Kort Nieuws

Haagsche bluf

Hoe je ook over Wilders denkt, er bestaat gelukkig geen misverstand over het feit dat bescheidenheid hem vreemd is. Niet verwonderlijk, omdat als je niet veel kunt je veel moet schijnen. Daarin is Wilders echter niet uniek. Het produceren van schone schijn of Haagse bluf behoort immers tot de overlevingsrituelen op Het Binnenhof. De uitspraak van Ybo Buruma -"zonder bluf is het leven duf"- is onze politici dan ook op het lijf geschreven (Wouter ter Heide)

BernhardGate

Kritische boeken over "onze Prins der Nederlanden" Bernhard hebben me sinds dat ik de twee boekjes van A.V.F. van der Gouw ("... alias Teixeira") uit 1969 heb gelezen, altijd enorm bevallen. Absoluut hoogtepunt was uiteraard de "Politieke Biografie Prins Bernhard" geschreven door Wim Klinkenberg in 1979, een goede tweede, eveneens van Klinkenberg "Buitenlandsche Zaken, Historiën uit de Tweede Wereldoorlog", uit 1991. Maar zeer recent kwam onder oorverdovende stilte weer een juweeltje uit dat ik met erg veel plezier heb gelezen. Het gaat hier om "Bernhard Gate, zwarte bladzijden uit het leven van de Prins der Nederlanden", geschreven door Ton Biesemaat. Naast dat hij alle eerdere ertoedoende beschrijvingen van de prins wederom op een rij heeft gezet staan hier een aantal nieuwe feitelijkheden in beschreven. En daar zitten een aantal zeer intrigerende verhalen tussen zoals de gesprekken die Ton Biesemaat heeft gevoerd met voormalig Telegraaf adjunct-directeur Jan Heitink. Deze man heeft een aantal contacten met prins Bernhard gehad in 1976 (het jaar van de "Lockheed"- en de "Generaal Hasselman"-affaire) en weet van heel veel hoeden en randen. Biesemaat heeft Heitink zelfs zijn eigen verklaringen laten ondertekenen en deze zijn letterlijk in het boek terug te vinden. Heitink stond op de loonlijst van de Franse geheime dienst en de Fransen hadden veel belastend materiaal over Prins Bernhard verzameld. Heitink wilde dit allemaal publiceren maar dit is nooit doorgegaan, onderandere vanwege heftige intimidatie van diverse kanten. Handelend over een aantal verradersactiviteiten bij aanvang en afsluiting van de tweede wereldoorlog. Hieruit blijkt dat kringen rondom het Koninklijk Huis de Telegraaf onder druk hebben gezet om bepaalde artikelen niet te publiceren die zeer ernstige gevolgen zouden kunnen hebben gehad voor de geloofwaardigheid van Prins Bernhard. Prins Bernhard was goede vriendjes met de recent overleden Telegraaf hoofddirecteur Johan Olde Kalter, vandaar. Weliswaar weet Biesemaat geen absolute klaarheid te verschaffen in de intrigerende kwestie of Bernhard nu wel of niet een brief heeft ondertekend waarin hij Hitler voorstelt voor hem de zaakjes in Nederland te regelen (de zogenoemde "stadhoudersbrief") maar er zijn nu dus wel weer enkele stukjes aan de -tot nu toe incomplete- puzzel toegevoegd. Biesemaat beschrijft uitvoerig de invloed die het Koningshuis heeft uitgeoefend op de Nederlandse media en legt hier en daar feitelijke censuur bloot. Uiteraard speelt ook de persoonlijke betrokkenheid van Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Broertjes bij Prins Bernhard ("mijn tweede vader") een belangrijke rol in dit onthullende werk. Overigens is het wel weer heel erg tekenend voor de zogenaamde onafhankelijke Hollandse media dat er in het buitenland wel degelijk aandacht geschonken wordt aan deze koninklijke onthullingen. Zo was er op maandag 21 januari jongstleden op de Engelse radio een uitstekende documentaire te beluisteren over de rol van de Nederlandse KLM vlak na de Tweede Wereldoorlog bij het wegsmokkelen van Duitse oorlogsmisdadigers, weg uit Europa. Hierbij ook aandacht voor het boek van Biesemaat, luister op www.bbc.co.uk/radio4/history/document/document.shtml (De Britten hebben vanwege het SS-verleden van prins Bernhard hem altijd al gewantrouwd). Dus, lezen dat boek! Het is uitgekomen bij Uitgeverij Elmar met als isbn 978 90389 1807 5

Mantegendestaat

Er is nog steeds een boel aan de gang omtrent het in 2006 uitgekomen boek "een man tegen de staat". Tegen de auteur - Alexander Nijeboer- en de Bredase Uitgeverij Papieren Tijger loopt -vanwege een aantal boekfragmenten- nog een bodemprocedure van oud-opperbevelhebber Diederik Fabius van de Koninklijke Marechaussee. Uitspraak zal op 27 februari aanstaande zijn. En ook Cees van de Knaap, de voormalige staatssecretaris van Defensie en kersverse burgemeester te Ede heeft zich tegen de publicatie van het onthullende boek gekeerd. Het spannende dossier van klokkenkluider Fred Spijkers, waarin hij Cees van der Knaap beschuldigt van het minimaal twintig keer voorliegen van de Tweede Kamer, blijft Cees van der Knaap achtervolgen. Volgens een recent nieuwsbericht van RTV Gelderland heeft Van der Knaap geheime documenten weggesluisd toen hij vorig jaar opdracht gaf het complete dossier "Spijkers" in de kluizen van het Nationaal Archief onder te brengen. Ruim 11,5 meter van het Spijkers-dossier verdween in die kluizen om te worden opgeborgen tot maximaal 70 jaar na de dood van de klokkenluider. Onder de documenten die Van der Knaap tegen de wil van Spijkers in opborg, zitten ook dossiers over de val van de moslimenclave Screbrenica en documenten waarvan het ministerie van Defensie altijd het bestaan heeft ontkent. Een voorbeeld hiervan is de snelbeeldfilm van 14 september 1984 waarop is te zien hoe mijnbeproever Rob Ovaa dodelijk verongelukte toen hij de AP-23 mortiermijn testte (en die de belangrijkste reden was voor Fred Spijkers om de klok te gaan luiden). Spijkers zit al sinds 1993 thuis -afgekeurd via een frauduleus medisch rapport- en had als (voormalig) defensiemedewerker helemaal niets met het Screbrenica-dossier te maken.

Turkije-Israël-Pakistan

VS-president George Bush kan niet herkozen worden en kan dus niet politiek worden afgerekend op zijn huidige gedrag. Hij voert oorlog tegen de wil van de meerderheid der Amerikanen en gooit daarbij miljarden dollars over de balk. Nu is dat in Amerika niet zo'n heel groot probleem want dan worden er door de Nationale Bank gewoon weer heel veel dollars bijgedrukt, zonder dat iemand krijgt te horen hoeveel precies. En nu Bush ook nog eens de economische recessie probeert te dempen door vele miljarden dollars uit te delen om daarmee de nationale consumptie te stimuleren zou het toch voor een ieder - of je nu verstand van economie hebt of niet (overigens is economie geen wetenschap maar een religie) - duidelijk moeten zijn dat de inflatie uit zijn voegen zal gieren.
Maar naast de economische stress is er ook zwaar weer op komst vanwege politiek gekonkelfoes. Het State Department en het Pentagon hebben onder aanvoering van Bush een absoluut spreekverbod (een "security gag order") opgelegd aan ene Sibel Edmonds, een in Iran geboren en in Azerbeidjan en Turkije opgegroeide vrouw die in 1988 naar de VS emigreerde. Daar studeerde ze rechten en psychologie en kreeg - overigens vlak na 9/11 een baan bij de FBI als vertaalster Turks en Farsi. Daar luisterde ze duizenden afgeluisterde (telefoon)gesprekken af en verdiepte zich in allerlei intelligence-zaken. Ze kwam zo heel veel duistere en stinkende zaakjes aan de weet. Over samenwerkende Turkse, Israëlische, Pakistaanse en Amerikaanse luitjes die nucleaire kennis en spullen onderling verhandelen. Met medeweten van hoge politici en zakenmensen, militairen en regerings-adviseurs. Veel namen van grote jongens worden door Sibil genoemd: Henry Kissinger, Brent Scowcroft, Richard Perle, Douglas Feith, Stephen Solarz en ga zo nog maar even door. Ze liet binnen de FBI hier en daar haar verontwaardiging over deze gevaarlijke handel en wandel zien maar werd genegeerd. Bozer en wijzer werd Sibil Edmonds en ze wil het verhaal naar buiten tillen, maar krijgt dan te maken met de staatsveiligheid. Indien haar verhalen onzin zouden zijn zou ze heel gemakkelijk kunnen worden weggezet als fantast of leugenaar maar nee, ze krijgt "een absoluut spreekverbod". Moedig als ze is blijft ze haar kennis naar buiten brengen maar in de VS is er geen grote krant die haar verhaal steunt. Via weblogs en andere kanalen sijpelt haar verhaal nu over de wereld. We hebben er in ons digitale Kleintje ondertussen ook al een aantal hoofdstukjes over geschreven - zoek in ons digitale archief op www.stelling.nl/kleintje op "edmonds" en je komt terecht in een serie verhalen onder de titel "Cold Turkey". Overigens kun je ook op youtube naar haar verklaringen zoeken en onthullingen kijken. Sibil Edmonds beweringen over corrupte Turkse leden van de geheime dienst passen wonderwel in de verklaringen die de in Nederland levenslang in de gevangenis zittende Koerd Huseyin Baybasin rondverteld. Zie de serie artikelen "Cold Turkey" op www.stelling.nl/folluwup en het eind 2006 verschenen boek "Onder de Tap, afluisteren in Nederland" geschreven door Wim van de Pol. En overigens is recent bekend gemaakt dat de Amerikaanse overheid in de twee jaar volgend op 11 september 2001 in totaal minstens 935 valse verklaringen heeft afgelegd om ons allemaal te laten geloven dat er oorlog gevoerd moest worden tegen Afghanistan en Irak, zie een zojuist uitgekomen rapport van The Centre for Public Integrity (www.publicintegrity.org) dus die Amerikanen verdienen ook gewoon een flinke recessie! Zo!

Nederlandse moordhandel

Nederland verstevigt zijn positie als grote wapenexporteur met uitvoervergunningen ter waarde van ruim een miljard euro. Nederland behoort daarmee tot de top vijf van de wereld. Grote hoeveelheden nachtzichtapparatuur gaan naar China, Israël en Pakistan, waarheen normaal gesproken geen wapens geëxporteerd mogen worden. Doorvoer van wapens legt Nederland al helemaal geen strobreed in de weg, ook niet naar oorlogsgebieden, zo blijkt uit een recent verschenen jaarrapport over het Nederlandse wapenexportbeleid in 2006. Voor de derde maal publiceerde de "Campagne tegen Wapenhandel" haar alternatieve jaarrapport van de Nederlandse wapenhandel, dat inzicht biedt in de grote hoeveelheid ruwe gegevens die de overheid sinds enkele jaren publiceert. Daarin valt een duidelijk stijgende lijn te zien in de wapenverkopen van de laatste tien jaar, in het bijzonder de afgelopen vier jaar. De verkoop van tweedehands defensiematerieel speelt daarbij een grote rol.
In 2006 spanden verkopen aan Indonesië, Venezuela en Chili de kroon. Die drie bestemmingen waren in 2006 samen goed voor meer dan de helft van de Nederlandse wapenhandel. In strijd met de criteria die Nederland zichzelf oplegt worden ook wapenexporten naar conflictgebieden toegestaan. Zo blijkt uit het rapport dat Nederland militair materieel levert aan India en Pakistan, ondanks hun gespannen relatie en ondanks de precaire situatie waarin Pakistan verkeert. Ook Israël ziet inmiddels weer mogelijkheden om Nederlandse militaire technologie te kopen - Nederland zet daarvoor de deur weer op een ruime kier. Miljoenenexporten van in Nederland gebouwde onderdelen voor nachtzichtapparatuur vinden hun weg naar vooral China, ondermeer naar grensbewakingstroepen. Terwijl tegen dit land vanwege de slechte mensenrechtensituatie een Europees wapenembargo loopt, gelden voor onderdelen van nachtzichtkijkers amper beperkingen vanwege het zogeheten dual-use karakter ervan. Voor doorvoer van wapens gelden amper beperkingen, omdat Nederland leveranties die afkomstig zijn uit bevriende landen zonder controle door laat gaan. Zo leverden de VS zelfs tijdens de Libanon-oorlog in de zomer van 2006 probleemloos vrachten munitie via Schiphol aan Israël. Datzelfde gold voor Spaanse en Tsjechische wapenzendingen aan bijvoorbeeld Bangladesh, de Filippijnen, Guatemala en Kazachstan. In het rapport "Analyse Nederlandse wapenexportvergunningen 2006" geeft de Campagne tegen Wapenhandel een uitgebreid overzicht van allerhande feiten en details over de aard en omvang van de Nederlandse wapenhandel in 2006. Deze uitgebreide analyse is een uniek overzicht van de meest recent beschikbare wapenexportgegevens. zie www.stopwapenhandel.org

Verarmd uranium

Weet u het nog toen het onderwerp "verarmd uranium" aan de orde kwam bij de parlementaire enquête over de Bijlmerramp in 1999? Een deel van dit radioactieve zware metaal dat verwerkt zat in het El Al ramptoestel als contragewicht in de vleugels kon niet meer worden teruggevonden. Hoogstwaarschijnlijk verbrand. Een woordvoerder van het Energieonderzoekscentrum (ECN), Dr. Keverling Buisman, vertelde de enquêtecommissie dat als er uraniummetaal was verbrand de gevolgen vergelijkbaar zouden zijn met een trekje van een sigaret. Dezelfde uitspraak werd in augustus 2003 nog eens herhaald door de forensisch toxicoloog Dr. Freek de Wolff in NOVA. Beide heren hadden nooit enig onderzoek verricht naar de effecten van verarmd uranium(oxiden) en hadden hun antwoord al klaar. Hun boodschap was dat het niets iets was om je druk over te maken. Of toch wel?
Al in 1998 kwam de radiobiologe Dr. Alexandra Miller als leider van een onderzoeksteam van het Armed Forces Radiobiology Research Institute (AFRRI), gelieerd aan het Pentagon, tot de conclusie dat verarmd uranium potentieel carcinogeen is en tumoren opwekt. In de jaren daarna werden die aanwijzingen steeds duidelijker en werden de onderzoekers ook verrast door de snelheid van het ontstaan van de tumoren na blootstelling aan het uraniumstof. Meer recent werd die waarneming ook bevestigd door onderzoek van toxicologen. Miller's hypothese is dat er een samenspel is tussen de chemisch giftige en radiologische effecten en dat die elkaar versterken (zogenaamde synergetische effecten). De aanwijzingen daarvoor stapelen zich op. Het wordt steeds duidelijker dat het risicomodel voor gezondheidseffecten van verarmd uranium die door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) wordt toegepast al lang en breed is achterhaald. Ook het feit dat de hersenen een doelorgaan is van uranium is nog niet in dit biokinetische model opgenomen.
Een recent onderzoek onder leiding van de Brit Randall Parrish nabij een reeds meer dan 25 jaar geleden gesloten uraniummunitiefabriek in de Amerikaanse staat New York laat zien hoe verontrustend persistent stofdeeltjes verarmd uranium zijn. Net als in Irak worden onder oud-werknemers en omwonenden van de fabriek normaliter zeldzame kankers en andere ziektes gesignaleerd. Een oorzakelijk verband met blootstelling aan verarmd uranium is nog niet vastgesteld, omdat onderzoek volgens de Amerikaanse overheid niet nodig was. Parrish stelt terecht vast dat medisch onderzoek dringend gewenst is.
Nederland stemde als één van de weinige landen (met de VS en Israël) tot twee maal toe tegen een recente VN-resolutie waarin wordt opgeroepen de effecten van verarmd uranium nader te onderzoeken. Nederland had vooral moeite met de term "potentieel carcinogeen", waarvan volgens de WHO geen sprake van is. Op initiatief van de SP en de PvdA komt er 14 februari aanstaande een hoorzitting over verarmd uranium in de Tweede kamer. Mogelijk komen daar een voormalige toponderzoeker bij de WHO uitleggen dat de WHO gevoelig is voor politieke druk uit de VS om onwelgevallige wetenschappelijke bevindingen weg te laten en ook het hoofd van de afdeling oncologie van het Al Sadr ziekenhuis in Basra, Irak. Hoe dan ook, als alles volgens plan verloopt, komen zij en andere sprekers in elk geval aan het woord in Amersfoort, donderdagavond 14 februari. Voor meer informatie kijk op de website van de stichting Laka (Henk van der Keur - www.laka.org)

Splitsen

Binnen radicaal links in Nederland heb je diegenen die dierenstrijd heel belangrijk vinden en diegenen die het stiekem maar niks vinden. Ik zelf had er lange tijd niet zo'n mening over. Er zijn immers zoveel politieke hobby's. Ik had het heel lang op met de bevrijdingsstrijd in Midden-Amerika, dus waarom zou je mensen gaan zitten dissen die het opnemen voor dieren? Maar de laatste tijd gaat het steeds meer knagen. Twee fenomenen hebben daarvoor gezorgd: 'veganisme' en - als poging om dat eerste ideologisch te beargumenteren - het 'specisisme'. Naarmate het Nederlandse activistische wereldje kleiner wordt, worden die twee daarbinnen steeds overheersender. Misschien zit daar wel verband tussen?
Met name het construct 'specisisme' is een ideologisch gedrocht dat in feite onverenigbaar is met enige linkse praktijk. Kort gezegd komt het er op neer dat je geen onderscheid mag maken tussen mensen en andere levende organismes. Fanatieke dierenactivisten stellen dat 'specicisme' even erg is als racisme en seksisme. Ze hebben tegenwoordig een eigen symbool om dat te benadrukken, dat niet toevallig een variant is op de aloude antifa-vlag. In plaats van een zwarte en een rode vlag, wappert er in hun versie een zwarte en een groene. Ze noemen vlees eten 'de holocaust op je bord' en bont is 'moord'. Maar het is natuurlijk volstrekt onlogisch en onhaalbaar om 'geen onderscheid tussen levende organismes' te maken. Het lijdt ook in toenemende mate tot verdwazing in het actievoeren. Zo zijn er laatst in Frankrijk zelfs insekten uit een laboratorium 'bevrijd'. Het is ook geen toeval dat er onder dierenactivisten nogal wat overlappingen met extreemrechts floreren. Als je niet meer investeert in het goed analyseren van de machtsverhoudingen in de wereld en je handelen laat bepalen door een mengsel van vage ideeën en veel emoties, hoef je daarvan niet versteld te staan. Dit alles speelde in verhevigde mate door mijn hoofd toen ik machteloos moest toekijken bij het zoveelste geval van mensenkwellerij waar niets tegen gedaan werd. Een keurige Oost-Europese man was in de kerstvakantie op het Rembrandtplein in Amsterdam gaan zitten op een klapstoeltje. Voor zich had hij wat tekeningen op straat uitgestald die hij kennelijk probeerde te verkopen. "Goh, leuk" dacht ik toen ik erlangs liep op weg naar de bioscoop om kaartjes te kopen "een beetje straatkunst in de stad!". Toen ik met de kaartjes op zak tien minuten later terugliep, stond de man naast zijn stoeltje, in de boeien geslagen door twee jonge agenten. Eentje hield hem achteloos vast terwijl zijn vrouwelijke collega ongegeneerd in zijn plastic boodschappentas aan het graaien was. Niemand had verder oog voor dit schouwspel, het drukke plein was vrolijk bezig met de uitverkoop. Ik twijfelde wat ik kon doen en besloot het aan het slachtoffer te vragen, nadat ik enigszins uit het zicht van de agent bij hem in de buurt was gaan staan. "Do you need help?" probeerde ik maar. "Yes of course, but what can you do?" (ironische toon en hoofdgebaar richting agenten). "Eh, maybe I can contact somebody to tell something?" (terwijl het idee door mijn hoofd schoot om de agent een douw te geven zodat de man zou kunnen ontsnappen). "No, that's not necessary, a friend is also here". Waarop de agent het doorkreeg en met de gebruikelijke briljante vraag "of ik een probleem had" en de hand op de knuppel op me af stapte. Een paar honderd meter verderop waren tegelijkertijd activisten bezig met een blokkade van Theater Carré omdat het circus aldaar met dieren werkt. (Kees Stad op www.konfrontatie.nl)

Dit bericht is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 430, 1 februari 2008