Van Estoril naar Zandvoort (186)

Laten we aannemen dat het waar is. Dat topjournalist Dominic Di-Natale december vorig jaar zelfmoord pleegde. Om een leven met voortdurend toenemende neurologische malheur te vermijden (1). Dominic was afkomstig uit Almancil. Niet ver van Faro in de Portugese Algarve, waar zijn vader een restaurant runt. Daar startte hij ook zijn woelige journalistieke carrière onder het credo “if it bleeds, it leads”. Kwootje uit een artikel in het Portugese dagvod Portugal Resident naar aanleiding van zijn overlijden: “Only he would have spent hours up a tree in the dark with an Instamatic camera, waiting to snap a politician as he came out of a brothel” (2).

Beetje sensatiebakker? Ja, misschien wel. Maar het toont wel aan, dat invloedrijke luitjes die op verkeerde plekken hun broek lieten zakken zijn volle aandacht genoten. In 1999 ontmoette Dominic in het restaurant van zijn vader een Nederlandse habitué, die later zou uitgroeien tot een van onze zeer gewaardeerde buitenlandse correspondenten. Ze kwamen aan de praat en de in die periode vooral voor de Britse pers in touw zijnde journalist vertelde bij die gelegenheid op het spoor te zijn van een poel van Portugese ellende, die pas drie jaar later een naam zou krijgen: de Casa Pia-affaire (3). Oftewel koterkruipen op hoog niveau. Een intrigerend verhaal met een voor onze latere correspondent explosief toetje, dat al vanaf 1978 ergens in de vriezer stond en door Dominic tijdens zijn onderzoek was opgeduikeld. Ging over twee Nederlanders die in dat jaar aanwezig waren op een officieel feestje. Georganiseerd ter ere van de vierde verjaardag van de Anjerrevolutie en de terugkeer van de democratie in Lissabon, waarvoor Den Uyl en Van der Stoel zich achter de schermen zo hadden uitgesloofd. Voornoemd tweetal, dat als de tekenen niet bedriegen als vertegenwoordiger van het Ministerie van Defensie optrad, zorgde voor foto's van het feestje. Ook en vooral toen dat uitliep op een full monty orgie. Inclusief Casa kontjes. Beiden zouden later een imposante carrière bij het Ministerie van Justitie maken. Een van hen zou binnen deze context enige publieke bekendheid verwerven, de ander bleef achter de schuifdeuren.
Begrijpelijkerwijs wilde onze Nederlandse correspondent graag meer details van de Portugese diepgraver vernemen, maar om de een of andere reden nam Dominic nooit contact meer met hem op, laat staan dat er sprake was van een tweede seance. Ondanks het feit, dat onze speurneus herhaaldelijk bij Dominic's vader over de vloer kwam. Bijvoorbeeld in 2007 toen hij samen met Fernand Tripels het etablissement bezocht. Om het verhaal dat hij aan de Maastrichtse advocaat had verteld van enige couleur locale te voorzien. Fernand had in zijn dossier rond de moord op zijn Russisch-Israëlische cliënt Vadim Rozenbaoum op 28 juli 1997 nog de nodige prangende vragen overgehouden en nam zich voor om gewapend met het eerder genoemd explosieve toetje alsnog te proberen bij het Ministerie van Justitie de hiaten op te vullen (4). Fernand werd in mei 2012 gezelfmoord in Lanaken teruggevonden (5). Onze correspondent is nog in leven, maar dat wordt hem wel langs justitiële weg ongelooflijk zuur gemaakt. 
Vlak voor zijn dood heeft Dominic zijn brandbaar materiaal opgestuurd naar een Amerikaanse collega. U begrijpt wat we bedoelen. Laten we samen bidden. Stay tuned.

(1) Zie dit artikel
(2) Zie dit artikel
(3) In deze serie is over die affaire heel wat te vinden
(4) Zie voor deze affaire de kleine maar fijne serie “Vadim en Victor” uit 2011
(5) Zie het artikel “De dood en de advocaat” dd. 20 mei 2012