Skip to main content
  • Archivaris
  • 377

Axel Vervoordt's kasteel

In juli van het vorig jaar publiceerden wij op internet een verhaal onder de titel "Het Kasteel" (1). Het artikel refereerde ondermeer aan het bezoek dat Regina Louf (getuige X 1 in de zaak-Dutroux) op 1 maart 1997 had gebracht aan het slot van kunstexpert Axel Vervoordt in 's-Gravenwezel. In gezelschap van een recherche-team.

door Jan Portein

Daarnaast bevatte het een compilatie uit het e-mailverkeer tussen ons en de Amerikaanse kunstrecensente Amy Page naar aanleiding van haar uitspraken tegenover kunstmusketier Michel van Rijn over de pedofiele activiteiten van "Axel Vervoord", haar Belgische vriend. Het duurde lang maar uiteindelijk kregen wij contact met iemand die eveneens op de hoogte was van Vervoordt's misselijk makende neigingen (2). Opnieuw een vrouw. Opnieuw uit de kunstwereld.

De Moedervlek
1977. In België stond het hele culturele leven in het teken van de schilder Peter Paul Rubens, die vier eeuwen daarvoor in het Duitse Siegen was geboren. Binnen dat kader vond in de Antwerpse Stadsschouwburg eind mei van dat jaar een uitvoering plaats van Claudio Monteverdi's opera Orfeo. Na afloop van de voorstelling spoedde een uitgelezen gedeelte van de aanwezigen zich naar een groot gekostumeerd banket. Georganiseerd ten huize of misschien liever ten paleize van decorateur Walda Pairon en haar echtgenoot, een bekende psychiater. Mede-organisator van het culinaire evenement was een goede collega van Walda en donateur van de Vlaamse Opera: Axel Vervoordt.
In die tijd tevens een opkomende ster aan het firmament van de kunst- en antiekhandel, die in de voorafgaande periode zich in de Signorenstad een uitvalsbasis had verworven in de eeuwenoude Vlaeykensgang. Volgens insiders door de vaak oudere bewoners van de schamele pandjes in het smalle straatje op gewetenloze wijze te verdrijven. Maar wie maalt daarom als diezelfde pandjes zo fraai in historische staat worden hersteld en weer een sieraad voor de stad vormen? Zeker niet het puikje van de Antwerpse beau monde dat zich had verzameld rond de Rubens-dis van de Pairons en Vervoordt. Voor wat passende muziek bij deze aangeklede schranspartij was een ensemble uit Parijs overgevlogen dat zich ook al in kleding uit Rubens' tijd had gehesen en pretentieus gepinkel van de Duitse componist Georg Philip Telemann ten gehore bracht, terwijl dansers van het Ballet van Vlaanderen voor nog meer klassieke ambiance zorgden. Het diner met ondermeer kwartels, parelhoen, truffels, oesterzwammen, melklam op een bedje van spinazie en exquise wijnen werd geserveerd door kaalgeschoren halfnaakte negers met torso's die glommen dankzij een poetsbeurt met kokosolie. De liefde voor ebbenhout kwam verder nog tot uiting door de aanwezigheid van kleine negerjongetjes in iedere hoek van de zaal. Met elk een jachthond aan de lijn. Dat laatste niet alleen voor het geraffineerde visuele effect. Het had ook een ander doel. Dat werd de gasten pas duidelijk toen de cultuurminnende organisatoren hun afgekloven botjes haast achteloos over hun schouders op de grond gooiden. De jachthonden stortten zich grommend en vechtend op de botjes, de radeloze negertjes met zich meesleurend. Dat verwekte een complete euforie onder de feestgangers die direct het eclatante voorbeeld volgde. Eén van de tot de plaatselijke crème behorende heren raakte zelfs zo buiten zinnen dat hij onder grote hilariteit een negertje vol op de mond zoende en hem vervolgens geparalyseerd tussen de honden achterliet. Bij het vorderen van de maaltijd ontstond langzamerhand een broeierige, licht agressieve sfeer die voor een paar aanwezigen aanleiding was om het banket vroegtijdig te verlaten. Onder wie de nog jonge Kristien Dieltiens, die had dienstgedaan als kandelaardraagster, en haar toenmalige aimant, een inmiddels tot bekend choreograaf uitgegroeide danser van het Vlaams ballet.

Excentriek
Kristien Dieltiens is in de tussentijd een gewaardeerd schrijfster in België geworden. De hierboven beschreven scène komt rechtstreeks uit haar meest recente en formidabele boek "De moedervlek". Een fictief verhaal over een moeder en haar dochter, die beiden al heel jong het slachtoffer waren van seksueel misbruik. Alleen de beschrijving van het Rubensbanket berust op werkelijkheid. Dieltiens: " (...) Er heerste zo'n decadente sfeer, dat ik tot het diepste van mijn 20-jarige ziel geschokt was. Ik heb mezelf verplicht om dit ooit aan te kaarten: mensen die onder het mom van kunst de grens overgaan naar een wereld van decadentie, waar veel is toegestaan. Wat ik steeds gevoeld heb rond bepaalde mensen kan niet bewezen worden. Wat ik gezien heb heeft me duidelijk gemaakt dat alles kan. Er waren veel bekende gezichten en "grote" kunstenaars. Een man als Axel V(ervoordt) ken ik sinds 1974. Het fijne zal ik nooit weten. Maar de hebzucht van deze man, het amorele is zeer groot (...) Ik kende hem voornamelijk als kunstliefhebber die zeer snel op de ladder naar boven klom en waar vele mensen samendromden om rond hem heen te mogen zijn, op zijn feesten te worden uitgenodigd. Ik heb A(xel) nooit iets verkeerds zien doen, maar zelfs onderling werd het beschouwd als een van de rariteiten van A(xel). Het werd aanvaard omdat hij nu eenmaal als excentriek werd beschouwd (...) Ik klaag op mijn manier aan (in het boek) en heb er al voor op mijn donder gehad van mensen uit dit milieu die dan weer met een litteraire carrière bezig zijn".
Erger nog. Haar boek zou op de markt worden gebracht door de Vlaamse uitgeverij Lannoo, die oh ironie in haar catalogus het boek "Alles went, ook een adolescent. Gebruiksaanwijzing voor het omgaan met adolescenten" vermeldt. Volgens Dieltiens waren de eerste reacties op haar script, een neerslag van een vier jaar durende worsteling met woorden, uitermate enthousiast. Tot het in handen kwam van lectoren. Die eisten dat de schrijfster de passages over het Rubensfeest en een pedofiele pastoor die een Marokkaanse jongen tot seksuele daden dwingt zou schrappen. Terecht weigerde zij dat en week noodgedwongen uit naar de uitgeverij Clavis, die "De Moedervlek" ruim acht maanden geleden met veel succes introduceerde. Op het oog dus vrij merkwaardig dat Lannoo een dergelijk kwalitatief boek liet schieten. Maar buiten de bovenstaande redactionele overwegingen kan er ook nog iets anders hebben meegespeeld. Uitgeverij Lannoo, dat geassocieerd is met het Nederlandse Terra, laat namelijk met enige regelmaat niet al te goedkope boeken het licht zien die zich bezighouden met leefsfeer en aanverwante zaken. En daarbij komen ook de gemaniëreerde priegels aan de orde van de hand van en over Walda Pairon en Axel Vervoordt. Over hun huisjes, boompjes, beestjes. Of liever kasteeltjes, orangerietjes, paardjes. Hun adoratie voor het kunstzinnige. Hun liefde voor de natuur. Ja, ja. Bij Lannoo moeten ze dus geweten hebben dat het Rubensfeest in het boek van Dieltiens geen fictie was maar rauwe werkelijkheid. En dat de inhoud van het boek dus wel eens stevig tegen de haren van Pairon, Vervoordt en hun artistieke aanhang in zou kunnen strijken. Zakelijk gezien niet erg handig. Dus beste Dieltiens, helaas pindakaas. Of het boek ingrijpend veranderen of de rit gaat niet door. Tijd om Lannoo aan de tand te voelen.

You've got mail
Op 11 februari jl. zonden wij de uitgeverij de volgende e-mail: "Mij is ter ore gekomen dat uw uitgeverij een optie zou hebben gehad op het boek "De Moedervlek" van schrijfster Kristien Dieltiens. Uiteindelijk zou u van uitgave hebben afgezien en is het bij uitgeverij Clavis terechtgekomen die het in 2002 op de markt heeft gebracht. Het boek ontving goede recensies. Kunt u mij zeggen wat de reden vormde voor het opgeven van uw optie? Ging dat om inhoudelijke zaken (per saldo was het onderwerp pedofilie) of speelden wellicht andere aspecten daarbij een rol?"

Geen antwoord.

Op 14 februari draaiden wij de duimschroeven iets aan: "Inmiddels heb ik vernomen dat de beschrijving van een uiterst decadent feest en de beschrijving van een door een pastoor afgedwongen affaire met een Marokkaanse jongen uw lectoren niet welgevallig waren. Dat zou voor u de voornaamste reden zijn geweest om af te zien van het uitgeven van het boek "De Moedervlek". Ik zou graag op korte termijn van u willen weten of die informatie juist is".

Geen antwoord.

Op 18 februari deden wij een laatste poging richting Lannoo: "Deze correspondentie heeft een wat eenzijdig karakter, maar ik blijf proberen. Uw uitgeverij heeft in het recente verleden boekwerken uitgegeven die de leefsfeer toonden van Walda Pairon en Axel Vervoordt. Beiden beroemdheden op het gebied van binnen- en buitenhuisverfraaiing. Geen onbekenden van elkaar. Ik weet in ieder geval zeker dat zowel het onderwerp van "De Moedervlek" als bepaalde scènes daarin met name de heer Vervoordt een gevoel van onbehagen zouden hebben bezorgd. Is dat voor uw lectoren misschien een factor geweest bij het negatief beoordelen van mevrouw Dieltiens' indrukwekkende boek?"

Geen antwoord.

Maar in dit geval gaan we er maar van uit dat wie zwijgt toestemt. Overigens is zwijgen over het seksueel molesteren van kinderen wijd verbreid in het culturele wereldje rond Axel Vervoordt. Mogelijk uit angst, maar blijkbaar vooral uit eigenbelang. Om onze vertwijfeling daarover tot uitdrukking te brengen verstuurden wij nog een e-mail. Nee, niet naar Lannoo. Naar Kristien Dieltiens: "Op 20 oktober 1996 werd de eerste Witte Mars georganiseerd. 300.000 mensen waren op de been. Hoe kan het zijn dat binnen de kringen die je in je boek beschrijft en waarin pedofiele activiteiten werden gedoogd als een vorm van excentriciteit niets is gebeurd? Waarom kwamen er geen beschuldigingen los in de richting van figuren als Axel? Vooral als het "common knowledge" was? Of waren die beschuldigingen er wel en zijn ze door hogerhand begraven?"

Geen antwoord.

Kennelijk is het ook voor haar toch te moeilijk om met open vizier de strijd aan te gaan tegen pederasten als Vervoordt, die vanaf 14 maart weer triomfantelijk acte de présence geeft op de TEFAF in Maastricht. Temidden van zijn kliek van huichelachtige kunstcollega's. De likkers. De medeschuldigen. De ballonnenverkopers.

Een gevleugeld woord van Albert Einstein luidt:

"De wereld is gevaarlijk om in te leven. Niet omwille van degenen die kwaad doen. Maar omwille van hen die toekijken en laten begaan". noten:
(1) Op internetpagina's van "De Morgenster" publiceert onderzoeksjournalist Jan Portein een hele reeks achtergrondverhalen waarvoor we in 't Kleintje te weinig plek hebben. Zie www.stelling.nl/morgenster/axel.htm
(2) Alle stukjes handelend over Axel Vervoordt en die eerder zijn verschenen op de internetpagina's van Kleintje Muurkrant Actueel (www.stelling.nl/kleintje/actueel.html) hebben we chronologisch onder elkaar gezet op Kleintje Followup (www.stelling.nl/followup)

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 377, 21 maart 2003