Politiestaat
U wordt verdacht van het plegen van een of meerdere strafbare feiten, waarvan de gegevens onderaan deze brief zijn vermeld. Zo begint een briefje dat ik : 1) Elf maanden na "het plegen van mijn strafbaar feit" ontving, en 2) toevallig in mijn handen kreeg omdat het niet aan mijn huisadres gericht was.
Altijd grappig, behalve dan dat de termijn waarin ik mijn boete nog kon betalen om van verdere rechtsvervolging gevrijwaard te zijn, al voorbij was.(Wat een lange ambtenarenzin) Daar komt nog bij dat ik eigenlijk ook niet wil betalen, omdat ik volgens mij ook niets fout gedaan heb. Moet je opletten. Afgelopen zomer spreek ik met een vriend af op het kerkpleintje, waar skateboarden en samenscholing verboden is. Maar dat maakt niet uit, want ik ben alleen, en ik skate niet. Dus er is niks aan de hand. denk ik. Ik zit wat, en kijk hoe de skatertjes het verbod negeren, en netjes om de beurt op hun bek pleuren. Een van hen is ook een vriend van me. Vriend 2.
Toen werd het spannend. Van twee kanten kwamen oranje-witte auto's en iedereen rende weg. Behalve ik. Want ik deed niets fout. Volgens een mevrouw van de politie wel, ze vroeg althans of ik weg wilde gaan. Wat ik natuurlijk niet wilde. Na een beetje over- en weer gevraag "sommeerde ze me te vertrekken, omdat ze me anders mee naar het buro zou nemen." Als mensen zoiets zeggen wordt ik altijd heel chagrijnig,en toen dus ook. Ik gaf een antwoord ongeveer in de zin van: Nou, als je echt zo moeilijk wil doen neem me dan maar mee. En godverdomme, ze deed het nog ook!
Vriend 2 is een held. Als ik al in de auto zit, en naar achter kijk, zie ik nog net hoe hij door twee gorilla's ook in zo'n mooie auto gepropt wordt. In voor- en tegenspoed, maar dan anders. Na plusminus twee uur in een celletje komt de officier van justitie, die om mijn naam vraagt. Ik op mijn beurt vraag hem (netjes, want ik wil naar huis) wat er gebeurt als ik dat niet zeg. Als goed ovj trekt hij daar meteen zijn conclusies uit en slaat de deur weer dicht. Weer twee uur later komt hij (netjes!!!) vragen of ik mijn verklaring wil geven, zodat ik (lees: hij) weer naar huis kan. Natuurlijk wil ik dat, ik ben de kwaadste niet. Misschien toen wel, maar ik wilde inderdaad wel weg. Nu, na elf maanden, heb ik dus een boete van tweehonderd gulden die ik sowieso dus niet op tijd kon betalen, en met een thuiswonende studiebeurs, voorlopig ook nog niet zal kunnen betalen. Ik heb de uitdrukking "Nederland politiestaat" altijd overdreven gevonden, maar dit komt veel te ver in de richting!!!!
Altijd grappig, behalve dan dat de termijn waarin ik mijn boete nog kon betalen om van verdere rechtsvervolging gevrijwaard te zijn, al voorbij was.(Wat een lange ambtenarenzin) Daar komt nog bij dat ik eigenlijk ook niet wil betalen, omdat ik volgens mij ook niets fout gedaan heb. Moet je opletten. Afgelopen zomer spreek ik met een vriend af op het kerkpleintje, waar skateboarden en samenscholing verboden is. Maar dat maakt niet uit, want ik ben alleen, en ik skate niet. Dus er is niks aan de hand. denk ik. Ik zit wat, en kijk hoe de skatertjes het verbod negeren, en netjes om de beurt op hun bek pleuren. Een van hen is ook een vriend van me. Vriend 2.
Toen werd het spannend. Van twee kanten kwamen oranje-witte auto's en iedereen rende weg. Behalve ik. Want ik deed niets fout. Volgens een mevrouw van de politie wel, ze vroeg althans of ik weg wilde gaan. Wat ik natuurlijk niet wilde. Na een beetje over- en weer gevraag "sommeerde ze me te vertrekken, omdat ze me anders mee naar het buro zou nemen." Als mensen zoiets zeggen wordt ik altijd heel chagrijnig,en toen dus ook. Ik gaf een antwoord ongeveer in de zin van: Nou, als je echt zo moeilijk wil doen neem me dan maar mee. En godverdomme, ze deed het nog ook!
Vriend 2 is een held. Als ik al in de auto zit, en naar achter kijk, zie ik nog net hoe hij door twee gorilla's ook in zo'n mooie auto gepropt wordt. In voor- en tegenspoed, maar dan anders. Na plusminus twee uur in een celletje komt de officier van justitie, die om mijn naam vraagt. Ik op mijn beurt vraag hem (netjes, want ik wil naar huis) wat er gebeurt als ik dat niet zeg. Als goed ovj trekt hij daar meteen zijn conclusies uit en slaat de deur weer dicht. Weer twee uur later komt hij (netjes!!!) vragen of ik mijn verklaring wil geven, zodat ik (lees: hij) weer naar huis kan. Natuurlijk wil ik dat, ik ben de kwaadste niet. Misschien toen wel, maar ik wilde inderdaad wel weg. Nu, na elf maanden, heb ik dus een boete van tweehonderd gulden die ik sowieso dus niet op tijd kon betalen, en met een thuiswonende studiebeurs, voorlopig ook nog niet zal kunnen betalen. Ik heb de uitdrukking "Nederland politiestaat" altijd overdreven gevonden, maar dit komt veel te ver in de richting!!!!
Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 296, april 1996
