen in zijn woonplaats. Een wegens meineed onder ede van Wessels tijdens diens verhoor door de kadi in het strafproces tegen zijn vroegere makker op 9 februari vorig jaar. En een tegen ING-CEO Michel Tilmant wegens het aanzetten tot beurshandel met voorkennis. Beide aangiftes werden door de betrokken smurfen in dank aanvaard. Zegt nog niks, maar de eerst stap is gezet. Morgen meer. Stay tuned.

(1) Wij hebben ome Dick ook menigmaal op het toneel gesleurd. En niet in gunstige zin.

U zat al te trappelen? Snappen we. Dus hier komen de aangiftes (1 en 2) van Maarten Wienbelt, die wij gisteren al voorzichtig een beetje hebben uitgepakt. Plus nog de tekst van Ome Dick Wessels' getuigenverhoor in de affaire rond voormalig Eurocommerce-pikeur Ger Visser en een derde aangifte van een mogelijke post-faillissementsfraude. Lees en ga vervolgens een fris straatje om. Dat dit initiatief van Maarten stevig is aangekomen in het powerhouse van AOW-miljardair Wessels moge blijken uit het feit, dat de correspondentie tussen hem en schrijver dezes door Goegel uit de lucht werd gepikt. Ook hier nichts Neues: door de listige lagen van de cyber-apparatchiks verloopt de correspondentie met een andere bron van KM al een tijd noodgedwongen via een U-bocht. Maar het hoort erbij zullen we maar zeggen. Stay tuned.

We hadden het hier al eerder over het leeghalen van Ger Visser. Het voormalige baasje van Eurocommerce. En hoe hij daarbij door de Schotse hooglander uncle Dik Wessels met een mes in zijn rug wertd gekieteld. Maar Dik uut Twente was niet de enige poenverzamelaar die Ger de bietenberg opjoeg. Ook de notoire Belgische kindervriend Maurice Lippens (1) en diens toenmalige slippendrager Jean-Paul Votron, die na de ondergang van Fortis ervoor paste om in een buurtsuper achter een boodschappenkarretje te hobbelen (2), wisten Ger te piepelen. Gevolgd door voormalig ING-aanvoerder Michel Tilmant, wiens naam vier jaar geleden nog per ongeluk in een databank van een oosters belastingparadijs opdook (3). Hoe dat allemaal in zijn werk ging is op pagina 67 van Ger's boek “De Kantorenkoning” te vinden. Mocht u dat nog niet hebben aangeschaft, hier is de bewuste pagina. Lees en kots even naar hartelust. Stay tuned.

(1) Zie onze series “Adel verplicht” en “Tussen premies en piraten”.
(2) Dat knusse gegeven vonden we hier terug.
(3) Die interpretatie vonden we onderandere hier terug.

Vuurwerk. Maar dat zal niemand verbazen als het om ome Dik Wessels gaat. We hebben in de vorige aflevering al extra aandacht besteed aan pagina 67 uit “De kantorenkoning” van Ger Visser. Maar wat dacht u van deze? Hebben we het wel over een staaltje valutasmokkel naar Schotland met een privévliegtuigje van onze home made miljardair uut Twente. Extra smeuiig is de aanwezigheid van een meneer van HSBC in dit verhaal. Waarom? Slingert u even onze zoekmachine aan en u vindt een litanie aan wasstraatberichten over die bank. Als wij een koffertje poen meenemen om aan de Europese zuidas weer eens lekker de beest uit te hangen, dan worden we uit de rij gehaald. Maar wij reizen ook niet met een privékistje vanaf Eindhoven. Dat is weggelegd voor de echte heren, de stutten van Rutte's samenleving, de vrienden onder elkaar. Stay tuned.

Het is net of er een rollercoaster aankomt. Gisteren stuurde de collega's van de site NietJokken! nog deze brandmail naar de rechtbank in Almelo. Of daar het licht op rood sprong vermeldt de gschiedenis niet, maar er moet daar in ieder geval wel iets zijn gebeurd. Maar daar bleef het niet bij.
Vanochtend ontvingen wij nieuwe info uit de memoires van de door zijn “vrienden” gepiepelde Ger Visser. En ook die liegt er niet om. Vooral omdat de naam van Willem Endstra ineens uit deze blubber omhoog komt. Lees en geniet, pagina 1 en 2. Stay tuned.

Het mag dan al een tijdje geleden zijn, dat Boele Staal node afscheid nam van de Holland Casino outfit. Maar het moet hem toch nog zeer hebben gedaan, dat het filiaal in Groningen een paar dagen geleden door een formidabele uitslaande brand het lot van het peerd van ome Loeks deelde. Paardenbiefstukvraag was kennelijk of de poen in de kluis van het casino intact was gebleven. En dat bracht ons op de inhoud van een brief die wij afgelopen zondag al ontvingen van de ook al door zijn “vrienden” gepiepelde Peter Lagendijk. Komt ie.
Bij deze nog een leuk toetje over de familie Van Eerd. Lekker hè? Stay tuned.

Ho. Even terugpeddelen naar aflevering 6 van 30 augustus jl. Daarin legden wij een brief van Peter Lagendijk op de massagetafel en kneedden heel wat pijnpunten weg. Maar een daarvan behoeft nog wat extra aandacht: de Friso Por-knoop. Om u een zoektocht te besparen gaan we over tot een kwootje uit die brief. Komt ie:
“Net voordat Don Leo [Geeris, red.] gierend failliet ging stapt bij hem OP ADVIES VAN Rob van den Bergh (VNU/Pon/Ahold) en voormalig Commissaris van de Koningin Boele Staal ene Friso Por uit Groningen, eigenaar van discotheek Skopje in Beilen, als nieuwe financier en redder van het Geeris-concern in. Om nu niet mijn hele boek te publiceren wil ik toch even de andere compagnons noemen die Friso meenam. Tot mijn grote verbazing waren dat Peter van Leeuwen (voormalig compagnon van Roger Lips) en Peter Terpstra, voormalig bankier van Gladio Van Lanschot”.
Nou nemen we niet aan, dat deftige jongens als Robbie, Boele en de twee Peters waren te porren voor een wekelijks potje hossen in Friso's mega-discohol. Een hol overigens waarvan een Joego mede-eigenaar was en dat werd gedreven door Friso's dochter Nanette. Je mag dus veronderstellen dat de heren op een alternatieve wijze zakelijk met elkaar in contact zijn gekomen. Wij suggereren niks, maar mega-discotheken willen nog wel eens de gedaante van een wasstraat aannemen. Maar dit terzijde. De poging van de vrienden van Don Leo en zijn meisje van Vehmeijer om de boel boven water te houden leed ondanks de inbreng van disco-Friso cs. toch schipbreuk. En een ongeluk komt nooit alleen. De woning van Por in Zevenhuizen brandde af, maar de verzekering stonk er niet in en Por's Joego-compagnon werd nogal plotseling verenigd met zijn schepper. Datzelfde gold voor de disco, zij het dat het mega-karakter wel werd bewaard door binnen het complex een loeier van een wietplantage te vestigen, waarvan het bestaan in 2013 door de lokale smurfemarij helaas ruw werd beëindigd. Ging met dit alles de hele toekomst van Don Leo definitief teloor? Normaliter zou je zweren van wel. Maar voor luitjes uit elitaire sferen gelden andere regels. Komen we nog op terug. Stay dus tuned.

Het blijft je bezighouden. Waar kwamen al die zwarte meloenen vandaan die ome Dik Wessels door een stel van zijn gappies stiekem naar Schotland liet overhevelen. In zijn privé vliegtuigje, zonder controle van Eindhovense douanesmurfen (1). En waarom naar Schotland? Heeft ome Dik vroeger misschien ook zo genoten van Dagobert Duck en heeft onze Twentse Croesus in navolging van die kwakende rijke stinkerd een wezenloos grote kluis laten installeren op slot Fyndinate om tijdens zijn verblijf daar elke ochtend eens een ferme duik in zijn poen te nemen? Of stopte hij die meloenen in zogenaamde Scottish Limited Partnerships? Tot voor kort kon je daarmee namelijk volledig anoniem klaverjassen. Maar door de affaire rond de Azerbaijaini wasstraat zijn aan die drives helaas een einde gemaakt. Oh? U kent die wasstraat niet? Haal hier en hier uw hart op. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 4 van deze serie.

In onze vorige aflevering kwam het Schotse stulpje Fyndinate House van ome Dik Wessels voor onze bumper. Leverde ondermeer deze reactie op. Nou kon ome Dik uiteraard niet helpen dat al die oosteuropese sloebers met een loodvergifiging werden opgescheept bij de restauratie van zijn in 2007 voor 8 meloen Pond verworven onderkomen. Maar dat was ook zo toen in Enschede wat merkwaardig zwaar vuurwerk spontaan de lucht in ging. Hoe dit ook zij, over de verwerving van Fyndinate valt ook nog wel iets te zeggen. Het behoorde een paar eeuwen tot de bezittingen van de adellijke familie Ridley. Die familie -en dan met name Matt Ridley- kwam door de financiële crisis van pakembeet tien jaar geleden in de buurt van de beetmountain. Matt was namelijk het baasje van de Northern Rock bank. De eerste bank in Schotland die met gemeenschapsgeld overeind moest worden gehouden. Daarmee ging uiteindelijk 27 miljard Pond door het gootsteenputje en kon de alom als weldoener gepresenteerde Richard Branson de boel voor een apple en een egg overnemen. Aardig detail: oorspronkelijk was Northern Rock een bouwmaatschappij die begin vorige eeuw werd omgekat in een spaarvarken.
Vraag blijft hoe ome Dik dat Fyndinate-koopje in de kieren kreeg. Kende hij Matt al voordat ie met zijn gappies zwarte meloenen begon over te hevelen naar Schotse dreven? Of had ie van die meloenen anoniem wat ondergebracht bij Northern Rock, die poen aan de vooravond van de run op Northern Rock gebruikt om het optrekje van de bankbaas over te nemen en het beheer ervan vanaf 29 oktober 2007 op het oog netjes onder te brengen in Findynate BV in Rijssen? Hoeft niet, maar alles is mogelijk als je van een insider als Ger Visser hoort hoe ome Dik's meloenen de lucht in gingen zonder dat een douanesmurf of een blauwe brievenbrigadist ernaar kraaide. Stay tuned.

Nog even. Wanneer nam ome Dik uut Twente dat adellijke spulletje in Schotland ook weer over? Juist. In 2007. Voor 8 meloen. Een likkie giftige verf en een zak spijkers voor 8 ton. En hoppa ome Dik kon zijn zakengabbers uitnodigen voor knusse entrenoetjes in de Schotse countryside. Om daar te komen hoefden ze niet à la Youp een lijnvlucht naar Glasgow te boeken en ter plekke een mini te huren. Ze mochten natuurlijk comfortabel gebruikmaken van alle faciliteiten die de jofele ome Dik voorhanden had. En wie zou hem dan niet even terwille zijn en een paar tassen met ondeugende poen uit Eindhoven meezeulen?
Goed, 2007 dus. Zoals al eerder vermeld bestond in Schotland al sinds 1907 de mogelijkheid je poen in een SLP te stoppen. Een zakenvehikel waarbij je noch je naam, noch je jaarcijfers hoefde op te hoesten. Tot 2007 waren er tussen de Lochs zo'n 5000 SLP's actief. Maar in dat jaar zagen de bijdehandjes in de zakenwereld wat wolken aan de zonnige einder samenpakken. Vanaf begin 2008 werden dan ook maandelijks 300 tot 400 nieuwe SLP's in de registers bijgeschreven. Tot 2015 in totaal 15.000. Nou is bij ons 1 + 1 altijd 2. Maar in het geval van onze miljardair uit Rijssen hoeft dat uiteraard niet zo te zijn. Hoewel het haast ondenkbaar is, dat hij voor open doel de bal tegen de cornervlag roeit. Een typisch gevalletje voor een paar nijvere blauwe brievenbrigadisten om er eens lekker in te duiken. Zou je zeggen. Of zou dat te hoog gegrepen zijn? U mag het zeggen. Stay tuned.

Goed nieuws! Dat wil zeggen voor ons. We kregen namelijk deze mail. Komt ie: 

“Vervoerder vanaf Eindhoven was Solid Air, dat onderandere het vliegtuig van ome Dik beheerde/exploiteerde. Dat van geen/nauwelijks controle klopt ook. Dat is mij door de directieleden van Solid Air, die beiden ook woonachtig waren in Oud Turnhout, in de kroeg (waar anders) verteld. Overigens zou Solid Air later met het nodige geraas de vlag strijken”. 

Wij even neuzen op Goegel. Vonden we dit artikel op de site van De Telegraf. Drie maanden later ging de onderneming inderdaad met haar neus naar beneden.Is dat effe koninklijk. Stay tuned.

Overdaad schaadt. Zeggen ze. Maar wat ons betreft kan het geen kwaad om de rol van ome Dik uut het land van Gait-Jan Kruutmoes in de affaire rond Eurocommerce nog eens de revu te laten passeren.
Door het publiceren van deze geëmotioneerde vertrouwelijke brief van ruim 5 kantjes die Ger Visser op 6 maart 2012 bij de ouwe Twentse smokkelaar in de gleuf duwde. Ok, een groot gedeelte kennen wij al zo'n beetje. Maar een detail zouden wij graag nog even een extra duwtje willen geven. Dat staat op pagina 5 en heeft betrekking op Ger's schriftelijke verklaring ten gunste van dude Dik Wessels en zijn outfit aan het adres van het parlementaire enquêteklasje, dat zich in de beginjaren van deze eeuw onder leiding van juf Marijke Vos over de bouwfraude boog (1). Een verklaring die verre van strookte met de waarheid en nadelig was voor Visser en zijn onderneming. Maar wat doe je allemaal niet als echte vrienden onder elkaar. Nou wat ome Dik betreft een mes in de rug van Ger steken. Zodat die heel klassiek kon zuchten: “Et tu, Dikkie?” Stay tuned.

(1) Zie met name de afleveringen van de serie “Verdacht geknerp rond De Terp” waarin de manipulaties rond de bouwfraudeverhoren voorbij trekken.

Waarom was een vriend ineens geen vriend meer? Binnen het genootschap van stenenstapelaars. En waarom werd hij eerst in de berm geduwd en later zelfs de sloot in? Vragen die zeker voor een deel beantwoord kunnen worden door een select gezelschap handhavers. Moeten ze wel willen natuurlijk. Maar dat weten we misschien gauw genoeg. Vanmiddag hebben wij namelijk aan een prominent lid van de Politie Zeist deze mail gestuurd. Waarom wij die publiceren? Wat dacht u van transparantie? Gepropageerd door de overheid zelve, dus mijn liefje wat wil je nog meer? Stay tuned.

We hebben eens wat rondgesnuffeld. Want tussen onze kwabben heerst verbijstering over het nieuws, dat topjongens uit de stenen- en poenwereld ongecontroleerd het ruchtruim konden doorklieven cq. dat nog steeds kunnen. Met bagage waarover we eindeloos kunnen filosoferen. Terwijl wij als sullige reiskoeien ons hele hebben en houden op een dienblad moeten leggen. Inclusief je riem zodat je broek op je knieën zakt als je even verderop in een hokkie je handen omhoog moet steken. En owee als dat pleuris ding gaat piepen, want dan wordt je door een V-mann betast op plekken waarvan je het bestaan al was vergeten. Ondertussen ligt je bagage ook al open en bloot omdat er een busje WC-eend is ontdekt dat 2 mm te groot is volgens de huidige normen. Dat wordt dan in een ton gemieterd en je bidt in stilte dat die ton ontploft als je op weg bent naar je zonnige bestemming. Dit alles bleef/blijft je bespaard op vliegveld Eindhoven en/of Weeze als je spaarvarken vet genoeg was/is om een daar een privékist te stallen. Varkenshoeders als Wessels (aka “ome Dik”), Lips, Voerman, Kroon, Homburg, Stroink, Tom en Jerry, Kroymans, diens keurige spijkerschoonzoon, Boekhoorn, Scheringa, Philips toppertjes, Duraatjes, Oranjeboventjes en meer van dat soort. Allemaal keurige lieden dus en giga steunberen van onze samenleving.
Zoals al eerder vermeld werden de kistjes onderhouden, geëxploiteerd en gevlogen door werknemers van Solid-aiR. Tot in 2011 daar de stekker werd uitgetrokken wegens wanbeleid. Niet getreurd. De curator van Solid was bij wijze van spreken nog niet begonnen met het schrijven van uurtjes of ex-eigenaar Roderick “Nosedive” Buijs had al een kersverse BV laten opstijgen: ASL. En dat vehikel bood dezelfde faciliteiten als Solid. In 2014 werd de onderneming Exxaero de startbaan opgerold. Dezelfde branche, een andere naam. Met dit keer niet alleen activiteiten in Eindhoven en Weeze (let op de Laarbruchvlekjes), maar ook in Amsterdam en... Aruba. Denkt u ook wat wij denken? Ja. Precies. Ook toevallig. Stay tuned.

Nee. Gaan we niet doen. We gaan niet uitleggen waar dit over gaat. Daarvoor kan u namelijk terecht op deze site van 't Berghuis. Klik op de rugbybal rechtsboven en u krijgt Mr. Frank Visser op visite. Kijk en luister dan even lekker languit in uw comfort mode naar wat er allemaal voor narigheid voorbijkomt, nemen wij ondertussen even een bakkie. Zo. Zijn we weer. Dat moeten die regenten van de Utrechtse Heuvelrug geen prettig fillempie hebben gevonden. Wat denkt die Stella Heinen wel? Die zullen we even laten zien wie er de baas is. Wat volgt is stereotiep voor luitjes die thuis geen reet te vertellen hebben en dus op hun werkplek graag willen laten zien wie de langste heeft. Zo ook in dit geval. Er komt in de richting van Stella een stroom aan ambtelijk geneuzel en dwarsliggerij op gang. Leest u even mee? Er wordt zelfs een koddebeier uit het naburige Zeist in het geweer gebracht om de uitbaatster van 't Berghuis en De Ginkel het leven zuur te maken. En niet zomaar een koddebeier. Nee, nee. Harry van Emden. Dezelfde Harry die wij op 21 september jl. allervriendelijkst benaderden met een herderlijk schrijven dat u hier kunt vinden. Jammer nou. Nog geen antwoord. Maar nu begrijpen we dat wel. Harry was verzocht om bij 't Berghuis een rol te vervullen à la zijn Dirty naamgenoot. Was wel buiten zijn jachtgebied, maar wie laat zo'n kans om te schitteren achteloos aan zich voorbijgaan?
Voornoemd schrijven was trouwens verzonden ten behoeve van de door de overheid en haar trawanten gevierendeelde Peter Lagendijk en het leek ons niet meer dan billijk om hem ook deelgenoot te maken van de problemen die Stella momenteel ondervindt van de overheid. Inclusief Harry, die aanvankelijk bij Peter redelijk in het putje leek te vallen. Zo zond hij de Zeister handhaver op 6 maart 2015 'savonds laat nog dit proces verbaal met het verzoek om dat door te prikken naar minister Opstelten. Die was op dat moment nog naarstig op zoek naar het bonnetje van Cees Helman en zag zelfs hulp van buitenaf gaarne tegemoet. Is Harry met dit peeveetje als een zebrakarretje de bocht doorgegaan om zijn minister uit de brand te helpen? Mr. Frank mag het weten. Volgens Peter Lagendijk heeft Harry in ieder geval niks gedaan met deze aangifte van een hack, die later gevolgd werd door eenzelfde kunststuk. Langzaamaan groeide bij Peter het besef dat er bij Harry weinig steun te verwachten was. Maar nu even een time-out. Even de boel laten indalen. Binnenkort meer in dit theater. Zowel over Stella als over Peter. Létat c'est nous. Stay tuned.

Stella Heinen is nog niet klaar met Harry van Emden. Gisteravond ruiste er bij ons een appie van haar binnen. Met een interessant idee. Komt ie:

“Belaging betreft artikel 285b van het Wetboek van Strafrecht. Op grond van dit artikel wordt degene die wederrechtelijk, stelselmatig en opzettelijk inbreuk maakt op eens anders levenssfeer met het oogmerk die ander te dwingen iets te doen, niet te doen of te dulden dan wel vrees aan te jagen, wordt als schuldig aan belaging. En hebben jouw Ginkel-klanten dat gedaan met geluidboxen en rotjes op 2 km afstand (1)? Nee, Harry van Emden. Door mij verdachte te maken, wat helemaal niet kan in deze zaak. Kwam mijn advocaat mee. Wist niet dat daar een wet voor was. Aanpakken die....”.

Kijk, hier houden we van. En er komt nog viel mehr Schweinerei op de Utrechtse Heuvelrug. Stay tuned.

(1) De link is te vinden in de brief die Stella op 29 september jl in de gleuf van de gemeente liet glijden en is te vinden in de gisteren geboren aflevering 15 van deze serie.

Foutje. Maar wat wil je als je wordt overreden door een huifkar vol ellende. In aflevering 15 van deze serie maakten we melding van een tweede hack bij de zwaar onder elitedruk staande Peter Lagendijk. En dat ie daar melding van had gemaakt bij de fameuze Zeister recherchebeier Harry van Emden. Alleen, wij vergaten de tekst van die brandende missive en de bijlage te vermelden. Komt ie:

”Beste Harry,
Wederom moet ik de politie op de hoogte stellen dat mijn ip-adres gewijzigd is naar 84.105. 52.44, dat na tracering uitkomt op de stadspui te Bunschoten-Spakenburg. Hoewel ik inmiddels aardig ben afgegleden door de hetze tegen mij is het gelukkig nog steeds niet zover met mij gesteld dat ik in klederdracht loop. In de bijlage tref je de bewijslast. Op een tweetal directeuren na, van de Bosman Bedrijven te Amersfoort (waar Kroon aandeelhouder is) ken ik niemand in dit vissersdorp.

Met vriendelijke groeten, Peter A. Lagendijk”.

Reactie? Nul. Stay tuned.

Welk helder licht binnen het college van B en W van Utrechtse Heuvelrug het startschot heeft gegeven voor de hetze tegen Stella Heinen mag Joost de Draaier weten, maar slim was anders. De uitbaatster van 't Berghuis en De Ginkel heeft naar het zwaard gegrepen. Figuurlijk. Voor we weer gezeik krijgen over een wapenvergunning voor dit edele brok staal. Daarnaast nam ze senior-bef Dick Feddes in de arm. Een en ander resulteerde in een brief op torenhoge poten aan voornoemd college en bij deze laten wij u graag meegenieten van dit stukje gespierde proza (1). Smullen. Stay tuned.

(1) pagina 1, 2, 3, 4, 5

Deze serie neemt een grote vlucht. Wij kregen het volgende mailtje van Peter Lagendijk. Komt ie:

“Ik las net deze aflevering, waarin wordt gerefereerd naar een van de hacks van mijn privé en zakelijke gegevens. Een gebeurtenis waarvan ik aangifte deed bij Harry van Emden van de politie/recherche Utrecht, die daar (net als bij andere aangiften) niets mee deed.
In mijn e-mail aan Harry van Emden geef ik aan niet in Spakenburger klederdracht rond te lopen en slechts twee Spakenburgers te kennen: Rick Hamster en Hans van Dijk, beiden directeur van de Bosman Bedrijven in Amersfoort. Een technisch installatiebedrijf waar Evert Kroon aandeelhouder was en dat zeer opmerkelijk voornamelijk installatiewerkzaamheden uitvoert voor Volker/Wessels en mensen uit de belangensfeer van Dik Wessels himself.
Nu ben ik in destijds in alle consternatie vergeten dat ik nog een inwoner van dat vissersdorp ken die in deze serie een plekje verdient: Chester de Koste. Momenteel compagnon van Erik Dijkema, die beiden, hoe toevallig nou, langdurig in dienst zijn geweest bij de Fortress Groep van Roeland Voerman.
Maar daarover later meer.
Interessant is dat Chester de Koste jarenlang de rechterhand is geweest van good old Bertus Pijper (rip) van het Bouwfonds. Chester zette daarna zijn carrière voort bij SNS Property Finance, oftewel de voortzetting van Beerput Bouwfonds, dat de spil is van de (vooropgezette) vastgoed- en bankfraude die onze hele samenleving heeft geplunderd. Maar het gaat verder. Chester de Koste is niet de enige SNS-topper die in de leiding van de Fortress Groep heeft gezeten. Ook Buck Groenhoff, Robbert Geel en Tom der Kinderen komen bij Voerman's onderneming vandaan. En dat is geen toeval. Nou heb ik net als jullie een hekel aan longreads. Dus laten we zeggen: stay tuned!”.

Laten we het daarop houden Peter. Stay tuned.

Wanneer is dat gezeik begonnen? Tussen de apparatchiks van de gemeente Utrechtse Heuvelrug, de sullen van SUL (Stichting Utrechts Landschap) en Stella Heinen? Eigenlijk al op het moment waarop de ondernemende onderneemster zich in 2013 meldde voor de aankoop van het schoolbuitenhuis De Ginkel en de ferme lap grond eromheen. De gevestigde orde van de regio zag haar niet zo zitten, maar moest zuchtend door de knieën. De boel kwam op scherp te staan toen een paar met reusachtige oorschelpen uitgeruste buren van een paar kilometer verderop klachten deponeerden over tergende geluidsoverlast. Veroorzaakt door feesten en partijen in Stella's outfit. En dat in een stiltegebied! Fidonc!
Zoals in deze serie al eens voorbij is getrokken kwam er een indrukwekkend onderzoek op gang door een kleine batterij handhavers. Onder leiding van de door ons al eerder in het licht van de koplampen getrokken koddebeier Harry van Emden. Resultaat: een uitgebreide rapportage, die volgens Stella op zijn minst hier en daar staaltjes valsheid in geschrifte bevatte. En daarnaast voor de liefhebbers uitgebreide info over haar zakelijke imperium. Dat moet bijvoorbeeld voor een eenvoudige flatbewoner met lawaaipapegaaien in zijn nabije omgeving toch een openbaring zijn. Bovendien, nu we het toch over geluidsoverlast hebben in een stiltegebied: dit is Harry op zijn quad bij een ritje over de exquise Utrechtse heuvelrug. Vandaag meldt Stella zich bij het bureau van VIK (Veiligheid, Integriteit en Klachten). U hoort nog van ons. Stay tuned.

hier is ie

Een couplet uit een liedje van heel vroeger. Komt ie:

“De politie is mijn beste kameraad
De politie weet op alle dingen raad
Als je lastig wordt gevallen
Of je bent in groot gevaar
Bel of roep maar de politie
Die staat altijd voor je klaar
De politie is mijn beste kameraad
Want hij staat je altijd bij met raad en daad
Daarom groet ik de politie
Als 'k hem tegenkom op straat
De politie is mijn beste kameraad”.

Spiegel dat eens aan de werkelijkheid van tegenswoordig. Bijvoorbeeld aan die van de door de overheid en spaarvarkens ondergeschoffelde Peter Lagendijk. Een kleine bloemlezing uit zijn eigen repertoire:

"Voorgeschiedenis.
April 2008 wordt Evert Kroon bedreigd door de gebroeders Van Lent (1). Op 8 mei stelt de onder druk staande stenenstapelaar met hulp van Peter R. de Vries gezamenlijk een brief op, gericht aan hoofdofficier van justitie De Wit. Niet zomaar een brief. Evert stelt zelfs nadrukkelijk dat deze brief als officiële aangifte beschouwd mag worden. Opmerkelijk is in dit verband dat hij bij eerdere bedreigingen in 2003 geen hulp kreeg van de CIE cq. Justitie [vgl. het liedje hierboven, red.] en uit arren moede Peter R. de Vries te hulp riep.
Uit voornoemde brief valt op te maken dat 5 jaar later op 14 april 2008 Kroon weer door dezelfde personen wordt bedreigd en de druk zelfs wordt opgevoerd door een mail aan John van den Heuvel van De Telegraaf. Kort na deze aangifte van Evert Kroon begint onderstaande mallemolen te draaien. Onder regie van Harry van Emden van de politie Utrecht.

Najaar 2008.
In september 2008 komt er een einde aan mijn relatie met mijn ex Karolien. Op dat moment is zij werkzaam bij de DKDB (Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging) en draait zij vooral diensten in Eijkensteijn (Maxima en King Willy) en in Apeldoorn bij Pieter van Vollenhoven. Samen met Karolien was ik lid van de schietvereniging John Cooper in Amerongen. Ooit daar geïntroduceerd door wijlen Cor Schot, die zijn hele leven lang privé-chauffeur is geweest van het Koninklijk Huis, maar bijvoorbeeld ook Leo Geeris (tot voor kort getrouwd geweest met Dreesmann-telg Bernadette Vehmeijer) van hot naar her reed. Via die laatste connectie maakte ik kennis met Cor, die een paar jaar geleden helaas aan kanker is overleden.
8 november 2008 neem ik afscheid van Evert Kroon en verbreek om mij moverende redenen alle zakelijke contacten met hem. Hij wordt op dat moment nog steeds ernstig bedreigd vanuit de onderwereld. Korte tijd later bereikt mij het bericht dat mijn ex Karolien op zondagochtend is klemgereden door Harry van Emden. Zij wordt ervan verdacht brand te hebben gesticht bij mijn voormalige secretaresse Eveline de Wilde thuis in Zeist. Karolien maakt Harry duidelijk dat zij over een alibi beschikt. Op het moment van de brand, waarvoor overigens een beetje spuitgast zijn slang niet uitrolt, zat zij namelijk te lunchen met Jacqueline de Vries. De vrouw van Peter R. Ondanks dat alibi laat Harry haar opsluiten. Curieus: Rond die tijd verbreekt Eveline haar relatie en krijgt slaande ruzie met haar ex over de verdeling van ondermeer de winst op de verkoop van een appartement. Waarom bijvoorbeeld die ex niet als verdachte is gehoord blijft een raadsel. Karolien wordt uiteindelijk na drie dagen vrijgelaten, maar ze blijft verdachte. Aldus haar relaas nadat ze met mij contact had gezocht. En waarom is ze nog steeds verdachte? Omdat haar GSM-signaal was opgevangen door de GSM-mast in de buurt van de woning van Eveline de Wilde. Dat alles roept bij mij twee vragen op:

Waarom heeft Harry niet de GSM-mast gechecked die zich in de directe omgeving bevond van de plek waar Karolien zat te lunchen?
Waarom heeft Harry niet meteen na de arrestatie Jacqueline de Vries gebeld om Karolien's alibi te verifiëren?

Daar komt nog het volgende bij: Eveline de Wilde woont/woonde op de Van Reenenweg, vlakbij het hoofdbureau van politie in Zeist waar Harry resideerde. Tijdens het gesprek dat ik met Karolien had bleek dat op het moment van Karolien's lunch op ons huisadres (destijds de Oranje Nassaulaan in Zeist) de duokaart van Karolien's GSM-nummer geactiveerd was in een ander toestel, waardoor haar signaal niet alleen op de lunchlocatie actief was, maar ook in Zeist vanaf ons woonadres! Ik heb haar na ons onderhoud de duokaart meegegeven. Die heeft ze daarna aan Harry van Emden overhandigd. Ze was definitief geen verdachte meer.
Toch is ook hier iets vreemds aan de hand. Ons huis aan de Oranje Nassaulaan ligt hemelsbreeg 1,5 tot 2 kilometer van het huisadres van Eveline de Wilde (Van Reenenweg). Haar huis ligt op loopafstand van het politiebureau en op loopafstand van het centrum van Zeist. Nou ga je mij niet wijsmaken dat een GSM in de bossen van de Oranje Nassaulaan op 1,5 tot 2 km afstand contact gaat maken met een GSM-mast tegen het centrum van Zeist.
Karolien gaf tevens aan dat al de verhoren van Harry achteraf gezien meer over Evert Kroon, over diens zakenrelaties, over de zaken die ik met Kroon deed, over de vriendschap tussen Kroon en mij en over mij persoonlijk gingen. Helemaal bijzonder werd het toen haar min of meer in de mond werd gelegd dat ik samen met Kroon in de drugshandel zou zitten!
Ik kan niet anders concluderen dan dat een volledig onschuldige vrouw als Karolien (met een blanco strafblad en een waterdicht alibi) onterecht en onder valse voorwendselen is gearresteerd door een overactieve, corrupte diender van het Politiekorps Utrecht”.

Zo. En dat was nog maar het eerste deel van Peter's kleine bloemlezing. Kan je nagaan wat er nog allemaal volgt. Dus stay tuned.

(1) Voor de Van Lentjes op naar de zoekmachine.

Zo. We verlaten de foyer. De koffie was prut. Maar het eerste deel van Peter Lagendijk's bloemlezing was heerlijk. Dus op naar het tweede. Haal het doek maar op. Gaat ie:

“...Maar we zijn er nog niet. Kort voor de vrijlating van Karolien, ik meen zelfs op de dag zelf, werd ik ontboden op het Hoofdbureau van Politie in Zeist. Voor een gesprek met Harry van Emden. Het begon al fout. Harry maakte mijn ex-vriendin volledig zwart met verhalen waar de honden geen brood van lusten en die ik hier niet eens wil herhalen. Een bekende taktiek: mij woest maken en mij verleiden tot foute uitspraken over Karolien. Ik heb Harry al vrij snel duidelijk gemaakt dat ie nog uren kon doorgaan met die kolder maar dat dat verloren tijd was. Die verhalen vielen bij mij op rotsige bodem, omdat mijn relatie met Karolien verleden tijd was. Daarna heb ik hem gevraagd waarom hij Karolien niet had laten vertrekken zodra duidelijk was dat zij had zitten lunchen bij Jacqueline de Vries. Hierop kwam Harry met het lamme antwoord dat ie dat nog moest verifiëren. Rechercheurtje hè, die Harry! Waarom had ie dat niet meteen geverifieerd? Niet te geloven.
Vervolgens vroeg ik hem hoe het in godsnaam mogelijk was dat de duokaart van Karolien's telefoon vanaf de Oranje Nassaulaan helemaal in de omgeving van de Van Reenenweg contact maakte. Bijna twee kilometer verderop. Harry antwoordde daarop dat dat technisch mogelijk is over die afstand en kapte vervolgens dat onderwerp af. Volgende onderwerp. Ik vroeg de toprechercheur of hij ervan op de hoogte was dat Eveline met slaande ruzie een einde aan haar haar relatie had gemaakt. Dat wist hij. Toen ik daarop informeerde waarom hij de ex van Eveline niet had gearresteerd en verhoord maar Karolien wel antwoordde hij laconiek: “Wie doet hier het onderzoek? Jij of ik?”.
Dan vertelt Harry dat hij de vuilnisbakken bij de fotostudio van Karolien in Den Dolder heeft onderzocht en dat hij daar aanwijzingen had gevonden die de verdenking tegen haar hadden ondersteund. Om dit verhaal enigszins te kunnen begrijpen moet u weten dat Karolien de zolderetage huurde van een pand van Evert Kroon. In dat pand werkte toentertijd diens Parijs-Dakarteam en daar stond ook de wedstrijdmotor. Harry loopt hier vast in zijn eigen leugens en fantasie omdat op het moment waarop hij al snuffelend door de vuilnisbakken trok Karolien als huurster cq. gebruikster van de zolderruimte het pand al lang en breed achter zich had gelaten. Dan wordt de vraag valide wat Harry dan wel deed in die vuilnisbakken. En naar wie hij in wezen onderzoek deed. Kan maar een ding zijn: Hij was op Koninklijke missie. Het onderzoek naar Evert Kroon. En daarbij maakte het Harry kennelijk geen barst uit of ie daarbij onschuldige mensen onder de wielen kreeg.
Daarna kreeg ons vreemde gesprek een nog vreemder vervolg, omdat Harry ineens de pet opzette van een belastinginpsecteur. Hij vroeg namelijk of ik in een zwarte Audi A8 W12 reed met een Franse nummerplaat. Ik zei dat dat juist was. Harry's volgende vraag lag voor de hand: waarom ik in een Audi reed die stond geregistreerd in Antibes op naam van Evert Kroon. Nou had ik die wagen net overgenomen en stond op het punt om hem van een Nederlands kenteken te voorzien. En daar kon Harry het wat mij betreft mee doen. Maar die kon niet nalaten er bij mij op aan te dringen binnen een paar weken die Nederlandse platen op de auto aan te brengen en de verschuldigde BPM te betalen. Tsjongejonge.
Dan komt Harry tot een verrassende ontboezeming: hij heeft nog een appeltje te schillen met Evert Kroon. Of liever, een hele grote appel. Het had te maken met grote belastingzaken en de auto's van Kroon die met Luxemburgse nummerplaten rondreden. Geloof het of niet, maar ik werd nog drie kwartier ondervraagd over de handel en wandel van Kroon. Ik mocht dan zakelijk afscheid van Evert hebben genomen, ik stond verder op goede voet met hem. Dus veel wijzer werd Harry niet.
Daardoor breekt hij uiteindelijk het verhoor af en vraagt aan mij of ik aan Kroon het verzoek wil overbrengen zich bij hem te melden voor een verhoor. Of er geen telefoon bestaat. Ons gesprek is afgelopen en Harry begeleidt me naar de uitgang. Daar zorgt hij nog voor een daverende uitsmijter.
Harry: “Zeg Peter, let er voortaan wel even op welke documenten je tijdens je werk weggooit, je kunt ze beter door de papierversnipperaar halen”.

Tot zover Peter's bloemlezing. Er zitten er nog een paar in de compu. Dus op naar de volgende seance. Met wat betere koffie in de pauze. Stay tuned.

Soms heb je een bruggetje nodig om je ezel aan de andere kant te krijgen. Zo ook in dit geval. Eind vorige week struikelden wij over dit bericht. Toch een onverwachte move voor iemand die ooit in klare anale taal aankondigde dat ie het financiële moeras in Wall Street ging dempen. Om zo de kaaimannen en andere gebroed te kunnen aanpakken. Nou hadden de in het bijgaande artikel genoemde kaaimannen al wat miljarden geschokt als compensatie voor het LIBOR-bedrog, maar zoals gebruikelijk stonden die niet in verhouding tot de winsten die ermee naar binnen waren geharkt. Nou het bruggetje. Tot de boosdoeners behoorde indertijd ook onze bloedeigen RABO-bank. Op wat kleinere schaal misschien, maar toch. De klompenkaaiman moest 774 meloen euro inleveren. Een paar RABO-handelaren in derivaatleer werden uit de Londense City verbannen en dat was het wel zo ongeveer. Oh nee. Niet helemaal. In de top van de RABO sneuvelde ook een paar lieden. Onder wie de hoogst verantwoordelijke voor deze megascam. In de nastoot. RvB-dirigent Sipko Schat kreeg in 2013 de zak. Plus 9 ton om de winter door te komen. Hij had misschien recht gehad op nog 1 meloen meer, maar ach in een boom zo vol meloenen mis je een, twee meloenen niet. Want waar een gewone klerk na een smerig kunstje geheid voor de kadi wordt gesleept en na zijn navenante straf nog maar moeizaam elders aan de slag komt, werd Sipko door het OM angstvallig met rust gelaten en kon ie dan ook na wat rustig uitdobberen vrolijk overstappen naar een wereldwijd opererende kunstmestfirma. Dat was overigens niet zijn enige job. Sinds eind 2008 bestond bijvoorbeeld op agrarisch gebied een joint venture tussen onze boerenbank en de niet zo misselijke Rothschild & Co. En wie was in de Supervisory Board opperhoofd van het Risk (!) Committee? Sipko. De joint venture ging, mogelijk vanwege de LIBO-affaire, in 2014 de schroothoop op. Maar wie bleef lekker zitten? Sipko. Nou nog een bruggetje. Wel een beetje oppassen, want hij kraakt vervaarlijk. Komt omdat onze voormalige RABO-dirigent al eens eerder in onze annalen voorbij is gekomen. Ook in een minder vleiende affaire. Daarvoor raden wij u aan even te bekpeddelen naar aflevering 4 van deze serie. Gaat over valutasmokkel. Brrr. Schatje hè, die Sipko. Stay tuned (JP).

Sipko Schat(tebout) was waarschijnlijk nog dirigent van de RvB van de RABO toen daar in de herfst van 2013 een brief in de gleuf werd geduwd. Van Ger Visser (1). Ging over London. Het absolute kroonjuweel van Visser's imposante springpaardenstal, die via de kadi in handen was geraakt van Sipko's spaarvarken. Volgens Visser baarde de gezondheid van London, zoals hij al eerder had aangegeven, al sinds begin 2012 grote zorgen. Artrose. En ook met London's stalgenoten Callahan, New Orleans en Sacramento was het niet best gesteld. Of de RvB daarmee rekening wilde houden bij de planning van de laatste levensjaren van de edele viervoeters.
Veel effect had die brandbrief kennelijk niet, want in april 2014 herhaalde Visser zijn move richting RABO, toen duidelijk werd dat de betrokken paarden in de ramsh werden gedaan. Ondanks zijn eerdere waarschuwingen. Kan je nog denken dat Visser er de pest over in had dat ie zijn geliefde paarden was kwijtgeraakt en de RABO nog even een hak wilde zetten. Maar nadat London via een veiling voor 8,6 meloen in handen was gekomen van de Oostenrijkse gunfabrikant Gaston Glock kwam hij opnieuw in het geweer om te wijzen op de zwakke gezondheid van het paard en de schandelijke handelwijze van de RABO-bank. Ook hier sprak Visser tegen dovemansoren. Misschien wordt het tijd om u beide epistels eens te laten lezen. Dan gaan wij in galop even een koppie koffie halen.
Zo. Gelezen? O.i. is Visser oprecht bezorgd en woest op de RABO. Trouwens later ook op Glock. Dat moge blijken uit een strofe uit een opmerking van hem tijdens zijn barrage met een kadi in november 2016. Visser:
“Weet u wat oplichting is? Hoe er met mijn Olympische springpaard London is omgegaan door de nieuwe eigenaar. Dat paard bleek artrose te hebben. Met pennen en schroeven hebben ze het hele gewricht van het paard in elkaar gehengst om het toch weer te laten meedoen aan wedstrijden. Dat is pas misdadig. Dat paard heeft 68 miljoen euro bij elkaar gebracht, maar zijn huidige waarde is zero. Zero!”.
Nou kan je hoog of laag springen, zo ga je niet met een paard om. Maar poen maakt rauwe bonen zoet niet waar? Stay tuned (JP).

(1) Zie voor Ger's Werdegang eerdere publicaties in deze serie

“Ome” Dik Wessels is net André Hazes. Net op tijd de Styx overgetrokken om het naderend onheil niet te hoeven meemaken. Zo mochten wij bijvoorbeeld via het Financieel Dagvod vernemen dat justitie een onderzoek in de eerste versnelling heeft gezet tegen twee inmiddels comfortabel in een weeshuis geparkeerde koters van ome Dik's kroonjuweel Volker Wessels: Volker Construction International en Volker Stevin Caribbean. Ze zouden zich schuldig hebben gemaakt aan corruptie bij de bouw van een brug op Sint Maarten. Hè, gossie. Wie had dat gedacht. Ja goed, er was kort na de eeuwwisseling een vervelend geintje bij de uitbreiding van het vliegveld Curinta op Curacao (1).
Verder dreigt er bij die Utrechtse tramlijn ook iets uit de voorlaatste bocht te vliegen (2) en er zijn zonder twijfel nog talloze andere akkefietjes aan te wijzen waar het C-woord als een Mackie Messer door het beeld schuift. Maar allah, waar gehakt wordt is het woensdag. Of Justitie ook bereid is om bijvoorbeeld de zwarte poenvluchten naar Schotland ten nadele van de Blauwe Brievenbrigade te onderzoeken blijft nog even de vraag (3). Om nog maar te zwijgen over de mare die sinds kort door de Overijsselse dreven waart, dat ome Dik elk kwartaal een meloen piek in het spaarvarken van de VVD liet glijden. Als een Tukkerse remake van Luis Barcenas (4). Voor ome Dik mag de fat lady al lang haar blues hebben gezongen, ze moet nog even wachten als het over zijn nalatenschap gaat. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 2 van de serie “Antillen vice versa”.
(2) Zie daarvoor de serie “Kafka in Zeist”.
(3) Zie daarvoor eerdere berichten uit deze serie.
(4) Zie de recente artikeltjes uit de serie “Spaanse steekjes”.

“De wasbaas”. Moet je je als notaris gestreeld voelen als je in de duistere wandelgangen met die titel wordt aangeduid? Jammer. Kunnen we notaris Jean Paul Eldering helaas niet meer vragen. Want hij was het. De wasbaas. Waar die titel vandaankwam? Roeit u even terug naar deze aflevering van de serie “Fred en de deals” en u begrijpt het. Een ding moet je het wasbaasje nageven, hij had keurig voor een Nachwuchs gezorgd in Zeist. Want de show must go on. Ook bancair uiteraard. Noem het toevallig, maar in 2006 maakte een familielid van notaris Eldering zijn entree in het Zeister filiaal van Van Lanschot. Ene Jaap Pieter Elenbaas. Een jarenlange topper op de afdeling Business bij Staal Bankiers. Een Haagse bank waar zich binnen die afdeling de nodige schandalen hadden afgespeeld rond een aspergeliefhebber, een vroegere glazenwasser en een couppleger en zijn makker (1). Of Jaap Pieter daarin een werkzaam aandeel heeft gehad kunnen we niet met zekerheid zeggen en evenmin of hij bij Van Lanschot in Zeist met zijn maatje 44 in kwalijke zaken terechtkwam. Hoewel het uiterst moeilijk is om in Zeist hallal te blijven: het wiemelt er van de avontuurlijke ondernemers en Van Lanschot is ook niet bepaald brandjeschoon. Neem bijvoorbeeld alleen eens de familie-connectie tussen de Bossche bollenbank en de Zwitserse Bank Cantrade, die niet alleen een prominente rol heeft gespeeld bij het enorme ABP-schandaal, maar er ook geen been in zag om DDR-corypheeën ten dienste te zijn bij geheime wapentransacties (2). En verder was er -om nog eens iets leuks op te dissen- een connectie met Dirruk Scheringa (3) en had deviezensmokkelaar “ome Dik” Wessels een flinke vinger in Van Lanschot's aandelenpap. Hoe dit ook zij, Jaap Pieter sloot zich wel aan bij de Club van 100. Een verzameling Utrechtse VVD-ballen met deze uiterst strenge gedragscode. Nou zie je bij clubsamenscholingen ook wel eens luitjes als voormalig delinquent “ome Cor” van Zadelhoff, meubelgigant Dion Bartels, ex-DSB-bootsman Gerrit Zalm en datchaliefhebber Halbe Zijlstra rondhobbelen, maar het vlees is zwak en een gedragscode is maar een gedragscode. Zeker bij de VVD. Werd Jaap Pieter daar onlangs toch een beetje misselijk van of ontving hij een oekaze uit Den Bosch om de Club van 100 even te reduceren tot de Club van 99? Wie zal het zeggen. Maar merkwaardig genoeg zou Jaap Pieter zijn opgestapt na een ontmoeting tussen Jaap Pieter en de zakelijk al stevig in vijandelijk spervuur terechtgekomen ondernemer Peter Lagendijk. Die laatste maakte bij die ontmoeting duidelijk dat hij niets te maken wilde hebben met de minder deftige figuren uit de wereld van de snelle euro (4). In tegenstelling tot wat je zou verwachten was dat voor Jaap Pieter kennelijk de aanleiding zich bij bovengenoemde schutterij aan te sluiten en ook het vuur op Peter te openen. Transparantie? Lang niet altijd goed voor u. Stay tuned (JP).

(1) Voor de nieuwkomers: in casu Eddie de Kroes, Ed Maas, Robert Jan Doorn en Reinout Meier Mattern.
(2) Zie dit artikel uit Der Spiegel.
(3) Zie aflevering 354van de serie Octopussy.
(4) Zie ook de massaal gelezen brief van Peter in aflevering 13 van deze serie.

Is elke bankier een bankster? Of zitten er ook heren tussen? Er moeten ook heren tussen zitten. Hoe staat het wat dat betreft met Jaap Pieter Elenbaas? De voormalige Staal- en huidige Van Lanschot bankier, die wij in de vorige aflevering het toneel ophielpen. Is Jaap Pieter een heer? Voor het beantwoorden van die vraag moeten we terug naar grofweg 1997/1998. Jaap Pieter was toen baasje bij een Utrechts filiaal van Staal op de Maliebaan. Het klinkt haast als poëzie, maar wat volgt zeker niet. In de serie Octopussy hebben wij het uitgebreid gehad over de Schumacher Kramerstichting en de achterliggende story, hoe een enorm stenenbezit met een opgelopen waarde van honderden meloenen listig is gejat van de twee oorspronkelijke eigenaren: de heren Schumacher en Van den Hemel. Onder leiding van “ome Jaap” Kroonenberg (rip) en met hulp van een stel notarissen, onder wie Jean Pierre Eldering (rip) aka “de wasbaas”. Zoals u inmiddels weet is Jaap Pieter een familielid van Eldering. En misschien ligt daar ergens de verklaring voor een ludieke actie versus Joop, een van de twee zonen van Van den Hemel die al tientallen jaren bezig is om in ieder geval een gedeelte van de gestolen bezittingen van zijn vader terug te krijgen. Op een dag in een van de voornoemde jaren ontving de als orthodontist werkzame Joop een pakketje. Afkomstig van Staal Bankiers. In casu van Jaap Pieter Elenbaas. Er zat een klerenhangertje in. Joop vroeg zich af of zijn collega's in de branche ook onderwerp waren geweest van deze genereuze geste. Hij bleek de enige uitverkorene en ging daarom op zoek naar de reden. Uiteindelijk kwam hij telefonisch in contact met de man die hij hebben moest: Jaap Pieter. Wat bleek? Jaap Pieter was ervan overtuigd, dat Joop met zijn gewroet in de oude testamentaire affaire zijn familielid Eldering had opgehangen. Nou weten we niet of Jaap Pieter dat symbolisch bedoelde of dat de heer Heldering inderdaad verticaal was overleden. Maar hoe dit ook zij, na een niet al te vriendelijke woordenwisseling over de klerenhanger voegde de bankier de verbijsterde orthodontist toe: “Daar kom jij ook eens aan te hangen”. Is dat een uitspraak van een heer? U mag het zeggen. Stay tuned (JP).

Wie met Peck omgaat wordt ermee besmet. In dit geval Deborah C. Peck. Een meisje dat alweer zo'n zes jaar geleden in de USSA voor schut ging, omdat ze frauduleus had zitten mindfucken met levensverzekeringen. Daarbij had ze stiekem tegen de 10 meloen dollar voor eigen gebruik gereserveerd. Maar eerlijk is eerlijk, ze was haar Nederlandse compagnons van Quality Investments niet vergeten. Voormalig Oranjebewaker Frank Laan, losbol Dennis Moens en bef Koen Blom ontvingen volgens een rapport van de vliegende blauwe brievenbrigade ruim 33,5 meloen dollar voor de moeite en ene Jorre Appel ook nog eens 11,5 (1). Gewoon om eens lekker uit hun bol te kunnen gaan. Nee, niet in Bakkum aan Zee. In Marbella, Ibiza, Dubai, Miami en meer van dat soort luxe Gomorrha's, waar je helaas niet alleen feestneuzen ontmoet maar ook lieden die je kwaadschiks wat lichter proberen te maken. Of op ruwe wijze hun geïnvesteerde poen komen terughalen. Hm, Dennis ? (2) En als naast deze patjepeeërs de herverzekeraar in Costa Rica (3) ook nog eens een volgeling van Victor Mids blijkt te zijn, dan mag u raden waar die in totaal rond de 200 meloen dollar aan investeringen zijn gebleven. Helemaal bingo. Een vingerplant. Gisteren loste een Amsterdamse kadi het startschot voor het strafproces tegen deze doorzakkers. Ze hadden in 2011 al eens drie maanden in het voorportaal van een kerker gezeten, maar het onderzoek had zoveel voeten in de aarde dat ze tijdelijk nog wat quality time in de frisse buitenlucht mochten doorbrengen. Uiteraard niet zonder msm-aandacht (4).

Naar aanleiding van dat geloste schot ontvingen we een mail. Van Peter Lagendijk, Van Lanschot's worst nightmare. Komt ie:

"Toen ik in 2001 Don Leo Geeris (5) leerde kennen nam hij me als eerste mee naar één van zijn panden uit zijn omvangrijke vastgoedportefeuille namelijk de “Showoffice” aan de Maarssenbroeksedijk 13 te Maarssen.
Onze afspraak ging eigenlijk in eerste instantie over een nieuwbouwontwikkeling van zeer luxe appartementen in Marbella bij Los Monteros waar Don Leo tezamen met Bill Groenewoud (6) een appartementencomplex liet bouwen. Mijn opdrachtgevers Hendrik van den Hombergh (7) en zijn compagnon Wim de Pundert (8) hadden namelijk grote interesse om ieder daar een appartement aan te schaffen, hetgeen zij later ook deden. Er is nog slaande ruzie ontstaan tussen Van den Hombergh en De Pundert enerzijds en Bill Groenewoud anderzijds. Ze voelden zich ernstig in hun kruis getast omdat ze beiden appartementen hadden gekocht terwijl er geen bouwvergunning was afgegeven door de Junta d’Andalucia.
Ten tijde van mijn gesprekken met Don Leo over die appartementen in Marbella begon Leo ineens over een ander project dat hij, volgens zijn zeggen, samen met Bill Groenewoud had ontwikkeld: een nieuwbouw kantoor aan de Maarssenbroeksedijk 13 te Maarssen. Dat pand lag op nog geen 10 minuten rijden van Landgoed de Ganzenhoef waar Don Leo met zijn Bernadette (9) resideerde.
Don Leo zocht huurders omdat het nieuw ontwikkelde, gebouwde pand voor 2/3 leeg stond en slechts 1 gebruiker kende namelijk Caribbean Comfort. De verhuur werd geregeld door een vriend van Leo, Peter Bakkenist, een bedrijfsmakelaardij in Utrecht, die niet zo succesvol bleek te zijn met de verhuur van dat pand.
Bij het gebouw aangekomen werden we hartelijk ontvangen door ene Geert Pot, de enige huurder van één étage van dat pand die hij zodanig had ingericht met palmbomen en riet dat je dacht op een strand van de Dominicaanse Republiek te vertoeven. Geert bleek dus directeur te zijn van Caribbean Comfort. Een bedrijf waarin Don Leo naar eigen zeggen ook in zat en mede omdat het net opgestart was (nog) geen huur aan hem hoefde te betalen. Omdat de Don kennelijk in de veronderstelling verkeerde dat ik bemiddeld was (wat nog helemaal niet het geval was) probeerde hij samen met Geert Pot mij over te halen om voor zover ik mij herinner 50.000 of 60.000 euro in te leggen voor een aandeel in dit fantastische vakantie-resort in de Dominicaanse republiek. Ik zou daarbij een gegarandeerd rendement krijgen en kon een aantal weken per jaar voor niets gebruik maken van 1 van de villa’s op het resort. Die 50-60 mille moest wel even over gemaakt worden naar een bankrekening in Zwitserland. Dat deed bij mij al alle alarmbellen rinkelen, maar buiten dat had ik helemaal niet de beschikking over dat soort bedragen. Wellicht had ik wel die indruk bij beide heren gewekt omdat ik destijds in een gloednieuwe (geleende) Range Rover reed die mij ter beschikking was gesteld door Roeland Voerman (10). Ik heb getracht beleefd te bedanken voor het aanbod, maar zowel Don Leo als Geert Pot bleven maar aandringen, waarop ik maar ben opgestaan en vriendelijk aan de Don heb gevraagd of we het pand nog verder gingen bekijken.
Nu viel mijn oog vanochtend op dit artikel in het Financieel Dagblad en dit artikel in De Telegraaf. Waarbij het, gezien mijn ervaringen met Don Leo Geeris in de 15 jaar na de kennismaking in 2001, niet verbaast dat Caribbean Comfort in één zucht met Quality Investments genoemd wordt!"

Als je dat zo leest krijg je al gauw het meditterane vermoeden dat Frankie Laan cs. de ballenjongens zijn van een wasbazenclub, waarvan de leden af en toe misschien eens wat letselschade oplopen, maar verder driewerf de middelvinger opsteken naar het vulgus. Moreel besef? Niet aanwezig. Dus we zijn voorlopig nog niet klaar met die club. Stay tuned (JP).

(1) Zie dit Amerikaanse rechtbankverslag.
(2) Zie dit bericht uit onze Crimesitekick.
(3) Ach, Costa Rica. Wie herinnert zich niet onze weelderige berichtgeving over Terra Vitalis en Fecundo.
(4) Zie bijvoorbeeld deze bijdrage van gisteren uit het dagvod De Telegrof.
(5) Don Leo hebben we al vaak door de gehaktmolen gehaald. Op naar de zoekmachine.
(6) Voor Billie “de augurkenkoning” raden wij u aan even de zoekmachine aan te slingeren.
(7) Hendrik van den Hombergh was het maatje van Henk van de Meene, de zwart geldspecialist van Johan Verhoek aka “De Hakkelaar”.
(8) Wim de Pundert is nog niet door ons geschoren, maar als de voortekenen niet bedriegen komt ie zeker nog eens aan de beurt.
(9) Bernadette Vehmeijer was het rijkere vrouwtje van Don Leo.
(10) Ook over Roeland komen we nog te spreken in verband met een wietplantage in een discotheek en tomatenopslag in Brabant.

Het was berengezellig woensdagavond. In het Driebergse Wapen van Rijssenburg. Recht tegenover het Rijssenburgse pleintje. Betere plek voor een gezellig samenzijn van de VVD-Club van Honderd is nauwelijks te vinden (1). De aanleg van het pleintje zou namelijk zijn bevolen door een echte Europeaan: Napoleon. Nee, niet Dion Bartels (2). De echte. De top van de gezelligheid werd bereikt toen het dumb-dumber-duo Hans Kaiser en Frans Heideman foto's lieten rondgaan van hun recente expeditie naar de petoet in Heerhugowaard. Daar hadden zij de tijdelijk in dat etablissement ondergebrachte, uiterst liberale Evert Kroon en Ton Hooijmaijers voor de eeuwigheid geportretteerd (3). En dat was lachen natuurlijk. Evert zou bij die visite nog hebben geroepen dat ie in oktober ook weer van de partij zou zijn. Rijkelijk optimistisch zou je zeggen, gezien de uitgedeelde straf. Maar misschien heeft Evert ergens een deal gesloten of een pre-deal. Per slot hebben we het hier over de VVD. Trouwens, Hans en Frans zijn ook geen onbevlekte jongens. Zo staat het befbestaan van vriend Kaiser momenteel stevig op de tocht door akkefietjes uit het Kroonverleden. De curatoren die zich bezighouden met de bietenberg van deze stenenstapelaar hebben namelijk een klacht ingediend tegen diens befkantoor, Kaiser Advocaten. Kwootje uit het faljissementsverslag van 22 mei jl:

“Curatoren hebben onderzoek gedaan naar diverse transacties met en betalingen aan Kaiser Advocatuur BV, Thokat BV en de maatschap Kaiser Advocaten in het zicht van faillissement. Zij hebben een klacht ingediend bij de deken over de gedragingen van mr. Kaiser. Curatoren hebben inmiddels een regeling met mr. Kaiser getroffen ter zake van deze vorderingen. De boedel van Kroon Vastgoed BV heeft het overeengekomen bedrag van 95.000 euro ontvangen”.

De waarschuwende slogan “Befje, befje, blijf bij je leest” is zeker van toepassing op Hans Kaiser. Om zelf als bef stenen te delen met een cliënt als Evert binnen een van diens BV's (BMK Beheer) is niet aan te bevelen. Maar hij deed het. Die stenen zouden overigens afkomstig zijn uit de zogenaamde Blizzard portefeuille van de bij ons zo langzamerhand populair wordende Roeland Voerman, die zowel bij de aankoop als het doorstoten ervan gebruikmaakte van de diensten van de inmiddels afgedreven notaris Michel van Agt, een leerling van wasbaas Eldering (4). Bizar, hoe al dit ongerief zich nou juist bij die zo keurige VVD Club van Honderd naar binnen heeft weten te wurmen. En dan hebben we het verder nog niet eens gehad over Fransje Heideman. Volgende keer. Stay tuned (JP).

(1) Voor een eerder bericht over deze nogal bezoedelde club zie aflevering 26 van deze serie.
(2) Over Dion kunt u via onze onvolprezen zoekmachine de nodige openbaringen aantreffen.
(3) Beide avontuurlijke liberalen komen prominent voor in onze annalen.
(4) Zie voor notaris Eldering (rip) eerdere afleveringen van deze serie.

Onze kijkcijfers staan heden ten dage net zo onder druk als de aandelen ASR. Komt dat door het WK foeballen? Komt het door het mooie weer? Komt het door de kwaliteit van het gebodene? Of van alles een beetje? Geen flauw idee. Maar eergisteravond was het wel even schrikken. Een uur of half elf 'savonds waren er bij ons nog geen 500 klanten voorbijgekomen. Tot iemand met als standplaats Zeist besloot dat aantal op te krikken met 13 visites aan aflevering 29 van “Vrienden onder elkaar”. Binnen 20 minuten. Beetje gek. Maar korte tijd later werd het nog veel gekker. Toen haalde iemand met een IP-adres in Dordrecht maar opererend vanuit Lunteren het in zijn hoofd om diezelfde aflevering 269 keer te bezoeken. Binnen 10 minuten. Plotseling zaten we dus ruim in de 700. Motief? Geen flauw idee (bis). Maar het liet wel de wekker bij ons afgaan. Wij hadden namelijk toegezegd nog enige aandacht te besteden aan Frans Heideman. Samen met bef Hans Kaiser een van de gangmakers op de laatste bijeenkomst van de VVD Club van Honderd in Rijssenburg met foto's van twee inmates uit de keurige joint van Heerhugowaard: Evert Kroon (oud-compagnon van stenenstapelaar Roeland Voerman en de te vroeg van ons weggerukte Schotse landheer “ome” Dik Wessels) en de wegens corruptie veroordeelde bestuurder Tonnie Hooijmaijers. Ook VVD.
Volgens een Clubwatcher was Frans eind jaren tachtig, toen de Dominee nog in leven was en af en toe van Mabel droomde, regelmatig te vinden in het destijds roemruchte barretje Hilton, alwaar de heren Rap en Roet elkaar ontmoetten en zelfs tot zaken kwamen. Later was Franske ook habitué in barretje Lexington, alwaar de heren Rap en Roet elkaar op maandagavonden opnieuw ontmoetten en zelfs tot zaken kwamen (1). Vaak was hij in gezelschap van Flip Kerkhoven (2). En dat is nog steeds zo. Neem alleen deze annonce waarin reclame wordt gemaakt voor de Vast & Goed Lounche in de Galgenwaard, alwaar de heren Rap en Roet.......etc. Frans was ooit door Flipke “neergezet” bij Arno van den Heuvel (rip) om “het vak” in de vingers te krijgen. Arno had ooit een makelaardij op het Oude Kerkhof in Utrecht en stond bekend als de oprichter van de Club van Honderd. Nee, niet die Utrechtse VVD-club. De Club van Honderd van FC Utrecht, die overigens het honderdjarig bestaan nooit zal meemaken. De notaris van deze roemruchte Club in de Galgenwaardse lounch was niemand minder dan onze vriend Eldering (rip) aka “de wasbaas”, die daar bij de leden die tot het stenstapelaarsgilde behoorden de ABC-truuk introduceerde (3). Heel lang duurde het niet voordat Arno in de kieren kreeg dat Frans geen al te groot licht was. Aan intimi liet hij weten dat zijn “pupil” een NLST-omroeper was cq. een ODV-er. Een vertaling is nooit weg. NLST stond voor Niet Lezen, Schrijven en Tellen en ODV voor Overal Dyslectisch Voor. Een andere koosnaam die Arno voor Fransje gebruikte was “Churchyard Digger”, vrij naar het Oude Kerkhof. Of naar Flip Kerkhoven, dat kan ook. Na honderd dagen zou Arno aan Frans gevraagd hebben een taalcomputer in te slikken en daarna een calculator. Wat je met zo'n man moet? Nou, Fransje bleek over leuke contacten bij de Blauwe Brigade te beschikken. Kijk en dat is mooi meegenomen. Vooral voor een avontuurlijk ondernemer als Arno, die in zijn glorietijd ook heren van de ondeugende importen tot zijn kennissenkring mocht rekenen. Want handel is handel en als je de Blauwe Brigade daarbij een loer kan draaien heb je de hoofdprijs. Zeker bij de VVD. Zeker bij deze premier. Stay tuned (JP).

(1) Een andere bekende uit de beroepsgroep van Frans die we daar ooit aantroffen vindt u terug in deze vermakelijke serie.
(2) Flipje hoeven we niet te introduceren. Even de zoekmachine aanslingeren en u vindt deze goede bekende van oud-premier Jan Peter Lullo all over the place. En niet in gunstige zin.
(3) Ter lering en vermaak zie dit artikel.

Nu we het toch over pretletters hebben (1). Hans Kaiser reed niet toevallig samen met Frans Heideman (2) in de buurt van Heerhugowaard rond en dacht kom we gaan even naar de petoet om een paar fotootjes van Evert Kroon te maken. Leuk om te laten zien aan de liberale jongens en meisjes van de Club van Honderd. Nee, onze Hansepans was zoals u inmiddels weet jarenlang de bef en zelfs zakenpartner van Evert geweest. Dus allicht dat het in eerste instantie niet ging om de geïmproviseerde productie van een paar lollige prentjes van de van zijn voetstuk gesleurde stenenstapelaar en de daar eveneens opgeborgen Gedeputeerde Statenloze Tonnie Hooijmaijers. Je moet na de huidige ellende toch verder. Dus ging het over zaken doen in het postpetoetale tijdperk. Bijvoorbeeld met Dick van Dam, om eens een dwarsstraat te noemen uit de begrafenisverslagen van Robert de Lauwere. Een curator die de avontuurlijke schrifgeleerde Hans Mauritz (3) ooit met succes een kort geding aan de pantalon smeerde, omdat hij Robert rangschikte onder “Tuig in toga” zonder dat redelijk te onderbouwen. Bij het lezen van pagina 14 uit dit verslag van Robert zou je eerst bijna tot de conclusie komen dat Dickie's naam bewust wordt achtergehouden. Maar kort daarna, op pagina 15, duikt ie wel degelijk op. Om antwoord te vinden op de vraag wat Dickie uitspookt voor zijn dagelijkse kuch met beleg hoef je niet zoals curator De Lauwere een Leids sleuteltje te zijn of een extra cursus in de UK te hebben gevolgd. Dickie handelt al vele decennia en gros in NATO-vehikels en brokstukken daarvan (4). Daarvan is een deel gestald op een terrein van de door zijn hoeven gezakte heilige koeienhandelaar Frits Hessing, dat Dickie volgens kenners samen met Evert Kroon, rijplatenscharrelaar Paul van Vliet en de bij ons al eerder opgevoerde Louis Cirkel zou hebben overgenomen. Een leuke brug voor luie ezels. Het zal namelijk weinig stof doen opwaaien dat Dickie al een paar keer in een aangepaste voiture aan Parijs-Dakar heeft deelgenomen. Net als zijn zakenvriend Evert en diens maatje, Boulevardtopper Peter Rakker de Vries. Dat alles zal een dubbel afgestudeerde bef als De Lauwere verder een rookworst zijn. Hij schrijft zijn klinische begrafenisverslagen en dat is het. Hoewel hij toch ook opgekeken moet hebben van die 1,3 meloen die Evert in januari 2015 nog aan Dickie heeft geleend in verband met de ontwikkeling van een nieuw legervoertuig. Wij zijn er in ieder geval wel nieuwsgierig naar. Ook al omdat we al eens eerder voor een intrigerend legervoertuig de slagboom naar onze kolommen hebben opengegooid (5). We grutten vrolijk verder. Stay tuned (JP).

(1) Zie de platgelezen aflevering 29 van deze serie dd. 22 juni 2018.
(2) Zie voor meer over deze “Churchyard Digger” aflevering 30 van deze serie dd. 28 juni 2018.
(3) Zie voor deze nogal eens op de Slavenburgse rand opererende scribent de serie Octopussy.
(4) Zie deze annonce.
(5) Zie aflevering 52 van de buitengewoon avontuurlijke serie Shady.

We gaan even terug naar een noot. Een vrolijke? Nee. Het gaat om noot 10 van aflevering 28. Kwootje. Komt ie:

“Ook over Roeland komen we nog te spreken in verband met een wietplantage in een discotheek en tomatenopslag in Brabant”. De voornaam Roeland moet in dit geval vastgeplakt worden aan stenenstapelaar Voerman. Nominaal nog het baasje van Fortress (1) en de zoon van Jan, die in de vorige eeuw samen met heren met een avontuurlijke inslag aan de zilte kust van de Europese zuidas een paar luxe haventjes uit de dure grond stampte met grotendeels avontuurlijk verworven poen (2). Voerman jr. veranderde in 2003 in een razende Roeland toen wij hem in de zesdelige serie “Actie Tomaat” in verband brachten met een gevalletje ondeugende middelen. Hij dreigde met juridische stappen en bij gebrek aan pecunia zagen wij ons helaas genoodzaakt vijf van de zes delen uit de roulatie te halen (3). Nou die referentie aan die wietplantage. Zat zo. De door zijn “vrienden” afgebrande ondernemer Peter Lagendijk had eigenlijk nog maar net door Henk van de Meene (rip), een collega van zijn vader in de RvB van de BAM, zijn entree gemaakt in het stenenwereldje toen hij betrokken raakte bij de verkoop van Aqua Plaza. Roeland was de koper. Later drukte die zijn Plaza met een flink winstje door aan de in Noordwijk [dat tussen twee vleeshaakjes een sinistere rol speelde bij het Englandspiel via de na de oorlog geruimde villa De Punt, red.] huizende Hugo van Woerden van Oppenheim Immobilien Kapitalanlagengesellschaft. Een kind van de Oppenheim Bank. Een spaarvarken met een verleden om van te schrikken (4). Maar daar had Roeland uiteraard niks mee te schaften. Na die geslaagde transactie werd Lagendijk ook in de orbit van Van de Meene's zakengabber Hendrik van den Hombergh (rip) gebracht. Eveneens iemand met een interessante portefullie en avontuurlijke connecties. Onder wie good old Jaap de Bode, die bij ons in heel wat heikele series is terug te vinden. Met als een van de laagtepunten de story rond Kasteel Almere en de daarmee verbonden suspecte dood van Rob Wijnmalen, de directeur van het RABO-filiaal in Eemnes. Een pareltje in Japie's obscure stenenverzameling was het Maastheater in 010 (5). Op een zwaar bewolkte dag nam Voerman dat theater over, inclusief de huurder van de garage. En niet zo heel lang na die aanschaf deed hij een poging de tent door te drukken in de mik van de met de handel in vernuftige computer accessoires en naar verluidt een plukje lege dozen stinkend rijk geworden Michel Perridon. Een naam die wij met graagte associëren met Jacob Perridon. Een van rooms naar orthodox overgestapte katholieke prelaat uit Rotjeknor, die tijdens de oorlog in Galicië vertoefde en ondermeer steun verleende aan oorlogsmisdadigers als Pieter Menten en Jaroslav Stetsko (6). Toen de Russen naderden nam het inktzwarte gezelschap de poten. Stetsko en Perridon kwamen in Parijs terecht waar ze ondermeer de aandacht trokken van speursmurfen van de CIA in de dop. In latere decennia verzorgde Stetsko bijdrages van de door de CIA geïnitieerde Radio Free Europe onder leiding van de Soldaat van Oranje en werd Perridon hotemetoot van de Grieks Orthodoxe kerk in West-Europa. Dat staat allemaal wel heel ver af van de wereld van familielid Michel Perridon. Die aanbidt namelijk zowel het gouden kalf als de heilige koe. Goed, terug naar het Maastheater. Zoals het een goed ondernemer betaamt liet onze Michel een due diligence op het pand los. En laat nou net in die periode een flink uit de kluiten wietplantage worden aangetroffen in de garage. Zou tot leven zijn gewekt door eerder genoemde huurder en net als in het Roosendaalse tomatenverhaal wist Roeland van niks. De koop ging vanwege dat geurende akkefietje niet door, maar Hubbardzijdank werd Roeland door de bekende mediamagnaat Reinout Oerlemans uit de brand geholpen. Een verhaal met heel wat laagjes misschien, maar daardoor is wel Michel Perridon bij ons voor de bumper geraakt. En dat biedt de gelegenheid om in de nabije toekomst over hem nog meer leuke dingen voor de mensen naar buiten te persen. Dus stay tuned (JP).

1 ) Na de banken voor 270 meloen erin geluisd te hebben en een paar “Teeven-deals” te hebben gesloten (o.m. in de Hooijmaijers-affaire) heeft Roeland een frisse herstart gemaakt met zijn onderneming “Fred-Developers”. Aldus een insider.

2 ) Zie de serie “De achterzijde van het beursschandaal”.

3 ) Het resterende deeltje 6 is alleen te raadplegen via Goegel.

4 ) Zie de serie “De bank met een vlekje”.

5 ) Zie ook aflevering 12 van de serie Octopussy.

6 ) Zie voor deze Oekraiense “vrijheidsstrijder” de verheffende serie “Fuck” en het artikel “Brusselse truffels”. 

Over Roeland Voerman gesproken. Het nominale baasje van vastgoedoutfit Fortress en primus inter pares van Fred Developers, die wij in de vorige aflevering voor de bumper kregen. Onder andere door een geruchtmakende deal met avontuurlijk ondernemer Jaap de Bode en zijn innige connecties met de kwootjerijk geworden handelaar in electronische frutsels Michel Perridon en Reinout Oerlemans, de ouwe buurtgenoot van Tom Cruise. Naar aanleiding daarvan kregen wij van een trouwe lezer een heavy meeltje. Die verwees ons naar twee artikelen in het dagvod AD van eind juni, waarvan er helaas nog maar een goegelbaar was. Dat was deze. Voornoemde, licht uit zijn voegen geraakte lezer kwam in verband daarmee tot de volgende drie vragen. Kwootje. Komt ie:

"1) Hoe is het in Hubbardsnaam mogelijk dat een gemeente Stichtse Vecht een projectontwikkelaar in de arm neemt, die op kosten van de samenleving een schuldenlast van meer dan 270 miljoen euro bij de door de overheid gesteunde banken heeft achtergelaten?
2) Hoe is het in Fredsnaam mogelijk dat dezelfde banken deze projectontwikkelaar gewoon weer financieren na zijn frisse herstart met Fred Developers BV?
3) Waarom doen Justitie cq. de FIOD alsook de Rotterdamse curator Carl Hamm niets, terwijl die laatste toch in zijn 133 verslagen keer op keer constateert, dat er sprake is van paulianeus handelen bij de faillissementen van de heer Voerman?”

Nou kunnen wij die vragen doorkabelen naar de desbetreffende instanties en curator Carl, maar het beroerde van pijlers van de democratische rechtsstaat is dat ze nooit knappies reageren op vragen uit de samenleving. Een staat binnen de staat? U zit er niet ver naast. Stay tuned (JP).

Dit stukkie gaat listigjes verhuld over liefde in de high society. En onze kennis putten wij uit een mailtje van de “erkende sloper” Peter Lagendijk aan de ons te vroeg ontstegen wasstraatconnaisseur Henk van de Meene (rip). Komt ie:

“Beste Henk,
Ik vergeet bij ieder telefoongesprek steeds met je te spreken over Jan van Geen. Vandaar dat ik het nu even mail opdat ik het niet weer vergeet. Henk, ik heb de laatste weken goed nagedacht hierover, maar ik ga geen gesprek aan met de heer Van Geen. Zoals ik je al eerder meldde ben ik Bernadette beu en Geeris ook. Ik heb deze mensen altijd geholpen en altijd stank voor dank gehad. Zoals je weet ben ik een emotioneel mens en schaden dit soort teleurstellingen mijn stemming en gezondheid. Wat de heer Van Geen betreft: ik ken de beste man niet en ik wil zeker niet tussen het prille geluk van hem en Bernadette zitten. Ik wens hem een gouden toekomst met haar en daarbuiten ben ik momenteel veel te druk met mijn eigen ellende en toekomst. Ik hoop dat in eerste instantie jij, maar ook de heer Van Geen daar begrip voor hebben.”

Blijkbaar wilde Henk onze door zijn “vrienden” en zijn bank (Van Lanschot) de bietenberg opgedreven Lagendijk zakelijk aan jonkheer Van Geen koppelen. Maar die zag dat niet zitten. Vooral vanwege de ontluikende liefde tussen de jonkheer en Bernadette Vehmeijer, die tabak had gekregen van de strapatsen van haar echtgenoot, Leo Geeris. Ook al geen onbekende in het wereldje van Evi (1). Jonkheer Van Geen is pas sinds kort in het licht van onze koplampen verschenen. Dankzij een foto waarop hij staat afgebeeld in lange korte broek in de slipstream van prins Claus en Frits Salomonson tijdens een aflevering van de Vierdaagse van Nijmegen in de jaren zestig (1). Over ome Leo en tante Bernadette hebben wij in het vrij recente verleden al heel wat in de etalage gemieterd. En mooi was anders. Daarom is het misschien wel eens leuk om iets liefdevols over “ons soort mensen” te schrijven. Maar het blijft uitkijken geblazen, want voor je het weet rijden ze je in de berm. Met een oldtimer of zo. Stay tuned (JP).

(1) Zie bijvoorbeeld aflevering 7 en 8 van onze serie Shredder
(2) Zie aflevering 46 van de serie “Skenes vanachter de coulissen”.

Er wordt de laatste tijd weer flink ingehakt op het nette imago van het Koninklijk Huis en de rest van de adellijke kliek. De eerste Oranjes die in de Lage Landen hun hoofd boven het maaiveld verhieven bleken volgens een recente studie niet al te deftig te zijn omgesprongen met hard werkende boeren en buitenlui. De have en goed van deze eenvoudige pummels werden tijdens de Tachtigjarige Oorlog blootgesteld aan de onmenselijke taktiek van de verschroeide aarde en zelfs luitjes die het moeten doen met een bescheiden IQ weten dat zo'n taktiek niet gezond is. Je kan er flink aan dood gaan. Later werd het niet veel beter. Moreel gesproken, want dankzij de handel in verwarrende middelen en een hele reeks oorlogsmisdaden in “ons Indië” werd de koninklijke famielje wel stinkend rijk. Oranje boven. Verder brandt het vlaggestokkie in je handen bij het voorbijhobbelen van de derde dinsdagkoets op het Lange Voorhout als je alleen maar denkt aan de wandaden van opa Bernhard (1), van wie Bernhard II zo voortreffelijk in zijn voetsporen lijkt te treden en diens oudste broer de fijne kneepjes van het zakenleven opdeed bij Marcel Boekhoorn. Het boegbeeld van eerlijkheid en Hemaworst (2). Voegen we daar de zangeres van het gezelschap nog aan toe, die een deel van haar poen in veiligheid bracht met een belastingtruuk via Guernsey en gisteren een stukje artistiek “privébezit” in de ramsh gooide in New York en je vraagt je af wat de term adellijk nou eigenlijk inhoudt. Diezelfde vraag bestormt je bij het ophalen van herinneringen aan haar oudste zus. Per saldo was die prinses tot voor kort de akela van de grootste criminele organisatie ter wereld, die door haar pappie in de jaren vijftig in het leven was geroepen. Verder liet ze jarenlang haar garderobe in elkaar hangen bij de schoonmoeder van een pornoboer en behoorden in diezelfde periode een stel kindervrienden tot haar inner circle. En dan nog dat aangetrouwde lid van de famielje dat eind jaren tachtig uit spelevaren ging met de toenmalige Amsterdamse capo di tutti capi voor hij kort daarna in de slagschaduw van het Amsterdamse Hilton jammerlijk de geest gaf. Deftig allemaal. Heul deftig. Gaan we terug naar het interbellum. Naar de bloeitijd van Willemientje. Getrouwd met prins Hendrik. Een ouwe adellijke mof, die volgens overlevering nogal eens achter zijn prinsheerlijke fluit aanliep. Al dan niet in gezelschap van Rotterdamse havenbaronnen. Ondermeer bij bezoekjes aan het Ronde Huis in Nunspeet, dat de beschikking had over een treintje met maar één penisvormig tracé dat eindigde bij een put in het bos. In de nabijheid daarvan lieten de hoge heren jeugdige heuveltjes wat rituele dansjes uitvoeren en gingen vervolgens over tot voor de hand liggende olympische activiteiten. Na dit zo etherische gebeuren zouden de lekkerbekken de restanten ervan in voornoemde put hebben gekieperd. Veni, vidi, foetsie. Een apocrief verhaal? Zeker. Maar de serieuze jacht die in de eerste helft van de jaren tachtig door gleufhoeden werd ingezet om de drie losjes gebonden boekwerken waarin dit verhaal was verwerkt uit de roulatie te halen en te begraven kan duiden op iets meer dan folklore. Dat begraven van Hendrik's scabreuze strapatsen gebeurde trouwens al in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Willemientje's expert op dat gebied was de oud-hoofdcommissaris van de Haagse smurfen, Francois van 't Sant. Deze sinistere speurneus werd bij die begrafeniswerkzaamheden geassisteerd door baron Francois Marie Leon van Geen. Een telg uit een niet onbemiddeld adellijk geslacht met maritieme inslag, die gedurende vele decennia zowel als Kamerheer als particulier secretaris van Willemien fungeerde, tot hij eind 1934 dat secretariaat overdeed aan Van 't Sant. De aan het koningshuis verknochte baron Van Geen was in 1940 zo goochem om alle documenten die bij hem in de Kamer lagen opgeslagen - en dan met name die betrekking hadden op de narigheid van prins Hendrik aka “Varkens Heintje” - in rook te laten opgaan. Waarom dit ferme exposeetje over de koninklijke famielje? Nou, we hebben dat in elkaar gehangen als een soort bewijs dat de aanwezigheid van jonkheer Jan van Geen in lange korte broek bij de Nijmeegse Vierdaagse van 1966 in de slipstream van de ovenverse prins gemaal en diens van kinderliefde overlopende bef Salomonson geen toeval was (3). En evenmin dat binnen het zakelijke universum van jonkheer Janus een suspect luchtje hing. Mede door de aanwezigheid van wasstraatkoning Henk van de Meene (rip). Meer daarover in onze volgende bijdrage. Stay tuned (JP).

(1) Zie in dit verband ondermeer “het schaduwcommando van de prins”, de afleveringen 12 en 13 van de serie “Een legostukje van 9/11” en aflevering 7 van de serie “Deuss en de Ruskies”.
(2) Zie voor Marcel de afleveringen 1 en 2 van de serie “Sigaartje?”.
(3) Zie aflevering 32 van deze serie.

Het heeft even geduurd, maar kunst en vliegwerk gaan niet samen. Is hier dan sprake van kunst?
Volgens sommige lezers wel. Die zijn zelfs van mening dat delen van ons oeuvre tegen een nominatie voor de P.C. Hooftprijs aanschurken en daar gaan we graag in mee. Houd de ezel goed in het gareel, we zijn bij een bruggetje aangeland. Een van die bewuste lezers haakte namelijk aan bij onze kunstzinnige berichtgeving over de aan ons Koninklijk Huis verknochte adellijke famielje Van Geen. Geen ouwe adel overigens en van oorsprong zelfs geen volbloed Nederlands. De naam Van Geen is namelijk afgeleid van Van Gent. Parel in het vlakke land, het Vlaanderenland van Jacques Brel. Op het familiewapen van de Van Geentjes staan twee figuren die haar van Simons op hol zouden jagen met daaronder de slogan Fidelis Gratusque oftewel Getrouw en Dankbaar (1). In welke context we dat moeten zien zouden we zo gauw niet weten. En welke interpretatie de door ons in recente afleveringen van deze serie voor het souffleurshokje getrokken Jan van Geen eraan geeft evenmin. Maar volgens eerder genoemde lezer maakte Janus in andere tijden zo goed als elke week getrouw zijn entree bij Prebel BV in Zeist en zocht na gedane zaken meestal dankbaar de buitendeur weer op. Prebel was een bloeiende projectrealisatie- en beleggingsmaatschappij, die tegelijk dienst deed als wasstraat voor ondeugende flappen en onder leiding stond van Henk van de Meene. Wasbaas par excellence. Wat had onze adellijke handelsreiziger in de aanbieding? Awel, percelen grond waarvan hij met zekerheid wist dat er binnen niet al te lange tijd stenen zouden verrijzen. De rest hoeven wij u niet uit te leggen. Meer over deze specifieke materie kunt u trouwens terugvinden in dit artikel waarin wij Janus nog heel boertig met Van Gijn aanduidden en ook ondermeer aandacht besteedden aan de nauwe band van Prebel met de BAM. Een bouwvehikel dat niet toevallig dezer dagen een nieuw financieel schandaal is binnengeblunderd. Dit keer met een tram (2). En Janus? Die fluit wat voor zich heen. En wij weten welk deuntje. Bernadette. Van de Four Tops. Uit de goeie ouwe tijd toen energie nog te betalen was. Stay tuned.

(1) Is hier allemaal uitgestald.
(2) Terug te vinden in de serie “Kafka in Zeist”.

Niet gelezen nog? Moet u zeker doen (1). De verklaring van “erkend sloper” Peter Lagendijk, die vandaag als een ovenheerlijke nouveauté wordt uitgeserveerd bij de comparitiezitting tussen Jos Lindhout en de waarschijnlijk met loden schoenen aantredende vertegenwoordiger van ASR. Die verklaring stond niet op zichzelf. Hij maakte onderdeel uit van een klein eskader aan emails met nieuwe uiterst smakelijke amuses over de activiteiten die voormalig wasstraatkoning Henk van de Meene ontplooide met de fine fleures van zakelijk Nederland. Een van die amuses sloot naadloos aan op zijn revelaties over de aan ons Koningshuis verknochte baron Jan van Geen en zijn handel in zogenaamde “koude gronden” (2). Zullen we maar even? Goed. Komt ie.

“... Ook kwamen de bouwgronden voor de BAM van de grote verzekeringsmaatschappijen. Zo kwamen Arie en Gerda Damhof, die aan de Woudenbergse Zandweg in Zeist woonden, regelmatig bij ons thuis over de vloer en gingen maandelijks met Henk en zijn vrouw en mijn vader en moeder uit eten in De Hoefslag om deals te sluiten. Arie was destijds directeur van Delta Lloyd Vastgoed. Toen hij er later werd uitgeknikkerd vertrok hij met een miljoenenbuit naar Zwitserland en ging daar wonen.”

Corruptie? Ach, laten we het een milde vorm ervan noemen. Anders wordt het allemaal wel erg Siciliaans. Nog wat amusetjes? Doen we. Komen ze aan.

“Henk hield na zijn vertrek bij de BAM en Prebel kantoor in een villa in het vorstelijke Baarn aan het Stationsplein, vlak naast het politieburau en niet ver van het witte pied-à-terre van prins Bernhard. Je kan het je haast niet voorstellen, maar de villa heette Amalia (!!!). Daar zaten meerdere huurders, die ALLEMAAL aan Henk en Henk's ondernemingen gerelateerd waren. In die tijd had ik een succesvol computerbedrijf, Apple Center Zeist. Een officiële Apple-dealer, die pal naast het hoofdkantoor van Apple was gevestigd. Omdat mijn compagnon en ik daarnaast een nieuw bedrijf startten in de import en distributie van randapparatuur voor Apple waren wij op zoek naar extra kantoorruimte voor dat nieuwe bedrijf en Henk had in villa Amalia nog een sousterrain vrij, dus het besluit was snel genomen. Dat was eind jaren tachtig. Voor het goede begrip: ik was compleet zelfstandig en had buiten mijn huurcontract geen enkele zakelijke of financiële binding met Henk.
Neemt niet weg dat ik in hem een echte vriend had en hem zelfs als mijn tweede vader beschouwde.
In de andere bedrijven die in Amalia een plekje hadden gevonden had Henk wel een aandeel. Zo zat daar bijvoorbeeld Robbie van de Rhee, die destijds de bouwketenfirma Jarino runde, waar Henk nog een tijdje commissaris is geweest en niet te vergeten Tommy Telecom (3). Verder zaten daar bijvoorbeeld ook nog ene Paul van Meerwijk uit Bussum, de accountant van Henk die alle jaarrekeningen opstelde, en Wim van Dijk. Wim was een vriend van Henk en baasje van Fileta Europe. Hij zat redelijk groot in projectontwikkelingen en had hoge contacten bij AMEV, waar volgens mij die onroerengoed projecten vandaan kwamen. Heel toevallig is Robbert van Dijk, de zoon van Wim, directeur vastgoed bij ASR. De vrouw van Wim en de moeder van Robbert had ook al een onderkomen in Henk's villa Amalia. Zij gaf prachtige magazines uit en adviseur bij die bladen was Henry ten Brink, die altijd de nationale haringparties organiseerde in kasteel Haarzuylen en kasteel Nijenrode, waar vrouwe Neelie Kroes een tijd lang resideerde. Het houdt niet op. De computerbedrijven verkocht ik beginjaren negentig en ik kwam daardoor niet meer dagelijks bij Henk in de villa. In 1998 stapte ik uit de computerbusiness en begon met hulp van Henk en Roeland Voerman een loopbaan in het vastgoed. Nieuwe ronde. Nieuwe kansen”.

In Paleis Soestdijk mochten zich dan vorstelijke criminele en scabreuze dingetjes afspelen, in de aanpalende gemeente Baarn was het niet anders. Maar we zijn er nog niet. Es folgt noch viel mehr Schweinerei. Stay tuned (JP).

(1) Zie aflevering 159 van de serie “Tussen premies en piraten” van gisteren.
(2) Zie aflevering 36 van deze serie.
(3) Zie voor dit heerschap uitgebreide ongein in de serie "Octopussy".

We hebben het al eens eerder in de groep gegooid. Peter Lagendijk, voormalig stenenhandelaar en “petekind” van wasserettekoning Henk van de Meene, is na de hemelvaart van de laatste een paar jaar geleden samen met zijn gezin onder de tram geduwd. Door de zogenaamde fine fleur van ondernemend Nederland. Gesteund door de geldschuur van de Van Lanschotjes en de staat der Nederlanden. Teruggedrongen tot het absolute minimum vecht hij voor genoegdoening en rehabilitatie via Twitter. Nou twittert goddank niet toute Hollande, dus maakte in het recente verleden een flink stel van zijn revelaties ook deel uit van het meergranenmenu van KM. Met name over de talloze op het oog zo keurige villabewoners en bootjesfanaten die indertijd willens en wetens van de diensten van Van de Meene gebruik hebben gemaakt en onbestraft zijn gebleven. En wij gaan daar vandaag unverfrohren mee verder.

“KM: Ken je nog meer BN-ers cq. Quoteballen die gebruikmaakten van Henk's wasserettes?

Peter: Ja, dat is echt een heel groot circuit. Rode draad daarbij is dat heel wat van die mensen alleen in naam eigenaar zijn van bedrijven of onroerend goed. Ik overdrijf niet als ik zeg dat half Bilthoven en Bosch en Duin daar tot op de dag van vandaag goed van leeft. Nou ben ik niet het type dat hier met een lijst met namen en rugnummers komt aanzetten. Mede ook omdat ik dan misschien een hoop families in dezelfde situatie breng als die van mijzelf en mijn gezin en in de afgrond wordt geduwd door bijvoorbeeld Van Lanschot en het circuit daaromheen. Die hel gun ik niemand. Wat ik wel kan zeggen is dat Floor Mouthaan tot de grote jongens van deze wasserette behoort. Jullie weten zonder twijfel dat Floor zijn carrière is gestart bij Fentener van Vlissingen en de NORO-fraude op zijn naam heeft staan (1). Zijn broer Niek was hoofd Bijzonder Beheer bij Van Lanschot en de directe baas van Karin Hendriks die mijn gezin en mij in directe samenwerking met de overheid en andere zeer duistere instanties de afgrond in hebben geduwd. En laat broer Niek nou bijzonder toevallig net de buurman zijn van auto- en vastgoedhandelaar Theo de Rijk, die nu voor 1,1 miljoen in mijn afgepakte huis van 2,5 miljoen woont. Zo werkt de wereld en half Nederland zwaait ernaar. Hoe Henk van de Meene en Floor Mouthaan elkaar hebben leren kennen weet ik niet. Toen ik in 1998 als zelfstandig ondernemer in het vastgoed begon was ik met Henk overeengekomen dat ik mij voor de helft van de tijd zou verhuren aan Unit Parc. Dat was het projectontwikkelingsbedrijf van Henk en Henny Drost. Henk financierde dat. Ik hield destijds kantoor bij Henny op de Paasheuvelweg in Amsterdam-Zuidoost. Daarnaast financierde Henk projecten van de Belgische woningontwikkelaar Luc Lambrechts en via MKB Vastgoed in Apeldoorn (Reva) de bouw van winkelcentra. Samen met Koos Oegema uit Epe. En dan had ie nog belangen in Fileta Europe (2). Henk woonde in Knokke, maar doordeweeks bracht hij de nacht door in Hilton Soestduinen of in het Newport Beach Hotel in Naarden. Wij ontmoetten elkaar wekelijks en zo goed als elke keer als ik in Soestduinen was had hij precies daarvoor of daarna een afspraak met Floor. Henk vertelde dat Mouthaan voor hem werkte en dat er over en weer zaken werden aangegeven. Henk kreeg projecten en overnames van Floor, die bijvoorbeeld door Van den Hombergh cs. weer werden opgepakt en aangekocht. Henk zat met Floor niet alleen in vastgoedprojecten, maar ook in energie, golfbanen, financieringen, bedrijfsoverdrachten en aandelen. Er was een hele rits BV's bij betrokken, waaronder om er eens een paar te noemen TransMatch BV, Match Finance BV en Transtext Industries (...) Volgende keer meer”.

Intrigerend. Spannend. Schweinerei op het hoogste niveau. Stay tuned (JP).

(1) Zie als opwarmertje voor NORO en John Fentener van Vlissingen aflevering 1 van de serie “Bommen voor Felipe” en aflevering 6 van de serie “De achterzijde van het beursschandaal”. Op NORO komen we nog terug [red.].
2 ) Zie aflevering 37 van deze serie.