Frequent gerommel (001)
dinsdag 10 juni-2003
Die jongen van Potter en staatssecretaris Van Leeuwen hebben bij de verdeling van de FM-frequenties echt wel hun best gedaan hoor. Om de diversiteit op de radio te waarborgen. En monopolie-posities te voorkomen. Mag niet van Brussel hè. Dus wat dat laatste betreft hebben ze bijvoorbeeld de eis gesteld dat er tussen de verschillende gegadigden geen zakelijke dwarsverbindingen mochten bestaan. Dus luitjes die hun belangen gespreid hadden over verschillende lawaaiproducenten werden daarmee gedwongen op één paard te wedden en hun geld uit de andere paarden terug te trekken. Al dan niet tijdelijk. Al dan niet na onderlinge afspraken. De gegadigden moesten vervolgens een businessplan naar Van Leeuwen toesturen. Inclusief hun bieding ofwel hoeveel poen ze over hadden voor de door hen begeerde frequentie. De bewindsman kon op zijn ministerie niet beschikken over gekwalificeerde speurneuzen, dus gaf hij opdracht aan PricewaterhouseCoopers om de stofkam erdoorheen te halen om te zien of alles kosher was. Voor zover wij konden achterhalen was volgens het dure Amerikaanse bureau alles kosher. In hoeverre dat voor de volle honderd procent is vast te stellen is ons overigens een raadsel. Ook al gezien het feit dat veel van de betrokkenen lijden aan oude Veronica-proppen in hun bloed en bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Niettemin bestonden er wel degelijk risicos voor de gegadigden. Stel je hebt een bult geld zitten in 538. Dan wil je toch graag dat die club een FM-frequentie krijgt want anders verlies je zeker een groot deel van die bult. Of misschien wel alles. Dus neem je maatregelen (Op deze kwestie komen nog uitvoeriger terug in een van de volgende delen van deze serie).
Een ander probleem binnen deze materie doet zich voor nu alle FM-koek is verdeeld.
Wie weerhoudt bijvoorbeeld John de Mol, die af en toe Erik de Zwart naar buiten stuurt om naar voorbijgangers te blaffen, ervan om over te gaan tot koop van zenders die net verblijd zijn met zon frequentie? Als je bereid bent om voor Noordzee een belachelijke 86 miljoen neer te tellen om elk risico van een defecit te voorkomen, schrik je er ook niet voor terug om 25 miljoen euro te bieden voor ID & T van Duncan Stutterheim. Geen misselijk sommetje. Zelfs niet voor dat koninkje van de Nederlandse dance-scene met die dollartekens in zijn irissen en die gouden lepel tegen zijn huig. Als die kooptrend zich nog even voortzet en wellicht de dwarsverbindingen weer zijn hersteld komt van al die fraaie bedoelingen van Potter, Van Leeuwen en Brussel geen moer terecht. Een paar grote boys verdelen de boel onderling en maken zich op voor de eindstrijd tegen de "staatsomroepen" in Hilversum. Ook wat dat betreft gaan we steeds meer op het land van Bush en zijn roofridders lijken. Stay tuned.
