maandag 31 oktober-2011
Het nieuws is al oud, maar toch ook weer niet. Ergens in mei, toen Benghazi het Alkmaar van Lybië werd, pleegde een uiterst professioneel team van onverlaten in bij de National Commercial Bank. Ze wisten zich toegang te verschaffen tot een ruimte waar de "schat van Benghazi" een plekje had gekregen.
Naast talloze antieke juwelen, medaljons, armbanden, halsbanden, oorbellen, ringen, bronzen, glazen en ivoren kunstvoorwerpen en een kistje met edelstenen maakte ook een geweldige verzameling van 7700 gouden, zilveren en bronzen munten deel uit van de collectie. Vele daarvan uit de tijd van Alexander de Grote (1).
De sterk op een inside job lijkende diefstal werd door de leiding van de Mad Max-rebellen stilgehouden om slechte publiciteit te vermijden. Maar in juli werd de UNESCO ervan in kennis gesteld. Interpol werd gealarmeerd, maar de snuffelsmurfen van die club zouden al rapido hebben vastgesteld, dat het spoor zo koud was als Khadaffi in een vriescel.
Kenners beschouwen dit kunststukje als de grootste heist in de archeologische geschiedenis. En dat wil wat zeggen met bijvoorbeeld Cyprus, Irak en Afghanistan achter de rug. Kluifje voor lieden als de Aboutaams en de Ferrells in deze wereld (2).

1. Deze maand werd een antieke Griekse munt uit Carthago in Parijs verkocht voor 431.000 dollar.
2. Vgl. onze artikelen over arrestatie van Ali Aboutaam eind JUNI en half JULI van dit jaar en de absolute stilte die daarna volgde.

vrijdag 4 november-2011
Begin juli meldden wij exclusief, dat de in Genève vertoevende Libanese foezelaar in antieke kunstvoorwerpen Ali Aboutaam een paar dagen daarvoor door Zwitserse smurfen in de kuif was gepikt. Hij zou betrokken zijn bij een enorme internationale affaire en zoals dat gaat met enorme internationale affaires werd de zaak verder stil gehouden. Tot de dag van vandaag. Kennelijk sloot Ali in de heikele dagen na zijn arrestatie een deal, want hij mocht weer naar huis. Naar verluidt met een moderne enkelband (1).
De weerklank die onze publicatie kreeg had de omvang van een jonge vlo, maar dat wil niet zeggen dat er achter de befaamde schermen niks gebeurde. Een journalistieke snuffelploeg bestaande uit Rainer F. en Michael S. trok er in opdracht van het Zweites Deutsches Fernsehen op uit om zowel naadje als kous te achterhalen. Zij spraken niet alleen met Aboutaam zelve, maar ook met allerlei vertegenwoordigers van smurfenorganisaties. En ze kwamen er langzamerhand achter, dat ze met hun maatje 44 midden in een mega-scoop waren beland. Zelfs de UNESCO bleek bij de affaire betrokken te zijn en het was dus niet meer dan logisch, dat de hele meute aan de noodrem hing (2). Opnieuw kwam er een deal tot stand. Als de beide Duitse teeveeneusjes nog even hun adem wilden inhouden, dan kregen ze na afwikkeling van de zaak een exclusieve knaller. Leest u even ademloos mee?

"Rainer had a conversation with Swiss police today. I could speak with him just for some seconds. It's a big story Michel (Van Rijn, red.). All what you have heared is true. We have to make a deal now. How to communicate it. But I don't know the details yet. Rainer's mobile is off."

Aldus Michael S. op 15 juli 2011.
Het lijkt erop, dat het uur U voor voornoemde knaller zo langzamerhand in zicht komt. Zo heeft Rainer F. een paar weken geleden opnieuw Ali Aboutaam uitgemolken. Dat wist Michael S. te melden nadat wij hem op 2 november hadden gepraaid met de volgende mail. Komt ie:

"I'm a friend of Michel and was responsible for the article on the Dutch website www.stelling.nl , concerning the arrest of Ali Aboutaam. Since then it was all quiet in the west. But, now the heist in Benghazi became common knowledge, I'd like to ask you when you and your partner will come into the open with your documentary on the case".

Daar kwam het volgende antwoord op binnenrollen:

"Thanks for your interest. I have forwarded your mail to my colleague Rainer F. We made the last movie together. Rainer is freelancer and made an interview with Aboutaam some weeks ago. Probably he will make a shorter film about this special case on his own, but he is still waiting for some new information to make this story complete".

Valt u ook iets op. Ja, precies. Michael zegt niet dat wij uit ons boordje zitten te lullen als wij het verband leggen tussen Aboutaam en de heist in Benghazi. Hoeft nog niks te zeggen, maar als we ons niet vergissen horen wij heel in de verte een dikke dame de blues zingen. Stay tuned

maandag 7 november-2011
U kent ons een beetje. Tuurlijk hebben we Rainer F., die in juni van dit jaar samen met Michael S. erop uit trok om de arrestatie van de Libanese kunstfoezelaar Ali Aboutaam te coveren voor het ZDF, een mail gestuurd. Om te vragen of ie al wat kon vertellen over zijn bevindingen. Maar so far, no good. Geen echo.
Geen wonder eigenlijk, want de story bleek inmiddels bigger than life te zijn. In ieder geval groot genoeg voor de Zwitserse douanesmurfen om in diezelfde maand juni de kunstafdeling van de Geneefse freeport langdurig afgesloten te houden. Nee, nee, dat deden ze niet om de boel van een fris verfje te voorzien. Dat deden ze omdat er gestolen waar was aangetroffen. En niet zo zuinig.
Na die vondst bleef het bulderend stil. Geen enkele verklaring tegenover de trouwe slaven van de mainstream. Alleen Ali liet nog iets van zich horen na een paar daagjes in een kruipruimte te hebben doorgebracht. Volgens hem was er niks aan de hand. Heeft ie vaker geroepen, maar we raden hem aan om buiten de territoriale wateren van Egypte te blijven. Want in het land achter de kont van de sfinx van Gizeh heeft ie nog 15 jaar lik te goed. Drie keer raaien waarvoor.
Ondertussen heeft een Lybische expert van zich laten horen. Ene Hafed Walda. Die heeft tijdens een speech voor de American Academy in Rome zijn dank overgebracht aan de NATO voor het sparen van de Lybische gebieden die wiemelen van de oudheden. Hebben de bomdroppers keurig met rust gelaten. Ze gingen om de burgers te beschermen en wat deden ze? Ze beschermden de oudheden. En dat doen dit soort heren niet zonder daartoe stringente opdrachten te krijgen. Vanuit Brussel. Kennelijk toch iets geleerd van het gevalletje Irak. Want kapotte oudheden brengen minder op dan hele.
En dat brengt ons op een vermetele gedachte. Als ze in Brussel zo zorgzaam waren over het heel houden van de Lybische antiquiteiten, zouden ze dan ook verantwoordelijk kunnen zijn voor de vlekkeloze en haast militaire operatie om de Schat van Benghazi te heisten? En daarbij hun assets in de duistere kunstwereld inschakelden om ze voor de Nubische leeuwen te gooien als bijvoorbeeld nietsvermoedende douanesmurfen met hun maatje 44 per ongeluk door de operatie banjerden. Te vermetel? Vanwaar dan die stilte? Oooooh, ten behoeve van het lopend onderzoek! Waar hebben we die meer gehoord?
Trouwens, als we het toch over assets hebben. Aboutaam beschikt over uitstekende contacten met de Hezbollah en heeft al spinnend en kopjes gevend zich ook een warme mand verschaft in de USSA. Voelt u waar we heen willen? Het kan zo verwerkt worden in een thriller. Of een documentaire van Rainer F. Stay tuned.

maandag 14 januari-2013
In mei 2011 werd Benghazi opgeschrikt door een onvoorstelbare heist. Met professionele precisie werd een enorme schat aan kostbare antieke voorwerpen uit de tijd toen Alexander Grote nog tot de levenden behoorde uit de kluizen van de National Commercial Bank getakeld. Plus nog een verzameling van zo’n 7700 munten uit de oudheid. De verzameling stond bekend als “de schat van Benghazi” en vertegenwoordigde een waarde die je telraam tot waanzin brengt. Afgezien daarvan vormde de diefstal ook een onherstelbare aderlating voor het culturele bezit van Libië.
Nou hadden ze op dat moment in Benghazi wel wat anders te doen dan zich druk te maken over culturele verliezen, dus was de heist misschien een uurtje in het nieuws. Daarna ging men over tot de orde van de dag. Behalve Kleintje Muurkrant, dat in juli van dat jaar de vanuit Genève opererende Libanese Daltonbroeders Aboutaam in verband bracht met de herverdeling van (een deel van) de buit. Verder niks meer van gehoord, maar we zijn wel wat gewend.
Een paar maanden geleden sneuvelde in Benghazi de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens. Over het waarom tast men nog rond in een darkroom en wie ervoor verantwoordelijk waren is ook nog een enigma. Een detail ging tijdens het gekrakeel verloren: Chris was op dat moment in Benghazi om een museum te openen. Hm? Een museum? Raar.
Afgelopen weekend werd in Benghazi een aanslag gepleegd op de Italiaanse consul-generaal Guido de Sanctis. Geen nieuweling in de woestijn, want de over een persoonlijk contactje bij onze AFM beschikkende Guidootje fungeerde tussen 2002 en 2006 ook al als hoge mieter op de Italiaanse ambassade in Tripoli, toen Khadaffi en Silvio Bunga Bunga nog dikke pizza met elkaar waren. De consul-generaal bracht het er levend af, dankzij de kogelvrije ramen van zijn vehikel. Wat wij leuk vonden? Onze vriend had in een plaatselijk hotel een brainstormpje bijgewoond over de verheffing van Benghazi tot culturele hoofdstad van Libië. Met wie werd nergens nog vermeld, maar zo langzamerhand wordt duidelijk dat je je in Benghazi beter niet kan bemoeien met cultuur. Levensgevaarlijk.