woensdag 1 december-2004
Oud-eigenaar Cees van Dormael achter het gaas. Oud-directielid Paul Gruythuysen achter het gaas. Een paar van hun financiers achter het gaas. Pensioengeld pleite. Naar schatting 25 miljoen euro aan cokegeld rondgepompt. Lekker chartermaatschappijtje dat Air Holland.

Wanneer het onderzoek van het OM precies is begonnen weten we niet, maar het is in ieder geval al wat jaartjes geleden. Misschien was de verdwijning van het pensioengeld van de pakembeet 200 personeelsleden in 2002 een extra booster voor het openbaar gebefte om eens wat fermer te neuzen in het wel en wee binnen het vliegende vehikel van Van Dormael, die Betere Bedden heeftgekend dan het exemplaar waarop hij zich momenteel in slaap probeert te hijsen. Die pensioenpoen bleek te zijn weggestouwd via het bedrijfje Stand van Zaken van Gruythuysen. Een maecenas van de Nijmeegse ijshockeyclub Flame Guards. Moet leuk zijn om met gevonden florijnen de puck te laten rondvliegen.

Hoe dit zij, het Rotterdamse OM ging er flink tegenaan. Volgens onze Italiaanse bronnen ging het onderzoeksteam ook op bezoek in Luxemburg om uit te vogelen in hoeverre Gruythuysen en ene Gadjoe Shardanand betrokken waren bij witwassen van drugsgeld, oplichting en valsheid in geschrifte. Om nou te zeggen dat de Nederlandse befjes ruimhartige hulp kregen van hun Luxemburgse collega’s is wat veel gezegd. Dat had zijn reden, maar daarover later meer. De speciale aandacht van de Rotterdamse delegatie ging uit naar het filiaal van de Sella Bank in de Luxemburgse hoofdstad, die binnen de context van deze affaire levendige contacten onderhield met haar zusteronderneming in Miami. Die was al eens een tijdje in het snotje gehouden door de FBI, omdat de bewuste Sella-vestiging een vroeger staflid van de Sudameris-bank had ingehuurd voor het onderhouden van de zakelijke contacten met de Colombiaanse cliëntèle. En de Sudameris-bank verspreidde in het niet zo verre verleden dezelfde geur als Witte Reus. Vandaar de belangstelling van de Feds. Maar nadat Sella de ex-functionaris van Sudameris met de tickertape had meegegeven trokken zij zich terug. Misschien wat te schielijk naar later bleek. Stay tuned.

woensdag 1 december-2004
Aan het hoofd van het Sella-imperium staat Maurizio Sella. Geen kleine gozer in de financiële wereld. Hij is namelijk zowel president van de Italiaanse als van de Europese bankiersvereniging en Berlusconi zou hem graag tot minister van Financiën willen bombarderen. Nou is dat laatste in veler ogen geen pré, maar we schenken Maurizio voorlopig nog even het voordeel van de twijfel. Zij het met moeite, want de gebeurtenissen in Florida en Luxemburg geven wel degelijk te denken.

Het door ons in deel 1 opgevoerde filiaal van de Sella-bank aan de deftige Boulevard Royale nr. 3 in de Luxemburgse hoofdstad speeldenamelijk niet alleen interessante een-tweetjes met haar van witwassen verdachte zusteronderneming in Florida, maar ook met de Investment Bank Luxembourg (IBL). Eveneens een instituut dat voor de volle honderd procent onder de Sella-paraplu thuishoort en momenteel door de autoriteiten wordt doorgelicht. En niet uitsluitend vanwege de rol die de bank heeft gespeeld bij het witwassen van de cokegelden die daarna bij Air Holland werden binnen gepompt.

Al in 2002 kwam de IBL in beeld in verband met haar rol bij de ineenstorting van de General Commerce Bank in Wenen, die een ravage opleverde van 1 miljard dollar. Die rol bestond ondermeer uit de enthousiaste ondersteuning van een lawine promesses van de hand van een hele goede klant van de IBL: de Belg Raoul Berthaumieu, alias Lee Sanders. Achteraf bleken diens promesses niet een kwartje waard te zijn. Niet echt om van verbazing achterover te pletteren want Berthaumieu stond daarvòòr ook al te boek als een uiterst kundige flessentrekker die in de meeste gevallen close samenwerkte met een man die in de recente geschiedenis een belangrijke rol speelde bij het Lockheedschandaal en de Iran-Contraaffaire: Adnan Khashoggi. Stay tuned.

zaterdag 4 december-2004
Het is niet zo verwonderlijk dat de snuffelbrigade van het Rotterdamse OM geen enthousiast onthaal kreeg in Luxemburg bij het navlooien van de witwasconstructie die Air Holland in de lucht hield. Allereerst omdat het nogal genant is dat het spoor naar filialen van de Italiaanse Banca Sella leidde met aan het hoofd Maurizio Sella, president van de Italiaanse en Europese bankiersvereniging en gedoodverfd minister van Financiën in Berlusconi’s toekomstdromen.

Maar daarnaast had het team de assistentie nodig van Carlos Zeyen, de substituut die speciaal is aangesteld voor de bestrijding van dit soort geintjes. En Carlos heeft geen onbevlekt verleden.Daarmee is hij geen uitzondering in het OM-wereldje. Wij kunnen in Nederland ook zo iemand opnoemen die menig scheve schaats op het ijs heeft gezet. Soms zelfs na een nacht lichte vorst. Carlos behoort echter tot een wat hoger echelon. Hij is bijvoorbeeld dikke mik met Adnan Khashoggi, de handelaar in internationaal ongerief, en diens loodsvis in ruig financieel water Raoul Berthaumieu. Beide heren hebben sterke banden met de Investment Bank Luxembourg, een van de Luxemburgse vehikels van Maurizio. Begrijpelijk dus dat Zeyen niet erg happig was toen de jongens uit Rotterdam graag even in de boeken van die bank wilden neuzen. Weliswaar over een lullig gevalletje witwassen van Nederlands poedergeld maar voor je het weet zit je met grotere peren. Kom je misschien terecht bij een andere vriend van Adnan die vlakbij hem woont in Marbella en in stilte vaak met hem samenwerkt: Felice Cultrera. Een capo van Nitto Santapaolo’s Siciliaanse mafia-familie die eveneens handelt in internationaal ongerief.

Het is niet waarschijnlijk dat we daar iets over horen als de twee boys van Air Holland en hun avontuurlijk gevolg voor de kadi worden getrokken, maar het is wel interessant. Vooral om te weten hoe deze heren zich nou juist tot die bank in Luxemburg hebben gewend. Hoe wisten ze dat ze daar terecht konden? Stay tuned.

zondag 5 december-2004
Wel twee artikelen gisteren in De Telegraaf over “Tongo”. De justitiële operatie waarbij de kleurrijke organisatie van de voormalie Air Hollandbaasjes Gruythuysen en Van Dormael werd opgeblazen. Uit een Marowijne aan processen verbaal destilleert de krant het spannende verhaal van een stel Surinamers dat contact zocht met een paar directeuren van een vleugellamme Nederlandse luchtvaartmaatschappij en de handen aan de pomp sloegen om poedergeld via Engeland en Luxemburg van een legale tint te voorzien. En zo de luchtvaartmaatschappij voor een crash te behoeden en daarnaast nog een paar leuke eurocenten te verdienen.

Meestal worden dit soort lieden door de vlijtigste Bernhardwasserettevan Nederland “drugsbaronnen” genoemd. Zelfs een meneer van eenvoudige komaf die ooit werd gearresteerd achter een bord zuurkool en met Studio Sport op de buis ontving dat predikaat. Gelukkig onthield de krant zich ditmaal van deze gewoonte. Maar ook van het adagium “Follow the Money”. Oh zeker, in een op pagina twee weggestouwd artikeltje wordt gemeld dat er sprake was van sporttassen vol avontuurlijke poen die in parkeergarages van hand tot hand gingen. En zelfs de voor Kleintje Muurkrantlezers al vertrouwde Raoul B. wordt opgevoerd. “Een persoonlijke vriend van de beruchte wapenhandelaar Khashoggi”, die in de VS en Oostenrijk een paar wandaden achter de rug had. Maar dat was het wel. Daarna keren we terug naar het pagina-grote artikel waarin plotseling zelfs Willem Endstra weer eens van stal wordt gehaald en diens rol bij het van de grond trekken van het vliegveld Niederrhein. Niets over de Luxemburgse bank die bij dit gebeuren een cruciale rol heeft gespeeld en die in kringen die het weten kunnen wordt vergeleken met de Pakistaanse Bank of Criminals and Crooks International (BCCI). Niets over Maurizio Sella en eigenlijk ook niks over Raoul Berthaumieu, Adnan Khashoggi en Felice Cultrera. De echte baronnen. Misschien komt het nog. Stay tuned.

zondag 12 december-2004
Raoul Berthaumieu verhuisde met zijn ouders in 1958 vanuit België naar Canada. Zijn vader verzamelde daar de nodige pegels met een batterijfabriek en de import van auto’s. Toen hij ziek werd nam zijn zoon het van hem over. Raoul boerde niet beroerd, maar zag het na een tijdje toch niet meer zitten in Canada en trok naar Californië. Daar stapte hij in de wereld der louche financiën. Hij kreeg drie bankjes onder zijn beheer en breidde zijn activiteiten uit naar Oost-Azië. Beginjaren negentig liep het voor het eerst fout en belandde hij in de petoet. Daar ontmoette hij nuttige kennissen,die op hun beurt ook weer kennissen hadden. Zo raakte hij thuis in het milieu van de grote zwendelbaronnen, die via zogenaamde boilerrooms op grote schaal waardeloze aandelen de lucht inpompten, ongedekte promesses uitgaven, kleine banken opkochten, die gebruikten om een stoot avontuurlijke gelden wit te wassen en ze vervolgens met een miljardenschuld achterlieten. Raoul en zijn vrouw (de advocate Sylvie Sainlez) werden daarbij dikke mik met figuren als Rakesh Saxena, Sherman Manzur, Tariq Ahmad, Regis Possino en... Adnan Khashoggi, de vriend en buurman van Felice Cultrera.

Nadat dit Ocean 8-team midden jaren negentig ervoor had gezorgd dat de Bank of Commerce in Bangkok de gedaante aannam van de ruïne van Brederode en haar achterliet met een zwart gat van meer dan 2 miljard dollar, stapte het kort daarna de lobby van de General Commerce Bank in Wenen binnen voor hetzelfde kunstje. Die ging voor 1 miljard het schip in.

Zoals gezegd maakte het team bij die operatie gebruik van de waardevolle diensten van de Investment Bank Luxembourg. Dezelfde bank die de was deed voor de boys van Air Holland en hun Surivrienden. De top van IBL werd door de oh zo deftige Maurizio Sella haastig op straat gekeild en één ervan belandde meteen in de petoet. Samen met Raoul Berthaumieu en een paar katvangers. De nieuwe staf moet de boel weer wat oppoetsen onder leiding van Bruno Agostini. Een onbevlekte gozer? Natuurlijk niet. In het recente verleden dook hij bijvoorbeeld op in een artikel van Le Monde waarin hij tot een van de sleutelfiguren van het inmiddels onder de wol gestopte Parmalatschandaal werd gebombardeerd. Zo werkt dat in Italië. Of moeten we zeggen in Europa? Stay tuned.

donderdag 6 januari-2005
Weinig nieuws meer over de denderende story rond de Air Holland-wasserette. Buiten dan onze eigen berichtgeving over de merkwaardige rol die oud-commissaris Mosselman heeft gespeeld bij het repeterende faillissement van de chartermaatschappij (zie de serie "Olla vogela)". Maar al speurend stootten wij toch op een interessante link. Die van Djibouti.
Air Holland leverde indertijd vliegtuigruimte aan DAALLO SARL. Een "internationale luchtvaartonderneming" uit die Oostafrikaanse ministaat zonder één vliegtuig en zonder één piloot maar met een reputatie die walmt als het verse eindprodukt van een olifant. Die reputatie is vooral gevestigd met het vervoeren van roesmiddelen en andere verboden stoffen en materialennaar Londen, Parijs en Amsterdam onder diplomatieke vlag. En verder het vervoeren van kinderen met valse papieren via Parijs naar Engeland, België, Nederland, Denemarken en Zweden. Of dat ook is gebeurd met vliegtuigen van Air Holland weten we niet, maar we zouden ons niet van het kopje van Bloemendaal storten als het wel zo was.
Dit soort handel levert uiteraard tonnen zo niet miljoenen zwart geld op. Problemen? Geenszins. Twee onverlaten uit Djibouti met keurige diplomatieke paspoorten wisten wel hoe ze die poen moesten wassen. Zij vlogen al dan niet in een toestel van Air Holland driftig heen en weer naar Engeland, Luxemburg en Italië en vervoegden zich daar beleefd bij de agentschappen van de Investment Bank Luxembourg (IBL) met tassen vol knisperende bankbiljetten. Een stel hoge mieters van de bank zorgde er vervolgens voor dat de was werd uitgesplitst. Een deel werd rondgepompt bij Air Holland en een paar andere Nederlandse ondernemingen. De rest verdween naar rekeningen van gebakken luchtfirma’s in belastingparadijzen waar het gevaar van tsunami’s te verwaarlozen was.
Ook in deze setting deed zich een inmiddels bekend fenomeen voor. Bij het leasen van toestellen aan DAALLO maakte Air Holland verlies. Dat vormde mede de oorzaak van de voortdurende financiële tekorten van de Nederlandse chartermaatschappij, die zoals wij weten opgevuld werden met miljoenen uit de roesmiddelenhandel. Ook dat is een programma dat behoort bij het scala aan mogelijkheden van deze exclusieve wasmachine.
De vraag is of het gezoem ervan tot commissaris Mosselman is doorgedrongen en er zijn voordeel mee deed of dat hij deel uitmaakte van de directie van de wasserette. Want tot twee keer aan toe betrokken zijn bij een faillissement en met het derde op stapel ga je je toch onder je vleugels krabben. Stay hummingly tuned

zaterdag 26 maart-2005
U nog wat gehoord over de toch sensationele betrokkenheid van de Italiaanse Sella Bank en haar dochter Investment Bank Luxembourg bij het wittelen van Surinaamse drugsgelden via onder andere Air Holland? Wij ook niet. Zo gaat dat hè. In het belang van het onderzoek.
Maar gisteren raakte de naam van Sella opnieuw in opspraak. Volgens de schaarse berichten zijn een stel rekeningen van Russische zakenpiefjes bevroren in verband met het fabuleuze schandaal bij de Hapoalim-bank in Tel Aviv, waarbij sprake is van het witwassen van miljarden dollars door naar Israël gevluchte oligarchen, onder wie Vladimir Gusinsky.
Bij Sella zou het vooralsnog maar gaan om een schamele paar honderd miljoen, die ondermeer toebehoorden aan de in Frankrijk verblijvende Arkady Gaidamak. Ook een leuke gozer. Was een prominente verdachte in de zaak van de illegale leverantie van Russische wapens aan Angola. Hij werd door de rechter van het haakje gehaald, maar is nog wel met de Franse overheid verwikkeld in een juridisch gevecht over al dan niet ontdoken belastingbijdrages.
Nog even ter herinnering: De Sella Bank en dus ook de Investment Bank Luxembourg staan onder leiding van Maurizio Sella. Meneer is zowel president van de Italiaanse als de Europese bankiersvereniging en lid van de Trilaterale Commissie (laten we zeggen een equivalent van de Bilderberggroep). Wat denkt u nou dat er met Maurizio gebeurt? Ja, denken wij ook. Stay tuned.

dinsdag 30 mei-2006
Jammer, maar in de zaak rond de avontuurlijke Surinaamse poen die de Air Holland van Cees van Dormael en Paul Gruythuysen in de lucht hield is het wat de berichtgeving betreft grosso modo gebleven bij het gezeul met sporttassen en steelse ontmoetingen in parkeergarages. Over de rol van de betrokken banken in deze operatie is het zoals gebruikelijk heel stil gebleven. Met name over de door ons zo goed mogelijk nagevlooide Italiaanse Sella Bank met haar filialen in Luxemburg en Florida, die betrokken waren bij het verzorgen van de witte was en andere financiële vernuftigheden, waarvoor af en toe zwierige één-tweetjes werden gezocht met spelers uit het team van de al decennia aan het zwendelfront vertoevende Adnan Khashoggi. Een Saoedische tycoon, die zich decennia geleden al meldde bij het loket waar Lockheed zijn steekpenningen doorwurmde, bij de Iran Contra-affaire in de jaren tachtig ook precies wist waar hij wezen moest en recentelijk een rol schijnt te hebben gespeeld binnen het nog goeddeels onontrafelde drugssegment van de voorstelling van Osama’s Flying Circus op 9/11.
Dat laatste brengt ons op de 5 ½ ton Colombia’s finest die in april door vlijtige Mexicaanse koddebeiers werd aangetroffen in een Amerikaanse DC 9 van een paar firma’s die in bed lagen met de CIA (zie “Here we go again, afl. 7 dd. 24/4 jl.). Naar nu blijkt hebben die firma’s nog zo’n DC 9 tot hun beschikking. En laat de vorige eigenaar daarvan nou Adnan Khashoggi heten.
Drugs, zwendel, vliegtuigmaatschappijtjes. Zouden Cees en Paul ooit bevroed hebben
dat tijdens hun sporttassen-operatie achter het loket van Marizio Sella’s bank een meneer actief was die we gerust als untouchable mogen beschouwen? Zal wel niet. Stay tuned.

woensdag 31 oktober-2007
Was een paar jaar geleden toch topnieuws. Dat de vakantiekisten van Air Holland een tijdje hadden gevlogen op een revolutionair mengsel van kerosine en cocaine. En het was helemaal retteketet toen een kadi de top Airbags Cees van Dormael en Paul Gruythuysen alsmede hun Surinaamse financiers een tijdje naar een bezinningsruimte verwees wegens witwassen. Daarna werd het stil. Justice was done. Op een hoger beroepje na. Zoals haast gebruikelijk haast geen woord in de mainstream pers over de rol van de banken bij deze witwasoperatie, waarbij notabene gebruik werd gemaakt van ordinaire sporttassen om de zwarte poen aan te voeren. Zoals wij al eerder opdiepten was een van die spaarvarkens de Italiaanse Sellabank, die via haar twee dochters in Luxemburg tot aan het strottenhoofd betrokken was bij deze operatie. En een van die dochters bleek weer een connectie te hebben met Adnan Khashoggi. Een vermaarde Saudische grootgrutter wiens naam in de jaren zeventig al prominent opdook in de Lockheed-affaire. Een happening die menig voorzitter van een Oranjevereniging de kroeg indreef.
In het daarop volgende decennium manifesteerde vriend
Adnan zich niet zo zuinigjes in de Iran/Contra-affaire. Een operatie onder supervisie van pappa Bush, waarbij in Afghanistan wapens werden uitgeruild tegen hero en in Midden-Amerika wapens tegen coca. Boerenzwengels zoals wij zouden na zulke riante tijden de met diamantjes ingelegde gouden AK47 in de wilgen hangen en gaan relaxen in Marbella. Deed Khashoggi ook, maar hij had geen rust in zijn reet. Dus net als bij Malle Babbe ging zijn naam al weer snel in het rond. Bijvoorbeeld bij een stel spectaculaire zwendelaffaires die een paar banken zes planken bezorgden. Maar altijd op de achtergrond. Net als bij het gevalletje van Cees en Paul.
Het was overigens niet de laatste drugsparty waar de ouwe kameraad van prins Bernhard zijn opwachting maakte. Adnan bleek kortelings namelijk ook een rol te spelen bij de twee vluchtjes met snorkelstuff die in 2006 en 2007 in Mexico een voortijdig en slordig einde beleefden (1). Hij deed namelijk niet zo nette zaken met de (ex-?) eigenaren van de DC 9 en de Gulfstream. Toestellen by the way die in opdracht van de firma CIA ook zo voortreffelijk hadden gefunctioneerd bij het vervoer van verdachte baarden naar allerlei rustiek gelegen researchinstituten. En naar alle waarschijnlijkheid ook toen al uppers en downers (2). Voor de zoveelste maal lijkt er dus een frivool een-tweetje te hebben plaatsgevonden tussen Khashoggi en de meisjes en jongens uit Langley. Ver van het bed van Cees en Paul? Zeker. Maar dit zijn dan ook de jongens uit de Eredivisie. Vergeleken daarmee is zelfs de huidige habitue van de Bunker een speler uit het tweede elftal van HBOK (Het Begon Op Klompen). Stay tuned.

1. Vgl. de serie "Here we go again". In beeld te krijgen met ons zoeklicht op de voorpagina.
2. Vgl. dezelfde serie.