dinsdag 6 februari-2007
Morgen wordt de blijkbaar aan het Napoleon-syndroom lijdende bef Roelof van Holthe tot Echten door zijn voormalige cliënt Marei von Saher, erfgename van de vermaarde kunsthandelaar Jacob Goudstikker, voor de Haagse kadi getrokken. Dat zit zo. Roelofje zat in een eerder leven bij de firma Caron & Stevens op kantoor. En omdat die club lieerde met de Amerikaanse befgigant Baker & McKenzie en onze adellijke vriend wat in kunst en cultuur was gespecialiseerd kreeg hij de zaak van zijn leven in zijn bekken geschoven.
Eenmaal en route stelde hij op eigen houtje en met zijn rechterhand tussen knoopje drie en vier van zijn overhemd aan Von Saher voor om de boel no cure no pay voor haar af te wikkelen. Dat was niet alleen dwars tegen de ethische normen van de beforde in, maar zelfs tuchtrechterlijk verboden. Alleen daarom al kan Roelof door dit geintje van het tableau zeilen, maar er is meer.
Na overleg met zijn cliënt heropende onze poen snuivende ‘sGravelandse guit de in liquidatie verkerende NV Erven Goudstikker en kreeg daarvoor van Von Saher een leuk pakketje aandelen. Toen misschien nog nul meloenen waard, maar op dit ogenblik op grond van de geschatte waarde van de tot nu toe herwonnen collectie een pakketje ter waarde van 12 meloen. En dat is precies het bedrag dat Roelofje van zijn voormalige cliënt eist. Op straffe van beslaglegging op de kunstcollectie die de Staat der Nederlanden deze maand aan haar zal overdragen.
Om dat te voorkomen heeft Von Saher inmiddels zwaar geschut ingezet in de persoon van Rob Polak van het befkantoor De Brauw, Blackstone, Westbroek, die zij in de arm had genomen nadat zij Van Holthe tot Echten aan de dijk had gezet wegens sloppy werkzaamheden. En die haar de uiteindelijke overwinning bezorgde in de uitputtende juridische strijd met de Staat der Nederlanden. Het duo heeft een tegenbod gedaan van 1,3 meloen. Wel een slokje minder dus. Hoe het ook afloopt, Roelof Bonaparte heeft altijd nog zijn aandelen. Lullig is wel dat ie een kwart kan wegbrengen naar meneer Fiscus als ie ze verpatst. Geld maakt meer stuk dan je lief is.

woensdag 7 februari-2007
Effe nog. In den beginne was er de Kunsthandel J. Goudstikker NV. Die werd beginjaren vijftig door de erven Goudstikker omgedoopt in de Amsterdamse Negotiatie Compagnie NV. Toen de weduwe door de Nederlandse regering was afgescheept met een fooi en duidelijk werd dat er verder weinig meer te negotiëren viel over de nalatenschap van Goudstikker werd deze Compagnie op 14 december 1955 ontbonden. De vereffening werd op 28 februari 1960 beëindigd.
Op 9 januari 1998 eiste Marei von Saher, de dochter van de inmiddels overleden weduwe Goudstikker, bij de Nederlandse regering alsnog de overdracht van de Goudstikkercollectie op. De toen nog niet tot zakkenvuller honoris causa gepromoveerde Wim Kok en zijn trawanten hadden hun gevoel voor ethiek kennelijk nog nergens aangetroffen en staken op 25 maart van dat jaar dan ook schriftelijk hun middelvinger in de lucht. Alles was na de oorlog keurig afgehandeld door de Staat. Een standpunt dat door het befhof werd gedeeld. Zes dagen daarna gebeurde er dit:

“Bij beschikking van de rechtbank van Amsterdam van 31 maart 1998 is de vereffening van de Vennootschap heropend, met [A.B.] en Von Saher als vereffenaars, teneinde de distributie van de Goudstikker-collectie mogelijk te maken”.

Nou, wie die geheimzinige A.B. is laten we maar in het midden. Vandaag mag een Haagse kadi zich buigen over de vraag of Nappie van Holthe tot Echten recht heeft op 12 meloen of ééntiende daarvan. Er zijn luitjes die vinden dat de toon die wij bezigen in onze schrijfsels ordinair is. Weet je wat wij ordinair vinden? Juist.