dinsdag 3 januari-2006
Wij hebben in het verleden al menigmaal een schimmengevecht geleverd met zeg maar de grootste antiekschuiver annex binnenhuisregelaar van België: Axel Vervoordt. De zoon van een paardenhandelaar, die zich al jaren ijverig omringt met popidolen, tennismeisjes, aaseters uit artistieke kringen, nouveau riche en (fi donc) luitjes uit de kringen van markies de Canteclaer de Barneveld en hoger. Als ze maar geld hebben.
Er was aanleiding genoeg voor die vrij constante aandacht. Vriend Axel drukte bijvoorbeeld ooit in de gauwigheid een schilderij weg uit de door de moffen geplunderde collectie-Schloss toen de vloer te heet werd.
Dat laatste kwam vaker voor. Zelfs letterlijk, toen en un momento dado een dure Franse parketvloer onder Axel’s reet werd weggebikt die een lichte geur van heling verspreidde. En nu we het toch over heling hebben: Axel kocht nog niet zo lang geleden via een Duitse collega een naar heling stinkend Egyptisch grafmonument van de heel wijs in Zwitserland levende Ali Aboutaam, die in zijn geboorteland nog vijftien jaar lik tegoed heeft wegens illegale mega-handel in ordinair gestolen kunstwerken en antieke voorwerpen.
En dan was er natuurlijk nog Axel’s kinderliefde, die dankzij een klassiek gesprekje tussen onze correspondent in Londen Michel van Rijn en de Amerikaanse journaliste Amy Page aan de oppervlakte kwam tijdens een party in Harry’s Bar in Rome. Via die link kwamen we terecht bij getuige X1, Regina Louf.
In het begin van het jarenlange onderzoek in de zaak Dutroux en omstreken bracht Regina vergezeld van een stel snorren van de BOB een bezoek aan Axel’s kasteel in ’s Gravenwezel, waar net een open dag heerste. Er zou min of meer sprake zijn geweest van toeval. Eigenlijk moesten ze bij de buren wezen op de Catershof, maar daar was het hek dicht. Volgens Regina waren er kinderen misbruikt en vermoord in de portierswoning op het domein van de toen nog in Ukkel wonende Philippe de Caters. En een van hen zou Katrien de Cuyper zijn geweest, die later vermoord werd teruggevonden in de Antwerpse haven. Je zou zeggen open deur, maar het spoor werd verder niet tot nauwelijks geëxploiteerd, omdat X1 teveel tegenstrijdige verklaringen erover aflegde.
Toch blijft het vreemd. Temeer omdat een paar weken na dat eerste bezoek aan de Catershof cq. de open dag bij buurman Axel de portierswoning en omliggende grond werden overgenomen door diezelfde kunstminnende kindervriend Vervoordt. Vraag is of Philippe de Caters zijn eigendom in paniek van de hand deed of dat de onderhandelingen over de verkoop aan Axel al ruimschoots onderweg waren toen Regina en de BOB aan het hek rammelden. Wat kan je anders doen dan vragen? De Caters woont tegenwoordig ergens in Spanje, dus wendden wij ons met de volgende mail tot onze vertrouwde Anne-Sophie Dusselier, de perschef van Vervoordt:

"Geachte mevrouw Dusselier,
Op 14 maart 1997 kocht de heer Vervoordt de portierswoning en wat omliggende grond van het zich in ’s Gravenwezel bevindende domein van de familie De Caters, i.c. Philippe de Caters. Ten behoeve van een publicatie over deze kwestie op onze website zouden wij graag van u willen vernemen of aan voornoemde transactie langdurige onderhandelingen vooraf zijn gegaan of dat er sprake was van een redelijk snelle overname.
Verder zouden wij willen weten of de heer Vervoordt een commercieel oogmerk had met de overname en of dat oogmerk inmiddels is geëffectueerd”.

Nooit geschoten, nooit gloeiende pek van de kantelen. Stay tuned.

vrijdag 6 januari-2006
Even iets voor de record. Onze info was dat Philippe de Caters ergens in Spanje zou huizen. Maar volgens verschillende Belgische bronnen zou onze Philippe nog steeds in Ukkel wonen.
Het een hoeft het ander niet uit te sluiten, maar mocht ie nog steeds in het Brusselse zitten dan is de voormalige bezitter van de aan Vervoordt verpatste portierswoning in ieder geval wat makkelijker te benaderen. Hopen we.
Nu we het toch over die door Axel in 1997 verworven stulp hebben: op 17 december 1991 werd Katrien de Cuyper voor het laatst in levende lijve gezien, op 19 juni 1992 werd haar lichaam teruggevonden in de Antwerpse haven. Ze was gewurgd.
Volgens Regina Louf (getuige X1) behoorde Katrien tot een stel kinderen die in de portierswoning sexueel zwaar werden mishandeld. Maar zoals al eerder vermeld konden door een aantal tegenstrijdigheden in haar verklaringen de aan de zaak werkende bromsnorren en veldwachters er geen praliné van maken en legden daarom al heel snel de zaak in wezen af. Vraag blijft of dat de enige echter reden was.
Hadden de wetshandhavers bijvoorbeeld ook hun opschrijfboekje en hun potloodje opgeborgen als ze hadden gehoord, dat de toentertijd als beenhouwer annex traiteur in de weer zijnde Norbert de Cuyper, de vader van Katrien, delicatessespijzen zou hebben geleverd aan de Catershof? En misschien niet persoonlijk aan de eigenaren van het pand, maar aan de op dat adres tussen 12 februari 1991 en 12 april 1995 gevestigde BVBA Catershof.
Wat deed die BV? Die organiseerde volgens het Staatsblad seminaries, business-meetings, culturele evenementen en party’s.Verder kon de BV als vehikel dienen voor de promotie van allerlei handelswaren en produkten, p.r.-activiteiten en de fabricatie, groothandel, kleinhandel, import en export van alle voedingswaren, zuivelproducten, dranken, fruit en groenten, koloniale en overzeese waren. En bij dat laatste zouden leveranties van beenhouwer/traiteur De Cuyper uitstekend passen.
Maar er is meer. Want de BV hield zich ook bezig met de aan- en verkoop, transit en herstellingen van alle electrische en electronische geluids- en beeldapparatuur. En dan gaan onze gedachten ineens uit naar heel andere zaken (1).
Wie waren deze blijkbaar van alle markten thuis zijnde luitjes achter deze BV? Een Philippe Meeuwes uit Brasschaat en een Benoit Guiette uit Antwerpen-Wilrijk. Philippe stond te boek als kok en als bestuurder van vennootschappen en Guiette als zelfstandig organisator.
Mochten de beweringen van Regina juist zijn, dan zouden deze Philippe en Guiette dus de eersten zijn die daarover misschien iets meer zouden kunnen vertellen. Zijn ze ooit verhoord? Nee. Althans, voor zover onze bronnen dat kunnen nagaan. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Stay tuned.

1. Bijvoorbeeld naar de BVBA Audio Corporation uit de serie Adel Verplicht.

zondag 8 januari-2006
Kijk, nou kan je gaan zitten wachten tot een van onze grote broers onze voorzet inkopt in de return tegen de vereniging DZB (De Zwarte Ballonnen). Maar dat duurt ons allemaal te lang. Daarom hebben wij ons in een mail tot de in deze serie opgedoken Benoît Guiette gewend, de pachter en uitbater van kasteel Den Brandt in het rustieke Wilrijk aan de zuidkant van Antwerpen. Daar verdient Benoît sedert 1995 zijn brood en beleg met de organisatie van jaarlijks zo’n 750 seminars, een 200 bedrijfsfeesten en rond de dertig trouwerijen. Hij is dus gewoon doorgegaan met wat hij de vier jaar daarvoor al deed op de Catershof. Zij het, dat we (nog) niet weten of hij ook nog handelt in etenswaar en audio-/videoapparatuur.
Wij vroegen hem het volgende:

“Geachte heer Guiette,
Ten behoeve van een serie artikelen over de Catershof in verband met de verklaringen van Regina Louf (getuige X1) op onze website zouden wij van u het volgende willen weten:
Is het juist dat u tussen 12 februari 1991 en 12 april 1995 samen met de heer Philippe Meeuwes een BVBA Catershof heeft gerund op het gelijknamige kasteel, die ondermeer seminaries, evenementen en party’s verzorgde en zich daarnaast bezighield met de im- en export van etenswaren en de aan- en verkoop van geluids- en beeldapparatuur?
Zo ja, is het dan eveneens juist dat een van uw leveranciers de beenhouwer/traiteur Norbert de Cuyper was?
Heeft u weet van de verklaringen van Regina Louf dat in de portierswoning van de Catershof en mogelijk ook op het kasteel zelf kinderen werden misbruikt en dat Katrien de Cuypers daar om het leven zou zijn gebracht?
Bent u in dat verband door vertegenwoordigers van Justitie verhoord?
In hoeverre was de familie De Caters zakelijk verbonden met uw BVBA Catershof?
Bent u het met ons eens dat de handel in geluids- en beeldapparatuur een wat wezensvreemde activiteit binnen uw BVBA was?
Werd genoemde activiteit door u zelf bedreven of diende uw BVBA op dat terrein als een paraplu voor anderen?
Wat was de reden voor het beëindigen van uw zakelijke relatie met kasteel Catershof.”

En dan zijn er van die goofies die ons verwijten dat we geen hoor- en wederhoor toepassen en ons alleen maar bezighouden met doorgeefluik-journalistiek. Tsja. Stay tuned.

donderdag 12 januari-2006
Om met Joe Pesci te spreken: Okay, okay, okay (1). We hebben er alle begrip voor dat je niet meteen een antwoord klaar hebt als je van ons een moeilijk mailtje krijgt. Maar om net als Benoît Guiette gewoon te doen of je neus bloedt, vinden we niet netjes (2). Wij waren van plan om op zijn Kasteel Den Brandt ons eerste Westeuropese congres voor het behoud van wandelende takken te organiseren, maar dat voornemen heeft door het uitblijven van Benoît’s respons ernstige averij opgelopen.
Helaas hebben wij ook van La Dusselière, de perschef van Axel Vervoordt, nog niets vernomen. Nou begrijpen wij best dat dat niet aan haar ligt, maar aan haar baasje. En helaas heeft die onlangs de Zero Gutai ontdekt en zich bij gevolg permanent teruggetrokken in een Antwerpse sushi-bar om in de sfeer te blijven (3). Van die kant hebben we dus weinig te verwachten.
In afwachting van verdere gebeurtenissen - je weet maar nooit - zochten we vandaag contact met de bedrijfsliding van Extra Muros Antiques. Een shop vol antiquiteiten en opgeklopte snuisterijen in de Antwerpse Leopoldstraat. Niet voor niets, zoals u zult begrijpen. Vanaf 1989 tot een paar jaar geleden was deze pretentieuze uitdragerij namelijk gevestigd in de orangerie van kasteel Catershof . De orangerie die ook voorkomt in de verklaringen van Regina Louf (getuige X1). Wij verzonden de volgende mail:

“Onlangs kwamen wij erachter dat uw onderneming vanaf 1989 tot begin 2000 (?) gevestigd was in de orangerie van kasteel de Catershof. Ergens in die periode zouden zich volgens de verklaringen van Regina Louf (getuige X1) binnen dat domein ernstige gebeurtenissen hebben voltrokken, i.c. pedofiele uitspattingen en de moord op Katrien de Cuyper. Ten behoeve van een artikel op onze website zouden wij graag van u willen weten of u kennis draagt van deze gebeurtenissen en/of u ooit voor deze affaire door vertegenwoordigers van een officiële instantie bent gehoord”.

Door vragen word je wijs. Tenminste, als je antwoord krijgt. Laten we samen bidden. Stay tuned.

1. vgl. de film Leathal Weapon 2 ev.
2. zie aflevering 3 dd. 8/1/2006
3. zie aflevering 1 dd. 3/1/2006. Zero Gutai is een avant-gardistische kunststroming in het Japan van na de Tweede Wereldoorlog (vgl. het artikel “De pijler onder het imperium van Axel Vervoordt” in het januari/februari-nummer 2006 van het blad Villa d’Arte).

donderdag 19 januari-2006
De drijvende kracht achter de door ons in de vorige aflevering opgevoerde Extra Muros Antiques, de pretentieuze uitdragerij in de Antwerpse Leopoldstraat, is Maria (ook wel Maryse, staat wat artistieker) Verbeeck. Niet zo woest lang geleden vertelde Maryse aan een paar bezoekers van haar shop, dat ene familie Bracht al zo’n dertig jaar verschillende opstallen op het domein van de familie De Caters in ‘sGravenwezel zou hebben gepacht. Want je kan op een lappie grond wel een kasteel en nog een stel optrekjes bezitten, de schoorsteen moet wel blijven branden.
Nou moet het al raar gaan als Maryse niet de adellijke familie Bracht bedoelde, waarbinnen baron Theo de primo interpares is. Geen ordinaire boerenleut deze Theo. Hij is ondermeer het baasje van SIPEF Holding uit het Vlaamse Schoten, die ondermeer actief is in de mondiale agro-industrie en in stenenschuiven in de Verenigde Staten (San Antonio). Een van de directeuren van deze beursgenoteerde club is ene Eric de Mole.
Geconfronteerd met een foto vol poserende deftige pakken pikte Regina Louf twee figuren eruit die zij herkende uit haar bewogen verleden: baron Theo Bracht en Eric de Mole. Maar exact plaatsen kon ze de heren niet meer.
In een veel eerder stadium, tijdens een van haar verhoren door de aan haar zaak werkende koddebeiers, meldde zij dat een zekere Van Mol aanwezig was bij de fatale gebeurtenissen rond Katrien de Cuyper op het domein van de Catershof. Er is nooit achterhaald wie die Van Mol geweest kan zijn. Maar nou hoef je geen grootheid in de Franse taal te zijn om enige gelijkenis op te merken tussen de namen Van Mol en Demole. Speculatie? Zeker. Maar dat krijg je als je je in beurskringen begeeft.
Overigens, een van de operaties die door SIPEF wordt gerund vindt al jaren en jaren plaats in Guinée. En op die link met de Dutroux-files komen we in onze volgende bijdrage nog terug. Stay tuned.

vrijdag 20 januari-2006
De link tussen baron Theo Bracht en Guinée binnen het kader van de Dutroux-files houdt u nog even van ons tegoed. Want we zouden eerst graag nog even baron Theo, wiens familie inderdaad vele decennia verbonden was aan de Catershof (1), wat meer in het tropische zonnetje willen zetten. Want om nou te zeggen dat ie een clean record heeft. Nou nee.
Zo kwamen er nog vrij recent alarmerende berichten uit Indonesië en Brazilië over de manier, waarop zijn rond 1918 door de Antwerpse rubberkoning Edouard Bunge gestichte SIPEF-groep op ouderwets koloniale wijze huishoudt in die landen.
Eind april 2003 hadden honderden werknemers van de Tolan Tiga Indonesia plantage er tabak van en gooiden het bijltje erbij neer. Zij eisten een onderzoek naar een gevalletje verzekeringsfraude en het naar huis sturen van de lokale leidinggevenden, die hun ondergeschikten “als beesten behandelden”. Na onderhandelingen werd ondermeer overeengekomen dat de top van SIPEF zou worden verzocht naar Sumatra over te komen om een eind te maken aan een regime van intimidatie, overplaatsingen en ontslagen, het verbeteren van een stel secundaire arbeidsvoorwaarden en het verhogen van de lonen.
Een vakbondsleider: “Of denken ze bij SIPEF dat ze Indonesië in hun zak hebben zitten? Ze mogen hooguit meerijden”. Het bleef dat jaar nog lang onrustig en SIPEF liet een paar veren.
Kort tevoren, in oktober 2002, was het hommeles in Brazilië. Toen arriveerde de federale politie en luitjes van de arbeidsinspectie op de farm Señor vlakbij de grens met Paraguay na een klacht van een mensenrechtenorganisatie. Ze troffen daar 180 mensen aan, die vier maanden lang hadden geleefd onder omstandigheden die analoog waren aan slavernij. Onder hen een dertigtal kinderen tussen de vier en 10 jaar oud, die ook meewerkten bij de oogst van zwarte peper. De overeengekomen fooi voor hun werk was nooit uitbetaald en de “slaven” mochten ook niet toekijken als de geoogste peper werd gewogen. Om de winsten nog wat op te krikken, begrijpt u? Waar de winsten terechtkwamen? Bij Theo cs. Zonder twijfel keurige mensen als je ze tegenkomt in Schoten en omgeving. Stay tuned.

1. Mogen we opmaken uit een artikel in het tijdschrift “De drie Rozen” uit 1969.

maandag 13 februari-2006
Twee figuren die volgens getuige X 1 naast Demole cq. Van Mol (1) eind 1991 ook bij de moord Katrien de Cuyper acte de présence gaven, waren Michel Nihoul en zijn vroegere vlam Annie Bouty. Allebei ruim aanwezig in alle geledingen van het dossier Dutroux. Annie was een juriste die zich sinds midden jaren zeventig had gespecialiseerd in vreemdelingenrecht en in die hoedanigheid een nuttige kennissenkring opbouwde binnen de gerelateerde ministeries, officiële bureaus, parketten, financiële kringen en in de voetbalbranche (2). Zij zorgde niet alleen voor verblijfsvergunningen, naturalisaties, subsidies en andere kralen en spiegeltjes voor vluchtelingen uit donker Afrika, zij verdiende ook grof geld aan de handel in goud, diamant, auto’s en jong zwart vlees voor luitjes met sexuele aberraties. Een van de schakels in die laatste handel was de sekte Celestian Church of Christ. Vromer kan niet.
Een van de landen waarmee zij voortreffelijke handelscontacten onderhield was Guinée. En die bleven niet beperkt tot ordinaire Christelijke slavendrijvers. Nee, nee, nee. Bij een toevallig huiszoekinkje in Annie’s stulp kwam bijvoorbeeld een dossiertje boven water dat betrekking had op Lansana Conté, de president van Guinée. Annie heeft voor haar business herhaalde malen dat straatarme land bezocht. Maar of ze Lansana daarbij ook persoonlijk een hand heeft gegeven, vermeldt de story niet.
Dat geldt evenzeer voor baron Theo Bracht, het baasje van het neo-koloniale SIPEF (3). Net als Annie’s handelsvehikels doet ook Theo’s onderneming al jarenlang goede zaken met Guinée. Dat wil uiteraard niet zeggen dat de baron bij de president kind aan huis was. Of dat Annie en Theo zakelijk iets met elkaar hebben gehad. En dat geldt jammer genoeg ook voor de link die mogelijk tussen hen is te leggen via de Catershof in ‘sGravenwezel. Het is een dunne draad, maar vooral ook door de verbinding tussen Theo en de roemruchte familie Lippens wordt het misschien toch tijd om baron Theo eens te verrassen met een vragenlijstje. Niet dat we er veel van verwachten. Maar nooit geschoten is nooit een gat in een baron. Stay tuned.

1. Zie aflevering 5 dd. 19 januari jl.
2. Of ze ook scheidsrechter Van Volcem tot haar kennissenkring mocht rekenen weten we nog niet (zie voor hem de serie “Brieven uit de nor” op onze followup-site).
3. Zie aflevering 6 dd. 20 januari jl.

maandag 20 februari-2006
Wat je belooft moet je doen. Dus hebben wij de volgende mail aan baron Theo Bracht gestuurd:

“Geachte heer Bracht,
Wij hebben na enig speurwerk boven water kunnen trekken dat u decennia lang zakelijk bemoeienissen hebt gehad met het reilen en zeilen op de Catershof in ‘sGravenwezel. Mogelijk is het u ontgaan, maar getuige X1 (Régina Louf) heeft een van de optrekjes op het domein van de familie De Cater aangewezen als een plek, waar in de jaren tachtig en negentig lieden uit de Dutroux-collectie kinderen ernstig zouden hebben gemaltraiteerd en zelfs vermoord.
In dat verband hebben wij verschillende mensen benaderd, die in die tijd net als u zakelijk op dat domein aktief waren, met de vraag of zij enige kennis droegen van deze afzichtelijke gebeurtenissen. Tot nu toe bleef het stil als een wolk witte ballonnen tegen een blauwe hemel.
Niettemin zouden wij u met dezelfde vragen willen confronteren. Temeer omdat bij Régina een lampje ging branden toen zij foto’s onder ogen kreeg, waarop zowel Uedele als de heer Van Mol prijkten temidden van zeer gewaardeerde collegae in SIPEF-verband. Zij herkende u beiden, maar wist zich niet meer exact te herinneren of en in hoeverre er verband bestond tussen u en de gruwelijkheden uit haar verleden. Weliswaar kreeg zij de foto’s onder ogen nadat het justitieel onderzoek al lang en breed was afgesloten en zij dankzij een groot deel van de Belgische pers als gaga was afgeserveerd, maar wij zijn zo vrij haar verklaringen nog steeds serieus te nemen.
Daarom zouden wij graag van u willen vernemen:

• of u enige kennis draagt van de door haar beschreven gebeurtenissen op het domein van de familie De Cater;
• of u zakelijk of anderszins contact hebt gehad met de juriste Annie Bouty;
• of u in bovenstaand verband ooit bent gehoord door vertegenwoordigers van politie of rijkswacht.

Dit alles ter voortzetting van onze artikelenserie Blikscaters! op onze website.
U bij voorbaat hartelijk dankend voor uw medewerking...”

Nou mag de tijd dat de adellijke stand bekend stond om zijn hoofse manieren en verfijnde cultuur al eeuwen achter ons liggen en is dat beeld ondermeer vertroebeld geraakt door de kuiperijen van de “Zwarte Baron” Benoit de Bonvoisin en onze bevindingen over de baronnen Maurice en Leopold Lippens in de serie “Adel verplicht”, maar wij verwachten van baron Theo desondanks in ieder geval een schriftelijke reactie. Al was het alleen maar om het verschil duidelijk te maken met de eenvoudige burgerlieden die wij in een eerder stadium zonder succes over deze affaire hebben benaderd. Stay courtly tuned.

woensdag 15 maart-2006
Denk je dat een baron als Theo Bracht, in tegenstelling tot wat voetvolk dat zich zo’n tien, vijftien jaar geleden eveneens op de Catershof ophield, toch wel zo netjes zal wezen om een keurig opgesteld briefje over een kwestie uit het verleden te beantwoorden (1). Niet dus. Denkt ie misschien dat we dan wel zullen afhaken. No way. Prikkelt ons juist om op de ingeslagen B-weg verder te gaan.
Hoe was het ook weer? Volgens Régina Louf (getuige X1) was de jeugdige Katrien de Cuyper eind 1991/begin 1992 vermoord in de portierswoning op het domein van de familie De Cater. Daarbij zouden een paar bekende kindervrienden aanwezig zijn geweest: Régina’s “uitbater” Tony van den Bogaert, Michel Nihoul (specialist in louche zaken), Annie Bouty (idem), Leopold Lippens (onze bekende burgemeester van Knokke-Heist), Joost Bert (bioscoop-ondernemer), Michel van der Elst (juridisch adviseur van een video-productiebedrijf) en nog een paar los lopende honden. Plus nog iemand die Régina aanduidde als “de kasteelheer” en die zij blijkbaar niet bij naam en toenaam kende.
Nou ben je wat dat laatste betreft gauw geneigd te denken aan een van de gebroeders De Cater, Alain en Philippe, en Alain's zoon Patrick. Alain was namelijk in die periode eigenaar van het kasteel, Philippe van de portierswoning en Patrick van de orangerie. Optrekjes die alledrie voorkomen in de verklaringen van Régina. Maar er is ook nog een andere mogelijkheid: Theo Bracht. De baron die niet thuis geeft als we hem een mailtje sturen.
Al in de jaren vijftig huurde baron Charles Victor Bracht, de vader van Theo, de hof van De Caters en bracht er in de loop der jaren de nodige moderniseringen en veranderingen in aan om het een beetje leefbaar te maken. In 1978 werd Charles Victor ontvoerd en vermoord, waarna Theo in de sporen van zijn vader trad, inclusief de huur van De Catershof. Dit ondanks het feit, dat hij zelf met zijn vrouwtje en zijn moeder op de Calesberg woonde, een eigen domein in het nabijgelegen Schoten.
In principe kan Theo dus de “kasteelheer” zijn die volgens Régina aanwezig was bij de moord op Katrien de Cuyper. Daarom zoemen wij in de volgende aflevering wat closer in op de grote baas van SIPEF, Actec (ooit) en meer van dat moois. Ook al omdat het gerucht gaat dat vriend Theo de leider is van het Belgisch filiaal van een buitengewoon interessante organisatie: Opus Dei. Dus stay tuned.

1. zie de eerdere deeltjes uit deze serie

woensdag 22 maart-2006
Goed. Beloofd is beloofd. We zoemen closer in op de intrigerende “kasteelheer” uit de getuigenis van Régina Louf inzake de moord op Katrien de Cuyper eind 1991/begin 1992 in de portierswoning van de Catershof.
Als zij samen met haar “uitbater” Tony van den Bogaert in diens grijze Citroën bij de woning arriveert staan er al een donkerblauwe Jaguar, twee donkere BMW’s en een rode Renault 4 voor de deur. Ze worden ontvangen door een behoorlijk over de hill zijnde dame met roodbruin haar, die volgens Régina alle trekken vertoonde van een klassiek aangeklede kerstboom.
Tony en de onbekende dame blijken elkaar goed te kennen. Zij noemt hem “meneer Van den Bogaert” en hij noemt haar bij haar voornaam, die Régina zich later niet exact meer kan herinneren. De kerstboom brengt de twee juist gearriveerde gasten naar het woonvertrek, waar de gastheer hen opwacht.
Een man van rond de 1.80, met nog een redelijke bos haar. Van voren en achter zijn oren al wat grijzend, in de kruinzone en aanpalende gebieden wat donkerder. Meneer droeg een zwarte bril, was netjes geschoren, had bruine ogen, was dasloos, droeg een wit overhemd met donkerblauwe streepjes en een zwarte broek met daaroverheen een kamerjas. Régina schatte hem op eventjes vijftig. Kan het gedetailleerder?
Ze worden door de kerstboom alleen gelaten en alvorens door te stomen naar de ruimte die door de kamerjas met “de loge” werd aangeduid babbelt hij nog zo’n tien minuten met Tony
over wijn (zonder trijn) en over het vraagstuk wat hij het best met zijn poen kan doen. Beleggen in goud of in andere zekerheden. Daarbij bedient hij zich van een soort dat Nederlands dat in Antwerpen bon ton is en van voortreffelijk Frans. Eenmaal uitgeluld begeven ze zich gedrieën naar de loge, waar de kindervrienden die in aflevering 9 al werden genoemd geduldig op hen blijken te wachten. Klaar om het gevalletje De Cuyper te behandelen.
Het uiterlijk van de kasteelheer zoals Regina dat ooit heeft beschreven vertoont treffende gelijkenis met dat van Theo Bracht, die zoals wij weten nog steeds zijn moeder over de vloer heeft op de Calesberg (nee, niet van Moussorgsky). Was zij de oudere kerstboom die indertijd de deur van de portierswoning voor Tony en Regina opende? Dat kan, want de baron zou in die tijd door de weeks nog steeds gebruik hebben mogen maken van de faciliteiten op het domein van de familie De Caters. Maar niemand heeft ze naar aanleiding van Regina’s verklaringen ooit op het rooster gelegd. Gek? Niet echt. Zo gaat dat met luitjes uit de hoogste kringen. Stay tuned.

vrijdag 11 augustus-2006
Deze serie is gewijd aan Katrien de Cuyper. Het 15-jarige meisje dat op 17 december 1991 voor het laatst werd gezien en op 19 juni 1992 dood werd teruggevonden in de Antwerpse haven. Gewurgd.
Katrien komt uitgebreid voor in de verklaringen van Régina Louf (getuige X 1), die de procureur des Konings Michel Bourlet oktober vorig jaar naar het federaal parket heeft gestuurd (1). Vermoedelijk niet om erop te gaan zitten, maar naar alle waarschijnlijkheid om te beslissen of er een verder justitieel onderzoek moet komen naar de inhoud van die verklaringen.
Dat zal wel een zeer harde winterpeen worden, want wij hebben aan de hand van die verklaringen al een paar deftige mieters en wat voetvolk met betrekking tot de moord op Katrien voor het souffleurshokje gezet. Figuren die voor zover bekend nooit door koddebeiers zijn verhoord. Neem bijvoorbeeld graaf Leopold Lippens, de burgemeester van Knokke-Heist, die volgens getuige X 2 “een echt varken” was. Of baron Theo Bracht, de huurder van een van de optrekjes op De Catershof, waar Katrien zou zijn vermoord. Of Axel Vervoordt, de van kinderliefde overlopende buurman van Theo, die een paar weken nadat Régina en een stel snuffelaars zijn open dag bezochten het bewuste optrekje overnam en het grondig renoveerde. Duidelijk crème de la crème dus, met om eens wat te noemen innige banden met het Hof. Kijk, en dan wordt het een linke boel.
Hoe toevallig is het dan ook, dat afgelopen maandag een voor zover wij weten simpele boerenkloot is opgepakt, die ervan wordt verdacht in de zomer van 1992 drie brieven te hebben geschreven naar het Belgische roddelblad Blik. Brieven, waarin een licht bezopen jonge hoerenloper verklaart op 17 december 1991 rond elf uur ‘savonds na terugkeer uit het Antwerpse havenkwartier Katrien een lift te hebben gegeven richting Brasschaat. Oftewel: hij was de laatste die het meisje levend zou hebben gezien. Of erger.
Verder deelt ie nog een lekkere kat uit aan het adres van Katrien’s vader, die zakelijk ook al in verbinding stond met De Catershof (2).
Tuurlijk, het kan een aardige stap betekenen in de oplossing van het drama. Maar ruim 14 jaar na dato... hoeveel vertrouwen mag je dan nog hebben? Stay tuned.

1. Zie het interview van Annemie Bulté in de Humo van deze week.
2. Zie aflevering 2 van deze serie.

dinsdag 15 augustus-2006
Karl van R., die gozer die indertijd schreef dat ie Katrien de Cuyper een lift had gegeven voor ze verdween en werd vermoord, zal nog wel een tijdje worden beloerd door een kijkgaatje. Want wat hadden de koddebeiers tijdens hun onderzoek bij hem thuis zoal aangetroffen? Een doos met knipsels over de moord op Katrien en een toefje kinderporno waar zo langzamerhand de halve Belgische bevolking over lijkt te beschikken.
Verder bleek ie al eens eerder in het beduimelde boekje van voornoemde koddebeiers terecht te zijn gekomen wegens stalking en deugde zijn broer Kurt ook voor geen kwartje. Kortom: de usual suspect.
Tot nu toe houdt Karl vol dat ie de moord niet heeft gepleegd. Zou je het zelf wezen. Maar er wordt her en der druk gebeden dat ie tot een bekentenis komt. Al was het alleen maar om te bewijzen dat Regina Louf wat de moord op Katrien betreft zwaar uit haar halsketting heeft zitten te lullen. Daarmee zou dan een van de belangrijkste pijlers onder haar hele betoog heftig eroderen en dat zou de luitjes van het federale parket een goeie reden bezorgen om spontaan de Brabançonne aan te heffen en de X-dossiers eindelijk de vuilnisbak in te mieteren. Niks geen nader onderzoek. Maar wel een putdiepe zucht van opluchting in oorden als Knokke-Heist, ‘sGravenwezel, Schilde en nog een stel wereldsteden. Een lone nut als dader. De perfecte oplossing. Stay tuned.