maandag 22 maart-2004
Voor de 24ste moet het complete rapport van de Rijksrecherche op tafel liggen bij de rechter die de zaak versus Eddie de Kroes behandelt. De tegenwoordig als vastgoedondernemer door het leven gaande Hagenaar die ooit als een van de bedrijfsleiders van de “Vleeschmeesters” anderhalf jaar gevangenisstraf voor zijn mik kreeg wegens zwendel, maar die nooit uitzat. Dat laatste dankzij de schriftelijke steun van OvJ Hans Vos (*). De vraag is nu aan de orde waarom deze inmiddels in Maastricht werkzame beftekkel indertijd heeft verordonneerd dat de pogingen om de Pink Panther voor anderhalf jaar met aftrek achter de tralieste dumpen gestaakt moesten worden. Vos zou dat gedaan hebben op instigatie van bovenaf. En bovenaf zou dat weer hebben gedaan om de vroegere commissarissen “Mooie Barend” Biesheuvel (ex-premier), Anton Dreesmann (V. en D.-baas) en Jan Lanser (christelijke ex- vakbondsbons) uit de wind te houden. Die zouden volledig op de hoogte zijn geweest van de zwendel, maar hadden nooit ingegrepen. Ook toen al stonden waarden en normen kennelijk hoog in het vaandel van het crème van onze natie. Wat dit supertrio te berde bracht tijdens zijn vergaderingen werd op tape vastgelegd. We mogen veronderstellen dat er zaken voorbijkwamen als: “Nog een sigaartje Anton? Sla ik niet af Barend”, “Hoe is het thuis?”, “Ik heb net mijn chauffeur de zak gegeven” en... ”Loopt het niet in de gaten wat Eddie allemaal doet? Maak je geen zorgen, Jan. Als de nood aan de man komt, regelen we dat wel met Kleine Frits (Korthals Altes, red.)”. Maar hè wat jammer nou, die tapes bleken in 1995 te zijn vernietigd. Gelukkig is er nog hoop, want transcripties ervan zijn sinds begin jaren negentig in handen van Justitie. Maar ja, transcripties... Is daar niet mee geknoeid? Ruikt u ook wat wij ruiken? Juist.

(*) Zie onze serie “Schimmen achter Pim” op de Followup-site met nog andersoortige connecties van vriend De Kroes.

dinsdag 23 maart-2004
Op 17 augustus 2003 om half een ‘snachts verhuisde de Amsterdamse ondernemer Bertus Lüske onverwachts naar een plek zonder vastgoed en problemen. Zijn ruw verscheiden werd in de landelijke pers gekoppeld aan een zakelijk geschil tussen de soms door roeien en ruiten gaande Bertus en ene Rob “Sigaar”. Een meneer uit het avontuurlijke wereldje. Buiten beschouwing bleef een zakelijk conflict dat tussen een paar Joego’s en Lüske zou zijn ontstaan naar aanleiding van een boekhoudkundig verschil van mening over een slordige zes miljoen. Maar dit terzijde. Ten tijde van de schietpartij die aan Bertus vertrek voorafging voor de deur vanzijn horecaonderneming Frankendael aan de Amsterdamse Middenweg zou aan de overkant een feestje onderweg zijn geweest. Ten huize van de schoonouders van een van Sigaar’s paladijnen. Dankzij de zegeningen van de moderne samenleving kon dat feest voor de eeuwigheid worden vastgelegd. Die eeuwigheid zou echter in dit geval niet lang duren. Genoemde paladijn werd namelijk vriendelijk verzocht om even langs te komen bij het Amsterdamse filiaal van de CIE. Om te praten over de controverse tussen zijn werkgever en Bertus Lüske. Ten tijde van dat gezellige onderhoud zou de paladijn naar het feestje hebben verwezen en hebben onthuld dat op de videobeelden die daarvan gemaakt waren ook impressies stonden van de scene of the crime kort nadat de fatale schoten waren gevallen. Over tegenwoordigheid van geest gesproken. Je zou zeggen dat ze bij de CIE het kwijl in de bek kregen, maar volgens onze goed geïnformeerde bron zouden de heren geen specifieke belangstelling aan de dag hebben gelegd voor dit buitenkansje. Pas geruime tijd later besefte men dat er misschien toch wel interessante dingen op konden staan. De schoonouders kregen bezoek. Videotape? Hè, verdorie, net gewist. Pech onderweg. De daders van de aanslag zijn nooit gevonden. Maar je kan niet alles hebben.

woensdag 24 maart-2004
Als de tekenen niet bedriegen dan staan ons in de nabije toekomst verrassende ontwikkelingen te wachten in de affaire Jaap van der Heijden. Deze Alkmaarse handelaar in verboden genotsmiddelen werd op 10 april 1993 in zijn woonplaats door een bom uit het leven weggerukt en tot nu toe is daarvoor niemand in het cachot beland. Zoals gebruikelijk zouden we bijna zeggen. Naar verluidt is er echter beweging aan het front. Wij laten ons verrassen. Een merkwaardig detail van de luidruchtige aanslag destijds was het feit dat de politie vooraf werd getipt over het ophanden zijnde vuurwerk, maar daar niksmee deed. Een ander memorabel feit deed zich voor kort na Jaap’s voortijdig heengaan op 47-jarige leeftijd. Ten tijde van de aanslag was namelijk een fotoclub in de buurt bezig met het schieten van leuke plaatjes van de Alkmaarse binnenstad. De eeuwige kaasdragers, historische pandjes, terrasjes, steegjes, grachtjes, tout le micmac. Zelfs vanaf de Waag werd er geschoten. Toen ontplofte in die buurt de bom en werden de foto’s op hun waarde geschat. De politie vroeg de clubleden of ze vier relevante rolletjes met in totaal een kleine 150 shots wilden afstaan. Uiteraard zouden ze de negatieven tezijnertijd terugkrijgen, met een bos bloemen of zo. Dat lukte met zo’n vijftig exemplaren, waarvan de helft helaas ernstig beschadigd en dus onbruikbaar was. De overige honderd kwamen nooit meer boven water. De vraag is of ze nog ergens rondslingeren en zo ja, of ze nog steeds in gebruik zijn ter ondersteuning van het onderzoek. Voor zover wij weten tast ook de fotoclub nog steeds in het duister. Maar misschien komt er binnenkort licht in de duisternis.

woensdag 31 maart-2004
Kan gewoon geen toeval zijn. Vorige week woensdag kondigden wij aan dat er iets op til was in de zaak rond Jaap van der Heijden. De partner van de momenteel in een Spaanse petoet verblijvende avontuurlijke ondernemer Rommy die op 10 april 1993 in Alkmaar het tijdelijke met het eeuwige verwisselde toen hem een bom werd bezorgd. Een paar minuten daarna maakte een hobbyclub foto’s van de scene of the crime. Die werden op verzoek in handen gegeven van de recherche. Een klein deel kwam enige tijd later zwaar beschadigd terug bij de club. Van de rest vanhet materiaal werd nooit meer iets vernomen. Tot afgelopen maandag bij het teeveeprogramma Opsporing Verzocht. Daarin werd ondermeer aandacht besteed aan de zaak Van der Heijden. En er werden foto’s getoond van tientallen mensen die vanaf de Kuipersbrug de gebeurtenissen na de aanslag volgden. Jawel, foto’s van de hobbyclub. De politie wilde weten wie die mensen op de brug allemaal waren. Na de uitzending kwamen er dertig tips binnen. Waar een artikeltje in deze rubriek al niet goed voor is.

(*) Zie voor de uiterst interessante connecties binnen deze zaak de serie Schimmen achter Pim” op de Followup-site.