Requiem voor een klootzak (004)

Jan Best was bij mijn weten zijn hele volwassen leven begaan met de Koerdische zaak. Maar zijn dweperij met het Jodendom was van de laatste decennia, misschien zelfs van na de dood van zijn echtgenote, Nanny de Vries. Joost mag weten hoe hij ertoe kwam om zichzelf te zien als Joods.

Was het een reactie op de rassenwaan van zijn ouders, notoire nationaal-socialisten? Of was -in het geval hij zich meer tot het Joodse geloof als het Joodse ras had bekeerd- de vrijage van een geboren en getogen agnost met religie?

Ik heb Best nooit anders over geloof en gelovigen horen spreken in andere dan meewarige woorden. Bij Best en De Vries thuis, in de Amstelveense Michelangelostraat, zocht je vergeefs naar enig teken van religieus leven.

Ook bij Nanny de Vries heb ik nooit een Joodse achtergrond kunnen vermoeden. In de tachtiger jaren verbleef ze weliswaar veel in de omgeving van criminologe Irma Dessaur, maar dat was ver voordat die als Andreas Burnier schreef over haar Joodse wortels.

Wellicht werd de belangstelling van Best voor het Jodendom ingegeven door dezelfde behoefte die veel leden van de Nederlandse culturele elite koesteren: men ziet zich in die kringen als onderdeel -en drager- van de ‘christelijk-joodse beschaving’.

Zo bezien werd Best van de charmante non-conformist zoals ik die in 1977 had leren kennen tot het bange vriendje van politie en advokaten dat mij tussen 2016 en 2020 op deze site stalkte.

(JoopFinland)