Conclusie over de Leugenkroniek van Astrid Holleeder
Een heel verhaal, maar wat voegt het toe? Waarom doe je dat? Wat schiet je ermee op? Zomaar enkele vragen die me gesteld werden over het schrijven van mijn visie op het boek 'JUDAS'.
Dit is mijn motivatie: ik was net bezig met de afronding van een artikel 12 procedure gericht tegen Haico Endstra voor het geven van opdracht tot liquidatie van meerdere personen, toen 'plotseling' het boek 'JUDAS' op de markt verscheen. Een boek met een enorme impact, gepresenteerd als de waarheid over Willem Holleeder, het tiranniseren van zijn familie en zijn betrokkenheid als opdrachtgever van veel liquidaties. Toevalligerwijs ook enkele, die door mij aan Haico worden toegeschreven, met name de liquidaties van Sam Klepper, John Mieremet en Kees Houtman.
Het vluchtig doorbladeren van het boek leerde, dat de genoemde liquidaties op geen enkele wijze onderbouwd werden. Maar dat leek het grote publiek van merendeels 'huis- tuin en keuken' prinsessen niet te deren. Alles wat Astrid in het boek, en dan voornamelijk wat een monster haar broer Wim was, werd klakkeloos voor zoete koek geslikt. Dit alles nog gesteund door prominenten zoals 'Isa Hoes en Hanneke Groenteman', die zonder bedenkingen alles voor waarheid aannamen.
Mijn plan was om de hele zaak op zijn beloop te laten met de gedachte dat er wel weerwoord zou komen van anderen, omdat het boek toch wel een zeer eenzijdig beeld gaf van de persoon Holleeder. Dat gebeurde niet of te weinig zodat het gaandeweg duidelijk werd, dat een artikel 12 procedure tegen Haico Endstra weinig zin had wanneer de goegemeente ervan overtuigd bleef, dat het verhaal van Astrid Holleeder klopte en er dus een andere opdrachtgever was voor die moorden, haar broer.
Daarom ging ik eerst onderzoeken wat de zussen hadden verklaard over hun broer Wim en de aan hem toegeschreven opdrachten tot liquidatie van Klepper, Mieremet en Houtman en niet te vergeten man en zwager Cor van Hout. Ondanks dat ik niet betrokken ben geweest bij het onderzoek naar de dood van Cor van Hout, had ik dat onderzoek wel met grote belangstelling gevolgd. Wat ik ook met grote belangstelling had gevolgd was het Goudsnip-onderzoek. Vooral door de betrokkenheid van Johan 'de Hakkelaar' Verhoek, omdat ik in het verleden in een onderzoek naar hem betrokken was.
De verklaringen van de zussen hadden een desastreus effect op het beeld van hun broer als knuffelcrimineel en betekende een regelrechte karaktermoord met als bijkomstig gevolg de kans op een levenslange gevangenisstraf. Maar was het ook waar? Toen bleek dat men wel erg snel was met gevolgtrekkingen besloot ik om nader onderzoek te gaan doen in deze zaak en met name naar de omstandigheden rond de dood van Cor van Hout. Ik ging de verklaringen van de zussen vergelijken met stukken en verklaringen in mijn eigen archief en keek ook naar getuigenissen van vrienden en zakenpartners van Cor van Hout.
Al snel kwam ik erachter dat de verklaringen van de zussen niet konden kloppen, zelfs meinedig waren. Om op de moord op Cor van Hout terug te komen: het bleek dat Sonja Holleeder, de vrouw van Cor, er het meest belang bij had om Cor van Hout te laten liquideren. Op dat moment was dat nog een hypothese, in de juiste context, een aanname, een veronderstelling. In dit geval ging dat zo: Wie denkt men dat dit gedaan heeft? Kan iemand anders het gedaan hebben? Wie heeft er een motief? Wie heeft de gelegenheid? Sonja was een hypothetische dader maar is dat ook echt zo?
Om daar achter te komen zat er niets anders op om me met 'gekromde tenen' door een boek van maar liefst 571 bladzijden door te worstelen. Waarom met gekromde tenen? Omdat het van meet af aan duidelijk werd dat het verhaal niet kon kloppen, dat broer Wim door zijn zussen, of moet ik zeggen zijn zus Astrid, op een zeer geraffineerde manier erin geluisd werd. Maar waarom?
Dus in plaats van het boek snel door te lezen en enkele opmerkingen hierover neer te zetten merkte ik tot mijn eigen ontzetting, dat ik steeds meer ging lijken op de verdediger van Wim Holleeder. Dit terwijl ik eerder als het tegendeel van een vriend van Holleeder beschouwd mag worden.
Waarom doe ik dat dan? Omdat ik slecht tegen onrecht kan. Ik weet wat het is om er ingeluisd te worden en ik ben van mening, dat hier een gerechtelijke dwaling staat te gebeuren of al is gebeurd!
Terug naar de samenvatting: Er was sprake van een perfecte timing voor de lancering van het boek met een mediacampagne, opgezet en ondersteund door Peter R. de Vries, die in het boek een grote rol speelt op de achtergrond, maar in interviews zegt verrast te zijn door de inhoud van het boek? Als er iets ongeloofwaardig is in deze presentatie is het die frase. Peter 'de onderzoeker” verrast door de inhoud van een boek waarachter hij de grote animator blijkt te zijn, met eigen belangen!
We kunnen lezen over hun moeder die een door niets ondersteunde rol krijgt toebedeeld in het zwartmaken van haar zoon. De rol van Peter wordt nog eens benadrukt, die was van het begin af aan van alles op de hoogte. Door Astrid werd samen met Peter een plan gemaakt, waardoor Wim nooit meer zou vrijkomen. Dit zonder dat ze maar enig bewijs heeft van wat ze zo stellig poneert.
De zussen gaan steeds verder met het beschuldigen van hun broer met daar tegenover het ophemelen van Cor van Hout met in zijn kielzog, de 'loyale' Peter R. de Vries. Ook bij de afspraken met de CIE blijft steevast het beeld, we doen dit voor Cor, die even later toch niet de ideale echtgenoot blijkt te zijn. Sonja was er alleen om Cor te verzorgen en mocht van geen zaken weten.
Na de dood van Cor werden de kinderen tegen Wim opgestookt. De zussen vertelden dat Wim de moordenaar was van hun vader. Dit terwijl zij, op hetzelfde moment, bezig waren om de hele familie Van Hout te belazeren met de erfenis. Zie de Goudsnip-zaak.
Astrid gaat steeds door met zichzelf te verschonen maar begint toch zichzelf al te verspreken over haar dubbelspel en dicht haar broer kwaliteiten toe die ze zelf beheerst en aan het gebruiken was.
Astrid breekt de goodwill die haar broer had opgebouwd tot de grond toe af. Ze doet het voorkomen dat Wim hen de hele dag door controleert.
Maar onderwijl merkt Wim niets van het vervreemden van de erfenis en nog minder van het opbloeien van de (seks)relaties tussen respectievelijk: Sonja en Peter R. de Vries en Astrid met Johan 'de Hakkelaar Verhoek, die haar ook niet kon beschermen tegen haar broer, het 'monster'.
Nu laat Astrid wat meer van zichzelf zien en ze pakt gelijk goed uit met een aanslag op het leven van haar man, Jaap Witzenhausen, die gelukkig werd onderbroken doordat hun kind binnen kwam en vroeg wat ze aan het doen was. Ook laat ze zien dat ze toen al beschikte over afluisterapparatuur.
Ook bij het verhaal over dochtertje Bo, geboren met het syndroom van Down, wordt de schuld bij anderen gelegd, terwijl degene die hiertoe het initiatief nam en alles regelde Astrid zelf was.
Wat Wim ook doet, het deugt nooit. Alles heeft in de visie van Astrid een 'slechte' reden. Of dat nu om de erfenis gaat of om de filmrechten, Astrid noemt het intimidatie of afpersing. Bij de anderen, werkt dat anders. Zus Sonja, die haar man Cor voor tonnen besteelt, doet 'pikkie, pikkie' en Thomas van der Bijl, die grote partijen drugs verhandelt, liegt en bedriegt, op de dag van de liquidatie het geld van Cor steelt, wordt beschreven als: de beste vriend die iemand zich kan wensen. Cor zelf kan al helemaal niets slechts doen. Dat alles moet een reden hebben?
Het steeds maar weer verschonen van Cor en het zwartmaken van haar broer Wim begint in deze fase van het boek al heel opvallend te worden. Zoveel goede kwaliteiten in één persoon en bijna alle slechte kwaliteiten in de andere persoon. Ik kende Cor en ik ken Wim. Wat ik hier in het verhaal van Astrid opmerk is, dat ze alle onhebbelijkheden en slechte gedragingen van Cor en zijn manier van met mensen omgaan bij Wim in de schoenen schoof. Weinigen hadden een hekel aan Wim, maar zeker in de laatste fase van zijn leven bijna iedereen aan Cor, behalve Lisette.
Het begint te dagen op het moment dat Astrid over de eerste moordaanslag op Cor begint te schrijven. Om goed te kunnen begrijpen ga ik opnieuw een stukje over de aanslag plaatsen:
De eerste aanslag op Cor (1996)
Over de dader: Sonja keek hem recht in het gezicht, het staat voor altijd in haar geheugen gegrift.
Toch vreemd dan, dat de vermoedelijke dader niet door Sonja herkend werd. Dit terwijl hij wel degelijk herkend werd van beelden, gemaakt door bewakingscamera's, door zowel zijn ex-vriendin en door politieagenten die goed bekend waren met de verdachte. Door de pertinente ontkenning van Sonja werd deze man vrijgesproken ondanks meerdere aanwijzingen dat hij daar op dat moment in de buurt was. Het leek er sterk op dat Sonja niet wilde dat deze man erbij betrokken werd.
Sonja bekommerde zich na de aanslag totaal niet om Cor, terwijl ze wist dat de dader al weg was, en rent met Ritchie in haar armen naar haar huis. Cor stapt uit de auto, maar hij was door zijn verwondingen gedesoriënteerd zodat hij de tegengestelde richting uitliep. Na een paar honderd meter werd hij door buren opgevangen en naar huis terug gebracht. Daar ging hij verdwaasd en hevig bloedend in het trappenhuis van nummer 22 zitten, totdat de ambulance was gearriveerd.
Waar was Sonja dan al die tijd? Ritchie was toch al veilig binnen bij haar moeder Stien? Was ze dan niet benieuwd hoe het met Cor was? Nog vreemder is, dat toen Cor werd opgehaald met de ambulance, Sonja er niet naar toe ging en ook niet mee ging naar het ziekenhuis. Nee, Sonja ging pas naar het ziekenhuis, toen ze hoorde dat de operatie achter de rug was en zelfs toen moest ze nog door Astrid worden overgehaald. Dat kon niet anders, het zou teveel opvallen, als ze ook dan niet naar het ziekenhuis zou gaan. Een vreemde reactie na een aanslag op haar grote liefde!
Ja, zoals ik hier boven al schreef, een heel vreemde reactie. Niet voorstelbaar dat je het hele boek door aangeeft hoe goed Cor voor haar was, zelfs nog lachte toen hij erachter kwam dat ze hem voor tonnen bestolen had. De man van haar leven was neergeschoten, kon zelfs wel dood zijn, ze wist dat de dader weg was, maar gaat niet naar hem toe. Zelfs niet mee naar het ziekenhuis. Vreemd?
Zoals bekend mag zijn had ik mijn bedenkingen bij de fatale aanslag op Cor in 2003 omdat Sonja net te horen had gekregen van Peter R. de Vries, dat Cor zou gaan samenwonen met Lisette Knoop en hij de bij haar opgeslagen koffers met geld en de 40 kilo goud bij haar op zou komen halen. Mijn hypothese was dat er samen met zuster Astrid een plan werd opgezet om alles te kunnen behouden.
Geen moment had ik er over nagedacht dat Sonja, al dan niet geholpen door Astrid ook wel eens betrokken kon zijn bij de eerdere aanslagen op Cor. Ik herinnerde me de reactie van Wim, na die eerste aanslag. Hij dacht dat hij ook gevaar liep en ging samen met John Mieremet op zoek naar de daders en kwam erachter dat Sam Klepper achter deze aanslag zat, omdat Klepper dat zelf tegen hem vertelde. Met als reden dat hij door Van Hout in een café te kakken was gezet. Dat verhaal leek te kloppen met als gevolg dat er aan Klepper en Mieremet een bedrag van een miljoen gulden werd betaald om verdere aanslagen af te kopen. Klepper kennende kan het verhaal ook anders liggen.
Dat opent perspectieven voor een ander gezichtspunt. Net als bij de hypothese van 2003 en gelet op de wel heel vreemde manier van reageren door Sonja na de aanslag op 'haar grote liefde', is het dan mogelijk dat de opdracht voor de liquidatie uit de koker komt van Sonja of de zussen gezamenlijk? Waarom zou Sonja dat doen? Volgens Astrid in haar boek was de relatie tussen Sonja en Cor geweldig. Hoe staat het dan met het motief en de gelegenheid? Het lijkt een dood spoor.
Terug naar het boek. Astrid doet in een verhaal uit 1995 het zo voorkomen of ze al afscheid heeft genomen van Wim. Zoals ik hierboven schreef werd het ook al duidelijk dat ze alle fouten van Cor in de schoenen schoof van Wim en dan kon het best zo zijn, dat ze in 1995 al afscheid hadden genomen van Cor en komt die aanslag op Cor in een ander daglicht te staan.
Dat verklaart ook dat er geen onvertogen woord gezegd wordt over de relatie tussen Cor en Sonja, dat zou wel eens slapende honden wakker kunnen maken. Er moest een beeld in stand blijven.
Een onderzoek hiernaar wees iets anders uit. De relatie was helemaal niet goed, laat staan geweldig. Sonja had al geruime tijd voor de aanslag haar zo geliefde Cor verzocht om uit het huis aan de Deurloostraat te vertrekken en had na zijn vertrek een nieuw slot op de deur gezet. Dan gaat het niet om een kleine ruzie die snel weer bijgelegd gaat worden. Cor ging in Spanje wonen en kwam alleen nog bij Sonja om zijn kinderen te zien. Wie wist dat Cor toevallig voor een paar dagen in Nederland was? En wie wist, behalve Sonja, dat Cor in een 'gehuurde' Mercedes reed? Maar vooral, dat ze rond die tijd bij het huis aan kwamen rijden? Motief en gelegenheid?
Er leek geen haan naar te kraaien, tot er plotseling na 14 jaar alsnog beelden opdoken, gemaakt door camera's die geplaatst waren om Cor van Hout in de gaten te houden en een mogelijke dader.
Tijdens de rechtszaak tegen deze verdachte, 'Miroslav Protic', kwam naar voren, dat Protic, door zijn voormalige vriendin, die ruim tien jaar een relatie met hem had gehad, een nicht van Protic, die hem haar hele leven al kende, en een voormalig contact van Protic, die hem sinds 1992 kende en naar eigen zeggen gedurende twee jaar haast dag en nacht met hem samen was geweest, positief is herkend. Ook Duitse rechercheurs die met Protic te maken hadden gehad in een onderzoek naar zijn activiteiten, herkenden hem positief.
Door deze getuigen is onafhankelijk van elkaar 'Protic' voor de volle 100% herkend als verdachte. Alleen Jan Boone had zijn bedenkingen over de herkenning en waar baseerde hij zich op? Op de verklaring van Sonja Holleeder die een totaal andere beschrijving gaf van de dader. Volgens Sonja was het een man met plooien in zijn gezicht. Maar er was geen andere man te zien op de camera's. Camera's laten Protic zien op de beelden. Protic was daar 'bewezen' in de buurt, een man met een karakteristiek loopje en een relatie met de verdachte van de volgende aanslag op Cor, Maruf 'Paja' Mrzic. Iedereen die de man van nabij kent herkent hem 100 %, alleen Sonja niet? Sonja, was geschrokken, dat staat buiten kijf, maar was dat omdat Cor werd neergeschoten of omdat Cor werd neergeschoten terwijl zij nog met Ritchie in de auto zat? Wist de dader niet wie hem ingehuurd had voor de liquidatie? Dacht hij dat Cor hem opgemerkt had en op versterking wachtte. Moest hij het daarom snel afmaken? Nog steeds een hypothese, maar ik ga hier verder onderzoek naar doen.
Feit is wel het vreemde gedrag van Sonja na de schietpartij en het niet naar het ziekenhuis gaan.
Vreemd is ook dat er niet over geschreven werd dat Cor en Sonja niet meer samenwoonden.
Maar nog vreemder is het om Wim hier de schuld van te geven. Nog afgezien van zijn reactie.
Willem hield zich in die tijd totaal niet bezig met criminele zaken. Dat had hij de rug toegekeerd en was met Endstra in zaken gegaan. Hij was een serieuze relatie aangegaan met Maaike Dijkhuis en was samen met haar begonnen in onroerend goed, daarin gesteund door de vader van Maaike.
Wim had geen motief, en zeker niet de gelegenheid. Hij wist niet eens dat Cor in Nederland was.
Hoe reageerde Wim na de aanslag? Hij zorgt samen met zijn vriendin Maaike Dijkhuis, dat Cor met zijn gezin terecht kon in het plaatsje 'Le Lavandou' aan de Cote d'Azur. Dat was eigenlijk niet de bedoeling want Cor en Sonja waren niet meer samen, alleen wist Wim dat niet. Kijk nog maar eens hoe snel Sonja met haar bezoeken aan Cor stopte nadat hij vanuit Frankrijk naar België was vertrokken. Was dat echt omdat ze de kinderen niet steeds alleen kon laten. Maar een gewonde Cor dan?
Ze blijft doorgaan met alles wat Cor doet op het conto van Wim zetten, zoals de hasjhandel. Wim heeft zich nooit met wat voor vorm van drugs ook bezig gehouden. Nee, Wim is niks. Alleen als hij haar helpt aan een stageplek bij Moszkowicz en ook als ze een plaats nodig heeft bij een advocatenkantoor dat gespecialiseerd is in strafrecht, zoals bij Vincent Kraal. En ja, de naam Holleeder was wel gemakkelijk om klanten te trekken, zolang ze maar niet als advocaat van Wim hoeft op te treden. Ze wil niet gezien worden als consigliere voor Wim. Voor Cor, geen probleem!
Het verhaal van de ontvoering van Gerard, mag als voorbeeld dienen van de leugenachtigheid van Astrid en de geloofwaardigheid van haar boek 'JUDAS'. De verhalen lopen hier wel heel erg uiteen.
Het verhaal van de tweede aanslag in 2002 op Cor, met opnieuw een hoofdrol voor Maruf 'Paja' Mrzic, nu met hulp van Nico Visser en opnieuw de schuld leggen bij broer Wim. Maar ook nu weer, wie had het motief en de gelegenheid. Ook nu was het weer bij het huis van Sonja. En ook nu weer, wie wist dat Cor naar Sonja toeging? Ook hier ga ik verder onderzoek naar doen. Hopelijk willen zijn vrienden meewerken als ze een andere kijk krijgen op het motief en gelegenheid van Sonja.
Vanaf dat punt gaat het steeds over hetzelfde. De rol van Peter de Vries wordt groter, vragen om mee te delen in de filmrechten wordt gezien als afpersing en het 'uitgelokte' opgenomen gesprek moet de hoofdmoot gaan worden naar het verhaal over het 'Beest' Holleeder.
Bij de derde, 'fatale' aanslag op Cor komen de emoties goed los, maar ja, de twijfel is gezaaid. En laten we wel zijn, er was geen sprake van een treurige weduwe, alles leek al bekokstoofd. Dezelfde dag komt Bertus Hassen al langs voor de aandelen. Hoe had die zo snel gehoord dat Cor dood was? In 'no time' werd alles overgedragen bij de notaris, maar ook de bezittingen in Spanje, met behulp van mensen waar Cor eigenlijk mee gebroken had. Waren zij aasgieren of medeplichtigen?
Ter zake daarvan zal ik mijn bevindingen en indien mogelijk ook over de eerste aanslagen op Cor naar het gerechtshof sturen. Deze zaak loopt gelijk op met de procedure tegen Haico Endstra, zodat ik bepaalde bewijsstukken uit die zaak ook in een procedure tegen de zussen in kan brengen.
Zoals ik al in eerder heb aangegeven ben ik van mening dat Sonja verantwoordelijk is voor de dood van Cor, met hulp van Astrid en haar vriend en minnaar, Johan 'de Hakkelaar' Verhoek'.
Astrid heeft van begin af aan rookgordijnen neergelegd om maar de eigen rol in de aanslagen van Cor te camoufleren. Er waren geen problemen met Cor, alles was koek en ei. Ik denk dat ik dat wel heb weerlegd. Maar er is meer. De opdrachten voor de eerste twee aanslagen op Cor. Los van de hypothese zijn er al heel wat aanwijzingen maar ook stukken die wijzen op een grote betrokkenheid van de dames. Al dan niet in samenwerking met hun adviseur of partner in het kwaad Peter R. de Vries. Om te voorkomen dat alles in de doofpot gestopt wordt of op de lange termijn wordt geschoven zal ik alles wat naar de rechtbank wordt gestuurd integraal op deze site plaatsen.
Mocht u kennis hebben over deze zaken en wilt u dat delen, dan kunt u mij bereiken via e-mail Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Uw reacties zullen strikt vertrouwelijk behandeld worden.
Rest mij nog een snelle conclusie over het boek 'JUDAS'. 'Het verhaal rammelt aan alle kanten, de schrijfster heeft duidelijk een eigen agenda, vertelt niet de waarheid en is ook duidelijk niet op zoek naar de waarheid. Mijn eigen overtuiging is dat zij met haar verhaal de publieke opinie probeert te beïnvloeden en ik kan niet anders zeggen dan dat haar goed is gelukt.
Jammer is het dat anderen daar de dupe van worden. Bijvoorbeeld haar broer, die kans loopt op een levenslange gevangenisstraf. En dan de mensen die al voor moorden die waarschijnlijk door een ander zijn gepleegd, een levenslange gevangenisstraf hebben gekregen. Voor Astrid geen probleem!
Een boek kan veel bewerkstelligen. Maar het zijn toch vooral de mensen, die willen lezen zonder na te denken of het wel kan kloppen en daardoor meewerken aan een veroordeling zonder dat de betrokken persoon zich kan verweren. Door het grote publiek is Wim Holleeder al veroordeeld en mag hij hopen op onbevooroordeelde rechters in zijn zaak, die hem een faire kans geven om zijn onschuld aan te tonen. Maar dat lijkt gezien de voorgaande procedures een utopie.
Hopelijk kunnen de voorgenomen Art. 12 procedures helpen om het waarheidsbeeld door Astrid in haar boek geschetst iets te nuanceren en een andere kijk op deze zaak mogelijk maken.
