Skip to main content

Verlengen, met strafschoppen na (026)

13 maart 2020

Ik vreet de boeken van Paul Auster. Het zijn geen thrillers maar mystery books, over mensen die in hun eigen geest dwalen, en soms deerlijk verdwalen. The New York Trilogy heb ik wel twintig keer gelezen. Maar toen ik Auster een keer mocht ontmoeten, in Helsinki, aan het begin van de eeuw, ging ons gesprekje niet over zijn boeken. We praatten over sport. Over sportwedstrijden om meer precies te zijn. En -om helemaal duidelijk te zijn- niet over echte sportwedstrijden maar over die die alleen maar in onze geest plaatsvinden.

Auster schrijft erover in zijn autobiografie Hand to Mouth. Zijn passie is honkbal en hij ontwikkelt een spel waarmee mensen hun eigen honkbalcompetities kunnen spelen. Hij beschrijft gedetailleerd hoe hij het fantasiespelletje heeft ontwikkeld, en hoe hij er mee langs de deuren heeft lopen leuren.

Zo ver is het bij mij nooit gekomen. Ik zag mij hobby niet als koopwaar. Wat Auster voelde voor honkbal, dat had ik met voetbal. Vanaf mijn twaalfde deed ik aan wat ik ben gaan noemen ‘voetbaluitslagen’. Ik beleefde voetbalwedstrijden, in mijn hoofd. Geen echte dus, maar gefantaseerde.

Aanvankelijk speelde ik zelf een hoofdrol in de wedstrijd in mijn hoofd, als speler of als scheidsrechter. Maar daarna werd ik manager van een club, en weer een eind verder werd ik competitieleider. In die fase begon ik mijn fantasie ook op schrift te stellen.

Ik heb honderden schoolschriftjes gevuld met verzonnen voetbalcompetities. In mijn eerste eigen kamertje thuis mocht ik me er ongestoord aan overgeven. Want het spel werd niet alleen in mijn hoofd gespeeld.

De uitslagen van de wedstrijden werden overdag bepaald door het op mijn bed met de cijfers van de klok laten ronddraaien van een balpen. ‘s Avonds ging het in de volle huiskamer door bij het kijken naar buitenlandse series op tv: de hoeveelheid letters van het laatste woord in de ondertiteling bepaalde het aantal gescoorde doelpunten…

Begin jaren tachtig ontdekte ik dat ik warempel niet in mijn eentje hiermee bezig was. Een dagblad stelde een aantal mensen voor dat gefingeerde competities speelde, en wel in zelfgebouwde stadions met alles erop en eraan.

Maar het was de ontmoeting met Auster die me het meest over mijn hobby vertelde. Hij had dezelfde ervaring als ik gehad. Ook hij had onder grote spanning, ‘stressy situations’ zoals hij ze noemde, geschuild in zijn gefantaseerde ballgames.

Others use pills or worse’, zei hij, ‘but we always had our game.’ En na een seconde of wat begreep ik dat hij het echt over hem en mij had…

Waarom dit relaas? Wel, nu de pleuris is uitgebroken zal de liefhebber van het spelletje het op eigen kracht moeten doen. Geen competities tot wie weet hoe lang, dat moet geen ramp maar een mogelijkheid zijn voor de ware fan. Allemaal minstens aan het managerspel van de FIFA, en voor de echte soepele geesten heb ik hierboven beschreven hoe ver het kan gaan…

Geldt ook voor de hele samenleving natuurlijk. Voetbal is in deze serie een hyperbool. Tjonge, wat worden we de komende maanden hard weggerukt uit onze consumptiemaatschappij. Het wordt in gedachten op reis, en naar een feestje in je fantasie. Het wordt thuiszitten met een goed boek, en als dat uit is ga je lekker zelf schrijven... (JoopFinland)

Klik hier om uw reactie toe te voegen
13 maart 2020
Verlengen, met strafschoppen na