zaterdag 10 september-2005
Zie je het voor je? Een shop met de laatste snufjes op electronisch gebied in een kleine stad. Hoort bij een hi-tech keten op dat terrein. Op een dag stuurt de hoogste baas van die keten een stageloper naar dat filiaal. Wel een beetje een Abdul-type. Maar een leuke gozer en erg ijverig. Al heel gauw is Abdul populair bij het hele personeel van de shop. En wat denk je wat? Na overleg tussen de hoogste baas en de filiaalhouder krijgt hij aan het eind van zijn stage een vaste aanstelling. Iedereen blij.
Dat duurt niet lang. Er beginnen uit het magazijn dingetjes te verdwijnen. Kleine dingetjes.
Maar toch. Op wie begin je dan te letten? Tuurlijk, op Abdul. Filiaalhouder Ruud laat hem een beetje in de gaten houden en ja hoor, eerste prijs. Abdul loopt te jatten.
Wat doet Ruud? Hij neemt contact op met de grote baas en vraagt of hij Abdul door een paar bromsnorren moet laten ophalen. Ja, dat komt misschien in het lokale sufferdje en nee, da’s geen reclame. En je krijgt misschien wat vragen van een bijdehand in de ondernemingsraad. Maar op zich is dat allemaal niet zo problematisch. De volgende dag zit het lokale sufferdje al om een paar makrelen en die bijdehand in de o.r. krijgt te horen dat ie beter zijn best moet doen omdat ie anders op de keien gaat. Dus zegt u het maar.
Zegt de grote baas tegen Ruud: laat die jongen gewoon zijn gang maar gaan. Kijken wij aan wie hij die spulletjes verkoopt en of hij bij een bende hoort. De volgende weken en maanden sleept Abdul een wagonlading aan hi-tech onderdelen voor een super ghetto-blaster de winkel uit. Onder het toeziend oog van een stel speurneuzen die de hoogste baas naar de kleine stad heeft gedirigeerd.
Abdul blijkt de spulletjes naar zijn geboorteland over te hevelen. Helaas, sinterklaas, aan het thuisfront hebben ze er niks aan zonder een fatsoenlijke handleiding. Probleem voor Abdul. De handleidingen zitten in een kast waar hij niet in kan. De grote baas grijpt in. Abdul krijgt een Duits exemplaar toegeschoven om in het Nederlands te vertalen. Een week daarop neemt ie de poten naar zijn geboorteland en krijgt daar de leiding over de bouw van een nieuwe fabriek van super ghetto-blasters. En wie schieten hem te hulp als de bouw wegens onverwachte technische moeilijkheden stagneert? U raadt het al. De grote baas en werknemers van Ruud. Langs een omweg waren ze al die jaren stiekem bezig geweest een nieuw franchisebedrijf uit het zand te trekken. Zonder dat de concurrentie daar weet van had.
Uiteraard raakt in het kleine stadje al snel bekend dat Abdul met de oosterzon naar zijn vaderland was teruggekeerd. En ach, hoe gaat dat in een klein stadje? Er zoemt al snel rond dat Abdul het nodige had gejat bij zijn baas. Het sufferdje krijgt er lucht van en zelfs het provinciale teeveestation komt in beweging. Een beetje vervelend voor het hi-tech bedrijf.
Dus besluit de grote baas Abdul voor de leeuwen te gooien. Kon ook makkelijk want die zat toch ergens in Verweggistan en was onbereikbaar voor de bromsnorren. Het schandaal wordt flink opgepompt, de ondernemingsraad schreeuwt gecontroleerd moord en brand en Ruud krijgt tussen neus en lippen door een brevet van onvermogen. Abdul wordt bij verstek veroordeeld wegens grootscheepse diefstal. Maar om hem binnenboord te houden wordt dat vonnis later dan weer herroepen via de vormfout-gambiet. End of story.
Tot Abdul jaren later de boel toch blijkt te hebben belazerd. Hij had spullen doorverkocht aan de concurrentie. En de opgewonden berichtgeving daarover biedt Ruud weer de mogelijkheid om zijn gram te halen. Hij brengt voorzichtig naar buiten hoe het allemaal is begonnen.
Gisteravond meldde het provinciale teeveestation dat Abdul’s strafdossier verdwenen was. Leuk nieuws. Alleen jammer dat de franchisehouder uit Verweggistan nog steeds een dief werd genoemd. Want als je met toestemming van de hoogste baas de winkel leeghaalt, ben je dan een dief? Nee toch?

donderdag 15 september-2005
Op 24 mei 1974 kreeg Indira Gandhi, de toenmalige premier van India, een telegram. Dat luidde: “The Buddha is smiling”. Vanwaar dat goede humeur bij die bolle? Een wetenschappelijk team had net daarvoor met succes de eerste nucleaire Hindu-bom tot ontploffing gebracht. Vandaar.
Iedereen “verrast”. Niet alleen de Amerikaanse en Canadese partners binnen het project, maar vooral buurman Boettho van Pakistan. Die beloofde de Paki’s meteen ook zo’n gadget. Al moesten zij er gras voor vreten. Want als hun aartsvijanden zo’n ding hadden konden zij niet achter blijven. Het vormde de opmaat tot ondermeer de Khan-affaire in Nederland.
Volgens de NRC van gisteren heeft de CIA zich met die affaire nooit ingelaten. Noch in de jaren zeventig, noch in de jaren tachtig. Een hele reeks deftige Nederlandse khanebraaiers plus een CIA-rapport uit die tijd moeten aantonen dat ex-premier Lubbers in Japan en bij Argos uit zijn nekharen had zitten te lullen.
Nou hebben wij geen hoge hoed op van die Agency, maar je hoeft die rubberzolen niks te vertellen over het verdeel- en heersprincipe. Als je India zijn gang laat gaan bij het maken van een bommetje terwijl je er met je snotkoker bij staat, kan je tegen de Paki’s niet zeggen “hoho dat mag niet” als die ook zo’n dingetje uit de etalage willen jatten. Al was het alleen maar vanwege het geo-politieke evenwicht in de regio, waar het toch al flink scheef dreigde te gaan door de groeiende macht van de communisten in Afghanistan.
Oorspronkelijk gokten de boys van Boettho op de plutonium-route via Frankrijk om aan een bom te komen. Maar dat ging net zo stroef als een Centurion in de Halvemaansteeg. En ze hadden haast. Dus kozen ze voor de parallelle uranium-route van Urenco. Duurde wat langer, maar was wel een stuk makkelijker. Mede dankzij de beroemde Hollandse koopmansgeest. En de CIA? Die wist van niks. Volgens de NRC.
Oh, en dat zoekgeraakte dossier van Khan? Niks aan de hand. Dat was gewoon over de houdbaarheidsdatum heen en daarom in de versnipperaar gegaan. Zo dat stoepje is weer schoon. Altijd die complottheorieën! Je word er niet goed van.

woensdag 16 november-2005
We hebben hem al een paar keer opgevoerd in de serie “Lubbers had gelijk”: Aurelus Louis (zeg maar Relus) ter Beek. Volgens officiële gegevens tussen maart 1980 en oktober 1986 voorzitter van de Bijzondere Kamercommissie voor de zaak-Khan (“onderzoek naar het lekken van kernenergie-technologie naar Pakistan via de heer Khan”). Wil natuurlijk niet zeggen dat de geachte afgevaardigde Ter Beek zo’n 6 ½ jaar lang alleen maar als een gediplomeerde loodgieter op zoek is geweest naar die lekkages. Maar je mag toch in alle redelijkheid aannemen dat ie niet voortdurend antieke overblijfselen uit zijn neus zat te baggeren. Hij moet met zijn commissie het nodige hebben opgeduikeld en dat in ambtelijke geheimtaal hebben neergelegd in een rapport. Want dat doen commissies in Den Haag.
Nou kennen wij daar geen enkele syllabe uit, maar de vraag is of het de moeite loont om daar achteraan te gaan. Als het errug interessant was geweest, hadden we recentelijk daar wel iets over gehoord. Daarnaast is de huidige stadhouder van de Majesteit in Drente ook nooit geweldig mededeelzaam geweest over zijn bevindingen uit die periode. Toch vonden we in een dossier van De Krant op Zondag (1) een klein bewijs van onoplettendheid. Citaat:

“...Financieel ging het het concern (Urenco, red.) niet naar den vleze en kon het opdrachten goed gebruiken. Dat het daarbij gevoelig was voor sluipwegen was ook in kleine kring bekend.
Minister van Defensie Relus ter Beek kreeg in die tijd bijvoorbeeld als PvdA-Kamerlid en woordvoerder over de ultra-centrifugeproblematiek enkele geheimzinnige documenten, inclusief banknummers, toegespeeld. Daaruit moest blijken dat het belastingparadijs Liechtenstein een tussenschakel zou zijn bij dubieuze transacties. Ter Beek herinnert zich de documenten nog steeds goed. “Ik heb nooit kunnen achterhalen wat erachter zat. Maar ik weet nog wel dat ik die documenten kreeg van werknemers van Urenco. Die zeiden: kunt u niet eens uitzoeken wat er bij ons gebeurt?”, zegt hij nu”.

Vraag is of Relus op eigen houtje met die Urenco-documenten aan het sporten is gegaan of dat ie hulp heeft gezocht bij de BVD (Begraafplaats Voor Documenten). Misschien leuk voor een collega van het Asser Journaal om dat eens uit te vlooien.

(1) Een mislukt initiatief uit 1990.

woensdag 30 november-2005
Als je maar genoeg hengelt is er altijd wel een vriendelijke lezer die te hulp schiet. Zo ook met onze smeekbede om het rapport van de Commissie Ter Beek, die indertijd 6½ jaar is bezig geweest om de affaire rond de vader van de Pakistaanse atoombom een beetje fatsoenlijk achter elkaar te krijgen. Wij meteen neuzen. En wat vonden wij op pagina 25 van het parlementaire onderzoek onder het hoofdje 5.4 Assistentie van Khan? Het volgende:

“De werkgroep heeft zich ook nog beziggehouden met de vraag of en in hoeverre Khan heeft kunnen beschikken over actieve assistentie. Daarbij is met name bezien of binnen FDO respectievelijk UCN-Almelo daarvan sprake was. Op grond van de huidige stand van het onderzoek is van zulke assistentie noch bij FDO noch bij UCN gebleken. Duidelijk is wel dat de beide in 1976 en 1977 gedurende enkele weken bij FDO werkzaam geweest zijnde afname-inspecteurs van Pakistaanse nationaliteit tot actieve helpers van Khan moeten worden gerekend gezien het doorgeven van de brief van Khan aan de hiervoor bedoelde medewerker van FDO (naar alle waarschijnlijkheid de later door de BVD geterroriseerde klokkenluider Frits Veerman, red.), waarin om vertrouwelijke gegevens wordt gevraagd. Nog onduidelijk is of Khan’s in ons land verblijvende broer (Latif, red.) een rol in deze zaak heeft gespeeld.
Duidelijk is ook, getuige onder meer de inhoud van Khan’s brieven aan zijn ex-collega’s respectievelijk in december en juni 1977, dat Khan wel actieve assistentie heeft gezocht.”

Dus nadat Khan eind 1975 met zijn gezin aan zijn stutten trok naar zijn thuisland, kwamen twee Pakistaanse afname-inspecteurs een paar weekjes bij FDO neuzen om te zien wat voor gadgets de Stork-dochter in de aanbieding had op ultra-centrifugegebied, hoe die gadgets werkten etcetera. En dat terwijl Khan al vóór zijn vertrek in het beduimelde boekje van de BVD stond wegens een paar “incidenten” en daardoor ook op instigatie van minister van EZ Lubbers was weggepromoveerd binnen FDO. Vreemd.
Nog vreemder is dat de commissie Ter Beek gemakshalve maar vergeet te vermelden, dat die afname-inspecteurs niet zomaar uit de yellowcake kwamen vallen. Kort nadat Khan namelijk definitief was vertrokken naar Pakistan, reisden een paar pr-medewerkers (i.c. verkopers) van FDO hem achterna. Uiteraard niet om te vragen naar zijn gezondheid, maar om een paar nucleaire ordertjes te kunnen noteren. Eens temeer vormt dat bewijs voor de stelling, dat een belangrijk segment van het Nederlandse bedrijfsleven stond te trappelen om het embrionale Pakistaanse atoomprogramma op gang te brengen (1). Vanwege geo-politieke overwegingen gedoogd of hier en daar zelfs gesteund door de Nederlandse regering, op aanraden van de BVD en de CIA. Een geheime agenda, waarvan nog weinig mensen boven hun theewater raken. Ondanks het feit, dat die kwalijke handelspolitiek onder het adagium “zo de wind waait, waait mijn jassie” 35 jaar na dato voor een geweldige hoop heisa zorgt in de wereld. Stay tuned.

1. Datzelfde segment was een paar jaar later ook bezig om op hetzelfde terrein Iran te faciliteren (zie de serie “Lubbers en de muzelmannenbom” op onze Followup-site)

zondag 11 december-2005
Woensdagmiddag vindt er in de Tweede Kamer een nieuw debat plaats over de affaire rond de Pakistaanse “atoomspion” Khan. Jawel. En daarvoor is zegge en schrijve bijna twee uur uitgetrokken. Dat wordt blijkbaar genoeg gevonden voor de discussie over de wc-rol die Nederland heeft gespeeld bij dit mega-schandaal, dat begon in de jaren zeventig en eindigde... ja, wanneer eigenlijk precies? Tot de Paki’s een atoombom in het India’se doel konden pushen? Met hulp van Slebos, Burgers, Brabers, Barendregt en andere linkmiegels?
Hoe dit zij, de jongens en meisjes die ons vertegenwoordigen gaan in ieder geval in de clinch over het vrijgekomen rapport van de ambtelijke commissie Bos, de uitzending van Zembla op
7 november en het verdwenen strafdossier Khan. Wat dat laatste betreft heeft Donnie al aan de Kamer laten weten dat het strafdossier ergens tussen 2000 en 2003 over de houdbaarheidsdatum heen was en toen in de papiermolen is gejonast. Je kan niet alles bewaren.
Blijven we toch zitten met de vraag die wij al eerder hebben gesteld in het artikeltje “Pinocchio, que face tu?” dd. 26 oktober 2005. Kort daarvoor had Donnie namelijk op vragen van SP-kamerlid Krista van Velzen geantwoord, dat hij na grondig onderzoek van het dossier-Khan niets had kunnen vinden over een mogelijke inmenging van de CIA bij het besluit om Khan in 1986 niet te laten vervolgen wegens spionage.
Afgezien van de vraag of in het geval van de vader van de islamitische atoombom wel sprake was van een volwassen James Bond-act vielen wij over de term “grondig onderzoek”. Hoezo grondig als het dossier al door de papiermolen was gejaagd? Was het onderzoek van Donnie dan helemaal niet zo grondig en lulde hij maar wat om van Van Velzen af te zijn? Of stond de inhoud op een stel diskettes van de AIVD? Kijk, dan is er ook voor ons nog hoop.
Dus we gaan er eens lekker voor zitten woensdagmiddag. En ‘savonds speelt Heerenveen tegen Levski Sofia. Woensdag? Kan niet meer stuk.

vrijdag 16 december-2005
Jammer, afgelast. Het debat over de Khan-affaire moest woensdagmiddag wijken voor het doormidden zagen van Rita Verdonk. Ook leuk. En wat de Khan-story betreft: wat in een goed reactorvat zit, bederft niet.
Ondertussen heeft Oranje-donor Brinkhorst ook nog wat oude, tot nu toe geheime addenda uit de collectie-Bos vrijgegeven. Met ondermeer een brief van de Pakistaanse proliferatie-kampioen aan Chris van de Klauw, minister van Buitenlandse Zaken uit het kabinet van Gretta-apostel Dries van Agt en reactionair conservatief Hans Wiegel.
In die brief van 1 augustus 1979 verdedigt Khan zich heftig tegen de aantijging dat hij een spion zou zijn geweest, die na het ontploffen van de Hindoe-bom door president Bhutto uit de slaap zou zijn gewekt om bij het FDO en de UCN alle nucleaire geheimen achterover te drukken waar hij de hand op kon leggen.
Een leuke strofe uit die brief willen wij u niet onthouden:

“... Proces- en fabrieksinformatie zijn gretig aan ons verkocht door vele Amerikaanse en Europese ondernemingen (met uitzondering van Nederlandse). Wij konden kiezen uit een groot aantal mededingers. Alle materialen en het grootste deel van de installaties is afkomstig uit de Verenigde Staten – de financiële godfathers. Als je goed betaalt kan je alle know-how en plannen van Capenhurst (1) en waarschijnlijk ook Almelo aanschaffen. De Britten verkochten ons gedetailleerde proces-informatie van Capenhurst en als u meneer X van het FDO naar me toestuurt zal ik hem de documenten laten zien. Het machine-ontwerp is van Frans/Italiaanse origine, op mijn advies door ons zelf gemodificeerd. Noch FDO noch welk Nederlands bedrijf dan ook heeft ons ooit iets aan inlichtingen verkocht. Wij hebben er zelfs vanaf gezien om Comprimo over de streep te trekken toen een agent van het bureau ons verrijkingskennis aanbood. FDO weigerde orders ter waarde van zes miljoen alleen omdat daarbij wat know-how over de krimppassing-machine kon worden gelekt. Dat heb ik gerespecteerd en we hebben nooit geprobeerd om uit Holland know-how los te weken”.

Geinig briefje van Abdul. Vooral dat Nederland geen know-how heeft verkocht is een dijenkletser. Maar dat de Amerikanen voor de spullen hebben gezorgd en de Britten voor een kluitje kennis geeft eens temeer aan, dat de vader van de Islamitische bom eigenlijk helemaal geen spion was. Alles werd keurig aangeleverd. En voor een groot deel betaald met hero-dollars. Het klinkt haast ordinair, maar dat is het ook. Stay tuned.

1. In Capenhurst is het Britse hoofdkwartier van Urenco gevestigd.

donderdag 26 januari-2006
Frits Veerman kan het schudden. De klokkenluider in de zaak Khan, wiens leven zoals te doen gebruikelijk na dat luiden van de klok door de Nederlandse overheid voor een deel naar de kloten is geholpen, krijgt geen eerherstel. Laat staan een financiële tegemoetkoming voor de geleden schade of een lintje van Bea. Noppes.
Dat viel op te maken uit het beschamende debat over de nucleaire “spionage”-affaire uit de jaren zeventig, die in de decennia daarna wereldwijde gevolgen kreeg. De drie Stooges uit de Balkenbende (ZKH Brinkhorst, gesecondeerd door Donnie en Remmie) vonden dat geouwehoer over Veerman van de geachte afgevaardigde Van Velzen maar niks. De ernstige ZKH vond dat we die zaak niet moesten oprakelen. De grappige Donnie (“ik ben bijna klaar met mevrouw Karimi”) vond dat het zijn pakkie-an niet was, omdat de zaak rond de voormalige FDO-fotograaf nooit het bureel van het OM-gebefte had gehaald. En de domme Remmie wist niet eens wat de zaak-Veerman inhield. Brullen.
Ook over de kwestie Slebos was het gieren geblazen. De vriend van Khan, die tot in deze tijd toe de Paki’s heeft geassisteerd bij het maken en perfectioneren van de Islamitische atoombom, kreeg onlangs daarvoor een strafje van één jaar, waarvan acht maanden voorwaardelijk. Da’s effe wat anders dan Frans van Anraat. Die kreeg 15 jaar voor zijn mik omdat Snorremans met de chemische troep die Frans had aangesleept de Koerdische bevolkingsgroep in Irak had gemillimeterd. Kijk, dus als die Paki’s bijvoorbeeld buurman India hadden verrast met een ouderwetse nucleaire strafbully, dan had Slebos waarschijnlijk van de kadi wat langer mogen zuchten in een benauwd staatsonderkomen.
Wat dat betreft bleven de drie Stooges keurig in de pas met hun vroege voorgangers, die na de oorlog nalieten om luitjes als professor Kistemaker langdurig op te bergen wegens hun inspanningen om Adolf cs. aan een atoombom te helpen. Snorretje had hem niet op tijd gekregen, had hem dus ook niet gebruikt, dus was Kistemaker niet strafbaar. Amen.
Maar we moeten niet blijven zeiken over dingen die in het (verre) verleden fout zijn gegaan.
Daar schieten we niks mee op. Sorry Frits. Stay tuned.

woensdag 25 januari-2006
Vandaag vindt in de Tweede Kamer het uitgestelde debat plaats over de “spionage”-affaire rond de Pakistaanse metallurg Abdul Qadeer Khan, de vader van de Islamitische atoombom.
Met het tot voor kort geheime rapport van de commissie Bos uit de jaren tachtig als roadmap. Kan heel leuk worden. Vooral na de uitspraken van oud-premier Lubbers in Japan, dat de toenmalige BVD zowel in de jaren zeventig als tachtig op last van de CIA dezelfde modus operandi toepaste als het IRT in de jaren negentig. Laat die onverlaten hun gang gaan, infiltreer hun netwerk, lever zo veel mogelijk wat ze vragen en als we dan alles van ze weten rollen we de hele boel op. Ja, doei.
Het enige wat in wezen in Nederland werd opgerold was Henk Slebos, decennia lang Abdul’s gabber en leverancier. En wat kreeg ie na al zijn medewerking aan het bouwen van die bom? Een jaar, waarvan acht maanden voorwaardelijk. Dat lijkt sterk op een doorgestoken Klaver Aas en dat is het ook. Khan heeft al verklaard dat de meeste spullen voor zijn nucleaire pretpark uit de Verenigde Staten kwamen en het zit er vet in dat Henk daarover een alleraardigst boekje kan opendoen. Conclusio: Henk werd met een paar fluwelen handschoenen onder zijn fluit gekieteld en werd rapido naar huis gestuurd met het consigne verder zijn bek houden. Ook cq. juist tegenover Zembla.
Wat ie tegenover de AIVD en CIA heeft uitgekraamd weten we niet en zullen we waarschijnlijk ook nooit weten. Misschien was het voldoende voor de professionele snuffelaars om de jacht op Abdul opnieuw te openen. Want die zit onbestraft en beschermd door de Pakistaanse regering in zijn villa te klaverjassen tot ie omvalt. Terwijl de Yanks hem graag eens aan de tand zouden willen voelen over zijn strapatsen in Iran. Als oom Abdul nou eens onomwonden kon/wilde verklaren, dat die baarden in Teheran bezig zijn met het bouwen van een eigen bom is het kip in het pannetje en kunnen ze die fabriek met enig goed fatsoen in puin gooien. Tot nu toe is dat niet gelukt. Maar wie weet doen nog een paar bombardementen op durpen aan de Afghaanse grens wonderen.
Dat zijn bespiegelingen. Vanmiddag is het echte vuurwerk in de Kamer. Kunnen we met eigen ogen weer eens zien hoe vies en vuns het is.

dinsdag 31 januari-2006
Die Koen Dassen heeft de zak gekregen. Wie? Koen Dassen. Het hoofd van de Belgische Staatsveiligheid. Hij had niet adequaat ingegrepen toen in 2004 een bedrijf uit Temse een multi-use oventje aan Iran leverde. Kon gebruikt worden voor het afbakken van een pain de luxe, maar ook van een atoomraket. Foutje bedankt zou je zeggen, ware het niet dat de CIA al vantevoren voor het dreigende echec gewaarschuwd had. Die voelde zich dus behoorlijk in de schoenen gezeken en protesteerde.
Nog niks aan de hand misschien, maar er waren ook isostatische persen aan de Perzen geleverd. En ook die kunnen heel handig zijn bij het produceren van nucleaire spulletjes. De dienst van Koen bleek flink gefoezeld te hebben bij het in elkaar flansen van een officieel rapport over de vaginale manier waarop ze deze twee kwesties had behandeld. Gevolg: de desbetreffende minister stond voor Jodocus bij het inlichten van het parlement. Koen dus exit.
Zo hoort het wel, maar als we ons goed herinneren is er geen ruk in die richting gebeurd toen de Khan-affaire bij ons in volle hevigheid losbarstte. De verantwoordelijke heren bij de BVD bleven lekker zitten. Het enige wat ze in wezen deden was klokkenluider Veerman een klotenleven bezorgen.
Een bewijs uit het ongerijmde dat Lubbers gelijk had. De CIA en de BVD lieten Pakistan bewust zijn gang gaan bij het verzamelen van de nodige nucleaire Lego om zijn eigen bom te vervaardigen. In ruil voor steun aan de strijd tegen de Ruskies in Afghanistan.
Maar met die baarden in Iran ligt het anders. Jammer voor Koen, maar zo gaat dat als de kokkenluider George Bush heet in plaats van Frits Veerman. Stay tuned.

donderdag 29 november-2007
De Amerikanskis schijten gallons ruwe olie. Dit zeldzame natuurverschijnsel doet zich niet toevallig voor. Het is namelijk op gang gekomen door de politieke ontwikkelingen in Pakistan. Er zijn zelfs al berichten dat ze de bewaking van het nucleaire suikergoed van Sint Abdul Qadeer Khan van de Pakies hebben overgenomen. Om te voorkomen dat straks de jongens van Bin er wat van meenemen en het jolig gaan uitstrooien boven een stel westerse grote steden of zo. En dan te bedenken dat een stel gretige Nederlandse grissers Abdul driftig hebben geholpen met het in elkaar flansen van het centrifuge-orgel. Nee, da's waar, ze deden het niet in hun uppie. Branchegenoten uit de VS, Canada, Duitsland, Zwitserland, Japan, Engeland en zelfs Rusland hebben dapper meegewerkt aan het ontwikkelen van de Islamitische bom.
Een land vond het allemaal niet zo prettig wat er in zijn achtertuin gebeurde. Dat was Israel. En waartoe dat ongenoegen kon leiden bleek op 7 juni 1981. Toen ging Saddammeke's nucleaire droom aan gort door het platbombarderen van de Osiraq-reactor bij Baghdad. Maar Pakistan was kennelijk een woestijn te ver. En bovendien waren de grootste sponsors van Israel bezig met een ingewikkeld potje poker in Afghanistan om de Ruskies eruit te sodemieteren. Gesteund door Pakistan en de jongens van Bin. Dus gingen de Israeliers over tot andere maatregelen. Achteraf vergeefs. Maar achteraf kijk je een koe in haar darkroom.
Volgens een nieuw boek over deze materie (1) probeerden ze door bomaanslagen westerse participanten aan het Pakistaanse nucleaire project te weerhouden van verdere deelname. Zo bezorgden ze Heinz Mebus, een goeie vriend van Abdul, uit het Duitse Erlangen een bombrief op zijn deurmat. En idem dito met een sterretje bij de Zwitser Eduard German. Het baasje van CORA Engineering, dat er ook zo heerlijk op los prolifereerde. Beide heren verloren noch hun leven noch losse onderdelen. Alleen de hond van Mebus legde het Unox-loodje. Bij een daaropvolgende bomaanslag tegen de voorpui van een bedrijf in het Duitse Markdorf bleef het bij wat glasgerinkel.
Dat alles gebeurde in 1980/1981. Daarna werd het stil. Of onze bloedeigen ingenieur Henk Slebos puur mazzel heeft gehad of dat hij gespaard bleef vanwege een dubbele agenda vermeldt het boek helaas niet. Maar je kan niet alles hebben. Zelfs niet van de Sint. Stay tuned.

1. "Deception" van Adrian Levy en Catherine Scott-Clarke

donderdag 29 oktober-2009
Je kan wel roepen "ik zeg nog zo, geen bommetje". Maar dat helpt niet in een land als Pakistan. En hoe meer je met drones rondstrooit, met Glocks17 rondrost en de boel papt en nat houdt met blackwater, hoe eerder de dag lijkt te komen dat discipelen van Captain Caveman hun activiteiten uitbreiden naar Kahuta. Het ouwe hoofdkwartier van Abdul Qadeer Khan. De man die dankzij onze genereuze steun de vader van de Islamitische atoombom werd. Een steun die al begon tijdens zijn verblijf in Delft, waar hij volgens de officiele versie in 1967 zijn studie afrondde. Om vervolgens in Leuven nog meer kennis en kennissen te vergaren. Dat Belgisch avontuur zou vijf jaar hebben geduurd. Toen studeerde hij af en viel met zijn metallurgische neus in de nukeboter bij het FDO in Amsterdam. De rest is bekend. Voor zover die ons verteld is.
Brengt ons op een nieuwe story. Gaat over de vijfjarige periode waarin hij in Belgie zou hebben gestudeerd. Dat zou volgens nieuw aangeboorde bronnen niet helemaal juist zijn. Vriend Khan zou namelijk in de jaren 1967/1969 bij Fokker hebben gewerkt, alwaar meneer rondstapte met een badge met een volle kleurenbalk. Abdul Qadeer had namelijk een B-Clearence. Tot het niveau geheim mocht ie overal in grasduinen. Maar net als later bij het FDO en bij Urenco liet de populaire Paki zich daardoor niet weerhouden. Althans, zo is het verhaal. Voor meer lekkere hapjes uit deze kakelverse cuisine... stay tuned.

vrijdag 30 oktober-2009
Van wie hij een zetje kreeg bij zijn sollicitatie bij Fokker weten we niet, maar het onderzoek naar Abdul Qadeer Khan's achtergronden stelde niet al teveelvoor. Ondanks het feit, dat hij werd gescreend door twee erkende speurneuzen: Herman H. en John W.. Respectievelijk namens de afdeling industriele beveiliging van de inlichtingendienst van de luchtmacht en de afdeling Personeelszaken van Fokker zelf. Uiteraard allebei met een lifeline naar de toenmalige BVD. En dat was niet voor niks, want Abdul zou gaan knutselen op het Technologisch Centrum waar allerlei zaken voorbijtrokken die op het verlanglijstje van de Ruskies stonden. Zoals de techniek van verfijning bij metaal op metaal. In verband met een ongezonde belangstelling daarvoor werd in die periode een meneer Kuznetsov vriendelijk verzocht op te zouten naar Moskou. Maar onze vriendelijke vriend Abdul nam volgens onze informant de hele technische documentatie van dit project voor studiedoeleinden mee naar huis. Iets wat hij later zou herhalen met paperassen van het FDO en Urenco. Ook bij die clubs had hij trouwens naar later bleek zonder al te nauwkeurige screening zijn entree gemaakt. Daar was nogal wat deining over, ondermeer in de Tweede Kamer. Maar daar wisten ze ook niet dat Abdul al in een eerder stadium door de screeningsmolen was gehaald. Bij Fokker. Stay tuned.

maandag 2 november-2009
Toen in 1979 de eerste berichten over Abdul Qadeer Khan's nucleaire strooptocht in de internationale mainstream terechtkwamen kregen ze bij Fokker een volwassen beroerte. Had vriend Khan ook bij hun aan verboden boompjes geschud? Er werd binnen het toen nog in volle bloei staande bedrijf aan van alles gefrutseld waarvoor in een land als Pakistan en aanpalende gemeentes zomaar een veld vol kamelen werd neergelegd. Zoals aan de al eerder vermelde verfijning van de metaal-op-metaal techniek, aan radarapparatuur, Honeywell zonnepanelen voor het satellietprogramma van de NASA, de Goalkeeper, de aandrijving van een standaardfregat en onderdelen van de Atlantique Breguet. Om eens een leuk lijstje inmekaar te hangen.
Wat doe je in zo'n geval? Je belt de BVD en je zegt dat er nog een vette file van Khan bij jou in de kluis ligt. Aldus geschiedde. En binnen twee uur kwamen een paar hoge jongens uit het geheimzinnige wereldje van de vaderlandse speurneuzen bij Fokker binnenzeilen: een BVD-er van wie de naam bij onze bron niet meer naar boven wilde borrelen, kolonel D. van de Marine Inlichtingen Dienst en kolonel B. of kapitein S. of allebei van de Luchtmacht Inlichtingendienst (1). Er volgde een ernstig gesprek met veel koffie. De dossiers werden doorgenomen en aan het eind van de rit meegenomen. De Fokkers werd nog eens uitbundig gewezen op hun zwijgplicht.
Er kwam een onderzoek op gang. Vooral naar de manier waarop Abdul eventueel interessante spulletjes naar zijn vaderland zou hebben kunnen loodsen. Er kwam een bedrijfje uit het Haarlemse omhoog, een meneer op de Iraanse ambassade en een dochteronderneming van Blauwhoed. Maar echte bewijzen? Nou nee. De zaak werd begraven. De schade viel mee en er was al genoeg gezeik over Khan. En de Tweede Kamer? Ja, daaag.

(1) Nog een vette annekedote: kapitein S. was getrouwd met een Israelische dame, die heel wat alleraardigst materiaal richting Tel Aviv sluisde. Maar what's new pussycat?

woensdag 24 maart-2010
Nou, nou, wat een nieuws. De huidige Paki-regering heeft besloten om onze ouwe bekende dr. Abdul Qadeer Kahn opnieuw te gaan grillen. Over de vraag aan wie deze dr. Strangelove zijn nucleaire spulletjes heeft verkwanseld. En wie hem daarbij heeft geholpen. Dat laatste niet alleen buiten Pakistan, maar ook erbinnen. Oftewel, heeft de Pakistaanse overheid (i.c. de snuffelorganisatie ISI) Abdul geholpen bij zijn exportactiviteiten?
Vragen naar de bekende weg misschien, maar vooral de Amerikanski's zouden graag van hoed en rand weten. Met name richting Iran. Zou amusant zijn als daarbij per ongeluk ook het netwerk dat door Sibel Edmonds is blootgelegd en waaraan Valerie Plame zat te morrelen voordat ze in de wind werd gehangen aan de oppervlakte komt. Maar we gokken erop dat we daarover niks zullen vernemen. Net als wij niks hebben gehoord na onze onthulling dat Khan in Nederland niet alleen bij het FDO en Urenco actief is geweest, maar ook op een heikele plek bij Fokker (1). Noppes. Dat zijn inconvenient truths en daar branden wij ons liever niet aan. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 11 t/m 13 van deze serie van eind oktober vorig jaar. Effe Fokker intoetsen op onze zoekmachine en ze verschijnen daar in volle glorie.

Door Jan Portein.

Is dat nou mazzel of pech? Als je met de pet rondgaat voor de verfilming van een real life story en bij twee hoofdpersonen ervan het licht uitgaat. Dat overkwam producer Joris van Wijk van Le Boxeur Films. Die story waarmee hij rondhobbelt gaat over de afgelopen weekend naar het hemelse dakterras verhuisde Pakistaanse “atoomspion” Abdul Quadeer Khan. Aan de hand van een boek over Frits Veerman, die in februari van dit jaar overleed. Beiden zijn in onze annalen terug te vinden, zij het dat Abdul het merendeel van die artikelen voor zich opeiste. Volgens Joris mogen wij een serie verwachten met de spanning van een Le Carré-verhaal gecombineerd met fascinerende Breaking Bad- cq. The Americans-karakters. En wat denk je? Het script is al klaar! Nou het gekke: wij van KM hebben nooit iets van Joris vernomen. Terwijl wij toch als het om fascinerend gaat het nodige aan het basisverhaal van Veerman hebben toegevoegd. Zoals Abdul's irreguliere activiteiten bij Fokker (1) en de gretige rol van het Nederlandse bedrijfsleven en Haagse apparatchiks zowel bij de opbouw van de Pakistaanse ultracentrifuge in Kahuta als bij de logischerwijs daarop volgende geheime onderhandelingen over de leverantie van de broodnodige splijtstof (2). Onder toeziend oog van Nederlandse speursmurfen en hun Amerikaanse collega's. Toegegeven, wij kennen het script van Joris niet, maar we voelen aan ons water waar dit op uitdraait. Jammer. Stay tuned.

(1) Zie de afleveringen 11, 12 en 13 van deze serie.
(2) Neust u gerust eens rond in de serie “Lubbers en de muzelmannenbom” en aflevering 12 en 13 van de “Beverwijkfiles”.