Max Pam (002)

Denk is niet meer leuk en gezellig. Dat is de portee van Pam’s column ‘De schreeuw van Denk’, in de Volkskrant van vandaag. In het begin was het voor Max nog wel lachen, met die drie Turkse mannetjes. Ze waren goed in het straatvechten -kozen een goeie naam voor hun partij, en kaapten de allochtonen uit de ruif van de PvdA- en vooral: ze spreken zo goed Nederlands. Wie had dat nou verwacht van zulke zonen van de Bosporus? Pam niet, en vertederd drukt hij de ‘mannetjes van Denk’ aan zijn borst door ze nog maar es op te voeren als de typetjes ‘van Koot en Bie’. Want in Nederland wordt de buitenlander geaccepteerd zodra deze in het wassen beeldenmuseum van Wim en Kees staat te shinen...
Pam’s taalracisme deed me denken aan een buurvrouw van me in Finland. Zij verweet me niet dat ik Fins met een accent sprak, neen, in haar ogen was ik minderwaardig omdat ik geen Zweeds sprak. Dat is in Finland de taal waarmee etnische Finnen er kond van geven dat ze ietsje meer zijn dan andere etnische Finnen. Kakkineus Fins dus, zou je kunnen zeggen. Zoiets als het Amsterdams dat in de Concertgebouwbuurt van Max Pam wordt gebezigd, en als meetlat wordt gebruikt. Om te bepalen in welke mate iemand er bij mag horren...
De column van Pam heet niet ‘De schreeuw van Denk’ omdat schrijver de beginselen van de partij wil duiden. Ze gaat uiteindelijk over het optreden van een woordvoerder van Denk in de talkshow van Eva Jinek. Zoals je er dertig jaar geleden toe deed in Nederland indien je door Kees en Wim was getypeerd, zo zit je tegenwoordig alleen goed zodra je bij Jinek of Pauw hebt aan mogen schuiven. De grootste kwaliteit van Jinek schijnt te zijn dat ze zwanger is. Iedere Nederlander met een televisiehart wacht op de beschuit met muisjes. En die Turk van Denk heeft dat niet begrepen. Pam beschrijft hoe de onverlaat tegenover de ‘rustige’ aanstaande moeder sprak op een toon die je bijna schreeuwen zou moeten noemen. ‘Als het kindje in de buik van Jinek het maar niet gehoord heeft’, zo verwoordt Pam de angst van rechtgeaarde landgenoten...
Mijn pen jeukt. Ik weet het: je mag dit niet zeggen en ook niet schrijven en ik volsta hier dan ook met het geven van een aantal steekwoorden. Maakt U er zelf maar een grap van. Die mag dan voor mijn part gaan over het lot van Max zijn volksgenoten destijds en over iemand op weg naar het strand die daar een selfie bij maakt... (JoopFinland)