Ebolalalalala (005)

dinsdag 12 augustus-2014
Je hoort er weinig meer over. Over Kent en Nancy (1). De twee kakelverse Amerikaanse engelen van de heer de heerscharen. Ze leken traag klapwiekend al op weg te zijn naar de hemel, maar ze werden teruggestuurd om de lof te zingen over zMapp. Het middel tegen ebola, dat dankzij de hulp van boven en het Amerikaanse ministerie van Defensie tijdig aan ons verscheen om de wereld te behoeden voor een pandemie.
De opvallende betrokkenheid van het Amerikaanse leger geeft te denken. Het mag dan zo zijn dat er in Den Haag een burootje zetelt dat biochemische wapens binnen de dranghekken moet houden (2). Maar reken maar dat er zat landen zijn waar titatovenaars nieuwe cocktails op dat gebied aan het mixen zijn. Een beetje van dit, een beetje van dat en voilà. Geen haan die ernaar kraait. Of die gevederde vriend moet toevallig in een land als Syrië zich schor staan te schreeuwen.
Sinds 1976, toen Ebola voor het eerst zijn neus aan het Zaïrese venster drukte, weten we hoe dodelijk het is. En dus bruikbaar als wapen. Wijsneuzen van het Amerikaanse leger gingen binnen die context aan de slag met een reeks aan experimenten. En allicht dat er af en toe brokken vielen. Bijvoorbeeld in 1989 in Reston, Virginia. Proefapen uit de Filippijnen gingen ineens achtermekaar de pijp uit. Ze bleken ebola te hebben opgelopen. Niet de Zaïrese, maar wel een broertje. Hoe? Uhhhh, tsja. Kwootje:

“Even more alarming, the virus found in Reston, Virgina, unlike the African one, could be transmitted through air” (3).

Een ploeg van het leger ruimde de boel op. Einde verhaal. O ja? Tot nog toe hebben wij te horen gekregen dat je snor zit als je een mogelijke drager van het virus maar niet aanraakt. Maar allereerst: hoe weten we dat bij iemand ebola door zijn bloedbaan giert? En ten tweede: hoe weten we zeker dat het niet gaat om die Reston-variant? Dat een kuchje voldoende kan zijn om de Arena te ontruimen. Kan Appie Osterhaus daarover eens zijn licht laten schijnen? Nou Appie, bedankt.
Nog een leuke voor het slapengaan. Ken en Nancy werden naar de USSA teruggebracht met een toestel van Phoenix Air. Ooit beter bekend als Huffman Aviation. De met de CIA verbonden onderneming die zo vriendelijk was om Mohammed Atta en een paar van zijn kornuiten een paar vlieglesjes te geven. Leuker kunnen we het niet maken. Stay tuned.

(1) Zie aflevering 3 van deze serie dd. 7 augustus 2014.
(2) Wij wilden hier graag verwijzen naar het artikel “De verborgen listen van de bio-chemoboys” op de site van De Morgenster, maar duistere krachten hebben dat artikel voorzien van de tekst “Oeps, deze link lijkt niet te werken”. Een flink gedeelte van het bewuste artikel kunt u desgewenst terugvinden in “Tromgeroffel rond Iran (2)” dd. 6 november 2011.
(3) Deze tekst komt uit het boek “The hot zone” van Richard Preston. U kunt daarover iets meer vinden in hoofdstuk 11 van het boek “The Last Circle” van Cheri Seymour aka Carol Marshall. Staat gewoon online.