Terugkomst van een tegencultuur?

Zijn er twee mensen op deze wereld die het volledig met elkaar eens zijn? Nee! Mensen hebben verschillende opvattingen, ideeën, ervaringen, waarden. Niets aan de hand zou je denken, ware het niet dat er een heleboel mensen zijn die beweren dat hun persoonlijke meningen, opvattingen, waarden niet alleen voor henzelf gelden, maar voor iedereen. En wie hun meningen, opvattingen en waarden niet deelt, die is fout, die ze wel deelt is goed. Bij zulke mensen gaat het niet om de mens en zijn waarde, maar om de waarden op zichzelf, de mens wordt er aan afgemeten.
Vroeger kreeg men rebellerende mensen (en dan vooral kinderen) weer in het gareel met stokslagen. Elk ontluikend bewustzijn werd de kop ingedrukt. Maar na de Tweede Wereldoorlog waren veel mensen het geweld een beetje zat en behandelden hun kinderen met iets meer respect. En warempel, in de jaren zestig ontstond er toch een opstand onder jonge mensen tegen de gevestigde orde. De groep was zó groot, dat er sprake was van een echte tegencultuur. Het zag er veelbelovend uit, maar uiteindelijk bleef de gevestigde orde stevig in het zadel zitten. Wat over bleef waren gedesillusioneerde mensen die alleen nog de mogelijkheid zagen om zich toch maar aan te passen (zich bij neer te leggen) en braaf dezelfde fouten gingen maken die hun ouders hadden gemaakt. Een enkeling bleef doorvechten, hoofdzakelijk tegen zichzelf.
Het is nu 1995. Geen opstanden meer, geen verzet. Er zijn vele geleerde, vroeger liberale, nu streng conservatieve voorvechters van openbare orde en hoge cultuur naar voren getreden om de traditionele verhevenachtige deugden te verdedigen; zelfbeperking, plichtsgetrouw burgerschap, de ethiek van de arbeid, bovenal eerbied - eerbied voor intellectuele `uitmuntendheid', sociale `hiërarchie' en het `algemeen belang'.
De mensheid is een zichzelf instandhoudende verzameling individuen, die haar nakomelingen het niet toelaat om zich als uniek individu te ontplooien. Daardoor zijn zij overgeleverd aan conformisme; het klakkeloos imiteren van zijn medemensen, zonder het gedrag in twijfel te trekken. Conformisme is de ultieme ontkenning van het mens-zijn en de basis van maatschappelijke conflicten.
Met angstaanjagende precisie omringen mensen zichzelf met duizenden absurde regels, waaronder er vele zijn waarvan ze zich niet eens bewust zijn. En dat allemaal omdat spontaniteit zo grondig en structureel kapot is gemaakt in onze kinderjaren. En jawel hoor, bij hen bij wie dat op een extreme manier is gebeurd, herkennen we de control-freaks, de bureaucraten, de autoriteiten. Zelfs hun uiterlijk laat geen eigenzinnigheid toe.
Deze grijze robots zullen nooit aan zichzelf twijfelen omdat ze het vanzelfsprekend vinden dat hun manier van leven de juiste invulling van het bestaan is. Ze willen op geen enkele manier geconfronteerd worden met andersdenkenden omdat zij hen zouden kunnen herinneren aan hun eigen psychische dood die heeft plaatsgevonden in hun kindertijd.
De absurde en gevaarlijke gedachte dat de hele wereld gecontroleerd kan worden, is voor velen niet langer meer absurd, maar essentieel voor het bereiken van een `rechtvaardige' wereld. Een wereld waar iedereen gelukkig is en waar niemand iets tekort komt. Want zodra mensen geloven dat ze gelukkig zijn en niets tekort komen, zullen ze zich niet realiseren dat ze dat n