Schimmen achter Pim (002)

Pim Fortuyn heeft in de korte periode waarin hij de ramen tegen elkaar openzette in de Haagse politieke achterkamertjes zich altijd fanatiek verweerd tegen het (extreem)-rechtse imago à la Haider en Dewinter waarvan hij her en der werd voorzien. Maar alleen al door het feit dat hij werd gesponsord door zakenlieden die je alleen na een hele beste borrel voor luitjes uit het politieke midden kon houden lag die in zijn ogen onzinnige opvatting voor de hand. Neem bijvoorbeeld de door ons in de eerste bijdrage van deze serie al genoemde Willem Zegwaard. Voormalig vuilnisman en gros die in de jaren negentig een zwaar gevecht leverde met Justitie dat hij uiteindelijk eind 1997 via de U-bocht van het Europese Hof winnend afsloot. Met een stilzwijgende bonus van de Staat der Nederlanden voor ondergaan leed. Zegwaard werd ervan verdacht tot een internationaal crimineel gilde van vuilverwerkers te behoren die met name in België stoffen op de belt had gedeponeerd die voor het milieu en de volksgezondheid net zo schadelijk waren als een egel voor een binnenband. Eerder dat jaar bracht de Haagse uitgeverij Vuga het boekje "Afvalcriminaliteit in Europa" van de Nederlandse publicist Charles van der Leeuw op de markt. Daarin staat ondermeer dat Zegwaard als donateur optrad voor de Centrumpartij, de Centrumdemocraten en de groep rond mevrouw Rost van Tonningen. Als je aanneemt dat Van der Leeuw zijn huiswerk goed heeft gedaan dan wordt het meteen wat minder verwonderlijk dat Fortuyn een door hem verfoeid etiket kreeg opgeplakt. Tenzij hij dat allemaal niet geweten heeft. Maar dat is op zijn minst vreemd te noemen.