vrijdag 7 mei-2004
Op 23 april 1996 werd de Britse onverlaat David Walsh in de straten van Brussel klemgereden en gearresteerd door de BOB. Walsh was verlinkt door de notabene bij de arrestatie aanwezige Michel Nihoul. De momenteel in Arlon samen met Marc Dutroux, Michel Lelièvre en Michelle Martin terechtstaande netwerker. De Brit was een oude gabber van Nihoul en Lelièvre en was een paar dagen voor zijn arrestatie bij Nihoul komen aanzetten met 5000 XTC-pillen en 15 (of was het 10?) kilo amfetamine. Uit Nederland. Voor de verkoop. Maar in plaats van op snor te gaan naar een koper zocht de nuals verongelijkte heer acterende Nihoul contact met de wetshandhavers. Met bovenstaand gevolg. Een beetje vreemd was wel dat volgens de latere officiële gegevens alleen de 15 (10?) kilo amfetamine in David’s wagen werd aangetroffen. Over de 5000 pillen geen letter. Dat zou kunnen betekenen dat de BOB vooraf een deal met Nihoul had gesloten. Wij Walsh en de 15 (10?) kilo, jij de XTC. Een ruime beloning, want in de straathandel gingen de pillen voor zo’n 500 Bfr. de deur uit. In mei repte Nihoul voor het eerst tegenover Dutroux en Lelièvre over een partijtje XTC dat hij in de aanbieding had. Een paar uur na de ontvoering van Laetitia Delhez op 10 augustus 1996 nam Lelièvre er uiteindelijk duizend van Nihoul over. Volgens Lelièvre om ze te verpatsen in het nachtleven van Charleroi. Hij zou met Nihoul hebben afgesproken dat die per pil 80 francs zou krijgen en Lelièvre zou daarnaast nog uit de opbrengst van de partypillen een reparatie van Nihoul’s haast in elkaar zakkende Audi 80 bekostigen. Een klusje van zo’n 16.000 francs. Het loopt anders. Op 13 augustus wordt Lelièvre in de kraag gevat. Hij heeft volgens zijn eigen verklaring dan nog 600 pillen in zijn bezit, waarvan zijn vriendin het grootste deel nog snel door het toilet had weten te spoelen. Negen dagen daarna wordt een partijtje van dezelfde pillen bij Dutroux thuis aangetroffen in een vals plafond in de badkamer. Volgens de recent tot de status van psychopaat verheven rattenvanger van Marcinelle waren ook die afkomstig van Nihoul. Wat die laatste met de rest van de partij heeft uitgevreten is nog steeds een open vraag. Dit alles is niet nieuw. Maar waar de pillen exact vandaan kwamen is en hoe Nihoul in dat geheel past is nog nooit onthuld. Daar is Kleintje Muurkrant inmiddels achtergekomen. In de komende afleveringen gaan wij dieper op de kwestie in. Stay tuned.

maandag 10 mei-2004
Nihoul had zijn oude Britse gabber David Walsh niet zomaar in handen van de Belgische justitie gespeeld. Hij was ervan overtuigd dat hij ooit door de Brit gepiepeld was bij de verkoop van een gestolen Mercedes die hij in gezelschap van Lelièvre en Walsh naar Marokko had gebracht. In verband met die Mercedes-affaire en wie weet ook ander zaken was Nihoul naar Alkmaar geweest om daar met een bekende van hem babbelen die wij later in deze serie nog uitgebreid zullen tegenkomen: Karl Erik Dijkman. Na zijn arrestatie werd Walsh stevig op de grill gelegd. Waar de pillen vandaan warengekomen. Zijn connectie met Nihoul en Lelièvre. Zijn avontuurlijke levensloop. Etcetera. Na het gebruikelijke touwtrekken gaf Walsh langzaam zijn verhaal prijs over de Dutch Connection. Zo verklaarde hij op 3 mei 1996 het volgende:
“Ongeveer een drietal weken geleden heb ik een zekere “Carl” leren kennen in een café te Alkmaar (Nederland). Ik was met mijn vriend in dat café. Ik ken de achternaam van “Carl” niet, doch hij is een Nederlander. ”Carl” woont boven het café. Volgens mij woont er verder niemand op het adres. Volgens mij huurt hij de woning boven het café. Ik zat samen met mijn vriend iets te drinken en “Carl” kwam tot bij ons en toen begonnen wij te praten. Op een gegeven moment ging mijn vriend naar het toilet en “Carl” vroeg mij of ik zin had om geld te verdienen. Ik antwoordde van ja. Op dat moment wist ik nog niet waar het over ging. “Carl” verliet toen onze tafel. Enkele dagen later is “Carl” mij dan komen opzoeken op het adres waar ik verbleef. Ik verbleef bij de broer van mijn vriend. Ik wens echter de naam van mijn vriend niet te geven, daar deze er niets mee te maken heeft. “Carl” moet zeker mijn adres van mijn vriend gekregen hebben. ”Carl” vroeg mij toen of ik een voertuig naar Zweden wilde brengen. “Carl” vertelde mij dat er iets in het voertuig zat, doch zonder te specificeren wat. Voor dit transport zou ik 11.000 Nederlandse gulden verdienen. Verder werd er toen niets afgesproken. De vrijdag nadien kwam “Carl” tot op mijn adres. Hij vertelde mij dat het voertuig klaar was en hij vroeg mij of ik onmiddellijk kon vertrekken. Hierop zijn wij samen naar het voertuig, welke op een parkeerplaats stond, gegaan. Daar overhandigde hij mij de sleutels van het voertuig SEAT. Hetzelfde voertuig als dat bij mijn aanhouding. Daar vertelde hij mij ook wat ik diende te doen. Hij vertelde mij de reisweg die ik diende te volgen, met name via Den Helder, naar Groningen, Hamburg, Travemünde, de boot naar Trellenborg. Verder gaf hij mij nog landkaarten, tijdschriften, een semadigit en geld. Hij gaf mij 1000 gulden voor onderweg. ”Carl” vertelde mij eveneens dat eens ik in Trellenborg toe zou komen ik de semadigit moest aanzetten en wachten tot er een bericht op zou verschijnen. Als er een nummer op de semadigit zou verschijnen diende ik dit nummer te contacteren en moest ik de instructies opvolgen. “Carl” vertelde mij verder nog dat het motorjongens zouden zijn die mij zouden contacteren. Toen vertrok ik. “Carl” reed voor mij uit om mij op de goede weg te zetten. Hij reed ongeveer een tiental minuten voor mij uit, tot aan de autoweg, richting Den Helder. Toen reed ik richting Groningen. Op een gegeven moment besliste ik om het niet te doen, omdat ik schrik had. Ik besliste hierop om naar Brussel te gaan omdat ik daar vrienden heb. Ik wist niet wat te doen met de auto en met het “spul”. De naam van mijn vrienden in Brussel kan ik u niet geven, omdat deze er helemaal niets mee te maken hebben”.
Walsh hield zich dus nog in en zat hier en daar gewoon te liegen. Maar dat veranderde later onder de druk der omstandigheden. Stay tuned.

woensdag 12 mei-2004
De naam van zijn vrienden in Brussel wilde David Walsh aanvankelijk niet geven. Maar ze waren zelfs voor de Belgische politie makkelijk te achterhalen. Het waren “Jean-Michel” (Michel Nihoul) en diens vriendin “Marleen” (Marleen de Cockere). Wat de ins en outs van de Alkmaarse pillenleverancier betreft gingen de Brusselse speurneuzen elders te rade. Dat leverde op 24 juli 1996 de volgende informatie op:
“Van IP Den Haag (NL) vernemen wij dat het café “De Brug” wel degelijk bestaat en gelegen is te Alkmaar, Herenstraat. De eigenaar van het café noemt zich R.V., geboren in 1961 en wonende te Alkmaar. R.V. is in Nederland gekend voor bezit en verhandelen van hard- en softdrugs, evenals voor autodiefstallen.
In de agenda van Walsh werden twee telefoonnummers teruggevonden: een 072-nummer en een 06-nummer. Deze nummers werden eveneens geïdentificeerd, met name:
- Het 072-nummer stond toen op naam van Dijkman Karl Erik, geboren op 4/3/1963 en wonende te Alkmaar, Klokkengieterstraat 43. Deze Dijkman Karl is in Nederland gekend, maar niet voor verdovende middelen. (Vermoedelijk “Carl” waarvan sprake is in zijn verhoor).
- het 06-nummer op naam van Dijkman Paul Edward, geboren op 8/5/1965 en wonende te Alkmaar, Gedempte Nieuwesloot 1. Deze Dijkman Paul is in Nederland eveneens gekend, maar niet voor verdovende middelen."
Gooien ze bij Interpol in Den Haag ten aanzien van R.V. het hele boek open over diens avontuurlijk bestaan, in het geval van de gebroeders Dijkman zijn ze buitengewoon cryptisch. Als we er tenminste van uitgaan dat het onderzoeksteam in Brussel het antwoord van Den Haag juist heeft weergegeven. Wij weten dus niet op welk terrein de gebroeders Dijkman “gekend” waren in Nederland. Had dat misschien raakvlakken met de afzichtelijke activiteiten waarvoor de tot hun cliëntenkring behorende Michel Nihoul in Arlon terechtstaat? En had Walsh ook met die kant van de affaire te maken? Meer antwoorden en meer vragen in de volgende aflevering. Stay tuned.

vrijdag 14 mei-2004
In een van de verklaringen die Walsh na zijn arrestatie aflegde deed hij een intrigerende uitspraak. Hij had na aankomst in Brussel met het ladinkje Alkmaarse pillen in zijn wagen de ex-echtgenote van een van zijn twee vrienden gebeld om achter hun adres te komen. Die twee vrienden waren zoals eerder beschreven Michel Nihoul en diens vriendin Marleen de Cockere. Of De Cockere over een ex beschikte weten we niet, maar de ex van Nihoul was Annie Bouty, die Walsh ook al goed kende uit vroeger dagen. In dit verband is een Brits rapport van januari 2003 over de doodvan een homofiele man in Ramsgate niet van belang ontbloot. De tekst luidt:
Informatie met betrekking tot de moord op Charles Hasleden in Ramsgate op 31/10/2001.
Charles Hasleden werd doodgeslagen in Ramsgate, van al zijn kleren ontdaan, een paar trappen afgesleept en in zee gegooid. Hasleden was homofiel en was in de stad regelmatig waargenomen in leren kledij. Twee maanden geleden is in de zaak een veroordeling uitgesproken. Maar de forensische afdeling van de politie heeft drie weken lang het huis van de veroordeelde omgekeerd en de tuin omgespit. Ondermeer op zoek naar de kleren van het slachtoffer (bron: een van de buren). De uitgebreide speurtocht suggereert dat er nog heel wat vraagtekens bestonden. Het adres van het huis waar de veroordeelde woonde was: 25 Codrington Road, Ramsgate Kent CT 119SP.
Maar in het dossier van Marc Dutroux was dit vanaf juli 2000 ook het adres van David Walsh (geboren 8/4/1964 in Liverpool). David Walsh was een zakenpartner van Annie Bouty, Michel Lelièvre en Jean-Michel Nihoul. Hij is bijvoorbeeld in gezelschap van Lelièvre en Nihoul naar Zuid-Spanje gereden, vermoedelijk om een auto te verkopen. Lelièvre is de kameraad van Marc Dutroux; zij ontvoerden kinderen en hielden ze gevangen in kooien.
Volgens het Dutroux-dossier verklaarde Walsh toen hij werd ondervraagd dat Annie Bouty over valse Portugese paspoorten beschikte die zij aan Nigerianen verkocht. Een van hen was een zekere Robert Lacky. Een Nigeriaan die volgens Walsh banden had met de Celestial Church of Christ. Nog steeds volgens Walsh kreeg Annie Bouty in verband met Lacky bezoek van de Belgische Gendarmerie, die naar hem op zoek was. Later zou Bouty volgens Walsh alle documenten over Lacky in het huis van Nihoul hebben verborgen.
David Walsh is geboren in Liverpool. De moordenaar, Steven Munnerley, kwam daar eveneens vandaan en was volgens de huiseigenaar de enige huurder in het huis, dat helemaal was opgesplitst in eenpersoonkamers.
Volgens het Dutroux-dossier was het adres van David Walsh vanaf augustus 1996: Lordship Lane 638, Londen.
In zijn boek “Rumeurs et Vérités” claimde Nihoul dat Walsh de mastermind was van een netwerk dat zich bezighield met gestolen auto’s en beschreef hem als buitengewoon gevaarlijk. Hij was ook betrokken bij drugshandel waarvoor hij door de Belgische politie werd gearresteerd. Volgens de hoofdofficier in het Dutroux-onderzoek zou een deel van de drugs uit de wagen van Walsh door Nihoul zijn gebruikt om Dutroux en Lelièvre te betalen voor de ontvoering van de meisjes. Nihoul geeft alleen toe Lelièvre te hebben betaald met drugs, maar houdt vol dat hij toen fungeerde als politie-informant”.

Dat is nog eens wat anders dan een patatje oorlog. Hoewel dat laatste voor Walsh ook geen vreemd begrip was. Tijdens zijn verblijf in Alkmaar, dat net als het bezoek van Nihoul merkwaardigerwijs nooit veel aandacht heeft gehad, werkte hij naar eigen zeggen twee maanden in een doodgewone friettent Maar je moet toch eten. Stay tuned.

woensdag 26 mei-2004
Even een résumé voor we verdergaan. De Britse drugs- en autohandelaar David Walsh werkte twee maanden in een Alkmaarse friettent voor hij zijn escapade naar Brussel ondernam die tot zijn arrestatie leidde. Naar alle waarschijnlijkheid was die friettent het eigendom van de horeca-ondernemers Karl Erik Dijkman en zijn broer Paul Edward. Volgens het verhaal van Walsh stuurde Karl Erik hem naar Zweden met een lading amfetamine en 5000 xtc-pillen. Waarom dan Interpol en/of het Brusselse parket in hun rapportage de indruk wekken dat Nihoul’s Alkmaarse contact op het gebied van auto- en harddrugshandel eigenlijk de eigenaar van café “De Brug”zou zijn (*) en dat de gebroeders Dijkman wegkomen met de notitie dat ze “gekend” zijn maar niet op het gebied van drugs, is een raadsel. Het zou de zoveelste mistificatie kunnen zijn in het dossier Dutroux. Hoe dit zij, Nihoul speelde Walsh in handen van de BOB en hield daar in ieder geval de 5000 xtc-pillen aan over. Een paar uur na de ontvoering van Laetitia Delhez leverde hij voor een prikkie een deel van die pillen aan Lelièvre en Dutroux. Volgens velen als een soort betaling voor de ontvoering. Na eerst nog even wat aarzelend geschraap in de keel zong Walsh in de maanden na zijn arrestatie het hoogste lied. Een paar van die liederen hebben wij in voorafgaande afleveringen al het voetlicht laten passeren. En dankzij onze buitengewoon goed geïnformeerde bronnen kunnen we opnieuw wat specimen van Walsh’ artistieke begaafdheid openbaren. Allereerst meldde hij in december 1996 in een kattebelletje uit de gevangenis van Brugge aan commissaris Philippe Beneux in Brussel dat de Nederlander George Flier (**) een sexuele relatie onderhield met een demente man. Nou, leuk om te weten. Om daarna uit te pakken met het volgende:
“Ik herinner me dat ik in juni 1996 ben meegenomen naar de gendarmerie en ben ondervraagd door een gendarme die later is gearresteerd voor de E’s. Hij was in gezelschap van een andere, grote en zwaarlijvige gendarme. Ze ondervroegen me over een gestolen auto uit een garage die gehuurd was door Casper Flier. Ik legde mijn verklaring af in aanwezigheid van een tolk en nog twee gendarmes die mij ondervroegen over de amfetaminen. Ik weet niet of u daarvan al op de hoogte bent. Een van de twee nam een heel vijandige houding tegenover mij aan en de volgende keer dat ik hem zag was op televisie met handboeien om. Ik heb het gevoel dat Flier een heleboel kennis over Nihoul achterhoudt. Laat u mij maar weten of ik u kan helpen met die schooiers. Ik zou het zeer waarderen als u mij van wat geld voorzag voor het huren van een televisietoestel en voor de kantine, want ik heb geen rooie cent.

P.S. Ik vind het nog steeds erg vreemd dat ik pas ben opgepakt nadat ik vijf maanden bij Flier had gelogeerd. Waarom is dat niet meteen gebeurd toen ik mijn paspoort en mijn rijbewijs inleverde? Een blik op de computer was genoeg geweest. Als u echt wil weten wie Nihoul’s contacten zijn hoeft u alleen maar na te gaan wie mijn zaak behandelde na mijn arrestatie”.

Ook goeiemorgen. Stay tuned.

(*) De bewuste café-eigenaar ontkent tegenover ons ten stelligste ook maar iets met de zaak te maken te hebben. Hij zou nooit contact hebben gehad met Nihoul of Walsh en zou nooit gehandeld hebben in harddrugs en gestolen auto’s.
(**) Flier was eveneens een duistere connectie van Nihoul die weliswaar een ruime plek kreeg in het dossier-Dutroux, maar verder niet veel averij opliep.

zaterdag 29 mei-2004
David Walsh was niet de enige die aria’s ten beste gaf over Nihoul’s Alkmaarse connectie. Ook de door ons in de vorige aflevering voor het voetlicht getrokken Nederlander Casper Flier bleek talent in die richting te hebben. Hij maakte het beeld zelfs wat completer door nog een figuur op te voeren met wie Nihoul dealde op het gebied van xtc en gestolen auto’s en die Casper net als Walsh in de petoet had leren kennen. Dat blijkt uit het hierna volgende gedeeltes uit zijn verhoor op 18 september 1996.
“Eind 1994, begin 1995 zocht nog een Nederlander contact met mij inHastière. Dat was Cor van Heel, Kesterlaan 1 in Bergen, die toen net uit de gevangenis van Forest was ontslagen. Cor stelde voor om samen met David een handeltje op te zetten in gestolen auto’s en xtc. Op een dag is Cor komen aanzetten met een in België gestolen Mercedes. Ik had geen flauw idee waar de wagen vandaan kwam, maar Cor maakte David en mij wel meteen duidelijk dat hij gejat was. Cor deed de suggestie om de Mercedes naar een afgesproken adres in Spanje te rijden. Ik heb overigens nooit geweten waar dat was omdat ik niet geïnteresseerd was in die zaak. Die Mercedes heeft 24 uur in Hastière gestaan. Toen is David ermee vertrokken. Een gabber van Cor, een zekere Eric (vgl. Karl Erik Dijkman, red.), heeft zich later in Spanje bij hem gevoegd. Om precies te zijn in Almeria. David is daarna met ze in contact gebleven en ging regelmatig naar Nederland. Hij heeft daar zelfs in Utrecht verkering gekregen met een meisje. Cor en Eric komen uit de regio Alkmaar.
Ergens tussen januari en april 1995 heeft Cor rond de duizend xtc-pillen geleverd aan Thierry van der Voort, Rue de Laveu 265 in Luik. Ook iemand die ik heb leren kennen in Forest. De leverantie vond plaats bij Thierry thuis. Omdat ik Cor en Thierry met elkaar in contact had gebracht had Cor mij een percentage van de verkoopprijs toegezegd. Maar toen we niks meer hoorden van Thierry ben ik met David Walsh naar Thierry’s huis in Luik gereden. Daar hoorden we van zijn vriendin dat Thierry was gearresteerd wegens het in bezit hebben van xtc. (...) In mei, juni 1995 heeft Eric of Cor mij gevraagd om een dikke Mercedes op te komen halen uit Alkmaar. Hij was gestolen in België. Eric en Cor wilden dat ik de wagen naar Spanje of Marokko zou rijden. Dat wil zeggen een Spaanse enclave in Marokko. Ik heb ze gezegd dat ik erover na moest denken. Maar ik heb hem in de parking van Schiphol gedeponeerd, Eric gebeld dat ik het allemaal te riskant vond en de trein naar huis genomen
(...). Nadat ik hem verteld had dat ik had afgehaakt heeft David contact gezocht met de Nederlanders. Ik had hem precies verteld waar ik de auto had achtergelaten. Later heb ik van Annie Bouty begrepen dat Lelièvre, Nihoul en Walsh met die Mercedes naar Marokko zijn vertrokken. Toen ze ter plekke waren heeft David Walsh de twee anderen belazerd en is er met de poen vandoor gegaan”.
Een lekker zootje bij elkaar. En op het oog niet van grote allure. Maar elders in de Dutroux-files is te vinden dat Eric elke week een halve kilo cocaïne wegzette in Dinant en betrokken was bij een hashtransport in een camper. Informatie afkomstig van Nihoul in zijn rol als politie-informant. Mocht die juist zijn dan tilt dat de connectie meteen op een aanzienlijk hoger niveau en is het nòg onduidelijker waarom deze Nederlandse link met de Dutroux-affaire zo angstvallig buiten beeld is gehouden.

dinsdag 22 juni-2004
Afgelopen zaterdag besteedde het Noordhollands Dagblad enige aandacht aan de door ons zo uitvoerig beschreven Nihoul-connectie in Alkmaar. Verpakt in een krat vol piepschuim om juridisch gekrakeel achteraf uit te sluiten. Daardoor ontstond een oorverdovend suf artikel waarin David Walsh met zijn initialen voorbijkwam en verder de betrokken Alkmaarse gebroeders Carl Erik en Paul Edward Dijkman en de later door Colombianen omgelegde Cor van Heel helemaal buiten schot werden gehouden. Wat het nut is van zo’n uitgebeende reportage is een raadsel maar het eind ervan bevatte wel een onverwacht novum. Daar stond namelijk: “Het Openbaar Ministerie en politie in Alkmaarzeggen geen onderzoek te hebben gedaan naar de Alkmaarse connectie”. Hé, dat is vreemd, want hoe is dan de rapportage van Interpol tot stand gekomen? Gewoon een beetje in de computer geneusd en hoppa een rapportje naar het Brusselse parket gestuurd? Met de hartelijke groeten uit Den Haag? Of toch nog een belletje naar de kaasstad gepleegd? En zouden het OM in Alkmaar en de lokale koddebeiers lekker achterover zijn blijven leunen terwijl het ging om een internationale affaire waarin sprake was van handel in drugs, gestolen auto’s en misschien zelfs gekidnapte kinderen? Alles is mogelijk. Maar ging het nou om een uiterst krakkemikkig onderzoek of werd net als in België ook hier de zaak-Nihoul bewust de berm ingereden? Om anderen te beschermen misschien? Kijk, zo komen die verhalen over “niet bestaande” netwerken in de wereld. Omdat Justitie zo buitengewoon vreemd met meneer Nihoul is omgesprongen. Niet omdat journalisten zo’n levendige fantasie hebben. Stay tuned.