Nihoul en de pillen (002)
maandag 10 mei-2004
Nihoul had zijn oude Britse gabber David Walsh niet zomaar in handen van de Belgische justitie gespeeld. Hij was ervan overtuigd dat hij ooit door de Brit gepiepeld was bij de verkoop van een gestolen Mercedes die hij in gezelschap van Lelièvre en Walsh naar Marokko had gebracht. In verband met die Mercedes-affaire en wie weet ook ander zaken was Nihoul naar Alkmaar geweest om daar met een bekende van hem babbelen die wij later in deze serie nog uitgebreid zullen tegenkomen: Karl Erik Dijkman. Na zijn arrestatie werd Walsh stevig op de grill gelegd. Waar de pillen vandaan warengekomen. Zijn connectie met Nihoul en Lelièvre. Zijn avontuurlijke levensloop. Etcetera. Na het gebruikelijke touwtrekken gaf Walsh langzaam zijn verhaal prijs over de Dutch Connection. Zo verklaarde hij op 3 mei 1996 het volgende:
Ongeveer een drietal weken geleden heb ik een zekere Carl leren kennen in een café te Alkmaar (Nederland). Ik was met mijn vriend in dat café. Ik ken de achternaam van Carl niet, doch hij is een Nederlander. Carl woont boven het café. Volgens mij woont er verder niemand op het adres. Volgens mij huurt hij de woning boven het café. Ik zat samen met mijn vriend iets te drinken en Carl kwam tot bij ons en toen begonnen wij te praten. Op een gegeven moment ging mijn vriend naar het toilet en Carl vroeg mij of ik zin had om geld te verdienen. Ik antwoordde van ja. Op dat moment wist ik nog niet waar het over ging. Carl verliet toen onze tafel. Enkele dagen later is Carl mij dan komen opzoeken op het adres waar ik verbleef. Ik verbleef bij de broer van mijn vriend. Ik wens echter de naam van mijn vriend niet te geven, daar deze er niets mee te maken heeft. Carl moet zeker mijn adres van mijn vriend gekregen hebben. Carl vroeg mij toen of ik een voertuig naar Zweden wilde brengen. Carl vertelde mij dat er iets in het voertuig zat, doch zonder te specificeren wat. Voor dit transport zou ik 11.000 Nederlandse gulden verdienen. Verder werd er toen niets afgesproken. De vrijdag nadien kwam Carl tot op mijn adres. Hij vertelde mij dat het voertuig klaar was en hij vroeg mij of ik onmiddellijk kon vertrekken. Hierop zijn wij samen naar het voertuig, welke op een parkeerplaats stond, gegaan. Daar overhandigde hij mij de sleutels van het voertuig SEAT. Hetzelfde voertuig als dat bij mijn aanhouding. Daar vertelde hij mij ook wat ik diende te doen. Hij vertelde mij de reisweg die ik diende te volgen, met name via Den Helder, naar Groningen, Hamburg, Travemünde, de boot naar Trellenborg. Verder gaf hij mij nog landkaarten, tijdschriften, een semadigit en geld. Hij gaf mij 1000 gulden voor onderweg. Carl vertelde mij eveneens dat eens ik in Trellenborg toe zou komen ik de semadigit moest aanzetten en wachten tot er een bericht op zou verschijnen. Als er een nummer op de semadigit zou verschijnen diende ik dit nummer te contacteren en moest ik de instructies opvolgen. Carl vertelde mij verder nog dat het motorjongens zouden zijn die mij zouden contacteren. Toen vertrok ik. Carl reed voor mij uit om mij op de goede weg te zetten. Hij reed ongeveer een tiental minuten voor mij uit, tot aan de autoweg, richting Den Helder. Toen reed ik richting Groningen. Op een gegeven moment besliste ik om het niet te doen, omdat ik schrik had. Ik besliste hierop om naar Brussel te gaan omdat ik daar vrienden heb. Ik wist niet wat te doen met de auto en met het spul. De naam van mijn vrienden in Brussel kan ik u niet geven, omdat deze er helemaal niets mee te maken hebben.
Walsh hield zich dus nog in en zat hier en daar gewoon te liegen. Maar dat veranderde later onder de druk der omstandigheden. Stay tuned.
