Microchip implantatie
Bij kinderen kan verlatingsangst voorkomen. En omgekeerd kennen veel ouders de angst, hun kroost kwijt te raken. In een foldertje suggereert een in Doorn gevestigd bedrijf, Pettrac, een oplossing om te komen tot het wegnemen van zulke angstgevoelens. (Onder meer) via dierenartsen wordt de folder verspreid. Citaat: "De uiterst kleine transponder (microchip) van Pettrac is slechts 14 mm lang en heeft een uniek eigen nummer. Het wordt pijnloos geïmplanteerd in het nekvel van uw huisdier en het nummer van de chip kan dan altijd met een speciale scanner weer zichtbaar worden gemaakt. Nadat u het registratieformulier waarop de gegevens van uw huisdier met het unieke nummer van de chip worden genoteerd heeft ingevuld, worden deze gegevens in de Europese databank van ID CHIPS ingevoerd. De Europese databank van ID CHIPS is 24 uur en 7 dagen per week bereikbaar. (...) Mocht uw huisdier weglopen, verdwalen of worden gestolen, dan kan het dier door een van de vele instanties die en scanner hebben, aan de hand van het unieke nummer worden geïdentificeerd (...)." De folder kent verder juichende kreten zoals: "Het is een uitstekend hulpmiddel voor opsporings instanties om loslopende honden te kunnen indentificeren." Enzovoorts. Naast dit soort overige informatie, houden in de folder een hond en een kat een babbel over het genot van een transponder. Waarbij de kat degeen is die de folder mag besluiten met de hoogst opmerkelijke uitsmijter: "Welnu, jongens en meisjes... Ik weet waarover ik praat als het over transponders gaat. Als je bescherming zoekt, zorg dan dat je zo'n chip draagt, er is dan tenminste iemand op deze wereld die weet wie je bent." Dat kan moeilijk anders gelezen worden dan als een ondubbelzinnige oproep aan kinderen, hun ouders/verzorgers om een transponder aan de kop te gaan zeuren. Dat zou voor Pettrac een interessante uitbreiding van de markt kunnen opleveren. Echter wel een schokkend grensverleggende. Derhalve getelefoneerd met Doorn. Een dame ("ik ben de vrouw van de direkteur") deelt allereerst mee dat Pettrac een van de vele aktiviteiten van haar man is. Die blijkt onder meer ook "direkteur van Bio-Bottom, een luierservice, van bio-billen voor baby's". Op een vraag of er diskussie is over inbreng van transponders bij mensen, bij voorbeeld gedetineerden, mensen met psychische problematiek, kinderen, mensen meer in het algemeen, wordt geantwoord: "Nou, daar zijn nog niet veel eksperimenten mee gedaan, denk ik." "Gebeurt daar wel iets mee, kunt u dat zeggen?" "Dat zou ik niet weten. Ik denk dat dat iets heel omstredens is. Ik weet niet eens of dat wel màg." Vervolgens wordt ontkend dat het slot van de folder een suggestie aan kinderen is en dan: "Ik zeg wel eens gekscherend: 'er zal nog weleens een tijd komen dat alle baby's na hun geboorte wèl zo'n ding in krijgen. Dat is niet iets wat ik zou toejuichen, moet ik zeggen." "Het blijkt wel uit het hele stukje, dat die kat praat tegen een soortgenoot." Nou nee, dat is beslist niet heel duidelijk. Meerdere mensen blijken de uitsmijter wel degelijk op te vatten als een suggestie aan kinderen zich van een transponder te laten voorzien. Na nog wat praten blijkt de folder "een vertaling uit het Engels, die voor publikatie door heel veel mensen is gelezen." Een oproep aan kinderen wordt nogmaals ontkend, maar ditmaal wel met een ondertoon van toegeven dat het wellicht toch wel zo opgevat zou kunnen worden: "Nou, ik denk, je kan àlles wel tweeërlei opvatten natuurlijk. Nee, het is niet allerminst de bedoeling. Het is een kat, een dier, die tegen een ander dier zegt van ...ehh... en dat gáát bij soortgenoten wel zo."
Laten we Pettrac het voordeel van de twijfel maar geven en aannemen dat het inderdaad geen poging betreft het marktgebied in menselijke richting te verleggen. Blijft echter overeind, dat de folder in dat opzicht niet eenduidig is uit te leggen. Het zou het bedrijf dan ook sieren, de reeds verspreide folders terug te halen en de oplage te vernietigen. Juist een bedrijf dat zich beweegt op het gebied van registratie van levende wezens, dient uiterst zorgvuldig op te treden. Zoniet, dreigt het gevaar dat de samenleving wordt opgezadeld met voldongen feiten op het gebied van dit soort elektronika. Want als geïnteresseerden en daarmee een markt zich aandienen via een dergelijke als een oproep daartoe te lezen tekst, is de kans groot dat werkelijke diskussie niet gevoerd zal worden. De diskussie over elekronische bewaking van gedetineerden die thuis hun straf "mogen" uitzitten, mag bekend worden verondersteld. Uit het verloop van die diskussie, is af te leiden hoe belangrijk het is dat hierover in openheid wordt gepraat en dat nieuwe ontwikkelingen vooraf terdege worden bediskussieerd. Nog in het midden latend of het een goed of een slecht idee zou zijn bij kinderen dergelijke elektronika te implanteren, zal een dergelijke ontwikkeling zeker niet ophouden bij het "slechts" kunnen bepalen wie het kind is en waar het woont. Nee, dan zullen kinderen scholen voortaan betreden via poortjes die de aan- (c.q. afwezigheid) elektronisch vastleggen, binnen de kortste keren zal de transponder met een zendertje worden uitgebreid zodat altijd en overal direkte plaatsbepaling kan plaatsvinden; zo valt er nog wel meer bedenkelijks te voorspellen.
En, verlatingsgevoelens van kinderen en angst voor kwijtraken van ouders ten spijt, dáár willen we onze kleintjes toch niet mee opzadelen? Allemaal lazen we toch heel gretig Pietje Bell en Dik Trom? Hoe zouden die, en onze kinderen met hen, hun prachtige streken hebben kunnen uithalen met zo'n brok microchip in hun rebelse lijf?
Laten we Pettrac het voordeel van de twijfel maar geven en aannemen dat het inderdaad geen poging betreft het marktgebied in menselijke richting te verleggen. Blijft echter overeind, dat de folder in dat opzicht niet eenduidig is uit te leggen. Het zou het bedrijf dan ook sieren, de reeds verspreide folders terug te halen en de oplage te vernietigen. Juist een bedrijf dat zich beweegt op het gebied van registratie van levende wezens, dient uiterst zorgvuldig op te treden. Zoniet, dreigt het gevaar dat de samenleving wordt opgezadeld met voldongen feiten op het gebied van dit soort elektronika. Want als geïnteresseerden en daarmee een markt zich aandienen via een dergelijke als een oproep daartoe te lezen tekst, is de kans groot dat werkelijke diskussie niet gevoerd zal worden. De diskussie over elekronische bewaking van gedetineerden die thuis hun straf "mogen" uitzitten, mag bekend worden verondersteld. Uit het verloop van die diskussie, is af te leiden hoe belangrijk het is dat hierover in openheid wordt gepraat en dat nieuwe ontwikkelingen vooraf terdege worden bediskussieerd. Nog in het midden latend of het een goed of een slecht idee zou zijn bij kinderen dergelijke elektronika te implanteren, zal een dergelijke ontwikkeling zeker niet ophouden bij het "slechts" kunnen bepalen wie het kind is en waar het woont. Nee, dan zullen kinderen scholen voortaan betreden via poortjes die de aan- (c.q. afwezigheid) elektronisch vastleggen, binnen de kortste keren zal de transponder met een zendertje worden uitgebreid zodat altijd en overal direkte plaatsbepaling kan plaatsvinden; zo valt er nog wel meer bedenkelijks te voorspellen.
En, verlatingsgevoelens van kinderen en angst voor kwijtraken van ouders ten spijt, dáár willen we onze kleintjes toch niet mee opzadelen? Allemaal lazen we toch heel gretig Pietje Bell en Dik Trom? Hoe zouden die, en onze kinderen met hen, hun prachtige streken hebben kunnen uithalen met zo'n brok microchip in hun rebelse lijf?
Eric Zwitser
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 295, maart 1996