Zoals het hoort. Op de eerste dag van 2020 waarop de winkel opengaat gooien we wat dingetjes die zijn blijven liggen in de ramsh. Van Bataclan via Mustique naar Delft. Anders blijft het maar liggen, raakt over de datum en belandt uiteindelijk in de Prullenbak.

Allons à Paris. Naar de Bataclan. Het theater aan de Boulevard Voltaire, waar op 13 november 2015 89 bezoekers bij een terreuraanslag verhuisden naar hun schepper. Het antwoord op de vraag hoe de betrokken baarden zijn binnengekomen is altijd wat blijven hangen. In ieder geval was er iets met de bewaking wat niet helemaal kosher leek (1) en verder zouden buiten zes gewapende militairen uit hun neus hebben staan te dineren terwijl binnen de theaterzaal werd getransformeerd in een volwassen hel (2). Beide stories werden na een kortstondig publicitair leven vakkundig ter aarde besteld. Bij een andere mare over de Bataclan werd die procedure in de turbo mode gezet. Niet onbegrijpelijk. Die mare behelsde namelijk dat het theater over een souterrain beschikte dat met een onderaardse gang verbonden was met een nabijgelegen brasserie. Wie wisten daarvan? In ieder geval de Israëlische (ex-) eigenaren, die in de lange periode voorafgaand aan de aanslag vele malen waarschuwingen hadden ontvangen van fanatieke Mo's: de zaak opdoeken of anders (3). Hoe lang was die geheime uitgang er al en wie maakte er gebruik van? Goeie vraag. U weet wat we denken. En die gedachte krijgt nog een extra boost door het bericht dat de top van de Joodse gemeenschap in Parijs op de ochtend van de 13e november werd gewaarschuwd extra voorzichtig te zijn in verband met een op handen zijnde mega-aanslag (4). Vergelijk dit alles met de gebeurtenissen op 9/11, inclusief de waarschuwingen vooraf aan Joodse mensen die hun matzes verdienden in de Twin Towers om thuis te blijven en de dansende Mossad-agenten die op respectabele afstand de show van Osama's Flying Circus aanschouwden, en je krijgt het benauwde gevoel dat de geheimschrijvers in Tel Aviv wisten wat er in Bataclan ging gebeuren en dat om moverende polletieke redenen toelieten.

Een variant daarop is ook een mogelijkheid, maar laten we het netjes houden.

(1) Zie aflevering 44 van de serie “Valse vlag”.
(2) Zie aflevering 47 van diezelfde serie.
(3) Zie dit fijne stukje onderzoekjournalistiek.
(4) Zie aflevering 52 van de serie “Valse vlag”.

Let's go to Mustique. Een eilandje ten westen van Barbados dat in 1958 werd gekocht door de Britse lord Glenconner (rip), die er een gekloft onderkomen inrichtte voor de rijken onder ons. Een soort Terschelling maar dan anders. En die rijke jongens en meisjes hoeven niet bang te zijn dat ze door onverlaten worden leeggeschud, ontvoerd of op andere ruwe wijze worden bejegend. Ze worden namelijk netjes bewaakt door smurfen van het Israëlische IPS (International Protection Teams). Dus een Boris Johnson, die daar deze jaarwisseling verbleef met zijn vriendin, kon met een gerust hart neerploffen op een stil stukkie strand om even lekker te rollebollen. Zonder enige twijfel keurig vastgelegd voor de eeuwigheid door diezelfde smurfen, maar gelukkig zijn dat de good guys. Hoewel, dat was de eigenaar van een eilandje verderop ook en kijk eens wat er van die gozer geworden is. Gezelfmoord in de petoet. Boris en zijn huppelkut zijn trouwens op Mustique uitgenodigd door Leopold en Debonnaire von Bismarck, die allebei voorkwamen in het zwarte boekje van diezelfde gezelfmoorde gozer (1). Daarnaast was Boris ooit close met een familielid van Leopold en Debonnaire, Gottfried von Bismarck (rip). Een echte genotsknots aka hedonist, die tussen de feesten door voor Kevin Maxwell heeft gewerkt (2). Een zoon van avontuurlijk ondernemer Robert Maxwell en broer van Ghislaine, de vers vleesleverancier van … jawel. Gevoegd bij het feit, dat bijvoorbeeld ook prins Andrew af en toe op Mustique zijn hair down liet hangen en je vraagt je af wat het grote verschil was tussen Mustique en Orgy Island als het om het afleggen van de uit zijn bol vertoevende elite ging. Btw. In onze annalen komt ook ene Ferdinand von Bismarck (rip) voor. Eveneens in sensueel verband (3). Leuke familie, die Von Bismarckjes.

Wat je er verder mee moet? Waarom denkt u dat we het afprijzen?

(1) Zie aflevering 178 van de serie “Van Estoril naar Zandvoort”.
(2) Zie dit artikel uit de Los Angeles Times.
(3) Zie aflevering 46 van de serie “Skenes van achter de coulissen”.

Wat zo langzamerhand ook wel weg kan is de story over prins Bernhard de Eerste (rip) en diens betrokkenheid bij een dubbele drugstrafiek via België. Voor dat verhaal moeten we terug naar dit artikel van 12 augustus 2004. Bij die door Rommy georganiseerde operatie ging het om een afleidingsmanoeuvre waarbij een aantal Purmerenders als haasje diende. Ze werden opgepakt, maar kregen een gewiekste Nederlandse bef als verdediger: Martien Roeffen (rip) uit Den Bosch. Hoe hij eraan kwam mag voetbalmakelaar De Vries weten, maar Martien had de beschikking over niet nader omschreven chantagemateriaal over zijn tegenstander bij het proces: substituut procureur des konings Claude Leroy (1). Pommetje oeufje. De Purmerenders kwamen al snel op vrije voeten. Een wat ons betreft interessant detail in deze affaire hebben we wel ooit gepubliceerd, maar niet in de context van eerdergenoemde drugsaffaire. Martien Roeffen was geen onbekende van prins Bernhard de Eerste. Hij was namelijk op goeie voet geraakt met Hans Teengs Gerritsen (rip). Een oergabber van de prins en prominent lid van diens duistere schaduwcommando, dat betrokken was bij alles wat lelijk en lelijk was (2). En daarmee heeft de story over prins Bernhard's betrokkenheid met handel in verwarrende middelen misschien nog wat meer body gekregen. Maar meer chocola is niet meer te verwachten dus hoppa voor een spotprijsje de etalage in. Voor de liefhebber. Stay tuned (JP).

(1) Mogelijk ging het om informatie uit strafdossiers die Leroy had gelekt naar verschillende avontuurlijke ondernemers.
(2) Zie de serie “Het schaduwcommando van de prins”.

Wie maakt ons los. Vandaag smakken we nog een paar curiosa uit het cultureel erfgoed van Kleintje Muurkrant in de ramsh. Drie stukjes curiosa die nauw met elkaar verbonden zijn, omdat ze eenzelfde lot hebben ondergaan. En niet uit de loterij. Daarvoor gaan we allereerst terug naar 19 juli 2001. Op die dag zag aflevering 12 van de serie “Roze Balletten” het grauwe daglicht. Ging over een avontuurlijke gebeurtenis uit het leven van ex-minister van Justitie en Defensie Job de Ruiter, die het gevolg was van een gevalletje kinderliefde (rip). Kennelijk ging het om een door de overheid bliksemsnel tot cold kees verklaarde affaire, want ondanks de vele verwijzingen die wij in de jaren daarop in de cyberruimte duwden bleef het ijselijk stil. Tot 2006 toen collega Alexander Nijeboer zijn bevindingen uit een diepgaand onderzoek naar de ellenlange affaire rond voormalig Defensiemedewerker Fred Spijkers in een door de Papieren Tijger uitgegeven boek perste: “Een man tegen de staat”. De gevolgen waren voor Alexander net zo mals als een biefstuk van een tyrannosaurus. Hij kreeg vijf rechtzaken voor zijn gebit (1). Een daarvan werd aangespannen door Job. Onze collega had in zijn boek namelijk gewag had gemaakt van Job's ingevroren gevalletje kinderliefde. Zonder overigens te verwijzen naar Kleintje Muurkrant. Hij had zich wel keurig gehouden aan de journalistieke spelregels en in de prenatale fase van zijn boek De Ruiter benaderd met vragen over diens hang naar kinderspelletjes. De Ruiter: “Het is mij een volkomen raadsel waar de door u bedoelde gegevens op berusten”. Yeah. Sure. Alexander ging nat voor de kadi. Ook al omdat een paar smurfen van de Marine Inlichtingen Dienst, die hem hadden ingelicht over een chantageaffaire binnen deze context, hem schielijk lieten vallen toen het erop aankwam. Kleintje Muurkrant voor het luik? Nee. Rectificeren? Nee. Curieus? Ja.

Een analoog geval bolderde over de Bühne in juni 2004. In het prille begin van die maand publiceerde het weekblad Party een sensationeel artikel over de Belgische baron Maurice Lippens, het toenmalige opperhoofd van Fortis en diens broer Leopold aka “het varken”. De gebroeders waren volgens Party notoire kindervrienden. De gegevens voor dat artikel kwamen rechtstreeks uit de bulderende serie “Adel verplicht” van Kleintje Muurkrant, dat daarvoor zijn aker had laten zakken in de zogenaamde X-dossiers (2). Baron Maurice trok het weekblad voor de kadi en eiste rectificatie. Het verweer van de Party-bef dat de publicatie steunde op al eerder ontplofte bommen op de site van Kleintje Muurkrant vond geen gehoor. De baron had nog nooit van die site gehoord. Nee, nee. Party ging nat en moest een rectificatie tussen de nietjes plempen. Plus de fooi van 12.500 euro overmaken naar een voor ons onbekende rekening. Kleintje Muurkrant voor het luik? Nee. Rectificeren? Nee. Curieus? Ja.

En dan wat recenter. Half april 2018 ontstond met name rond de Dom van Rijk de Gooyer een hoop drukte over het in die periode op de markt gesmakte boek “Crimineel Utrecht”. Daarin kwamen ondermeer passages voor uit het bonte leven van “kunsthandelaar” Duco Keulen en die vond dat a) niet prettig en b) hier en daar onjuist. Hij dreigde dan ook met een kortgeding. Maar daarbij bleef het eigenlijk zo'n beetje. Achter de schermen schijnt er wel nog flink touw te zijn getrokken, maar wat er nou precies is afgesproken en/of is geëffectueerd blijft diffuus. Duidelijk is wel, dat de onwelvoeglijkheden over Duco aka Ducalo Keulen in het verleden al redelijk uitgebreid door Kleintje Muurkrant waren uitgeserveerd (3). Daarnaast waren we ook zo vrij om een gevalletje irregulier zakkenvullen van Ducalo's broer professor mr. Berend Ferdinand Keulen jr. in de publieke arena te jagen. Ging om een gevalletje effectenhandel met voorkennis rond het millenium, waarvan de voorzet werd gegeven door Berend's echtgenote (4). Dat leverde een aangifte op en serieus geneus van beurssmurfen, die naar verluidt tot de slotsom kwamen dat de aangifte hout sneed. Wil overigens niet zeggen dat Berend en zijn vrouwtje een zware douw kregen. No way. Hooguit een deukje in hun respectievelijke carrières, maar de tijd en friends in high places helen in dit milieu over het algemeen rap rap alle wonden (5). En waar vinden we onze professor mr. tegenswoordig onderandere terug? Bij het Klachteninstituut financiële dienstverlening aka Kifid (6). Als “rechter”. Wat? Breekt uw klomp? Nou, wij zijn al heel lang geleden gestopt met nieuwe te kopen. Is geen doen. Stay tuned (JP).

(1) Even aanklikken hier en hup daar is Alexander.
(2) Een serie waar we trots op zijn. Een must-read.
(3) Zie de serie “Tussen beffen en piraten”.
(4) Zie dezelfde serie en de afleveringen 34 tot en met 39 van de serie “Tussen premies en piraten”.
(5) Een van die friends zou deze Utrechts Landschapliefhebber zijn.
(6) Zie de duivelse aflevering 666 en de aflevering die daarop volgt van de serie Octopussy.