dinsdag 25 september-2012
Een paar jaar geleden had een succesvolle voetballer (laten we hem A. noemen) net getekend voor zijn verhuizing van de ene Nederlandse subtopper naar een andere, toen hij plotsklaps een aanzienlijk betere buitenlandse aanbieding in zijn gleuf kreeg. A. baalde als een Jolande-stekker. Zou je het zelf wezen. Vooral als je nog overzeese schulden hebt en je familie er ook niet al te riant voor staat. Wat doe je in je onschuld? Je neemt een bef. Eentje die weet hoe de hazen de middenstip overdenderen. Het werd een veldslag die enthousiast werd geëtaleerd door de mainstreamvodden en de Hilversumse melkkoeien. Maar dankzij zijn bef, die zich ooit nog regelmatig encanailleerde met Amsterdams rap en roet in barretje Lexington, greep A. de gladiolen en trok de stoute schoenen aan bij de buitenlandse foebelclub. Had de kadi geweten dat de betrokken bef en A. ook een onderlinge overeenkomst hadden getekend, waarbij werd vastgelegd dat bef ook als een soortement zaakwaarnemer voor zijn cliënt optrad, was het vonnis misschien anders uitgevallen. Maar achteraf kijk een je een koe in haar spelerstunnel.
Wil niet zeggen dat daarmee de sportkous af was. Het gesteggel over de legitimiteit van de deal en de tussenliggende transferbedragen duurde nog even. En ook dat werd zon zeventig meter breed uitgemeten in de mainstream. Maar weinig tot niks over de tekengelden, die na her en der lichtelijk te zijn afgeroomd op de buitenlandse rekening van A. waren terechtgekomen. De bef raadde zijn cliënt aan in ieder geval de Nederlandse tekenpoen terug te hevelen naar het land achter de duinen om allerlei geouwehoer te voorkomen. Alleen, dan komen blauwe brievenbestellers en ander ongerief er misschien achter dat je een buitenlandse rekening had, dus kon A. beter het hele katje van de buitenlandse bank halen en het op avontuurlijke wijze op een derden rekening van zijn bef/waarnemer zetten. Dan zou die ervoor zorgen dat het tekengeld van de verliezende Nederlandse partij weer bij de rechtmatige eigenaar terechtkwam. Uiteraard met aftrek van zijn fee.
Aldus geschiedde. Een duvelstoejager van A. werd naar Zuid-Spanje gestuurd om alle tekenflorijnen op te halen. In een wegrestaurant werden hem twee sporttassen overhandigd en na die overdracht reisde hij spoorslags terug naar Amsterdam. Onder begeleiding van een bodyguard, die optrad namens As nieuwe club. Vond betrokken duvelstoejager niet zo aangenaam, maar aan het eind van de rit wachtte hem 25 roodjes voor de klus en dan word je gauw wat toegeeflijker. Zelfs als je onderweg de broodjes en benzine moet betalen. Na aankomst pleegde de bef een belletje met Zuid-Europa dat alles in orde was, pleurde de tekenpoen op een derden rekening en stak daarna 250 roodjes in zijn zak.
Ballentrapper A. maakte er nadien geen hout meer van en hij vervolgde zijn carrière al spoedig in het Midden-Oosten. Of de betrokken bef nog steeds als een soortement zaakwaarnemer voor hem optreedt en de derden rekening nog in gebruik is weten we niet. Maar met de bef gaat het goed. Nou, de ballen maar weer. Dex Lura.
- Datum: .