Sale (001)

Zoals het hoort. Op de eerste dag van 2020 waarop de winkel opengaat gooien we wat dingetjes die zijn blijven liggen in de ramsh. Van Bataclan via Mustique naar Delft. Anders blijft het maar liggen, raakt over de datum en belandt uiteindelijk in de Prullenbak.

Allons à Paris. Naar de Bataclan. Het theater aan de Boulevard Voltaire, waar op 13 november 2015 89 bezoekers bij een terreuraanslag verhuisden naar hun schepper. Het antwoord op de vraag hoe de betrokken baarden zijn binnengekomen is altijd wat blijven hangen. In ieder geval was er iets met de bewaking wat niet helemaal kosher leek (1) en verder zouden buiten zes gewapende militairen uit hun neus hebben staan te dineren terwijl binnen de theaterzaal werd getransformeerd in een volwassen hel (2). Beide stories werden na een kortstondig publicitair leven vakkundig ter aarde besteld. Bij een andere mare over de Bataclan werd die procedure in de turbo mode gezet. Niet onbegrijpelijk. Die mare behelsde namelijk dat het theater over een souterrain beschikte dat met een onderaardse gang verbonden was met een nabijgelegen brasserie. Wie wisten daarvan? In ieder geval de Israëlische (ex-) eigenaren, die in de lange periode voorafgaand aan de aanslag vele malen waarschuwingen hadden ontvangen van fanatieke Mo's: de zaak opdoeken of anders (3). Hoe lang was die geheime uitgang er al en wie maakte er gebruik van? Goeie vraag. U weet wat we denken. En die gedachte krijgt nog een extra boost door het bericht dat de top van de Joodse gemeenschap in Parijs op de ochtend van de 13e november werd gewaarschuwd extra voorzichtig te zijn in verband met een op handen zijnde mega-aanslag (4). Vergelijk dit alles met de gebeurtenissen op 9/11, inclusief de waarschuwingen vooraf aan Joodse mensen die hun matzes verdienden in de Twin Towers om thuis te blijven en de dansende Mossad-agenten die op respectabele afstand de show van Osama's Flying Circus aanschouwden, en je krijgt het benauwde gevoel dat de geheimschrijvers in Tel Aviv wisten wat er in Bataclan ging gebeuren en dat om moverende polletieke redenen toelieten.

Een variant daarop is ook een mogelijkheid, maar laten we het netjes houden.

(1) Zie aflevering 44 van de serie “Valse vlag”.
(2) Zie aflevering 47 van diezelfde serie.
(3) Zie dit fijne stukje onderzoekjournalistiek.
(4) Zie aflevering 52 van de serie “Valse vlag”.

Let's go to Mustique. Een eilandje ten westen van Barbados dat in 1958 werd gekocht door de Britse lord Glenconner (rip), die er een gekloft onderkomen inrichtte voor de rijken onder ons. Een soort Terschelling maar dan anders. En die rijke jongens en meisjes hoeven niet bang te zijn dat ze door onverlaten worden leeggeschud, ontvoerd of op andere ruwe wijze worden bejegend. Ze worden namelijk netjes bewaakt door smurfen van het Israëlische IPS (International Protection Teams). Dus een Boris Johnson, die daar deze jaarwisseling verbleef met zijn vriendin, kon met een gerust hart neerploffen op een stil stukkie strand om even lekker te rollebollen. Zonder enige twijfel keurig vastgelegd voor de eeuwigheid door diezelfde smurfen, maar gelukkig zijn dat de good guys. Hoewel, dat was de eigenaar van een eilandje verderop ook en kijk eens wat er van die gozer geworden is. Gezelfmoord in de petoet. Boris en zijn huppelkut zijn trouwens op Mustique uitgenodigd door Leopold en Debonnaire von Bismarck, die allebei voorkwamen in het zwarte boekje van diezelfde gezelfmoorde gozer (1). Daarnaast was Boris ooit close met een familielid van Leopold en Debonnaire, Gottfried von Bismarck (rip). Een echte genotsknots aka hedonist, die tussen de feesten door voor Kevin Maxwell heeft gewerkt (2). Een zoon van avontuurlijk ondernemer Robert Maxwell en broer van Ghislaine, de vers vleesleverancier van … jawel. Gevoegd bij het feit, dat bijvoorbeeld ook prins Andrew af en toe op Mustique zijn hair down liet hangen en je vraagt je af wat het grote verschil was tussen Mustique en Orgy Island als het om het afleggen van de uit zijn bol vertoevende elite ging. Btw. In onze annalen komt ook ene Ferdinand von Bismarck (rip) voor. Eveneens in sensueel verband (3). Leuke familie, die Von Bismarckjes.

Wat je er verder mee moet? Waarom denkt u dat we het afprijzen?

(1) Zie aflevering 178 van de serie “Van Estoril naar Zandvoort”.
(2) Zie dit artikel uit de Los Angeles Times.
(3) Zie aflevering 46 van de serie “Skenes van achter de coulissen”.

Wat zo langzamerhand ook wel weg kan is de story over prins Bernhard de Eerste (rip) en diens betrokkenheid bij een dubbele drugstrafiek via België. Voor dat verhaal moeten we terug naar dit artikel van 12 augustus 2004. Bij die door Rommy georganiseerde operatie ging het om een afleidingsmanoeuvre waarbij een aantal Purmerenders als haasje diende. Ze werden opgepakt, maar kregen een gewiekste Nederlandse bef als verdediger: Martien Roeffen (rip) uit Den Bosch. Hoe hij eraan kwam mag voetbalmakelaar De Vries weten, maar Martien had de beschikking over niet nader omschreven chantagemateriaal over zijn tegenstander bij het proces: substituut procureur des konings Claude Leroy (1). Pommetje oeufje. De Purmerenders kwamen al snel op vrije voeten. Een wat ons betreft interessant detail in deze affaire hebben we wel ooit gepubliceerd, maar niet in de context van eerdergenoemde drugsaffaire. Martien Roeffen was geen onbekende van prins Bernhard de Eerste. Hij was namelijk op goeie voet geraakt met Hans Teengs Gerritsen (rip). Een oergabber van de prins en prominent lid van diens duistere schaduwcommando, dat betrokken was bij alles wat lelijk en lelijk was (2). En daarmee heeft de story over prins Bernhard's betrokkenheid met handel in verwarrende middelen misschien nog wat meer body gekregen. Maar meer chocola is niet meer te verwachten dus hoppa voor een spotprijsje de etalage in. Voor de liefhebber. Stay tuned (JP).

(1) Mogelijk ging het om informatie uit strafdossiers die Leroy had gelekt naar verschillende avontuurlijke ondernemers.
(2) Zie de serie “Het schaduwcommando van de prins”.