Usual suspects
Tijdens de overspannen zoektocht van de afgelopen maand naar het financiële netwerk achter Bin Laden's Al Queda-organisatie stuitte men al gauw op de naam van de Saoediër Khalid bin Mahfouz. Geen onbekende in het ouwe jongens-circuit. Hij was namelijk ooit grootaandeelhouder van BCCI. De van drugs, wapens en geheime diensten vergeven Pakistaanse zwendelbank, die in 1991 door de Bank of England haastig werd dichtgetimmerd toen teveel westerse shit naar buiten dreigde te komen. Bekend is dat vanaf midden jaren zeventig de BCCI via haar contacten met de Democratische partij vaste voet probeerde te krijgen in de Verenigde Staten, waarbij de Saoedisch/Syrische financier Gaith Pharaon een belangrijke rol heeft gespeeld (zie in de Morgenster "Steekspel rond een uraniumdeal" en ons bericht van 10 oktober jl.).
Maar ook de Republikeinen waren niet vies van Saoedische oliedollars. Een van de gretige lieden die aan die kant klaar stonden om de opgepompte kapitalen in de Amerikaanse economie te raffineren was de zakenman James R. Bath uit Houston. Tot zijn prominente cliënten behoorden de Saoedische gebroeders Bin Laden. Bath had een goede vriend cq. zakenpartner: George W. Bush. Telg van een roemruchte familie die bulkend rijk geworden was dankzij het vertegenwoordigen van de financieel/economische belangen van het Duitse Nazi-regime in de VS tussen 1933 en oktober 1942. Bath en George W. werden bij hun zakelijke avonturen regelmatig terzijde gestaan door werknemers van de CIA. Niet om achterover van te pletteren want in de jaren 1976/1977 was de vader van Bush jr. directeur van dat rubberzolengezelschap en oefende er tussen 1981 en 1992 grote invloed op uit als respectievelijk vice- en president van de VS.
Een van de ondernemingen die een Saoedisch infuus kregen was de vrij nietige Harken Oil Company, waar George W. grootaandeelhouder en direktielid werd. Toen het bedrijf in 1987 in de berm terechtkwam schoot de National Commercial Bank van Bin Mahfouz te hulp om Harken weer op de weg te takelen. In januari 1990 peuterde het speeltje van Bush jr. een contract los van het Middenoostelijke Madurostaatje Bahrein om naar olie te gaan boren. En dat terwijl Harken geen enkele ervaring had buiten de VS. Het had een gunstige uitwerking op de beurskoers. In juni van datzelfde jaar deed Bush jr. zijn aandelenpakket Harken dan ook van de hand met een leuke winst. Dat was een week voordat de leiding van het bedrijf, inclusief Bush, een enorm verlies aankondigde. De koers stortte in elkaar en Harken werd later overgenomen voor een appel en een ei. George W. werd van voorkennis beschuldigd, maar hij kwam uiteraard leliewit uit het onderzoek tevoorschijn. Zonder twijfel heeft deze zaak een wissel getrokken op de verhouding tussen de familie Bush en Saoedische grootgrutters als de Al Queda-topdogs Bin Laden en Bin Mahfouz.
Binnen hun huidige netwerk figureert overigens nog een Bush-connectie: de Intermaritime Bank van de Israëlische financier Bruce Rappaport. De naam van de bank kwam in het recente verleden tweemaal boven: bij de Iran/Contra-affaire in de jaren tachtig en het schandaal rond het witwassen van Russische mafiamiljarden in de jaren negentig (zie ook "Raadsels rond Moengo" in Kleintje Muurkrant 329).
Hoezeer misdaad en politiek in dit hele Bin Laden-gedoe achter de schermen aan elkaar gekoppeld zijn moge verder nog blijken uit het feit, dat Bin Mahfouz zich in de VS op juridisch gebied laat vertegenwoordigen door de advocatenfirma Akin, Gump, Strauss, Hauer en Feld. Hetzelfde kantoor dat de Mexicaanse Banamex-bank vertegenwoordigt in een proces om de journalisten Giordano en Menendez de bek te snoeren naar aanleiding van hun artikelen over de betrokkenheid van Banamex-topman Hernandez bij grootscheepse drugshandel (zie "Mexicocaïne met een Hollands sausje" in de Morgenster en verschillende artikelen over deze zaak op deze site). Dat proces wordt door velen gezien als een aanval op de persvrijheid. Maar sinds gisteren weten we dat dat nog maar een voorbode is van wat de pers te wachten staat.
