Fraude en corruptie (005)

woensdag 8 maart-2006
Tessa Jowell is nu wel Minister van Cultuur, maar in een eerder ministersbestaan was zij staatssecretaris voor publieke gezondheidszorg (waaronder: preventie). Dat was in 1997, na de verkiezingsoverwinning van New Labour; zij werd als de ideale kandidaat beschouwd om gevoelig liggende onderwerpen aan te pakken, zoals roken en drankmisbruik. Maar er was nog een andere reden, zij behoorde tot de fanatieke Blair supporters (en loyaliteit aan de baas betaalt, kijk naar Washington) en had verklaard zich voor Blair voor een bus te willen laten vallen als dat nodig was. Je zou zeggen dat je met zo’n uitspraak ongeschikt bent voor een politieke baan, maar de tijden zijn veranderd.
In 1998 kocht David Mills, toen nog echtgenoot van mevr. Jowell 90.895 aandelen in Old Monk Company. Op zich niks mis mee, en een een succesvol belastingadviseur kan makkelijk 80.000 Engelse ponden beleggen. Maar het bedrijf was gevestigd op de British Virgin Eilanden (een belastingparadijs), een ambitieuze onderneming die een groot aantal pubs in Engeland wilde gaan opzetten. Mills gebruikte een eigen onderneming daar om het bedrag te vergoeden, een jaar later verkocht hij die aandelen en maakte een winst van bijna 68.000 pond. Toch handig als je partner in het landsbestuur zit.
Maar Mills deed meer. Zo regelde hij in 1996 de financiële aspecten van een deal tussen de Ukraine en Pakistan. Dat ging om pakweg 300 miljoen pond. Daar kreeg hij de smaak te pakken want in 2002 probeerde hij het embargo tegen Iran te omzeilen door voor 200 miljoen USdollar straalvliegtuigen te verkopen. Dat was wel tegen het embargo, maar hij dacht wel iets te kunnen regelen via de Verenigde Arabische Emiraten. Dat lukte toch niet, wel had hij een en ander met zijn vrouw doorgesproken en met Barones Symons, een collega van zijn vrouw op Buitenlandse Zaken. Zij adviseerde hem een lobby strategie op te zetten en tekende met “Liz”. Ach ja, voor je netwerkpartners doe je wat als politicus, toch?
Inmiddels gaan de onderzoeksrechters in Milaan ervan uit dat Mills aanzienlijk meer, pakweg 1 miljoen USdollar van Berlusconi had ontvangen, als tegenprestatie voor zijn verklaringen voor het gerecht.