Schaakspel in Syrië (005)

Nu de rook van de 122 Amerikaanse, Franse en Engelse kruisraketten op Syrië is vervlogen, is sprake van een opmerkelijk twistpunt. Waren van de 59 afgeschoten raketten vorig jaar omstreeks dezelfde tijd 22 op de bedoelde plek gearriveerd (het ging om oudjes die niet allemaal meer even stabiel waren, zo was de uitleg), nu zouden volgens het Pentagon alle afgeschoten projectielen wel doel hebben getroffen. De wapens waren 'zo slim' dat de Syrische luchtdefensie machteloos was. Hetgeen ontkend wordt door de Syriërs en de Russen die claimen dat een groot deel werd afgeschoten en dat ze twee niet ontplofte exemplaren gaan onderzoeken in Rusland. Het idee van 'onaantastbaarheid', (de tegenstander wordt aan flarden geschoten terwijl hij zich niet kan verdedigen) waar Israël ook op leunt, is erg belangrijk om de bevolking hier rustig te laten voortslapen met 'wat er ook gebeurt ons kan niets gebeuren'.
Laten we deze discussie links liggen en ons concentreren op de politieke gevolgen. Turkije was enthousiast over de luchtaanvallen en hoopte, net als veel applaudiserende warmongers in de VS, dat Trump zou doorpakken met 'regime change' in Damascus. Ze zijn niet bediend. De aanval leek in meerdere opzichten erg op die van vorig jaar. Nu moet de top morgen van de Astana-drie laten zien dat er nog iets over is van hun vredesproces. Vlak voor de fake-chemische aanval in Douma was onder Russisch auspiciën de transfer van de jihadi-rebellen naar Idlib geregeld. Idlib, in de 'Turkse sector', is het afvalputje van islamitische strijders die onder de Astana-afspraken uit jihadi-enclaves zijn geëvacueerd. Zo is inmiddels een groot deel van Noord-west Syrië 'gereottomaniseerd', compleet met "nieuwe" (oude) benaming en administratie. Alsof wij Lebak weer innemen. Vanuit 'afvalputje' Idlib worden nu constant aanvallen op de provincie Latakia (waar de Alavieten waar Assad toe behoort in de meerderheid zijn en zich de Russische bases bevinden) uitgevoerd. Van de opmars naar Manbij door het Turkse leger is niets gekomen. Was er voor deze escalatie nog sprake van een mogelijk vergelijk met Assad, nu zal Ankara zich moeten opmaken voor een confrontatie met het geoefende Syrische leger in Idlib. Omdat twee jihadi facties met elkaar slaags zijn geraakt heeft Ankara ter afleiding een offensief in West-Aleppo georganiseerd.
Alles zal draaien om of de Russische luchtmacht in staat is het luchtruim boven Noord-Syrië te beheersen. De Russische tactiek is om langzamerhand de een na de ander ('van de coalitie van 70 landen tegen IS') eruit te werken; zonder confrontatie. Om op een volgende ronde raketten voorbereid te zijn heeft Rusland een nieuw korte-afstand anti-raketsysteem Tor-2 op haar bases in Syrië geïnstalleerd: Israel dreigt ze bij gebruik tegen haar luchtmacht uit te schakelen.
Het pluisje dat Trump bij Macron verwijderde om hem 'perfect' te maken was bedoeld om iedere twijfel weg te nemen over de grootspraak van 'Jupiter' dat hij het was die Trump influisterde wat te doen en hem nu af zou houden van het opzeggen van het nucleair verdrag met Iran. Bedoeld om zijn benarde positie in eigen land cachet te geven. Muis Macron is met zijn bejaarde eega zodanig in hoger sprookjes-sferen dat de terugkomst in stakend Frankrijk hem koud op de maag zal vallen. Interessant is dat Trump nieuwe sancties tegen Rusland, aangekondigd door Haley in de VN naar aanleiding van de fake-chemische aanval, tegenhield. De hoon van de oorlogspartij was zijn deel. Het applaus is verstomd. Zijn bezoek aan vazal May begin volgende maand em zal haar in eigen land weinig opleveren. Als ze er nog zit.
De rook is opgetrokken. Macron vecht thuis weer met de vakbonden. May probeert te overleven.Trump drukt verder armpje met het Capitool. In Syrië gaat de strijd zijn achtste jaar in. Volgende maand, aan de vooravond van zijn bezoek aan Londen, zal Trump meedelen wat hij over Iran heeft beschikt.
 (WK)