zondag 1 februari-2009
Vorige week mochten wij van het grootste dagvod van Nederland vernemen, dat het in het bezit was gekomen van een lieflijk voorraadje correspondentie en processen verbaal over Koos Spee. Sinds januari 1996 de Haagse paus van de openbare weg, die kortgeleden plotseling besloot die baan te dumpen. Verder hebben we daar niks meer van gehoord, maar je vraagt je af of er een oorzakelijk verband is tussen voornoemd voorraadje bij het dagvod en het schielijke vertrek van Koos. Een ding was wel duidelijk: vier jaar geleden was in de hal van zijn bungalow een zware bom ontploft. Afzender NN. Reden onbekend. Nou genoot Koos geen grote populariteit bij de aanbidders van de heilige gemotoriseerde koe, maar een bom bij iemand bezorgen vanwege een als onterecht ervaren plakker lijkt ons gewoon niet waarschijnlijk. Maar wat dan wel? Nou is Koos niet altijd de moraalridder van de weg geweest. Hij is in de jaren negentig ook een flink tijdje fraudeofficier geweest en zal in die periode zonder twijfel tegen andersoortige wetsovertreders zijn aangebumpt. Daarvoor verwijzen wij met enige graagte naar ons artikel "Shady" (74) dd. 25 juni 2008. Gaat ondermeer over een ziekenfondsfraude van heb ik u daar uit 1992, waarin Koos als OvJ schitterde naast de inmiddels rip zijnde troubleshooter Paul Sturkenboom. Of in die fraudecategorie wel luitjes rondwaren die een bommetje wel zien zitten? Weten we niet.
Soms zouden we wel eens willen dat de postman bij ons eens wat vaker twice belde met een pakketje correspondentie en processen verbaal. Maar ja, wij zijn geen groot dagvod. Dus wat het gevalletje Koos betreft wachten we met spanning af wat ze daarvan brouwen aan de Basisweg. Spannend.

woensdag 11 maart-2009
Stel je bent 29 en je hebt 10 meloen dollar per jaar te besteden uit het trust fund dat je vader ooit voor je heeft aangelegd. Je hebt een leuk vrouwtje en een leuke dochter en het woord kredietcrisis ken je uit het lokale sufferdje. Zit je toch op een flink bos baccarats zou je zeggen. Nou ene James G. Cummings uit de metropool Belfast in Maine zag dat even anders. Hij koeieneerde jarenlang voornoemd vrouwtje, adoreerde samen met een stel buddies van de National Socialist Movement de lookalike van Charlie Chaplin, zette af en toe de ventilator aan om zijn swastikavlag te laten wapperen en raakte helemaal uit zijn voegen toen Barry Obama president werd. Na die schokkende gebeurtenis werd James snel gekker, liep "dirty bomb, dirty bomb" mompelend door het huis en mixte chemicalien in de gootsteen. Tot de frisse morgen van 9 december 2008. Toen schoot zijn vrouwtje hem voor de ballen en belde de smurfenpost. Die kwamen met gillende sirenes voorrijden, voorzagen vrouwtje Cummings van een paar stalen manchetten, brachten dochtertje Cummings ergens onder en deden huiszoeking. Daarbij troffen zij in de kelder de alleraardigst gevulde scheikundedoos van James aan. Met flinke hoeveelheden hydrogeen peroxyde, uranium, thorium, lithium, aluminiumpoeder, beryllium, boron, ijzeroxyde, magnesium en nog een dotje springstof. Hij kwam nog wat cesium-137, strontium-90 en cobalt-60 tekort voor een overtuigend stukje vuurwerk tijdens de inauguratie van Barry, maar er werd aan gewerkt. Deze info komt allemaal uit een officieel FBI-rapport en is ook al maanden in handen van de mainstream pers. Gefundenes Fressen? Blijkbaar niet. Mogelijk een seintje gehad om de zaak hush hush te houden. Om het onderzoek van de smurfen en de FBI-neuzen niet in de wielen te rijden. Desondanks is een ding al onder de achterdeur gesijpeld: de leverancier van de uranium was een Amerikaans bedrijf. De naam is... geheim. Vreemd, maar we krijgen ineens de neiging een grafkrans te bestellen en "Je naam in de sterren" door de speakers te laten knallen. Raar volk, die Amerikanen.

zaterdag 14 maart-2009
Een telefoontje van een vrouwtje met relatieproblemen en hop, zeven MAROKKANEN uit hun verschoning gehaald onder toeziend oog van grote smurf Bernard Welten, zilveren wereldburgemeester 2006 Job Cohen en hoofdbef Herman Bolhaar. Het personeel van IKEA kreeg weer eens een extra vrije dag plus psychiatrische hulp. De bios en een stel aanpalende winkels konden het ook vergeten. En er ging een streep door een wel heel toepasselijk concert van The Killers. Waarom? Nou, de vader van een van de in een papieren overal geknoopte MAROKKAANSE arrestanten bleek een schoonzuster te hebben en de broer van die schoonzuster was in verband te brengen met de terreuraanslagen in Madrid. Dat in de voorbereiding op die aanslagen ook lieden van de Spaanse snuffelgemeenschap een rol hebben gespeeld zullen we hier maar even buiten beschouwing laten. Voor Bernard, Job en Herman was het duidelijk. Er zat naast de lente ook MAROKKAANSE terreur in de lucht. Het explosieve nieuws ging de hele wereld over, Job ging voor goud en Geert kreeg er drie zetels bij.
Inmiddels zijn de zeven MAROKKANEN weer thuis. Alle winkels zijn weer open en de onderdanen van de grote smurf concentreren zich nu op een busje met drie MAROKKANEN, die volgens dat vrouwtje met de relatieproblemen op weg zouden zijn naar Nederland om bij IKEA bomtapijtjes af te leveren. Ja hoor, busje komt zo. Op naar het volgende telefoontje. En nou maar hopen dat het dan wel menens is. Anders moeten we straks weer een afdeling Gladio in het leven roepen om de boel op temperatuur te houden. Net als die TURKEN.

maandag 16 maart-2009
Kijk, nou wordt het pas echt interessant. Om een ongecontroleerde geruchtenstroom op voorhand in te dammen klauterde grote smurf Bernard Welten van zijn Olympus aan de Amsterdamse Elandsgracht voor een babbel met de Volksfiets. Job, Herman en hijzelf hadden een hele goeie reden gehad om in het geweer te komen. Het Brusselse prepaid vrouwtje kwam binnen tien minuten met details over de aanslagen in Madrid "die niemand normaliter weet". Verder spelde ze de namen van de zeven MAROKKANEN helemaal correct en wist ze te vertellen dat een busje met drie MAROKKANEN onderweg was om Ikea en een paar andere lichtende voorbeelden van de vooruitgang een luidruchtige behandeling te bezorgen.
Vooral dat "die niemand normaliter weet" prikkelt onze nieuwsgierigheid. Want dat kan betekenen dat het voornoemd prepaid vrouwtje over een link beschikt met de boeven die de Madrileense aanslagen hebben gepleegd. Zegt Bernard dat dat MAROKKANEN waren. Ja, correct. Maar wel MAROKKANEN met een paar comfortabele Spaanse overheidsconnecties. Een constructie die ook in Londen aan de oppervlakte kwam. Om over Manhattan en de recente uitlatingen van de voormalige Turkse Officier van Justitie Gultekin Avcin maar te zwijgen (1).
Dus zeg, Bernard, als je nou toch verder wil snuffelen ga dan ook eens langs bij de organisatie van gladiolenkwekers in... Brussel. Daar kunnen ze nog veel meer namen van MAROKKANEN tot op de letter nauwkeurig spellen. Gewoon, om een ongecontroleerde geruchtenstroom op voorhand in te dammen. Stay tuned.

(1) Zie "Een bosje Turkse gladiolen" dd. 10 februari 2009. Volgens Avcin zijn alle namen van de leden van de Turkse Gladio-organisatie Ergenekon bekend bij het Brusselse hoofdkwartier van de NATO.

woensdag 25 september-2013
Er lijkt een openingetje te zijn. Een piepklein openingetje. Tussen de USSA en Iran. In Teheran heeft een milde baard het nu een beetje voor het zeggen en die heeft meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om de club van Bankie te verzekeren dat er in Iran niet wordt gefrutseld aan een nucleair bommetje. Barack meteen wat vriendelijker, maar een vredespijp ligt nog wat moeilijk. Ook al omdat Michelle stevig uit haar permanent raakt als er een rooklucht tussen de gordijnen hangt.
Om heel andere redenen zijn ze in Israël not amused over de lichte koerswijziging van de topchirurg in het Witte Ziekenhuis. Want ze mogen zelf dan een pakhuis vol hebben van die explosieve atoomlorren, een ander zoiets gunnen is een moeizaam verhaal. En zeker als het om een baard gaat, ook al is het een milde.
Een van de luitjes die zich daarover recentelijk ferm heeft uitgelaten is de huidige Israëlische president Shimon Peres. Dezelfde man die eind 1974 nog zo'n gloedvolle brief schreef aan Eschel Rhoodie. De toenmalige informatiechef van de Zuidafrikaanse regering en een in die tijd ook bij Elseviers Magazine uiterst populaire intrigant op wereldniveau. Shimon's bedankje had betrekking op Eschel's massagewerkzaamheden die voorafgingen aan een deal tussen Israël en Zuid-Afrika, waarbij de apartheidsregering in 1975 werd voorzien van een paar atoombommen.
Op komende dierendag is vriend Shimon te gast bij onze geliefde teeveester Toine Huys, in diens programma College Tour. Kunnen aanwezige snotneuzen vraagjes stellen aan de president. Over zijn das, zijn handjeschudden met Arafat, Gaza, Syrië, Beatrix, geraniums etcetera. Nou zal het ons toch donders benieuwen of dit heikele nucleaire onderwerp ook voorbijkomt. Jammer dat we in Macao geen contacten hebben. Konden we nog even een weddenschapje erdoor drukken. Stay tuned.

Je mist er wel eens eentje. Gisteren lazen we hier dat Eef Hoos vorige week dust to dust is gegaan in Portugal. Een avontuurlijk ondernemer die er niet voor terugschrok om met home made bommen zijn eisen of die van anderen kracht bij te zetten. En daarover uiterst levendige verhalen kon vertellen. Een daarvan is bij ons voorzichtig geland in noot 6 van het uit maart 2000 daterende artikel “Terp van Tijn” op de site van de Morgenster. Die had betrekking op de aanslag die in november 1994 werd gepleegd op kunstenaar Rob Scholte. Wie een beetje handig is in het uitleggen van Jigsawprodukten of het ordenen van een Rubik kubus kan al redenerend en deducerend erachter komen van wie de opdracht kwam. Voor de eerste lezer die daarin slaagt ligt een Bossche bol klaar. Wel zelf komen halen.

Vanwege de overweldigende reacties op onze revelatie van gisteren nog wat intrigerende details.
Volgens de vorige week naar het eeuwige dakterras verhuisde bomexpert Eef Hoos was er sprake van twee pogingen om Rob Scholte in een baan om de Westertoren te brengen. De eerste bom die onder de BMW van de kunstenaar was geplakt ging namelijk niet af. Dus was een tweede poging noodzakelijk. Problematische factor was de aanwezigheid van een school in de nabijheid. Het projectiel kon in de ogen van de betrokkenen pas worden geactiveerd als er in ieder geval geen kinderen in de buurt waren. Andere voorbijgangers liever ook niet, dus duurde het even voor de gelegenheid zich uiteindelijk voordeed. Bluf? Sensatie? Eef's verhaal klinkt in ieder geval een stuk plausibeler dan het officiële: een handgranaat die met een touwtje aan een paaltje was gebonden. Stay tuned.

Mickey Hoogendijk gezien gisteravond? Bij Ivo Nihil? Niet? Kan altijd nog. Ze was daar voor een goed gesprek over haar leven en over een stel van haar nieuwe fotografieën die zij deze week in Amsterdam exposeert. Uiteraard kwam ook de bomaanslag voorbij die in november 1994 haar leven en dat van haar toenmalige echtgenoot Rob Scholte voorgoed veranderde. Irritant was wel dat ons voor de zoveelste keer werd voorgehouden, dat die zaak nooit was opgelost. Een kouwe kees dus. Iemand had volgens de Amsterdamse speursmurfen een eitje onder Rob's BMW gehangen en met een draadje aan een paaltje vastgemaakt. Auto rijdt weg, pinnetje wordt dankzij dat draadje aan dat paaltje uit het eitje getrokken en boem, daar ging ie. Nou hebben wij in februari van dit jaar nog eens ten overvloede uit de modder getrokken dat er ook een andere versie bestaat. Die kwam uit de mond van de inmiddels met Schorre Gerrit herenigde Eef Hoos. En die kon het weten. Expert als ie was. Maar je kan roepen tot je keel op het dagverblijf van een kraai lijkt, de kees is koud en dat moet blijkbaar zo blijven. Nou vooruit: amen.

Het staat hier wel boven, maar was het wel een bommetje? Het bericht dat Christian van Thillo's Belgische dagvod De Morgen half juli in het publieke domein mieterde. Dat er op een stel strategische plekken in het Vierde Rijk waaronder Volkel Amerikaanse atoomwapens lagen opgeslagen. Dankzij weloverwogen slippertjes van de ex-premiers Van Agt en Lubbers (1) in 2013 wisten we dat namelijk al. Dus een bommetje? Mwa. Overigens blijkt uit deze bijdrage van de NOS dat over de stationering van dat nucleaire speeltuig eerder dit jaar geneuzeld is binnen de NAVO. Aan de hand van een vodje papier met als titel “A new era for nuclear deterrence? Modernisation, arms control, and allied nuclear forces”. En let u dan wat ons betreft vooral op het woord modernisation. Want volgens The Donald en zijn hok vol haviken en vale gieren zijn die wapens behoorlijk ouwe meuk. En bovendien kunnen ze na de druk op een rood knoppie alleen bij het evil empire worden afgeleverd met B52-bommenwerpers. En dat is natuurlijk knap armoedig. Dus hoe verrassend was het in dit licht dat de hoofdbewoner van het Witte Gekkenhuis kortgeleden ineens een vervaarlijke streep haalde door het rakettenverdrag dat Ronnie en Gorbie in de jaren tachtig ondertekende. Onder het mom dat Adolf Putin dat verdrag al had geschonden? Helemaal niet. De bedoeling zal u niet ontgaan. Stationering van nieuwe bommen en nieuwe raketten. Met de groetjes uit Washington. En je kan je zomaar voorstellen dat The Donald daarover tussen de bedrijven door ook heeft gelispeld met Mark Damesfiets tijdens een van diens bezoeken aan de overkant. Welke bedrijven? Nou voor een deel zijn die misschien te reconstrueren uit recente nouveauté's in het weekvod Weekend. Die maken namelijk melding van plotseling opgevlamde amoureuze verwikkelingen tussen onze Mark en een Amerikaanse dame zonder fiets. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Allemaal leuk, maar wij hopen wel dat prinses Irene even haar aandacht voor de bomen in haar omgeving opzout en op zoek gaat naar haar oude toespraak die zij op 29 oktober 1983 hield tijdens de historische anti-rakettenbetoging op het Haagse Malieveld. Want voor je het weet is dat opnieuw aan de orde. Uit dit artikeltje blijkt dat in ieder geval één staatshoofd het goed heeft begrepen. De Filippijnse president Duterte of all people. Nou wij nog. Stay tuned (JP).

(1) Ruud Lubbers heeft wel vaker iets nucleairs laten slippen. Zie daarvoor de serie “Lubbers had gelijk”.
(2) Irene liet zich in die roemruchte periode uitgebreid interviewen door Elisabeth Maria Soutberg aka Bibeb (rip). Na screening door Irene's pappie en mammie verscheen een weerslag van dat interview in Vrij Nederland. Haar interessante ontboezemingen over haar zuster Beatrix, die toen zwaar in de remmen van de Claus-affaire hing, bleven helaas ongebruikt achter in de aantekeningen van onze collega.