Ben en Robert (004)

zondag 12 juni-2011
Kregen we daar toch een stuk opgestuurd. Nee, geen winkel met weelderige fruitigheden en exquise pippa's. Een artikel uit Het Parool, een van Christian van Thillo's dagvodden (1). Was van de hand van Henk Schutten, een journalistieke sensei in de ogen van de groenteboer en andere kleine neringdrijvers in de Amsterdamse Czaar Peterbuurt. En zijn nieuwe voltreffer ging over Ben Zuidema. De bronsgroen eikenhouten meesterdetective, die al jaren vergeefs probeert om met een Porsche Hercule Poirot in te halen (2).
In wezen waren beide kanjers bezig met een herhaling van zetten in een partij die bij ons terug te vinden is in de eerdere delen van deze serie. Dus moest er een nieuwe aanleiding zijn. Die was er. Ben wilde nou eindelijk wel eens poen zien! Wat?! Meloenen!!! Zijn Porsche stond nog steeds na te hijgen als een Oude Schicht van de jacht op een stel dure schilderijen, die in 1987 uit de galerie van Robert Noortman waren gejat. Althans, dat was het verhaal. Maar volgens Hercule, pardon Ben, had de latere founding father van de TEFAF die diefstal zelf in scène gezet. En 5 meloen van de verzekering gebeurd. Maar nu Ben twee jaar geleden samen met een team van de Nationale Recherchesmurfen alle meesterwerken op één na (bendeleider en gunslinger Noortman zou een paneel van Hobbema in de open haard hebben geflikkerd) weer aan de oppervlakte hadden gebracht, zou hij graag dertig procent van de huidige totale waarde opgehoest willen zien. Nou ja, eigenlijk 15 procent. Die andere 15 waren bestemd voor Julian Radcliffe, het baasje van het Britse Art Loss Register. Een op het oog eerzaam particulier instituut dat ten behoeve van de aandeelhouders (afhamerhuizen als Sotheby's, Bonhams en Christie's en een roedel verzekeraars) een register bijhoudt van gejatte kunst. Kan soms nuttig zijn. Maar lullig is wel, dat vriend Julian op het moment dat hij iets gezelligs terugvindt aanklopt bij de wettige eigenaar voor een meer dan frisse beloning. Is die eigenaar niet bereid om te schokken, dan heeft ie een probleem. Er zijn luitjes die dat als een vorm van chantage zien (3).
Hoe dit ook zij, onze sensei van Het Parool vermeldt niet wat de rol van Julian is geweest bij het ontrafelen van de Noortman-heist. Kennelijk had Ben er geen behoefte aan om zijn klassieke heldenrol te devalueren tot een ordinaire invalbeurt.
Btw, van wie verwacht Bennie eigenlijk te vangen? Nou, een simpele ufoloog zou zich misschien vervoegen bij de erven Noortman. Maar aangezien Sotheby's de kunsttent van pappa twee jaar voor diens overlijden voor een paar vette bundels florijnen had overgenomen, richtte hij zijn pijlen ook op het oh zo gerenommeerde ramshpaleis. En dat is wel tegen het zere standbeen van gappie Julian. Zoals gezegd, Sotheby's is een prettig incesteuze partner in zijn bureautje voor gevonden voorwerpen, dus Julian wil geen heisa. Heeft Ben blijkbaar schijt aan. Als de betrokkenen niet rapido over de brug komen, gooit hij zijn inmiddels 1 meter hoge dossier van Noortman op de Maastrichtse keien. Al dan niet met hulp van onze Henk en collega's van de Daily Mirror en de Washington Post, die Ben zogezeid platbellen. Chantage? Nee meneer, dat heet druk zetten. En dat terwijl de Limburgse meesterdetective weet, dat de juridische kaarten nog niet ten volle zijn geschud. De onverlaat die indertijd de buit van de Noortman-heist onder zijn hoede nam voert namelijk nog een proces. Omdat zijn toezicht op het welzijn van de gestolen doeken langer dan twintig jaar heeft geduurd, is hij in zijn visie de eigenaar ervan geworden.
Conform de kromme Nederlandse wetgeving.
Kan allemaal wel zijn, maar een speurder met een centrale verwarming, die klinkt als de loeënde klokke van Limburg mijn land kan je zoiets toch niet aandoen? Of zitten er dissonanten in al dat lawaai? Meer daarover in deel 5. Stay tuned.

1. Pak de leuning van onze zoekmachine en daal voor Van Thillo af in de duistere krochten van ons archief.
2. Die term "meesterdetective" komt niet van ons. Die hanteert Bennie zelf op zijn eigen site.
3. Zo stak Julian zijn sticky fingers in de terugkeer van een ontvreemde Cézanne. Lees dit en dit en herstel met een flinke wandeling.