Storing (001)

maandag 4 februari-2008
Ja, dat heb je wel eens. Dat er ergens op zee een of andere van de weg geraakte visboer of de ouwe van een Panamees vrachtvehikel een verbindingskabel aan barrels trekt. En dat wij dan meteen ernstig in contact treden met onze hoofdvertegenwoordiger in de hemel. Omdat we niet meer oeverloos kunnen mailen en chatten en/of ons prachtige filmpje van opoe's laatste kunstje op Joetjoeb kunnen zetten. Hoe vaak gebeurt zoiets in de wereld? Volgens luitjes die erop door hebben geleerd: een keer per jaar. Hooguit.
Vorige week sneuvelden VIER kabels binnen een paar dagen. Twee voor de kust van Egypte, een ergens bij Dubai en een in Franse wateren. Meteen grosse Scheisse in het Midden-Oosten en aanpalende gebieden. En dat duurt nog wel een stief weekje. Alleen Israel, Libanon en Irak bleven in de lucht. Die gebruikten toevallig een ander kabeltje om te lullen met de rest van de wereld. Een land lag er helemaal uit. Dat was Iran. Toevallig? Yeah, suuuuuure.
Uit Egypte mochten we al vernemen dat er geen sprake was van bovenzees scheepsverkeer op de plek waar de twee kabels knock-out waren gegaan. Satellieten liegen niet. En wij verwachten van de twee andere gevallen niet veel anders. Blijft dus over onderzees scheepsverkeer. Want vier spontane kabelbreuken lijkt wat teveul van het goede. Per ongeluk? Yeah, suuuuure.
Blijft over de vraag: wie heeft die kabels aan gort getrokken en waarom? Gek, maar wij hebben het onzalige gevoel dat het iets te maken heeft met Iran. En met nieuwe shit. Vannacht hebben we benauwd gedroomd. Van beschilderde hamsters met rugnummers en Jan Peter Klootviool die een for his eyes only briefje kreeg uit Londen. Is er een shrink in de buurt?