Charlie (003)
Laten we het eenvoudig houden. Het begon in het oosten. Na WO II. Terwille van de smeer en de knip van de elite begonnen “we” ons te bemoeien met de interne aangelegenheden van de middenoostelijke en noordafrikaanse allahlanden. We brachten er marionetten aan het bewind en bezorgden ze wapens. Om de onderlinge verhoudingen in evenwicht te houden en de Ruskies buiten de deur. Mocht een marionet kapsones krijgen dan werd ie vervangen door een andere. En als ze onderling hommeles kregen leverden wij ze allebei extra wapentuig. Kassa voor de elite. Na een paar honderdduizend dooien belegden wij dan vredesbesprekingen en werd de zaak geregeld. In de jaren zeventig liep het spaak. De marionetten gingen her en der de weg van Pinocchio en kregen een ziel. En begonnen zich te verzetten tegen ons touwtjestrekken. Palestijnen lieten vliegtuigen op onorthodoxe wijze de lucht ingaan en Iran maakte het nog bonter door het lokale hoofdkwartier van de touwtjestrekkers te bezetten. Allemaal misschien nog tot daar aan toe. Maar toen we zo handig waren om een groep fanatiekelingen onder leiding van een Saoedische baardmans in Afghanistan te assisteren bij de uitdrijving van Russische troepen maakten we een taktische fout. We gaven ze teveel moderne wapens voor hun guerrilla en leerden ze hoe die te gebruiken. Dat liep fout af, want ze begonnen een jihad en dat was nou niet meteen de bedoeling. Wat konden we anders doen dan ze zoveel mogelijk te vriend houden en ze soms zelfs te gebruiken in landen als Joegoslavië en later bij het organiseren van een paar lentes. Die liepen dan wel op een drama uit, maar dan stuurde je ze gewoon naar een ander land dat terwille van de smeer en de knip van de elite interessant was. Tot de Ruskies zich zo nodig moesten bemoeien met het scenario in Syrië. Sukkels. Dus stuurden we John MacCain en andere hulpverleners naar het front om te kijken wat er nodig was. ISIS werd het magische woord. Vanuit heel Europa stroomden de vlasbaardjes toe om het nieuwe kalifaat vorm te geven en Assad en de Iraakse jojo's een trap onder hun ballen te geven. Sommigen keerden terug en zetten onder het oog van een leger aan snuffelsmurfen steeds meer thuisblijvers op de jihadrails. Ook in hun thuisland. En nu? De USSA heeft ons al doen weten dat het nog jaren en jaren gaat duren voor ISIS uit beeld is gebombardeerd. Ondertussen mogen we hier in het westen meer en meer aanslagen op metro's, treinstations, vakantie-eilandjes en redactielokalen verwachten. We kunnen steeds vaker de straat op om onze verontwaardiging te tonen en te luisteren naar de ferme taal van onze premier en andere kanjers. Bloemen tegen een muurtje te leggen, een pen in de lucht te steken, spandoeken rond te torsen en tranen uit je ogen te vegen. Maar het leger is goddank al in aantocht om ons te beschermen. En de angst er stevig in te houden. De Strategie werkt nog steeds. Zij het met andere werknemers. Prettige dag nog.
