dinsdag 25 februari-2014
Het was even venten. Finland wilde het niet. Albanië wilde het niet. België wilde het niet. Frankrijk wilde het niet. Italië zag het wel zitten. Het vernietigen van Assad's chemische wapenzooi. Zo'n slordige duizend ton. En waar moet dat gebeuren? In de haven van Gioia Tauro in... Calabrië. Volgens een lokale hotemetoot uitermate geschikt voor de klus vanwege de expertise die daar in de loop der jaren is opgebouwd. Yeah. Right. Nou hebben we over die expertise in deze kolommen al menig nummertje blaasmuziek laten horen. Met name in de serie Ship Ahoy. Daarin deden we ondermeer uit de stofdoeken, dat de Calabrische mafia gespecialiseerd was in het dumpen van chemisch en zelfs nucleair afval in de zee rondom het onderste deel van de laars en op de Napolitaanse vuilnisbelten. Mogelijk verdwijnt er hier en daar ook nog wat ongerechtigs in de verbrandingsovens van Carlyle in 010, maar daar zullen we het maar even niet over hebben (1).
Hoe dit ook zij, voor het verwerken van de gevaarlijkste Syrische troep is de Cape Ray ingehuurd. Een schip vol Amerikaanse jannen, die ook al beschikken over de nodige expertise om dit Damascusvarkentje te wassen. Zeggen ze, maar we hebben nog helder voor ogen hoe het de bemanning van de USS Ronald Reagan verging voor de kust van Fuckyoushima een maand na de nucleaire ramp (2).
Overigens vindt die wasbeurt plaats voor de Calabrische kust en is een kleine twee weken geleden toevertrouwd aan de Finse onderneming Ekokem en het Amerikaanse filiaal van het Franse Veolia. Na een eerlijke tender onder leiding van de Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons (3). Een internationaal vehikel in Den Haag, dat vorig jaar de vredesprijs van Appie Nobel kreeg opgespeld. Nou zegt dat niks, want er zijn nogal wat twijfelachtige heren, die ook zo'n medallie in hun prijzenkast hebben. Maar laten wij daarover niet plassen. Misschien wel over de keus van Veolia. Meer daarover in onze volgende bijdrage. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 214 van de serie Octopussy
(2) Zie het artikeltje “Lamstralen” dd. 17 december 2013.
(3) Zie (desnoods nog eens) het artikel “Tromgeroffel rond Iran”. Ook daarin komt deze vredelievende organisatie voor.

donderdag 27 februari-2014
Wat hebben we tegen Veolia? Nou, in het verleden vlogen er nogal eens berichten over de globe, dat de Franse knoert zich met enige regelmaat schuldig maakte aan omkoping. En dan hebben we het niet over het geven van een extra piek aan de pizzabezorger. Plus: Veolia rommelt nog wel eens met de opgave van de jaarlijkse bedrijfsresultaten. Plus: Veolia houdt niet van bijdehante werknemers, laat staan vakbonden. Plus: Veolia zit tot zijn strot aan toe in de Israëlische publieke sector. Met als hoofdmoten Openbaar Vervoer en waterbeheer. En die twee moten zijn allebei belangrijke factoren voor het dagelijks bestaan in de Lebensraum die Israël zich verschaft in de bezette Palestijnse gebieden. Desondanks is de OPCW (1) in zee gegaan met datzelfde Veolia om Assad's chemische shit op te ruimen.
We weten niet hoe de Britse professor Richard Falk op deze deal heeft gereageerd. Maar in november 2012, toen de North London Waste Authority op het punt stond Veolia te verwennen met een ordertje van 4,7 miljard Britse Pondjes, kregen de Londense vullesbaasjes van hem de volgende brandbrief. Komt ie:

"I am writing to you in my capacity as the United Nations Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967 to urge you not to select Veolia for public contracts due to its active involvement in Israel's grave violations of international law.
Due to its deep and ongoing complicity with Israeli violations of international law and the strength of concern of Palestinian, European and Israeli civil society about the role played by Veolia, I decided to select Veolia as one of the case studies to include in my report. I have attached my report for your consideration.
Veolia is a signatory to the UN Global Compact, a set of principles regarding business conduct. Yet its wide ranging and active involvement in Israel's settlement regime and persistent failure tot exercise due diligence show utter disregard for the human rights related principles of the Global Compact.
It is my view that Veolia's violations of the UN Global Compact principles and its deep and protracted complicity with grave breaches of international law make it an inappropriate partner of any public institution, especially as a provider of public services.
I urge you to follow the example set by public authorities and European banks that have chosen to disassociate themselves from Veolia and take the just and principled decision not to award Veolia any public service contracts. Such a measure would contribute to upholding the rule of law and advancing peace based on justice”.

Professor Falk was niet de enige die protesteerde. Het werd een formidabele rel. In december 2012 trok Veolia zich terug uit de race. En wat doet de OPCW in Den Haag? Die steekt zijn dikke middelvinger de lucht in. Mensenrechten? Schijt aan. Jammer dat er op dat terrein geen Nobelprijs voorhanden is. Anders kregen ze die ook nog. Stay tuned.

(1) Organisation for the Prohibition of Chemical Weapons

vrijdag 28 februari-2014
Vanochtend denderden we in het dagvod De Telegraaf tegen dit stukkie nieuws op. Bloemen voor de Zeeuwse initiatiefnemers. En wat brandnetels voor de regering die de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden “een belemmering voor vrede” noemt. Mogen we meteen even van deze bloemige gelegenheid gebruik maken om te vragen wat met name Bilderfransje Timmermans vindt van die knuppels van het OPCW, die unverfrohren (ook wij hebben een lichte talenknobbel) de vernietiging van Assad's chemische shit aan Veolia hebben gegund? (1). Niet dat we reactie verwachten, maar toch. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 2 van gisteren als u die bus heeft gemist

Hadden we echt niet verwacht. Dat we nog eens “torna a Gioia Tauro” zouden zingen. We deden in februari 2014 voor het eerst en tot nu toe voor het laatst die Calabrische haven aan in verband met de vernietiging van Adolf Assad's ouwe chemische wapenshit, die de Israëlische firma Veolia daar in de buurt zou verzorgen. Op zee. Geen ongebruikelijke plek overigens, want het avontuurlijk genootschap 'Ndrangetha was daar al decennia lang bezig met het dumpen van zowel gif als wapentuig (1|). Dus aan locale expertise geen gebrek.Ten tijde van voornoemde operatie was de haven van Gioia Tauro al een paar jaar het eigendom van ene GianLuigi Aponte (2). Een voormalige Napolitaanse zeekapitein en de grote baas van de in containervervoer gespecialiseerde Mediterranean Shipping Company (MSC). Momenteel qua grootte nummertje twee in de wereld. Na het Deense Maersk. En gevestigd in Genève, met een paar nebuleuze controlerende vehikels op Jersey en the Isle of Man. Want wie gaat er nou belasting betalen als het niet hoeft? Om nou te zeggen dat GianLuigi de haven van Gioia Tauro op een deftige manier in handen kreeg, nou nee. Nadat concurrent Maersk in 2011 om moverende redenen besloot om een streep door haar activiteiten in de Zuiditaliaanse haven te halen, duurde het maar een paar maanden voordat Aponte een blikkerend mes trok en dat op de keel van het gemeentebestuur zette. Dat kreeg het dringende advies de hele boel aan GianLuigi te verpatsen. Zo niet, dan ging MSC ook verhuizen. Oftewel: an offer you can't refuse. In de jaren die volgden ging het MSC bijzonder voor de wind en breidde het gestaag zijn hoeveelheid pleisterplaatsen in de wereld uit (3). Het enige vlekje was misschien de schimmige financiering van al dit moois en de manier waarop bij allerlei tenders heel vaak de buit in GianLuigi's schoot viel. Als je zoals wij van conspiracies houdt zou je al gauw tot de conclusie kunnen komen, dat er ergens een verbinding moet bestaan tussen de ouwe zeekapitein en het eveneens wereldwijd opererende genootschap dat we eerder in dit artikel al even voorzichtig vooruit duwden. Oh? U houdt niet van conspiracies? Wat denkt u dan van het volgende:

2010. De MSC Oriane zet 11 zakken cocaïne overboord in Het Kanaal. Vissers van de Isle of Wight die waren ingehuurd om de buit binnen te trekken werden gearresteerd en kregen een rondje kerker.
2011. In Gioia Tauro gebeurt het ondenkbare. Aan boord van de MSC Poh Lin worden tientallen kilo's coke aangetroffen. De hele bemanning gaat voor het luik. Weeffoutje.
2012. In het Braziliaanse Santos wordt op de MSC Krystal 350 kilo witte snorkel gevonden.
2013. Weer een weeffoutje. Voor de Calabrische kust ter hoogte van GianLuigi's speeltuin doet de bemanning van de MSC Poh Lin een nieuwe gooi. Ditmaal met het dumpen van 80 kilo Colombia's finest.
2014. Een niet nader omschreven MSC containerschip wordt geënterd door Italiaanse anti-drugs smurfen. Die vinden 500 kilo bestemd voor Ravenna.
2015. In de Dardanellen houden Turkse smurfen de MSC Donata aan. Ze maken 212 kilo buit.
2016. In het kennelijk populaire Santos wordt de MSC Meline 80 kilo lichter.
2017. Op de MSC charterschuit Vega Mercury wordt in de haven van Oran een kleine 700 kilo op de kop getikt.
2018. In de haven van Baltimore vindt een stel snuffelsmurfen aan boord van de MSC Desiree een stash coke ter waarde van 338 meloen dollar.
2019. In de haven van Newark vinden collega's van eerder genoemde snuffelsmurfen aan boord van de MSC Carlotta 1,5 ton lijntjes.

2019 Een paar maanden later is de MSC Carlotta opnieuw de piel. Nu in de Peruaanse haven van Callao. Dit keer ging het om een katje van 2,2 ton.

2019 In juni kreeg de MSC Gayan in de haven van Philadelphia onverwacht bezoek. En wat denk je? 20 ton coke. Een reuzensnuif zogezeid.

Nu u weer. En dan wij weer. Want er is nog een bergje leutigs te vertellen over de avontuurlijke vaartuigenverzameling van de Napolitaanse miljardair. Rimanere informato. (JP).

(1) Voor een Nederlandse connectie bij dit treurige gebeuren zie de serie “Ship ahoy”.
(2) In 1985 was GianLuigi de eigenaar van het cruiseschip Achille Lauro, dat in oktober 1985 in een gijzelingsactie van de Palestijnse verzetsgroep PFLP verzeild raakte. Shit happens.
(3) Een van die pleisterplaatsen is Rotterdam, waar MSC een eigen BV ter wereld bracht en een onderkomen betrok op de Westblaak 216 – 218.

President Macron is de hoofdbewoner van het Elysée. Maar de boel wordt daar bijgehouden door een ouwe gap, secretaris generaal Alexis Kohler. Nou kan Alexis er ook niks aan doen, maar zijn moeder is een nicht van Rafaela Aponte. De echtgenote van GianLuigi, die samen met haar mannetje in 1970 de Mediterranean Shipping Company oprichtte. Familie blijft familie, dus hoe suspect was het dat Alexis augustus 2016 zijn hoge post op toenmalig minister Macron's ministerie van Economie en Financiën inruilde voor die van financiële hotemetoot bij MSC in Genève? Op het oog niet zo. Maar zijn verleden achterhaalde hem toen hij aan de slag ging op het Elysée. Leest u daarvoor even voor het gemak dit artikel uit De Tijd, dan laten wij even de papegaai uit. Zo. Ook weer gebeurd. We gaan verder. De affaire rond Alexis leek met een sisser af te lopen, maar in maart van dit jaar kreeg hij een nieuwe klacht aan zijn kont. Hij was namelijk volgens het anti-corruptievehikel Anticor wat zuinigjes geweest met zijn informatie over zijn werkzaamheden in het havenbestuur van Le Havre, dat net als Saint Nazaire de tent van oom en tante Aponte tot zijn cliëntèle mocht rekenen (1). U weet hoe justitiële molens werken. Traag. Het ziet er dus niet naar uit dat het duo Macron/Kohler vroegtijdig het woord “abandon” krijgt opgeplakt. En de zoen van die gozer van Rutte op 14 juli een soort afscheid was. Maar het blijft een raar volk, die Fransen. Dus zeker weten, nou nee. Stay tuned. (JP).

(1) Neemt u voorzichtig kennis van de inhoud van dit artikel.

Op de Westblaak 216 – 218 haalden ze een paar dagen geleden opgelucht adem. Na het betalen van een borgtocht van 50 meloen dollar had de Gayane de haven van Philadelphia verlaten. Op weg naar Rotjeknor. De eilie rond de heist van de Amerikaanse smurfen van 17 juni jl., waarbij ze aan boord van het containerschip een kleine 20.000 kilo coke hadden opgesnoven, achter zich latend. Eerder rolden wij al naar u toe dat de betrokken cokeboat onderdeel uitmaakte van de MSC-vloot van de Napolitaanse reder GianLuigi Aponte en diens vrouwtje. Hoewel, in het geval van de Gayane opereerde de firma van het illustere echtpaar als operator. De eigenaar van het schip bleek – fasten your seatbelts – de grootste Amerikaanse bank te zijn: JP Morgan. Is dat even gezellig. In dit kleine serietje vormen de retailer ('Ndrangetha), de vervoerder (MSC) en de financier (JPMorgan) een perfect trio. Duidelijker kan het haast niet. Zo zit deze business op hoog niveau in elkaar. En wij maar lullen over “war on drugs” en over figuren uit de vijfde divisie die vervaarlijk rondtuften door de binnenstad van 020 op...scootertjes. Oei. Stay tuned (JP).

Door Jan Portein.

Je hep gradaties. Als je de vloed van mainstream-publiciteit over jongens als Hollie, Dino en Takkie mag geloven behoren deze EBI-bewoners in Vught tot de Eredivisie als het gaat om de (wereld)handel in verwarrende middelen. Misschien wat eigenwijs, maar wij komen met alle respect niet verder dan hooguit het rechterrijtje van de Keuken Kampioen-divisie. En in die mening werden wij gisteren weer eens gesterkt door dit bericht uit de Zwitserse pers over de familie Aponte, die stinkend rijk zou zijn geworden door gebruik te maken van de Covid-chaos. Een Siewert-kunstje, maar dan anders. Geen kik, nog niet eens een halve kik over de betrokkenheid van deze familie bij dezelfde handel waarvoor onze eerder genoemde keukenkampioenen een plekje hebben verworven in de EBI (1). Zoals gezegd je hep gradaties en wat de Apontes betreft: die zijn toegetreden tot de rijen der untouchables. Moet een heerlijk gevoel wezen. Stay tuned.

(1) Nieuwsgierig? Terug naar het begin van deze serie en laat u verwennen.

Door Jan Portein.

Zeg niet dat de neuronen van elke voormalige profbokser zo door mekaar zijn geramd dat ie verder hooguit burgemeester van Kiev kan worden. Of buitenwipper bij de Jumbo. Neem nou Goran Gogic.
Een inmiddels 43-jarige Montenegrijnse ex-zwaargewicht die afgelopen weekend in Miami werd opgepakt wegens zijn leidende rol bij de transport van een paar flinke snorkels Colombiaanse coke. Althans, dat vond een grand jury in New York. Goran zelf ging negen tellen neer van verbazing volgens zijn bef. Ene Lawrence Hashish (zoiets verzin je niet). Bij die witte transporten onder de vermeende leiding van Goran werd gebruik gemaakt van containerschepen van onze Italiaanse vriend Gian Luigi Aponte. De hoofdpersoon van deze serie, die eerder deze maand toetrad tot de rijen van de superrijke stinkers in deze wereld (1) en in deze mega-affaire zo voortreffelijk de rol van Pontius Pilatus over het voetlicht bracht. En Goran? Die wordt Jezus. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 7 van deze serie.