vrijdag 5 februari-2010
Toen in Soesterberg de klokken luidden die het afscheid van het gelijknamige vliegveld aankondigden, zou een klein clubje inventieve lieden uit de lokale bovenlaag al een tijdje bezig zijn geweest met een ludiek plan. Dat behelsde in ieder geval het behoud van een landingsbaan en de benodigde technische faciliteiten. Waarvoor? Nou het elitaire gezelschap van bestuurderen, investeerders, stenenleggers, makelaars en beffen wilden graag van het aanpalende deel van Den Dolder een spa- en health center maken, inclusief een exclusieve golfbaan. En hoe dolletjes zou het dan niet zijn om de dure wellnessfanaten en welvaartpatiënten aan te kunnen laten vliegen op een bij het complex behorend vliegveld? Maar dan moesten liefst voor een zacht prijsje wel een stel villa’s veroverd worden en vervolgens volgens de modernste eisen in shape worden gebracht.
Mooi plan als je houdt van badderen, tegen een balletje slaan, prut aan je lijf, zweten met een handdoek onder je pens, massages, zonnekanonnen, indien gewenst verse vleeswaren etcetera etcetera. Maar waar haal je zo gauw die villa’s vandaan? Op een nette manier. En kijk, wat dat laatste betreft ging het scheef. Want het ging niet netjes. Er vielen brokken. Stay tuned.

maandag 8 februari-2010
Binnen het kader van ons onderzoek naar het geheim gebleven plan om tegen een zo zacht mogelijk prijsje in Den Dolder een spa & health centrum voor rijke stinkers in te richten stuurden wij op 25 oktober jl. een e-mail naar Nassau Makelaars in Zeist. Komt ie:

“Ons is ter ore gekomen dat een vijftal jaren geleden een van uw personeelsleden onder druk van minder gezellige omstandigheden naar Zuid-Afrika zou zijn verhuisd. Het zou gaan om de heer Moerdijk, die verwikkeld zou zijn geraakt in een frauduleuze affaire rond een pand in Den Dolder. Alvorens tot publicatie over te gaan zouden wij graag willen weten of bovenstaande juist is”.

Geen antwoord. Niet netjes. Dus op 28 oktober nog maar een e-mail ertegenaan. Komt ie:

“Wij zouden graag uw aandacht willen vestigen op de inhoud van bovenstaande e-mail, die wij u een paar dagen geleden hebben toegezonden. Mogelijk is onze missive aan uw aandacht ontsnapt. Dat stelt ons overigens in de gelegenheid tot een aanvullende vraag: is het juist dat de heer Moerdijk voor zijn vertrek naar Zuid-Afrika uitputtend is verhoord door officier van justitie Speijer”?

Wat denk je? Geen ruk van Nassau gehoord. Kan je zeggen wie zwijgt stemt toe, maar dat is te makkelijk. Dus op naar het schuurtje, effe snuffelen in de puinhoop en hoppa, een steekschop. Het is graven geblazen. Stay tuned.

vrijdag 19 februari-2010
Kwaaier kan je ons niet krijgen. Schrijf je een paar nette mails naar Nassau Makelaars in Zeist (1). Krijg je geen zucht terug. Maakte verder geen flaus aus. We gaan rustig verder. Vanochtend de volgende mail naar Nassau verstuurd. Komt ie:

“L.S.,

Wij zijn inmiddels in het bezit van een uitgebreid dossier betreffende de gang van zaken rond het pand Dolderseweg 61, waarin de heer Moerdijk namens Nassau heeft gefigureerd samen met o.a. een figuur uit het avontuurlijke Utrechtse wereldje.
Kunt u ons zeggen of in verband met die zaak de heer Moerdijk richting Zuid-Afrika is verhuisd?
Bij voorbaat onze dank voor uw medewerking”.

Nou een zaak met zo’n koninklijke naam als Nassau zou nu toch moeten reageren.
Zou je zeggen. U hoort het nog. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 2 van maandag 8 februari.

dinsdag 23 februari-2010
Nee, nog steeds noppes teruggehoord van Nassau makelaars. Nou, dan gaan we maar tot actie over. Rien ne va plus. Alles is voor u. Komt ie.
Ergens half jaren negentig gingen de heer en mevrouw C. uit mekaar. In zijn goeie jaren bezat meneer C. een paar riant lopende meubelzaken in Utrecht. Maar en un momento dado dacht ie dat het gras groener was achter een paar heuvels van jongere datum en bij het baltsen raakte hij gierend leeg. Faljissement volgde, plus een sjagrijnige scheiding.
Mevrouw C. kreeg weliswaar het ravissante huis in Den Dolder toegewezen, maar moest dan wel opdraaien voor de alimentatie van haar vechtgenoot en een openstaand emmertje rekeningen voldoen. Dat kon bruin op den duur niet trekken en haar villa ging in de verkoop. Bij Nassau Makelaars in Zeist, die bij deze wedstrijd ene Moerdijk in de spits hadden staan. Die raadde mevrouw C. aan niet al te hoog te mikken met de prijs voor haar stulp om het een beetje verkoopbaar te houden. En zo verscheen op 30 oktober 1997 de villa aan de Dolderseweg nr. 61 voor een bedragje van 1 meloen en 475. 000 piek tussen de advertenties van het lokale dagvod, de Nieuwsbode.
Al op 1 november meldden ene meneer Lammers en diens echtgenote die zijn echtgenote niet was zich aan de voordeur voor een bezichtiging. Vriend Lammers hield bij zorgverzekeraar ONVZ de afdeling financiën aan de praat met flinke scheuten vastgoedolie. En zijn stand-in echtgenote runde voor hem Trend. Een uitzendbureau voor hoger geschoolden.
Niet onvermeld mag blijven dat in die tijd Boele Staal commissaris was bij de ONVZ en in wezen dus Lammers op zijn knoken keek. Een jaartje later werd Staal benoemd tot Commissaris van de Keunigin in Utrecht en was daarmee meteen wat beter geëquipeerd om het masterplan een zetje te geven. Want volgens insiders wist Boele daar alles van.
Hoe dit ook zij, de heer en “mevrouw” Lammers keken wat rond in het pand en vertrokken weer. Ze zouden nog contact opnemen met mevrouw C. Nou, dat deden ze en de honden lustten er geen kruintje van. Stay tuned.

woensdag 24 februari-2010
Toen het “echtpaar” Lammers na bezichtiging van de villa van mevrouw C. aan hun deftige stutten trokken sloot ook de heer Moerdijk van Nassau Makelaars zich weer bij hen aan. Hoe raar het ook klinkt voor een makelaar, hij was tijdens de rondgang van zijn cliënten buiten gebleven om van de natuur te genieten.
Op 5 november maakte Moerdijk wel zijn entree tijdens een volgende bezichtiging. Dit keer in gezelschap van een medewerker van Kooy, de makelaar van het “echtpaar” Lammers, en een loslopende architect.
Op 8 november kroop vriend Moerdijk in zijn telefoon en deelde mevrouw C. mee, dat Lammers 1 meloen en 180.000 piek kk. bood voor haar perceel. Mevrouw C. in haar beëdigde verklaring tegenover de Utrechtse notaris Bos:

“Ik heb de heer Moerdijk uitdrukkelijk meegedeeld dat ik met een dergelijk bod niet kon instemmen en dat ik - gelet op mijn financiële situatie - in beginsel hooguit bereid zou zijn om onder nader overeen te komen voorwaarden mijn vraagprijs wellicht met 100.000 gulden te verlagen”.

Op 13 november weer een belletje van Moerdijk. Lammers was bereid om er 1 meloen en 250.000 piek kk. van te maken. Mevrouw C. zag dat niet zitten, maar de spits van Nassau Makelaars bleef er bij haar op aandringen om op het bod in te gaan. Ook al omdat het financiële mannetje van de ONVZ de enig overgebleven kandidaat was.
Op 14 november kreeg mevrouw C. een telefoontje van haar zoon. Die had van Kooy, de makelaar van Lammers, vernomen dat zij haar villa had verkocht voor 1 meloen en 250.000 piek. En vroeg of dat waar was. Mevrouw C. wist niet hoe ze het had en ontkende in alle toonaarden.
Op zondag 16 november om tien uur ’savonds opnieuw een telefoontje van Moerdijk.
Mevrouw C.:

“De heer Moerdijk drong aan op aanvaarding van dat bod onder de mededeling ”Het was een psychologische verkoop. Het door de kopende partij uitgebrachte bod is redelijk en u heeft verder geen keuze.”.

Wat de vertegenwoordiger van Nassau Makelaars precies bedoelde met “psychologische verkoop” mag het orakel van Friesland weten, maar zeker is wel dat vriend Moerdijk bezig was met een psychologische oorlogsvoering versus zijn eigen cliënt. En het zou nog erger worden. Stay tuned.

vrijdag 26 februari-2010
Afgelopen week kregen we nog eens de bevestiging dat in de tweede helft van de jaren negentig wel degelijk sprake was van een gecoördineerde poging om in Den Dolder een Spa & Health centrum aan te leggen. Niet zo maar een ordinaire poel van wellness, maar een weelderig specimen voor de rijke stinkers. Compleet met een niet zo zuinig golfterrein en een eigen vliegveld. En dat de toenmalige commissaris van de Koningin Boele Staal minimaal op de hoogte was, getuige zijn uitspraken tijdens uitjes van de exclusieve golfclub de Globetrotters. Hoe dat ook zij, voor het prestigieuze project moest allereerst acceptabele huisvesting worden aangeschaft. Liefst voor zo weinig mogelijk.
Zoals we al eerder boerden zagen de visionaire complotteurs hun kans schoon toen bij Nassau Makelaars de villa van mevrouw C. aan de Dolderseweg 61 in de aanbieding kwam. Spits Moerdijk werd naar voren gestuurd om het varkentje door de wasstraat te jagen. Via een stukje psychologische oorlogsvoering. Daar waren we gebleven. Nu gaan we verder. Met de beëdigde verklaring van mevrouw C.. We schrijven nog steeds 16 november 1997:

“ ..Bovendien deelde de heer Moerdijk mij mede dat de aspirant kopers de koop wensten te sluiten onder drie ontbindende voorwaarden, te weten van financiering, bouwtechnische keuring, en schone-grond-verklaring. Verder zou de koopovereenkomst tot stand kunnen komen onder nader overeen te komen redelijke voorwaarden. Ik deelde de heer Moerdijk wederom uitdrukkelijk mede dat ik niet akkoord kon gaan met hetzelfde uitgebrachte bod ad 1 miljoen 250.000 gulden kk.
Vervolgens deelde de heer Moerdijk mij mede dat elke andere koper in ieder geval van mij zou verwachten dat mijn pand bouwtechnisch werd gekeurd en dat de grond op bodemverontreiniging onderzocht zou worden. Ik heb aan de heer Moerdijk desgevraagd medegedeeld dat als dat zo zou zijn ik best akkoord was ten behoeve van de verkoop van mijn pand, mijn medewerking te geven aan het gewenste bouwtechnisch onderzoek, alsmede aan milieutechnische inspectie van de bodem. Niets meer en niets minder.
Ook ben ik geenszins overeengekomen dat mijn pand getransporteerd zou worden op 1 juli 1998. Ook heb ik met de heer Moerdijk niet gesproken over, laat staan dat ik met hem zou zijn overeengekomen, dat door mij roerende goederen aan de kopers zouden worden verkocht en wel voor een bedrag van 50.000 gulden. En welk bedrag notabene ook nog -zo bleek mij later- in het uitgebrachte bod van 1 miljoen 250.000 gulden kk begrepen zou zijn. Daardoor is het uitgebrachte bod voor mijn pand zelfs met 50.000 gulden verlaagd”.

Toppie, zo’n makelaar die driftig bezig is om het de kopers in plaats van zijn cliënt naar de zin te maken. Maar ja, er stond nogal wat op het spel. Alleen, de steeds nerveuzer wordende mevrouw C. wist dat niet. Stay tuned.

dinsdag 2 maart-2010
Je zal in je uppie moeten opboksen tegen een kongsie met megalomane wellness-plannen. Goed om gek te worden. Kennelijk gokte Nassau Makelaars daarop. Midden november 1997 kwam spits Moerdijk namelijk doodgemoedereerd bij haar aanzetten met een koopovereenkomst. Mevrouw C. in haar beëdigde verklaring:

"Daaraan was een lijst gehecht van zogenaamd door mij verkochte goederen en welke lijst ik voor het eerst zag na opening van de enveloppe waarin bedoelde bescheiden zaten en die evenzeer buiten mijn medeweten en toestemming was opgesteld en die door een derde was ingevuld en bovendien voorzien was van handgeschreven toevoegingen, waarvan ik evenmin op de hoogte was".

Op 18 november verzocht mevrouw C. aan Moerdijk om voor een andere en betere koper te zorgen. Het antwoord van de Nassau-spits was net zo vaag als een gorilla in de mist en in de weken daarna hoorde mevrouw C. geen mallemoer meer van hem. Maar op 15 december dook hij plotseling weer op en overhandigde haar een envelop met inhoud. Die inhoud bleek te bestaan uit koopaktes en bijlagen. Of ze die maar even rapido wilde ondertekenen. Mevrouw C. weigerde. Een week later kreeg ze een belletje. Moerdijk speaking. Of ze effies de aktes wilde ondertekenen. Mevrouw C. weigerde.
Op 23 december werd mevrouw C. benaderd door mevrouw Luiten, de “echtgenote” van ONVZ-kanon Lammers. Of mevrouw C. haar het telefoonnummer van Moerdijk kon geven. Over kutsmoes gesproken. Mevrouw C. weigerde. Vroeg het front van Trend uitzendbureau: “Maar we hebben toch via onze makelaar en uw makelaar uw huis gekocht?“
Diezelfde dag nog deelde mevrouw C. schriftelijk aan Moerdijk mee, dat zij zich niet gebonden achtte aan de door hem onbevoegd gemaakte afspraken met zijn collega. Vrijwel direct stond de Nassau-boy bij haar op de stoep. Of hij nog haar makelaar was? Op dat moment had mevrouw C. hem een trap onder zijn hol moeten geven, maar ze bleef beleefd en verzocht Moerdijk om voortaan alleen nog maar schriftelijk met haar te communiceren. Daarmee dacht ze zaak te hebben teruggebracht tot normale proporties. Maar ze fietste zonder dat te beseffen door een masterplan van hoge heren. En met hoge heren is het kwaad kersen eten. Stay tuned.

dinsdag 9 maart-2010
Wij sloten aflevering 7 af met de dooddoener dat het slecht kersen eten is met hoge heren. Nou ja, zo dood was die doener nou ook weer niet. Want wat overkwam mevrouw C. toen ze plotseling aan spits Moerdijk van Nassau makelaars kon melden dat ze een koper had gevonden die wel bereid was een gezellige bult euro’s voor haar villa neer te leggen? De hoge heren achter het masterplan vol kersen, wellness en exclusief genoegen stuurden een bunder deurwaarders op haar af met de meest mallotige exploten. Grosso modo hielden die in dat ze moest bloeden, vooral omdat ze zo brutaal was geweest de koopovereenkomst met de heer Lammers en zijn “echtgenote” te schenden. Weliswaar een koopovereenkomst die nooit door haar was getekend, maar waarin ze wel degelijk mondeling zou hebben toegestemd. Die uitspraak leunde zwaar op een door Lammers ingebrachte geschreven verklaring van een meneer Brussel. Deze inspecteur van NIBA BV verklaarde het volgende:

“Na ons telefoongesprek van zondag jongstleden waarin u mij vroeg of ik mij nog uitspraken herinnerde van de verkoopster tijdens de bouwtechnische keuring van het pand (20 november 1997) Dolderseweg 61 in Den Dolder heb ik het hele gebeuren nog eens goed overdacht. Aan het eind van de keuring vertelde ik de verkoopster (staande in de keuken) dat er geen echt grote onvolkomenheden geconstateerd waren, waarop ze antwoordde daar blij mee te zijn, daar dan alles gewoon door kon gaan of woorden van gelijke strekking”.

Kunnen wij geen reep van maken, maar toen de zaak in april met gezwinde spoed voor de kadi werd getrokken haalde het financiële baasje van de ONVZ wel de buit ermee binnen. Mevrouw C. was verbijsterd. Niet alleen omdat ze haar villa voor een relatieve prik was kwijtgeraakt, maar ook nog voor allerlei niet zo misselijke fantasiekosten moest opdraaien. En dat terwijl ze meneer Brussel nooit had gezien!!!
Mevrouw C. in haar beëdigde verklaring:

“... Bovendien is aan mij ter beschikking gesteld een foto waarop het gezicht van de heer Brussel zichtbaar is. Die persoon heb ik nimmer ontmoet en laat staan in mijn pand tijdens de bouwtechnische keuring op 20 november 1997”.

Wij hebben diezelfde foto ook mogen aanschouwen en daar staat de heer Brussel afgebeeld in een gezellige entourage met een gun van redelijke importantie, die naar wij aannemen in geen enkele relatie staat tot zijn werkzaamheden voor NIBA BV.
Wat je al niet moet doen om een masterplan erdoor te drukken. Stay tuned.

donderdag 11 maart-2010
Ach ja, die meneer Brussel. De avontuurlijk ingestelde getuige in het proces Lammers versus mevrouw C. , die met zijn hand op zijn gun verklaarde dat mevrouw C. had ingestemd met de verkoop van haar villa. Nou, die meneer Brussel werd na het onbegrijpelijke vonnis ten gunste van de penningmeester van de ONVZ nog eens even stevig aan het gebit gerammeld door een relatie van mevrouw C. En dat gerammel leverde het volgende interessante relaas op:

“... Ik heb telefonisch contact gezocht met de heer H.N. Brussel. Op 26 april 1998 omstreeks 15.35 en op 29 april 1998 omstreeks 16.05 heeft de heer Brussel mij benaderd. Zakelijk weergegeven is tussen mij en de heer Brussel het navolgende besproken.
Allereerst heeft de heer Brussel aan mij desgevraagd bevestigd dat hij een WAO-uitkering geniet, omdat hij in enigerlei mate gehandicapt is. Ten bewijze daarvan hecht ik hierbij aan mijn verklaring een foto van een grijze personenauto van de heer Brussel waaruit blijkt dat de heer Brussel vanwege zijn handicap zich deels voortbeweegt middels een rolstoel en mede uit dien hoofde over een invalide-standplaatsvergunning beschikt.
Mede op grond daarvan is het niet aannemelijk dat de heer Brussel als inspecteur in dienst van NIBA BV op 20 november 1997 in opdracht van de heer en mevrouw Lammers - Luiten het onderwerpelijke pand aan de Dolderseweg 61 in Den Dolder bouwtechnisch aan een inspectie heeft onderworpen.
Bovendien heeft de heer Brussel desgevraagd aan mij telefonisch bevestigd dat hij het onderwerpelijke pand van mevrouw C. niet heeft bezichtigd en niet bouwtechnisch heeft onderzocht.
De heer Brussel deelde mij mede dat de in het geding gebrachte verklaring dd. 7 april 1998 in het kantoor van NIBA BV getypt klaar lag en dat op hem enorme druk is uitgeoefend om die verklaring te ondertekenen. De heer Brussel gaf aan mij toe dat hij ten onrechte aan NIBA BV ten behoeve van de heer en mevrouw Lammers - Luiten een dienst heeft bewezen.
Ik heb hem vervolgens gevraagd of hij aan mij zou willen meedelen wie eventueel wel het pand van mevrouw C. op 20 november 1997 zou hebben bezocht en bouwtechnisch zou hebben geïnspecteerd. De heer Brussel deelde mij letterlijk mede: “Dat ga ik jou niet aan je neus hangen”.
Toen ik hem tenslotte vroeg of hij bereid was het voorafgaande op schrift te stellen deelde hij mij mede, dat hij daartoe niet bereid was. De heer Brussel verbrak toen plotseling het telefonisch onderhoud dat ik met hem voerde”.

Dat lijkt dus sterk op een nummertje meineed. Maar dat poetst het vonnis niet weg. Ook al stinkt het een etmaal in de wind. Maar er is meer. Stay tuned.

maandag 22 maart-2010
"Maar er is meer". Zo eindigde de vorige aflevering van deze warme serie over het gesneuvelde wellnessplan van de vorige week tot Haagse gemeenteraadsinformateur verheven Boele Staal en zijn toenmalige kornuiten. Dat zinnetje sloeg met name op eerdere grove overtredingen van spits Moerdijk van Nassau Makelaars, voordat hij mevrouw C. in Den Dolder onder de grond schoffelde. Die beging hij in een match tegen mevrouw L. en meneer W. in Doorn in het seizoen 1994/1995.
Het ging toen om het buiten "Nieuwe Weg" bestaande uit een riant woonhuis, een tennisbaan, een park, een vijver, een waterloop, erf en grond aan de lommerrijke Sterkenburgerlaan. Een deel van het park van 6500 m2 was verhuurd aan de stichting Park Boswijk en die huur liep af op 1 februari 1996. Geen hutje op de hei dus. Het leek ergens op.
Op 14 februari 1994 kwam het tot een gesprek tussen het nietvermoedende duo van de Starkenburgerlaan en de heren Van der Linden en Moerdijk van Nassau Makelaars.
Mevrouw L. en meneer W. wilden graag een deel van hun perceel in de etalage zetten tegen een aangename prijs, maar vergaten niet om hun gretige gesprekspartners te wijzen op het irritante polletje in het veld: de huurovereenkomst met Park Boswijk. De Nassauspitsen zagen het toch wel zitten en Van der Linden sleepte de opdracht binnen. Maar hij kreeg geen volmacht tot het sluiten van overeenkomsten. En collega Moerdijk ook niet toen die in december van dat jaar de opdracht van Van der Linden overnam, nadat hij een emmertje belangstelling had gewekt bij het echtpaar S. , dat hij in zijn klapper had staan onder het hoofdje bevriende relaties. En toen begon het gelazer.
Tussen 8 en 13 december stortte Moerdijk zich in de onderhandelingen met meneer en mevrouw S. over de aankoop van "Nieuwe Weg". Maar wat doet ie? Zonder voorkennis en zeker zonder instemming van zijn cliënten biedt hij "het geheel" aan. Inclusief het verhuurde stukkie park en een houten huis, dat het exclusieve eigendom van mevrouw L. was en geen part of the deal.
Op 13 december brengt Moerdijk vervolgens een bod uit namens het echtpaar S.: 1 meloen 200.000 piek. Vonden zijn cliënten een tikkie te weinig. Ze wilden twee tonnetjes meer en lieten dat aan Moerdijk weten. Zoals gezegd, zonder ervan op de hoogte te zijn dat Moerdijk "het geheel" had aangeboden. U voelt hem komen? Houd dat gevoel vast. Stay tuned.

vrijdag 26 maart-2010
Goed. We gaan verder. Vrije trap. Op 23 december 1994 bonkt spits Moerdijk van Nassau Makelaars aan de deur bij mevrouw L. in Doorn. Hij brengt namens het echtpaar S. een voorwaardelijk bod uit van 1,3 meloen piek.
Nou was a. het bedrag een tonnetje lager dan de bewoners van de "Nieuwe Weg" vroegen en b. Moerdijk liet de andere eigenaar, meneer W., al dan niet bewust links liggen. Hoe dit ook zij, mevrouw L. weigerde het bod.
Op 3 januari van het jaar daarop kregen L. en W. bezoek van een architect, de potentiële kopers en vriend Moerdijk. Voor een bezichtiging. Waar hebben we dat eerder gehoord? Pas later werd het L. en W. duidelijk, dat Moerdijk aan de kopers had voorgespiegeld dat alles kip in het pannetje was voor de prijs van 1,3 meloen.
Maar de twee eigenaren gingen ervan uit dat de onderhandelingen met het echtpaar S. nog in volle gang waren. Want zij vonden dat 1,3 meloen echt te weinig was.
Precies zoals hij later in Den Dolder zou herhalen probeerde Moerdijk op 16 januari een tweede bezoekje van de architect en de kopers te arrangeren. De verkopers vertelden hem beleefd dat hij de boom in kon. Per saldo waren er bomen genoeg.
Vervolgens belde de potentiële koper en tijdens dat gesprek werd duidelijk dat hij ervan uitging dat de koop was gesloten voor 1,3 meloen. De verkopers zeiden van niet.
Geen probleem voor de spits van Nassau Makelaars. De dag erop stelde hij doodleuk een schriftelijke koopovereenkomst op. Daarin stond vermeld dat:

1. op 3 januari een deal tot stand was gekomen voor "het geheel",
2. de verkoper ervoor zou zorgen dat de huurovereenkomst met de Stichting Park Boswijk op 1/2/1996 werd beëindigd (schijt aan het voorkeursrecht van de stichting),
3. de levering op 30 juni zou plaatsvinden.

Blote bene, zonder toestemming van zijn cliënten en zonder dat hij daartoe bevoegd was. Hij likte daarna de enveloppe dicht en stuurde de Doornse Zeerol naar koper S.
Die zette zijn krabbel en stuurde het verrassende geschrift terug naar Moerdijk met de voorwaarde dat er nog iets gedaan werd aan het voorkeursrecht van de stichting.
Zou je verwachten dat de met een plaat voor zijn kop opererende Nassauman het hele katje meteen zou doorkabelen naar de verkopers. Nou, dat ging effies anders. Stay tuned.

woensdag 31 maart-2010
Ze hadden het helemaal gehad. Mevrouw L. en meneer W. Na alle lullige grappen en geheimschrijverij van de kant van spits Moerkerk van Nassau Makelaars. Ze wilden spits Van der Linden weer terug en vroegen op 25 januari 1995 aan Moerdijk hun paperassen terug. Maar Van der Linden was niet erg happig. Misschien wist hij al hoe de vlag erbij hing. Misschien ook niet.
Hoe het ook zij, de volgende dag kregen de twee eigenaren van landgoed de "Nieuwe Weg" een telefoontje van een notaris. Koper S. had een garantiebedrag gedeponeerd. Tien procent van de koopsom oftewel 130.000 piek.
Leuk, maar er was door de verkopers nog helemaal geen krabbel gezet en dat waren ze niet van plan ook. Voor de zoveelste keer verzochten ze Moerdijk om koper S. duidelijk te maken dat er no deal was. Maar hun makelaar deed of zijn voorgevel bloedde.
Opnieuw probeerden W. en L. hun favoriete spits Van der Linden weer in het veld te brengen. Maar die weigerde in te vallen. Ze kregen uiteindelijk wel een kopie van de door S. ondertekende koopovereenkomst van hem. Verder moesten ze het maar uitzoeken.
Koper S. zette de boel vervolgens op scherp en eiste dat de deal werd geëffectueerd op straffe van de in de koopacte opgenomen boete. Daarnaast vorderde hij dat de verkopers het voorkeursrecht van de Stichting Park Boswijk zouden afkopen. Ook al iets wat hij wel door Moerdijk had laten vastleggen, maar waarvan de kopers de ballen afwisten. W. en L. namen de eisen voor kennisgeving aan, maar S. pikte dat niet. Hij ontbond de koopovereenkomst, vorderde de boete van 130.000 piek en kondigde rechtsmaatregelen aan.
Om van het gezeik af te zijn betaalden W. en L. uiteindelijk de boete, maar trokken wel Moerdijk voor de Raad van Toezicht van de Nederlandse Vereniging van Makelaars. En kregen op de meeste punten van hun klachtenlijst gelijk. Wat dat verder opleverde? Geen hol. Ja, Moerdijk werd berispt. Oei.
Die berisping weerhield hem er overigens niet van om een paar jaar later dezelfde geintjes uit te halen met de aanzienlijk minder weerbare mevrouw C. in Den Dolder. Maar dat gebeurde binnen het kader van het Masterplan van Boele Staal cs. om na het opdoeken van vliegveld Soesterberg een weelderige golfbaan aan te leggen met in de directe omgeving een luxe wellness-centrum, dat zou bestaan uit verschillende nog te verwerven villa's. Hiermee zijn we nog niet op het eindstation beland. Dus nog even blijven zitten en stay tuned.

dinsdag 14 september-2010
Het heeft wat lang geduurd voor we een beetje jofel slotaccoord aan de partituur van deze serie konden toevoegen. Daarom nog even in a nutshell waar deze opera boeffo over ging.
Toen het gerucht over de mogelijke sluiting van luchtmachtbasis Soesterberg alleen nog maar rondzoefde binnen de elitaire kringen van centraal Nederland ontstond daar het plan voor een megalomaan wellnesscentrum, compleet met golfbaan en een tot burgerlijke proporties teruggebracht vliegveldje. Een van de motoren van dit masterplan was de latere Commissaris van de Koningin in Utrecht, Boele Staal. Uiteraard moesten voor de verwezenlijking van dat plan een stel villa's worden verworven en dan liefst voor een prikkie. Bij die verwerving was een aangename rol weggelegd voor Nassau Makelaars in Zeist. Een stenenhandelaar die het qua methodiek kennelijk niet zo nauw nam en bij het naderen van de grenzen van het toelaatbare mogelijk juridisch af en toe advies inwon bij de befwinkel van Dion Bartels, die in hetzelfde bedrijfspand haar domicilie had gevonden. Een van de slachtoffers van de naar Lebensraum zoekende groep achter het wellnessplan was mevrouw C., die in de tweede helft van de jaren negentig noodgedwongen haar villa in Den Dolder van de hand moest doen. Nassau Makelaars kwamen aanzeilen met een koper: meneer Lammers. Een hoge centenneuker van zorgverzekeraar ONVZ, waar meer aandacht bestond voor het speculeren in vastgoed dan de zorg voor zieken en nooddruftigen en waar Boele commissaris speelde. Het vrouwtje van Lammers runde het exclusieve uitzendbureau Trend, dat naar verluidt via haar "echtgenoot" avant la lettre al kon beschikken over allerlei medische gegevens van de jongens en meisjes die via haar uitzendbureau aan de bak wensten te komen. Een louche medewerker van Nassau zette mevrouw C. onder druk om haar riante eigendom voor een relatief zalfje over te doen aan Lammers & Co en zette zelfs een Utrechtse gunslinger in om zijn doel te bereiken. Het liep uit op een juridische procedure. Aanvankelijk kreeg mevrouw C. bijna alle gelijk van de wereld, maar in een later stadium stuurde de tegenwoordig bij het gerechtshof in Den Bosch actief zijnde kadi Willem Hendrik Bernard Den Hartog Jager haar de bietenberg op. Na de verloren slag om haar villa en overspoeld door een modderstroom van rekeningen bleef mevrouw C. uiteindelijk berooid achter. Hoe kon het dat de ene kadi zo totaal anders oordeelde dan de ander? Zat er een adder onder de golfcourse? Wij gingen op snuffel. Stay tuned.

donderdag 16 september-2010
Even een briefje voor we verder poekelen over het vonnis in hogere instantie tegen mevrouw C. Gaat ie:

"In de zomer van 2002 ben ik met mijn vriendin wezen kijken naar huizen in de omgeving van Zeist en we kwamen terecht bij Nassau Makelaars. Vervolgens hebben we een huis bezichtigd in Huis ter Heide, waarbij de verkopend makelaar ons vertelde dat in onze situatie een hypotheek geen probleem zou zijn via ene Frank van de Hypotheekshop in Zeist. Hij vertelde ons daarbij ook dat Frank door de eigenaar van Nassau uit Brabant naar Zeist was gehaald en in eerste instantie vanuit het pand aan Boulevard 1 opereerde als medewerker van Nassau. Dat was echter op een gegeven moment "uit elkaar getrokken" en Frank opereerde nu vanuit een apart, "eigen" kantoor in Zeist: de Hypotheekshop. Ik ben toen zelf daar nog langs gegaan en heb een afspraak gemaakt met Frank, die ons probleemloos een hypotheekofferte heeft gestuurd, waarbij de MNF-bank als een van de beste opties uit de bus kwam. Frank heeft me tijdens het intakegesprek bevestigd dat Nassau Makelaars hem naar Zeist had gehaald om samen met hen te werken. Hij en de eigenaar kenden elkaar al geruime tijd en werkten graag met elkaar samen. Bij het weggaan kreeg ik van Frank nog het geïllustreerd boek "Een prachtig lustoord" cadeau van de Stichting Het Utrechts Landschap".

Wat trok onze speciale aandacht in bovenstaand epistel? Nee, niet die stichting, hoewel Boele Staal daar toen aan het roer stond. Nee, het gaat om het aanprijzen van de in Capelle aan den IJssel gevestigde MNF-bank als hypotheekverschaffer. Was er een speciale band tussen de zo innig met het Masterplan verbonden Nassau Makelaars en de MNF? En speelde die een rol bij het proces tussen het "echtpaar" Lammers en mevrouw C.? Mogelijk. Stay tuned.

dinsdag 21 september-2010
Op 27 maart 2002 stond mevrouw C. opnieuw voor de kadi. Ditmaal mr. W.H.B. den Hartog Jager uit De Bilt. Slaagde zij er bij een vorige gelegenheid glansrijk in om aan te tonen dat zij haar villa in Den Dolder voor een prik was kwijtgeraakt aan het "echtpaar" Lammers door onwelriekende manipulaties van de zijde van Nassau Makelaars uit Zeist, in casu spitsspeler Moerdijk, dit keer bleek zij kansloos. De kadi liet geen spaan van haar betoog heel en mevrouw C. kreeg een enkeltje bietenberg. Kan gebeuren, maar leuk was anders.
Ruim een week daarna, op 5 april 2002, scoorde de betrokken kadi een hypotheek van een ton euro op zijn aangename stulp in De Bilt. Ging om een tweede hypotheek. De eerste van 342.000 piek dateerde van tien jaar daarvoor en was afgesloten bij Mees Pierson, een dochter van ABN/AMRO.
Voor zijn tweede lening sloot W.H.B. een overeenkomst met een andere ABN/AMRO-dochter: de MNF-bank in Capelle aan den IJsssel. En de voorwaarden waren volgens de door ons geraadpleegde expert op dit terrein "boterzacht".
Had de ene gebeurtenis te maken met de andere gezien de mogelijke aangename relatie tussen Nassau Makelaars en de MNF-bank? Geen idee. Maar het blijft uiterst merkwaardig dat van mevrouw C. in tweede instantie gemengd gehakt werd gemaakt. Vooral als je bedenkt dat de bewijsvoering van de zijde van Lammers & Co. deels stoelde op de uitspraken van vriend Moerdijk. Een toenmalig Nassau-medewerker, die al eerder rotgeintjes met huisaanbieders had uitgehaald (1). Verder was er sprake van een valse verklaring van een lid van het Utrechtse avontuurlijke wereldje (2). En dit alles binnen het kader van het Masterplan om van Den Dolder een wellnesscentrum van heb ik u daar te maken. Komt er aan de hand van deze nieuwe informatie een zaak in derde instantie? Zou zo maar kunnen.

(1) Zie aflevering 10 tot en met 13 van deze Masterplan-serie op de Followup-site.
(2) Zie aflevering 8 en 9

woensdag 6 oktober-2010
JBR is een management adviesbureau in Zeist. Mudjevol met experts. Als je niet weet welke kant het op moet met je outfit, hoe je een beetje voordelig aan poen kan komen voor het uitbreiden van je existentie of hoe je uit je tijdelijke dip moet kruipen, klop gerust bij JBR aan. Helemaal toppie. Rondneuzend op hun site werden we midscheeps getroffen door de volgende strofe. Komt ie:

"Eind jaren negentig werden wij door verschillende zorgpartijen in de care-markt, zoals de thuiszorg- en kraammarkt, gevraagd om hen te ondersteunen bij de naderende liberalisering van de markt. Wij werden door opdrachtgevers betrokken bij ondermeer de strategische koersbepaling, mogelijke samenwerkingsverbanden, financieringstromen en schaalvergroting".

Nou hadden wij in deze serie een flinke zorgpartij op de korrel, die bovendien lekker dicht in de buurt van JBR zijn domicilie had gekozen. Dus stuurden wij vorige week een bondig mailtje naar het management van JBR met de vraag of de ONVZ tot de hulpzoekenden behoorde. Het moet toch wel een vreselijke puinhoop zijn binnen zo'n excellent adviesburo om niet binnen het laten van twee winden na een darmoperatie de gevraagde info terug te vinden en die aan ons te retourneren. Maar noppes. Geen behoefte aan p.r. misschien.
Een beetje teleurgesteld roeiden we wat verder over de JBR-site. Ook over de sloot vol medewerkers. En wat denk je wat? Komen we daar ineens een bekende naam tegen: Flox den Hartog Jager. Sinds 2001 als desk researcher werkzaam bij JBR. En laat Flox nou de echtgenote zijn van rechter Willem Hendrik Bernhard den Hartog Jager, die op 27 maart 2002 mevrouw C. het bos instuurde ten faveure van ONVZ-topcijferaar Lammers en diens geliefde. Wat dat bewijst? Helemaal niks. We weten niet eens of ONVZ wel een van de zorgpartijen was die eind vorige eeuw bij JBR aanklopten voor hulp. Maar wie weet struikelt de juffrouw Jannie van JBR morgen zomaar over een dossier waar dat in staat en worden we alsnog verblijd met het antwoord op onze simpele vraag. Dus stay tuned.

dinsdag 3 mei-2011
Even in de recap, want het is alweer meer dan een half jaartje geleden dat we aandacht besteedden aan dit megalomane project. Het ging om een plan om een deel van Den Dolder om te katten tot één weelderig wellnesscentrum. Compleet met een onvermijdelijk luxe veld vol bunkers, vijvers, putjes, vlaggetjes en een clubhuis. En een eigen aanvliegroute via vliegveld Soesterberg. Daartoe moesten allereerst een x-aantal villa's worden veroverd, liefst voor een prikkie. Dat daarbij soms hufterige praktijken werden gebruikt was net zo interessant als de strijkplank van Mark Rukke.
En dat het leven van een villa-eigenaresse als mevrouw C. met vereende krachten naar de kloten werd geholpen nog minder.
Dirigent bij deze opera boeffo was Boele Staal. In vroeger dagen ondermeer grote smurf bij het korps Almere en Commissaris van Hare Majesteit in Utrecht. En tegenswoordig senator, hotemetoot bij de SER en sinds begin 2007 voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken. Dat laatste baantje verwierf vriend Boele niet vanwege zijn overweldigende kennis op het gebied van bankieren of zijn superieure spel bij Monopoly. Het was gewoon een kwestie van goed lobbyen.
Naar verluidt werd hij daarbij kranig geassisteerd door ene Rob Labadie. Tot voor kort OR-voorzitter en nog steeds senior banker bij de oh zo keurige geldschuur van Van Lanschot, die zijn image van enig cachet voorzag door het dragen van Hermès stropdassen. Boele en Robbedoes waren en zijn echte gappies van elkaar en deelden bijvoorbeeld hun passie voor de zeilsport. Allebei lid van de aloude Koninklijke Watersport-Vereeniging Loosdrecht en varend in de Pampus 335. Een bootje waarin af en toe ook een andere gap en mede-lid plaatsneemt: Wout van West.
Woutje is ook al een voormalige smurf en zou zich naar verluidt nu een smakelijk boterhammetje verschaffen in de beveiligingsbranche. In die hoedanigheid zou hij bij gelegenheid een oogje in het zeil houden als onze Boele zich onder het vulgus begeeft. Want zowel bankiers als hun vertegenwoordigers zijn momenteel niet erg populair en in potentie doelwit van eierwerpers, waxineliefhebbers, Suzukirijders en andere wanbetalers. Ook zou Wout zich ten faveure van Boele een paar keer tot mevrouw C. hebben gewend om haar overgave te bespoedigen. Daarbij in de duistere voetsporen tredend van Henk Brussel. Een Utrechtse gunslinger, die Woutje nog kende uit zijn smurfentijd. Hoe klein is de wereld? Klein. Zelfs voor een voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Banken. Stay tuned.

vrijdag 17 oktober-2014
Jezus. De laatste bijdrage aan deze serie dateert alweer van 3 mei 2011. Dus voordat wij hem voorzien van een flinke portie critical mass kunt u het beste aflevering 1 even doorsnorren. Anders weet u niet waar het over gaat. Wij wachten wel even. Ja, bent u er weer? Goed, gaan we verder. Dat megalomane masterplan ging ondermeer uit van het openhouden van vliegveld Soesterberg. Voor het aanvliegen van redelijk rijke stinkers die behoefte hadden aan een smeerbeurt in een gloedjenieuw, weelderig spa & healthcentrum. Voor de realisering werden af en toe wat grenzen overgeschreden. Tikkeltje eufemistisch, want er verscheen en un momento dado zelfs een Utrechtse gunslinger ten tonele. En volgens een getuige uit het hart van Nederland zou binnen deze context zelfs een potentiële concurrent in de betrokken regio via een maatregel vanuit het Ministerie van Volksgezondheid tot sluiten zijn gedwongen. Dat ministerie stond toentertijd nog net onder leiding van de in Bilthoven geboren en getogen Els Borst. Suggereren we niks mee, maar de bedenkers van het Masterplan hadden wel degelijk een plaatsje voor haar ingeruimd in de leiding van voornoemd weelderig spa & healthcentrum. En het lijkt ons onwaarschijnlijk dat Els daar zelf niks van geweten zou hebben.
Op 8 februari van dit jaar werd de oud-minister onder bizarre omstandigheden vermoord. Tot nu toe heeft het onderzoek naar haar dood niet veel opgeleverd. Het rechercheteam lijkt ervan uit te gaan, dat een of andere geestelijk minder bedeelde de dader moet zijn. Mogelijk. Maar je mag iets anders nooit uitsluiten. Stay tuned.