Don't cry (008)
Antonio Stiuso is verdwenen. Weg. Foetsie. Pleite. Nou zal u dat op de dag des Heren en Go Ahead Eagles versus Ajax een pikante worst zijn, maar in Argentinië denken ze daar een tikkie anders over.
Want Antonio aka “Jaime” was de steunbeer van OM-jurk Alberto Nisman en die is zoals u misschien weet een paar weken geleden zwaar overleden teruggevonden. Zelfmoord of gezelfmoord. Daarover zijn de geleerden het nog niet helemaal eens. Op de gun is alleen maar het DNA van Alberto zelf aangetroffen, maar geen kruitsporen op zijn huid en geen ontroerend afscheidsbrieffie. Als je tenminste al het grof vuil mag geloven dat de mainstream hierover meesleurt in onze richting. De reden voor die (zelf)moord zou terug te vinden zijn in een plannetje van Nisman cs. om president Cristina Kirchner en een paar lieden uit haar bestuurlijke omgeving een strafproces te bezorgen. Zij zouden namelijk met Iran een deal hebben gesloten om het onderzoek naar de uit 1994 daterende bomaanslag op Amia, een Israëlisch ontmoetingscentrum in Buenos Aires, zachtjes naar 6 feet under te laten zakken (1). Dan zou er niets meer in de weg staan voor een graan-, cq. vlees-voor-olieswap. Tit for tat. Hoe eenvoudig kan het wezen.
Nisman was tot bovenstaande conclusie gekomen na het afluisteren van ettelijke kilometers stiekem materiaal dat over het algemeen bestond uit onofficieel gebabbel tussen Argentijnse en Iraanse hoogmogendheden. En hij had na het masseren van zijn bloemkooloren zijn visie daarop met gepassioneerde streken op papier gezet. Om vervolgens het voorlopig eindproduct in zijn ronde archief te mieteren. Daar werd het namelijk na zijn voortijdig verscheiden door recherchesmurfen teruggevonden. Comfortabeler kan haast niet zou je zeggen.
Vraag is wel hoe hij aan die kilometers aflegmateriaal kwam. Gaan je gedachten meteen uit naar Antonio Stiuso, want die was lichtjarenlang operatiechef geweest van de Argentijnse geheime snuffeldienst en Nisman's gabber. Tot ie eind 2014 besloot om zijn nooit opgenomen vakantiedagen op te nemen en zich bij vrouw en koters in Uruguay te voegen. Maar zowel de NSA als de Mossad viste in dezelfde vijver als Antonio en in veel gevallen deden ze samsam (1). Om Iran erbij te naaien voor de aanslag op Amia.
Overigens danste Nisman al een tijdje op een buitengewoon slap koord. Begin juli 2013 stond hij bijvoorbeeld op het punt om een uitnodiging van het Amerikaanse Congres te honoreren voor een exposé over het onderzoek naar de Amia-aanslag. Had ie 500 A-4tjes over volgekladderd, maar vlak voor zijn vertrek kreeg hij een startverbod. De Amerikaanse reactie liet zich raden. De vrijage tussen Kirchner en de aya's – inclusief een nucleaire component – zat Barry O. en John Heinz Kerry niet lekker. Om over Tel Aviv maar te zwijgen. Het inmiddels zo populaire woord sancties denderde rond. En niet zo lang daarna draaide een Amerikaanse rechter de duimschroeven aan ten faveure van een paar fucking hedgefondsen en vertoonden de schappen van buurtsupers ineens dezelfde hiaten als die van hun branchegenoten in Caracas. Dat Nisman werd teruggefloten voordat ie vertrok wil trouwens niet zeggen dat die 500 velletjes tekst niet ter bestemder plekke zijn gearriveerd. Werd de inhoud gelekt? Nee. Kennelijk bevatte Nisman's roman geen sluitend bewijs voor de stelling dat Iran verantwoordelijk was voor de aanslag in 1994. Net zomin als zijn meest recente poging om een Pulitzerprijs te bemachtigen. Die sneuvelde in het ronde archief. Heeft Nisman zelfmoord gepleegd? Kan. Is ie gezelfmoord? Kan ook. Cui bono? Dat zijn er nogal wat. Het ziet ernaar uit dat we Amia rustig in het rijtje van John F. K., 9/11, Lockerbie, MH17 etcetera kunnen bijzetten. Uitslag 0 – 0. Btw: waar is Antonio Stiuso? Stay tuned.
(1) Voor een wat meer helderheid over deze affaire raden we u aan de eerdere publicaties in deze serie even op te snorren.
