vrijdag 15 september-2006
Is wel knap kut hè? Volgens ene kolonel Vermeij in een blaadje van het Kampfministerium is onze wederopbouwmissie in Uruzgan dweilen met de kraan open. Nou werkt er dus goddank in ieder geval één kraan, maar dat is blijkbaar niet wat de kolonel van de missie verwacht had.
Had zijn jongens en meisjes graag aan het metselen, timmeren, loodgieten en schilderen gezet, met tussen de middag een boterhammetje en een kup kuffie en ’savonds met een pijpie bier voor de buis. Moeten zijn jongens en meisjes daar godverdomme ineens vol aan de bak om die baarden uit Pakistan voor hun klus te schieten. Als die kloten Paki’s nou eens fatsoenlijk hun grenzen dichtpleurden, dan konden wij eindelijk eens een sportkantine in mekaar hangen of een school met de bijbel. Maar dat doen die kloothommels niet, dus zitten wij nou in de shit.
En onze houwdegens kunnen ook al niet meer bellen met hun moob als ze op patrouille zijn, want die stinkbaarden hebben nu ook al spulletjes om die dingen uit te peilen. Dus kan je alleen maar bellen met moeders of je vaste vriend als je terug bent uit de bush-bush. Dat levert dan weer extra druk op in het veld, want het is heel goed dat je meteen van je af kan praten als er net een kogel door het topje van je helm is gegaan of een bommetje je pantserwagen heeft ontwricht. Nu moet je weer veel te veel leunen op de shrink of de vertegenwoordigers van Jezus. En da’s ook niet alles.
Verder brengen onze kruisvaarders ook nog steeds de nacht door in een tent in plaats van een container en om nou te zeggen dat ze allemaal lekker slapen, nou nee. Want je droomt toch steeds dat er wat je tent komt binnenvliegen.
Kortom, kolonel Vermeij is niet blij. Naïef wel. Die heeft echt gedacht dat Henk Kampf, Jan Peter Klootviool en Dzjap de Hoep Sjeffer de waarheid spraken. Aààààch.

zaterdag 16 september-2006
Volgens meneer Berlijn, de hoogste boy van het Nederlandse leger, zat die kolonel Vermeij gewoon uit zijn zweterige kraagje te lullen. Wat nou dweilen met de kraan open in Uruzgan? Het gaat hartstikke goed daar. Oké, we hebben nog nooit zoveel munitie afgeschoten als de laatste tijd. Maar dat was niet in Uruzgan zelf, dat was bij de buren. En dat doen we omdat onze aanvoerlijnen in gevaar kwamen. Beetje raar, want als je op het kaartje kijkt moet onze rotzooi van de andere kant komen. Maar meneer Berlijn heeft ervoor gestudeerd en wij zitten in Den Bosch.
Natuurlijk is door al dat rollebollen met die Talibandoleros niet zo erg veel terecht gekomen van onze huis, tuin en keukenmissie. Dus jammer maar helaas, nog geen trapveldjes voor kleine Haji al Cruijffies, geen Abu Khalid Brugman keukens, geen Juma Mohammad Tomado friteuses of een dependance van Wageningen om die boertjes daar te leren hoe ze wortelen, bieten en boerenkool moeten verbouwen. Zijn we allemaal nog niet aan toe gekomen. Maarrrrrr, volgens meneer Berlijn is er wel degelijk hoop. Twintig (!) inwoonsters van Uruzgan zitten op handwerkles bij een of andere durfmuts en er is een ambulance gerepareerd. De sirene doet het weer. Asjeblieft, kan je zien dat we niet voor Jan Ahmed Lul al die poen in de Kampfmissie stoppen. Als we daar over een paar jaartjes oplazeren kunnen in ieder geval twintig (!) Afghaanse dames een beetje fatsoenlijk macrameeën. En als ze zich onverhoopt daarbij in hun vingers prikken, kunnen ze met hun eigen loeiende ambulance vervoerd worden naar een tent van de Halve Maan. Naïef? Meneer Berlijn? Echt niet.