Harald Doornbos (001)

Dat oorlogsverslaggeving je niet in de koude kleren gaat zitten, begrijpt een kind ook. Dat je er behoorlijk cynisch van kan worden. Zoals Arnold Karskens, in april jongstleden. In De Correspondent zegt hij over het vluchtelingendrama in de Middellandse Zee: ‘De politiek voert nu een beleid uit waardoor de laatste drie jaar en vier maanden er 12.500 mensen zijn verdronken.’. Maar in plaats van dat de ooggetuige van wat daar gebeurt ons oproept om bij de politiek aan te dringen op het openstellen van de Europese grenzen voor vluchtelingen, komt Karskens met een bewering die kant noch wal raakt en alleen maar racisten en nationalisten in de kaart speelt. Hij roept: ‘We importeren chaos uit Afrika en oorlog uit het Midden Oosten!’. Ja, heb je de koekoek, denk je dan als geinformeerd lezer: is het niet eerder zo dat ‘wij’ die chaos en die oorlog veroorzaken?’ Maar Karskens is je op dat moment al superrechts gepasseerd. Hij blijkt Artsen zonder grenzen voor de rechter te willen slepen omdat die met hun eigen bootjes langs de Libische kust varen om drenkelingen te helpen. En hij is zo trots op zijn actie dat hij graag vergeleken wil worden met Donald Trump: ‘Als Trump het heeft over het bouwen van een muur tussen VS en Mexico is de wereld te klein en hier wordt geen aandacht aan gegeven. Deze aangifte is totaal doodgezwegen.”
Het geitenpaadje van Karskens schoot me te binnen bij het luisteren naar een andere oorlogscorrespondent, Harald Doornbos. Deze was voor het eerst sinds lange tijd weer es in Nederland –‘in verband met de verjaardag van zijn vader’- en was uitgenodigd bij radio 1. Doornbos, die vooral bekend is geworden door zijn verslaggeving van de burgeroorlog in Joegoslavie twintig jaar geleden, was in op Isis terugveroverd gebied in Syrie geweest. In het vraaggesprek ging het over de vraag of Nederland er goed aan doet om de mensen zoals Laura H die van hieruit naar het gebied zijn vertrokken zorgvuldig te begeleiden. Maar voor Doornbos zouden ze er helemaal niet meer inkomen. ‘Ik vind niet dat die lui een tweede kans verdienen’, riep hij in de mikrofoon. Dat is nogal een uitspraak voor iemand die met eigen ogen heeft gezien wat oorlog aan mensen doet, lijkt mij. Maar Doornbos had het allemaal goed uitgedacht: ‘Je moet die types vergelijken met de jongens die indertijd bij de SS dienst namen’, stelde hij. OK, denk je dan, dat is wel de vergelijking die ik wil horen. Maar wat doet de journalist Doornbos vervolgens met die vergelijking? Die valt in het voordeel van de oud-SSers uit. Luister maar mee: ‘In die tijd (tijdens WOII dus, JF) had je geen internet, niks waardoor die jongens konden weten van he... Wir haben es nicht gewusst, zeiden ze dus na de oorlog ook... Maar deze gasten hebben naar die youtubefilmpjes zitten kijken van die onthoofdingen en zo en zijn daar lekker naar toe gegaan om mee te doen!’
Ik kijk in wat Wikipedia zegt over Harald Doornbos. Want hij en ik hebben elkaar ergens ooit getroffen en ik wil weten of hij die plek ook in zijn palmares heeft gezet. Maar ik vind het niet. Ik ga hier niet verklappen van waar Doornbos en ik vage kennissen zijn, dat doet hij bij gelegenheid zelf maar. Maar ik vind dat je als journalist door de mand valt als je niet onbevangen naar je eigen verleden kunt kijken... (JoopFinland)