donderdag 14 maart-2013
Dwars door alle feestelijkheden rond pappa Franciscus aka Jorge Bergoglio weerklonken vanuit Argentina ook heftige dissonanten. Zo kreeg Reynaldo Bignone gisteren levenslang. De laatste Argentijnse juntaleider tot nu toe ontving deze surprise vanwege zijn aandeel in operatie Condor. Een in 1975 door de CIA en Zuidamerikaanse rechtse regimes op de rails gezette geheime campagne om alles wat naar links rook te elimineren. Naar schatting 60.000 mensen waren de sjaak. Kan ook nog wel een onsje meer zijn.
Als de slachtoffers jonge kinderen hadden werden die vaak overgedragen aan koterloze rijke stinkers. Dat was uiteraard niet aan de orde bij linkse geestelijken (hoewel) die her en der wegens hun al te sociale praktijken vroegtijdig door de Condors werden verenigd met hun lieveheer. Of zo werden gekoejeneerd dat het bidden hun verging. Zoals bijvoorbeeld de twee Argentijnse jezuïeten Orlando Yolio en Franz Jalics. Na vijf maanden de juntahel te hebben meegemaakt keerden zij totaal verkreukeld terug op aarde. Toen hij alles weer een beetje op een rijtje had beschuldigde Yolio zijn jezuïtische principaal Bergoglio ervan hem en zijn makker te hebben uitgeleverd aan Bignone's knuppelaars. Was het waar? Ben je gek. De gisteren voor het eerst aan ons verschenen Franciscus zorgde er dan ook voor dat ze uit de orde werden gemieterd. Verder zou hij handlangers van juntakopstuk en P2-logelid admiraal Massera toestemming hebben gegeven om diens polletieke gevangenen onder te brengen in zijn vakantiehuisje op een eiland in de River Plate met de uiterst toepasselijke naam El Silencio. Was het waar? Ben je mal.
En dan was er nog de familie De la Cuadra. Die verloor tijdens het regime van Videla en zijn opvolgers vijf bloedverwanten, onder wie een 5 maanden zwangere vrouw. Zij was in 1977 opgehaald en vervolgens verdwenen. De familie wendde zich tot Bergoglio voor hulp en die gaf een loslopende monseigneur opdracht om de zaak uit te vlooien. Diens maandenlange missie leverde niet meer op dan een brieffie van een kolonel. De bewuste vrouw bleek in gevangenschap een meisje te hebben gebaard en was daarna gekeeld. Het meisje was liefderijk opgenomen in een gezin dat “te belangrijk” was om de identiteit ervan te onthullen. Einde historia. Bergoglio deed verder niks meer en waste zijn handen in onschuld.
Leuke gozer, die Franciscus. Zo eenvoudig en menselijk. Goddank gaat deze pappa niet zover als die van onze toekomstige koningin. Hij heeft niet gezegd dat ie er niks van gewusst heeft.

dinsdag 19 maart-2013
De Argentijnse sportvisser Franciscus Jorge Bergoglio is vandaag officieel op het schild gehesen als nieuwe paus. In aanwezigheid van onder anderen Willem Alexander Spaatje, zijn toekomstige Reine en premier Mark Damesfiets. De hele ceremonie liep op rolletjes en met een open dak. De enige smet op de festiviteiten was het afzeggen van de Russische punkband Pussy Riot. Die zou na de inzegening voor wat eenvoudige deuntjes zorgen in de Sint Pieterbasiliek, maar door een storende onderbezetting zag het management zich genoodzaakt om het optreden te cancelen. De groep werd vervangen door een alternatief koor dat niemand kon verstaan. Het wordt niet uitgesloten geacht dat Pussy Riot na de terugkeer van de twee afwezige bandleden uit een Siberische ascese-instelling op een nader te bepalen tijdstip alsnog een optreden in Vaticaanstad zal verzorgen. De onderhandelingen daarover zijn vanmiddag door de Curie geopend.

woensdag 3 juli-2013
Zeker weten? Nee. Maar we mogen veilig aannemen, dat de bilaterale verhoudingen tussen Argentinië en Israël wel eens beter zijn geweest. Bijvoorbeeld in 1963/1964. Nieuwe opgravingen hebben aan het licht gebracht, dat het Argentijnse bewind onder leiding van president Arturo Illia in die periode tachtig tot honderd ton gele cake aan Tel Aviv heeft geleverd voor het stiekem in elkaar frutselen van een stel atoombommetjes. Om nou te zeggen dat de westelijke geallieerden totaal onkundig waren van de leverantie is wat al te naief. Maar Israël behoorde toen al tot de beschaafde westerse wereld en dus bleef een reactie à la Saddammeke uit.
Allemaal leuk, maar toen beginjaren negentig een gezellige nucleaire connectie tussen Argentinië en Iran tot stand kwam, zakte de temperatuur in Tel Aviv met een noodgang. Dat werd er niet beter op toen de Israëlische ambassade in Buenos Aires in maart 1992 een bom te verwerken kreeg die 29 mensen vervroegd met hun schepper herenigde en ervoor zorgde dat de constitutie van 242 slachtoffers niet meer correspondeerde met hun oorsponkelijke bouwplannen.
In juli 1994 werd die totaal onverwachte aanslag nog eens dikjes overgedaan met een bom die het Argentijns/Israëlische ontmoetingscentrum AMIA in Buenos Aires vernietigde. Resultaat: 85 mensen overleefden de aanslag niet en honderden raakten gewond. Uiteraard wiemelde het al gauw van de officiële onderzoeken, die meestal in de richting gingen van de Hezbollah. Er kwam zelfs, zij het moeizaam, een ruiker aanklachten tot stand en er denderden berichten door de mainstream over meloenen aan steekpenningen. Maar hoe ongewoon is dat laatste in Latijns-Amerika? Daarnaast werden van tijd tot tijd wat plechtige herdenkingsbijeenkomsten georganiseerd en zo hoort het ook. Maar definitief een punt achter de affaire? No way, José. Zo werd vorige week een nader onderzoek op de rails gezet naar een onderdeel van de affaire, waarvan menigeen dacht dat die al in drijfzand terecht was gekomen of in een afgelegen pampa. Het onderzoek richt zich op de van Joodse bloede zijnde ex-minister van Binnenlandse Zaken Carlos Vladimir Corach. Hij wordt er namelijk van verdacht indertijd een rol te hebben gespeeld bij de overdracht van 4 ton dollar aan Carlos Telleldin. Deze autosleutelaar werd in 1994 al verdacht van medeplichtigheid aan het opblazen van AMIA, maar nooit in staat van beschuldiging gesteld. Vind je het gek dat de relatie tussen Argentinië en Israël nog steeds niet vrolijk is. Nee, wij ook niet.

woensdag 17 juli-2013
Gaan we weer. Op de derde van deze maand wurmden wij er een moeizaam stukkie uit over de bilaterale verhouding tussen Argentinië en Israël. Noch koek, noch ei meer. Oorzaak: die Argentijnse kloothommels hadden ineens een rukkie gegeven aan het onderzoek naar de aanslag op AMIA. Een Argentijns/Israëlisch ontmoetingscentrum dat in juli 1994 uit zijn voegen werd getild door een bomaanslag. Nog zo erg niet, de troffel is geduldig, maar 85 doden en honderden gewonden stuuk je zomaar niet weg (1).
De resultaten van het smurfenonderzoek naar de daders onder leiding van opperjurk Alberto Nisman wezen tot nu toe voornamelijk in de richting van Hezbollahbaarden en Iraanse Gepetto's. Amigo Nisman had de hele boel achter mekaar laten zetten in een strafdossier van 500 A-4tjes en zou zich begin deze maand in galop naar Washington spoeden om het te overhandigen aan een paar luitjes van het Amerikaanse Congres. Ging niet door. Hogerhand floot hem terug.
De Congresgangers waren zwaar over hun plas. Vorige week schreven zij dan ook een brandbrief aan Heinz Kerry (BuZabaasje) en Eric Holder (Justitiebaasje). Daarin eisten zij op hoge witte poten sancties tegen het Argentijnse bewind, dat de gore moed had om de banden met Iran wat dichter tegen de centrale verwarming te leggen.
Ziet er dus niet gezellig uit. En dat werd er niet beter op toen eind vorige week tijdens een vergadering van Mercosur (2) naar buiten werd geblazen, dat rond de 100 Argentijnse hoge mieters
stelselmatig waren geprismd door de NSA. Of op andere slinkse wijze afgelegd. Want zoals een beschaafd land betaamt is ook Argentinië aangesloten op het wereldwijde netwerk van allerlei soorten onderzeese communicatiekabels. En via programma's als OAKSTAR, STORMBREW, BLARNEY en FAIRVIEW dreggen de NSA-gringo's ook langs die weg alles op wat er door mensen wordt geouwehoerd. En mochten ze onverhoopt nog wat missen, geen nood, de Britten pikken de rest wel op met programma's als “Mastering the internet”, “Global Telecoms Exploitation” en “Tempora”.
Om ook een duit in het controlezakje te doen bond zij van Kroes vandeweek ten overvloede ook nog het plannetje van een Europese internet-identiteitskaart aan een Brussels ballonnetje. Nog even en we kunnen bijvoorbeeld nooit meer iets schrijven à la Neel's close encounter of the first kind in de Mercedes van een tankercleaner. Laat staan series als bijvoorbeeld “Adel verplicht”, “Van Estoril naar Zandvoort”, “Lubbers en de Muzelmannenbom”, “Mabel Wisse Smit”, “Royalty” en “Het schaduwcommando van de Prins”. Word je kaart ingetrokken. Ter wille van de veiligheid.
We hebben het al eens eerder geschreven: als je nog wat privé met iemand wil poekelen, moet je hem of haar meenemen naar een donker bos en dan je conversatie voeren via een blocnootje. Na het gesprek blocnootje vernietigen en de as verspreiden. En nou maar hopen dat ze dit ook lezen in Buenos Aires. Stay tuned.

1 ) Zie de vorige aflevering. In januari van dit jaar tekenden de Argentijnse en Iraanse ministers van BuZa een memorandum of understanding in Ethiopië over een gezamenlijk onderzoek naar de AMIA-aanslag. Op het moment waarop tegen Nisman “ho” werd geroepen zwaaide het zoeklicht naar de met een Joods DNA-tje rondzeulende voormalig minister van Binnenlandse Zaken Carlos Vladimir Corach.
2 ) Een Zuidamerikaanse vrijhandelszone waarin Argentinië, Brazilië, Uruguay en Venezuela volle bak participeren, Paraguay tijdelijk op de reservebank zit en Bolivia, Guyana en Suriname aan het warm lopen zijn.

vrijdag 3 januari-2014
Even een porretje. We mochten met zijn allen eens vergeten dat zo'n 20 jaar geleden het Argentijns Joodse ontmoetingscentrum in Buenos Aires de lucht inging. Twee jaar na de aanslag op de Israëlische ambassade. Is er nieuws dan? Nee, niet echt. Of het mocht zijn dat voormalig Israëlisch ambassadeur Itzhak Aviran gisteren tijdens een interview zijn beklag deed over het gebrek aan enthousiasme bij de Argentijnse overheid om de zaak tot de bodem uit te vlooien. Niet dat ie de namen niet kende van alle betrokkenen. Die had de Mossad al lang en breed achterhaald en de meesten van hen vervolgens met een shekel in de bek de Styx overgezet. Maar Itzhak had graag gezien dat Buenos Aires de aanslagen in de schoenen van de ayatollah's had geschoven. En dat is tot nu toe niet gebeurd.
Het initiatief van Izthak komt vanzelfsprekend niet uit de hemel vallen. Alle landen of organisaties die in de ogen van Tel Aviv een bedreiging vormen voor de veiligheid van de Israëlische staat krijgen met enige regelmaat een likkie zwarte verf. En Iran hoort daar al een tijdje bij. Om over de Palestijnen maar te zwijgen.
Of het bij de dood van Jamal al-Jarnal ook om een Israëlische verfbeurt gaat is nog niet duidelijk. De Palestijnse ambassadeur in Praag volgde op de eerste dag van dit jaar het voorbeeld van Van Speijk: hij ging de lucht in. Zij het dat Janus er indertijd bewust voor koos en Jamal niet. Hij zou hemelwaarts zijn gegaan bij het afgaan van een bom toen hij zijn kluis opende. Nou schijnen er in diplomatieke kluizen wel eens kleine bommetjes te zitten om geheime documenten te vernietigen als onverlaten zich onverhoopt toegang verschaffen. Maar om nou zo'n enorme springlading aan te brengen lijkt wat overdreven. Tsjechische handhavers verklaarden met de snelheid van het licht dat het een ongelukkie moest zijn geweest. Yeah, right. Stay tuned.

maandag 6 januari-2014
Die Itzhak Aviran zit flink met de peren. Boert ie een paar dagen geleden tegenover het Joodse Nieuwsagentschap in Argentinië dat de daders van de aanslagen op de Israëlische ambassade in Buenos Aires en het Argentijns/joodse clubhuis AMIA in de jaren negentig voor een groot deel zijn opgeruimd, krijgt ie toch een partijtje tegenwind (1). Wil je niet weten. Nou toch maar effe. Allereerst kreeg de voormalige ambassadeur een schop voor zijn noten van het thuisfront. Volgens Tel Aviv was zijn hele verhaal onzin. Zoiets zouden wij ook zeggen, ook al is het waar. Ernstiger is misschien de reactie van de Argentijnse onderzoekrechter Alberto Nisman. Die zou graag persoonlijk van Itzhak de namen van de daders willen vernemen en wie daarvan zouden zijn gekeeld door een ruimingsploegje van de Mossad. Om die verklaring vervolgens lock, stock and barrel om te zetten in een officieel peeveetje. Dat wordt natuurlijk drie keer niks. Maar interessant is het wel. Zal ons benieuwen. Stay tuned.

(1) zie aflevering 5 van 3 januari jl.

maandag 3 februari-2014
Er was eens een plan. Het strategisch plan voor Venezuela. In 2013 in mekaar gehangen door een paar ongure Colombiaanse rechtse cluppies en FTI (1). Een Amerikaans consultingvehikel. Geen lullige frutsel, dat FTI. Opereert wereldwijd en jodelt elk jaar mee in Davos over de vraag welke regio nu weer aan de beurt is om te worden leeggehaald.
Het Latijns-Amerikaanse filiaal staat sinds 2007 onder leiding van ene Frank L. Holder. Een specialist op het gebied van internationale distributie van goederen, van veiligheidsvraagstukken en van de bestrijding van corruptie, fraude en de exploitatie van wasstraten. Of je een teiltje leeggooit.
Voordat Frankieboy bij FTI zijn stukkie brood ging verdienen zat ie volgens zijn officiële doopceel bij de Amerikaanse luchtmacht. Onder dat petje deed ie klusjes op de ambassade in Buenos Aires en op het militaire vliegveld van Langley, dat ondermeer bekend is geraakt door een heel speciale boerderij. Na een uitstapje naar de Argentijnse Belgrano-universiteit trad hij in dienst van Kroll. Een Amerikaanse mega-snuffelaar met een reputatie van een natte dweil en volledig volgepakt met voormalige wiseguys uit de officiële Amerikaanse inlichtingendiensten.
Over natte dweil gesproken, amigo Holder deed er alles aan om de reputatie van Kroll's spin off FTI van dezelfde reputatie te voorzien. Moet u even lezen wat ie met name in Argentinië allemaal heeft uitgespookt. Leuke gozer. Het is dus geen geweldig mirakel, dat FTI aan de wieg stond van het “Strategisch plan voor Venezuela”, dat erin voorzag om grote stroomstoringen te veroorzaken en de aanvoer van basale levensmiddelen te frustreren. Deze poging om zo een spontane volksopstand en Libische cq. Oekraïense toestanden uit te lokken ging tegen de vangrail. Maar wat gebeurt er momenteel in Holder's geliefde Argentinië? Langdurige stroomuitval en lege supermarkten. De peso staat onder zware druk en het wachten is op... u begrijpt het.
Zet hem op Frank. Weg met al die linkse rakkers. Niet goedschiks dan kwaadschiks. En mocht het weer niet lukken dan kunnen we altijd nog een tweede Condor op het zootje afsturen (2). Stay tuned.

(1) Zie "Gladiolen in Venezuela” dd. 7 november 2013.
(2) Vgl. “Operatie Condor”. Even simpel goegelen en u bent weer helemaal op de hoogte.

donderdag 31 juli-2014
Nog even. Dan hebben hedgefondsbons Paul Singer en een paar gappies uit dezelfde smerige branche Argentinië financieel ten tweede male naar de kloten geholpen. Nog nooit iets nuttigs of iets productiefs gedaan in zijn leven. Alleen maar zitten pokeren met stapels waardepapieren en daarmee miljardair geworden. Dat heeft hem vijanden opgeleverd. En je kan je voorstellen dat ie af en toe bang is voor een jongen met een gun, een ongelukje met zijn privé-jet, een drupje cyaankali in de Senseo of andere fatale gebeurtenissen in zijn persoonlijke Umwelt. Wat blijkt? Hij pist naar eigen zeggen alleen maar in zijn pantalon vanwege zijn angst voor een EMP-aanval (1). Hetzij vanaf de zon, hetzij vanuit een raketbasis van Vlad, de grote roerganger van Noord-Korea of een lid van de familie Baardmans. Nou heeft Singertje toevallig de middelen om zich een eigen kooi van Faraday aan te schaffen (2). Maar wat is een silo vol aandelenpakketten nog waard als de rest van de wereld in een klap wordt teruggezet naar de Middeleeuwen? Noppes. En dat is Paultje's ultieme angst. Alleen, dat zegt ie niet. Never. Stay tuned.

(1) Een goegeltje wil nog wel eens helpen.
(2) Ook hier.

Antonio Stiuso is verdwenen. Weg. Foetsie. Pleite. Nou zal u dat op de dag des Heren en Go Ahead Eagles versus Ajax een pikante worst zijn, maar in Argentinië denken ze daar een tikkie anders over.
Want Antonio aka “Jaime” was de steunbeer van OM-jurk Alberto Nisman en die is zoals u misschien weet een paar weken geleden zwaar overleden teruggevonden. Zelfmoord of gezelfmoord. Daarover zijn de geleerden het nog niet helemaal eens. Op de gun is alleen maar het DNA van Alberto zelf aangetroffen, maar geen kruitsporen op zijn huid en geen ontroerend afscheidsbrieffie. Als je tenminste al het grof vuil mag geloven dat de mainstream hierover meesleurt in onze richting. De reden voor die (zelf)moord zou terug te vinden zijn in een plannetje van Nisman cs. om president Cristina Kirchner en een paar lieden uit haar bestuurlijke omgeving een strafproces te bezorgen. Zij zouden namelijk met Iran een deal hebben gesloten om het onderzoek naar de uit 1994 daterende bomaanslag op Amia, een Israëlisch ontmoetingscentrum in Buenos Aires, zachtjes naar 6 feet under te laten zakken (1). Dan zou er niets meer in de weg staan voor een graan-, cq. vlees-voor-olieswap. Tit for tat. Hoe eenvoudig kan het wezen.
Nisman was tot bovenstaande conclusie gekomen na het afluisteren van ettelijke kilometers stiekem materiaal dat over het algemeen bestond uit onofficieel gebabbel tussen Argentijnse en Iraanse hoogmogendheden. En hij had na het masseren van zijn bloemkooloren zijn visie daarop met gepassioneerde streken op papier gezet. Om vervolgens het voorlopig eindproduct in zijn ronde archief te mieteren. Daar werd het namelijk na zijn voortijdig verscheiden door recherchesmurfen teruggevonden. Comfortabeler kan haast niet zou je zeggen.
Vraag is wel hoe hij aan die kilometers aflegmateriaal kwam. Gaan je gedachten meteen uit naar Antonio Stiuso, want die was lichtjarenlang operatiechef geweest van de Argentijnse geheime snuffeldienst en Nisman's gabber. Tot ie eind 2014 besloot om zijn nooit opgenomen vakantiedagen op te nemen en zich bij vrouw en koters in Uruguay te voegen. Maar zowel de NSA als de Mossad viste in dezelfde vijver als Antonio en in veel gevallen deden ze samsam (1). Om Iran erbij te naaien voor de aanslag op Amia.
Overigens danste Nisman al een tijdje op een buitengewoon slap koord. Begin juli 2013 stond hij bijvoorbeeld op het punt om een uitnodiging van het Amerikaanse Congres te honoreren voor een exposé over het onderzoek naar de Amia-aanslag. Had ie 500 A-4tjes over volgekladderd, maar vlak voor zijn vertrek kreeg hij een startverbod. De Amerikaanse reactie liet zich raden. De vrijage tussen Kirchner en de aya's – inclusief een nucleaire component – zat Barry O. en John Heinz Kerry niet lekker. Om over Tel Aviv maar te zwijgen. Het inmiddels zo populaire woord sancties denderde rond. En niet zo lang daarna draaide een Amerikaanse rechter de duimschroeven aan ten faveure van een paar fucking hedgefondsen en vertoonden de schappen van buurtsupers ineens dezelfde hiaten als die van hun branchegenoten in Caracas. Dat Nisman werd teruggefloten voordat ie vertrok wil trouwens niet zeggen dat die 500 velletjes tekst niet ter bestemder plekke zijn gearriveerd. Werd de inhoud gelekt? Nee. Kennelijk bevatte Nisman's roman geen sluitend bewijs voor de stelling dat Iran verantwoordelijk was voor de aanslag in 1994. Net zomin als zijn meest recente poging om een Pulitzerprijs te bemachtigen. Die sneuvelde in het ronde archief. Heeft Nisman zelfmoord gepleegd? Kan. Is ie gezelfmoord? Kan ook. Cui bono? Dat zijn er nogal wat. Het ziet ernaar uit dat we Amia rustig in het rijtje van John F. K., 9/11, Lockerbie, MH17 etcetera kunnen bijzetten. Uitslag 0 – 0. Btw: waar is Antonio Stiuso? Stay tuned.

(1) Voor een wat meer helderheid over deze affaire raden we u aan de eerdere publicaties in deze serie even op te snorren. 

De een zijn dood is de ander zijn Bossche bol. De Argentijnse OM-jurk Alberto Nisman ligt nog maar net 6 feet under of zijn vervanger is alweer benoemd. Alberto Gentili. En wat doet deze Alberto? Hij zet het onderzoek van zijn voorganger naar het vermeende foul play van dat meisje van Kirchner op de oude voet voort. Met andere woorden dezelfde meuk die Nisman had gekregen van de even laag liggende Antonio Stiuso (de door Kirchner geëxcommuniceerde baas van het Argentijnse gilde der speursmurfen) en diens gappies van de CIA en de Mossad dient opnieuw als basis om de populariteit van de president en haar aanhangers door de ondergrens te drukken. Om daarvan bij de verkiezingen later dit jaar de vruchten te kunnen plukken. 
Is er doorslaggevend bewijs, dat zij van Kirchner in de AMIA-affaire onder een tulbandje speelt met de Iraanse ayatollah's? Kennelijk niet. Niet echt een groot mirakel, want wat er aan zogenaamd bewijs wordt opgevoerd, zou gedeeltelijk afkomstig van twee gevluchte anonieme Iraniërs die door de CIA uit de wind worden gehouden in Irak. En nou is het geen wet van Meden en Perzen, maar sinds het optreden van cabaretiers als Rafid Ahmed Alwan aka Curveball en Ahmed Chalabi bij de voorbereidselen tot Saddammeke's eliminatie koesteren wij een ernstig wantrouwen tegen dit soort kunstenmakers (1). En gelukkig zijn wij niet de enigen. Stay tuned.

(1) Zie het artikeltje “Marionetten” dd. 16 juni 2004 

Een ding staat vast. OvJ Alberto Nisman is dood. Zelfmoord of gezelfmoord that's the question. De versie die ons door de strot werd geduwd hield in, dat presidente Cristina Fernandez de Kirchner achter de slordige dood van Nisman zat. Vanwege een stiekeme tit-for-tat-deal met de ayatollah's, waarbij meteen zou zijn afgesproken, dat het onderzoek naar de Iraanse rol bij de aanslag in 1994 op het Israëlische ontmoetingscentrum in Buenas Aires met de hemelexpres zou worden meegegeven. Nou paste die versie naar onze smaak te goed in het Amerikaanse streven om ten eigen bate Argentinië op zijn Venezolaans naar de kloten te helpen. En tegelijkertijd de gappies in Tel Aviv te matsen in het nucleaire conflict met de aya's. We geloofden eigenlijk geen ene reet van het hele verhaal (1). En we blijken niet de enigen te zijn. Moet u dit stukkie litteratuur even lezen. Zo. Goedensmorgens juffrouw Jannie. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 9 dd. 8 februari 2015 

Slecht nieuws voor de collaborateurs. In Buenos Aires en omgeving. Gisteren is daar een wet door het Argentijnse parlement gewapperd die voorziet in de vorming van een waarheidscommissie. Die gaat graven in het verleden van lieden die verdacht worden van (economische) samenwerking met de junta van Videla cs. en daar financieel niet slechter van werden. Mocht het bewijs op tafel komen, dan kan die commissie zelf de verdachte tussen de tralies doorwringen. De Senaat moet ook nog even aan de nieuwe wet snuffelen, maar gezien de politieke samenstelling van dat College zal die snuffel geen problemen opleveren.
U zal het niet gek vinden dat onze gedachten bij het lezen van dit bericht direct uitgingen naar de familie Zorreguieta. Die ouwe Zorro heeft altijd volgehouden dat ie van god noch zure uitjes wist als hem naar al die terreurslachtoffers werd gevraagd. Maar deze muziek klinkt heel anders. Dit is geen Kraayenhofje. Stay tuned.

Dat was effe wat. Gisteren. Met die stroomuitval in Argentinië en Uruguay. Niet ergens op een achteraffie. Nee, overal. En vanochtend was het nog steeds afzien geblazen. Geen lekker bakkie leut, geen frisse douchebeurt, geen ovenverse croissantjes, geen teevee, geen leven te krijgen in je compu, geen beursberichten, geen ijsblokkies in je vriesvak. Niks. De oorzaak van die enorme uitval is nog niet gevonden. Was het opzet? Was het een ongelukkie? Waren het de Russen? De Chinezen? De ayatollah's? En wie krijgt de bijbehorende financiële zeperd op zijn bord? Nou, moet u hier eens kijken welke kapitaalridders zich binnengedrongen hebben in de Argentijnse en Uruguayaanse energievoorziening. Is dat interessant of is dat interessant? Dat is heul interessant. Vooral omdat er naast kinderen van de sinistere Amerikaanse beleggingswolf Cargill ook een Nederlands clubje valt te noteren dat al eerder bij ons op het hakblok lag: Mill Hill (1). Jawel. Meer daarover binnenkort in dit theater. Stay tuned (JP).

(1) Zie eerdere afleveringen van deze serie.