Jungle

In de verkiezingsstrijd behoort tot de traditionele plichtplegingen van (potentiële) politici in den Bosch om herhaaldelijk op bezorgde of zelfs emotionele toon uiting te geven van zijn/haar ongenoegen over de binnen de politiek onwenselijke geachte kloof tussen bestuurders-politici enerzijds en de rest van de bevolking anderzijds. Als het aan haar, of hem lag dan zou.....
De belangrijkste graadmeter voor deze kloof was het hoge percentage niet-stemmers bij de vorige gemeenteraadsverkiezing in den Bosch. Met de raadsverkiezingen van 1994 in het direkte vooruitzicht zal deze holle frase weer zeer regelmatig te horen zijn. Niet gaan stemmen is ondemokratisch of zo iets.
Dat voor grote delen van de bevolking het dagelijks bestaan al jaren en jaren aangetast wordt, dat er een voortdurende (propaganda) oorlog gevoerd wordt tegen mensen met een sociale uitkering èn tegen mensen met een baan, dit alles lijkt voor politici een soort natuurverschijnsel te zijn, althans zo brengen ze het via de altijd klaarstaande media aan "het volk" ten gehore.
In tegenstelling tot de omstandigheden in 1990 zijn die zorgen om bestaan, gezondheid, inkomen, werk, huisvesting en toekomstperspectief zijn nu overigens ook binnengedrongen in het leven van de middle-class. Het aantal lopende of aangekondigde reorganisaties en ontslagen bij banken, verzekeringsmaatschappijen, overheid en geprivatiseerde bedrijven zorgt hier wel voor.
Politieke invloed, laat staan politieke vertaling hebben die politieke wensen de afgelopen 10 jaar niet gehad, integendeel. De Dames en Heren politici hebben voor dit soort alledaagse zaken geen plaats op hun overvolle agenda's ingeruimd; "Nee, de samenleving is niet maakbaar", "De verzorgingsstaat kost te veel".
Nee, deze politieke apologeten van de verloedering pushen de wet van de jungle (kapitalisme) als een nieuwe en opperste vorm van beschaving. De kloof tussen de kaste van politici en die lagen van de bevolking die geen gehoor vinden voor hun politieke wensen is onoverbrugbaar.
In de NRC van 6 januari stond het artikeltje: "Politici negeren wensen kiezers. Kamerleden en gemeenteraadsleden trekken zich weinig aan van de kiezers willen. Dat vindt volgens een peiling van het NIPO 63 procent van de ondervraagden. Uit het onderzoek blijkt voorts dat onder de aanhang van de CD het aantal mensen dat meent dat politici zich helemaal niets van de kiezers aantrekken het grootst is".
In toenemende mate is het maatschappelijke beeld van politici en van politiek bedrijven verbonden met: corruptie (dief en diefjesmaat), vriendjespolitiek, privéhobbies, vriendjespolitiek; met grootschalige en ingrijpende projecten die in een sneltreinvaart geregeld worden, met zakkenvullen en zakkenvullers/sters. De legitimering van dit soort politiek en dit politiek stelsel verdwijnt meer en meer. Een typische reactie is de opkomst van de dorpspartijen, zoals bij de recentelijk gehouden gemeenteraadsverkiezingen in Noord Oost Brabant. Eigenlijk kan geconstateerd worden dat er sprake is van een soort zelforganisaties op een locaal/ethniese basis, "wij van ons dorp" dus. Of wat dacht je van: "Echte Bosschenaren" (daarmee implicerend dat er dus ook Niet-Echte Bosschenaren zijn, en die zijn natuurlijk van een ander, minder soort, die horen hier eigenlijk niet thuis toch.)
De politici, welke zich van dit soort demagogies gezwam bedienen, behoren niet tot het soort partij als de DC, pardon CD. Zij dragen wel hun steentje bij aan ethniese superioriteitsgevoelens; wat dat betreft is Joegoslavië eigenlijk dichterbij dan je denkt.
De maatschappelijke toekomstperspectieven onder dit soort omstandigheden zijn bekend. In tijden waarin er sprake is van sociaal verval, van toenemende bestaansonzekerheid steekt eeuwenoud agressief repertoire, (waar men in west europa patent op heeft) de kop op: angst voor, haat tegen en vervolging van andersdenkenden (binnenlandse vijanden), tegen vreemdelingen (niet echte Bosschenaren b.v.), tegen buitenlanders.

Dit artikel is verschenen in Kleintje Muurkrant nr 269, 13 januari 1994