donderdag 29 januari-2004
Er schijnt een blaadje de schappen te teisteren dat “Deze Week” heet. Dankzij een attente lezer van onze kolommen kwamen we erachter dat in het laatste nummer van dit journalistiek niet te versmaden vehikel de volgende alinea was te vinden:
“Politiek Den Haag mag zich zorgen maken nu een werknemer van een van de grootste leveranciers van luxe escortmeisjes in ons land kopieën van creditcardbetalingen aan de meisjes van plezier te koop aanbiedt aan de media. En uit de kopieën zou zonneklaar blijken dat meer dan de helft van de Tweede Kamerleden iedere avond met zijn neus in de stukken zit”.
Eentekst die niet geheel van humor ontbloot is, maar die tegelijkertijd aantoont dat de zinderende affaires rond Ad Melkert, Mabel Wippe Smit, Joris Demmink en Rob Oudkerk geheid een vervolg zullen krijgen. Hoewel we natuurlijk niet zeker weten of het bericht helemaal kosher is. Wij betwijfelen bijvoorbeeld oprecht of de helft van de Tweede Kamer inderdaad iedere avond even een duik neemt met een escortjuf. Effe een vluggertje tussen de debatten door of zo. Overigens is de hulp inroepen van een escortbureau allicht wat verstandiger dan wat oubollig bonken in een bordeel. Hoewel het klaarblijkelijk goochemer is om contant te betalen, omdat er anders weer allerlei afschriftjes kunnen gaan rondzwerven op hijgerige redacties. Een ding is zeker. Op welke manier je je hoofdmoot ook buiten de deur presenteert, na afloop van het evenement loop je een goeie kans om gechanteerd te worden. Of de remise in te worden geschoven omdat je reputatie in de haaiensoep drijft. Neem Melkert. Tijdens het geruchtmakende politieke debat onder leiding van scharrelhaan Paul Witteman toen hij Pim Fortuin geen blik waardig keurde, moet hij al geweten hebben dat zijn knallende avonturen in een Haags sex-etablissement naar buiten zouden komen. En dat het einde van zijn politieke carrière nakend was. Aldus geschiedde. Overigens hield de Haagse politie het bewuste perceel al een tijdje in het snotje omdat zij vermoedde dat daar illegale dames werden geëxploiteerd. Of deze huisbezoeken van (ex-minister) Melkert via een dienstnotitie bij de AIVD of Rijksrecherche terecht zijn gekomen is ons niet bekend, maar wij denken zomaar van wel. Vanwege de chantabiliteit hè. En sedert het verschijnen van Teeven’s List zal de animo om allerlei geruchten op dit terrein na te vlooien zonder twijfel sterk zijn gegroeid. Regeren is vooruitzien. Natuurlijk hoeven geruchten dat Ad indertijd in een Haags hotel een Paarse encounter of the rough kind had met de echtgenote van een Haagse VVD-wethouder of dat Rob met enige regelmaat collega’s tegenkwam op de Theemsweg niet waar te zijn. Maar je moet dergelijke gevallen tegenwoordig wel allemaal grondig onderzoeken. Voordat je weer verrast wordt door Charlie de Chileen.

Wat zei Hollande vandeweek voor le buste de glace? Dat we de sancties tegen Rusland moesten verzachten.  

charlie

Laten we het eenvoudig houden. Het begon in het oosten. Na WO II. Terwille van de smeer en de knip van de elite begonnen “we” ons te bemoeien met de interne aangelegenheden van de middenoostelijke en noordafrikaanse allahlanden. We brachten er marionetten aan het bewind en bezorgden ze wapens. Om de onderlinge verhoudingen in evenwicht te houden en de Ruskies buiten de deur. Mocht een marionet kapsones krijgen dan werd ie vervangen door een andere. En als ze onderling hommeles kregen leverden wij ze allebei extra wapentuig. Kassa voor de elite. Na een paar honderdduizend dooien belegden wij dan vredesbesprekingen en werd de zaak geregeld. In de jaren zeventig liep het spaak. De marionetten gingen her en der de weg van Pinocchio en kregen een ziel. En begonnen zich te verzetten tegen ons touwtjestrekken. Palestijnen lieten vliegtuigen op onorthodoxe wijze de lucht ingaan en Iran maakte het nog bonter door het lokale hoofdkwartier van de touwtjestrekkers te bezetten. Allemaal misschien nog tot daar aan toe. Maar toen we zo handig waren om een groep fanatiekelingen onder leiding van een Saoedische baardmans in Afghanistan te assisteren bij de uitdrijving van Russische troepen maakten we een taktische fout. We gaven ze teveel moderne wapens voor hun guerrilla en leerden ze hoe die te gebruiken. Dat liep fout af, want ze begonnen een jihad en dat was nou niet meteen de bedoeling. Wat konden we anders doen dan ze zoveel mogelijk te vriend houden en ze soms zelfs te gebruiken in landen als Joegoslavië en later bij het organiseren van een paar lentes. Die liepen dan wel op een drama uit, maar dan stuurde je ze gewoon naar een ander land dat terwille van de smeer en de knip van de elite interessant was. Tot de Ruskies zich zo nodig moesten bemoeien met het scenario in Syrië. Sukkels. Dus stuurden we John MacCain en andere hulpverleners naar het front om te kijken wat er nodig was. ISIS werd het magische woord. Vanuit heel Europa stroomden de vlasbaardjes toe om het nieuwe kalifaat vorm te geven en Assad en de Iraakse jojo's een trap onder hun ballen te geven. Sommigen keerden terug en zetten onder het oog van een leger aan snuffelsmurfen steeds meer thuisblijvers op de jihadrails. Ook in hun thuisland. En nu? De USSA heeft ons al doen weten dat het nog jaren en jaren gaat duren voor ISIS uit beeld is gebombardeerd. Ondertussen mogen we hier in het westen meer en meer aanslagen op metro's, treinstations, vakantie-eilandjes en redactielokalen verwachten. We kunnen steeds vaker de straat op om onze verontwaardiging te tonen en te luisteren naar de ferme taal van onze premier en andere kanjers. Bloemen tegen een muurtje te leggen, een pen in de lucht te steken, spandoeken rond te torsen en tranen uit je ogen te vegen. Maar het leger is goddank al in aantocht om ons te beschermen. En de angst er stevig in te houden. De Strategie werkt nog steeds. Zij het met andere werknemers. Prettige dag nog. 

Boem. Pats. Klaar. Net als in het vroege voorjaar van 2012. Sarko bevond zich toen in zware polletieke grondzeeën en wat gebeurde er? Ene Mo Mehra slaat toe in Toulouse. Hij maait een paar militairen neer en een paar Joodse (!) kinderen. Er wordt alle smurfen verzamelen getoeterd en na een buiten-proportionele belegering wordt Mo naar Allah gelanceerd. Later kwam uit dat hij in contact had gestaan met een paar Franse snuffeldiensten (1). Of dat bij het gevalletje Charlie annex Joodse super ook naar boven zal wellen is nog de vraag. Vreemd is in ieder geval wel dat de twee broertjes Kouachi exact wisten wanneer en waar de redactie van Charlie bij elkaar kwam. En over uitstekend wapentuig beschikte. Nou is onze tweede naam Thomas en dat is soms een handicap. Maar mochten wij iets sappigs vernemen, dat buiten de Huyssfeer valt, u weet het. Stay tuned.

Alsteblaft. Daar hep je het al. Iets buiten de Huyssfeer. Charlie Hebdo-overvaller Said Kouachi heeft in 2011 leren knokken in clubverband. Welke club? Al Qaida-J. De J staat voor Jemen. Tot 30 september 2011 was de Amerikaanse imam Anwar al-Awlaki daar coach. Op die dag ging ie onverwachts wijlen door een droon uit zijn vaderland. Twee weken later onderging zijn zoon van zestien hetzelfde lot. Om eventuele lekkages uit te sluiten. Wist die Anwar dan teveel? Zonder twijfel. Voordat ze op tournee gingen naar Manhattan stonden drie van de 9/11 baarden in contact met de latere coach van Al Qaida-J. En hoe het zat zat het, na die kortstondige tournee werd Al-Awlaki uitgenodigd om een vorkje te komen meepikken op het Pentagon. Het tochtte er wel een beetje, maar de sfeer was desondanks heel gemoedelijk. Een jaar later nam de imam de vleugels met een Saoedisch verkeersvliegtuig en kwam uiteindelijk bij Al Qaida-J terecht. Volgens insiders inmiddels een bloeiende club, maar wij hebben serieuze twijfels. Diende Anwarretje misschien twee meesters? Mohammed en een boerenleut in streepjespak uit Langley USA. Niet onwaarschijnlijk. Neem alleen maar dat Nigeriaanse gozertje dat in december 2009 onder toeziend oog van allerlei Amerikaanse speursmurfen via Schiphol naar Detroit werd gestuurd. Met een bommetje onder zijn ballen dat nooit kon afgaan. Dat was geen valse vlag meer, dat was een vals vaandel. Met als hoogtepunt het optreden van Captain Curry die het gozertje door de douane loodste. Moet nog ergens op een Israëlische teep staan. Misschien zien we die ooit nog eens terug bij “Andere tijden” (1).
Terug naar het heden. Volgens “kenners” heeft Said Kouachi dus in 2011 stage gelopen bij de club van Al-Awlaki. Voor het gemak nemen we maar aan, dat de coach toen nog in leven was. Na die stage zou Said samen met zijn broer een tripje naar Syrië hebben gemaakt. Om mee te knokken met de door de NATO gefinancierde en bewapende muslimbroeders en het land te bevrijden van die vreselijke Assad. Ook in dit geval onder toeziend oog van een bonte verzameling westerse speursmurfen. Een prachtige praktijkervaring rijker keerden de gebroeders terug naar Parijs en wachtten daar als echte sleepers op het sein om in beweging te komen. Van wie? Goeie vraag. Wat denkt u? Stay tuned.

(1) Zie de serie “Boerenbedrog”, die vanaf 2010 tot en met 2014 heeft gelopen. De nummering is een beetje ballen, maar wat wil je met zo'n brandend verhaal. 

Raar? Hm. De Israëlische premier Nuttyahoo heeft een speciale anti-terreureenheid van de Mossad naar Parijs gestuurd. Per slot was bij het geweld van afgelopen week de winkel van een koshere grootgrutter het toneel van een gijzeling en dat schept een band. Die de laatste tijd overigens zwaar naar de gallemiezen was geholpen door Hollande's steun voor de Palestijnse zaak. Goeie gelegenheid dus om elkaar weer in de armen te vallen op de Place de la Republique en samen “Je suis Charlie” te roepen. Nutty met iets meer overtuiging dan Holly, maar de inhoud van het blaadje sluit nu eenmaal iets meer aan bij Nutty's gedachtengoed dan bij dat van onze kleine motorhelm. Nutty loopt zelf ook mee met de rest van de pijlers onder de mondiale vrijheid van meningsuiting. Inclusief Davutoglu. Blijkens een van zijn meest recente cyberboeren vindt voormalig CIDI-lobbyist Ronny Naftaniël de aanwezigheid van de Turkse premier een gotspe. Met name als je denkt aan de enorme collectie journalisten die in Turkije achter een streepjesbehang zit. Heeft Ronny een punt. Maar hij vergeet te vermelden dat je voor de Palestijnse vrijheid van meningsuiting in het land van onze Nutty ook geen fanfareorkest hoeft in te huren. Trouwens, ook als je niet met een bordje “Je suis Palestinien” rondzeult kan je tegen de gramschap van Nutty en zijn aanhang aanbumpen als je het in je hersens haalt om kritiek te hebben op de keppeltjes. Je krijgt al heel snel het stempel van anti-semiet op je reet. Of een tikkie op de knoken. Neem de Britse International Business Times. Die suggereerde vandeweek cyberaal, dat de Mossad wel eens achter het gewelddadige schimmenspel in Parijs kon zitten. Kan je onzin vinden, maar vrijheid van meningsuiting nietwaar? Niet veel later verdween het artikel heel stilletjes van de site. We bedoelen maar.
Na de plechtigheid spoedt Holly zich vanmiddag naar een of andere Parijse synagoge om met zijn Israëlische counterparts en een handje Mossadjes verder te lullen over de veiligheid in Frankrijk. Is dat raar? Eigenlijk wel. Stay tuned.