donderdag 10 juni-2004
Kijk, als je heel veel poen hebt zoals Frank Zweegers wordt Nederland al gauw te klein. En dan wijk je uit naar Monaco, Saint Tropez en Londen om je in te likken bij andere echte rijken der aarde. Ga je natuurlijk niet vertellen dat je familie uit Goirle komt of all places en dat zij vermogend is geworden via de handel en fabricage van landbouwmachines. Voor je het weet gaan die rijke stinkers denken dat je vroeger op een aardappelrooier hebt gezeten en dat is dodelijk voor je tere reputatie. Je kan natuurlijk wel een beetje opscheppen over je onroerendgoeden je IT-belangen. En dat je zakenpartner een dubbele naam heeft (Eyk De Mol van Otterloo) en tot de financiële elite van Boston behoort is ook nooit weg. Maar elk voordeel hep zijn nadeel. Als je je in die kringen ophoudt kom je ook linke lieden tegen. Zo hoorden wij onlangs dat een lid van Frankie’s aanhang zaken zou hebben gedaan zonder belasting te betalen en aangekochte spullen op naam had laten zetten van een meneer Brouwer. Piet Belasting zou daar knap pissig van zijn geworden. U kent ons nu zo’n beetje. We konden het gewoon niet laten om die meneer Brouwer een mailtje te sturen dat alsvolgt luidde:
“Geachte heer,
Ons is ter ore gekomen dat de belastingdienst onlangs een inval bij uw onderneming heeft gepleegd. Volgens onze bronnen zou de dienst geïnteresseerd zijn geraakt in de zakelijke activiteiten van een der “vazallen” van de heer Zweegers waarover hij geen belasting heeft betaald en waarbij hij u als eigenaar van de aangekochte spullen opvoerde.
Wij zouden graag willen weten of dat bericht op waarheid berust. Zo ja, over welke spullen en welke bedragen wij dan spreken. Dit in verband met een voorgenomen publicatie op onze website.”
Oh jee, we hebben nog vergeten te melden dat meneer Brouwer de directie voert van vastgoedonderneming Breevast, die deel uitmaakt van de snoepwinkel van Frank en Eyk. Antwoord gekregen? Nee, nog niet. Maar zo’n stilte is meestal veelzeggend.

vrijdag 11 juni-2004
Gisteravond om acht over zeven ontvingen wij van ene Marcel van Schuppen de volgende mail:
“Uw e-mail van gisteren hebben wij in goede orde ontvangen. Het is onjuist dat de belastingdienst een inval bij onze organisatie zou hebben gepleegd. In 2003 heeft een reguliere belastingcontrole plaatsgevonden door de belastingdienst. Deze controles vinden iedere vijf tot acht jaar plaats. De door u vermeende “zakelijke activiteiten van een der vazallen van de heer Zweegers” zijn ons niet bekend“.
Wie Marcel van Schuppen is weten we niet, maar we mogen aannemen dat hij binnen de organisatie van Breevast iets meer doet dan de koffierondbrengen. In ieder geval lijkt Marcel een paar overuurtjes te hebben gedraaid om namens meneer Brouwer het wat lamme mailtje in elkaar te frutselen. Leuk natuurlijk dat we weten dat de belastingdienst vorig jaar een fiscaal APK-tje heeft gepleegd bij de vastgoedwinkel van Frank en Eyk. Maar als dat als een soort bewijs moet dienen voor de schone lei van 2004 zijn wij toch wel wat teleurgesteld hoor Marcel. Onze info had al een paar weken rondgezoemd in vastgoedland voordat die op onze bescheiden desk belandde. Bovendien was die info vrij gedetailleerd waar het de rol van de ons totaal onbekende meneer Brouwer betrof. Zoiets verzin je niet zou je zeggen. Voorlopig geven we je de benefit of the doubt Marcel, maar mochten we nog meer lekkers vinden dan laten we het je weten. Dus stay toch nog maar effe tuned.

We schrijven 10 juni 2004. Op die datum raakten we licht in de clinch met Frank Zweegers. Of eigenlijk met zijn bedrijfje, Breevast. Ging over een inval van de blauwe brigade die al dan niet bij Frank's bedoening zou hebben plaatsgevonden. Onze informant zei van wel. Frank's personeel zei van niet. And never the twain shall meet. Maar wat lazen we vanmiddag in het Belgische dagvod? Dit. En eigenlijk gaat het bij deze kwestie dezelfde kant op. Zij het, dat wij nu geen partij zijn maar de Belgische smurfemarij. En dat is andere Deventer. Mocht er iets spectaculairsgebeuren dan hoort u het nog van ons. Stay tuned. 

Door Jan Portein.

Tijd voor een reisje in de tijd. Aanleiding? Dit recente artikel over Frank Zweegers, hoofd stenenstapels van de firma Breevast en steevast te vinden in het kleurrijke meloenairslijssie van Quote. Geen woord over het geurige gevalletje corruptie dat in aflevering 3 van deze serie voorbijhobbelde. Maar je kan niet alles hebben. Goed, nu terug naar 1990. 12 april van dat jaar. In het Haagse Hotel des Indes heeft de fameuze kunstmusketier Michel van Rijn een afspraak met Robert de Haze Winkelman. Op dat moment in diens woelige bestaan Statenlid van Zuid-Holland voor de VVD [what else? Red.] en directeur van de Vereniging van Effectenbezitters. Onderwerp van gesprek: de aankoop van kunst ten behoeve van Frank Zweegers. Een goeie kennis van Robert, met wie hij op korte termijn toevallig een reisje zou maken naar de Kaaimaneilanden. Pas veel later zou de naam van Frankie's postbusvennootschap High Ten Limited opduiken, die daar tussen de kaaimannen stond geregistreerd. Net als zijn luxe jacht Unicorn. Maar dit terzijde. Het bedrag waarmee Van Rijn in eerste instantie de markt op kon voor Frankieboy was 250.000 dollar. Over te maken naar welke bank dan ook op deze aardkloot. Bij verkoop zou de winst fifty fifty worden verdeeld na aftrek van kosten. Oh en dan was er nog wat. Kon Michel wat zogenaamde familieschilderijen van Frank verpatsen... op papier?
Oeps. Robertje de Haze Winkelman, tegenswoordig weer een prominent lid van Baudet's duiventil en RvC-lid van investeringsvehikel Value8, liet ineens zien waar de sleutel van de wasserette hing. Zijn gewiekste, in vele kunsten thuis zijnde gesprekspartner zag schone mogelijkheden en maakte een afspraak voor de week daarop in Buenos Aires. Robertje blij. Er was trouwens nog iets dat besproken moest worden, maar dat liet Robert liever aan Frank zelf over. Wat dat was vindt u terug in de volgende aflevering. Stay tuned.

door Jan Portein

Wat Michel van Rijn betreft kon het vriezen of dooien. Na zijn gesprek in Hotel Des Indes met Robert de Haze Winkelman. Het loodsvisje van Frank Zweegers (1). Een kwart meloen handelsgeld voor de in- en verkoop van kunst? En werk van Constant Permeke uit het bezit van de familie Zweegers op papier versjacheren? Het kon zomaar wat vrijblijvend gehengel zijn geweest. Maar de fameuze mindfucker van de kunstwereld was nog niet in Buenas Aires gearriveerd of hij kreeg een telefoontje van de Nova Scotia bank dat op zijn dollarrekening 250.000 Amerikaanse flappen waren gestort. In twee tranches. Diezelfde dag nog liet het duo Zweegers/De Haze Winkelman weten dat ze tien dagen daarna hun opwachting zouden maken in de Argentijnse hoofdstad. Hoe welkom die poen ook was, met name het Permeke-plan had in Van Rijn's keelsgat de verkeerde afslag genomen. Hij nam zich toen al voor om Zweegers het bos in te helpen. En daar zou nog een zwaarwegende factor bijkomen. Niet lang na aankomst van het dure Nederlandse duo schoven ze met Michel en Patricia, diens partner tegen wil en dank, aan tafel voor een exquis diner in het beau monde restaurant Munich. Een heel toepasselijke naam voor wat later zou volgen. Bollinger brut. Babbel. Bollinger brut. Babbel. Ah, daar is de menukaart. Frankie koos voor stierenballen en Michel volgde zijn voorbeeld. Voor Robert en Patricia werd een excellente steak tartaar, de spécialité de la maison, geserveerd. Dit alles vergezeld door bijbehorende kwaliteitswijntjes. Geanimeerd werd het nooit, ondanks de woeste poging van Robert om met een luidkeels uitgevoerde Winnetou-imitatie de stemming wat op te krikken. Helaas kwam die imitatie niet verder dan het niveau van Klukkluk en daar zat niemand op te wachten. Het genante intermezzo was voor Frank kennelijk het sein om Michel even apart te nemen en hem duidelijk te maken wat hij met hun voorgenomen kunsthandel in wezen voor ogen had. “Nazikunst”, zei hij zachtjes. “Het zit er hier vol mee en jij kan het voor ons vinden”. Oftewel, Michel moest met de poen van Frank op pad om door de Nazi's tijdens en na de oorlog naar Argentinië gesmokkelde kunst op te duikelen en die in het duistere circuit aan de man te brengen. Noem het pech hebben, maar Michel was en is van Joodse bloede via de kant van zijn moeder, die ondanks de gevaren die haar bedreigde tijdens de oorlog tot de verzetsgroep van Gerrit van der Veen had behoord en na die periode nooit meer los was gekomen van die periode (2). Michel liet verder niks merken, maar de boot was aan. Frank Zweegers en Klukkluk de Haze Winkelman konden het schudden. Rien ne va plus, niets is meer van u. Veni, vidi, foetsie. Om van je schuit gehaald te worden op Capri mag dan een behoorlijke deuk zijn geweest in Zweegers' imago (3). Maar reken erop dat dit ook een flinke jongen was. Een die trouwens deel uitmaakt van de spectaculaire inhoud van het vervolg op het succesvolle boek “Hot art, cold cash”, dat dit jaar nog in de schappen zal verschijnen. Stay tuned.

(1) Zie vorige aflevering.
(2) Zie aflevering 23 van de serie “Naar de kloten”.
(3) Een geheugensteuntje is nooit weg.